Return to Video

Καθημερινή ηγεσία

  • 0:00 - 0:03
    Θα ήθελα να ξεκινήσω κάνοντας
    σε όλους σας μια ερώτηση:
  • 0:03 - 0:05
    Πόσοι από εσάς νοιώθετε άνετα
  • 0:05 - 0:08
    με την προσφώνηση «ηγέτης» ;
  • 0:08 - 0:10
    Λοιπόν, έχω απευθύνει αυτό το ερώτημα
    σε όλη τη χώρα,
  • 0:10 - 0:12
    και όποιους και αν ρώτησα,
    όπου και αν βρισκόμασταν,
  • 0:12 - 0:15
    πάντα υπήρχε ένα μεγάλο ποσοστό από
    το ακροατήριο που δεν σήκωνε το χέρι του.
  • 0:15 - 0:17
    Κάπως έτσι λοιπόν συμπέρανα πώς ο όρος ηγεσία
  • 0:17 - 0:19
    έχει «ξεφύγει» εντελώς.
  • 0:19 - 0:20
    Είναι πέρα από τις ανθρώπινες διαστάσεις πλέον.
  • 0:20 - 0:22
    Του έχουμε αποδώσει παγκόσμιες διαστάσεις.
  • 0:22 - 0:24
    Και έχουμε πάρει αυτό τον τίτλο του ηγέτη,
    και τον έχουμε ανεβάσει σε
  • 0:24 - 0:27
    ένα βάθρο στο οποίο πρέπει να μοχθήσουμε
    για να ανεβούμε,
  • 0:27 - 0:29
    και σε περίπτωση που το οικειοποιηθούμε νωρίτερα
  • 0:29 - 0:32
    κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε
    αλαζόνες ή υπερφίαλοι.
  • 0:32 - 0:35
    Και πολλές φορές ανησυχώ πως
  • 0:35 - 0:38
    με το να επαινούμε
    επιτεύγματα ιδιαίτερα και σπάνια,
  • 0:38 - 0:39
    έχουμε λίγο-πολύ πείσει τους εαυτούς μας
  • 0:39 - 0:41
    πως μόνο αυτά αξίζουν
    έπαινο και έτσι έμμεσα
  • 0:41 - 0:43
    υποτιμάμε όλα τα μικρά κατορθώματα
    που φέρνουμε σε πέρας κάθε μέρα
  • 0:43 - 0:46
    και παίρνουμε αυτές τις στιγμές που επίσης
    επιδεικνύουν τις ηγετικές μας ικανότητες
  • 0:46 - 0:48
    και αποποιούμαστε τα εύσημα
  • 0:48 - 0:50
    και στερούμαστε εαυτόν την ικανοποίηση.
  • 0:50 - 0:51
    Τα τελευταία 10 χρόνια έχω σταθεί αρκετά τυχερός
  • 0:51 - 0:53
    ώστε να δουλέψω με μερικούς
    καταπληκτικούς ανθρώπους
  • 0:53 - 0:55
    που μου βοήθησαν να επαναπροσδιορίσω την ηγεσία
  • 0:55 - 0:56
    με τρόπο που πιστεύω μ' έχει κάνει ευτυχέστερο.
  • 0:56 - 0:59
    Και στον λίγο χρόνο που μου δίνεται εδώ σήμερα
    θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας
  • 0:59 - 1:03
    μια και μόνο ιστορία που βασικά ευθύνεται
    για αυτόν τον επαναπροσδιορισμό.
  • 1:03 - 1:05
    Σπούδασα σ' ένα μικρό σχολείο που λέγεται
  • 1:05 - 1:08
    Πανεπιστήμιο ΄Ορους Άλισον στο Σάκβιλ
    του Νιού Μπρούνσγουικ,
  • 1:08 - 1:10
    και την τελευταία μου μέρα εκεί
    μια κοπέλα με πλησίασε
  • 1:10 - 1:13
    και μου είπε: «Θυμάμαι τη μέρα που σε γνώρισα».
  • 1:13 - 1:15
    Και μετά μου αφηγήθηκε τι ακριβώς συνέβη
    πρίν απο 4 χρόνια.
  • 1:15 - 1:18
    Μου είπε: «Τη μέρα πριν ξεκινήσουν τα μαθήματα
  • 1:18 - 1:20
    ήμουν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου
    με τους γονείς μου
  • 1:20 - 1:23
    και ήμουν τόσο τρομοκρατημένη που ήμουν σίγουρη πως δεν θα τα κατάφερνα,
  • 1:23 - 1:26
    πως δεν ήμουν έτοιμη για το πανεπιστήμιο,
    και ξέσπασα σε κλάματα.
  • 1:26 - 1:28
    Οι γονείς μου ήταν καταπληκτικοί. Μου είπαν,
  • 1:28 - 1:31
    "Κοίτα, ξέρουμε ότι φοβάσαι αλλά ας πάμε αύριο.
  • 1:31 - 1:33
    Ας πάμε και αν τυχόν νοιώσεις ότι αυτό ήταν,
  • 1:33 - 1:35
    δεν μπορείς βρε παιδάκι μου ... όλα καλά. Πες το
  • 1:35 - 1:38
    και φύγαμε. Εμείς σ' αγαπάμε όπως και να ΄χει"».
  • 1:38 - 1:39
    «Έτσι λοιπόν» συνέχισε «πήγα την επόμενη μέρα
  • 1:39 - 1:41
    και μπήκα στη ούρα της γραμματείας
  • 1:41 - 1:43
    και κοιτούσα τριγύρω και πνιγόμουν.
  • 1:43 - 1:46
    Ήξερα πως δεν ήμουν έτοιμη.
    Ήξερα πως έπρεπε να την κάνω».
  • 1:46 - 1:47
    Και μου λέει, «Πήρα την απόφαση
    και με το που την πήρα
  • 1:47 - 1:50
    την ίδια κιόλας στιγμή μου έφυγε ένα βάρος.
  • 1:50 - 1:52
    Στράφηκα λοιπόν στην μάνα μου
    και τον πατέρα μου και τους
  • 1:52 - 1:54
    είπα πως έπρεπε να φύγουμε,
    και εκείνη ακριβώς τη στιγμή
  • 1:54 - 1:56
    βγήκες εσύ από το κτίριο του Σωματείου Φοιτητών
  • 1:56 - 1:59
    φορώντας το πιο γελοίο καπέλο
    που είχα δει στη ζωή μου». (Γέλια)
  • 1:59 - 2:01
    «Ήταν απίστευτο.
  • 2:01 - 2:03
    Και κρατούσες μια μεγάλη πινακίδα
    που διαφήμιζε το Shinerama,
  • 2:03 - 2:04
    την Φοιτητική Οργάνωση κατά της Ινοκυστικής Νόσου»
  • 2:04 - 2:05
    -μια οργάνωση με την οποία εργάζομαι
    εδώ και χρόνια-
  • 2:05 - 2:07
    «και κρατούσες ένα κουβαδάκι με γλειφιτζούρια.
  • 2:07 - 2:10
    Περπατούσες ανέμελος και μοίραζες
    τα γλειφιτζούρια σου
  • 2:10 - 2:12
    σ΄αυτούς που στέκονταν στην ουρά
    και προωθούσες το Shinerama.
  • 2:12 - 2:16
    Και ξαφνικά, σταμάτησες δίπλα μου
  • 2:16 - 2:19
    και το βλέμμα σου καρφώθηκε πάνω μου. Τρόμαξα».
    (Γέλια)
  • 2:19 - 2:22
    Αυτή εδώ ξέρει ακριβώς
    για τι πράγμα μιλάω! (Γέλια)
  • 2:22 - 2:24
    «Και μετά στράφηκες στον τύπο δίπλα μου,
  • 2:24 - 2:26
    του χαμογέλασες, έχωσες το χέρι σου στο κουβαδάκι,
  • 2:26 - 2:28
    τράβηξες ένα γλειφιτζούρι,
    το 'χωσες στην μούρη του και του είπες
  • 2:28 - 2:32
    «Πρέπει να δώσεις ένα γλειφιτζούρι σ' αυτήν την πανέμορφη γυναίκα που στέκεται δίπλα σου».
  • 2:32 - 2:36
    Και μου λέει «ποτέ άλλοτε δεν έχω
    ξαναδεί άνθρωπο να ντροπιάζεται έτσι.
  • 2:36 - 2:38
    Κατακοκκίνισε, δεν μπορούσε
    να με κοιτάξει στα μάτια.
  • 2:38 - 2:42
    Απλά στεκόταν αποσβολωμένος και κρατούσε το γλειφιτζούρι έτσι μπροστά του». (Γέλια)
  • 2:42 - 2:44
    «Και τον καημένο τον λυπήθηκα τόσο που άπλωσα
    το χέρι και το πήρα
  • 2:44 - 2:47
    και με το που πήρα, σοβάρεψες απότομα και γύρισες
  • 2:47 - 2:48
    στην μάνα μου και τον πατέρα μου και τους είπες:
  • 2:48 - 2:51
    «Κοίτα να δεις...Κοίτα να δεις... Ακόμα
  • 2:51 - 2:54
    δεν έφυγε από το σπίτι και ήδη παίρνει
  • 2:54 - 2:57
    γλυκά από ξένους!» (Γέλια)
  • 2:57 - 2:59
    Και μου λέει: «Έγινε της μουρλής.
    Σε εμβέλεια 10 μέτρων,
  • 2:59 - 3:01
    όλοι χτυπιόντουσαν.
  • 3:01 - 3:04
    Και ξέρω πως θα ακουστεί κάπως...
    δεν ξέρω καν γιατί σου το λέω τώρα,
  • 3:04 - 3:05
    αλλά εκείνη ακριβώς
    τη στιγμή που όλοι γελούσαν
  • 3:05 - 3:07
    το ήξερα πώς δεν έπρεπε να τα παρατήσω.
  • 3:07 - 3:09
    Ήξερα πώς εκεί ακριβώς ανήκα,
  • 3:09 - 3:12
    ήμουν στο στοιχείο μου. Και ξέρω
    πώς δεν σου έχω μιλήσει
  • 3:12 - 3:14
    ούτε μια φορά σ' αυτά τα 4 χρόνια από τότε
  • 3:14 - 3:15
    αλλά με το που έμαθα ότι φεύγεις
  • 3:15 - 3:17
    ήξερα πως έπρεπε να σε βρω και να σου πω
    πως υπήρξες ένας
  • 3:17 - 3:21
    απίστευτα σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μου
    και πως θα μου λείψεις. Σου εύχομαι τα καλύτερα».
  • 3:21 - 3:23
    Και σηκώνεται και φεύγει...εγώ έχω μείνει άφωνος.
  • 3:23 - 3:26
    Στα 3 μέτρα σταματά πάλι
    και γυρνά και μου λέει με χαμόγελο,
  • 3:26 - 3:28
    «Επί τη ευκαιρία,
    ακόμη τα 'χω με εκείνο τον τύπο
  • 3:28 - 3:31
    που με γνώρισες 4 χρόνια πριν!» (Γέλια)
  • 3:31 - 3:34
    Ενάμιση χρόνο περίπου
    αφού μετακόμισα στο Τορόντο,
  • 3:34 - 3:37
    μου ΄ρθε το προσκλητήριο από το γάμο τους!
  • 3:37 - 3:40
    Και ακούστε και το καλύτερο!
    Εγώ δεν θυμάμαι καν το όλο συμβάν!
  • 3:40 - 3:41
    Μιλάμε για το απόλυτο κενό...
    και ας έχω στύψει μάταια
  • 3:41 - 3:43
    το μυαλό μου...
    γιατί όπως και να 'χει ήταν αστείο...
  • 3:43 - 3:46
    και κανονικά θα έπρεπε να θυμάμαι
    έστω κάτι...αλλά που!
  • 3:46 - 3:48
    Εκείνη ακριβώς τη στιγμή έφαγα μια φλασιά.
    συνειδητοποίησα πως εκείνη τη στιγμή,
  • 3:48 - 3:51
    που έστω άθελά μου
    «άγγιξα» τη ζωή κάποιου,
  • 3:51 - 3:53
    εκείνη ακριβώς τη στιγμή
    που έκανε μια γυναίκα να πλησιάσει
  • 3:53 - 3:55
    ένα ξένο μετά από 4 χρόνια και να του πεί
  • 3:55 - 3:57
    «Υπήρξες ένας σημαδιακός άνθρωπος στην ζωή μου»
  • 3:57 - 4:00
    ήταν μια στιγμή που ούτε καν θυμόμουν.
  • 4:00 - 4:01
    Πόσοι από εσάς έχετε ζήσει τέτοιες στιγμές
  • 4:01 - 4:03
    που κάποιος λέει κάτι ή κάνει κάτι
  • 4:03 - 4:06
    και που ριζικά αλλάζει τη ζωή σας;
  • 4:06 - 4:10
    Ωραία. Τώρα πόσοι από εσάς όμως έχουν
    πιάσει αυτό το άτομο και του το έχουν πει;
  • 4:10 - 4:12
    Είδατε...και γιατί όχι παρακαλώ;
    Απ' τη μια γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας
  • 4:12 - 4:17
    όπου και σιγά τι κάναμε, απλά
    μείναμε ζωντανοί άλλες 365 μέρες-- (Γέλια)
  • 4:17 - 4:19
    και από την άλλη αφήνουμε ανθρώπους
    που μας έχουν σημαδέψει στη ζωή μας
  • 4:19 - 4:20
    να περιφέρονται πέρα δώθε δίχως ένα ευχαριστώ.
  • 4:20 - 4:23
    Σας το εγγυώμαι πώς όλοι σας είχατε
  • 4:23 - 4:24
    μια τέτοια καταλυτική στιγμή.
  • 4:24 - 4:26
    Έχετε επηρεάσει θετικά τη ζωή κάποιου με
  • 4:26 - 4:28
    κάτι που είπατε ή κάνατε, και αν πιστεύετε το αντίθετο
  • 4:28 - 4:31
    σκεφτείτε όλα τα χέρια που δεν σηκώθηκαν
    όταν σας ρώτησα νωρίτερα.
  • 4:31 - 4:33
    Άπλα είστε ένας από εκείνους που δεν τους το έχουν πει.
  • 4:33 - 4:36
    Και ναι, είναι τρομακτικό
    αν αναλογιστούμε για τι δύναμη μιλάμε.
  • 4:36 - 4:38
    Είναι τρομακτικό αν σκεφτούμε
    ότι έχουμε τόση αξία για κάποιους
  • 4:38 - 4:41
    διότι όσο θεωρούμε τον εαυτό μας
    ανίκανο για ηγεσία,
  • 4:41 - 4:43
    όσο τη θεωρούμε απρόσιτη,
  • 4:43 - 4:45
    όσο της δίνουμε παγκόσμιες διαστάσεις,
  • 4:45 - 4:47
    έχουμε δικαιολογία να μην την αναγνωρίζουμε
  • 4:47 - 4:50
    σ' εμάς και στον περίγυρό μας.
  • 4:50 - 4:52
    Η Μαριάν Γουίλιαμσον είπε, «Ο μεγαλύτερος μας
    φόβος δεν είναι να φανούμε ανεπαρκείς.
  • 4:52 - 4:55
    Ο μεγαλύτερος φόβος μας είναι
    να αποδειχθούμε πανίσχυροι.
  • 4:55 - 4:58
    Είναι το φως μας,
    και όχι το σκοτάδι που μας φοβίζει».
  • 4:58 - 5:00
    Σας καλώ λοιπόν όλους σήμερα εδώ
    να το ξεπεράσουμε αυτό.
  • 5:00 - 5:02
    Να ξεπεράσουμε αυτό τον φόβο του
    πόσο βαθιά μπορούμε
  • 5:02 - 5:04
    να επηρεάσουμε ο ένας τη ζωή του άλλου.
  • 5:04 - 5:06
    Μόνο έτσι θα αποκτήσουμε
    μακροπρόθεσμη προοπτική
  • 5:06 - 5:09
    και τα αδέλφια μας, τα παιδιά μας
    τώρα και στο μέλλον
  • 5:09 - 5:11
    να δουν και να καταλάβουν
  • 5:11 - 5:13
    τον αληθινό αντίκτυπο που έχουμε
    ο ένας στη ζωή του άλλου
  • 5:13 - 5:17
    πέρα από τα λεφτά, την ισχύ,
    τους τίτλους και την επιρροή.
  • 5:17 - 5:19
    Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την ηγεσία
    βάσει αυτών των στιγμών με το γλειφιτζούρι,
  • 5:19 - 5:22
    πόσες από αυτές δημιουργούμε,
    πόσες αναγνωρίζουμε,
  • 5:22 - 5:26
    πόσες ξεπληρώνουμε και για πόσες
    εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας.
  • 5:26 - 5:28
    Επειδή έχουμε δώσει παγκόσμιες διαστάσεις
    στην ηγεσία, ενώ δεν υπάρχει
  • 5:28 - 5:31
    μία παγκόσμια ερμηνεία.
    Υπάρχουν μόλις 6 δις ερμηνείες
  • 5:31 - 5:33
    και αν δείξουμε έστω σ' έναν
  • 5:33 - 5:35
    τις αληθινές του δυνατότητες,
  • 5:35 - 5:38
    τη σημασία που του δίνουν οι άλλοι,
  • 5:38 - 5:40
    την ικανότητά του ν' αλλάξει τον κόσμο,
  • 5:40 - 5:44
    τότε τα πάντα θα αλλάξουν.
  • 5:44 - 5:47
    Και αν φτάσουμε σε σημείο να
    αντιλαμβανόμαστε έτσι την ηγεσία
  • 5:47 - 5:49
    και να την επαναπροσδιορίσουμε αντίστοιχα,
  • 5:49 - 5:51
    τότε μπορούμε να αλλάξουμε τα πάντα.
  • 5:51 - 5:54
    Είναι απλή σκέψη,
    αλλά κατ' εμέ όχι αμελητέα,
  • 5:54 - 5:57
    και σας ευχαριστώ όλους εδώ που μου
    επιτρέψατε να τη μοιραστώ μαζί σας.
Title:
Καθημερινή ηγεσία
Speaker:
Ντριού Ντάντλεϊ
Description:

Όλοι μας έχουμε «αγγίξει» τη ζωή κάποιου - συνήθως μάλιστα εν αγνοία μας. Σ' αυτή την αστεία ομιλία, ο Ντριού Ντάντλεϊ μας καλεί ν' αντιληφθούμε την ηγεσία ως ένα μέσο βελτίωσης της καθημερινής μας ζωής. (Γυρίστηκε στο TEDxToronto).
more » « less
Video Language:
English
Team:
closed TED
Project:
TEDTalks
Duration:
06:14
Chryssa R. Takahashi edited Greek subtitles for Everyday leadership
TED edited Greek subtitles for Everyday leadership
TED edited Greek subtitles for Everyday leadership
Dimitra Papageorgiou approved Greek subtitles for Everyday leadership
Dimitra Papageorgiou edited Greek subtitles for Everyday leadership
Dimitra Papageorgiou edited Greek subtitles for Everyday leadership
kelly aslanidou commented on Greek subtitles for Everyday leadership
kelly aslanidou edited Greek subtitles for Everyday leadership
Show all

Greek subtitles

Revisions Compare revisions

Our website uses cookies for analysis purposes.