Çocukluk travması hayat boyu sağlığı nasıl etkiler?

Çocukluk travmanız, büyüdükçe üstesinden gelebileceğiniz bir şey değildir. Çocuk doktoru Nadine Burke Harris, istismara bağlı tekrarlayan stresin, ihmal edilmenin, ruhsal hastılıklardan veya madde bağımlılığından muzdarip ebeveynlerin, beyin gelişimi üzerindeki somut ve gözlemlenebilir etkilerini açıklıyor. Yüksek düzeyde travma yaşayanların hayatları boyunca kalp hastalıkları ve akciğer kanserine yakalanma risklerinin üç kat arttığına işaret ediyor. Travmanın önlenmesi ve tedavisi için çocuk tıbbı alanında mücadele eden tutkulu bir savunma.

90'lı yılların ortalarında,

CDC ve Kaiser Permanente,

ABD'de önde gelen
10 ölüm nedeninin 7'sinde

çarpıcı bir artışa yol açan
bir faktör keşfettiler.

Yüksek dozlarda maruz
kalındığında, beyin gelişimini,

bağışıklık sistemini, hormonal sistemleri

ve hatta DNA'mızın okunma ve
kaydedilme şeklini etkiliyor.

Çok yüksek dozda maruz kalanlarda,

yaşam boyu kalp hastalığı ve akciğer
kanseri riskini üç katına çıkarırken

yaşam beklentisinde
20 yıl azalmaya yol açıyor.

Lakin, günümüz doktorları rutin tarama
veya tedavi konusunda eğitilmemişlerdir.

Burada bir böcek ilacı ya da ambalaj
kimyasalından bahsetmiyorum.

Bahsettiğim şey çocukluk travması.

Pekâlâ, burada ne tür bir
travmadan bahsediyorum?

Sınavda başarısız olmaktan veya basketbol
maçını kaybetmekten bahsetmiyorum.

Kelimenin tam anlamıyla derimizin altına
nüfuz eden ve fizyolojimizi değiştiren,

çok şiddetli ve yaygın
bir tehditten söz ediyorum:

İstismar veya ihmal edilme gibi şeylerden

veya akıl hastalığı veya
madde bağımlılığının

pençesindeki ebeveynlerden.

Şimdi, uzun süredir,

bu tür şeyleri incelemek için
eğitildiğim şekilde inceledim,

ya bir sosyal sorun olarak
- sosyal hizmetlere göndererek-

ya da zihinsel bir sağlık sorunu olarak
-akıl sağlığı servislerine göndererek.

Ve sonra tüm yaklaşımımı
tekrar düşündürecek bir şey oldu.

İhtisas dönemimi tamamladığımda,

gerçekten ihtiyaç duyulduğumu
hissettiğim bir yere gitmek istedim,

farklılık yapabileceğim bir yere.

Bu yüzden, çalışmak için California
Pacific Tıp Merkezi'ne geldim,

ki burası Kuzey Kaliforniya'daki en iyi
özel hastanelerden biri

ve onlarla birlikte, San Francisco'nun en
fakir ve en az hizmet alan bölgesi olan

Bayview-Hunters Point'te bir klinik açtık.

Şimdi, o noktadan önce,

tüm Bayview'de 10 binden fazla çocuğa

hizmet eden sadece
bir çocuk doktoru vardı,

bu yüzden bir tabela astık ve
ödeme gücüne bakmaksızın

yüksek kalite bakım hizmeti verebildik.

Bu harikaydı. Sağlık konusundaki
tipik eşitsizlikleri hedefledik:

bakıma erişim, aşı oranları, astımın
hastanede tedavi oranları gibi

ve tüm hedeflerimize ulaştık.

Kendimizle gurur duyduk.

Ama sonra, tedirgin edici bir eğilimi
fark etmeye başladım.

Buradaki birçok çocuk bana
DEHB ya da Dikkat Eksikliği

Hiperaktivite Bozukluğu
hastası olarak gönderiliyordu,

ancak geçmişlerine bakıp
muayene ettiğimde,

hastalarımın çoğuna

DEHB teşhisi koyamadım.

Çalıştığım çocukların çoğu oldukça
şiddetli travmalara maruz kalmışlardı

ve bu durumun altında başka
şeyler olabileceğini hissediyordum.

Nasıl olduysa önemli
bir noktayı kaçırıyordum.

İhtisasımı bitirmeden önce
halk sağlığı üzerine master yapmıştım.

Halk sağlığı okulunda size
öğrettikleri şeylerden biri,

bir doktorsanız

ve 100 çocuğun 100'ününde aynı
çeşmeden içtiğini görüyorsanız

ve bunlardan 98'i ishalse,

işe koyulup art arda
antibiyotik dozları içeren

reçeteleri yazabilirsiniz

ya da kolayca ''Bu su kaynağının
içinde ne var?'' diyebilirsiniz.

Ben de, olumsuz durumların
çocukların beyin gelişimi

ve vücut gelişimini
nasıl etkilediğine dair

elime ne geçerse okudum.

Bir gün iş arkadaşım ofisime geldi

ve ''Dr. Burke, bunu
gördünüz mü?'' diye sordu.

Elinde "Olumsuz Çocukluk Deneyimleri" adlı

çalışmanın bir kopyası vardı.

O gün, benim hem klinik uygulamalarımı
hem de tüm kariyerimi değiştirdi.

"Olumsuz Çocukluk Deneyimleri" çalışması,

herkesin bilmesi gereken bir çalışma.

Çalışma, Kaiser'deki Dr. Vince Felitti ve
CDC'deki Dr. Bob Anda tarafından yapıldı

ve hep birlikte 17.500 yetişkine,
"olumsuz çocukluk deneyimleri"

veya ACE dedikleri şeye
maruz kalma öykülerini sordular.

Bunların içinde şunlar var:
Fiziksel, duygusal ve cinsel istismar,

fiziksel ya da duygusal ihmal,

ebeveynsel akıl hastalığı,
madde bağımlılığı, hapsedilme,

ebeveyn ayrılığı veya boşanması

ya da aile içi şiddet.

Verdiğiniz her bir evet cevabı için, ACE
puanında bir puan elde edersiniz.

Ve sonra yaptıkları şey,

bu ACE puanlarını sağlık
sonuçları ile ilişkilendirmek.

Buldukları şey, çarpıcıydı.

İki şey:

Birincisi, ACE'lerin akıl almaz
derecede yaygın olması.

Nüfusun yüzde 67'sinde
en az bir ACE var

ve yüzde 12,6'sı, yani sekizde biri,
dört veya daha fazlasında ACE var.

Bulduklari ikinci şey,

ACE'ler ve sağlık sonuçları arasında

bir doz-davranış ilişkisi olmasıydı:

ACE puanınız ne kadar yüksekse,
sağlık sonuçlarınız o kadar kötüdür.

ACE puanı dört veya
daha fazla olan kişinin

kronik obstrüktif
akciğer hastalığı ile ilgili

ACE puanı sıfır olandan iki buçuk kat
daha fazla göreceli riski var.

Hepatit için, iki buçuk katı daha fazla,

depresyon için ise, dört buçuk
katı daha fazla risk var.

İntihar eğilimi için,
bu risk 12 kat daha fazla.

ACE puanı yedi veya daha
fazla olan bir kişinin ise,

hayat boyu üç kat daha fazla
akciğer kanseri riski varken,

iskemik kalp hastalığında da
üç buçuk kat daha fazla riski var,

ki bu, ABD'de bir numaralı
öldürücü hastalık demek.

Tabii, bu bir anlam ifade ediyor.

Bazı insanlar bu veriye bakıp
dediler ki: "Hadi ama,

zor bir çocukluk geçiriyorsun, muhtemelen
daha fazla içki ve sigara içiyorsun

ve sağlığını bozacak
tüm bu şeyleri yapıyorsun.

Bu bilim değil. Sadece kötü davranış."

İşte tam burada bilim devreye giriyor.

Şimdi, ilk sıkıntıların,
çocuklarımızın gelişen beyinlerini

ve bedenlerini nasıl etkilediğini

eskisinden çok daha iyi anlıyoruz.

Akkumbens çekirdeğini,

beynin zevk ve ödül merkezini etkiliyor,

ki bu alan, madde
bağımlılığını da içeriyor.

Dürtü kontrolü ve yürütme
fonksiyonu için gerekli olan

prefrontal korteksi engelliyor,

ki bu alan, öğrenme için
kritik bir alandır.

MR taramalarında,

beynin korku merkezi olan amigdaladaki

ölçülebilen farklılıkları görüyoruz.

Bu yüzden yüksek dozda sıkıntıya
maruz kalan insanların

neden yüksek riskli davranışlarda
bulunduğuyla ilgili

gerçek nörolojik sebepler var

ve bunları bilmek önemli.

Ancak, eğer herhangi bir yüksek riskli
davranışlarla iç içe değilseniz bile,

yine de kalp hastalığı veya
kanser olma ihtimaliniz var.

Bunun sebebinin, beynin ve
bedenin stres yanıt sistemi olan

hipotalamus-hipofiz-adrenal
aks ile ilgisi olmalı

ki bu sistem 'savaş-ya da-kaç'
tepkimizi yönetiyor.

Peki bu nasıl çalışıyor?

Bir ormanda yürüdüğünüzü hayal edin
ve bir ayı görüyorsunuz.

Acilen, hipotalamus'unuz
hipofiz bezinize sinyal gönderir,

o da böbreküstü bezinize
sinyal göndererek şöyle der:

"Stres hormonlarını sal!
Adrenalin! Kortizol!"

ve kalbiniz çarpmaya başlar,

göz bebekleriniz büyür,
hava yollarınız açılır

ve artık ya ayı ile savaşmaya
ya da ayıdan kaçmaya hazırsınız.

Bu harika,

eğer bir ormandaysanız ve bir ayı varsa.

(Gülüşmeler)

Ancak problem, ayı her gece eve gelirse

ve bu sistem tekrar tekrar
etkinleştiğinde ne olacağı

ve bu, uyumsal ya da
hayat kurtarıcı olmaktan,

uyumsuz olmaya veya sağlığa
zarar verici olmaya kadar gider.

Çocuklar, bu tekrarlanan stres
aktivasyonuna karşı özellikle hassastır,

çünkü beyinleri ve bedenleri
henüz gelişiyor.

Yüksek dozda sıkıntı onların sadece beyin
yapılarını ve fonksiyonlarını etkilemez,

gelişen bağışıklık sistemlerini,

gelişen hormonal sistemlerini

ve hatta DNA'mızın okunma ve
kopyalanma şeklini de etkiler.

Bu nedenle, bana göre, bu bilgi,
bana öğretilenleri bir kenara attı,

çünkü bir hastalığın
mekanizmasını anladığımızda,

sadece hangi yolların bozulduğunu değil,
nasıl bozulduğunu bildiğimiz takdirde,

o zaman doktorlar olarak, bu bilimi,

önlem ve tedavi için
kullanmak bizim işimiz.

Yaptığımız şey bu.

Bu yüzden, San Francisco'da
Genç Sağlığı Merkezi oluşturduk,

ACE'lerin ve toksik stresin etkilerini
önlemek, taramak ve iyileştirmek için.

Çocuklarımızın her birinin
düzenli muayenelerinde,

basitçe bir rutin tarama ile başladık,

çünkü eğer hastamın 4 ACE puanı varsa,

iki buçuk kat daha fazla hepatit ya da
COPD geliştirme riski olduğunu,

dört buçuk kez daha fazla
depresyona girme riski olduğunu

ve sıfır ACE'li hastamdan
12 kez daha fazla

kendi hayatına son verme riski
olduğunu biliyorum.

Ben bunu hastam odamdayken biliyorum.

Taraması pozitif çıkan hastalarımız için,

en iyi uygulamaları kullanarak
sıkıntı dozunu azaltmak ve semptomları

tedavi etmek için çalışan multidisipliner
bir tedavi takımımız var.

Bununla birlikte ev ziyaretleri, bakım
koordinasyonu, zihin sağlığı bakımı,

beslenme, holistik müdahele ve evet,
gerektiğinde ilaç tedavisi de var.

Ayrıca ebeveynleri, ACE'lerin ve toksik
stresin etkileri hakkında eğitiyoruz,

sizin elektrik prizlerini kapatmak veya
kurşun zehirlenmesini önlediğiniz şekilde

ve astımlı ve diyabetli hastalarımızın
bakımını uygun hâle getiriyoruz.

Hormonal ve bağışıklık sistemlerindeki
değişiklikler dikkate alındığında,

daha girişken bir tedaviye ihtiyaç duyma
ihtimallerini onaylayıcı bir şekilde.

Bu, bilimi anladığınızda olan diğer şey,

çatı tepelerinden bağırmak
isteyecek olmanız,

çünkü bu sadece Bayview'deki
çocukların meselesi değil.

Herkesin bunu duyduğu anı hayal ettim,

rutin tarama, multidisipliner
tedavi takımları olurdu

ve en etkili klinik tedavi
protokollerine bir yarış olurdu.

Evet. Bu olmadı.

Benim için çok büyük bir öğrenme idi.

En iyi klinik uygulaması
olarak düşündüğüm şeyin

şimdi bir eylem olduğunu anlıyorum.

Amerikan Pediatri Akademisi'nin
eski başkanı,

Dr. Robert Block'un dediği gibi:

"Olumsuz çocukluk deneyimleri

bugün ulusumuzun karşı karşıya
kaldığı en büyük değinilmemiş

toplum sağlığı tehdidir."

Pek çok insan için,
bu korkunç bir beklenti.

Sorunun kapsam ve ölçeği o kadar geniş ki

nasıl yaklaşabileceğimizi
düşünmek bunaltıcı.

Ancak bana göre, burası
aslında ümidin olduğu yer,

çünkü doğru çerçeveye sahip olduğumuzda,

bunun bir toplum sağlığı krizi
olduğunu tanımladığımızda,

o zaman çözüme götürecek doğru alet
takımını kullanmaya başlayacağız.

Tütünden, kurşun zehirlenmesine ve
HIV/AIDS'e kadar,

ABD aslında, toplum sağlığı
problemlerine değinen

güçlü bir geçmiş performans kaydına sahip,

ama bu başarıları ACE'lerle
ve toksik stres ile yenilemek

azim ve bağlılık gerektirecek

ve ulusumuzun şimdiye
kadarki yanıtına baktığımda,

merak ediyorum,

bunu neden daha fazla ciddiye almadık?

Biliyorsunuz, başlangıçta meseleyi
dışladığımızı düşünmüştüm,

çünkü bize uymuyordu.

Bu, o mahallelerdeki çocukların meselesi.

Bu garip, çünkü veriler bunu doğrulamıyor.

Orijinal ACE çalışması, yüzde 70'i

beyaz olan bir topluluk için yapıldı,

yüzde 70 üniversite eğitimli kesim.

Ancak sonra, insanlarla konuştukça,

belki de tamamen geriye doğru
yaptığımı düşünmeye başlıyorum.

Bu odada kaç kişinin mental
hastalığa sahip bir aile ferdiyle

büyüdüğünü sorsaydım,

birkaç el kalkardı.

Ve sonra kaç kişinin çok fazla içen
ya da kızını dövmeyen dizini döver

lafına inanan bir ebeveyne
sahip olduğunu sorsaydım,

eminim birkaç el daha kalkardı.

Bu odada bile, pek çoğumuza
dokunan bir mesele var

ve ben bu meseleyi dışladığımıza
inanmaya başlıyorum,

çünkü bizi ilgilendirmiyor.

Başka posta kodlarında görmek daha kolay,

çünkü bakmak istemiyoruz.

Hasta olmayı tercih ederiz.

Neyse ki, bilimsel ilerlemeler
ve açıkçası, ekonomik gerçekler

bu seçeneği her gün
daha az uygulanabilir kılıyor.

Bilim nettir:

İlk sıkıntılar sağlığı hayat süresince
dramatik olarak etkiler.

Bugün, biz erken olumsuzluklardan,
hastalığa ve erken ölüme giden ilerlemeyi

nasıl durduracağımızı anlamaya başlıyoruz

ve bundan 30 yıl sonra,

yüksek ACE puanı olan

ve davranışsal semptomları belirlenmemiş,

astım yönetimi bağlantılanmamış,

yüksek tansiyona müsait

ve erken kalp hastalığı
ya da kanser olan bir çocuk

HIV/AIDS'den altı aylık ölen
kadar anormal olacak.

İnsanlar bu duruma bakıp
"Neler olmuş burada?" diyecek.

Bu, tedavi edilebilir.

Bu, alt edilebilir.

Bugün ihtiyacımız olan tek şey,

bu sorunla yüzleşip

bu gerçek ve bu biziz deme cesareti.

Hareketin biz olduğuna inanıyorum.

Teşekkür ederim.

(Alkışlar)