Një mësim i jetës nga sëmundja e bebes sonë.

Roberto D'Angelo dhe Francesc Fedeli menduan që bebeja e tyre Mario ishte i shëndetshëm -- deri kur ai ishte 10 ditësh dhe ata zbuluan që Mario kishte një trombozë. Me pamundësinë e Marios të kontrolloje pjesën e majtë të trupit të tij, ata menduan për shumë pyetje të vështira: A do të ishte normal? A mund të jetonte një jetë të mirëfilltë? Është tregimi prekës i këtyre prindërve që mposhtën frikën - dhe se si e kthyen jetën e tyre.

Përshëndetje.

Ky është Mario. Është djali ynë.

Lindi para dy vjet e gjysme,

dhe une kisha një shtatëzani shume të vështirë

sepse duhet të rrija pa lëvizur në shtrat për tetë muaj.

Por në fund çdo gjë u duk nën kontroll.

Ai kishte peshën e duhur kur lindi.

Kishte treguesin Apgar në rregull.

Kështu që ne ishim të bindur që çdo gjë ishte mirë.

Por në fund të fundit, 10 ditë pas lindjes,

ne zbuluam që ai kishte pasur një trombozë

Siç mund të dini,

tromboza është një lëndim i trurit.

Një trombozë e tillë mund të jetë

diç që ndodh gjatë nëntë muajve të shtatëzanisë

apo menjëhere pas lindjes,

dhe në këtë rast, siç mund të shihni

pjesa e djathtë e trurit të tij nuk është më.

Kjo trombozë mund të ndikoj që Mario të

mos mund të kontrolloj pjesën a majtë

të trupit të tij.

Vetëm paramendoni, nëse keni një kompjuter dhe një printer

dhe dëshironi të transmetoni dhe të printoni një dokument

por printeri nuk ka lidhjet e duhura,

dhe kështu është edhe Mario.

Ai dëshiron të lëvize pjesën e tij të majtë

por nuk mund të transmetoje sinjalin e duhur

për të lëvizur dorën dhe këmbën e majtë.

Kështu që jeta duhet të ndërronte.

U detyruam ta ndërrojmë orarin tonë.

Kishim nevojë të ndërronim ndikimin që kjo

lindje kishte në jetën tonë.

Siç mund të paramendoni,

fatkeqësisht, ne nuk ishim të gatshëm.

Askush nuk na mësoi se si të merremi me paaftësi të tilla,

dhe filluam të mendonim për shumë

e shumë pyetje.

Ka qenë vështirë deri tani.

Disa prej këtyre pyetjeve ishin elementare,

sikurse pse na ndodhi kjo?

Çfarë shkoi keq?

Disa pyetje më të vështira, sikurse

Çfarë ndikimi do të ketë kjo në jetën e Mario-s?

Dua të them, në fund të fundit, a do mund të punoje ai?

A do të jetë normal?

Si një prind, sidomos për herë të parë

pse nuk do të jetë ai më i mirë se ne?

Kjo është me të vërtet e vështirë të thuhet,

por disa muaj më vonë, ne e kuptuam që

po ndiheshim si të dështuar.

Produkti i vetëm i vërtet i jetëve tona

ishte një dështim.

Nuk ishte një dështim i yni,

por një dështim që do e ndikoj gjithë jetën e tij.

Mund të them haptas që dëshperoheshim shpejt.

Ishim të dëshpruar, por në fund

filluam të shikonim atë

dhe vendosëm që duhet të reagojmë.

Kështu që menjëherë, ashtu siç tha Francesca, i ndërruam jetët tona.

Filluam fizioterapi, dhe rehabilitim

dhe një prej gjërave që po bënim në rehabilitim

ishte një eksperiment i ri me neurone pasqyrore.

Shpenzuam muaj të tërë duke e bërë këtë me Marion.

Nëse kishim një objekt, do e mësonim si të kapte

këtë objekt.

Teorija e neuroneve pasqyrorë thotë që

në trurin tuaj, mu tani, kur po më shikoni mua tek bëj këtë

po i aktivizoni të njejtët neuron që do të

aktivizonit po të bënit këtë veprim.

Duket sikur kjo është metoda më e sofistikuar e rehabilitimit.

Por një ditë vëmë re që Mario

nuk po i shikonte duart tona.

Ai po na shikonte neve.

Ne ishim pasqyra e tij.

Problemi, siç mund të mendoni edhe ju,

është që ne ishim të dëshpruar,

po e shikonim atë si një problem,

jo si djalin tonë, jo me një përspektivë të mirë.

Ajo ditë me të vërtet ndërroi përspektivën tonë.

E kuptuam që duhet të bëheshim një

pasqyrë më e mirë për Marion.

Rifilluam nga aftësitë tona,

dhe në të njejtën kohe rifilluam nga aftësitë e tij.

Nuk e shihnim më si problem,

dhe filluam ta shohim si një mundësi për përmisim.

Në të vërtetë, ky ishte ndryshimi,

dhe nga pikëpamja yne, ne menduam

Cilat janë aftësitë tonë që mund ti kalojmë tek Mario?

Filluam me pasionet tona.

Gruaja ime dhe unë

jemi shumë të ndryshëm

por kemi shumë gjëra të përbashkëta.

Na pëlqen të udhëtojmë, muzika

na pëlqen të jemi në vende si ky,

dhe filluam të merrnim Marion me vete

kështu që mund ti tregonim atij gjërat më të mira që mund ti tregojmë.

Ky incizim është nga java e kaluar.

Nuk po them që --

(Duartrokitje)

Nuk po them që është një mrekulli. Ky nuk është mesazhi

sepse ne sapo e kemi filluar këtë udhëtim.

Por dëshirojme të ndajmë me ju mësimin kryesor,

realizimin që Mario na inspiron neve,

dhe duhet të konsiderojmë dhuntitë që kemi

jo vetëm ato që na mungojmë,

dhe të konsiderojmë se çfarë shansa na mungojnë.

Ky është mesazhi që duam të ndajmë me ju.

Kjo është arsyeja që jemi këtu.

Mario!

Dhe kjo është --

(Duartrokitje)

Dhe kjo është arsyeja që ne vendosëm

të ndajmë pasqyrën më të mirë në gjithë botën me të.

Shumë faleminderit, të gjithëve.

Faleminderit. Faleminderit. Përshëndetje.

(Duartrokitje)

Faleminderit.