Το χαρτί νικάει το πλαστικό; Πώς να αναθεωρήσουμε την περιβαλλοντική λαϊκή γνώση

Οι περισσότεροι από εμάς θέλουν να κάνουν το σωστό όταν πρόκειται για το περιβάλλον. Αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο το να επιλέγεις τη χάρτινη σακούλα, λέει η ειδικός στις στρατηγικές βιωσιμότητας, Λέιλα Ατζάρογλου. Μια τολμηρή έκκληση για να εγκαταλείψουμε βαθιά ριζωμένους οικολογικούς μύθους και να δούμε τη μεγάλη εικόνα ώστε να δημιουργήσουμε συστήματα και προϊόντα που ανακουφίζουν την πίεση που ασκείται πάνω στον πλανήτη.

Λοιπόν φανταστείτε,
είστε στο σουπερμάρκετ,

αγοράζετε μερικά τρόφιμα

και σας δίνεται η επιλογή

πλαστικής ή χάρτινης σακούλας
για τα ψώνια.

Ποια διαλέγετε αν θέλετε να κάνετε

το σωστό για το περιβάλλον;

Οι περισσότεροι επιλέγουν τη χάρτινη.

Ας σκεφτούμε γιατί.

Καταρχάς, είναι καφέ.

Άρα, είναι καλή
για το περιβάλλον.

Είναι βιοδιασπώμενη.
Είναι επαναχρησιμοποιήσιμη.

Σε ορισμένες περιπτώσεις.
Είναι ανακυκλώσιμη.

Όταν οι άνθρωποι
βλέπουν την πλαστική σακούλα

είναι πιθανό να σκέφτονται κάτι τέτοιο,

που όλοι ξέρουμε
ότι είναι απολύτως φριχτό,

και πρέπει να αποφεύγουμε με κάθε τρόπο

αυτού του είδους
τις περιβαλλοντικές ζημιές.

Αλλά, οι άνθρωποι δε σκέφτονται συχνά

κάτι τέτοιο,

που είναι το άλλο άκρο του φάσματος.

Όταν παράγουμε υλικά,

πρέπει να τα εξάγουμε από το περιβάλλον

και χρειαζόμαστε
ένα σωρό περιβαλλοντικές συνέπειες.

Αυτό που συμβαίνει είναι,
ότι όταν χρειάζεται

να κάνουμε σύνθετες επιλογές,

σε εμάς τους ανθρώπους
αρέσουν οι απλές λύσεις

και έτσι συχνά ζητάμε απλές λύσεις.

Εργάζομαι στη σχεδίαση.

Συμβουλεύω σχεδιαστές

και νεωτεριστές γύρω από τη βιωσιμότητα

και όλοι πάντα μου λένε:
«Ω Λέιλα,

εγώ θέλω μόνο τα οικολογικά υλικά».

Και λέω,
«Λοιπόν, αυτό είναι πολύ περίπλοκο

και θα πρέπει να αναλύσουμε 4 ώρες

για το τι σημαίνει οικολογικό υλικό,

γιατί τα πάντα ως ένα σημείο

προέρχονται από τη φύση

και είναι το πώς χρησιμοποιείς το υλικό

που καθορίζει την περιβαλλοντική επίπτωση.

Αυτό που συμβαίνει είναι
ότι πρέπει να βασιστούμε

σε ενός είδους διαισθητικό πλαίσιο

όταν παίρνουμε αποφάσεις.

Έτσι, μου αρέσει να αποκαλώ
αυτό το διαισθητικό πλαίσιο

την περιβαλλοντική μας λαϊκή γνώση.

Είναι, είτε εκείνη η φωνούλα
στο πίσω μέρος του κεφαλιού σας,

ή εκείνη η διαίσθηση που έχετε

όταν κάνατε το σωστό όπως,

όταν επιλέγετε την χάρτινη σακούλα

ή αγοράζετε ένα αυτοκίνητο
με οικονομική κατανάλωση καυσίμου.

Η περιβαλλοντική λαϊκή γνώση
είναι κάτι πραγματικά σημαντικό

γιατί προσπαθούμε να κάνουμε το σωστό.

Αλλά πώς ξέρουμε αν πραγματικά

μειώνουμε τις καθαρές
περιβαλλοντικές επιπτώσεις

που οι πράξεις μας
ως άτομα και ως επαγγελματίες

και ως κοινωνία πραγματικά έχουν

στο φυσικό περιβάλλον;

Επομένως η περιβαλλοντική λαϊκή γνώση

τείνει να βασίζεται στις εμπειρίες μας,

σε αυτά που έχουμε ακούσει από άλλους.

Δεν βασίζεται σε κάποιο
επιστημονικό πλαίσιο.

Όλο αυτό είναι πολύ δύσκολο,

γιατί ζούμε σε απίστευτα
πολύπλοκα συστήματα.

Έχουμε τα ανθρώπινα συστήματα

του πώς επικοινωνούμε και συσχετιζόμαστε

και έχουμε όλη μας την κοινωνία δομημένη,

έχουμε τα βιομηχανικά συστήματα,
που είναι ολόκληρη η οικονομία

όπου όλο αυτό πρέπει να λειτουργήσει

μέσα στο μεγαλύτερο σύστημα

και, θα ισχυριζόμουν,
το πιο σημαντικό,

το οικοσύστημα.

Βλέπετε, οι επιλογές που κάνουμε

ως άτομα,

αλλά οι επιλογές που κάνουμε

σε κάθε δουλειά που έχουμε,

ανεξάρτητα από τη θέση
που έχετε στην ιεραρχία,

έχει επίπτωση σε όλα αυτά τα συστήματα.

Και το ζήτημα είναι
ότι πρέπει να βρούμε τρόπους,

αν θέλουμε να μιλήσουμε
για τη βιωσιμότητα,

για να συνδέσουμε
αυτά τα πολύπλοκα συστήματα

και να κάνουμε καλύτερες επιλογές
που οδηγούν

σε καθαρά περιβαλλοντικά οφέλη.

Αυτό που χρειάζεται να μάθουμε είναι

να κάνουμε περισσότερα με λιγότερα.

Έχουμε έναν αυξανόμενο πληθυσμό

και σε όλους αρέσουν τα κινητά τηλέφωνα,

ιδιαίτερα σε αυτήν εδώ την κατάσταση.

Οπότε, χρειαζόμαστε καινοτόμους τρόπους
αντιμετώπισης των προβλημάτων.

Εδώ εισέρχεται η διαδικασία
που ονομάζεται «Κύκλος Ζωής».

Επομένως ουσιαστικά,
όλα όσα δημιουργούνται

περνούν μέσα από μια σειρά
σταδίων κύκλου ζωής,

χρησιμοποιούμε αυτή την
επιστημονική διαδικασία,

την αξιολόγηση κύκλου ζωής,

ή εσείς στην Αμερική λέτε,
ανάλυση κύκλου ζωής,

για να έχουμε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα
του πώς

όλα όσα κάνουμε στο τεχνικό κομμάτι
αυτών των συστημάτων

επηρεάζουν το φυσικό περιβάλλον.

Έτσι πηγαίνουμε στην αφετηρία που είναι

η εξαγωγή πρώτων υλών

και μετά παρατηρούμε την παραγωγή,

τη συσκευασία και τη μεταφορά,

τη χρήση και το τέλος του κύκλου ζωής

και σε κάθε ένα από αυτά τα στάδια,

αυτά που κάνουμε

έχει αλληλεπίδραση με το φυσικό περιβάλλον

και μπορούμε να δούμε
πώς αυτή η αλληλεπίδραση

στην πραγματικότητα επηρεάζει
τα συστήματα και τις υπηρεσίες

που κάνουν τη ζωή στη Γη δυνατή.

Κάνοντας αυτό,

μάθαμε κάποια απολύτως
συναρπαστικά πράγματα.

Καταρρίψαμε ένα σωρό μύθους.

Επομένως για να ξεκινήσω,
υπάρχει μια πολυχρησιμοποιούμενη λέξη.

Χρησιμοποιείται πολύ στο μάρκετινγκ

και χρησιμοποιείται πολύ,
στη συζήτησή μας

όταν μιλάμε για τη βιωσιμότητα

και αυτή είναι η λέξη βιοδιασπασιμότητα.

Τώρα η βιοδιασπασιμότητα
είναι ιδιότητα του υλικού.

Δεν είναι ορισμός
για περιβαλλοντικά οφέλη.

Επιτρέψτε μου να εξηγήσω.

Όταν κάτι φυσικό,

που έχει φτιαχτεί από ίνα κυτταρίνης,

όπως ένα κομμάτι ψωμί
ή οποιαδήποτε απορρίμματα τροφίμων

ή ακόμη και ένα κομμάτι χαρτί,

όταν κάτι φυσικό καταλήγει

στο φυσικό περιβάλλον
διασπάται φυσιολογικά.

Τα μόρια άνθρακα που αποθήκευσε

όσο αναπτυσσόταν απελευθερώνονται

πίσω στην ατμόσφαιρα
ως διοξείδιο του άνθρακα,

αλλά αυτή είναι μια καθαρή περίπτωση.

Τα περισσότερα φυσικά πράγματα

δεν καταλήγουν στη φύση.

Τα περισσότερα παραγόμενα απορρίμματα,
καταλήγουν την χωματερή.

Η χωματερή είναι
ένα διαφορετικό περιβάλλον.

Στη χωματερή, τα ίδια μόρια άνθρακα

διασπώνται με διαφορετικό τρόπο,

γιατί η χωματερή είναι αναερόβια.

Δεν έχει οξυγόνο.
Είναι πολύ συμπαγής και ζεστή.

Αυτά τα ίδια μόρια
μετατρέπονται σε μεθάνιο

που είναι ένα αέριο θερμοκηπίου
25 φορές πιο ισχυρό

από το διοξείδιο του άνθρακα.

Έτσι τα παλιά μας μαρούλια και τα προϊόντα

που έχουμε πετάξει και είναι φτιαγμένα

από βιοδιασπώμενα υλικά,

αν καταλήξουν στη χωματερή,

συμβάλλουν στην κλιματική αλλαγή.

Υπάρχουν εγκαταστάσεις τώρα

που δεσμεύουν το μεθάνιο

και παράγουν ενέργεια,

αντικαθιστώντας την ανάγκη ενέργειας
από ορυκτά καύσιμα,

αλλά χρειάζεται να είμαστε έξυπνοι.

Πρέπει να αναγνωρίσουμε
πώς μπορούμε να εκμεταλλευτούμε

τέτοια πράγματα που συμβαίνουν ήδη

και να αρχίσουμε να σχεδιάζουμε
συστήματα και υπηρεσίες

που μετριάζουν αυτά τα προβλήματα.

Γιατί τώρα, αυτό που κάνουν
οι άνθρωποι είναι να λένε:

«Ας απαγορεύσουμε τις πλαστικές σακούλες.
Θα δώσουμε χαρτί

γιατί είναι καλύτερο
για το περιβάλλον».

Αλλά αν το πετάξετε στον κάδο

και οι τοπικές σας εγκαταστάσεις χωματερής

είναι οι συνηθισμένες,

τότε έχουμε αυτό
που ονομάζεται διπλό αρνητικό.

Το επάγγελμά μου είναι
σχεδιάστρια προϊόντων.

Μετά κοινωνικές επιστήμες.

Και με συνεπαίρνουν απόλυτα

τα καταναλωτικά αγαθά
και το πώς τα αυτά,

στα οποία έχουμε αποκτήσει ανοσία,

που γεμίζουν τη ζωή μας

έχουν επίπτωση στο φυσικό περιβάλλον.

Αυτοί οι τύποι είναι
σαν κατά συρροή παραβάτες

και είμαι πολύ σίγουρη
ότι όλοι σε αυτό το δωμάτιο

έχουν ψυγείο.

Η Αμερική έχει την απίστευτη ικανότητα

να αυξάνει συνεχώς το μέγεθος των ψυγείων.

Τα τελευταία χρόνια,
έχουν αυξήσει 28 λίτρα

κατά μέσο όρο το κανονικό μέγεθος

ενός ψυγείου.

Το πρόβλημα είναι ότι,
είναι τόσο μεγάλα τώρα,

που είναι πιο εύκολο
να αγοράζουμε περισσότερο φαγητό

που δε μπορούμε να φάμε ή να βρούμε.

Έχω πράγματα
στο πίσω μέρος του ψυγείου μου

που είναι εκεί για χρόνια, εντάξει;

Αυτό που συμβαίνει είναι ότι
σπαταλάμε περισσότερο φαγητό.

Και τα απορρίμματα φαγητού
είναι ένα πρόβλημα.

Στην πραγματικότητα,
εδώ στην Αμερική, το 40%

του φαγητού που αγοράζεται
για το σπίτι πετιέται.

Μισό από το παγκόσμια
παραγόμενο φαγητό πετιέται.

Έως και μισό από το φαγητό
με βάση τελευταίες στατιστικές του ΟΗΕ.

Είναι τρελό.
Είναι 1,3 δις τόνοι φαγητού ετησίως.

Και ρίχνω το φταίξιμο στο ψυγείο,

ιδιαίτερα στους δυτικούς πολιτισμούς,

γιατί το κάνει πιο εύκολο.

Υπάρχουν πολλά περίπλοκα συστήματα
που υφίστανται εδώ.

Δεν θέλω να το απλουστεύσω τόσο.

Αλλά το ψυγείο συνεισφέρει σοβαρά σε αυτό,

και ένα από τα χαρακτηριστικά του

είναι το συρτάρι των λαχανικών.

Έχετε όλοι συρτάρια λαχανικών;

Το συρτάρι που βάζετε τα μαρούλια σας;

Τα μαρούλια έχουν την τάση να μουλιάζουν

στα συρτάρια των λαχανικών, σωστά;

Ναι;
Μουλιασμένα μαρούλια;

Στην Αγγλία είναι τέτοιο το πρόβλημα

που υπήρξε μερικά χρόνια πριν
μια κυβερνητική αναφορά

που έλεγε ότι ο δεύτερος υπαίτιος

των απορριμμάτων φαγητού
είναι το μουλιασμένο μαρούλι.

Ονομάστηκε η Αναφορά
του Μουλιασμένου Μαρουλιού.

Εντάξει;
Αυτό είναι ένα πρόβλημα, άνθρωποι.

Αυτά τα καημένα τα μαρούλια πετιούνται

παντού γιατί τα συρτάρια λαχανικών

δεν είναι σχεδιασμένα
να κρατάνε τα πράγματα τραγανά.

Χρειάζεστε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον.

Χρειάζεστε ένα περιβάλλον χωρίς αέρα

για να εμποδίσετε τη φθορά
που θα συνέβαινε φυσιολογικά.

Αλλά τα συρτάρια λαχανικών
είναι απλά συρτάρια

με λίγο καλύτερο κλείσιμο.

Τελοσπάντων, προφανώς έχω εμμονή.

Μην με καλέσετε ποτέ γιατί απλώς
θα αρχίσω να ψάχνω το ψυγείο σας

και να παρατηρώ τέτοια πράγματα.

Αλλά ουσιαστικά,
αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα.

Γιατί όταν χάνουμε κάτι,
όπως το μαρούλι από το σύστημα,

όχι μόνο έχουμε αυτή την επίπτωση
που προανέφερα στο τέλος του κύκλου ζωής

αλλά πρέπει να καλλιεργήσουμε
αυτό το μαρούλι.

Η επίπτωση του κύκλου ζωής
αυτού του μαρουλιού είναι αστρονομική.

Έπρεπε να καθαρίσουμε γη.

Έπρεπε να φυτέψουμε σπόρους, φώσφορο,

λιπάσματα, θρεπτικά συστατικά,
νερό, ηλιακό φως.

Όλες οι ενσωματωμένες επιπτώσεις
σε αυτό το μαρούλι

χάνονται από το σύστημα

το οποίο έχει πολύ
μεγαλύτερο περιβαλλοντικό αντίκτυπο

από την απώλεια ενέργειας από το ψυγείο.

Έτσι χρειάζεται να σχεδιάζουμε πράγματα,
όπως αυτό, πολύ καλύτερα

αν θέλουμε να αντιμετωπίζουμε
σοβαρά περιβαλλοντικά προβλήματα.

θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε
με το συρτάρι λαχανικών και το μέγεθος.

Για εσάς στην αίθουσα
που σχεδιάζετε ψυγεία,

αυτό θα ήταν καταπληκτικό.

Το πρόβλημα είναι, φανταστείτε αν

πράγματι αρχίζαμε να αναθεωρούμε
το πώς σχεδιάζουμε πράγματα.

Οπότε, βλέπω τα ψυγεία
σαν μία ένδειξη νεωτερισμού,

αλλά στην πραγματικότητα
δεν έχουμε αλλάξει το σχέδιο τους

τόσο πολύ από τη δεκαετία του 1950.

Λίγο, αλλά στην ουσία
είναι ακόμη μεγάλα κουτιά,

κρύα κουτιά όπου αποθηκεύουμε πράγματα.

Οπότε φανταστείτε πραγματικά να αρχίζαμε

να αναγνωρίζουμε αυτά τα προβλήματα
και να χρησιμοποιούσαμε αυτό

σαν το θεμέλιο για να βρούμε
καινοτόμες και κομψές

σχεδιαστικές λύσεις
που θα λύσουν αυτά τα προβλήματα.

Αυτή είναι αλλαγή
καθοδηγούμενη από το σχέδιο,

το σχέδιο υπαγορεύει τον τρόπο
με τον οποίο το σύστημα

μπορεί να είναι πιο βιώσιμο.

40% απορρίμματα φαγητού
είναι σημαντικό πρόβλημα.

Φανταστείτε αν σχεδιάζαμε ψυγεία
που να μείωναν αυτό στο μισό.

Ένα άλλο αντικείμενο
που βρίσκω συναρπαστικό

είναι ο ηλεκτρικός βραστήρας νερού,

που βρήκα ότι --

εσείς δε χρησιμοποιείτε βραστήρες νερού
σε αυτή τη χώρα, σωστά;

Αλλά αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα
στην Αγγλία.

97% των νοικοκυριών

στο Ηνωμένο Βασίλειο έχουν
έναν ηλεκτρικό βραστήρα νερού.

Οπότε είναι πολύ δημοφιλείς.

Αν επρόκειτο να συνεργαστώ
με μια εταιρεία σχεδίασης

ή έναν σχεδιαστή και σχεδίαζαν
ένα από αυτά,

και ήθελαν να το κάνουν οικολογικό,

συνήθως θα με ρωτούσαν δύο πράγματα.

Θα έλεγαν:
«Λέιλα, πώς θα το κάνω τεχνικά αποδοτικό;»

Γιατί προφανώς η ενέργεια
είναι ένα πρόβλημα με αυτό το προϊόν.

Ή «Πώς το κάνω με οικολογικά υλικά;

Πώς κάνω τα υλικά οικολογικά
κατά την παραγωγή;»

Θα μου κάνατε αυτές τις ερωτήσεις;

Μοιάζουν λογικές, σωστά; Ναι.

Λοιπόν θα έλεγα:
«Βλέπετε τα λάθος προβλήματα».

Γιατί το πρόβλημα είναι στη χρήση.

Είναι το πώς οι άνθρωποι
χρησιμοποιούν το προϊόν.

65% των Βρετανών

παραδέχονται ότι παραγεμίζουν
τον βραστήρα τους

όταν χρειάζονται μόνο μία κούπα τσάι.

Όλο αυτό το επιπλέον νερό που βράζεται

απαιτεί ενέργεια και έχει υπολογιστεί

ότι σε μια μέρα η χρήση επιπλέον ενέργειας

από βραστήρες

είναι αρκετή για να φωτίσει
όλα τα φώτα στους δρόμους

στην Αγγλία για μία νύχτα.

Αλλά αυτό είναι το θέμα.

Αυτό είναι που αποκαλώ
αποτυχία προϊόντος-ατόμου.

Έχουμε όμως μια αποτυχία
με αυτούς τους μικρούληδες

που είναι τόσο πανταχού παρόντες
ώστε δεν παρατηρείς καν ότι είναι εκεί.

Όμως, αυτός ο τύπος εκεί τους παρατηρεί.
Το όνομά του είναι Σάιμον.

Εργάζεται για την εθνική εταιρεία
ηλεκτρισμού στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Έχει την πολύ σημαντική δουλειά
να παρακολουθεί

όλη την ενέργεια
που εισέρχεται στο σύστημα

για να βεβαιωθεί ότι υπάρχει αρκετό

για να ηλεκτροδοτεί τα σπίτια όλων.

Επίσης βλέπει τηλεόραση.

Ο λόγος είναι γιατί υπάρχει ένα μοναδικό

φαινόμενο που συμβαίνει
στην Αγγλία

τη στιγμή που τελειώνουν
πολύ δημοφιλείς τηλεοπτικές εκπομπές.

Τη στιγμή που ξεκινάνε οι διαφημίσεις,

ο άνθρωπος πρέπει να βιαστεί

να αγοράσει πυρηνική ενέργεια
από τη Γαλλία

γιατί όλοι ανάβουν τον βραστήρα τους

ταυτόχρονα.

(Γέλια)

1,5 εκατομμύρια βραστήρες,
πολύ προβληματικό.

Οπότε φανταστείτε αν σχεδιάζατε βραστήρες

βρίσκατε έναν τρόπο να λύσετε
αυτές τις αποτυχίες του συστήματος,

γιατί αυτό είναι ένα
τεράστιο ποσοστό πίεσης

πάνω στο σύστημα

μόνο και μόνο επειδή το προϊόν
δεν έχει σκεφτεί το πρόβλημα

που θα έχει όταν υπάρξει στον κόσμο.

Παρατήρησα έναν αριθμό βραστήρων
διαθέσιμων στην αγορά,

και βρήκα ότι
οι κατώτατες γραμμές γεμίσματος,

άρα ή πληροφορία που σας λέει

πόσο χρειάζεται να βάλετε εκεί,

ήταν ανάμεσα σε 2 και 5,5
κούπες νερού

μόνο για να κάνετε μια κούπα τσάι.

Έτσι αυτός ο βραστήρας
εδώ είναι ένα παράδειγμα ενός

που έχει στην πραγματικότητα
δύο δεξαμενές.

Η μία είναι θάλαμος βρασίματος
και η άλλη δοχείο νερού.

Ο χρήστης πρέπει να πατήσει
εκείνο το κουμπί

για να βράσει το ζεστό νερό τους,

που σημαίνει ό,τι
είμαστε τεμπέληδες,

ότι γεμίζετε ακριβώς αυτό που χρειάζεστε.

Αυτό είναι που αποκαλώ
προϊόντα αλλαγής συμπεριφοράς:

προϊόντα, συστήματα ή υπηρεσίες

που παρεμβαίνουν και λύνουν
αυτά τα προβλήματα προκαταβολικά.

Τώρα, αυτή είναι μία τεχνολογική αρένα,

οπότε προφανώς αυτά τα πράγματα
είναι αρκετά δημοφιλή,

αλλά πιστεύω ότι
αν πρόκειται να συνεχίσουμε

να σχεδιάζουμε,
να αγοράζουμε και να πετάμε

αυτού του είδους τα προϊόντα
στο ρυθμό που το κάνουμε τώρα,

που είναι αστρονομικά υψηλό,

υπάρχουν επτά δισεκατομμύρια άνθρωποι

που ζουν στον κόσμο τη στιγμή αυτή.

Υπάρχουν έξι δις
συνδρομές κινητής τηλεφωνίας

από τον προηγούμενο χρόνο.

Κάθε χρόνο 1,5 δις κινητά τηλέφωνα

βγαίνουν από τις γραμμές παραγωγής

και κάποιες εταιρείες αναφέρουν
ότι ο ρυθμός παραγωγής τους

είναι μεγαλύτερος
από τον ρυθμό γέννησης ανθρώπων.

152 εκατομμρια τηλέφωνα
πετάχτηκαν στις ΗΠΑ πέρυσι.

Μόνο το 11% ανακυκλώθηκε.

Είμαι από την Αυστραλία. Έχουμε πληθυσμό
22 εκατομμύρια --μη γελάτε --

και έχει αναφερθεί ότι
22 εκατομμύρια τηλέφωνα

είναι στα συρτάρια των ανθρώπων.

Χρειάζεται να βρούμε τρόπους λύσης
των προβλημάτων γύρω από αυτό

γιατί αυτά τα πράγματα
είναι τόσο περίπλοκα.

Έχουν τόσα πολλά φυλακισμένα μέσα τους.

Χρυσός! Ξέρετε ότι στην πραγματικότητα
είναι φθηνότερο τώρα

να βγάλουμε χρυσό από έναν τόνο
παλιών κινητών τηλεφώνων

απ' ό,τι από έναν τόνο
μεταλλεύματος χρυσού;

Υπάρχει ένας αριθμός
περίπλοκων και πολύτιμων υλικών

ενσωματωμένος μέσα σε αυτά τα πράγματα,

επομένως χρειάζεται να βρούμε τρόπους
ενθάρρυνσης της αποσυναρμολόγησης

γιατί αλλιώς συμβαίνει αυτό.

Αυτή είναι μια κοινότητα στην Γκάνα,

έχει αναφερθεί από τα Ηνωμένα Έθνη

ότι διακινούνται λαθραία

μέχρι και 50 εκ. τόνοι
ηλεκτρονικών αποβλήτων.

Αυτός είναι ο τρόπος
για να βγάλουν το χρυσό

και τα άλλα πολύτιμα υλικά.

Καίνε τα ηλεκτρονικά απόβλητα

σε ανοιχτούς χώρους.

Αυτές είναι κοινότητες,
αυτό συμβαίνει σε όλο τον κόσμο.

Επειδή δε βλέπουμε τις συνέπειες

των επιλογών που κάνουμε ως σχεδιαστές,

ως επιχειρηματίες και ως καταναλωτές,

συμβαίνουν τότε τέτοιου είδους
αρνητικά αποτελέσματα,

και αυτές είναι ζωές ανθρώπων.

Έτσι πρέπει να βρούμε πιο έξυπνες,
βασισμένες σε συστήματα,

καινοτόμες λύσεις σε αυτά τα προβλήματα,

αν πρόκειται να αρχίσουμε να ζούμε
με πιο βιώσιμο τρόπο σε αυτόν τον κόσμο.

Οπότε φανταστείτε αν,
όταν αγοράσατε το καινούργιο σας κινητό,

γιατί αντικαταστήσατε το παλιό σας--

μετά από 15 έως 18 μήνες
είναι ο μέσος χρόνος

που οι άνθρωποι
αντικαθιστούν τα κινητά τους --

έτσι, αν πρόκειται να συνεχίσουμε
αυτού του είδους τη συνεχή

αντικατάσταση κινητών τηλεφώνων,
τότε πρέπει

να κλείσουμε τον βρόχο
σε αυτά τα συστήματα.

Αυτοί που παράγουν αυτά τα τηλέφωνα,

μερικοί είναι σίγουρα εδώ τώρα,

θα μπορούσαν να κάνουν
αυτό που ονομάζουμε

κλειστά οικολογικά συστήματα
ή συστήματα προϊόντων-υπηρεσιών,

οπότε αναγνωρίζοντας ότι
υπάρχει ζήτηση αγοράς

και αυτή η ζήτηση αγοράς
δεν πρόκειται να πάει πουθενά,

να σχεδιάσετε το προϊόν
για να λύσει το πρόβλημα.

Σχεδίαση για αποσυναρμολόγηση,
σχεδίαση για ελαφρότερα προϊόντα.

Ακούσαμε μερικές
τέτοιου είδους στρατηγικές

να χρησιμοποιούνται
στο αυτοκίνητο της Τέσλα σήμερα.

Αυτού του είδους οι προσεγγίσεις
δεν είναι δύσκολες,

αλλά καταλαβαίνοντας το σύστημα

και μετά ψάχνοντας
για βιώσιμες εναλλακτικές,

καθοδηγούμενες από την αγορά
και την καταναλωτική ζήτηση,

θα μπορέσουμε να αλλάξουμε ριζικά

την ατζέντα της βιωσιμότητας

γιατί λυπάμαι που σας το λέω:

H κατανάλωση είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα.

Αλλά το σχέδιο είναι μια
από τις καλύτερες λύσεις.

Αυτού του είδους τα προϊόντα είναι παντού.

Βρίσκοντας εναλλακτικούς τρόπους

μπορούμε να ξεκινήσουμε να καινοτομούμε

και λέω πραγματικά
να ξεκινήσουμε να καινοτομούμε.

Είμαι σίγουρη ότι όλοι
σε αυτήν την αίθουσα είναι καινοτόμοι.

Αλλά σε ότι αφορά
τη χρήση της βιωσιμότητας

ως παράμετρο, ως κριτήριο

για να τροφοδοτήσουν λύσεις
βασισμένες σε συστήματα,

γιατί όπως έδειξα
με αυτά τα απλά προϊόντα,

συμμετέχουν σε αυτά τα προβλήματα.

Οπότε πρέπει να εξετάσουμε ολόκληρη τη ζωή

των πραγμάτων που κάνουμε.

Αν είχατε μόνο χαρτί ή πλαστικό --

προφανώς το επαναχρησιμοποιήσιμο
είναι μακράν πιο ωφέλιμο --

τότε το χαρτί είναι χειρότερο

και το χαρτί είναι χειρότερο γιατί ζυγίζει

4 με 10 φορές
περισσότερο από το πλαστικό

και όταν συγκρίνουμε,
από την άποψη του κύκλου ζωής,

ένα κιλό πλαστικό και ένα κιλό χαρτί,

το χαρτί είναι πολύ καλύτερο,

αλλά η λειτουργικότητα μιας πλαστικής
ή μιας χάρτινης σακούλας

για να κουβαλήσετε τα τρόφιμά σας
δε γίνεται με ένα κιλό από το κάθε υλικό.

Γίνεται με ένα
πολύ μικρό ποσοστό πλαστικού

και αρκετά πιο πολύ χαρτί.

Γιατί η λειτουργικότητα προσδιορίζει
την περιβαλλοντική επίπτωση,

και είπα νωρίτερα ότι οι σχεδιαστές
πάντα με ρωτάνε για τα οικολογικά υλικά.

Εγώ λέω ότι πρέπει να αποφεύγετε εντελώς
μόνο μερικά υλικά.

Τα υπόλοιπα έχουν να κάνουν
με την εφαρμογή

και, τελικά, όλα αυτά που σχεδιάζουμε
και παράγουμε στην οικονομία

η αγοράζουμε ως καταναλωτές
γίνεται για τη χρήση.

Θέλουμε κάτι, επομένως το αγοράζουμε.

Οπότε αναθεωρώντας τα πράγματα
και πετυχαίνοντας

έξυπνα, κομψά, εκλεπτυσμένες λύσεις

που λαμβάνουν υπόψιν ολόκληρο το σύστημα

και ολόκληρη τη ζωή του αντικειμένου,
τα πάντα,

από την εξόρυξη μέχρι
και το τέλος του κύκλου ζωής,

μπορούμε να ξεκινήσουμε πραγματικά
να βρίσκουμε πολύ καινοτόμες λύσεις.

Θα σας αφήσω μόνο
με ένα πολύ γρήγορο πράγμα

που ένας έμπειρος σχεδιαστής
μου είπε πρόσφατα, με τον οποίο δουλεύω,

Είπα:

«Πώς και δεν ασχολείσαι
με τη βιωσιμότητα;

Ξέρω ότι το γνωρίζεις αυτό».

Και αυτός είπε:

«Λοιπόν, πρόσφατα πλάσαρα
ένα πρότζεκτ βιωσιμότητας σε έναν πελάτη,

και γύρισε και μου είπε:

"Ξέρω ότι θα κοστίσει λιγότερο,

ξέρω ότι θα πουλήσει περισσότερο,

αλλά δεν είμαστε πρωτοπόροι,
γιατί αυτοί έχουν βέλη στην πλάτη τους"».

Πιστεύω ότι έχουμε
μια αίθουσα γεμάτη με πρωτοπόρους

και ελπίζω ότι υπάρχουν
ακόμη περισσότεροι

γιατί πρέπει να λύσουμε
αυτά τα προβλήματα.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)