Φυλαχτείτε, σύντροφοι πλουτοκράτες, τα δίκρανα καταφθάνουν

Ο Νικ Χανάουερ είναι ένας πλούσιος άνθρωπος, ένας αμετανόητος καπιταλιστής - και έχει κάτι να πει στους άλλους πλουτοκράτες: Ξυπνήστε! Η αύξηση της ανισότητας πρόκειται να φέρει την κοινωνία μας σε καταστάσεις παρόμοιες με τη Γαλλία πριν από την επανάσταση. Ακούστε το επιχείρημά του σχετικά με το πώς μια δραματική αύξηση στον κατώτατο μισθό θα μπορούσε να αυξήσει την μεσαία τάξη, να οδηγήσει σε οικονομική ευημερία...και να αποτρέψει μια επανάσταση.

Πιθανώς δεν με ξέρετε

αλλά είμαι ένας από εκείνους
που ανήκουν στο 0,01%

για τους οποίους ακούτε και διαβάζετε,

και είμαι βάσει ορισμού ένας πλουτοκράτης.

Απόψε, αυτό που θα ήθελα να κάνω
είναι να μιλήσω απευθείας

σ' άλλους πλουτοκράτες,
τους ανθρώπους μου,

επειδή φαίνεται πως είναι ώρα όλοι μας

να κάνουμε μια κουβεντούλα.

Όπως οι περισσότεροι πλουτοκράτες,
είμαι και εγώ ένας περήφανος

και αμεταμέλητος καπιταλιστής.

Έχω ιδρύσει, συν-ιδρύσει ή χρηματοδοτήσει

πάνω από 30 διαφορετικές εταιρίες.

Ήμουν ο πρώτος επενδυτής στο Amazon.com.

Ήμουν συνιδρυτής στην εταιρία aQuantive

που πουλήσαμε στη Microsoft
για 6,4 δισεκατομμύρια δολάρια.

Εγώ και οι φίλοι μου,
έχουμε μια τράπεζα.

Σας το λέω
-(Γέλια)-

απίστευτο, έτσι;

Σας το λέω αυτό για να σας δείξω

ότι η ζωή μου είναι σαν όλων των πλουσίων.

Έχω μια ευρεία άποψη για τον καπιταλισμό

και τις επιχειρήσεις,

και έχω ανταμειφθεί προκλητικά γι' αυτό

με μια ζωή που οι περισσότεροι από εσάς

δεν μπορείτε ούτε να φανταστείτε:

Πολλά σπίτια, σκάφος, δικό μου αεροπλάνο,

κτλ., κτλ., κτλ.

Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: Δεν είμαι
ο πιο έξυπνος άνθρωπος που έχετε γνωρίσει.

Σίγουρα δεν είμαι
ο πιο σκληρά εργαζόμενος.

Ήμουν ένας μέτριος μαθητής.

Δεν είμαι καθόλου τεχνικός.

Δεν μπορώ να γράψω ούτε λέξη κώδικα.

Ειλικρινά, η επιτυχία μου είναι συνέπεια

απίστευτης τύχης,

γέννησης, συγκυρίας και συγχρονισμού.

Αλλά είμαι πολύ καλός σε μερικά πράγματα.

Πρώτον, έχω μια μοναδική αντοχή στο ρίσκο,

και το άλλο είναι ότι έχω καλή αίσθηση,

διορατικότητα για τι θα συμβεί στο μέλλον,

και πιστεύω ότι αυτή η διορατικότητα

είναι η ουσία
για την καλή επιχειρηματικότητα.

Τι βλέπω λοιπόν για το μέλλον μας σήμερα,

με ρωτάτε;

Βλέπω δίκρανα,

δηλαδή, αγριεμένο όχλο με δίκρανα,

επειδή ενώ άνθρωποι
όπως εμείς οι πλουτοκράτες

ζούμε πέρα απ' το όνειρο της απληστίας,

το υπόλοιπο 99% του πληθυσμού μας

μένει όλο και πιο πίσω.

Το 1980, το κορυφαίο 1%
των Αμερικανών

μοιράστηκε περίπου
το 8% του εθνικού πλούτου

ενώ το κατώτατο 50% των Αμερικανών

μοιράστηκε το 18%.

Τριάντα χρόνια αργότερα,
σήμερα, το κορυφαίο 1%

μοιράζεται πάνω απ' το 20%
του εθνικού πλούτου,

ενώ το κατώτατο 50% των Αμερικανών

μοιράζεται 12 ή 13.

Εάν η τάση συνεχιστεί,

το κορυφαίο 1% θα μοιράζεται

πάνω από 30% του εθνικού πλούτου

μετά από 30 χρόνια,

ενώ το κατώτατο 50% των Αμερικανών

θα μοιράζεται μόνο έξι.

Βλέπετε, το πρόβλημα δεν είναι ότι έχουμε

κάποια ανισότητα.

Κάποια ανισότητα είναι απαραίτητη

σε μια καπιταλιστική δημοκρατία.

Το πρόβλημα είναι ότι η ανισότητα

είναι σε ιστορικά ύψη σήμερα

και χειροτερεύει κάθε μέρα.

Και αν ο πλούτος, η δύναμη,
και το εισόδημα

συνεχίζουν να συγκεντρώνονται

στην ελίτ,

η κοινωνία μας θα αλλάξει

από μια καπιταλιστική δημοκρατία

σε μια νεο-φεουδαλική κοινωνία

όπως στη Γαλλία του 18ου αιώνα.

Αυτή ήταν η Γαλλία

πριν από την επανάσταση

και το αγριεμένο πλήθος με τα δίκρανα.

Έχω ένα μήνυμα
για τους αγαπητούς πλουτοκράτες

και τους πολυεκατομμυριούχους

και για όποιον ζει

στο δικό του κόσμο:

Ξυπνήστε.

Ξυπνήστε. Δεν μπορεί να κρατήσει όλο αυτό.

Επειδή αν δεν κάνουμε κάτι

για να διορθώσουμε τη σκανδαλώδη
οικονομική ανισότητα στην κοινωνία μας,

τα δίκρανα θα έρθουν κατά πάνω μας

επειδή καμία ελεύθερη και ανοιχτή κοινωνία
δεν μπορεί να συνεχίζει να ανέχεται

αυτή την αυξανόμενη οικονομική ανισότητα.

Δεν έχει ξανασυμβεί.
Δεν υπάρχουν παραδείγματα.

Δείξτε μου μια εξαιρετικά άνιση κοινωνία,

και θα σας δείξω
μια αστυνομοκρατούμενη πολιτεία

ή μια εξέγερση.

Τα δίκρανα θα έρθουν κατά πάνω μας

αν δεν επιλύσουμε το πρόβλημα.

Δεν έχει να κάνει με το εάν,
αλλά με το πότε.

Θα είναι φοβερό όταν έρθουν

για όλους,

αλλά κυρίως για ανθρώπους σαν εμάς
τους πλουτοκράτες.

Ξέρω ότι πρέπει ν' ακούγομαι
σαν κάποιους ελεήμονες φιλελεύθερους.

Δεν είμαι. Δεν κάνω κάποιο ηθικό κήρυγμα

ότι η οικονομική ανισότητα είναι λάθος.

Αυτό που λέω είναι ότι
το να αυξάνουμε την οικονομική ανισότητα

είναι κουτό και απόλυτα αυτοκαταστροφικό.

Η αύξηση της ανισότητας
δεν αυξάνει απλώς το ρίσκο μας

από τα δίκρανα,

αλλά είναι επίσης τρομερό
για τις επιχειρήσεις.

Έτσι το πρότυπο για εμάς τους πλούσιους
θα έπρεπε να είναι ο Χένρι Φορντ.

Όταν ο Φορντ εισήγαγε ευρέως
τα 5 δολάρια τη μέρα,

το διπλάσιο από τον μισθό
που επικρατούσε εκείνη την εποχή,

δεν αύξησε απλά την παραγωγικότητα

των εργοστασίων του,

μετέτρεψε εργάτες αυτοκινητοβιομηχανίας
που τους εκμεταλλεύονταν και ήταν φτωχοί

σε μια ακμάζουσα μεσαία τάξη
η οποία μπορούσε τώρα

να αγοράσει τα προϊόντα που έφτιαχναν.

Ο Φορντ προέβλεψε αυτό
που τώρα ξέρουμε ότι είναι αλήθεια,

ότι μια οικονομία κατανοείται
καλύτερα σαν οικοσύστημα

και χαρακτηρίζεται από τα ίδια είδη

βρόγχων ανάδρασης που βρίσκετε

σε ένα φυσικό οικοσύστημα,

μια ανάδραση μεταξύ πελατών
και επιχειρήσεων.

Η αύξηση των μισθών αυξάνει και τη ζήτηση,

το οποίο αυξάνει τις προσλήψεις,

το οποίο στο τέλος αυξάνει τους μισθούς

και τη ζήτηση και τα κέρδη,

και αυτός ο κύκλος της αύξησης
της ευημερίας

είναι ακριβώς ό,τι λείπει

από τη σημερινή οικονομική ανάκαμψη.

Γι' αυτό πρέπει να αφήσουμε πίσω μας

τις πολιτικές διάχυσης του πλούτου
που έχουν κυριαρχήσει

τα πολιτικά κόμματα

και ενστερνίζονται κάτι που αποκαλώ
οικονομία βασιζόμενη στη μεσαία τάξη.

Η οικονομία που βασίζεται
στη μεσαία τάξη απορρίπτει

τη νεοκλασική ιδέα περί οικονομίας

ότι οι οικονομίες είναι αποδοτικές,
γραμμικές, μηχανιστικές,

ότι τείνουν προς την ισορροπία
και την αμεροληψία,

και αντ' αυτού ενστερνίζονται
την ιδέα του 21ου αιώνα

ότι οι οικονομίες είναι περίπλοκες,
προσαρμοστικές,

οικοσυστημικές,

ότι απομακρύνονται από την ισορροπία
και τείνουν προς την ανισότητα,

ότι δεν είναι καθόλου αποτελεσματικές

αλλά είναι αποδοτικές
αν διαχειρίζονται καλά.

Η αντίληψη του 21ου αιώνα

σας επιτρέπει να δείτε
καθαρά ότι ο καπιταλισμός

δεν δουλεύει
με τον αποτελεσματικό καταμερισμό

των υπαρχόντων πηγών.

Λειτουργεί με το να δημιουργεί
[με αποτελεσματικότητα] νέες λύσεις

στα ανθρώπινα προβλήματα.

Η ιδιοφυΐα του καπιταλισμού

είναι ότι είναι ένα επαναστατικό σύστημα
επίλυσης προβλημάτων.

Ανταμείβει τους ανθρώπους για την επίλυση
των προβλημάτων άλλων ανθρώπων.

Η διαφορά μεταξύ μιας φτωχής κοινωνίας

και μιας πλούσιας κοινωνίας, εμφανέστατα,

είναι ο βαθμός στον οποίο αυτή η κοινωνία

έχει δημιουργήσει λύσεις με τη μορφή

προϊόντων για τους πολίτες της.

Το σύνολο των λύσεων

που έχουμε στην κοινωνία μας είναι

στην πραγματικότητα η ευημερία μας,

και αυτό εξηγεί γιατί
εταιρίες όπως η Google, η Amazon,

η Microsoft και η Apple

και οι επιχειρηματίες
που δημιούργησαν αυτές τις εταιρίες

έχουν συνεισφέρει τόσο πολύ

στην ευημερία του έθνους μας.

Η άποψη του 21ου αιώνα

διασαφηνίζει επίσης

ότι αυτό που θεωρούμε οικονομική ανάπτυξη

γίνεται καλύτερα αντιληπτό

σαν ο ρυθμός με το οποίο
επιλύουμε προβλήματα.

Αλλά αυτός ο ρυθμός
εξαρτάται ολοκληρωτικά

από το πόσους έχουμε
που επιλύουν προβλήματα

- διάφορα άτομα που μπορούν
να λύσουν προβλήματα -

και συνεπώς από το πόσοι
από τους συνανθρώπους μας

συμμετέχουν ενεργά,

και ως επιχειρηματίες οι οποίοι
μπορούν να προσφέρουν λύσεις

και ως αγοραστές που τις καταναλώνουν.

Αλλά αυτή η μέγιστη συμμετοχή

δεν συμβαίνει κατά τύχη.

Δεν συμβαίνει από μόνη της.

Απαιτεί προσπάθεια και επένδυση,

γι' αυτόν τον λόγο όλες

οι πολύ εύπορες καπιταλιστικές δημοκρατίες

χαρακτηρίζονται από πολλές επενδύσεις

στη μεσαία τάξη και την υποδομή

από τα οποία εξαρτώνται.

Εμείς οι πλουτοκράτες πρέπει

να αφήσουμε πίσω μας την ιδέα
διάχυσης του πλούτου προς τα κάτω,

την ιδέα ότι όσο πιο καλά πάμε εμείς,

τόσο καλύτερα θα πηγαίνουν
και όλοι οι άλλοι.

Δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Πώς θα μπορούσε άλλωστε;

Κερδίζω 1.000 φορές περισσότερα
από τον μέσο μισθό,

αλλά δεν αγοράζω 1.000 φορές
περισσότερα πράγματα,

έτσι δεν είναι;

Αγόρασα δύο ζευγάρια
απ' αυτό το παντελόνι,

που ο συνεργάτης μου,
ο Μάικ το ονομάζει

το διευθυντικό μου παντελόνι.

Θα μπορούσα να είχα αγοράσει
2.000 ζευγάρια,

αλλά τι θα τα έκανα;
(Γέλια)

Πόσα κουρέματα μπορώ να κάνω;

Πόσο συχνά μπορώ να πάω έξω για φαγητό;

Όσο πλούσιοι και αν γίνονται
μερικοί πλουτοκράτες,

δεν μπορούμε ποτέ να καθοδηγήσουμε
την εθνική οικονομία.

Μόνο μια ακμάζουσα μεσαία τάξη
μπορεί να το κάνει αυτό.

Δεν μπορεί να γίνει τίποτα,

ίσως πουν οι πλουτοκράτες φίλοι μου.

Ο Χένρι Φορντ ήταν σε διαφορετική εποχή.

Ίσως δεν μπορούμε
να κάνουμε μερικά πράγματα.

Ίσως μπορούμε να κάνουμε μερικά πράγματα.

Στις 19 Ιουνίου 2013,

το Μπλούμπεργκ δημοσίευσε
ένα άρθρο που έγραψα με τίτλο

«Η Περίπτωση του Καπιταλιστή
για Κατώτατο Μισθό 15 δολαρίων».

Οι καλοί άνθρωποι στο περιοδικό Φόρμπς,

ανάμεσα στους μεγαλύτερους θαυμαστές μου,

το ονόμασαν
«Η σχεδόν τρελή πρόταση του Νικ Χανάουερ».

Μόλις 350 μέρες

μετά τη δημοσίευση αυτού του άρθρου,

ο Δήμαρχος του Σιάτλ, Εντ Μάρεϊ
υπέγραψε σε νέο νόμο

μια θεσμική διάταξη αύξησης
του κατώτατου μισθού στο Σιάτλ

σε 15 δολάρια την ώρα,

περισσότερο από το διπλάσιο

όταν το κυρίαρχο ομοσπονδιακό ποσοστό
είναι 7,25 δολάρια.

Πώς έγινε αυτό,

θα σκεφτούν οι λογικοί άνθρωποι.

Συνέβη επειδή κάποιοι από εμάς

υπενθύμισαν στη μεσαία τάξη

ότι αυτοί είναι η πηγή

της ανάπτυξης και της ευημερίας
στις καπιταλιστικές οικονομίες.

Τους υπενθυμίσαμε ότι όταν
οι εργάτες έχουν περισσότερα χρήματα,

οι επιχειρήσεις έχουν
περισσότερους πελάτες,

και χρειάζονται περισσότερους υπαλλήλους.

Τους υπενθυμίσαμε ότι όταν οι επιχειρήσεις

πληρώνουν στους εργαζόμενους
έναν ικανοποιητικό μισθό,

οι φορολογούμενοι ανακουφίζονται
από το φορτίο

της επιχορήγησης προγραμμάτων φτώχειας

όπως τα κουπόνια φαγητού
και η ιατρική βοήθεια

και η βοήθεια για το ενοίκιο,

που χρειάζονται εκείνοι οι εργάτες.

Τους υπενθυμίσαμε ότι οι εργαζόμενοι
με τους χαμηλούς μισθούς

δεν είναι καλοί φορολογούμενοι πολίτες,

και όταν αυξήσεις τον κατώτατο μισθό

για όλες τις επιχειρήσεις,

όλες οι επιχειρήσεις επωφελούνται

και έτσι όλες μπορούν να συναγωνιστούν.

Τώρα η ορθόδοξη αντίδραση, φυσικά,

είναι ότι η αύξηση του κατώτατου μισθού
κοστίζει σε δουλειές. Σωστά;

Οι πολιτικοί σας πάντα αντηχούν

την ιδέα της διάχυσης τους πλούτου
με το να λένε πράγματα όπως,

«Λοιπόν, αν ανεβάσεις
το κόστος της εργασίας,

μάντεψε τι θα συμβεί;
Θα πάρεις λιγότερη εργασία».

Είστε σίγουροι;

Επειδή υπάρχουν
κάποια αντιφατικά στοιχεία.

Από το 1980, οι μισθοί
των μεγαλοστελεχών στη χώρα μας

έχουν ανέβει από τις 30 φόρες
πάνω από τον μέσο μισθό

στις 500 φορές.

Αυτό είναι αύξηση του κόστους
της απασχόλησης.

Και όμως, από όσα γνωρίζω,

δεν έχω δει ποτέ μια εταιρία

να αναθέτει σε εξωτερικό συνεργάτη δουλειά
CEO, να αυτοματοποιεί την εργασία τους,

και να την εξάγει στην Κίνα.

Στην πραγματικότητα, φαίνεται
να προσλαμβάνουμε

περισσότερους CEO και
ανώτερα διευθυντικά στελέχη από ποτέ.

Έτσι και για όσους εργάζονται
στην τεχνολογία

και σε οικονομικές υπηρεσίες,

που κερδίζουν πολλαπλάσια
του μέσου μισθού

και όμως προσλαμβάνουμε
όλο και περισσότερους,

έτσι μπορείτε ξεκάθαρα
να αυξήσετε το κόστος της απασχόλησης

και να λάβετε περισσότερα από αυτό.

Γνωρίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι

θεωρούν ότι ο κατώτατος μισθός
των 15 δολαριών

είναι ένα τρελό, ριψοκίνδυνο
οικονομικό πείραμα.

Εμείς διαφωνούμε.

Πιστεύουμε ότι ο κατώτατος μισθός
των 15 δολαρίων

στο Σιάτλ

είναι στην πραγματικότητα η συνέχιση

μιας λογικής οικονομικής πολιτικής.

Επιτρέπει στην πόλη μας

ν' αλλάξει τα φώτα στη δική σας πόλη.

Επειδή, βλέπετε,

η Ουάσινγκτον ήδη έχει

τον υψηλότερο κατώτατο μισθό

από κάθε άλλη πολιτεία του έθνους μας.

Πληρώνουμε όλους τους εργάτες 9,32 δολάρια

το οποίο είναι 30% περισσότερο

από τον κατώτατο ομοσπονδιακό των 7,25,

αλλά καίρια, 427% περισσότερο

από το ομοσπονδιακό κατώτατο
με φιλοδώρημα των 2,13.

Εάν οι στοχαστές διάχυσης πλούτου
είχαν δίκιο,

τότε η Ουάσινγκτον θα έπρεπε
να έχει μαζική ανεργία.

Το Σιάτλ θα έπρεπε
να βουλιάζει στον ωκεανό.

Ωστόσο, το Σιάτλ

είναι η πιο γρήγορα αναπτυσσόμενη
μεγαλούπολη στη χώρα.

Η Ουάσινγκτον δημιουργεί θέσεις εργασίας
σε μικρές επιχειρήσεις

σε μεγαλύτερο ποσοστό από κάθε
άλλη μεγάλη πολιτεία

στη χώρα.

Τα εστιατόρια στο Σιάτλ; Ακμάζουν.

Γιατί; Επειδή ο θεμελιώδης νόμος
του καπιταλισμού είναι,

όταν οι εργάτες έχουν πιο πολλά χρήματα,

οι επιχειρήσεις έχουν πιο πολλούς πελάτες

και χρειάζονται περισσότερους εργάτες.

Όταν τα εστιατόρια πληρώνουν
τους υπαλλήλους καλά

ώστε μέχρι και οι ίδιοι να μπορούν
να φάνε σε εστιατόρια,

αυτό δεν είναι αρνητικό για τα εστιατόρια.

Αυτό είναι καλό,

παρά το τι λένε μερικοί εστιάτορες.

Είναι πιο περίπλοκο απ' ό,τι νομίζω;

Φυσικά και είναι.

Υπάρχουν πολλές δυναμικές στο παιχνίδι.

Αλλά μπορούμε σας παρακαλώ
να μην επιμένουμε

ότι αν οι χαμηλόμισθοι κερδίσουν
κάτι παραπάνω,

η ανεργία θα εκτοξευθεί στα ύψη

και η οικονομία θα καταρρεύσει;

Δεν υπάρχει καμία απόδειξη γι' αυτό.

Το πιο ύπουλο πράγμα

με τη διάχυση του πλούτου

δεν είναι ο ισχυρισμός ότι αν
ο πλούσιος γίνει πλουσιότερος,

όλα θα ήταν καλύτερα.

Είναι ο ισχυρισμός όσων αντιτίθενται

σε οποιαδήποτε αύξηση
του κατώτατου μισθού

ότι αν ο φτωχός γίνει πλουσιότερος,

αυτό θα είναι καταστροφικό
για την οικονομία.

Αυτό δεν έχει λογική.

Μπορούμε σας παρακαλώ
να αποκοπούμε από τη ρητορεία

που λέει ότι πλούσιοι σαν κι εμένα

και τους πλουτοκράτες φίλους μου

φτιάξαμε τη χώρα μας;

Εμείς οι πλουτοκράτες ξέρουμε,

έστω και αν δεν το παραδεχόμαστε δημοσίως,

ότι αν είχαμε γεννηθεί κάπου αλλού,

όχι εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες,

θα μπορούσαμε να στεκόμαστε ξυπόλυτοι

δίπλα σε έναν βρόμικο δρόμο
πουλώντας φρούτα.

Όχι πως δεν έχουν καλούς
επιχειρηματίες σε άλλα μέρη,

ακόμα και στα πολύ, πολύ φτωχά μέρη.

Είναι απλά όσο

μπορούν ν' αντέξουν οικονομικά
οι πελάτες των εν λόγω επιχειρηματιών.

Ορίστε μια ιδέα
για ένα νέο είδος οικονομίας,

ένα νέο είδος πολιτικής

που αποκαλώ νέο καπιταλισμό.

Ας παραδεχτούμε ότι ο καπιταλισμός

νικά τις εναλλακτικές

αλλά επίσης όσο περισσότερους
συμπεριλάβουμε,

και ως επιχειρηματίες και ως αγοραστές,

τόσο καλύτερα δουλεύει το σύστημα.

Ας συρρικνώσουμε με κάθε τρόπο
το μέγεθος της κυβέρνησης,

αλλά όχι με το να περικόπτουμε
τα προγράμματα φτώχειας,

αλλά διασφαλίζοντας
ότι οι εργάτες πληρώνονται αρκετά

έτσι ώστε να μην χρειάζονται
τέτοια προγράμματα.

Ας επενδύσουμε αρκετά στη μεσαία τάξη

για να γίνει η οικονομία μας
πιο δίκαιη και χωρίς αποκλεισμούς,

και με το πιο δίκαιη εννοώ,
πραγματικά πιο ανταγωνιστική,

και με το πιο ανταγωνιστική, εννοώ

ικανότερη στο να παράγει λύσεις

στα ανθρώπινα προβλήματα

που είναι οι πραγματικοί οδηγοί
της ανάπτυξης και της ευημερίας.

Ο καπιταλισμός είναι το μεγαλύτερο
κοινωνικό τεχνολογικό επίτευγμα

που έγινε ποτέ

για να δημιουργεί ευημερία στις κοινωνίες,

αν διαχειρίζεται σωστά,

αλλά ο καπιταλισμός,
εξαιτίας των θεμελειώδων

πολλαπλασιαστικών δυναμικών
των περίπλοκων συστημάτων,

τείνει προς την αδιαλλαξία,
την ανισότητα,

τη συγκέντρωση και την κατάρρευση.

Το έργο των δημοκρατιών

είναι να μεγιστοποιήσουν
την ένταξη των πολλών

για να δημιουργήσουν ευημερία,

όχι να επιτρέψουν στους λίγους
να συσσωρεύουν χρήματα.

Η κυβέρνηση δημιουργεί
ευημερία και ανάπτυξη,

δημιουργώντας τις συνθήκες που επιτρέπουν

στους επιχειρηματίες και τους πελάτες τους

να ακμάσουν.

Η εξισορρόπηση της δύναμης
των καπιταλιστών όπως εγώ

και των εργαζομένων
δεν είναι κακό για τον καπιταλισμό.

Είναι ουσιώδες.

Τα προγράμματα όπως
ένας λογικός κατώτατος μισθός,

προσιτή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη,

πληρωμένη αναρρωτική άδεια,

και η προοδευτική φορολόγηση,
απαραίτητη

για να πληρωθεί
η σημαντική υποδομή

που χρειάζεται για την εκπαίδευση
της μεσαίας τάξης, έρευνα και ανάπτυξη,

αυτά είναι αναπόσπαστα εργαλεία

που θα έπρεπε να αγκαλιάζουν
οι έξυπνοι καπιταλιστές

για να οδηγήσουν την ανάπτυξη,
επειδή κανένας δεν επωφελείται από αυτό

όσο εμείς.

Πολλοί οικονομολόγοι
θα σας έβαζαν να πιστέψετε

ότι το αντικείμενό τους είναι
μια αντικειμενική επιστήμη.

Διαφωνώ, και πιστεύω πως είναι εξίσου

ένα εργαλείο που χρησιμοποιούν
οι άνθρωποι

για να επιβάλλουν και να κωδικοποιήσουν

τις κοινωνικές και ηθικές μας
προτιμήσεις και προκαταλήψεις

περί της κοινωνικής θέσης και δύναμης,

γι' αυτό πλουτοκράτες σαν κι εμένα

πάντα χρειαζόταν
να βρουν πειστικές ιστορίες

να πουν σε όλους

για τις σχετικές θέσεις μας και γιατί

είναι ηθικά ενάρετες και καλές για όλους:

όπως, ότι είμαστε αναγκαίοι,
δημιουργοί εργασίας,

και εσείς δεν είστε·

όπως, ότι οι περικοπές φόρων σε εμάς
δημιουργούν ανάπτυξη,

αλλά οι επενδύσεις σε εσάς

θα διογκώσουν το χρέος μας

και θα χρεοκοπήσουν
τη σπουδαία μας χώρα,

ότι εμείς μετράμε,

ενώ εσείς όχι.

Για χιλιάδες χρόνια,
αυτές οι ιστορίες ονομάζονταν

θεϊκό δικαίωμα.

Σήμερα, έχουμε διάχυση
του πλούτου προς τα κάτω.

Πόσο εμφανές, ολοφάνερα ιδιοτελές

είναι όλο αυτό.

Εμείς οι πλουτοκράτες πρέπει να δούμε

ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής
μας δημιούργησαν,

όχι το αντίστροφο,

ότι μια ακμάζουσα μεσαία τάξη
είναι η δύναμη

της ευημερίας
στις καπιταλιστικές οικονομίες,

όχι η συνέπεια αυτής.

Και δεν θα έπρεπε ποτέ να ξεχνάμε

ότι ακόμα και οι καλύτεροι από εμάς
στις χειρότερες συνθήκες

είμαστε ξυπόλητοι δίπλα
από έναν βρόμικο δρόμο πουλώντας φρούτα.

Αγαπητοί πλουτοκράτες,
νομίζω πως ίσως είναι ώρα

να επαναδεσμευτούμε στη χώρα μας,

να δεσμευτούμε σ' ένα νέο
είδος καπιταλισμού

που είναι πιο συνολικό
και πιο αποτελεσματικό,

έναν καπιταλισμό που θα διασφαλίσει

ότι η οικονομία της Αμερικής παραμένει

η πιο δυναμική και ευημερούσα στον κόσμο.

Ας διασφαλίσουμε το δικό μας μέλλον,

των παιδιών μας και των παιδιών τους.

Εναλλακτικά, θα μπορούσαμε
να μην κάνουμε τίποτα

να κρυφτούμε στις κλειστές κοινωνίες μας

και τα ιδιωτικά σχολεία,

να απολαμβάνουμε
τα αεροπλάνα και τα σκάφη μας

- είναι διασκεδαστικά -

και να περιμένουμε τα δίκρανα.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)