Jak przeobrazić budynki mieszkalne

W 1967 roku Moshe Safdie przekształcił ogromny budynek mieszkalny, tworząc „Habitat 67", który każdemu mieszkaniu zapewniał wrażenie niespotykanie otwartej przestrzeni. Teraz, niemal 50 lat później, wierzy on, że potrzeba stworzenia tego typu budynków jest większa niż kiedykolwiek. W tej krótkiej prelekcji Safdie przygląda się szerokiej gamie projektów, dzięki którym można by było zatrzymać ciągły wzrost budynków i sprawić, by więcej światła docierało do wypełnionych po brzegi miast.

W 1960 roku jako student

otrzymałem stypendium,

by studiować mieszkalnictwo
w Ameryce Północnej

Podróżowaliśmy po kraju,

widzieliśmy socjalne wieżowce

we wszystkich ważniejszych miastach:

w Nowym Yorku, Filadelfii.

Mieszkali tam ci,
którzy nie mieli innego wyboru.

Potem jeździliśmy
od przedmieścia do przedmieścia

i wróciłem, myśląc:

trzeba przeobrazić te budynki.

Musi być jakiś inny sposób.

Nie można pozostawić
przedmieść w takim stanie.

Zaprojektujmy budynek,

który nada cech prawdziwego domu

każdemu mieszkaniu.

Najważniejsze byłyby ogrody,

kontakt z naturą,

ulice zamiast korytarzy.

Zaoszczędziliśmy dzięki
użyciu prefabrykatów.

Tak to wygląda 50 lat później.

To miejsce, w którym chce się mieszkać.

Teraz to budynek o wartości historycznej,

jednak się nie rozpowszechnił.

W 1973 roku po raz pierwszy
pojechałem do Chin.

Był to czas kulturalnej rewolucji.

Podróżowaliśmy po kraju,

spotkaliśmy architektów i urbanistów.

Oto ówczesny Pekin.

Nie ma ani jednego wysokiego budynku,

ani w Pekinie ani w Szanghaju.

Shenzhen nie był nawet miastem.

Prawie nie było samochodów.

30 lat później.

To jest Pekin dzisiaj.

Oto Hongkong.

Bogaci mieszkają tam.

Biedni mieszkają tam.

Zagęszczenie jest wysokie,
nie tylko w Azji.

W São Paulo można lecieć
helikopterem przez 45 minut,

patrząc jak wieżowce pochłaniają

XIX-wieczną niską zabudowę.

Razem z tym przychodzą korki uliczne,

tracimy mobilność.

Kilka lat temu postanowiliśmy

ponownie przemyśleć projekt Habitat.

Czy da się obniżyć cenę?

Czy da się osiągnąć wysoki standard życia

przy tak gęstym zaludnieniu?

Zdaliśmy sobie sprawę,
że w zasadzie chodzi o światło.

Chodzi o słońce, naturę

chodzi o strukturę fraktali.

Czy da się otworzyć powierzchnię budynku,

żeby zwiększyć kontakt z otoczeniem?

Opracowaliśmy różne modele:

model ekonomiczny,
tańszy i bardziej spójny

membrany budynków,

gdzie mieszkańcy mogliby sami
zaprojektować swój dom

i stworzyć własne ogrody.

Potem postanowiliśmy
przetestować to w Nowym Jorku

i przyjrzeliśmy się Dolnemu Manhattanowi.

Stworzyliśmy mapę
wszystkich budynków na Manhattanie.

Po lewej widzimy Manhattan dzisiaj.

na niebiesko budynki mieszkalne,

na czerwono biurowce, sklepy.

Po prawej go przekształciliśmy:

Biurowce stanowią podstawę,

a 75 pięter nad nimi

zajmują mieszkania.

Na poziomie 25. znajduje się ulica,

wspólna ulica.

Jest przenikalna dla światła.

Są tam ogrody i otwarta przestrzeń

dla całej wspólnoty,

prawie każde mieszkanie ma własny,
prywatny ogród

oraz przestrzeń wspólną wokół.

Co najważniejsze, są przenikalne, otwarte.

Nie tworzą muru lub przeszkody w mieście

i są pełne światła.

Przez ostatnie dwa - trzy lata

właściwie po raz pierwszy

zrealizowaliśmy jakość życia
z projektu Habitat

w autentycznych projektach w Azji.

Ten w Qinhuangdao w Chinach:

mieszkania klasy średniej,
gdzie lokalne prawo wymaga,

żeby każde mieszkanie miało

3 godziny słońca dziennie.

Mierzone podczas przesilenia zimowego.

Budowa trwająca w Singapurze:

także mieszkania dla klasy średniej,

ogrody, publiczne ulice, parki etc.

I Kolombo.

Chcę poruszyć też inną ważną kwestię,

to jest projektu przestrzeni publicznej.

Mija już 100 lat

odkąd zaczęliśmy budować wieżowce,

a nadal nie potrafimy zrozumieć,

w jaki sposób stają się

podwaliną konstrukcji miasta

w tworzeniu przestrzeni publicznej.

Singapur dał nam okazję:

ponad 900 000 metrów kwadratowych
gęsto zaludnionej powierzchni.

Koncepcja wnętrza i otoczenia,

promenady i parki wkomponowane

w intensywne miejskie życie.

Są przestrzenie zewnętrzne i wewnętrzne.

Można się między nimi przemieszczać

i mieć kontakt z naturą,

a co najważniejsze,
na każdym poziomie tej konstrukcji

są publiczne ogrody
i otwarte przestrzenie:

na zadaszonym podium,

wspinające się po wieżach

i wreszcie na dachu podniebny park

o powierzchni ponad hektara,

ze ścieżkami do biegania, restauracjami

i najdłuższym na świecie basenem.

To wszystko, co mogę powiedzieć w 5 minut.

Dziękuję.

(Brawa)