Ταξίδι ανάμεσα σε δυο αναπνοές

Ένα ωραίο ταξίδι, μια κατάδυση στα 123 μέτρα, μια αφήγηση για το τι συμβαίνει στο σώμα, στον εγκέφαλο, τις αισθήσεις, τι σημαίνει να αφήνεσαι, ποια η σύνδεση ανάμεσα στο είναι και το παρόν, το κρύο, το γαλάζιο, όλα όσα έλκουν τα ανθρώπινα όντα στον βυθό. Και στο τέλος, επειδή η κατάδυση δεν είμαι μόνο αυτό, ο Γκιγιόμ Νερί μας ενθαρρύνει να πάρουμε μάσκα, βατραχοπέδιλα, και να δούμε τον κόσμο από κάτω, τον εσωτερικό κόσμο, καθώς από αυτό το γαλάζιο προερχόμαστε...

(Βίντεο) Αναγγελία: 10 δευτερόλεπτα.

πέντε, τέσσερα, τρία, δύο, ένα.

Εκκίνηση.

Συν ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε,

έξι, επτά, οχτώ, εννιά, δέκα.

Γκιγιόμ Νερί, Γαλλία.

Μέγιστο βάθος, 123 μέτρα,

3 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα.

Προσπάθεια για εθνικό ρεκόρ.

70 μέτρα.

[123 μέτρα]

40 μέτρα.

(Χειροκρότημα)

(Βίντεο) Κριτής: Λευκή κάρτα.
Γκιγιόμ Νερί! Εθνικό ρεκόρ!

Γκιγιόμ Νερί: Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Σας ευχαριστώ πολύ
για το θερμό καλωσόρισμα.

Η βουτιά που μόλις είδατε
είναι ένα ταξίδι.

Ένα ταξίδι ανάμεσα σε δύο αναπνοές.

Ένα ταξίδι που ξεκινά
ανάμεσα σε δύο αναπνοές,

την τελευταία πριν βουτήξω στο νερό,

και την πρώτη, όταν επιστρέφω
στην επιφάνεια.

Αυτή η βουτιά είναι ένα ταξίδι
στα όρια των ανθρώπινων δυνατοτήτων,

ένα ταξίδι στο άγνωστο.

Πάνω από όλα, όμως,
είναι ένα εσωτερικό ταξίδι,

όπου συμβαίνουν πολλά πράγματα,

τόσο στο σώμα όσο και στον νου.

Και γι' αυτό είμαι εδώ σήμερα μαζί σας,

για να μοιραστώ το ταξίδι μου μαζί σας
και να σας πάρω μαζί μου.

Ξεκινάμε με την τελευταία αναπνοή.

(Εισπνοή)

(Εκπνοή)

Όπως είδατε, αυτή η τελευταία αναπνοή
είναι αργή, βαθιά και έντονη.

Τελειώνει με μια ειδική τεχνική
που λέγεται κυπρίνος,

που μου επιτρέπει να αποθηκεύσω

ένα ή δύο λίτρα αέρα στους πνεύμονές μου
συμπιέζοντάς τους.

Όταν αφήνω την επιφάνεια,

έχω περίπου 10 λίτρα αέρα
στους πνεύμονές μου.

Μόλις αφήσω την επιφάνεια
ο πρώτος μηχανισμός ξεκινάει:

το αντανακλαστικό καταδύσεων.

Το πρώτο πράγμα που κάνει
είναι να ρίχνει τον καρδιακό παλμό.

Οι καρδιακοί παλμοί μου
πέφτουν από 60-70 το λεπτό

σε περίπου 30-40 χτύπους το λεπτό

σε λίγα δευτερόλεπτα, σχεδόν αμέσως.

Μετά, τα αντανακλαστικά της κατάδυσης
προκαλούν περιφερική αγγειοσυστολή,

που σημαίνει ότι η ροή του αίματος
θα αφήσει τα άκρα του σώματος

για να τροφοδοτήσει κυρίως
τα πιο σημαντικά όργανα:

τους πνεύμονες, την καρδιά
και τον εγκέφαλο.

Αυτός ο μηχανισμός είναι έμφυτος.

Δεν μπορώ να τον ελέγξω.

Αν βουτήξετε στο νερό,
ακόμη και αν δεν το έχετε ξανακάνει,

θα τεθεί σε λειτουργία
ακριβώς ο ίδιος μηχανισμός.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν
αυτό το χαρακτηριστικό.

Και το αξιοσημείωτο είναι

ότι μοιραζόμαστε αυτό το ένστικτο
με τα θαλάσσια θηλαστικά.

Όλα τα θαλάσσια θηλαστικά: δελφίνια,
φάλαινες, θαλάσσιους λέοντες κτλ.

Όταν βυθίζονται στα βάθη του ωκεανού,

ενεργοποιείται αυτός ο μηχανισμός

αλλά με μεγαλύτερη ένταση.

Φυσικά λειτουργεί πολύ καλύτερα σε αυτά.

Είναι εντυπωσιακό.
Μόλις αφήσω την επιφάνεια,

η φύση μού δίνει μια ώθηση
προς τη σωστή κατεύθυνση,

επιτρέποντάς μου να κατέβω με άνεση.

Καθώς βουτάω μέσα στο γαλάζιο,

η πίεση σταδιακά αρχίζει
να συμπιέζει τους πνεύμονες μου.

Και αφού ο αέρας στους πνεύμονές μου
με κάνει να επιπλέω,

όσο βαθύτερα πάω, τόσο μεγαλώνει
η πίεση στους πνεύμονές μου,

όσο λιγότερο αέρα έχουν, τόσο ευκολότερο
είναι να βυθιστεί το σώμα μου.

Και μέχρι ένα σημείο,
περίπου 35 με 40 μέτρα,

δεν χρειάζεται καν να κολυμπήσω.

Το σώμα μου είναι αρκετά πυκνό και βαρύ

ώστε να μπορεί να βυθιστεί από μόνο του,

και μπαίνω σε μια κατάσταση
ελεύθερης πτώσης.

Η ελεύθερη πτώση είναι
το καλύτερο μέρος της κατάδυσης.

Είναι ο λόγος που καταδύομαι ακόμα.

Επειδή είναι σαν να σε τραβά ο βυθός

και δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα.

Μπορώ να πάω από τα 35 στα 135 μέτρα
χωρίς καν να κουνηθώ.

Αφήνομαι να με τραβήξει ο βυθός
και είναι σαν να πετάω κάτω από το νερό.

Είναι ένα απίστευτο συναίσθημα,

μια απίστευτη αίσθηση ελευθερίας.

Και αργά συνεχίζω
να γλιστράω προς τον βυθό.

40 μέτρα κάτω, 50 μέτρα κάτω,

και ανάμεσα στα 50 με 60 μέτρα μια δεύτερη
φυσιολογική αντίδραση ξεκινάει.

Οι πνεύμονες μου φτάνουν
τον ελάχιστο όγκο,

κάτω από τον οποίο δεν πρέπει,
θεωρητικά, να συμπιεστούν.

Και η δεύτερη αντίδραση
ονομάζεται μετατόπιση αίματος,

ή «πνευμονική στύση» στα γαλλικά.

Προτιμώ το «μετατόπιση αίματος».

(Γέλια)

Θα λέμε λοιπόν «μετατόπιση αίματος».

Τι ακριβώς είναι αυτός ο μηχανισμός;

Είναι ο πνευμονικός υμένας
που θα γεμίσει με αίμα λόγω της πίεσης,

ώστε να μπορέσει να γίνει
σκληρός και άκαμπτος

και να προστατεύσει όλη
τη θωρακική κοιλότητα για να μη συνθλιβεί,

ώστε να οι δύο επιφάνειες των πνευμόνων
να μην καταρρεύσουν,

να μην κολλήσουν, να μην καταστραφούν.

Χάρη σε αυτόν τον μηχανισμό,

τον οποίο μοιραζόμαστε
με τα θαλάσσια θηλαστικά,

μπορώ να συνεχίσω την κατάδυσή μου.

60 μέτρα, 70 μέτρα,

συνεχίζω να βυθίζομαι,
όλο και πιο γρήγορα,

κι αισθάνομαι την πίεση
όλο και μεγαλύτερη στο σώμα μου.

Μετά τα 80 μέτρα,

η πίεση γίνεται αληθινά πολύ μεγάλη,

και την αισθάνομαι στο σώμα μου.

Αρχίζω στ' αλήθεια
να αισθάνομαι την ασφυξία.

Βλέπετε πώς φαίνεται,
δεν είναι και πολύ ωραίο.

Το διάφραγμα έχει συσταλεί τελείως,

η θωρακική κοιλότητα
έχει συσταλεί προς τα μέσα.

Εκείνη τη στιγμή, είναι αλήθεια
πως κάτι συμβαίνει και στο μυαλό.

Θα λέτε: «Εντάξει, δεν φαίνεται
και πολύ ευχάριστο, τι κάνουμε τώρα;»

Σύμφωνα με τα αντανακλαστικά της στεριάς,

τι κάνουμε όταν αντιμετωπίζουμε
μια δυσκολία στη στεριά,

όταν κάτι δεν μας είναι ευχάριστο;

Αντιστεκόμαστε, είμαστε έτοιμοι για μάχη.

Κάτω από το νερό, αυτό δεν γίνεται.

Κάτω από το νερό, τα πνευμόνια μας
κινδυνεύουν να σχιστούν,

μπορεί να κάνουμε αιμόπτυση, οίδημα,
και σταματάμε για καιρό τις καταδύσεις.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε
με το μυαλό μας είναι να του πούμε

ότι η φύση είναι πιο δυνατή,

τα στοιχεία της είναι πιο δυνατά από μας.

Αφήνω το νερό να με συνθλίψει.

Αποδέχομαι αυτή την πίεση
και αφήνομαι σ' αυτήν.

Εκείνη τη στιγμή το σώμα
παίρνει την πληροφορία,

τα πνευμόνια μου, όλα χαλαρώνουν,

αφήνομαι παντελώς

και απελευθερώνομαι πλήρως.

Τότε, η πίεση με συνθλίβει,
αλλά δεν είναι πια δυσάρεστο.

Έχω την αίσθηση ότι είμαι
μέσα σε ένα κουκούλι,

αισθάνομαι προστατευμένος.

Η κατάδυση μπορεί να συνεχιστεί.

80 μέτρα, 85 μέτρα, 90 μέτρα, 100 μέτρα.

100 μέτρα, ένας αριθμός ορόσημο.

Σε όλα τα αθλήματα είναι
ένας αριθμός ορόσημο.

Στην κολύμβηση, τον στίβο,
αλλά και για εμάς, τους ελεύθερους δύτες,

είναι ο αριθμός των ονείρων μας.

Όλος ο κόσμος θέλει μια μέρα
να μπορεί να καταδύεται στα 100 μέτρα.

Είναι ένας αριθμός συμβολικός για μας,

γιατί οι γιατροί και οι φυσιολόγοι
της δεκαετίας του '70

υπολόγισαν ότι τα 100 μέτρα
είναι το όριο πέρα από το οποίο

το ανθρώπινο σώμα
δεν θα μπορούσε να καταδυθεί.

Κάτω από το όριο αυτό, το σώμα καταρρέει.

Και μετά εκείνος ο Γάλλος, ο Ζακ Μαγιόλ,

τον ξέρετε όλοι, ο πρωταγωνιστής
στο Απέραντο Γαλάζιο,

ξεπέρασε το όριο και
έκανε κατάδυση στα 100 μέτρα.

Έκανε κατάδυση και στα 105 μέτρα.

Τότε, έκανε κατάδυση
«No Limit», χωρίς όρια.

Έπαιρνε βάρη για να κατεβαίνει πιο γρήγορα

και αναδυόταν με ένα μπαλόνι,
όπως στην ταινία.

Σήμερα, με «No Limit»
φτάνουμε ως τα 200 μέτρα.

Εγώ φτάνω ως τα 123 μέτρα
χρησιμοποιώντας μόνο μυική δύναμη.

Είναι χάρη σ' αυτόν εν μέρει,

γιατί κατέρριψε τα στερεότυπα,

γιατί ανέτρεψε με τη μία
όλες αυτές τις θεωρίες,

όλα τα εμπόδια του νου
που βάζουν οι άνθρωποι.

Απέδειξε ότι το σώμα έχει
άπειρες δυνατότητες προσαρμογής.

Συνεχίζω επομένως την κατάδυσή μου.

105, 110, 115,

πλησιάζω στον βυθό.

120 μέτρα.

123 μέτρα.

Φτάνω στον βυθό.

Τώρα, θα ήθελα να συμμετέχετε,

να βάλετε τον εαυτό σας στη θέση μου.

Κλείστε τα μάτια.

Πρέπει να φανταστείτε
ότι φτάσατε στα 123 μέτρα.

Η επιφάνεια είναι πολύ πολύ πολύ μακριά.

Είστε ολομόναχοι.

Δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου φως.

Κάνει κρύο.

Παγωνιά.

Αισθάνεστε την πίεση να σας συνθλίβει,

13 φορές περισσότερο
απ' ό,τι στην επιφάνεια.

Σ' αυτό το σημείο, ξέρω
ότι είστε έτοιμοι να πείτε:

«Τι φρίκη!»

«Τι δουλειά έχω εδώ κάτω;»

«Είμαι τελείως άρρωστος».

Ε όχι λοιπόν.

Δεν είναι αυτό που λέω εγώ
στον εαυτό μου όταν είμαι στον βυθό.

Όταν είμαι στον βυθό, αισθάνομαι καλά.

Αισθάνομαι μια εξαιρετική ευεξία.

Ίσως επειδή έχω εγκαταλείψει
πλήρως κάθε ένταση

και έχω αφεθεί.

Αισθάνομαι καλά και δεν έχω
καμιά επιθυμία να αναπνεύσω.

Ωστόσο, υπάρχει κάτι για το οποίο
πρέπει να ανησυχώ, το ομολογώ.

Αισθάνομαι πως είμαι μια μικρή κουκκίδα,

μια μικρή σταγόνα νερό
που κυλά στο μέσο του ωκεανού.

Κάθε φορά αυτή η εικόνα
έρχεται ξανά στο μυαλό μου.

Αυτή η Pale Blue Dot, η γαλάζια κουκκίδα.

Είναι η κουκκίδα που βλέπουμε
εδώ που δείχνει το βέλος.

Ξέρετε τι είναι αυτή η κουκκίδα;

Είναι ο πλανήτης Γη.

Ο πλανήτης Γη φωτογραφημένος
από τον Βόγιατζερ

4 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά

που μας δείχνει ότι εμείς,
το σπίτι μας, είμαστε εδώ, ακριβώς εδώ.

Αυτή η μικρή κουκκίδα πλέει
στη μέση της αβύσσου.

Κάπως έτσι είναι αυτό που αισθάνομαι
στον βυθό, στα 123 μέτρα.

Αισθάνομαι σαν μια μικρή κουκκίδα,

ένας κόκκος άμμου,
ένας κόκκος αστερόσκονης

που πλέει στη μέση του κόσμου,
στη μέση της αβύσσου,

στη μέση της απεραντοσύνης.

Είναι υπέροχη αίσθηση,

γιατί κοιτάζω από ψηλά, από κάτω,
από αριστερά, από δεξιά, μπρος, πίσω,

και βλέπω το ίδιο,
αυτό το απέραντο μπλε, πολύ βαθύ.

Πουθενά αλλού πάνω στη Γη
δεν μπορείτε να νιώσετε έτσι,

να κοιτάξετε παντού γύρω σας
και να έχετε την ίδια ενιαία εικόνα.

Είναι καταπληκτικό.

Εκείνη τη στιγμή,

υπάρχει ακόμη ένα αίσθημα
που μου επανέρχεται κάθε φορά,

μια αίσθηση ταπεινότητας.

Αισθάνομαι πολύ ταπεινός
όταν βλέπω αυτή τη φωτογραφία

και όταν βρίσκομαι σε εκείνο το βάθος,

γιατί είμαι ένα τίποτα.

Είμαι κάτι απειροελάχιστο,
χαμένος μέσα σε αυτό το πελώριο σύμπαν.

Παρόλ' αυτά, είναι απολύτως συναρπαστικό.

Αποφασίζω να επιστρέψω στην επιφάνεια,
επειδή η θέση μου δεν είναι εκεί.

Η θέση μου είναι ψηλά, στην επιφάνεια

και αρχίζω την ανάδυση.

Κατά την ανάδυση, παθαίνω ένα μεγάλο σοκ,

από τη στιγμή που αποφασίζω να ανεβώ.

Καταρχάς, πρέπει να καταβάλλω
τεράστια προσπάθεια

για να ξεκολλήσω από τον βυθό,

γιατί ο βυθός με τράβηξε όταν κατέβαινα,

με τραβά και όταν θέλω να ανεβώ.

Επομένως πρέπει να κολυμπήσω
με διπλάσια δύναμη.

Επιπλέον, έχω να αντιμετωπίσω
ακόμη ένα φαινόμενο: τη νάρκωση.

Ίσως γνωρίζετε αυτό το φαινόμενο.

Είναι αυτό που ονομάζουμε μέθη του δύτη.

Αυτό παθαίνουν κυρίως οι δύτες με οξυγόνο
αλλά το παθαίνουν και οι ελεύθεροι δύτες.

Προκαλείται από το άζωτο
που διαχέεται στο αίμα

και που συγχέει τα όρια ανάμεσα
στο συνειδητό και το ασυνείδητο.

Έρχονται ένα σωρό σκέψεις,

από δεξιά, από αριστερά,
περνούν, στριφογυρίζουν,

δεν ελέγχω πια τίποτα,
δεν πρέπει να προσπαθώ καν να τις ελέγξω.

Πρέπει να αφεθώ.

Δεν ελέγχουμε τίποτα.

Όσο προσπαθούμε να τις ελέγξουμε,
τόσο πιο δύσκολο γίνεται.

Το τρίτο που επέρχεται:
η επιθυμία για αναπνοή.

Επειδή δεν είμαι άνθρωπος-ψάρι,

είμαι ανθρώπινο ον και η επιθυμία μου
να αναπνεύσω μου το υπενθυμίζει.

Στα 60 με 70 μέτρα,

αισθάνεσαι την ανάγκη να αναπνεύσεις.

Κι εκεί, με όλα αυτά που συμβαίνουν,

είναι πολύ εύκολο να χάσεις
εντελώς τον έλεγχο

και να πανικοβληθείς.

Εκείνη τη στιγμή, σκέφτεσαι:

«Πού είναι επιφάνεια; Θέλω την επιφάνεια
και να αναπνεύσω τώρα».

Δεν πρέπει όμως.

Μην κοιτάτε ποτέ την επιφάνεια,
ούτε με τα μάτια, ούτε με τον νου.

Δεν πρέπει ποτέ να κάνετε
αυτή την προβολή.

Μείνετε στη στιγμή, στο παρόν.

Κρατώ το βλέμμα
ίσια μπροστά μου, στο σχοινί.

Το σχοινί, είναι ο σύνδεσμός μου
που με επαναφέρει στην επιφάνεια.

Μένω συγκεντρωμένος σ' αυτό, στο παρόν.

Γιατί αν θέλω να βρεθώ
στην επιφάνεια, θα πανικοβληθώ,

και αν πανικοβληθώ, τελείωσε.

Ο χρόνος, ξαφνικά, επιταχύνει.

Στα 30 μέτρα, επιτέλους ανακούφιση,
δεν είμαι πια μόνος.

Ο δύτες ασφαλείας,
οι φύλακες-άγγελοί μου με συναντούν.

Ξεκινούν από την επιφάνεια
και βρισκόμαστε στα 30 μέτρα

και με συνοδεύουν κατά τα τελευταία μέτρα

εκεί που, εν δυνάμει,
μπορεί να εμφανιστούν προβλήματα.

Κάθε φορά λέω στον εαυτό μου
όταν τους βλέπω:

«Χάρη σ' εσάς».

Χάρη σ' αυτούς είμαι εδώ.
Χάρη στην ομάδα μου.

Είναι η δεύτερη μικρή
υπενθύμιση ταπεινότητας.

Χωρίς αυτούς, χωρίς την ομάδα μου,
χωρίς όλους τους ανθρώπους γύρω μου,

η περιπέτεια στον βυθό θα ήταν αδύνατη.

Η περιπέτεια στον βυθό
είναι πάνω απ' όλα συλλογικό έργο.

Είμαι λοιπόν ευτυχής
που τελειώνω το ταξίδι μου μαζί τους,

γιατί χάρη σ' αυτούς είμαι εδώ.

20 μέτρα, 10 μέτρα.

Τα πνευμόνια μου ξαναβρίσκουν
σιγά σιγά τον όγκο τους,

σύμφωνα με την αρχή του Αρχιμήδη
ανεβαίνω στην επιφάνεια.

Πέντε μέτρα πριν την επιφάνεια
αρχίζω τις εκπνοές

για να έχω μόνο να αναπνεύσω
μόλις φτάσω στην επιφάνεια.

Φτάνω στην επιφάνεια.

(Αναπνοή)

Ο αέρας επιστρέφει στα πνευμόνια μου,

είναι μια αναγέννηση, μια λύτρωση.

Είναι ωραία αίσθηση.

Το ταξίδι είναι καταπληκτικό,

αλλά έχω ανάγκη να αισθανθώ ξανά
τα μικρά μόρια του οξυγόνου

που τρέφουν το σώμα μου.

Είναι μια καταπληκτική αίσθηση,

αλλά, μερικές φορές,
είναι κάπως τραυματική.

Είναι ένα σοκ για τις αισθήσεις.

Φανταστείτε, περνάω
από τα σκοτάδια στο φως της μέρας.

Περνάω από τη σιωπή του βυθού στον θόρυβο.

Όσον αφορά την αφή, περνάω
από το βελούδινο άγγιγμα του νερού,

στον αέρα που χτυπά το πρόσωπό μου.

Στη γεύση, στην όσφρηση,

έρχεται ο αέρας
και ορμά στα πνευμόνια μου.

Τα πνευμόνια μου διαστέλλονται
και αυτά με τη σειρά τους.

Ήταν τελείως συμπιεσμένα
ενάμιση λεπτό πριν

και τότε διαστέλλονται.

Αυτό προκαλεί μια αναστάτωση
άνευ προηγουμένου.

Χρειάζομαι μερικά δευτερόλεπτα
για να επανέλθω,

για να αισθανθώ παρών.

Πρέπει όμως να το κάνω γρήγορα,
γιατί έχω τους κριτές μπροστά μου

που είναι εκεί για να αξιολογήσουν
την επίδοσή μου.

Πρέπει να αποδείξω ότι είμαι
απόλυτα ακέραιος σωματικά.

Εκτελώ αυτό που λέμε πρωτόκολλο εξόδου.

Μόλις βγω από το νερό έχω 15 δεύτερα
για να βγάλω το κλιπ από τη μύτη μου,

να κάνω αυτό το σήμα

και να πω «Είμαι ΟΚ».

Πρέπει να είμαι και δίγλωσσος από πάνω.

(Γέλια)

Μετά από όλα αυτά που έχω κάνει,
δεν είναι ευχάριστο.

Μόλις ολοκληρωθεί το πρωτόκολλο,
βλέπω τη λευκή καρτέλα των κριτών

και τότε είναι μια έκρηξη χαράς.

Επιτέλους μπορώ στ' αλήθεια
να χαρώ αυτό που μόλις συνέβη.

Το ταξίδι που σας περιγράφω

είναι η κάπως ακραία μορφή
της ελεύθερης κατάδυσης.

Η ελεύθερη κατάδυση δεν είναι μόνο αυτό.

Πριν από 3 χρόνια, αποφάσισα να δείξω
μια άλλη όψη της ελεύθερης κατάδυσης,

γιατί όταν τα ΜΜΕ μιλούν
για την ελεύθερη κατάδυση,

μιλούν μόνο για ανταγωνισμό και ρεκόρ,

αλλά η ελεύθερη κατάδυση
δεν είναι μόνο αυτό.

Είναι να αισθάνεσαι καλά μέσα στο νερό.

Είναι εξαιρετικά όμορφο,
πολύ ποιητικό και καλλιτεχνικό.

Αποφασίσαμε λοιπόν, με τη σύντροφό μου,

να γυρίσουμε ταινίες
για να δείξουμε την άλλη όψη.

Για να σας κάνουμε να επιθυμήσετε
να μπείτε μέσα στο νερό.

Αυτές τις εικόνες λοιπόν
θέλω να σας τις δείξω,

και θα κλείσω με αυτές τις εικόνες.

Είναι ένα κολάζ από ωραίες
υποβρύχιες εικόνες.

(Μουσική)

Για να σας πω ότι αν προσπαθήσετε,
μια μέρα, να σταματήσετε να αναπνέετε,

πρέπει να σκεφτείτε
ότι αν σταματήσετε να αναπνέετε,

θα σταματήσετε επίσης να σκέφτεστε.

Θα ηρεμήσει το μυαλό σας.

Το μυαλό μας, στον 21ο αιώνα,
δοκιμάζεται σκληρά.

Καταπονείται συνεχώς,
κάνουμε δεκάδες χιλιάδες σκέψεις την ώρα,

είμαστε διαρκώς εκνευρισμένοι.

Αν μπορούμε να καταδυθούμε,

μπορούμε, για λίγο, να κάνουμε
το μυαλό μας να ηρεμήσει.

Αν κρατήσουμε την αναπνοή μας
μέσα στο νερό,

έχουμε την ευκαιρία να δούμε
πώς είναι η έλλειψη βαρύτητας.

Να είσαι κάτω από το νερό, να πλέεις,

να αφήνεις απόλυτα το σώμα σου,

όλες τις εντάσεις από το σώμα σου.

Αυτή είναι η ασθένεια του 21ου αιώνα:
πονάμε στην πλάτη, τον λαιμό, παντού,

γιατί είμαστε όλη την ώρα
αγχωμένοι και σε υπερένταση.

Όταν μπαίνουμε μέσα στο νερό,
αφήνουμε το σώμα να επιπλεύσει,

όπως ακριβώς στο διάστημα.

Αφηνόμαστε τελείως.

Καταπληκτική αίσθηση.

Βρισκόμαστε επιτέλους πρόσωπο με πρόσωπο

με το σώμα και τον νου, με το πνεύμα.

Ειρήνη παντού, όλα ένα.

Να μάθεις να καταδύεσαι
σημαίνει να μάθεις να αναπνέεις σωστά.

Από την πρώτη μας ανάσα, στη γέννησή μας,
ως την τελευταία μας ανάσα.

Η αναπνοή ρυθμίζει τη ζωή μας.

Το να μαθαίνεις να αναπνέεις σωστά
σημαίνει να μαθαίνεις να ζεις καλύτερα.

Η ελεύθερη κατάδυση στη θάλασσα,
όχι απαραίτητα ως τα 100 μέτρα,

αλλά στα δύο ή τρία,
με μια μάσκα και βατραχοπέδιλα,

σου επιτρέπει να δεις έναν άλλο κόσμο,

ένα άλλο σύμπαν, απόλυτα μαγικό.

Βλέπεις τα μικρά ψάρια, τα φύκια,
τη χλωρίδα και την πανίδα,

μπορείς να τα παρατηρήσεις διακριτικά.

Γλιστράς κάτω από το νερό,
παρατηρείς, επιστρέφεις στην επιφάνεια:

δεν αφήνεις κανένα ίχνος.

Είναι μια καταπληκτική αίσθηση

να μπορείς να γίνεσαι ένα
με τα στοιχεία της φύσης.

Κι αν πρέπει να κλείσω με αυτά τα λόγια:

Η κατάδυση, να βρίσκεσαι κάτω από το νερό,

να βρίσκεσαι στο υδάτινο περιβάλλον,
σημαίνει επανασύνδεση με τον εαυτό σου.

Είδατε στην παρουσίαση,

μίλησα αρκετά γι' αυτή
τη μνήμη του σώματος

που υπάρχει εδώ και εκατομμύρια χρόνια,
από την προέλευσή μας από το νερό.

Τη μέρα που θα ξαναβουτήξετε στο νερό

ή που θα καταδυθείτε
για λίγα δευτερόλεπτα,

βρίσκετε ξανά αυτή την αρχή.

Σας εγγυώμαι

ότι είναι απόλυτα μαγικό.

Σας συνιστώ να το δοκιμάσετε.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)