คาเคนยา นไทยา (Kakenya Ntaiya): เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องการโรงเรียน
-
0:00 - 0:05มีคนกลุ่มหนึ่ง ในประเทศเคนยา
-
0:05 - 0:09ผู้คนข้ามมหาสมุทรเพื่อไปเจอพวกเขา
-
0:09 - 0:11คนเหล่านี้ตัวสูง
-
0:11 - 0:16พวกเขากระโดดสูง พวกเขาใส่ชุดสีแดง
-
0:16 - 0:18และพวกเขาฆ่าสิงโต
-
0:18 - 0:21คุณอาจจะสงสัย คนเหล่านี้คือใครกัน
-
0:21 - 0:23พวกเขาคือ ชนเผ่ามาไซ
-
0:23 - 0:29และคุณรู้ไหมอะไรที่เจ๋งกว่านั้น
จริงๆแล้ว ฉันคือหนึ่งในพวกเขา -
0:29 - 0:34ชนเผ่ามาไซ เด็กผู้ชายถูกเลี้ยงให้โตขึ้นเป็นนักรบ
-
0:34 - 0:37เด็กผู้หญิงจะถูกเลี้ยงให้โตขึ้นมาเป็นแม่
-
0:37 - 0:39ตอนที่ฉันอายุห้าขวบ
-
0:39 - 0:42ฉันพบว่า ฉันมีคู่หมั้น
-
0:42 - 0:45แล้วจะได้แต่งงานในทันที่ที่ฉันโตเป็นสาว
-
0:45 - 0:48แม่ของฉัน ยายของฉัน พวกป้าๆของฉัน
-
0:48 - 0:50พวกเขาคอยเตือนฉันอยู่เสมอ ว่า
-
0:50 - 0:53สามีของเธอพึ่งเดินผ่านไปนะ
-
0:53 - 0:58(หัวเราะ) มันสุดยอด ใช่ไหมล่ะ
-
0:58 - 1:01และทุกสิ่งที่ฉันต้องทำหลังจากตอนนั้น
-
1:01 - 1:06ก็คือ การเตรียมตัว
ที่จะเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบในวัย 12 ปี -
1:06 - 1:09แต่ละวันของฉันเริ่มต้นตอน ตี 5
-
1:09 - 1:11รีดนมวัว กวาดบ้าน
-
1:11 - 1:16ทำอาหารสำหรับพี่น้อง ไปเอาน้ำ เก็บฟืน
-
1:16 - 1:19ฉันทำทุกอย่างที่ฉันต้องทำ
-
1:19 - 1:23เพื่อที่จะกลายเป็นภรรยาที่สมบูรณ์แบบ
-
1:23 - 1:26ฉันไปโรงเรียน ไม่ใช่เพราะ
-
1:26 - 1:29พวกผู้หญิงหรือเด็กหญิงมาไซไปโรงเรียนกัน
-
1:29 - 1:32แต่เป็นเพราะ แม่ของฉันไม่ได้รับการศึกษา
-
1:32 - 1:35และเธอเตือนฉันและพวกพี่น้องอยู่เสมอว่า
-
1:35 - 1:39เธอไม่เคยอยากให้พวกเราใช้ชีวิต
แบบที่เธอเป็นอยู่ -
1:39 - 1:42ทำไมเธอถึงพูดอย่างนั้น
-
1:42 - 1:45พ่อของฉันทำงานเป็นตำรวจ ในเมือง
-
1:45 - 1:47เขากลับบ้าน ปีละครึ่ง
-
1:47 - 1:50พวกเราไม่ได้เจอเขาเลย บางทีก็สองปี
-
1:50 - 1:54และเมื่อไหร่ก็ตามที่เขามาบ้าน
เหตุการณ์จะต่างออกไป -
1:54 - 1:56แม่ฉันทำงานหนักในฟาร์ม
-
1:56 - 1:58เพื่อปลูกพืชผัก ให้พวกเรากิน
-
1:58 - 2:00เธอเลี้ยงวัวและแพะ
-
2:00 - 2:02ดังนั้นเธอสามารถดูแลพวกเราได้
-
2:02 - 2:05แต่เวลาที่พ่อของฉันกลับมา เขาจะขายวัว
-
2:05 - 2:07เขาขายของต่างๆที่เรามี
-
2:07 - 2:11แล้วเขาก็ไป ดื่มเหล้าเมากับเพื่อนอยู่ที่บาร์
-
2:11 - 2:13เพราะว่า แม่ของฉันเป็นผู้หญิง
-
2:13 - 2:16เธอจึงไม่ได้รับอนุญาตให้เป็นเจ้าของทรัพย์สินใดๆ
-
2:16 - 2:18และด้วยความเพิกเฉย ทุกอย่างในบ้านของฉัน
-
2:18 - 2:21เป็นของพ่อ ดังนั้นเขาจึงมีสิทธิ์
-
2:21 - 2:23และถ้าแม่ของฉันตั้งคำถามเขา
-
2:23 - 2:30เขาตีเธอ ทำร้ายเธอ และนั่นเป็นช่วงที่ยากลำบากจริงๆ
-
2:30 - 2:33ตอนที่ฉันไปโรงเรียน ฉันมีความฝัน
-
2:33 - 2:35ฉันอยากจะเป็นครู
-
2:35 - 2:37พวกครูนั้นดูดี
-
2:37 - 2:39พวกเขาใส่ชุดสวยๆ รองเท้าส้นสูง
-
2:39 - 2:42ฉันค้นพบทีหลังว่า พวกมันใส่ไม่สบายหรอก
แต่ฉันก็ชอบ -
2:42 - 2:46(หัวเราะ)
-
2:46 - 2:49แต่ ส่วนใหญ่แล้ว ครูก็แค่เขียนบนกระดาน
-
2:49 - 2:52ไม่ได้ทำงานหนัก นั่นเป็นสิ่งที่ฉันคิด
-
2:52 - 2:55เมื่อเทียบกับ สิ่งที่ฉันทำในฟาร์ม
-
2:55 - 2:57ดังนั้น ฉันเลยอยากจะเป็นครู
-
2:57 - 3:01ฉันตั้งใจเรียนในโรงเรียน แต่ตอนที่ฉันอยู่เกรดแปด
-
3:01 - 3:03มันมีปัจจัยสำคัญอย่างหนึ่ง
-
3:03 - 3:06ในประเพณีของเรา จะมีพิธีกรรมหนึ่ง
-
3:06 - 3:09ที่เด็กผู้หญิงต้องผ่าน เพื่อที่จะกลายเป็นผู้หญิงเต็มตัว
-
3:09 - 3:11และนั่นคือ พิธีของวงจรชีวิตสู่ความเป็นผู้หญิง
-
3:11 - 3:15หลังจากฉันเรียนจบเกรดแปด
-
3:15 - 3:18นั่นเป็นจุดเปลี่ยนสำหรับการไปโรงเรียนของฉัน
-
3:18 - 3:19มันเป็นทางแยก
-
3:19 - 3:25เมื่อฉันได้ผ่านพิธีกรรมนี้แล้ว
ฉันจะต้องกลายมาเป็นภรรยา -
3:25 - 3:29ความฝันของการเป็นครูของฉันจะไม่มีวันมาถึง
-
3:29 - 3:31ดังนั้นฉันไปคุย -- ฉันต้องคิดแผนขึ้นมา
-
3:31 - 3:34เพื่อที่จะทำให้สิ่งนี้เป็นไปได้
-
3:34 - 3:38ฉันคุยกับพ่อของฉัน
ฉันได้ทำในสิ่งที่เด็กผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่เคยทำ -
3:38 - 3:41ฉันบอกพ่อว่า "ฉันจะเข้าร่วมพิธีกรรมนี้
-
3:41 - 3:44ถ้าพ่อยอมให้ฉันกลับไปเรียน"
-
3:44 - 3:46เหตุผลคือ ถ้าฉันหนีไป
-
3:46 - 3:50พ่อของฉันต้องพบกับความอัปยศ ผู้คนจะพากันเรียกเขาว่า
-
3:50 - 3:53พ่อของเด็กคนนั้น คนที่ไม่ได้ผ่านพิธีกรรม
-
3:53 - 3:57มันเป็นเรื่องน่าอับอายที่จะต้องแบกรับไปตลอดชีวิต
สำหรับเขา -
3:57 - 4:00ดังนั้นเขาคิดแล้วก็บอกว่า "อืม" เขาบอกว่า "ตกลง
-
4:00 - 4:03ถ้าลูกจะไปโรงเรียนหลังจากพิธีกรรมนั้น"
-
4:03 - 4:06แล้ว พิธีกรรมนั้นได้เกิดขึ้น
-
4:06 - 4:09มันเป็นหนึ่งสับดาห์ของความตื่นเต้นที่แสนยาวนาน
-
4:09 - 4:12มันคืองานรื่นเริง ผู้คนสนุกสนานไปกับมัน
-
4:12 - 4:14และวันก่อนหน้าที่จะมีงาน
-
4:14 - 4:17พวกเราเต้นกัน รู้สึกตื่นเต้น
-
4:17 - 4:21และพวกเราไม่ได้นอนเลย ตลอดทั้งคืน
-
4:21 - 4:24วันจริงก็มาถึง พวกเราเดินออกจากบ้าน
-
4:24 - 4:26ที่พวกเราเต้นกัน ใช่แล้ว พวกเราเต้น และเต้น
-
4:26 - 4:30พวกเราเดินออกไปที่ลานบ้าน
ที่นั่น มีผู้คนมากมายกำลังรออยู่ -
4:30 - 4:33พวกเขาจัดแถวเป็นวงกลม
-
4:33 - 4:35และขณะที่พวกเราเต้นและเต้นนั้น
-
4:35 - 4:37พวกเราไปถึงวงกลมของผู้หญิง
-
4:37 - 4:41ผู้ชาย ผู้หญิง เด็ก ทุกๆคนอยู่ที่นั่น
-
4:41 - 4:43มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งกลางวง
-
4:43 - 4:48และผู้หญิงคนนี้กำลังรอพวกเราอยู่
-
4:48 - 4:51ฉันเป็นคนแรก มีพี่น้องของฉันและเด็กผู้หญิงอีกสองคน
-
4:51 - 4:54และตอนที่ฉันไปถึงเธอ
-
4:54 - 4:57เธอมองหน้าฉัน ฉันนั่งลง
-
4:57 - 5:01ฉันนั่งลง และฉันกางขาออก
-
5:01 - 5:04ตอนที่ฉันกางขาออก มีผู้หญิงอีกคนหนึ่งเดินเข้ามา
-
5:04 - 5:07และผู้หญิงคนนี้ก็ถือมีดด้วย
-
5:07 - 5:11ในขณะที่เธอถือมีด เธอก็เดินตรงมาหาฉัน
-
5:11 - 5:15เธอจับคลิตอริส และเธอก็ตัดมันออก
-
5:15 - 5:21เหมือนอย่างที่คุณคิด ฉันเลือดออก เลือดออก
-
5:21 - 5:26หลังจากเลือดไหลสักพัก ฉันก็สลบไป
-
5:26 - 5:28มันเป็นอะไรที่ เด็กผู้หญิงมากมาย --
-
5:28 - 5:32ฉันโชคดี ฉันไม่ตาย-- แต่หลายคนต้องตาย
-
5:32 - 5:38มันเกิดขึ้นจริง ไม่มียาสลบ
มีแต่มีดเก่าๆที่เป็นสนิมเล่มหนึ่ง -
5:38 - 5:41และมันก็โหดร้าย
-
5:41 - 5:44ฉันโชคดี เพราะ หนึ่ง แม่ของฉันก็ได้ทำบางสิ่ง
-
5:44 - 5:47ที่ผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่ทำกัน
-
5:47 - 5:50สามวันหลังจากนั้น หลังจากทุกคนออกไปจากบ้าน
-
5:50 - 5:51แม่ฉันมาหา พร้อมพยาบาลคนหนึ่ง
-
5:51 - 5:53พวกเราได้รับการดูแล
-
5:53 - 5:58สามอาทิตย์ถัดมา ฉันหายดีแล้ว
และฉันก็กลับไปเรียนมัธยมปลาย -
5:58 - 6:01ตอนนั้น ฉันตั้งใจมากๆที่จะเป็นครูให้ได้
-
6:01 - 6:05เพื่อที่ฉันจะสามารถสร้างความแตกต่างในครอบครัวได้
-
6:05 - 6:09อืม ขณะที่ฉันอยู่ชั้นมัธยมปลาย มีบางอย่างเกิดขึ้น
-
6:09 - 6:12ฉันพบกับ สุภาพบุรุษหนุ่มคนหนึ่ง จากหมู่บ้านเรา
-
6:12 - 6:14คนที่เคยไปที่มหาวิทยาลัยโอเรกอน
-
6:14 - 6:20ชายคนนี้ใส่เสื้อยืดสีขาว กางเกงยืน ถือกล้อง
-
6:20 - 6:23รองเท้ากีฬาสีขาว -- ฉันกำลังพูดถึงรองเท้ากีฬาสีขาว
-
6:23 - 6:27มันมีบางอย่างเดี่ยวกับเสื้อผ้าและรองเท้า ฉันคิด
-
6:27 - 6:30มันคือ รองเท้ากีฬา และที่นี่คือ หมู่บ้านหนึ่ง
-
6:30 - 6:34ซึ่งไม่มีแม้แต่ถนนลาดยาง มันน่าสนใจมาก
-
6:34 - 6:39ฉันบอกเขาว่า "อืม ฉันอยากจะไปที่ที่คุณอยู่"
-
6:39 - 6:44เพราะว่า ชายคนนี้ดูมีความสุขมากๆ
และฉันชื่นชมตรงนั้น -
6:44 - 6:46และเขาบอกฉันว่า "อืม
-
6:46 - 6:47มันหมายความว่าอย่างไร เธออยากจะไปเหรอ
-
6:47 - 6:49เธอไม่มีสามีที่รอเธออยู่หรอ"
-
6:49 - 6:52ฉันบอกเขา "ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก
-
6:52 - 6:55แค่บอกฉันมาก็พอว่าจะไปที่นั่นได้อย่างไร"
-
6:55 - 6:58สุภาพบุรุษคนนี้ เขาช่วยฉันไว้
-
6:58 - 7:01ตอนที่ฉันอยู่มัธยมปลาย พ่อของฉันป่วย
-
7:01 - 7:04เขาเป็นโรคหลอดเลือดสมอง และเขาป่วยมากๆ
-
7:04 - 7:07เขาไม่สามารถบอกฉันได้เลย ว่าต้องทำอะไรต่อไป
-
7:07 - 7:11แต่ปัญหาก็คือ พ่อของฉันไม่ใช่แค่พ่อที่ฉันมีเท่านั้น
-
7:11 - 7:15ทุกคนที่อายุราวๆพ่อของฉัน ผู้ชายในสังคมนี้
-
7:15 - 7:16คือพ่อของฉันโดยปริยาย
-
7:16 - 7:20พวกลุงของฉัน ทั้งหมด --
เขาออกคำสั่งเกี่ยวกับอนาคตของฉัน -
7:20 - 7:23ข่าวก็มาถึง ฉันสมัครเรียน
-
7:23 - 7:28และฉันได้รับการตอบรับจาก แรนดอฟ-มาคอน
มหาวิทยาลัยหญิงล้วนที่ลินซ์บูร์ก รัฐเวอร์จิเนีย -
7:28 - 7:32และฉันไม่สามารถไปได้
โดยปราศจากการสนับสนุนจากหมู่บ้าน -
7:32 - 7:34เพราะว่าฉันต้องหาเงินเพื่อที่จะซื้อตั๋วเครื่องบิน
-
7:34 - 7:37ฉันได้ทุนการศึกษา แต่ฉันต้องพาตัวฉันมาจุดนี้
-
7:37 - 7:40ฉันต้องการการสนับสนุนจากหมู่บ้าน
-
7:40 - 7:44และอีกครั้ง ตอนที่ผู้ชายคนนั้นได้ยิน
-
7:44 - 7:48และผู้คนได้ยินว่า
ผู้หญิงคนหนึ่งได้รับโอกาสให้ไปเรียน -
7:48 - 7:50พวกเขาพูดว่า "ช่างเป็นโอกาสที่สูญเปล่าจริงๆ
-
7:50 - 7:54มันควรจะถูกมอบให้เด็กผู้ชายสิ เราไม่สามารถทำเรื่องนี้ได้"
-
7:54 - 7:58ดังนั้นฉันจึงกลับไปและฉันจำเป็นต้องกลับไปสู่ประเพณีนั้น
-
7:58 - 8:00มันมีความเชื่อ ในหมู่ผู้คน
-
8:00 - 8:04ที่ว่า ตอนเช้าจะนำข่าวดีๆมาให้
-
8:04 - 8:07ดังนั้นฉันจึงตั้งใจจะทำบางสิ่งในเช้าวันนั้น
-
8:07 - 8:09เพราะว่า ข่าวดีๆนั้นมาตอนเช้า
-
8:09 - 8:13และในหมู่บ้านก็เช่นกัน
มีหัวหน้าหมู่บ้านหนึ่งคน ผู้เฒ่า -
8:13 - 8:17คนที่ถ้าเขาพูดว่า ใช่ ทุกคนก็พร้อมจะทำตามเขา
-
8:17 - 8:21ดังนั้นฉันไปหาเขาในเวลาเช้าครู่ ตอนที่พระอาทิตย์ขึ้น
-
8:21 - 8:24สิ่งแรกที่เขาเห็นตอนที่เขาเปิดประตูบ้านนั้น ก็คือ ฉัน
-
8:24 - 8:27"เด็กน้อย เธอมาทำอะไรที่นี้"
-
8:27 - 8:31"พ่อคะ ฉันต้องการความช่วยเหลือ
พ่อช่วยสนับสนุนให้ฉันไปอเมริกาได้ไหมคะ" -
8:31 - 8:33ฉันสัญญากับเขาว่า ฉันจะเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุด
-
8:33 - 8:37ฉันจะกลับมา
และทำอะไรก็ตามถ้าพวกเขาต้องการหลังจากนั้น -
8:37 - 8:39ฉันจะทำมัน เพื่อพวกเขา
-
8:39 - 8:41เขาพูดว่า "อืม แต่ฉันไม่สามารถตัดสินใจคนเดียวได้"
-
8:41 - 8:44เขาให้รายชื่อผู้ชายอีก 15 คนที่ฉันต้องไปหา
-
8:44 - 8:47-- ผู้ชายอีก 16 คน -- ทุกๆเช้าของแต่ละวัน
-
8:47 - 8:49ฉันไปเยี่ยมพวกเขา
-
8:49 - 8:50พวกเขามารวมตัวกัน
-
8:50 - 8:53คนใจหมู่บ้าน พวกผู้หญิง ผู้ชาย ทุกคนมารวมตัวกัน
-
8:53 - 8:57เพื่อสนับสนุนให้ฉันได้รับการศึกษา
-
8:57 - 9:01ฉันมาถึงอเมริกา อย่างที่คุณน่าจะนึกภาพออก อะไรที่ฉันเจอ
-
9:01 - 9:05ฉันเจอหิมะ!
-
9:05 - 9:08ฉันเห็นร้านวอล-มาร์ต เครื่องดูดฝุ่น
-
9:08 - 9:11และอาหารมากมายในโรงอาหาร
-
9:11 - 9:14ฉันอยู่ในดินแดนแห่งความอุดมสมบูรณ์
-
9:14 - 9:19ฉันมีความสุขมาก แต่ตลอดช่วงเวลาที่ฉันอยู่ที่นี่
-
9:19 - 9:22ฉันค้นพบสิ่งต่างๆมากมาย
-
9:22 - 9:25ฉันเรียนรู้ว่า พิธีกรรมที่ฉันได้ผ่าน
-
9:25 - 9:30ตอนที่ฉันอายุ 13 ขวบนั้น มันเรียกว่า
การตัดอวัยวะเพศหญิง -
9:30 - 9:34ฉันเรียนรู้ว่า มันผิดกฏหมายในประเทศเคนยา
-
9:34 - 9:38ฉันเรียนรู้ว่า ฉันไม่ต้องแลกเปลี่ยนส่วนหนึ่งของร่างกายฉัน
-
9:38 - 9:42เพื่อที่จะได้รับการศึกษา ฉันมีสิทธิ์
-
9:42 - 9:45และ ขณะที่พวกเรากำลังพูดอยู่นี้ เด็กผู้หญิงสามล้านคน
-
9:45 - 9:51ในแอฟริกากำลังเผชิญความเสี่ยงที่ต้องถูกตัดอวัยวะเพศ
-
9:51 - 9:54ฉันเรียนรู้ว่า แม่ของฉันมีสิทธิ์ที่จะเป็นเจ้าของทรัพย์สิน
-
9:54 - 9:57ฉันเรียนรู้ว่า เธอไม่จำเป็นต้องถูกทำร้าย
-
9:57 - 9:59เพียงเพราะว่าเธอเป็นผู้หญิง
-
9:59 - 10:02สิ่งเหล่านี้ทำให้ฉันโกรธ
-
10:02 - 10:04ฉันต้องการที่จะทำบางสิ่ง
-
10:04 - 10:07ตอนที่ฉันกลับไป ทุกครั้งที่ฉันไป
-
10:07 - 10:10ฉันพบว่า พวกเด็กผู้หญิงเพื่อนบ้านกำลังจะแต่งงาน
-
10:10 - 10:12พวกเขากำลังจะผ่านการตัดอวัยะเพศ และที่นี่
-
10:12 - 10:15หลังจากฉันเรียนจบจากที่นี่
ฉันทำงานที่องค์การสหประชาชาติ -
10:15 - 10:18ฉันกลับไปที่โรงเรียนเพื่อจะเอางานบัณฑิตศึกษาของฉัน
-
10:18 - 10:22น้ำตาของเด็กสาวเหล่านี้อยู่บนหน้าฉัน
-
10:22 - 10:25ฉันต้องทำบางอย่าง
-
10:25 - 10:28ตอนที่ฉันกลับไปที่หมู่บ้าน ฉันเริ่มพูดคุยกับพวกผู้ชาย
-
10:28 - 10:29และแม่ๆของฉัน ฉันพูดว่า
-
10:29 - 10:31”ฉันต้องการที่จะทำตามสัญญาที่ฉันเคยให้ไว้กับคุณ
-
10:31 - 10:34ที่ว่า ฉันจะกลับมาและช่วยคุณ อะไรบ้างที่คุณต้องการ"
-
10:34 - 10:36ขณะที่ฉันพูดกับผู้หญิงพวกนั้น พวกเขาบอกฉันว่า
-
10:36 - 10:38”คุณรู้ไหม อะไรที่พวกเราต้องการ
พวกเราต้องการโรงเรียนสำหรับพวกเด็กผู้หญิง” -
10:38 - 10:41เพราะยังไม่มีโรงเรียนสำหรับผู้หญิงเลย
-
10:41 - 10:43เหตุผลที่พวกเขาต้องการโรงเรียนสำหรับเด็กผู้หญิงนั้น
-
10:43 - 10:46ก็คือ เวลาที่เด็กผู้หญิงโดนข่มขืน
ตอนที่เธอกำลังเดินไปโรงเรียน -
10:46 - 10:48คนที่เป็นแม่จะถูกตำหนิ
-
10:48 - 10:52ถ้าหากลูกท้องก่อนที่จะแต่งงาน
-
10:52 - 10:54คนที่เป็นแม่ต้องรับผิดชอบ และเธอจะถูกลงโทษ
-
10:54 - 10:56เธอถูกทุบตี
-
10:56 - 11:00พวกเขาพูดว่า ”พวกเราต้องการให้เด็กสาวของพวกเรา
อยู่ในที่ที่ปลอดภัย” -
11:00 - 11:02ตอนที่พวกเราแยกย้าย ฉันไปคุยกับพวกพ่อๆ
-
11:02 - 11:05พวกพ่อๆ แน่นอนแหล่ะ
คุณสามารถจินตนาการได้ว่าพวกเขาจะพูดอะไรบ้าง -
11:05 - 11:07”พวกเราต้องการโรงเรียนสำหรับเด็กผู้ชาย"
-
11:07 - 11:10และฉันพูดว่า "อืม มีผู้ชายสองคนจากหมู่บ้านของฉัน
-
11:10 - 11:13ที่ออกไปข้างนอกและพวกเขาได้รับการศึกษา
-
11:13 - 11:15ทำไมพวกเขาถึงไม่สร้างโรงเรียนสำหรับผู้ชายล่ะ
-
11:15 - 11:17แล้วฉันจะสร้างโรงเรียนสำหรับผู้หญิงเอง”
-
11:17 - 11:21มันดูเข้าท่าและ แล้วพวกเขาก็ตกลง
-
11:21 - 11:25ฉันบอกพวกเขาว่า
ฉันต้องการให้พวกเขาแสดงให้ฉันเห็นถึงคำสัญญา -
11:25 - 11:30พวกเขาก็ทำ พวกเขาบริจาคที่ดิน
บริเวณที่เราสร้างโรงเรียนสำหรับผู้หญิง -
11:30 - 11:32พวกเราได้
-
11:32 - 11:35ฉันอยากให้คุณเจอ หนึ่งในพวกเด็กผู้หญิงที่เรียนที่นั่น
-
11:35 - 11:37แองเจลีนได้ไปสมัครเรียนที่โรงเรียนนั้น
-
11:37 - 11:41และเธอไม่ตรงกับเกณฑ์ที่เรามีเลย
-
11:41 - 11:44เธอเป็นเด็กกำพร้า ใช่ พวกเราสามารถรับเธอได้
-
11:44 - 11:46แต่เธอนั้นแก่กว่าเกณฑ์ เธออายุ 12 ปี
-
11:46 - 11:50และพวกเรากำลังรับเด็กผู้หญิงที่เรียนชั้น ป.สี่
-
11:50 - 11:51แองเจลีนย้ายมาจากที่สถานที่หนึ่ง
-
11:51 - 11:54เพราะว่า เธอเป็นเด็กกำพร้า เธอไม่มีแม่ เธอไม่มีพ่อ
-
11:54 - 11:56ย้ายจาก บ้านของยายสู่บ้านอีกหลัง
-
11:56 - 12:00ย้ายจากป้าอีกคน ไปหาป้าอีกหลายคน
เธอไม่มีความมั่นคงในชีวิตเลย -
12:00 - 12:02และฉันมองดูเธอ ฉันจำวันนั้นได้
-
12:02 - 12:07ฉันเห็นบางสิ่งที่มากกว่าสิ่งที่ฉันเห็นในตัวแองเจลีน
-
12:07 - 12:10และใช่ เธอแก่เกินกว่าที่จะมาอยู่ ป.สี่
-
12:10 - 12:13พวกเราให้โอกาสเธอมาเรียน
-
12:13 - 12:16ห้าเดือนต่อมา นั่นคือ แองเจลีน
-
12:16 - 12:19การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นในชีวิตของเธอ
-
12:19 - 12:21แองเจลีนอยากจะเป็นนักบิน เธอจะได้บินไปรอบโลก
-
12:21 - 12:23และสร้างความแตกต่าง
-
12:23 - 12:25เธอไม่ใช่นักเรียนหัวกะทิตอนที่เรารับเธอเข้ามา
-
12:25 - 12:27ตอนนี้เธอเป็นนักเรียนที่ยอดเยี่ยมที่สุด
ไม่ใช่แค่ในโรงเรียนของเราเท่านั้น -
12:27 - 12:31แต่ของทุกชั้นปีที่เรามี
-
12:31 - 12:35นั่นคือชารอน และนั่น ห้าปีต่อมา
-
12:35 - 12:42นั่นคือ อีฟลิน ห้าเดือนต่อมา
นั่นคือความแตกต่างพี่พวกเรากำลังสร้าง -
12:42 - 12:45เหมือนกับแสงอรุณที่เกิดขึ้นในโรงเรียนของฉัน
-
12:45 - 12:48การเริ่มต้นครั้งใหม่กำลังเกิดขึ้น
-
12:48 - 12:53ตอนที่พวกเรากำลังพูดอยู่นี้ เด็กผู้หญิง 125 คน
จะไม่ถูกตัดอวัยวะเพศ -
12:53 - 12:58เด็กผู้หญิงหนึ่งร้อย ยี่สิบห้าคน
จะไม่ต้องแต่งงานตอนที่พวกเขาอายุ 12 ปี -
12:58 - 13:04เด็กผู้หญิงหนึ่งร้อย
ยี่สิบห้าคนกำลังสร้างและตามล่าความฝัน -
13:04 - 13:06นี่คือสิ่งที่พวกเรากำลังทำอยู่
-
13:06 - 13:09ให้โอกาสพวกเขาในที่ที่เขาสามารถลุกขึ้นได้
-
13:09 - 13:13ขณะที่เรากำลังพูดนี้ ผู้หญิงทั้งหลายไม่ถูกทุบตี
-
13:13 - 13:16เนื่องจากการปฏิวัติที่พวกเราได้เริ่มในชุมชนของพวกเรา
-
13:16 - 13:24(เสียงปรบมือ)
-
13:24 - 13:27ฉันต้องการที่จะท้าคุณวันนี้
-
13:27 - 13:30พวกคุณกำลังฟังฉัน เพราะว่าพวกคุณอยู่ที่นี้
-
13:30 - 13:32ด้วยความคิดบวกมากๆ
-
13:32 - 13:36พวกคุณคือใครบางคนที่มีแรงปรารถนาอันแรงกล้า
-
13:36 - 13:40พวกคุณคือใครบางคนที่ต้องการจะเห็นโลกที่ดีขึ้น
-
13:40 - 13:44พวกคุณคือใครบางคนที่ต้องการจะเห็นสงครามจบลง
ไม่มีความยากจนอีกต่อไป -
13:44 - 13:47พวกคุณคือใครบางคนที่ต้องการจะสร้างความแตกต่าง
-
13:47 - 13:50พวกคุณคือใครบางคนที่จะทำให้วันพรุ่งนี้ของพวกเราดีขึ้น
-
13:50 - 13:54ฉันอยากจะท้าคุณในวันนี้ เพื่อที่จะเป็นคนแรก
-
13:54 - 13:57เพราะว่าผู้คนจะติดตามคุณ
-
13:57 - 13:59จงเป็นคนแรก ผู้คนจะติดตามคุณ
-
13:59 - 14:04จงกล้าหาญ ลุกขึ้น อย่ากลัว จงมั่นใจ
-
14:04 - 14:08ก้าวออกไป เพราะ ขณะที่คุณเปลี่ยนโลกของคุณ
-
14:08 - 14:10ขณะที่คุณเปลี่ยนชุมชนของคุณ
-
14:10 - 14:15ขณะที่พวกเราเชื่อว่า พวกเราสร้างความเปลี่ยนแปลง
ให้เกิดกับเด็กผู้หญิงทีละคน ทีละครอบครัว -
14:15 - 14:18ทีละหมู่บ้าน ทีละประเทศ
-
14:18 - 14:21พวกเรากำลังสร้างความแตกต่าง
ดังนั้นถ้าคุณเปลี่ยนโลกของคุณ -
14:21 - 14:23คุณกำลังจะเปลี่ยนชุมชนของคุณ
-
14:23 - 14:25คุณกำลังจะเปลี่ยนประเทศของคุณ
-
14:25 - 14:28และลองคิดดู ถ้าคุณทำ และฉันทำ
-
14:28 - 14:31มิใช่ว่าพวกเรากำลังจะสร้างอนาคตที่ดีกว่านี้
ให้พวกเด็กๆของเรา -
14:31 - 14:34ให้พวกเด็กๆของคุณ ให้หลานๆของพวกเราหรอกหรือ
-
14:34 - 14:38และพวกเราจะได้อาศัยอยู่ในโลกที่แสนสงบสุข
ขอบคุณมากค่ะ -
14:38 - 14:55(เสียงปรบมือ)
- Title:
- คาเคนยา นไทยา (Kakenya Ntaiya): เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องการโรงเรียน
- Speaker:
- Kakenya Ntaiya
- Description:
-
more » « less
คาเคนยา นไทยา (Kakenya Ntaiya) ได้ทำข้อตกลงกับพ่อของเธอ
เธอจะยอมผ่านพิธีกรรมของชนเผ่ามาไซ พิธีของวงจรชีวิตเพื่อเข้าสู่ความเป็นผู้หญิงที่แท้จริง ถ้าหากพ่อยอมให้เธอเรียนมัธยมปลาย
นไทยาเล่าเรื่องที่กล้าหาญ เกี่ยวกับการเรียนต่อชั้นมหาวิทยาลัย และการทำงานกับพวกผู้เฒ่าในหมู่บ้านในการสร้างโรงเรียนสำหรับเด็กผู้หญิงในชุมชุนของเธอ นี่คือเรื่องราวการศึกษาของคนหนึ่งที่ได้เปลี่ยนแปลงโชคชะตาของหญิงสาว 125 คน (ถ่ายทำที่ TEDxMidAtlantic) - Video Language:
- English
- Team:
closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 15:16
|
Kelwalin Dhanasarnsombut approved Thai subtitles for A girl who demanded school | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut commented on Thai subtitles for A girl who demanded school | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for A girl who demanded school | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for A girl who demanded school | |
|
Yada Sattarujawong accepted Thai subtitles for A girl who demanded school | |
|
|
Yada Sattarujawong commented on Thai subtitles for A girl who demanded school | |
|
|
Yada Sattarujawong edited Thai subtitles for A girl who demanded school | |
|
|
Yada Sattarujawong edited Thai subtitles for A girl who demanded school |