Τι πραγματικά συμβαίνει στο πλαστικό που πετάμε - Έμμα Μπράις

Παρακολουθείστε ολόκληρο το μάθημα εδώ: http://ed.ted.com/lessons/what-really-happens-to-the-plastic-you-throw-away-emma-bryce

Όλοι έχουμε ακούσει πώς θα έπρεπε να ανακυκλώνουμε πλαστικά μπουκάλια και συσκευασίες. Αλλά τι πραγματικά συμβαίνει στο πλαστικό αν απλώς το πετάξουμε; Η Έμμα Μπράις παρακολουθεί τους κύκλους ζωής τριών διαφορετικών πλαστικών μπουκαλιών, ρίχνοντας φως στους κινδύνους που παρουσιάζουν αυτά τα αναλώσιμα υλικά στον κόσμο μας.

Μάθημα από την Έμμα Μπράις, γραφικά της Σάρον Κόλμαν.

Αυτή είναι η ιστορία
τριών πλαστικών μπουκαλιών,

άδειων και πεταμένων.

Τα ταξίδια τους θα αποκλίνουν,
με αποτελέσματα

που επηρεάζουν τίποτα λιγότερο
από την τύχη του πλανήτη μας.

Αλλά δεν ήταν πάντα έτσι.

Για να καταλάβουμε πού καταλήγουν
αυτά τα μπουκάλια,

πρέπει πρώτα να εξερευνήσουμε
την προέλευσή τους.

Οι ήρωες της ιστορίας μας δημιουργήθηκαν
σε αυτό το διυλιστήριο πετρελαίου.

Το πλαστικό στο σώμα τους

σχηματίστηκε από τη χημική ένωση
πετρελαίου και μορίων αερίου

για την παρασκευή μονομερούς.

Έπειτα, αυτά τα μονομερή ενώθηκαν
σε μεγάλες αλυσίδες πολυμερών

για να φτιάξουν πλαστικό
σε μορφή εκατομμυρίων σβόλων.

Αυτά έλιωσαν σε εργοστάσια παραγωγής
και μετασχηματίστηκαν σε καλούπια

για να φτιάξουν το ανθεκτικό υλικό
που συνθέτει τα σώματα των τριών τρίδυμων.

Τα μηχανήματα γέμισαν τα μπουκάλια
με γλυκό αφρώδες υγρό

και τότε τυλίχθηκαν, απεστάλησαν,
αγοράστηκαν, ανοίχθηκαν, καταναλώθηκαν,

και άδοξα πετάχθηκαν.

Και τώρα, κείτονται εδώ,

ισορροπώντας στην άκρη του αγνώστου.

Το μπουκάλι νούμερο ένα,

όπως δισεκατομμύρια τόνοι
από τα πλαστικά αδέρφια του,

καταλήγει στη χωματερή.

Αυτός ο τεράστιος σκουπιδότοπος
μεγαλώνει κάθε μέρα,

καθώς περισσότερα σκουπίδια έρχονται
και συνεχίζουν να καταλαμβάνουν χώρο.

Καθώς τα πλαστικά κάθονται εκεί

και συμπιέζονται ανάμεσα
σε στρώματα από άλλα σκουπίδια,

βρόχινο νερό τρέχει μέσα από τα σκουπίδια

και απορροφάει τις υδατοδιαλυτές
ενώσεις που αυτά περιέχουν,

και μερικές από αυτές είναι άκρως τοξικές.

Όλα μαζί, δημιουργούν μια επιβλαβή σούπα
που ονομάζεται διασταλάζον υγρό,

το οποίο μπορεί να εισχωρήσει στα υπόγεια
ύδατα, στο έδαφος και τα ρέματα,

δηλητηριάζοντας οικοσυστήματα
και βλάπτοντας την άγρια ζωή.

Μπορεί το πρώτο μπουκάλι

να χρειαστεί μέχρι και 1.000 αγωνιώδη
χρόνια για να αποσυντεθεί.

Το ταξίδι του δεύτερου
μπουκαλιού είναι πιο περίεργο

αλλά δυστυχώς, όχι πιο χαρούμενο.

Επιπλέει σε ένα ρυάκι
το οποίο φτάνει σε ένα ρέμα,

ένα ρέμα που ρέει σε ένα ποτάμι,

και ένα ποτάμι το οποίο
φτάνει στον ωκεανό.

Μετά από μήνες χαμένο στη θάλασσα,

έλκεται αργά προς μια τεράστια δίνη,
όπου μαζεύονται τα σκουπίδια,

ένα μέρος γνωστό ως η Μεγάλη
Σκουπιδόμαζα του Ειρηνικού.

Εδώ τα ρεύματα του ωκεανού έχουν παγιδέψει

εκατομμύρια κομμάτια
από πλαστικά σκουπίδια.

Αυτή είναι μία από τις πέντε δίνες
γεμάτες πλαστικό στις θάλασσες του κόσμου.

Μέρη όπου οι ρύποι μεταμορφώνουν το νερό
σε μια σκοτεινή πλαστική σούπα.

Κάποια ζώα όπως οι γλάροι,
μπλέκονται στην ακαταστασία.

Αυτοί, και άλλοι, μπερδεύουν τα χρωματιστά
πλαστικά κομμάτια με φαγητό.

Το πλαστικό τους κάνει να νιώθουν
χορτασμένοι όταν δεν είναι,

πεθαίνουν από την πείνα

και περνάνε τις τοξίνες από το πλαστικό
στην τροφική αλυσίδα.

Για παράδειγμα, πλαστικό τρώγεται
από ένα λυχναρόψαρο,

το λυχναρόψαρο τρώγεται από ένα καλαμάρι,

το καλαμάρι τρώγεται από τον τόνο,

και τον τόνο τον τρώμε εμείς.

Και τα περισσότερα πλαστικά
δε βιοδιασπώνται,

που σημαίνει ότι προορίζονται
να διασπαστούν

σε όλο και μικρότερα κομμάτια,
που ονομάζονται μικροπλαστικά,

τα οποία μπορούν να τριγυρίζουν
στη θάλασσα αιώνια.

Αλλά το τρίτο μπoυκάλι γλιτώνει το σκληρό
καθαρτήριο των αδερφών του.

Ένα φορτηγό το φέρνει σε ένα εργοστάσιο,

όπου αυτό και η παρέα του
συμπιέζονται σε ένα κομμάτι.

Εντάξει, κι αυτό ακούγεται αρκετά άσχημο,
αλλά περιμένετε λίγο.

Γίνεται καλύτερο.

Τα κομμάτια τεμαχίζονται
σε μικροσκοπικά κομματάκια,

τα οποία πλένονται και τήκονται,

για να γίνουν πρώτη ύλη που μπορεί
να επαναχρησιμοποιηθεί.

Ως δια μαγείας, το τρίτο μπουκάλι
είναι έτοιμο να αναγεννηθεί

ως κάτι εντελώς καινούριο.

Για αυτό το κομμάτι πλαστικό,
με την τόσο ταπεινή προέλευση,

ξαφνικά μόνο ο ουρανός είναι το όριο.