Hoe de blockchain geld en het bedrijfsleven verandert

Wat is de blockchain? Als je het niet weet, dan zou je het moeten weten. Als je het weet, is de kans groot dat je nog wat uitleg nodig hebt over hoe het werkt. Don Tapscott staat klaar om te helpen. Hij ontraadselt deze wereldveranderende, vertrouwenscheppende technologie die volgens hem niet minder dan de tweede generatie van het internet vertegenwoordigt en potentieel geld, het bedrijfsleven, de overheid en de maatschappij kan transformeren.

De technologie die waarschijnlijk
het meeste impact zal hebben

de komende decennia

is er nu.

Het zijn niet de sociale media,

niet big data,

niet robotica,

zelfs niet artificiële intelligentie.

Het zal je verbazen te horen

dat het de onderliggende technologie is
van digitale munten als Bitcoin.

Het is de blockchain. Blockchain.

Het is niet het meest
welluidende woord dat ik ken,

maar het is volgens mij

de volgende generatie
van het internet,

en veelbelovend voor elk bedrijf,
voor elke samenleving

en voor elk van jullie, individueel.

De voorbije decennia
was er het informatie-internet.

Als ik jou een e-mail stuur,
of een presentatie of zo,

dan stuur ik je niet het origineel

maar een kopie.

Dat is prima.

De democratisering van de informatie.

Maar als het op activa aankomt --

dingen als geld,

financiële activa
zoals aandelen en obligaties,

getrouwheidspunten,
intellectuele rechten,

muziek, kunst, een stem,

emissierechten en andere activa --

dan is het een slecht idee
om je een kopie te sturen.

Als ik jou 100 dollar stuur,

dan is het van groot belang
dat ik het geld niet meer heb --

(Gelach)

en dat ik het jou kan sturen.

Cryptografen noemden deze kwestie
van dubbel uitgeven 'double spend'.

We rekenen vandaag daarom
op grote tussenpersonen --

banken, de overheid,

grote socialemediabedrijven,
kredietkaartbedrijven en zo --

om vertrouwen te creëren
in onze economie.

Deze tussenpersonen handelen
de bedrijfs- en transactielogica af

van alle soorten handel,

van authenticatie --
het identificeren van mensen --

tot verrekening, vereffening
en gegevensbewaring.

Globaal bekeken doen ze dat goed.

Maar er zijn meer en meer problemen.

Ten eerste: ze zijn gecentraliseerd.

Ze kunnen dus gehackt worden --
gebeurt steeds vaker:

JP Morgan, de federale overheid,

LinkedIn, Home Depot en anderen

hebben dat aan den lijve ondervonden.

Ze sluiten miljarden mensen
van de wereldeconomie uit,

die bijvoorbeeld te weinig geld hebben

voor een bankrekening.

Ze vertragen de boel.

Een e-mail gaat in een seconde
de wereld rond,

maar het kan dagen of weken duren

voor geld het banksysteem
in een stad is doorgereisd.

Ze nemen een flink stuk van de koek --

10 tot 20 procent, alleen
om geld naar een ander land te brengen.

Ze slaan onze gegevens op,

waardoor wij die niet
te gelde kunnen maken

of kunnen gebruiken
om ons leven beter te beheren.

Onze privacy wordt uitgehold.

Het grootste probleem is
dat globaal bekeken,

ze de weelde van het digitale tijdperk
asymmetrisch hebben verdeeld:

er is creatie van rijkdom
maar de sociale ongelijkheid groeit.

Wat als er niet alleen een internet
van informatie zou zijn

maar ook een internet van waarde --

een soort enorm, wereldwijd
gedistribueerd grootboek

dat op miljoenen computers draait

en voor iedereen beschikbaar is,

en waarop elk type van activa,
van geld tot muziek,

kan worden opgeslagen, vervoerd,
verhandeld, geruild en beheerd,

allemaal zonder machtige tussenpersonen?

Wat als er een natuurlijk
waardekanaal bestond?

In 2008 crashte de financiële sector,

en -- misschien een toevalstreffer --

produceerden één of meerdere
personen genaamd Satoshi Nakamoto

een paper over een protocol
voor digitale cash

gebaseerd op een cryptomunt
genaamd Bitcoin.

Via deze cryptomunt konden mensen
vertrouwen creëren en transacties doen

zonder derde partij.

Deze ogenschijnlijk
simpele daad was de vonk

die de wereld in vuur en vlam zette,

waardoor iedereen ofwel enthousiast
of doodsbang of gewoon geïnteresseerd is,

op vele plekken.

Laten we duidelijk zijn over Bitcoin:

het is een actiefbestanddeel,
het gaat op en neer

en dat zou je moeten interesseren
als je graag speculeert.

Ruimer gezien is het een cryptomunt.

Het is geen fiatmunt
die door een staat wordt gecontroleerd.

Dat is nog interessanter.

Maar het echte geld zit
in de onderliggende technologie.

Die heet blockchain.

Voor de eerste keer in de geschiedenis

kunnen mensen waar dan ook,
elkaar vertrouwen

en transacties doen onder gelijken.

Het vertrouwen komt tot stand,
niet door een grote instelling,

maar door samenwerking,
door cryptografie

en door slimme computerprogramma's.

Omdat vertrouwen ingebakken zit
in de technologie,

noem ik dit 'het vertrouwensprotocol'.

Je vraagt je waarschijnlijk af
hoe dit werkt.

Begrijpelijk.

Activa -- digitale activa, van geld
tot muziek en alles daartussen --

worden niet centraal opgeslagen,

maar gedistribueerd
over een wereldwijd grootboek,

met behulp van
de allersterkste cryptografie.

Als een transactie wordt gedaan,

wordt die wereldwijd gepost

over miljoenen en miljoenen computers.

Over de hele wereld

zit een groep mensen
die we 'delvers' noemen.

Dat zijn geen jongelui,
het zijn Bitcoindelvers.

Ze hebben enorme computerkracht
ter beschikking --

10 tot 100 keer meer
dan Google over de hele wereld.

Deze delvers werken hard.

Om de 10 minuten,

als was het de hartslag van het netwerk,

wordt een blok gecreëerd

met alle transacties
van de voorbije 10 minuten.

Dan gaan de delvers aan de slag
met het oplossen van lastige vraagstukken.

Ze concurreren:

de eerste delver die de waarheid treft
en een blok kan valideren,

krijgt digitale munt,

in het geval van de Bitcoin-blockchain
gaat het om Bitcoin.

En dan -- en dat is cruciaal --

wordt dat blok verbonden
met het vorige blok

en het vorige blok

om een keten van blokken te creëren.

Ze hebben allemaal
een tijdsstempel,

een soort van digitaal zegel.

Als ik een blok zou willen hacken

en jullie twee met hetzelfde
geld zou betalen,

zou ik dat blok moeten hacken

en ook alle voorgaande blokken,

de volledige commerciële geschiedenis
van die blockchain,

niet op één maar op miljoenen computers,

tegelijk,

met overal de allersterkste encryptie,

voor het oog van de krachtigste
computers in de wereld

die mij in de gaten houden.

Lastig karwei.

Dit is oneindig veel veiliger

dan de computersystemen van tegenwoordig.

Blockchain. Zo werkt het.

Bitcoin is er maar één.

Er zijn er vele.

De Ethereaum-blockchain is ontwikkeld
door een Canadees, Vitalik Buterin.

Hij is [22] jaar oud.

Dit is een blockchain
met bijzondere kenmerken.

Zo kan je bijvoorbeeld
slimme contracten afsluiten.

Dat is wat het lijkt:

een contract dat zichzelf uitvoert,

dat de handhaving,
het beheer, de uitvoering

en de betaling afhandelt -- het contract
heeft ook een soort bankrekening --

van afspraken tussen mensen.

Vandaag zijn er op de Ethereum-blockchain

projecten onderweg om alles te doen,

van het opzetten van een vervanger
voor de beurs

tot een nieuw democratisch model

waar politici verantwoording moeten
afleggen tegenover burgers.

(Applaus)

Om te begrijpen welke radicale verandering
dit met zich meebrengt,

kijken we nu even
naar één sector: de financiële.

Herken je dit?

Een Rube Goldberg-machine.

Het is een belachelijk ingewikkelde
machine om iets heel eenvoudigs te doen,

zoals een ei breken of een deur sluiten.

Daar doet de financiële sector
mij aan denken,

eerlijk gezegd.

Je gebruikt je kaart in de buurtwinkel

en een bitstream loopt
langs een dozijn bedrijven,

elk met hun eigen computersysteem,

soms een mainframe uit de jaren 70,

ouder dan velen in deze zaal,

en drie dagen later
is er een 'vereffening'.

In een financiële sector via de blockchain

zou er geen vereffening zijn,

omdat de betaling en de vereffening
dezelfde activiteit zijn,

het is gewoon een wijziging
in het grootboek.

Op Wall Street en overal ter wereld

veroorzaakt dit veel ophef
in de financiële sector,

die zich afvraagt: zijn we vervangbaar,

of hoe kunnen we deze technologie
in ons voordeel keren?

Waarom zou dat ook jouw zorg zijn?

Laat me een paar toepassingen beschrijven.

Welstand.

Het eerste internettijdperk,

het informatie-internet,

bracht ons weelde
maar geen gedeelde welstand,

want de sociale onrechtvaardigheid groeit.

Dit is de kern van alle woede, extremisme,

protectionisme, xenofobie en erger

die we vandaag op de wereld zien toenemen,

het meest recent met de Brexit.

Kunnen we ons een nieuwe aanpak
van dit ongelijkheidsprobleem voorstellen?

Want vandaag is de enige aanpak
dat je rijkdom herverdeelt,

mensen belast en het
over meer mensen verdeelt.

Kunnen we rijkdom vooraf verdelen?

Kunnen we iets wijzigen aan de manier
waarop rijkdom wordt gecreëerd,

door de creatie van rijkdom
te democratiseren,

meer mensen bij de economie te betrekken

en ervoor te zorgen dat ze
correct beloond worden?

Laat me vijf manieren beschrijven
waarop dit mogelijk is.

Nummer één.

Wist je dat 70 procent
van de landeigenaars

een aanvechtbare eigendomstitel hebben?

Je hebt een boerderijtje in Honduras,
een dictator komt aan de macht

en zegt: "Ik weet dat je een papier hebt
dat zegt dat jij eigenaar bent,

maar in de overheidscomputer staat dat
mijn vriend eigenaar is van je boerderij."

Dat gebeurde op grote schaal in Honduras

en dat probleem bestaat overal.

Hernando de Soto, de grote
Latijns-Amerikaanse econoom,

noemt dit het grootste
probleem ter wereld,

inzake economische mobiliteit,

belangrijker dan een bankrekening hebben,

want als je geen geldige
eigendomstitel hebt op je grond,

krijg je geen hypothecaire lening

en kan je je toekomst niet plannen.

Vandaag werken bedrijven
samen met overheden

om landeigendomstitels
op een blockchain te plaatsen.

Zodra dat gebeurd is,
kan het er niet meer af.

Je kan het niet hacken.

Dit creëert de voorwaarden voor welstand

voor mogelijk miljarden mensen.

Ten tweede:

vele auteurs hebben het over Uber

en Airbnb en TaskRabbit en Lyft en zo,

als voorbeelden van deeleconomie.

Dat is een sterk idee,

dat gelijken samen waarde
kunnen creëren en delen.

Mijn visie is dat ...

deze ondernemingen niet echt delen.

Ze hebben juist succes
omdat ze niét delen.

Ze voegen diensten samen en verkopen die.

Als Airbnb nu eens, in plaats van
een onderneming van 25 miljard dollar,

een gedistribueerde toepassing was
op een blockchain, B-Airbnb,

eigendom van alle mensen

die een kamer te huur hebben?

Als iemand een kamer wil uren,

gaan ze naar de blockchaindatabase
met al haar criteria,

ze filteren, dat helpt
om de juiste kamer te vinden,

en de blockchain helpt met het contract,

hij identificeert de partij,

handelt de betalingen af,

gewoon via digitale betalingen,
ingebouwd in het systeem.

Hij handelt ook de reputatie af,

want als je een kamer vijf sterren geeft,

bevindt die zich daar,

gekeurd, onbeweeglijk.

De grote bedreigers
uit de deeleconomie in Silicon Valley

zouden zelf bedreigd zijn,

en dat zou goed zijn voor de welstand.

Ten derde:

de grootste fondsenstroom
van de ontwikkelde wereld

naar de wereld in ontwikkeling

zijn geen bedrijfsinvesteringen,

zelfs geen buitenlandse hulp.

Het zijn geldtransfers.

Dit is de globale diaspora:

mensen hebben hun voorvaderlijke
gronden verlaten

en sturen geld naar hun families thuis.

Dat vertegenwoordigt 600 miljard dollar
per jaar, en het stijgt nog.

Deze mensen worden afgezet.

Analie Domingo is huishoudster.

Ze woont in Toronto.

Elke maand gaat ze naar het kantoor
van Western Union

met wat cash

om over te schrijven
naar haar mama in Manila.

Het kost haar ongeveer 10 procent.

Het geld doet er 4 tot 7 dagen over.

Haar mama weet nooit wanneer het komt.

Het duurt 5 uur per week
om dit te doen.

6 maanden geleden

gebruikte Analie Domingo
een blockchaintoepassing, Abra.

Ze stuurde 300 dollar met haar smartphone,

rechtstreeks naar de smartphone
van haar mama,

zonder tussenpersoon.

Haar mama keek op haar smartphone --

een soort Uber-interface,
met bewegende Abra-loketten.

Ze klikt op een loket,
een vijfsterrenloket,

7 minuten ver.

De kerel klopt aan de deur,
geeft haar Filipijnse peso's,

die ze in haar portefeuille stopt.

Het duurde enkele minuten

en kostte haar twee procent.

Dit is een grote kans op welstand.

Ten vierde: de machtigste activa
van het digitale tijdperk zijn gegevens.

Gegevens zijn echt
een nieuwe activaklasse,

wellicht groter dan de vorige,

zoals land, tijdens de landbouweconomie,

of een fabriek,

of zelfs geld.

Jullie allen -- wij --
creëren deze gegevens.

We creëren deze activa

en laten een digitaal kruimelpad achter

gedurende ons leven.

Deze kruimels vormen samen
een spiegelbeeld van jou,

je virtuele zelf.

Je virtuele zelf weet misschien
meer over jou dan jijzelf,

want jij weet niet meer
wat je vorig jaar kocht,

of zegde, of waar je exact was.

Jij bent geen eigenaar
van je virtuele zelf --

dat is het grote probleem.

Vandaag zijn er bedrijven aan het werk

die een identiteit maken
in een zwarte doos,

jij als eigenaar van je virtuele zelf.

Deze zwarte doos gaat met je mee

terwijl je de wereld afreist,

en ze is heel erg kieskeurig.

Ze geeft alleen de informatie af

die nodig is om iets te doen.

Voor vele transacties

hoeft de verkoper niet eens
te weten wie je bent.

Ze moeten alleen weten
dat ze betaald zijn.

En dan harkt een avatar
al deze gegevens bij elkaar

zodat je er munt uit kan slaan.

Dit is een wonderlijk iets,

want het kan ons ook helpen
om onze privacy te beschermen.

Privacy is de hoeksteen
van een vrije samenleving.

Laten we dit actiefbestanddeel
dat we creëren

terug onder controle krijgen

en onze eigen identiteit bezitten

en verantwoord beheren.

Tenslotte --

(Applaus)

Tenslotte, ten vijfde:

er zijn een hele reeks
scheppers van inhoud

die niet eerlijk vergoed worden,

omdat het systeem
van intellectuele eigendom niet werkt.

Het eerste internettijdperk
deed het de das om.

Muziek bijvoorbeeld.

Muzikanten krijgen de kruimels
op het einde van de voedselketen.

Als je 25 jaar geleden liedjes schreef

en je schreef een hit
die een miljoen singles verkocht,

dan kreeg je ongeveer
45.000 dollar royalties.

Als je vandaag de dag een liedje schrijft

en dat wordt een miljoen keer gestreamd,

krijg je geen 45.000

maar 36 dollar,

genoeg voor een lekkere pizza.

Imogen Heap,

singer-songwriter en Grammywinnares,

zet haar muziek nu
op een blockchain-ecosysteem.

Ze noemt het Mycelia.

Om de muziek zit een slim contract.

De muziek beschermt
haar intellectuele eigendom.

Wil je ernaar luisteren?

Het is gratis, of het kost enkele
microcent op een digitale rekening.

Wil je het liedje in je film gebruiken,
dan ligt het anders.

Alle intellectuele rechten liggen vast.

Wil je een ringtone maken?
Dat ligt anders.

Ze beschrijft dat het liedje
een bedrijf wordt.

Het prijst zichzelf aan op het platform

en beschermt de rechten van de auteur.

Omdat het liedje een betaalsysteem heeft,

een bankrekening,

gaat al het geld naar de kunstenaar

en controleren zíj de sector,

in de plaats van
de machtige tussenpersonen.

Het gaat --

(Applaus)

Het zijn niet alleen liedjesschrijvers,

maar al wie inhoud schept,

zoals kunst,

uitvindingen,

wetenschappelijke ontdekkingen,
journalisten.

Er zijn zoveel mensen
die niet fair vergoed worden.

Met blockchains

zal het geld kunnen rollen
op de blockchain.

Dat is fantastisch.

Dit zijn dus vijf kansen

van een twaalftal

oplossingen voor een probleem, welstand,

dat één van de talloze vraagstukken is

in het toepassingsveld van blockchains.

Technologie creëert natuurlijk
geen welstand, dat doen mensen.

Maar mijn punt is, nogmaals,

dat de geest van de technologie
uit de fles is,

opgeroepen door onbekenden,

in onzekere tijden,

en dat hij ons een tweede kans geeft,

een kans om de economische
krachtsverhoudingen te hertekenen,

en de oude orde der dingen,

en om enkele van 's werelds
lastigste problemen op te lossen,

als we dat willen.

Dankjewel.

(Applaus)