Adestramos os soldados para a guerra. Adestrémolos tamén para volver á casa

Antes de que os soldados sexan enviados ao combate, son adestrados sobre como desenvolverse nun ambiente inmensamente perigoso. Pero tamén precisan de adestramento sobre como volver do campo de batalla á vida civil, di o psicólogo Hector Garcia. Aplicando os mesmos principios usados para preparar os soldados para a guerra, Garcia está a axudar a veteranos que sofren de trastorno por estrés postraumático (TEPT) a recuperar as súas vidas.

Carlos,

un marine veterano do Vietnam,

foi voluntario en tres destinos
e nos tres recibiu un disparo.

En 1971 foi dado de baixa
por razóns médicas

debido a que tiña tanta
metralla no seu corpo

que disparaba os detectores de metal.

Nos 42 anos seguintes sufriu pesadelos,

ansiedade extrema en público,

illamento, depresión.

Automedicouse con alcohol.

Casou e divorciouse tres veces.

Carlos tiña trastorno
de estrés postraumático (TEPT).

Eu fíxenme psicólogo para
axudar a mitigar a dor humana,

e nos últimos 10 anos,
centreime no sufrimento causado polo TEPT,

que sofren os veteranos coma Carlos.

Ata hai pouco, non existían
estudos científicos sobre TEPT.

E polo tanto non sabiamos que facer.

Receitamos medicamentos fortes
a algúns veteranos.

A outros hospitalizámolos e
démoslles terapia de grupo,

e a outros tan só lles dixemos:

«Marcha para a casa e intenta
esquecer o que viviches».

agora probamos a terapia con cans,
escapadas á natureza...

moitas cousas que poderían
reducir temporalmente o estrés,

pero que non eliminan os síntomas
de TEPT a longo prazo.

Pero as cousas cambiaron.

Estou aquí para dicirvos que agora
podemos terminar co TEPT,

non só controlar os síntomas,

e nun gran número de veteranos.

Porque a investigación
científica puido demostrar,

obxectiva e repetidamente,

qué tratamentos eliminan realmente
os síntomas e cales non.

Resulta que

os mellores tratamentos para TEPT usan

moitos dos mesmos principios
de formación

que o exército usa ao preparar
os seus recrutas para a guerra.

Agora ben, facer a guerra...

iso dásenos ben.

Nós, os humanos, levamos facendo a guerra

dende antes de ser completamente humanos.

E dende entón, pasamos de usar
pedras e tendóns

a fabricar os sistemas de armas
máis avanzados e destrutivos imaxinables.

E para que os nosos guerreiros
usen estas armas,

utilizamos métodos de adestramento
de vangarda.

Facer a guerra dásenos ben.

E formar guerreiros para a loita
dásenos ben.

Aínda así, considerando a experiencia
dos veteranos de combate actuais,

comezamos a ver
que non se nos deu tan ben

preparalos para volver á casa.

Por que?

Os nosos devanceiros viviron
inmersos no conflito,

e loitaban alí onde vivían.

Así que ata hai ben pouco
na nosa historia evolutiva,

case non había necesidade de saber
volver á casa da guerra,

porque nunca o fixeramos.

Pero afortunadamente, hoxe

a maioría da humanidade
vive en sociedades moito máis pacíficas,

e cando hai un conflito, nós,
especialmente nos Estados Unidos,

temos os medios para darlles
aos nosos guerreiros formación avanzada,

deixalos na loita
en calquera lugar do mundo

e cando terminan,

levalos de volta a un barrio tranquilo.

Pero, por un momento imaxinádevos
como debe de ser iso.

Falei con veteranos que me dixeron

que un día están nunha loita
brutal en Afganistán

onde ven matanzas e morte,

e tan só tres días máis tarde,
estaban

levando unha neveira portátil
ao partido do seu fillo.

"Fodida mental" é o termo máis común.

(Risas)

É o termo máis común
que oín para describir esa experiencia.

E é exactamente iso.

Porque mentres os nosos guerreiros pasan
horas e horas preparándose para a guerra,

nós aínda acabamos de comprender

que moitos precisan de preparación
para a volta á vida civil.

Como calquera aprendizaxe,

os mellores tratamentos
de TEPT requiren repeticións.

No exército,

non lles damos sen máis aos recrutas
lanzagranadas Mark-19

e dicímoslles: «Aí está o gatillo e
aquí tes munición, boa sorte».

Non. Preparámolos, en contextos
variados e específicos,

unha e outra e outra vez

ata que ergueren a súa arma
e identificaren o inimigo

está tan gravado na memoria muscular

que poden facelo sen pensar sequera,

mesmo nas condicións máis
estresantes que poidades imaxinar.

O mesmo aplícase aos tratamentos
baseados na preparación.

O primeiro destes tratamentos
é a terapia cognitiva,

e esta é un tipo de recalibración mental.

Cando os veteranos volven,

o seu marco de percepción
do mundo está calibrado

para un contorno
inmensamente máis perigoso.

De modo que se tentas aplicar ese marco
a un contorno pacífico,

terás problemas.

Comezas a afogarte en preocupacións
sobre perigos que nin sequera están aí.

Comezas a desconfiar de familia e amigos.

O cal non quere dicir que
non haxa perigos na vida civil; hainos.

É só que a probabilidade
de enfrontarte a eles

comparada cun combate

é astronomicamente menor.

Así que non aconsellaremos aos
veteranos que esquezan a cautela.

Preparámolos, porén,
para calibrar a cautela

en relación ao lugar onde están.

Se te atopas nun mal barrio,

activas a alerta.

Saes cear coa familia?

Desactívala.

Preparamos aos veteranos para ser
extremadamente racionais,

para avaliar sistemáticamente
a probabilidade estatística real

de enfrontarse, por dicir algo, a unha
bomba oculta aquí, nos pacíficos EE.UU.

Coa práctica,
esas recalibracións permanecen.

O seguinte tratamento
é a terapia de exposición,

e este é un tipo de adestramento de campo,

e o máis rápido dos tratamentos
dispoñibles de eficacia probada.

Lembrádesvos de Carlos?

Este foi o tratamento que escolleu.

Así que comezamos dándolle exercicios

que foron desafiantes:

ir a un supermercado,

ir a un centro comercial,
ir a un restaurante,

sentar dándolle as costas á porta.

E, o máis crucial...

permanecer nestes contornos.

Ao principio estaba tenso.

Quería sentar onde puidese
analizar o cuarto,

onde puidese planear rutas de escape,

onde puidese conseguir
unha arma improvisada.

E quería marchar, pero non o fixo.

Lembrouse do seu adestramento
na Marine Corps,

e aguantou pese ao seu malestar.

E cada vez que facía isto,
a súa ansiedade reducíase un pouco,

e outro pouco máis,
e outro pouco máis,

ata que ao final,

aprendera eficientemente
como sentar nun espazo público

e gozar sen máis.

Tamén escoitou gravacións
das súas experiencias en combate,

unha e outra e outra vez.

Escoitou ata que eses recordos
xa non lle provocaban ansiedade.

Procesou os seus recordos ata tal punto

que o seu cerebro non necesitaba
regresar a esas experiencias

mentres durmía.

E cando falei con el un ano
despois de que terminase o tratamento,

díxome:

«Doutor, é a primeira vez en 43 anos

que non tiven pesadelos».

Agora ben, isto non é o mesmo
que borrar un recordo.

Os veteranos recordarán sempre
as experiencias traumáticas,

pero coa suficiente práctica,

eses recordos non son tan fortes
ou tan dolorosos como eran nun principio.

Emocionalmente, non parece
que ocorreron onte,

e iso é unha mellora inmensa.

Pero a miúdo é difícil.

E, coma calquera adestramento,
pode que non lles funcione a todos.

E hai desconfianza.

Ás veces pregúntanme:

«Se non che ocorreu a ti,
como podes axudarme?»

O que é comprensible.

Pero no momento de volver á vida civil,

non necesitas alguén
que pasase polo mesmo.

Non necesitas adestramento
para operacións no campo de batalla,

necesitas adestramento
sobre como volver á casa.

Nos meus últimos 10 anos de traballo,

expúxenme a relatos detallados

das peores experiencias
que vos poidades imaxinar,

diariamente.

E non foi sempre fácil.

Houbo veces que sentín
que se me partía o corazón

ou que absorbera demasiado.

Pero estes tratamentos baseados
no adestramento funcionan tan ben

que por moito que este traballo me quite,
sempre me achega máis,

porque vexo a xente recuperarse.

Vexo as vidas da xente transformarse.

Agora Carlos pode gozar
de excursións cos seus netos,

algo que non puido facer
cos seus propios fillos.

E o que me parece marabilloso é que
tras 43 anos de sufrimento,

só con 10 semanas de tratamento intensivo
recuperou a súa vida.

E cando falei con el, díxome:

«Sei que non podo recuperar eses anos.

Pero polo menos agora,
os días que me quedan neste mundo,

podo vivilos en paz».

Tamén dixo: «Oxalá os veteranos novos
non esperen para recibir

a axuda que necesitan».

E eu tamén o espero.

Porque...

esta vida é curta,

e se es suficientemente afortunado
para sobrevivir á guerra

ou a calquera tipo
de experiencia traumática

é o teu deber contigo mesmo
ter unha boa vida.

E non deberías esperar
para recibir o tratamento

que o faga posible.

O mellor modo de terminar
co sufrimento humano causado pola guerra

é non ir á guerra nunca.

Pero aínda non chegamos aí como especie.

E ata que cheguemos,

o sufrimento psicolóxico
que creamos nos nosos fillos e fillas

cando os enviamos a loitar

pode aliviarse.

Pero debemos asegurar que a ciencia,
o nivel de enerxía, o valor

que depositamos en envialos á guerra

estea, como mínimo, igualado

co ben que os preparamos
para cando volvan á casa con nós.

Todo isto, debémosllelo.

Grazas.

(Aplausos)