Jak trauma z dzieciństwa wpływa na zdrowie w ciągu całego życia.

Z traumatycznych doświadczeń z dzieciństwa nie wyrasta się tak po prostu. Pediatra Nadine Burke Harris wyjaśnia, że powtarzający się stres spowodowany znęcaniem się, zaniedbaniem albo chorobą psychiczną lub uzależnieniem rodziców ma prawdziwy, namacalny wpływ na rozwój mózgu. Objawy widać się w ciągu całego życia, do tego stopnia, że ci, którzy doświadczyli dużego poziomu traumy mają trzykrotnie większe ryzyko choroby serca lub raka płuc. Ta prelekcja stanowi apel do pediatrów o zapobieganie i podjęcie leczenia skutków traumy.

W połowie lat 90.

CDC oraz Kaiser Permanente

odkryli czynnik istotnie zwiększający
ryzyko zachorowań

na 7 z 10 głównych przyczyn zgonów w USA.

W dużych dawkach
wpływa on na rozwój mózgu,

układ odpornościowy i hormonalny,

a nawet na sposób, w jaki odczytywane
i przepisywane jest DNA.

Osobom narażonym na duże
natężenie tego czynnika

grozi trzykrotnie wyższe ryzyko
zachorowań na choroby serca i raka płuc

oraz życie krótsze o 20 lat.

Jednak lekarzy wciąż nie uczy się
jak go wykrywać i leczyć.

Nie jest to pestycyd
czy toksyna z opakowań.

To trauma przeżyta w dzieciństwie.

Jaką traumę mam na myśli?

Nie oblanie testu
czy przegranie meczu koszykówki.

Chodzi o zagrożenia
tak poważne i dojmujące,

że dosłownie zakorzeniają się pod skórą
i zmieniają naszą fizjologię.

Chodzi tu o znęcanie się czy zaniedbanie,

dorastanie z chorym psychicznie

lub uzależnionym rodzicem.

Przez długi czas

ja też traktowałam te zjawiska tak,
jak mnie nauczono,

albo jako problem socjalny,
w gestii opieki społecznej,

albo jako problem psychologiczny,
sprawa dla poradni zdrowia psychicznego.

Aż pewne zdarzenie
zmieniło moje podejście.

Kiedy skończyłam staż,

chciałam pracować w miejscu,
gdzie czułabym się potrzebna,

gdzie mogłabym zmienić świat na lepsze.

Zatrudniłam się
w Centrum Medycznym California Pacific,

jednym z najlepszych prywatnych szpitali
w Północnej Kalifornii,

i wspólnie otworzyliśmy przychodnię
w Bayview-Hunters Point,

jednej z najbiedniejszych i najbardziej
zaniedbanych dzielnic San Francisco.

Zanim powstała nasza przychodnia,

w całym Bayview był tylko jeden pediatra

na ponad 10 000 dzieci.

Tak więc rozpoczęliśmy pracę
i dawaliśmy doskonałą opiekę medyczną,

nie patrząc, czy pacjenta na to stać.

To było wspaniałe.
Skupiliśmy się na typowych brakach.

Dostępie do opieki medycznej,
szczepieniach, leczeniu astmy

i osiągnęliśmy wszystkie założone cele.

Byliśmy z siebie bardzo dumni.

Lecz wtedy zaczęłam zauważać
niepokojący trend.

Kierowano do mnie wiele dzieci
z podejrzeniem ADHD,

czyli zespołem nadpobudliwości
psychoruchowej z deficytem uwagi.

Jednak po uważnym zbadaniu
moich pacjentów,

zorientowałam się, że większości z nich

nie mogę postawić diagnozy ADHD.

Większość kierowanych do mnie dzieci
doświadczyło tak głębokiej traumy,

że mylono ją z czym innym.

Umykało mi coś bardzo ważnego.

Przed podjęciem stażu
zrobiłam magistra ze zdrowia publicznego

i jedną z rzeczy, której tam uczą

jest to, że jeśli jesteś lekarzem

i masz 100 dzieci, które piły
wodę z jednej studni

i 98 z nich dostało biegunki,

możesz śmiało zacząć przepisywać im

antybiotyk za antybiotykiem

lub możesz zadać sobie pytanie:
"Co do diabła jest w tej studni?".

Zaczęłam więc czytać wszystko,
co tylko wpadło mi w ręce

na temat, jak traumatyczne
doświadczenia z dzieciństwa

wpływają na wciaż rozwijające się
mózgi i ciała dzieci.

Pewnego dnia do mojego biura
przyszedł mój współpracownik

i zapytał: "Doktor Burke,
widziała to pani?".

Trzymał w rękach kopię raportu z badań.

"Badania nad traumatycznymi
doświadczeniami z dzieciństwa".

Ten dzień zmienił moją praktykę
lekarską i całą moją karierę.

"Traumatyczne doświadczenia
z dzieciństwa",

to badania, których wynik
powinni znać wszyscy.

Przeprowadzili je dr Vincent Felitti
z Kaiser i dr Bob Anda z CDC.

Przepytali 17 500 dorosłych
o ich przeszłość,

określaną mianem traumatycznych
doświadczeń z dzieciństwa (ACE).

Takich jak: znęcanie się fizyczne,
emocjonalne i seksualne,

fizyczne lub emocjonalne zaniedbanie,

choroba psychiczna rodzica
uzależnienie od narkotyków,

więzienie, separacja lub rozwód rodziców,

lub przemoc domowa.

Za pozytywną odpowiedź
otrzymywało się punkt ACE.

Następnie porównali wyniki wywiadu

z wynikami zdrowotnymi.

To, czego się dowiedzieli,
było uderzające.

Dwie rzeczy.

Traumatyczne doświadczenia
są niezwykle powszechne.

67% populacji miało
przynajmniej jedno takie doświadczenie,

a 12,6%, jedno z ośmiu miało 4 lub więcej.

Ponadto odkryli,

że istniała zależność dawka-reakcja

pomiędzy traumatycznymi doświadczeniami,
a skutkami zdrowotnymi.

Im większa ilość przykrych doświadczeń,
tym gorsze zdrowie.

Dla osoby z wynikiem ACE 4 lub więcej

ryzyko zachorowania
na przewlekłą chorobę płuc

było 2,5 razy większe niż
dla kogoś z wynikiem ACE 0.

Tak samo było z żółtaczką.

Depresja była 4,5 razy częstsza.

Samobójstwo 12 razy
bardziej prawdopodobne.

Osoba z wynikiem ACE 7 lub więcej

miała trzykrotnie większe
ryzyko zachorowania na raka płuc

i 3,5 razy większe ryzyko
choroby niedokrwiennej serca,

zabójcy numer jeden w USA.

Oczywiście, to ma sens.

Niektórzy spojrzeli na dane
i powiedzieli: "Daj spokój.

Masz trudne dzieciństwo, to szybciej
sięgniesz po alkohol i papierosy

i będziesz robić te wszystkie rzeczy,
które szkodzą zdrowiu.

To nie wynika z nauki.
To po prostu złe zachowanie."

Okazuje się, że jest tutaj
miejsce na naukę.

Teraz rozumiemy lepiej
niż kiedykolwiek wcześniej

jak styczność z traumą w dzieciństwie

wpływa na rozwijające się
mózg i ciało dziecka.

To ma wpływ na takie obszary,
jak jądro półleżące,

ośrodek przyjemności i nagrody w mózgu,

który zmienia się pod wpływem narkotyków.

To hamuje korę przedczołową,

która jest niezbędna do kontroli
bodźców i pełni rolę krytyczną

w uczeniu się.

Na obrazie z rezonansu

widać znaczącą różnicę
w ciele migdałowatym,

ośrodku mózgu odpowiedzialnym za strach.

Więc są neurologiczne powody,

dla których osoby,
mające za sobą dużą traumę

częściej angażują się
w ryzykowne zachowania.

I warto o tym pamiętać.

Ale okazuje się, że nawet jeśli
nie angażujesz się w ryzykowne zachowania

i tak jest większe prawdopodobieństwo
zachorowania na chorobę serca czy raka.

Ma to związek z osią podwzgórzowo-
przysadkowo-nadnerczową

systemem odpowiedzialnym
za reakcję na stres,

wybierającą walkę lub ucieczkę.

Jak to działa?

Wyobraźcie sobie, że jesteście
w lesie i widzicie niedźwiedzia.

Natychmiast wasze podwzgórze
wysyła sygnał do nadnerczy

i krzyczy:

"Uwolnić hormon stresu!
Andrenalinę! Kortyzol!"

Serce zaczyna walić,
źrenice się rozszerzają,

drogi oddechowe się otwierają.

Jesteście gotowi albo do walki
z niedźwiedziem, albo do ucieczki.

I jest to cudowne rozwiązanie,

gdy jesteś w lesie i widzisz niedźwiedzia.

(Śmiech)

Problem pojawia się, gdy niedźwiedź
przychodzi każdej nocy do domu,

przez co ten system
jest w kółko aktywowany.

Na początku się dostosowuje,
jest samozachowawczy

a potem staje się
niedostosowany, szkodliwy.

Dzieci są szczególnie wrażliwe
na te powtarzalną aktywację stresu,

ponieważ ich mózgi i ciała
jeszcze się rozwijają.

Mocne doświadczenia traumatyczne nie tylko
wpływają na strukturę i funkcję mózgu

ale i wpływają na rozwój
układu odpornościowego,

układu hormonalnego,

a nawet na to jak zapisywane
i odczytywanie jest DNA.

Dla mnie te wnioski wywróciły
do góry nogami moje szkolenie.

Bo kiedy rozumiemy mechanizm choroby,

kiedy wiemy, które ścieżki
są zakłócone i w jaki sposób,

wtedy, jako lekarze
powinniśmy użyć tej wiedzy

do zapobiegania i leczenia.

Taka jest nasza rola.

Dlatego w San Fancisco stworzyliśmy
Centrum Zdrowia Młodzieży,

żeby zapobiegać, wyłapywać
i leczyć wpływ traumy i stresu.

Zaczęliśmy od badań przesiewowych
każdego dziecka w naszym ośrodku

podczas zwykłych badań kontrolnych.

Teraz już wiem, że pacjent
z wynikiem ACE 4

ma 2,5 razy większą zachorowalność
na żółtaczkę, chorobę płuc,

ma 4,5 razy większą możliwość
zachorowania na depresję

i 12 razy większą szansę
odebrania sobie życia

niż pacjenci z ACE zerowym.

Ja to wiem, kiedy pacjent
jest u mnie w gabinecie.

Dla pacjentów mających wynik pozytywny
w badaniach przesiewowych

mamy szereg kuracji, mających na celu
zmniejszenie niebezpieczeństwa

i leczących objawy za pomocą
opieki psychologicznej, wizyt domowych,

zdrowego odżywiania się,
holistycznego podejścia,

no i wreszcie leków.

Edukujemy także rodziców,
na temat wpływu traumy i stresu,

tak jak się omawia zagrożenia
porażeniem prądem czy zatruciem ołowiem.

Dopasowujemy leczenie
dla astmatyków i cukrzyków

pamiętając, że w związku ze
zmianami hormonalnymi,

które zaszły w ich ciałach, kuracja ta
może być bardziej agresywna.

Kolejnym krokiem po zrozumieniu
tego mechanizmu

jest chęć wykrzyczenia tego całemu światu.

Bo to nie dotyczy tylko
dzieciaków z Bayview.

Ja myślałam, że jak tylko
inni o tym usłyszą,

zaczną się rutynowe badania przesiewowe,
powstaną zespoły wielodyscyplinarne,

zacznie się wyścig
o najskuteczniejsze badania kliniczne.

Nic z tego.

Dla mnie to był duża nauczka.

To, co wydawało mi się
dobrą praktyką kliniczną,

okazało się przelotnym zainteresowaniem.

Słowami dra Roberta Blocka,

byłego prezydenta
Amerykańskiej Akademii Pediatrycznej,

"Traumatyczne doświadczenia z dzieciństwa,

to najbardziej zaniedbane zagrożenie
zdrowia publicznego,

z którym mamy do czynienia dzisiaj."

I dla wielu ludzi,
to przerażająca perspektywa.

Zasięg i rozmiar tego problemu
wydaje sie tak duży,

że trudno sobie wyobrazić, jak
możemy się do tego zabrać.

Ale dla mnie, w tym właśnie jest nadzieja.

Bo jeśli mamy odpowiedni zakres działania

jeśli zdajemy sobie sprawę,
że to zagraża zdrowiu publicznemu,

to możemy zacząć używać
odpowiednich narzędzi i szukać rozwiązań.

Od tytoniu, przez zatrucie ołowiem,
aż po HIV i AIDS,

USA mają wielkie dokonania

w radzeniu sobie z zagrożeniami
zdrowia publicznego.

Do powtórzenia tych osiągnięć
z problemem ACE i stresem

potrzebne będą determinacja i poświęcenie.

Kiedy patrzę, jak do tej pory
nasz naród reagował na te doniesienia,

to zastanawiam się,

dlaczego jeszcze nie podchodzimy
do tego poważnie?

Na początku myślałam,
że marginalizujemy sprawę,

bo ona nas nie dotyczy.

To dotyczy tylko tamtych dzieciaków,
z tamtych osiedli.

Ale przecież dane tego nie potwierdząją.

Pierwsze badanie ACE
zostało przeprowadzone

na populacji, która jest
w 70% kaukaska,

w 70% po college'u.

Ale im więcej rozmawiałam z ludźmi,

tym bardziej myślałam, że chyba to ja
nie tak na to patrzyłam.

Gdybym zapytała ilu ludzi na tej sali

dorastało w rodzinie
z osobą psychicznie chorą,

założę się, że byłoby kilka rąk w górze.

A gdybym następnie zapytała, ile osób
miało rodzica, który pił za dużo,

albo ile osób uważa, że dyscyplina
czasem wymaga użycia paska,

założę się, że kolejnych kilka osób
podniosłoby rękę.

Nawet na tej sali, ten problem
dotyczy wielu z nas.

Zaczynam myśleć,
że marginalizujemy ten problem,

bo właśnie nas dotyczy.

Może łatwiej się na to patrzy,
jak dzieje się gdzieś dalej,

bo nie chcemy na to patrzeć.

Wolelibyśmy mieć jakąś konkretną chorobę.

Na szczęście zaawansowana nauka
i realia ekonomiczne,

czynią tę opcję obecnie mniej wykonalną.

Nauka mówi jasno.

Traumy z dzieciństwa dramatycznie
wpływają na nasze zdrowie.

Dzisiaj zaczynamy rozumieć,
jak przerwać zależność

między wczesną traumą, a chorobą
i przedwczesną śmiercią.

30 lat od teraz

dziecko, które ma wysoki wynik ACE,

i którego objawy pozostaną nierozpoznane,

którego astma nie została powiązana,
z problemami z dzieciństwa,

i który będzie miał nadciśnienie,

wczesną chorobę serca albo raka,

pozostanie anomalią, tak jak
zgon 6 miesięcy po rozpoznaniu HIV/AIDS.

Ludzie spojrzą na ten przypadek
i powiedzą: "Co tu się u diabła stało?"

To można leczyć.

To można pokonać.

To, czego nam potrzeba dzisiaj,

to odwaga spojrzenia problemowi w oczy

i przyznanie, że to jest rzeczywistością
i dotyczy nas wszystkich.

Wierzę, że do nas należy kolejny krok.

Dziekuję.

(Brawa)