Hoe leren? Door fouten te maken.

Diana Laufenberg deelt drie verrassende dingen die ze heeft geleerd over lesgeven -- waaronder een belangrijk inzicht over het leren uit fouten.

Ik geef al geruime tijd les,

en daardoor

weet ik veel over kinderen en leren.

Ik zou graag willen dat meer mensen begrijpen

wat het potentieel van studenten is.

In 1931 was mijn grootmoeder --

linksonder voor jullie hier --

klaar met de lagere school.

Ze ging naar school om de informatie te vinden,

want dat was waar informatie leefde.

Die zat in boeken, in het hoofd van de leerkracht,

en ze moest daarheen om informatie te halen,

want zo leerde je.

Snel een generatie verder:

dit is het schoolgebouw met één klas, Oak Grove,

waar mijn vader naar school ging.

Hij moest ook naar school reizen

om informatie te krijgen van de leerkracht,

ze op te slaan in zijn enige draagbare geheugen, namelijk zijn eigen hoofd,

en ze mee te nemen,

want zo vervoerde je informatie,

van leerkracht naar student en dan gebruikt in de wereld.

Toen ik een kind was,

hadden we thuis een reeks encyclopedieën.

Ze werd aangekocht in mijn geboortejaar.

Het was geweldig,

want ik hoefde niet meer te wachten om naar de bibliotheek te gaan,

de informatie was in mijn huis

en dat was fantastisch.

Dit was anders

dan beide generaties daarvoor hadden ervaren.

Het veranderde de manier waarop ik omging met informatie,

zelfs op het laagste niveau.

De informatie was dichter bij mij.

Ik had er toegang toe.

In de tijd die voorbijging

tussen toen ik op de middelbare school zat

en toen ik begon met lesgeven,

zien we de komst van internet.

Ongeveer toen internet uit de startblokken kwam

als onderwijshulpmiddel,

vertrok ik uit Wisconsin

en verhuisde naar Kansas, kleinsteeds Kansas,

waar ik de kans kreeg om les te geven

in een lieflijk klein stadje,

in het landelijke schooldistrict van Kansas,

waar ik mijn favoriete vak gaf,

Amerikaanse overheid.

Mijn eerste jaar -- super! -- ga Amerikaanse overheid doceren,

ben dol op het politieke systeem.

Kinderen in het laatste jaar:

niet bepaald zo enthousiast

over het Amerikaanse overheidssysteem.

Tweede jaar: paar dingen geleerd -- tactiek moeten aanpassen.

Ik stelde ze een authentieke ervaring voor

waardoor ze zelf konden leren.

Ik zei niet wat ze moesten doen, of hoe.

Ik legde hun een probleem voor,

namelijk het opzetten van een verkiezingsforum voor hun gemeenschap.

Ze maakten flyers, belden kantoren,

checkten kalenders, ontmoetten secretaresses,

maakten een verkiezingsforumboekje,

zodat de hele stad meer kon leren over hun kandidaten.

Ze nodigden iedereen naar de school uit

voor een gespreksavond

over overheid en politiek,

en of de straten goed waren aangelegd,

en dit was echt een stevige leerervaring.

De oudere leerkrachten met meer ervaring

keken me aan en zeiden:

"Daar gaat ze. Schattig. Ze probeert dat voor mekaar te krijgen."

(Gelach)

"Ze weet niet waar ze aan begint."

Maar ik wist dat de kinderen zouden komen.

Ik geloofde het.

Ik vertelde ze elke week wat ik van hen verwachtte.

Die avond kwamen alle 90 kinderen --

goed gekleed, ze deden hun werk, het was hun ding.

Ik moest alleen zitten kijken.

Het was van hen. Het was een ervaring. Het was authentiek.

Het betekende iets voor hen.

Ze zullen verder gaan.

Vanuit Kansas vertrok ik naar het mooie Arizona,

waar ik enkele jaren in Flagstaff lesgaf,

deze keer aan kinderen van de middenschool.

Gelukkig moest ik geen Amerikaanse overheid onderwijzen.

Ik gaf het spannender vak aardrijkskunde.

Ik vond het opnieuw spannend te leren;

Wat interessant was

aan deze positie waar ik in Arizona in terechtkwam,

was dat ik met een heel

bijzondere eclectische groep kinderen werkte,

in een echt openbare school.

En we hadden van die momenten die mooie kansen boden.

Eén kans was

dat we Paul Rusesabagina konden ontmoeten,

de man op wie

de film "Hotel Rwanda" is gebaseerd.

Hij zou spreken op de school naast de onze.

We konden er te voet heen. We hoefden zelfs geen bus te betalen.

Helemaal geen kosten. De perfecte schooluitstap.

Het probleem wordt dan:

hoe laat je lagereschoolkinderen over genocide praten

en het onderwerp benaderen

op een verantwoordelijke en respectvolle manier,

zodat ze weten wat ze ermee moeten doen.

We kozen ervoor om Paul Rusesabagina te bekijken

als een voorbeeld van een man

die zijn leven op uitmuntende wijze voor iets positiefs heeft aangewend.

Ik spoorde de kinderen vervolgens aan om

iemand in hun eigen leven te noemen, in hun verhaal, in hun leven,

die ook iets dergelijks had gedaan.

Ik vroeg hun om er een filmpje over te maken.

Het was de eerste keer dat we dit deden.

Niemand wist hoe je die filmpjes op de computer moest maken.

Maar ze gingen ervoor. Ik vroeg hun om hun eigen stem te gebruiken.

Het was een geweldig moment van openbaring,

dat als je kinderen vraagt om hun eigen stem te gebruiken,

en om voor zichzelf te spreken,

wat ze dan willen delen.

De laatste vraag van de taak was:

hoe wil je je leven gebruiken

om positieve impact op mensen te hebben?

Wat kinderen zeggen

als je het ze vraagt en tijd neemt om te luisteren,

is buitengewoon.

Snel vooruit naar Pennsylvania, waar ik vandaag ben.

Ik geef les aan de Science Leadership Academy,

een samenwerkingsverband tussen het Franklin Institute

en het schooldistrict van Philadelphia.

We zijn een openbare hogere middelbare school,

maar we doen heel anders aan school.

Ik ben hier vooral naartoe verhuisd

om deel te zijn van een leeromgeving

die recht deed aan hoe kinderen leren,

en die echt wilde onderzoeken

wat mogelijk is

als je bereid bent om afstand te doen

van een aantal paradigma's van het verleden,

van informatieschaarste toen mijn oma op school zat,

en mijn vader, en zelfs ik,

naar een moment waarop we een informatieoverschot hebben.

Wat doe je als er overal om je heen informatie is?

Waarom komen kinderen naar school

als ze niet meer moeten komen om informatie te krijgen?

In Philadelphia hebben we een één-op-één laptopprogramma.

De kinderen brengen hun laptops elke dag mee,

nemen ze naar huis, hebben toegang tot informatie.

Er is één ding waarbij je je goed moet leren voelen

als je het middel om informatie

te krijgen, aan studenten hebt gegeven,

en dat is dat je je goed moet voelen bij

het laten falen van kinderen

als deel van het leerproces.

In het onderwijslandschap vandaag lijden we

aan dwaas gedweep

met de cultuur van "één goed antwoord"

dat correct kan worden aangemerkt op de gemiddelde meerkeuzetest.

Ik ben hier om met jullie te delen

dat dat geen leren is.

Dat is echt de verkeerde eis,

om kinderen te zeggen dat ze nooit fouten mogen maken.

Eisen dat ze altijd het juiste antwoord kennen

laat hen niet toe te leren.

We deden dus dit project,

en dit is één van de producten van het project.

Ik toon ze bijna nooit,

omwille van het probleem van het idee van falen.

Mijn studenten hebben deze infografieken gemaakt

in een vakonderdeel dat we op het einde van het jaar besloten te doen,

als antwoord op het olielek.

Ik vroeg hun om de voorbeelden die we zagen

van bestaande infografieken

in vele massamedia te nemen,

en te kijken wat de interessante onderdelen waren,

en er voor zichzelf één te maken over een andere

door de mens veroorzaakte ramp in de Amerikaanse geschiedenis.

Ze hadden bepaalde criteria om het te doen.

Ze waren wat onwennig,

want we hadden dit nog nooit gedaan, en ze wisten niet precies hoe het moest.

Ze kunnen praten -- ze zijn heel vlot,

en ze kunnen heel, heel goed schrijven,

maar hun vragen om ideeën op een andere manier mee te delen

voelde wat onwennig voor hen.

Ik gaf hun de ruimte om het gewoon te doen.

Maak maar wat. Zoek het uit.

Laten we bekijken wat we kunnen doen.

En de student die steevast

het beste visuele product opleverde, stelde niet teleur.

Dit was klaar in twee of drie dagen tijd.

Dit is het werk van de student die het steevast goed deed.

Toen ik ze liet zitten, zei ik: "Wie heeft het beste werkstuk?"

En ze zeiden meteen: "Daar is het."

Ze lazen niets. "Daar is het."

En ik vroeg: "Wat maakt het bijzonder?"

Ze zeiden: "Oh, het ontwerp is goed, en hij gebruikt goede kleuren.

En er is wat..." En ze gingen hardop langs alles wat we verwerkt hadden.

En ik zei: "Ga het lezen."

En ze zeiden: "Oh, dat was niet zo fantastisch."

Toen gingen we naar een volgende --

er zaten geen visuele vondsten in, maar wel heel goede informatie --

en we praatten een uur over het leerproces,

want het ging er niet om of het perfect was,

of het was wat ik kon maken,

ik had hun gevraagd om zelf iets te maken.

Ze kregen de kans te falen,

te verwerken, te leren.

Als we dit jaar in mijn klas nog zo'n rondje doen,

dan zullen ze het deze keer beter doen.

Want leren

moet een zekere mate van falen inhouden,

want van falen leer je

door het proces.

Er zijn een miljoen beelden

die ik hier zou kunnen laten verschijnen,

ik moest zorgvuldig kiezen -- dit is één van mijn favoriete --

van studenten die leren,

van hoe leren eruit kan zien,

in een landschap waar we de idee laten varen

dat kinderen naar school moeten komen om informatie te krijgen,

en we hun veeleer vragen wat ze ermee kunnen doen.

Stel hun echt interessante vragen.

Ze zullen je niet teleurstellen.

Vraag hun om naar plekken te gaan,

om zelf dingen te zien,

om het leren te ervaren,

om te spelen, te onderzoeken.

Dit is één van mijn favoriete foto's,

genomen op dinsdag,

toen ik de kinderen vroeg om te gaan stemmen.

Dit is Robbie, en dit was zijn eerste stemdag,

en hij wilde dat met iedereen delen.

Maar dit is ook leren,

want we vragen hun om naar echte plaatsen te gaan.

Het belangrijkste punt

is dit: als we naar onderwijs blijven kijken

alsof het gaat om naar school komen

om informatie te krijgen,

en niet over leren uit ervaring,

de stem van de student bekrachtigen en het falen omarmen,

dan slaan we de bal mis.

Alles waar iedereen vandaag over praat

is niet mogelijk als we blijven zitten met een onderwijssysteem

dat deze kwaliteiten niet naar waarde schat,

want we zullen er niet komen met een standaardtest,

en we zullen er niet komen met een cultuur van één goed antwoord.

We weten hoe dit beter kan,

en het is tijd om het beter te doen.

(Applaus)