Deze vrouwen vechten in de frontlinie van een Amerikaanse oorlog

In 2011 werden vrouwen nog niet toegelaten tot de krijgsmacht van de VS, maar in dat jaar werd een speciale eenheid van vrouwen naar de frontlinie in Afghanistan gestuurd om een verstandhouding op te bouwen met de plaatselijke bewoners en om te helpen de oorlog te beëindigen. Verslaggever Gayle Tzemach Lemmon vertelt het verhaal van het buitengewone team vrouwelijke strijders die deze traditionele barrière in het leger hebben doorbroken.

In elke vrouwelijke vriendengroep
heb je de grappige vriendin,

de vriendin bij wie je kunt uithuilen,

de vriendin die na een zware dag zegt
dat je je niet moet aanstellen.

Deze groep was niet anders.

Alleen was dit een gemeenschap
van baanbrekende vrouwen

die samenkwamen --

eerst als teamgenoten,
toen als vrienden, toen als familie --

op de plek waar je het
het minst zou verwachten:

op het slagveld van de speciale eenheid.

De vriendschap en de moed
van deze vrouwen werd versterkt

niet alleen door wat ze hadden gezien
en gedaan in het holst van de oorlog,

maar door het feit dat ze daar waren

in een tijd dat vrouwen --
officieel, in ieder geval --

niet toegelaten werden tot grondtroepen,

en Amerika geen idee had
dat zij bestonden.

Dit verhaal begint met leiders
van speciale eenheden,

mannen van wie in het VS-leger
heel veel wordt gevraagd, die zeiden:

"We hebben vrouwen nodig
om ons te helpen deze oorlog te voeren."

"Amerika zou nooit de oorlog beëindigen
door te blijven doden," redeneerden ze,

"maar had meer kennis
en meer begrip nodig."

Zoals iedereen weet:

als je wilt begrijpen wat er gebeurt
in een gemeenschap en in een huis,

dan praat je met vrouwen,

of je het nu hebt over Zuid-Afghanistan

of Zuid-Californië.

Maar in dit geval konden mannen
niet met vrouwen praten,

want in een samenleving zo conservatief
en traditioneel als Afghanistan

zou dat erg aanstootgevend zijn.

Dus waren daar
vrouwelijke soldaten nodig.

Dat betekende, op dit punt in de oorlog,
dat de vrouwen die gerekruteerd werden

om naast de Army Rangers
en Navy SEALs te dienen,

het soort gevechten zouden zien

dat minder dan vijf procent
van het hele VS-leger meemaakt.

Minder dan vijf procent.

Er werd een oproep gedaan.

"Vrouwelijke soldaten:
maak deel uit van de geschiedenis.

Ga in dienst bij de speciale eenheid
op het slagveld in Afghanistan."

Dit was in 2011.

En van Alabama tot Alaska

was er een groep vrouwen

die altijd al iets belangrijks
had willen doen,

samen met de allerbesten,

om een verschil te maken voor hun land.

Zij beantwoordden die oproep.

Voor hen ging het niet om politiek,
het ging om dienstdoen met een doel.

De vrouwen die naar Noord-Carolina kwamen

om te strijden
om een plaats in deze teams,

die vrouwen aan de frontlinie
van de speciale eenheid zouden zetten,

vonden bij aankomst
al snel een gemeenschap

zoals ze nog nooit hadden gezien.

Vol vrouwen die net zo fel
en fit waren als zijzelf

en net zo gedreven
om een verschil te maken.

Ze hoefden zich niet
te verontschuldigen voor wie ze waren;

ze konden dat juist vieren.

En toen ze daar waren,
ontdekten ze ineens

dat er heel veel mensen zoals zij waren.

Zoals één van hen zei:

"Het was alsof je rondkeek en besefte

dat er meer dan één giraf
in de dierentuin was."

In dit team uitblinkers zat Cassie,

een jonge vrouw
die het voor elkaar kreeg

om ROTC-cadet,

lid van een studentenvereniging

én student vrouwenstudies te zijn,
allemaal in één persoon.

Tristan, een atletiekster in West Point,

rende en marcheerde
altijd zonder sokken,

en had schoenen
met een geur die dat bewees.

(Gelach)

Amber, een Heidi-look-alike,
had altijd bij de infanterie gewild.

Toen ze erachter kwam
dat vrouwen dat niet mochten,

besloot ze bij de geheime dienst te gaan.

Ze deed dienst in Bosnië,

en later hielp ze de FBI
drugsbendes arresteren in Pennsylvania.

En dan had je Kate,

die haar hele middelbareschooltijd
Amerikaans football speelde.

Ze wilde eigenlijk stoppen
na het eerste jaar

om bij het koor te gaan,

maar toen jongens zeiden
dat meisjes geen football konden spelen,

besloot ze te blijven

voor alle jonge meisjes
die na haar zouden komen.

Voor hen had de natuur
een deel van hun lot gevormd,

en, zoals Cassie eens zei:

"Alles wat nobel is,

wordt buiten het bereik
van meisjes geplaatst."

Toch was hier een kans

om met de allerbesten te dienen

op een missie die
belangrijk was voor hun land,

niet ondanks het feit
dat ze vrouwen waren,

maar juist dankzij dat feit.

Dit team vrouwen leek in veel aspecten
op alle andere vrouwen.

Ze droegen make-up

en in de toiletten kletsten ze samen
over eyeliner en oogpotlood.

Ze droegen ook kogelwerende kleding.

Soms namen ze 23 kilo op hun rug,

ondernamen ze per helikopter
een militaire actie,

en keken ze bij thuiskomst
de film 'Bridesmaids'.

(Gelach)

Ze droegen zelfs corrigerende
kleding van Spanx,

want ze kwamen er al snel achter

dat de uniformen ontworpen voor mannen,
groot waren waar ze klein moesten zijn

en klein waar ze groot moesten zijn.

Lane, een veteraan van de Irakoorlog --
je ziet haar hier links van mij --

besloot daarom dat ze via Amazon

Spanx zou laten bezorgen op haar basis

zodat haar broek beter zou passen
als ze elke nacht op missies ging.

Deze vrouwen hielden contact
via videoconferenties

van vanaf hun bases door heel Afghanistan.

Zo praatten ze over hoe het was

om één van de weinige vrouwen
in hun positie te zijn.

Ze vertelden elkaar grapjes

en praatten over wat wel en niet werkte,

over wat ze al hadden geleerd
en wat nog beter moest.

Ze praatten over de luchtigere momenten

van vrouw zijn in de frontlinies
van de speciale eenheid,

waaronder de Shewee,

een hulpmiddel waarmee je
kon plassen als een man,

hoewel die maar in 40% van de gevallen
gewerkt schijnt te hebben.

(Gelach)

Deze vrouwen leefden in de 'en'.

Ze bewezen dat je fel
én vrouwelijk kon zijn.

Je kon mascara dragen
én een kogelvrij vest.

Je kon houden van CrossFit
én van kruissteken.

Je kon ervan houden om
uit helikopters te klimmen

én ook om koekjes te bakken.

Vrouwen leven elke dag in de 'en',

en deze vrouwen namen dat
ook in deze missie met zich mee.

Op dit slagveld van leven en dood
vergaten ze nooit

dat ze naar de frontlinie waren gekomen
omdat ze vrouw waren,

maar dat ze soldaat moesten zijn
om zich daar te bewijzen.

Er was de nacht dat Amber
op een missie ging.

In gesprek met de vrouwen van het huis

besefte ze dat er een gebarricadeerde
schutter op de loer lag

in afwachting van de Afghaanse
en Amerikaanse troepen

die het huis in wilden gaan.

Een andere nacht was het Tristan
die erachter kwam

dat door het hele huis waarin ze stonden
onderdelen van explosieven lagen.

Er lagen zelfs explosieven
helemaal vanaf die plek

tot aan waar ze
die nacht naartoe zouden gaan.

Dan was er de nacht dat
een ander teamlid zich bewees

aan een nogal sceptisch team SEALs,

toen ze de informatie die ze zochten,

verstopt in een natte luier vond.

Er was de nacht dat Isabel,
ook een teamgenoot,

de dingen vond die ze zochten.

Ze kreeg een impactprijs van de Rangers

die zeiden dat zonder haar

de dingen en de mensen
die ze die nacht zochten,

nooit gevonden zouden zijn.

Die nacht en zoveel andere

trokken ze erop uit om zich te bewijzen,
niet alleen voor elkaar,

maar voor iedereen die na hen zou komen.

Ook voor de mannen
met wie ze in dienst waren.

We zeggen nu vaak

dat achter elk groot man
een goede vrouw staat.

In dit geval

stonden er naast deze vrouwen mannen
die wilden dat ze succesvol zouden zijn.

De Army Ranger die hen trainde
was 12 keer ingezet.

Toen ze hem vertelden
dat hij meisjes moest gaan trainen,

had hij geen idee
wat hij moest verwachten.

Maar na acht dagen met deze vrouwen
in de zomer van 2011

zei hij tegen zijn mede-Ranger:
"Dit is een historische ontwikkeling.

Dit zouden weleens onze eigen
Tuskegee Airmen kunnen zijn."

(Applaus)

Het hart van dit team was de persoon
die door iedereen werd omschreven

als "de beste van ons".

Ze was een tengere blonde dynamo,
maar net een meter zestig.

Ze was een wilde mengeling
van Martha Stewart

en iemand als G.I. Jane.

Iemand die graag
eten kookte voor haar man,

die ze kende sinds haar studententijd

en die haar aanmoedigde
om haar best te doen,

om zichzelf te vertrouwen

en om al haar grenzen te beproeven.

Ook rende ze graag kilometers
met 23 kilo gewicht op haar rug.

Ze hield ervan om soldaat te zijn.

Ze had een broodmachine
op haar werkplek in Kandahar.

Het ene moment bakte ze,
het andere was ze in de sportschool

om zich 25 tot 30 keer op te trekken
vanuit hangpositie.

Als je een extra paar laarzen nodig had
of een zelfgekookte maaltijd,

was zij degene die je belde.

Ze praatte namelijk nooit

over hoe goed ze was,

maar ze liet haar persoonlijkheid
spreken door acties.

Ze stond erom bekend altijd
de moeilijke juiste keuzes te maken

in plaats van de makkelijke verkeerde.

Maar ook om het beklimmen
van een touw van 4,5 meter

met alleen haar armen,

waarna ze wegschuifelde
en zich verontschuldigde,

omdat ze wist dat ze eigenlijk
haar armen én benen moest gebruiken

zoals de Rangers hun hadden geleerd.

(Gelach)

Sommige van onze helden
komen thuis om hun verhalen te vertellen.

En sommige niet.

Op 22 oktober 2011

kwam eerste luitenant Ashley White om
samen met twee Rangers,

Christopher Horns

en Kristoffer Domeij.

Door haar dood kwam dit programma
dat was bedoeld voor de schaduwen,

ineens in de schijnwerpers.

Het frontverbod voor vrouwen

bestond immers nog steeds.

Tijdens haar begrafenis

gaf het hoofd van de speciale eenheden
in het openbaar een getuigenis

niet alleen van de moed van Ashley White,

maar van haar hele team van zusters.

"Vergis je niet," zei hij,
"deze vrouwen zijn strijders.

Ze vormen een nieuw hoofdstuk
in wat het betekent om vrouw te zijn

in het leger van de VS."

De moeder van Ashley
is docentassistent en buschauffeur,

die daarnaast koekjes bakt.

Ze herinnert zich niet veel
van die verpletterende dagen,

waarin verdriet -- enorm verdriet --

zich mengde met trots.

Maar ze herinnert zich wel een moment.

Een vreemdeling met een kind aan haar hand
kwam naar haar toegelopen

en zei: "Mevrouw White,

ik heb mijn dochter hier vandaag
mee naartoe genomen

omdat ik wilde dat ze zou weten
wat een held is.

Ik wilde haar laten weten
dat helden ook vrouwen kunnen zijn."

Het is tijd dat we al onze
anonieme heldinnen vieren

die diep in zichzelf
de moed vinden

om door te blijven gaan
en elke grens te testen.

Deze zeer onwaarschijnlijke groep vrouwen,

voor eeuwig verbonden
in hun leven en erna,

is echt een deel van de
geschiedenis geworden.

Ze hebben de weg vrijgemaakt
voor zoveel anderen na hen,

net zoals zij op de schouders stonden
van degenen vóór hen.

Deze vrouwen lieten zien

dat je strijders hebt
in alle vormen en maten

en dat vrouwen ook helden kunnen zijn.

Heel erg bedankt.

(Applaus).