Jane McGonigal: "Oyun oynamak daha iyi bir dünya yaratabilir"

World of Warcraft gibi oyunlar oyunculara dünyayı kurtarmanın nasıl bir şey olduğunu gösteriyor ve kahramanların yaşam biçimlerini öğrenmelerini teşvik ediyor. Peki ya onların bu oyuncu güçlerini gerçek dünyanın problemlerini çözmek için kullansak? Jane McGonial yapabileceğimizi söylüyor ve nasıl olacağını açıklıyor.

Ben Jane McGonigal. Oyun tasarımcısıyım.

10 yıldır online oyunlar yapıyorum.

Ve gelecek 10 yılda amacım,

dünyayı kurtarmanın

gerçek hayatta da online oyunlardaki

kadar kolay olmasını sağlamak.

Şimdi, bunun için bir planım var,

plan, sizlerin de dahil olduğu daha fazla insanın daha büyük

ve daha iyi oyunlar oynamaya daha çok zaman ayırmasını

ikna etmeyi gerektiriyor.

Şu an, bir haftada online oyunlara

3 milyar saat harcıyoruz.

Bazılarınız "Bu, oyun oynamak için

çok fazla bir zaman'' diye düşünebilir.

Gerçek dünyada çözmemiz gereken

acil problemlerin sayısını düşündüğümüzde belki de çok fazla zaman.

The Institute For The Future'daki

araştırmama göre,

aslında, doğru olan tam tersi.

Haftada 3 milyar saat oyun oynamak

dünyanın acil problemlerini çözmek için neredeyse yetersizdir.

Aslında, gelecek yüzyılda bu gezegende

hala varolmak istiyorsak,

bu sayıyı arttırmamız gerekir bence.

Ben, oyun için haftada

toplam 21 milyar saat ayırmak gerektiğini hesapladım.

Yani, bu muhtemelen düşünülenin aksine bir fikir,

öyleyse, tekrar ediyorum, hadi bunu akıllara yerleştirelim.

Eğer yokluk, iklim değişikliği, küresel çatışma,

açlık, obezite gibi sorunları çözmek istiyorsak

inanıyorum ki, on yıl içinde

haftada en az 21 milyar saat

online oyun oynamaya

hevesli olmalıyız. (Gülüşmeler)

Hayır. Ciddiyim. Öyleyim.

Nedeni burada. Bu resim

insan türünün gelecekte hayatta kalabilmesi için

oyunların neden çok gerekli olduğunu düşünmemi büyük ölçüde özetliyor. (Gülüşmeler) Gerçekten.

Bu Toldano Phil isimli bir fotoğrafçıya ait bir portredir.

O, oyun oynamanın duygusunu yakalamak istiyordu.

Bu yüzden, oyuncuların önüne onlar oyun oynuyorken kamera kurdu.

Ve, bu klasik bir oyun duygusudur.

Şimdi, eğer bir oyuncu değilseniz,

bu fotoğrafın bazı nüanslarını kaçırabilirsiniz.

Muhtemelen, aciliyet hissi...

biraz korku; fakat yoğun bir konsantrasyon...

gerçekten zor bir problemi çözmek için derinlemesine bir odaklanma duygusu görüyorsunuz.

Eğer bir oyuncu iseniz, burada birkaç nüans

fark edeceksiniz gözlerin üstündeki ve ağız çevresindeki

kırışıklıklar iyimserliğin bir işaretidir.

Kaşların yukarı kalkması bir şaşkınlık ifadesi.

Bu, bazılarının destansı bir zaferin eşiğinde diye

adlandırdığı oyuncudur.

(Gülüşmeler)

Oh, bunu duymuştunuz. Tamam. İyi.

Aramızda bazı oyuncular var.

Harikülade olumlu bir sonuç olan

destansı zaferin, başarılıncaya kadar

mümkün olup olmadığı hakkında hiçbir fikriniz yoktur.

Bu, hayal gücü eşiğinin neredeyse ötesindeydi.

Ve oraya geldiğinde, gerçekte neleri yapabilecek

olduğunu keşfetmenin şokunu yaşarsın. İşte bu destansı bir zaferdir.

Bu, destansı bir zaferin eşiğindeki bir oyuncudur.

Ve bu, gelecek yüzyılın engellerinin üstesinden

gelmeye çalışırken dünyadaki milyonlarca problem

çözücünün yüzünde görmek istediğimiz ifadedir.

Garip tüm şeylere karşı olan birisinin yüzü,

destansı bir zaferin eşiğindedir.

Maalesef bu öncelikli sorunları çözmek için uğraşırken

karşılaştığımız yüz genellikle budur.

Bu, "yaşamda iyi değilim" yüzü olarak adlandırdığım yüzdür.

Aslında oradaki o yüz benim. Görebiliyor musunuz? Evet. Iyi.

"Yaşamda iyi değilim" yüzünü yapan benim.

Bu benim niçin oyunlarda gerçek hayattakinden

daha iyi olduğumuz üzerine doktoramı yaptığım

Berkeley, Kaliforniya'daki eski mahallemdeki bir grafiti.

Ve bu bir çok oyuncunun sahip olduğu bir problemdir.

Biz, gerçek yaşamda oyunlardaki kadar iyi olmadığımızı hissederiz.

İyi derken sadece başarıyı kastetmiyorum

ama tabii ki o da bunun bir parçası.

Biz oyun dünyalarında daha fazlasını başarırız. ...

ama iyiden kastım, önemli konularda

bir şeyler yapmak için işbirliği yapmak ve

birlikte hareket etmek için hazır hale gelmek.

Ve biz oyun dünyasında olduğumuz zaman

İnanıyorum ki; çoğumuz kendimizin

en iyi sürümü oluyoruz, yardıma en hazır olduğumuz anı yaşıyoruz,

çoğu zaman sürebildiği kadar bir sorunla uğraşır oluyoruz,

başarısızlıktan sonra kalkıp ve tekrar deniyoruz.

Ve gerçek hayatta başarısızlıkla karşılaştığımızda,

engellerle karşılaştığımızda, aynı biçimde hissetmiyoruz.

Üstesinden gelmiş hissediyoruz.

Biz boğulmuş hissediyoruz.

Biz, belki, sinirli depresyonda, endişeli veya alaycı hissediyoruz.

Oyun oynerken bu duyguları hissetmiyoruz,

oyunlarda olmuyorlar.

Yüksek lisans öğrencisi iken

çalışmak istediğim şeydi.

Oyunların herşeyi başaramadığımız zaman

hissetmeyi imkansızlaştırmasına ne dersiniz?

Nasıl oyunlarından bu duyguları alabilir

ve gerçek dünyadaki işlere uyarlayabiliriz?

Bu yüzden, World of Warcraft gibi oyunlara baktım,

gerçekten ideal bir ortak sorun çözme ortamı.

Ve destansı kazançların online dünyada

mümkün olmasını sağlayan birkaç şey fark ettim.

Bu yüzden, ilk şey, online oyunların birinde ortaya

çıkar çıkmaz, özellikle de World of Warcraft'ta,

dünyayı kurtarma görevinizde size güvenmeye hazır

bir çok farklı karakter bulabiliyorsunuz.

Ama herhangi bir görev değil, oyunda sizin o an ki seviyenizle

mükemmel bir şekilde örtüşen bir görev. Değil mi?

Yani, yapabilirsiniz

Size başaramayacağınız bir zorluk asla vermezler.

Ama bu sizin neler yapabileceğiniz noktası ile ilgilidir. Bu yüzden gayret etmek zorundasınız.

World of Warcraft'ta işsizlik yok.

Ellerinizi ovuşturup oturmak yok.

Her zaman yapılması gereken spesifik ve önemli bir şey var.

Ve çok sayıda katılımcı var.

Nereye giderseniz gidin, yüzbinlerce insan

destansı görevinizi başarmak için

sizinle birlikte çalışmaya hazır.

Bizim gerçek hayatta kolayca rastlayabildiğimiz

bir şey değil, bu parmak uçlarımızdaki

binlerce katılımcı hissi verir.

Ve ayrıca bu destansı hikayedir, bu neden burada olduğumuzla

ve ne yaptığımız ile ilgili ilham verici hikayedir.

Ve sonra tüm bu olumlu geri bildirimi alıyoruz.

Sizler seviye yükselmeyi ya da artı bir gücün

ve artı bir zekanın ne olduğunu duymuşsunuzdur.

Gerçek hayatta buna benzer geri bildirimler almıyoruz.

Bu kürsünden indiğimde, artı bir konuşma

ya da artı bir çılgın fikir,

artı yirmi çılgın fikir kazanmayacağım.

Gerçek hayatta bu geri bildirimi almam.

World of Warcraft gibi online katılımcı çevresindeki

problem, destansı bir zaferin eşiğinde

olmanın çok tatmin edici olması nedeniyle,

zamanımızın çoğunu

oyun dünyasında geçirmeye karar vermemiz.

Gerçeklikten daha iyi çünkü.

Yani, şimdiye kadar toplamda bütün Worldcraft oyuncuları

Azeroth'un sanal sorunlarını çözmek için

5.93 milyon yıl harcadı.

Şimdi, bu ille kötü bir şey değil.

Kötü bir şey gibi gelebilir.

Şu bağlamda düşünün:

5.93 milyon yıl önce

eski zamanlardaki ilk atalarımız ayağa kalktı.

Bu ilk primatlar (insanlar)

Peki, oyunlara ne kadar zaman ayırdığımızı düşündüğümüzde,

düşünmek için bile olsa bunu mantıklı kılan tek yol,

olağanüstü olan bir şey olan insan evriminin

oluşması için geçen zamandan

bahsetmek gerekir.

Fakat bu anlaşılabilir bir şey. Çünkü,

bir şekilde oyun oynayarak geçirilen bütün

bu zaman, biz insanların muktedir olduklarımızı

gerçekten değiştirdiğimiz bir zaman.

Daha birlikte ve sevecen türler olmak için gelişiyoruz.

Bu gerçek. Buna inanıyorum.

Şimdi bu ilginç istatistiğe bir göz atalım.

Son zamanlarda Carnegie Mellon Üniversitesi'ndeki bir araştırmacı tarafından yayınlandı.

Bir ülkede güçlü bir oyun kültürü olan

ortalama genç bir insan bugün

10,000 saat online oyun oynamak için harcıyor,

21 yaşına kadar.

Şimdi iki nedenden dolayı 10,000 saat gerçekten

çok ilginç bir rakam.

Her şeyden önce, Amerika Birleşik Devletleri'ndeki çocuklar

beşinci sınıftan liseye kadar devamlılık gösterdiğinde

harcayacakları

tam zaman

10,080 saattir.

Bu yüzden, okulda öğrendikleri herşey gibi

iyi bir oyuncu olmak için öğrenecekleri

eğitimleri ile

tamamen paralel bir

yoldur.

Ve bazılarınız muhtemelen Malcom Gladwell'in

yeni kitabı Outliers'ı okumuştur.

Onun başarı teorisini duymuşsunuzdur,

10,000 saatlik başarı teorisi.

Bu büyük bir bilişsel bilim araştırmasına dayalı olan

21 yaşına kadar herhangi bir şey için

10,000 saat harcarsak

o konuda usta oluruz.

Dünyadaki en muhteşem insanlar kadar

iyi olabiliriz.

Bu yüzden, baktığım şey

usta oyuncu olan

bütün bir genç nesil.

Bu yüzden, önemli soru şudur,

"Tam olarak oyuncular neyde iyi oluyorlar ?"

Çünkü eğer farkına varabilirsek,

elimizdeki daha önce görülmemiş sanal olarak

insan kaynağına sahip olabiliriz.

Bu, günde en azından bir saat online oyun oynayan kaç

kişiye sahip olduğumuzu gösteriyor.

Bunlar bizim oyun ustalarımızdır.

500 milyon insan olağanüstü derece bir konuda iyiler.

Ve gelecek on yılda ne konuda

olursa olsun, olağanüstü biçimde başarılı olan

bir milyar daha oyuncuya sahip olacağız.

Eğer hala bilmiyorsanız, bu gerçekleşecek.

Oyun endüstrisi genişbant internet yerine kablosuz

telefon ağları üzerinden çalışan düşük enerjili

konsollar geliştiriyorlar, öylece dünyanın her yerindeki

oyuncular, özellikle Hindistan'da, Çin'de,

Brezilya'da online bağlanabilecekler.

Gelecek on yılda bir milyar daha oyuncu bekliyorlar.

Bu bizi 1.5 milyar oyuncuya ulaştıracak.

Bu yüzden bu oyunların bizi neyde iyi

yaptıklarını düşünmeye başladım.

Dört şey aklıma geldi. İlk şey acil iyimserlik.

Tamam. Bunu aşırı kendini motive etme gibi düşünün.

Acil iyimserlik

sahip olduğumuz inançla oluşmuş olan

bir engelin üstesinden gelmek için

çabucak müdahale etme arzusudur.

Oyuncular her zaman destansı bir kazanmanın mümkün olduğuna inanırlar.

ve her zaman denemeye değer, şimdi de öyle.

Oyuncular oturmazlar.

Oyuncular sıkı bir sosyal kumaşın dokunmasında ustadırlar.

Birçok ilginç araştırma gösteriyor ki,

bizi çok kötü şekilde yenseler bile, rakiplerle

oyun oynadıktan sonra insanları daha çok seviyoruz.

Bunun nedeni, başkası ile oynamak için

daha fazla güven kazanmasıdır.

Onların, bizimle zaman geçireceklerine inanıyoruz,

aynı kurallar dahilinde, aynı hedefe değer vereceklerine

oyun bitene kadar bizimle kalacaklarına inanıyoruz.

Böylece, birlikte oyun oynamak,

bağ, güven ve işbirliğini doğuruyor.

Sonuçta daha kuvvetli sosyal ilişkiler kuruyoruz.

Mutlu verimlilik. Bunu seviyorum.

Ortalama bir World of Warcraft oyuncusunun yarı zamanlı

bir iş gibi neden haftada 22 saat oyun oynadığının

bir sebebi olduğunu biliyorsunuz.

Biliyoruz ki, oyun oynarken,

rahatladığımızdan, takıldığımızdan

daha çok mutlu oluyoruz, daha sıkı çalışıyoruz,

Biliyoruz ki, anlamlı çalışma için, insanlar olarak

uygun hale getirilmişiz.

Eğer doğru iş verildiyse,

oyuncular her zaman sıkı çalışmayı istiyorlar,

Son olarak, destanın manası.

Oyuncular, gezegenleri kadar büyük ve korkutucu

hikayelere ve görevlere dahil olmayı seviyorlar.

Önemsiz olarak gördüğümüz bir şey bunları aynı perspektifin içine koymaya yardım ediyor.

Hepiniz Wikipedia'yı biliyorsunuz, dünyadaki en büyük ansiklopedi.

İkinci en büyük, neredeyse 80,000 makaleyle

World of Warcraft wiki.

Beş milyon insan her ay onu kullanıyor.

World of Warcraft başlığı altında

internet dünyasındaki diğer tüm

ansiklopedilerdeki tüm başlıklardan daha fazla bilgi topladılar.

Onlar destansı bir hikaye inşa ediyorlar.

World of Warcraft hakkında

destansı bir bilgi kaynağı oluşturuyorlar.

Tamam, bunlar bizi bir sonuca götüren dört süper güç.

Oyuncular süper güçlendirilmiş umutlu bireylerdir.

Bunlar bireysel olarak dünyayı değiştirebilecek

kabiliyette olduklarına inanan insanlardır.

Tek sorun gerçek dünyada değil de,

sanal dünyada değişiklik

yapabileceklerine inanmaları.

Bu çözmeye çalıştığım problem.

Edward Castronova adında bir ekonomist var.

Çalışmaları dahice. İnsanların

online dünyada niçin çok fazla zaman, enerji ve

para harcadıklarını araştırıyor.

Diyor ki; "Biz online oyun çevresine ve

sanal dünyaya yapılan büyük bir göçe

şahit oluyoruz."

Ve o bir ekonomist, bu yüzden, gerçekçi.

Ve diyor ki ... (Kahkaha)

Benim gibi değil, ben oyun tasarımcısıyım; çoşkuluyum.

Ama diyor ki, bu çok

mantıklı geliyor, çünkü oyuncular sanal dünyada

gerçek dünyadakinden daha fazla şey başarabiliyorlar.

Gerçek hatta yapabildiklerinden daha fazla

güçlü sosyal ilişkiler kuruyorlar.

Oyunlarda gerçek hayattakinden daha fazla daha iyi geri bildirim

alıyorlar, daha fazla ödüllendirilmiş hissediyorlar.

Ve diyor ki, oyuncuların sanal dünyada gerçek

dünyadakinden daha fazla zaman harcaması mantıklı geliyor.

Şimdi bunun mantıklı olduğuna katılıyorum.

Ancak, hiçbir şekilde, en uygun durum değildir.

Biz gerçek dünyayı oyun gibi yapmaya başlamak zorundayız.

O yüzden, 2500 yıl önce olan bir olaydan

ilham alıyorum.

Bunlar antik zarlar, bir koyunun ekleminden yapılmış. Tamam mı?

Oyun kontrolörlerine sahip olmadan önce

koyun eklemlerine sahiptik.

Bunlar insanlar tarafından tasarlanmış

ilk oyun ekipmanları.

Ve antik Yunan tarihçisi Heredot'un çalışmalarına

aşinaysanız, bu tarihi biliyor olabilirsiniz.

Oyunları bulan

ve neden olan kişinin tarihçesi.

Herodot diyor ki oyunlar, özellikle zar oyunları

kıtlık zamanında Lidya krallğında

bulundu.

Görünüşe göre, çok ciddi bir kıtlık zamanında,

bu Lidya kralı çılgınca bir şey yapmak zorunda olduklarına karar verdi.

İnsanlar acı çekiyordu, kavga ediyordu.

Bu olağanüstü bir durumdu. Onlara gereken

olağanüstü bir çözümdü.

Yani, Heredot'a göre, bu zar oyunlarını icat ettiler

ve krallık çapında politika oluşturdular.

Bir gün, herkes karnını doyuracaktı.

Ve ertesi gün, herkes oyun oynayacaktı.

Ve insanlarda zar oyunlarına gömüleceklerdi,

çünkü oyunlar çok çekiciydi,

ve bizleri tatmin edecek mutlu bir verimliliğe gömecekti,

Onlar yiyeceklerinin olmadığı gerçeğini görmezden geleceklerdi.

Ve ertesi gün, oyunlar oynayacaklardı.

Sonraki gün de yemek yiyeceklerdi.

Ve Herodot'a göre,

onlar, bu şekilde 18 yıl geçirdi,

bir gün yiyip ertesi gün oyun oynayarak

kıtlıkta hayatta kaldılar,

Şimdi bu, bence tamamen

oyunları bugün kullandığımız gibidir.

Biz gerçek dünyadaki acılardan kaçmak için oyunları kullanıyoruz.

Gerçek hayatta kırılan herşeyden uzaklaşmak için oyunları

kullanıyoruz, gerçek hayatta bizi memnun etmeyen herşeyi,

ve ihtiyacımız olanı oyunlardan alıyoruz.

Fakat burada son bulmak zorunda değil.

Bu gerçekten heyecan verici.

Herodot'a göre, 18 yıl sonra

kıtlık azalmıyordu.

Bunun için, kral onların son bir zar oyunu oynamasına karar verdi.

Krallığı ikiye böldü.

Onlar, bir zar oyunu oynadılar.

ve kazananlar destansı bir maceraya gitmek zorunda olacaklardı.

Onlar, Lydia 'yı terkedeceklerdi.

Yeni yerler aramak için ülkelerini terk edeceklerdi,

arkalarında mevcut kaynaklarla hayatta

kalabilecek kadar kişi bırakacaklardı,

ve yerleşip, geliştirebilecekleri

yerler bulmaya çalışacaklardı.

Şimdi, bu çılgınca geliyor değil mi ?

Ama son zamanlarda, DNA kanıtları

göstermiştir ki;

Roma imparatorluğuna öncülük eden

Eturyalılar ile Lidyalılar aynı DNA'yı taşıyorlar.

Ve yakın zamanlarda bilim adamları Herdotun çılgın hikayesinin

gerçek olduğunu ileri sürdüler.

Ve jeologlarlar kıtlığı açıklayan yaklaşık

20 yıl süren global soğumanın

kanıtlarını buldular.

Yani bu çılgın hikaye gerçek olabilir.

Gerçkten de kültürü oyunlar oynayarak

kurtarmış olabilirler,

18 yıl boyunca oyunlara dadanıp

ve sonra ilham alıp, oyunlarla

nasıl bir araya gelecekleri hakkında çok şey bilebilirlerdi.

aslında bütün uygarlığı bu şekilde kurtarmış olabilirler.

Tamam, bunu yapabiliriz.

Biz 1994 yılından beri World of Warcraft oynuyoruz.

Bu World of Warcraft serilerinin içinde

ilk gerçek zamanlı strateji oyunu oldu. 16 yıl önceydi.

18 yıl zar oyunları oynadılar,

bizse 16 yıldır Warcraft oyunuyoruz

Diyorum ki, kendi destansı oyunumuz için hazırız.

Şimdi, onlar yeni bir dünya aramak için

uygarlığın yarsını gönderdiler.

Haftada 21 milyar oyun saatini bulduğum yer burası.

Haydi yarınız günde bir saatinizi

gerçek dünya problemlerini çözebilmek için

oyun oymaya harcadığınızı varsayalım.

Ne soracağınızı biliyorum, " gerçek dünya problemlerini

oyunlarda nasıl çözeceğiz?" İşte bu benim

The Institute For The Future'da

birkaç yıldır kendimi adadığım şey.

Palo Alto'daki ofisimizde bu afişe sahibiz,

O bizim gelecekle nasıl bağlantı kurmaya çalıştığmızı gösteren görüşümüz.

Biz geleceği tahmin etmeye çalışmıyoruz.

Yapmak istediğimiz geleceği oluşturmak.

En iyi senaryo sonucunu hayal etmek istiyoruz.

Ve bunu gerçekleştirmek için insanlara

güç vermek istiyoruz.

Destansı zaferleri hayal etmek istiyoruz, daha sonra insanlara

destansı zaferlere ulaşmanın ne demek olduğunu göstermek istiyoruz.

Size kısaca insanlara geleceklerindeki

destansı zaferleri yaratmanın nasıl bir şey olduğunu gösterme çabamın

ürünü olan üç oyunumu göstereceğim.

Peki, bu World Without Oil ( Petrolsüz dünya)

Bu oyunu 2007 yılında yaptık.

Petrol sıkıntısının olduğu yerde hayatta kalmaya

çalıştığınız bir online oyun.

Petrol kıtlığı kurgudur.

ancak biz inanmanızı, bunun gerçek olduğunu,

gerçekten petrolün tükendiğini inandırmak için

yeteri kadar online içerik koyduk. Oyuna bağlanıp,

kayıt olup nerede yaşadığınızı söylüyorsunuz.

Sonra size gerçek zamanlı haber verileri veriyoruz

bunlar size

tam olarak petrolün ne kadar ettiğini,

yetersiz olanı, yiyecek arzının nasıl etkilendiğini,

ulaşımın nasıl etkilendiğini,

okulların kapalı olup olmadığını, isyan olup olmadığını gösteriyor.

Siz bunlar gerçekte olsa nasıl yaşayacağınızı

bulmaya çalışmak zorundasınız. Sonra size bunu (blog) paylaşmanızı istiyoruz.

videolar fotoğraflar göndererek.

2007'de 1700 oyuncu denedik.

Onları üç yıl boyunca izledik.

Bunun dönüştürülebilir bir deneyim olduğunu söyleyebilirim.

Kimse sadece dünya için iyi olduğundan veya yapmamız

gerektiğinden dolayı yaşam şeklini değiştirmek istemiyor.

Ama onları destansı bir macera içine bırakır ve onlara

"Petrolü tükettik" derseniz.

Bu katılmanız için müthiş bir hikaye ve macera.

Hayatta kaldığınızı görmek için kendinizle mücadele etmek.

Birçok oyuncumuz bu oyunda öğrendikleri

alışkanlıklarını korudular.

Bir sonraki dünyayı kurtarma oyunu için

Petrolden daha önemli büyük bir problemi hedeflemeye karar verdik.

The Institute For The Future' da

Süperstruct (Süperİnşa) isimli bir oyun yaptık.

Önerimiz ise, bir süperbilgisayar insanlığın

gezegen üzerinde 23 yılı kaldığını hesaplıyor.

Bu süper bilgisayarın ismi Global Extinction Awareness System

(Global Soy Tükenimi Farkındalık Sistemi)

İnsalardan online olmalarını istedik.

sanki bir Jerry Bruckheimer filmi gibi.

Jerry Bruckheimer filmlerini bilirsiniz, bir rüya takım kurarsınız.

Bir astronot, bilim adamı, eski bir mahkum,

ve dünyayı kurtarmak için her şeye sahipsiniz.

(Kahkahalar)

Ama bizim oyunumzda, beş insandan oluşan

rüya takım yerine herkesin rüya takımda olmasını istedik,

sizin işiniz geleceğin enerjisini, yiyeceğini, sağlığını

güvenliği, sosyal güvenlik ağını

bulmak. Sekiz haftada

oyunu oynayan 8,000 kişiye sahiptik.

500 adet çılgınlık veren yaratıcı çözümle geldiler.

Google'da Superstruckt diye aratırsanız, göreceksiniz,

Son olarak, son oyunumuz,

3 Martta başlıyoruz. Dünya Bankası ile birlikte yaptık bu oyunu.

Eğer oyunu tamamlarsanız, Dünya bankası

tarafından 2010 yılı Sosyal Yenilikçi mezunu

olarak sertifikalandırılacaksınız.

Afrika'nın güneyindeki üniversitelerle çalışıyoruz.

Onları sosyal yenilikçi yeteneklerini öğrenmeleri için davet ediyoruz.

Bir tane çizgi romanımız var. Yerel algı, bilgi ağı,

sürdürebilirlik, vizyon ve beceriklilik gibi

yeteneklerde seviye atladık.

Hepinizi bu oyunu dünyadaki genç

insanlarla paylaşmanız için davet ediyorum,

özellikle dünyayı kurtarmak için bir araya gelip,

kendi sosyal kurumlarını kurmayı hayal etmeye

başlamaktan en büyük faydayı elde edebilecek

gelişmekte olan bölgeler için.

Şimdi toparlayacağım.

Bir soru sormak istiyorum.

Sizce sırada ne var ?

Bütün bu inanılmaz oyunculara sahibiz,

Ne yapabileceğimizin pilot çalışması olan oyunlarımız var,

ancak bunların hiçbiri henüz gerçek dünyayı kurtarmadı.

Şu konuda benimle hem fikir

olduğunuzu umuyorum, oyuncular gerçek

dünya işlerinde kullanabileceğimiz, değişim için güçlü

bir platform yaratabileceğimiz insan kaynağıdır.

Bütün bu inanılmaz süper güçlere sahibiz,

mutlu verimlilik, yetenek

sıkı bir sosyal doku örmek,

acil iyimserliğin duygusu ve destansı zaferin arzusu.

Gerçekten bir araya gelip bir başka yüzyıl için bu gezegende

hayatta kalma mücadelesi vermek için oyun oynayacağımızı umuyorum.

Umudum, bu şekilde oyun oynayarak,

oyunlar yaparak bana katılabilmeniz.

Sonraki 10 yıla baktığımda,

emin olduğum iki şey var,

hayal ettiğimiz herhangi bir geleceği yaratabileceğimiz,

ve istediğimiz oyunu oynayabileceğimiz.

Diyorum ki, dünyayı-değiştiren oyunların başlamasına izin verelim.

Teşekkürler.

(Alkışlar)