Co dzieje się z plastikiem, który wyrzucamy - Emma Bryce

Zobacz całą lekcję: http://ed.ted.com/lessons/what-really-happens-to-the-plastic-you-throw-away-emma-bryce

Od dawna mówi się, że powinniśmy przetwarzać ponownie plastikowe butelki i pojemniki. Co jednak dzieje się z tymi, które trafiają do zwykłego kosza? Emma bryce śledzi koleje losu trzech rożnych butelek, rzucając nieco światła na zagrożenia, które te odpadki powodują na świecie.

Lekcja: Emma Bryce, animacja: Sharon Colman.

Oto historia trzech plastikowych butelek,

pustych i wyrzuconych do śmieci.

Ich drogi wkrótce się rozejdą,

ich los wpłynie na losy całej planety.

Nie zawsze tak było.

Aby zrozumieć, gdzie skończą te butelki,
musimy wpierw zbadać ich początki.

Bohaterki naszej opowieści
powstały w rafinerii ropy naftowej.

Plastik, z których się składają,

powstał w trakcie chemicznego łączenia
cząsteczek ropy i gazu.

Tak powstają monomery.

Łączy się je z długimi polimerami,
aby powstał plastik.

Początkowo w postaci milionów granulek.

Później topi się je w fabrykach
i nadaje im odpowiednią formę,

aby powstał wytrzymały materiał,
z którego powstały nasze trojaczki.

Maszyny napełniły butelki
słodkim, gazowanym płynem,

po czym opakowano je, wysłano,
kupiono i wypito,

aż wreszcie bezceremonialnie wyrzucono.

Leżą sobie tak po prostu,

czekając na dalszy ciąg.

Butelka pierwsza, jak setki milionów ton
jej pobratymców,

trafia na wysypisko śmieci.

Ta ogromna hałda
powiększa się każdego dnia,

im więcej śmieci na nią trafia,
tym więcej przestrzeni zabiera.

Plastik jest ściskany pomiędzy
warstwami innych śmieci,

woda deszczowa płynie przez odpady,

absorbując składniki
plastiku rozpuszczalne w wodzie.

Niektóre są bardzo toksyczne.

Tworzą wspólnie szkodliwą zawiesinę,
zwaną odciekiem,

która może skazić wody gruntowe,
glebę i cieki wodne,

zatruwając ekosystemy
i szkodząc środowisku.

Butelka pierwsza może w mękach
rozkładać się nawet 1000 lat.

Podróż butelki drugiej jest dziwniejsza,
ale wcale nie lepsza.

Unosi się w małym strumyku,
który wpada do większego potoku,

później do rzeki,

a następnie do oceanu.

Po miesiącach tułaczki na morzu

butelka powoli trafia do ogromnego wiru,
gdzie zbierają się śmieci.

To tak zwana
Wielka Pacyficzna Plama Śmieci.

Prądy oceaniczne uwięziły tu
miliony fragmentów plastiku.

To jeden z pięciu wielkich,
wypełnionych plastikiem wirów.

Tutaj zanieczyszczenia zmieniają wodę
w gęstą plastikową zupę.

Niektóre zwierzęta, ptaki morskie,
zaplątują się w tych śmietnikach.

Inne biorą jaskrawy plastik za jedzenie.

Czują się najedzone, choć wcale nie są,

przez co padają z głodu.

Toksyny z plastiku trafiają
do łańcucha pokarmowego.

Najpierw zje go mała rybka świetlikowata,

którą pożre kałamarnica,

którą z kolei połknie tuńczyk,

a tuńczyka zjemy my.

Większość plastiku
nie ulega biodegradacji,

co oznacza, że rozpadnie się
na coraz mniejsze kawałeczki,

zwane mikroplastikiem,

które będą krążyć po morzu wiecznie.

Na szczęście, trzeciej butelce
oszczędzono męczarni jej sióstr.

Ciężarówka przywiozła ją do fabryki,

gdzie ona i jej towarzyszki
zostają zgniecione

i uformowane w blok.

Może brzmi to kiepsko, ale zaczekajcie.

Będzie lepiej.

Te bloki są następnie cięte na kawałki,

które są myte i topione.

Stają się surowymi materiałami,
których można użyć ponownie.

Jak za sprawą magii, butelka trzecia
może narodzić się na nowo,

w zupełnie nowej postaci.

Dla kawałka plastiku
o tak skromnych początkach

możliwości są praktycznie nieograniczone.