Jak używać retoryki, aby dostać to, czego chcesz - Camille A. Langston

Obejrzyj pełną lekcję: http://ed.ted.com/lessons/how-to-use-rhetoric-to-get-what-you-want-camille-a-langston

Jak dostać to, czego chcesz, używając jedynie słów? Arystoteles postanowił odpowiedzieć właśnie na to pytanie ponad dwa tysiące lat temu w traktacie o retoryce. Camille A. Langston opisuje podstawowe założenia retoryki doradczej i udziela kilku wskazówek, jak odwołać się do etosu, logosu i patosu w twojej następnej przemowie.

Lekcja: Camille A. Langston, animacje: TOGETHER.

Jak dostać to, czego chcesz,
używając jedynie słów?

Arystoteles postanowił odpowiedzieć
na to pytanie ponad 2000 lat temu

w "Retoryce".

Retoryka, według Arystotelesa,

jest sztuką widzenia dostępnych
środków perswazji.

Dzisiaj stosujemy ją
w każdej formie komunikacji.

Jednak Arystoteles skupiał się na oracji

i opisał trzy typy perswazji.

Śledcza, czy też sądowa, retoryka

ustala fakty i osądza przeszłość,

podobnie jak detektywi na miejscu zbrodni.

Epideiktyczna, czy też popisowa, retoryka

ocenia obecną sytuację,

jak w toastach ślubnych.

Sposobem na dokonanie zmiany
jest natomiast retoryka polityczna,

czy też symbouleutikon.

Zamiast na przeszłości czy teraźniejszości

retoryka ta skupia się na przyszłości.

To retoryka polityków

obradujących nad nowym prawem,
rozważających jego możliwy skutek,

jak Ronald Reagan ostrzegający,
że opieka zdrowotna Medicare

może prowadzić
do socjalistycznej przyszłości,

spędzonej na opowiadaniu
kolejnym pokoleniom o tym,

jaka była Ameryka,
kiedy ludzie byli wolni.

To również retoryka aktywistów
nakłaniających do zmiany,

takich jak Martin Luther King Jr
marzący o tym,

że jego dzieci będą żyły kiedyś w kraju,

w którym nie będą oceniane
na podstawie koloru skóry,

ale charakteru.

W obu przypadkach mówca przedstawia
słuchaczom możliwą przyszłość

i stara się uzyskać ich pomoc
w jej uniknięciu lub osiągnięciu.

Ale co stanowi dobrą retorykę polityczną

oprócz czasu przyszłego?

Według Arystotelesa istnieją
trzy środki perswazji.

Etos,

logos

i patos.

Etos to sposób, w jaki przekonasz
słuchaczy o swojej wiarygodności.

Winston Churchill zaczął swoją przemowę
w Kongresie USA w 1941 roku tak:

"Całe moje życie żyłem w harmonii
z falami po obu brzegach Atlantyku

przeciwko przywilejowi i monopolowi.",

tak podkreślając swoją wartość
jako osoby oddanej demokracji.

Znacznie wcześniej,
w swojej obronie poety Archiasa,

rzymski konsul Cyceron odwołał się
do swojej wiedzy praktycznej

i kompetencji jako polityka:

"Nigdy w życiu nie stroniłem

od sztuk wyzwolonych

i szczegółowego przygotowania".

Można też dowieść bezstronności

lub tego, że nie motywuje nas
osobista korzyść.

Logos to użycie logiki i rozumu.

Metoda ta może korzystać
z narzędzi retorycznych, jak analogie,

przykłady

i cytowanie badań czy statystyk.

Jednak nie chodzi tylko o fakty i liczby,

ale również o strukturę
i zawartość samej mowy.

Celem jest wykorzystanie znajomości
faktów, żeby przekonać publiczność,

jak w argumentacji Sojourner Truth
na rzecz praw kobiet:

"Mam tyle siły, co mężczyzna
i mogę pracować tyle samo, co mężczyzna.

Orałam i zbierałam,
łuskałam, rąbałam i kosiłam.

Czy jakiś mężczyzna może zrobić więcej?".

Niestety, mówcy mogą również manipulować
ludźmi za pomocą fałszywych informacji,

w których prawdziwość uwierzą słuchacze,

tak jak obalone, lecz nadal
powszechne twierdzenie,

że szczepionki powodują autyzm.

Patos odwołuje się do emocji,

co w wieku mass mediów
jest najskuteczniejszym chwytem.

Patos sam w sobie
nie jest ani dobry, ani zły,

ale może być nieracjonalny
i nieprzewidywalny.

Może albo zjednoczyć ludzi dla pokoju,

albo podburzyć do wojny.

Większość reklam,

począwszy od produktów kosmetycznych
obiecujących złagodzić fizyczną niepewność

do aut, które dadzą nam poczucie władzy,

opiera się na patosie.

Dziś środki retoryczne Arystotelesa
nadal pozostają potężnymi narzędziami,

ale decyzja, których użyć,

jest kwestią znajomości słuchaczy i celu

oraz właściwego czasu i miejsca.

I może równie ważna jest
zdolność do zauważenia,

kiedy te same środki perswazji
są używane na nas samych.