Πώς το Διαδίκτυο θα μεταμορφώσει (κάποια μέρα) τη διακυβέρνηση

Ο κόσμος του ανοιχτού κώδικα έχει μάθει να διαχειρίζεται ένα πλήθος νέων, και συχνά ασυνήθιστων ιδεών χρησιμοποιώντας υπηρεσίες φιλοξενίας όπως το GitHub -- άρα γιατί δεν το κάνουν αυτό και οι κυβερνήσεις; Σ' αυτή την τολμηρή ομιλία ο Κλέι Σέρκι δείχνει πώς οι δημοκρατίες μπορούν να πάρουν μαθήματα από το Διαδίκτυο, ώστε να μην είναι μόνο διαφανείς αλλά και να αντλήσουν από τη γνώση όλων τους των πολιτών.

Θέλω να σας μιλήσω σήμερα για κάτι.

Ο κόσμος του ανοιχτού κώδικα
μπορεί να δώσει μαθήματα δημοκρατίας,

αλλά πριν, ένας μικρός πρόλογος.

Ας αρχίσουμε από εδώ.

Αυτή είναι η Μάρθα Πέιν.

Είναι μια εννιάχρονη Σκωτσέζα που ζει
στην περιφέρεια Αργκάιλ εντ Μπιούτ.

Πριν δύο μήνες, η Πέιν ξεκίνησε
ένα ιστολόγιο περί φαγητού

ονόματι Ποτέ δεύτερη μερίδα,

κι έπαιρνε κάθε μέρα στο σχολείο
τη φωτογραφική μηχανή της

για να καταγράφει τα σχολικά της γεύματα.

Μπορείτε να βρείτε το λαχανικό;
(Γέλια)

Κι όπως συμβαίνει μερικές φορές,

το ιστολόγιο απέκτησε αρχικά
δεκάδες αναγνώστες,

κατόπιν εκατοντάδες αναγνώστες,
και μετά χιλιάδες αναγνώστες,

που πήγαιναν στη σελίδα για να τη δουν
να βαθμολογεί τα σχολικά γεύματα,

μαζί και την αγαπημένη μου κατηγορία
«Τρίχες που βρέθηκαν στο φαγητό».

(Γέλια)

Αυτή ήταν μια μηδενική ημέρα.
Καλό αυτό.

Και δύο εβδομάδες πριν από χτες,
ανέβασε αυτό.

Μια ανάρτηση με τίτλο: «Αντίο».

Και είπε, «Λυπάμαι πολύ που σας το λέω,

αλλά ο διευθυντής μου
με πήρε από την τάξη σήμερα

και είπε ότι δεν επιτρέπεται πλέον
να παίρνω φωτογραφίες στο κυλικείο.

Πραγματικά το έκανα με ευχαρίστηση.

Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση. Αντίο».

Μπορείτε να μαντέψετε
τι συνέβη στη συνέχεια, σωστά;

(Γέλια)

Η οργή ξέσπασε τόσο γρήγορα,
τόσο δυνατά και τόσο ομόφωνα,

που οι αρχές του Αργκάιλ εντ Μπιούτ
διαχώρισαν τη θέση τους την ίδια ημέρα

και είπαν, «Ποτέ δεν θα λογοκρίναμε
ένα εννιάχρονο».

(Γέλια)

Εκτός, βέβαια, από σήμερα το πρωί.
(Γέλια)

Και αυτό θέτει το ερώτημα,

τι τους έκανε να πιστέψουν
ότι μπορεί να γλίτωναν με κάτι τέτοιο;

(Γέλια)

Και η απάντηση είναι:
όλη η ανθρώπινη ιστορία πριν από σήμερα.

(Γέλια)

Τι συμβαίνει λοιπόν

όταν ένα μέσον βάζει ξαφνικά
πολλές νέες ιδέες σε κυκλοφορία;

Βέβαια, αυτό δεν είναι σύγχρονο ερώτημα.

Το έχουμε αντιμετωπίσει πολλές φορές
τους τελευταίους αιώνες.

Όταν ήρθε ο τηλέγραφος ήταν ξεκάθαρο

ότι θα έφερνε την παγκοσμιοποίηση
στην ειδησεογραφία.

Πού θα μας οδηγούσε;

Προφανώς θα οδηγούσε σε παγκόσμια ειρήνη.

Η τηλεόραση, ένα μέσο
που μας επέτρεπε όχι μόνο να ακούμε,

αλλά κυριολεκτικά να βλέπουμε
τι συνέβαινε σε άλλα μέρη στον κόσμο,

πού θα μας οδηγούσε;

Στην παγκόσμια ειρήνη!
(Γέλια)

Το τηλέφωνο;

Σωστά μαντέψατε: στην παγκόσμια ειρήνη!

Λυπάμαι που φανερώνω το τέλος της ιστορίας
αλλά καμία παγκόσμια ειρήνη. Όχι ακόμα.

Ακόμη και το τυπογραφικό πιεστήριο,

θεωρήθηκε ως το εργαλείο
που επρόκειτο να επιβάλει

την πνευματική ηγεμονία των Καθολικών
σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Αντ' αυτού είχαμε τις 95 Θέσεις
του Μαρτίνου Λούθηρου,

την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση,

και φυσικά, τον Τριακονταετή Πόλεμο.

Εκεί που είχαν δίκιο
όλες οι προβλέψεις για παγκόσμια ειρήνη

είναι ότι, όταν πολλές νέες ιδέες
ξαφνικά τεθούν σε κυκλοφορία,

αυτό αλλάζει την κοινωνία.

Εκεί που έκαναν μεγάλο λάθος
ήταν στο τι θα συμβεί στη συνέχεια.

Όσο περισσότερες ιδέες
είναι σε κυκλοφορία,

τόσο περισσότερες ιδέες υπάρχουν
με τις οποίες μπορεί κανείς να διαφωνήσει.

Περισσότερα μέσα σημαίνουν πάντα
περισσότερες διαφωνίες.

Αυτό συμβαίνει όταν
ο χώρος των μέσων διευρύνεται.

Κι όμως, όταν θυμηθούμε τα πρώτα χρόνια
του τυπογραφικού πιεστηρίου,

μας αρέσει αυτό που συνέβη.

Η κοινωνία μας είναι υπέρ
του τυπογραφικού πιεστηρίου.

Πώς συμβιβάζουμε αυτά τα δύο πράγματα,

που οδηγεί μεν σε διαφωνία,
αλλά το θεωρούμε καλό;

Νομίζω η απάντηση
μπορεί να βρεθεί σε κάτι τέτοιο.

Αυτό είναι το εξώφυλλο
από τις «Φιλοσοφικές Συναλλαγές»,

το πρώτο επιστημονικό περιοδικό
που δημοσιεύτηκε ποτέ στα Αγγλικά

στα μέσα του 17ου αιώνα,

και δημιουργήθηκε από ομάδα ανθρώπων
που αυτοαποκαλούνταν «Το Αόρατο Κολέγιο»,

μια ομάδα φυσικών φιλοσόφων

που μόνο αργότερα θα αποκαλούσαν
τους εαυτούς τους επιστήμονες,

και ήθελε να βελτιώσει τον τρόπο

που οι φυσικοί φιλόσοφοι
διαφωνούσαν μεταξύ τους,

και χρειαζόταν να κάνουν δύο πράγματα.

Χρειάζονταν διαφάνεια.

Χρειάζονταν έναν κανόνα που θα έλεγε,

όταν κάνετε ένα πείραμα, θα δημοσιεύετε,
όχι μόνο τους ισχυρισμούς σας,

αλλά και το πώς διεξάγατε το πείραμα.

Αν δεν μας πείτε πώς τα κάνατε,
δεν σας εμπιστευόμαστε.

Αλλά το άλλο πράγμα
που χρειάζονταν ήταν ταχύτητα.

Έπρεπε να συγχρονίζουν γρήγορα
όσα γνώριζαν και άλλοι φυσικοί φιλόσοφοι.

Σε διαφορετική περίπτωση,
δεν εξελισσόταν σωστά η συζήτηση.

Η τυπογραφία ήταν σαφώς
το σωστό μέσο για το σκοπό αυτό,

αλλά το βιβλίο ήταν το λάθος εργαλείο.
Ήταν υπερβολικά αργό.

Και έτσι εφηύραν το επιστημονικό περιοδικό

ως έναν τρόπο συγχρονισμού της διαφωνίας

σε ολόκληρη την κοινότητα
των φυσικών επιστημόνων.

Η επιστημονική επανάσταση δεν έγινε
από το τυπογραφικό πιεστήριο.

Έγινε από επιστήμονες,

αλλά αυτό δεν ήταν δυνατό να έχει γίνει

αν δεν είχαν ως εργαλείο
το τυπογραφικό πιεστήριο.

Κι εμείς; Τι θα λέγατε για τη γενιά μας

και τη δική μας επανάσταση
στα ΜΜΕ, το Διαδίκτυο;

Καμιά πρόβλεψη για παγκόσμια ειρήνη; Ναι!

(Γέλια)

Περισσότερη επιχειρηματολογία;
Δέκα με τόνο εδώ!

(Γέλια)

Το YouTube είναι ορυχείο χρυσού.

(Γέλια)

Καλύτερα επιχειρήματα;
Αυτό είναι το ζήτημα.

Μελετώ τα κοινωνικά μέσα,

που σημαίνει, εκ πρώτης όψεως,
ότι παρακολουθώ άτομα να διαφωνούν.

Κι αν έπρεπε να διαλέξω μια ομάδα
που θεωρώ ως το δικό μας Αόρατο Κολέγιο,

είναι εκείνοι οι άνθρωποι της γενιάς μας
που προσπαθούν να πάρουν αυτά τα εργαλεία

και να τα θέσουν σε λειτουργία,

όχι για περισσότερα,
αλλά για καλύτερα επιχειρήματα,

θα επέλεγα τους προγραμματιστές
λογισμικού ανοιχτού κώδικα.

Ο προγραμματισμός είναι μια τριαδική σχέση
μεταξύ ενός προγραμματιστή,

κάποιον πηγαίο κώδικα, και τον υπολογιστή
όπου «θα τρέξει» ο κώδικας,

αλλά υπολογιστές φημίζονται για την
ανελαστικότητά τους στην ερμηνεία εντολών

και είναι εξαιρετικά δύσκολο
να γράψεις ένα σύνολο οδηγιών

που να ξέρει ο υπολογιστής να εκτελέσει,

κι αυτό αν τις γράψει μόνο ένα άτομο.

Εφόσον τις γράψουν πάνω από δύο άτομα

είναι πολύ εύκολο για οποιοδήποτε
ζεύγος προγραμματιστών

να επικαλύψουν ο ένας τη δουλειά του άλλου
αν εργάζονται στο ίδιο αρχείο,

ή να στείλουν μη συμβατές οδηγίες
που απλά «θα γονατίσουν» τον υπολογιστή,

και το πρόβλημα μεγαλώνει όσο περισσότεροι
προγραμματιστές συμμετέχουν.

Με πρώτη ματιά, το πρόβλημα διαχείρισης
ενός μεγάλου προγράμματος λογισμικού

είναι να καταφέρουμε κρατήσουμε
τον έλεγχο αυτού του κοινωνικού χάους.

Για δεκαετίες υπήρχε μια σταθερή λύση
σε αυτό το πρόβλημα,

να χρησιμοποιήσετε κάτι που ονομάζεται
«σύστημα ελέγχου έκδοσης»

κι ένα τέτοιο σύστημα
κάνει ό,τι λέει το όνομά του.

Στέλνει ένα κανονικό αντίγραφο
του λογισμικού σε ένα διακομιστή κάπου.

Οι μόνοι προγραμματιστές
που μπορούν να το αλλάξουν

είναι αυτοί που τους έχει δοθεί
ειδική άδεια πρόσβασης,

και έχουν πρόσβαση μόνο στην υποενότητα
που έχουν την άδεια να αλλάζουν.

Κι όταν οι άνθρωποι φτιάχνουν διαγράμματα
συστημάτων ελέγχου έκδοσης,

τα διαγράμματα μοιάζουν πάντα κάπως έτσι.

Εντάξει. Μοιάζουν με οργανόγραμμα.

Και δεν θα χρειαστεί να προσπαθήσετε πολύ

για να δείτε τις πολιτικές επιπτώσεις
ενός τέτοιου συστήματος.

Αυτή είναι φεουδαρχία:
ένας ιδιοκτήτης, πολλοί εργαζόμενοι.

Αυτό είναι εντάξει για τον κλάδο
του εμπορικού λογισμικού.

Είναι όντως το Office της Microsoft.
Είναι το Photoshop της Adobe.

Η εταιρεία κατέχει το λογισμικό.

Οι προγραμματιστές έρχονται και φεύγουν.

Αλλά υπήρχε ένα προγραμματιστής

που αποφάσισε ότι αυτό
δεν ήταν σωστός τρόπος εργασίας.

Είναι ο Λάινους Τόρβαλντς.

Ο Τόρβαλντς είναι ο πιο διάσημος
προγραμματιστής ανοικτού κώδικα,

δημιούργησε το Linux, προφανώς,
και ο Τόρβαλντς κοίταξε τον τρόπο

που το κίνημα του ανοικτού κώδικα
αντιμετώπιζε το πρόβλημα αυτό.

Το λογισμικό ανοικτού κώδικα,
η βασική υπόσχεση της άδειας χρήσης του

είναι ότι όλοι πρέπει να έχουν πρόσβαση
σε όλον τον πηγαίο κώδικα ανά πάσα στιγμή

αλλά φυσικά, αυτό δημιουργεί την απειλή
του χάους που πρέπει να προλάβετε

για να καταφέρετε οτιδήποτε
να λειτουργήσει.

Τα περισσότερα έργα ανοικτού κώδικα
έκαναν τα στραβά μάτια

και υιοθετούσαν τα συστήματα
φεουδαρχικής διαχείρισης.

Όμως ο Τόρβαλντς είπε,
«Όχι, δεν θα το κάνω αυτό».

Η άποψή του πάνω σε αυτό ήταν πολύ σαφής.

Όταν υιοθετείτε ένα εργαλείο,

υιοθετείτε και τη φιλοσοφία διαχείρισης
που έχει ενσωματωθεί στο εργαλείο,

και αυτός δεν ήταν επρόκειτο να υιοθετήσει

κάτι που δεν λειτουργούσε
όπως η κοινότητα του Linux.

Και για να σας δώσω μια ιδέα
του πόσο τεράστια ήταν μια τέτοια απόφαση,

αυτός είναι ένας χάρτης
των εσωτερικών εξαρτήσεων του Linux,

εντός του λειτουργικού συστήματος Linux,
ποια υποσυστήματα του προγράμματος

βασίζονται σε ποια άλλα υποσυστήματα
για να λειτουργήσουν.

Είναι μια εξαιρετικά περίπλοκη διαδικασία.

Είναι ένα τρομερά περίπλοκο πρόγραμμα,

και όμως, εδώ και χρόνια
ο Τόρβαλντς το έτρεχε

όχι με αυτοματοποιημένα εργαλεία
αλλά μέσω απλού ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.

Άνθρωποι κυριολεκτικά του έστελναν με μέιλ
τις αλλαγές που είχαν συμφωνήσει

και αυτός τις συγχωνεύε με το χέρι.

Και αφού για 15 χρόνια κοιτούσε το Linux

και εξέταζε πώς λειτουργούσε η κοινότητα,

είπε, «Νομίζω πως ξέρω

πώς να γράψω ένα σύστημα ελέγχου έκδοσης
για ελεύθερους ανθρώπους».

Και το ονόμασε το «Git».
Είναι διανεμόμενος έλεγχος έκδοσης.

Έχει δύο μεγάλες διαφορές από
τα παραδοσιακά συστήματα ελέγχου έκδοσης.

Η πρώτη είναι ότι εκπληρώνει τη φιλοσοφική
υπόσχεση του ανοιχτού κώδικα.

Όλος ο κόσμος που εργάζεται σε ένα έργο

έχει πρόσβαση σε όλον
τον πηγαίο κώδικα ανά πάσα στιγμή.

Κι όταν οι άνθρωποι φτιάχνουν
διαγράμματα ροής εργασίας του Git,

χρησιμοποιούν σχέδια που μοιάζουν έτσι.

Δεν χρειάζεται να καταλαβαίνετε
τι σημαίνουν οι κύκλοι, τα κουτιά, τα βέλη

για να δείτε ότι είναι
πολύ πιο περίπλοκος τρόπος εργασίας

από όσο υποστηρίζεται
από τα συνήθη συστήματα ελέγχου έκδοσης.

Όμως αυτό ταυτόχρονα επαναφέρει το χάος,

και αυτή είναι η δεύτερη
μεγάλη καινοτομία της Git.

Αυτό είναι ένα στιγμιότυπο του GitHub,
της κορυφαίας υπηρεσίας φιλοξενίας Git,

και κάθε φορά που ένας προγραμματιστής
χρησιμοποιεί την Git

για να κάνει οποιαδήποτε σημαντική αλλαγή,

όπως δημιουργία ενός νέου αρχείου,
τροποποίηση ενός υπάρχοντος,

συγχώνευση δύο αρχείων,
η Git δημιουργεί ένα είδος υπογραφής.

Αυτή εδώ η μακριά συμβολοσειρά
αριθμών και γραμμάτων

είναι ένα μοναδικό αναγνωριστικό
που συνδέεται με κάθε μία αλλαγή,

αλλά χωρίς κανέναν κεντρικό συντονισμό.

Κάθε σύστημα Git δημιουργεί
αυτόν τον αριθμό με τον ίδιο τρόπο,

γεγονός που σημαίνει ότι είναι
μια υπογραφή που συνδέεται απευθείας

και χωρίς να μπορεί να παραποιηθεί,
με μια συγκεκριμένη αλλαγή.

Αυτό έχει το ακόλουθο αποτέλεσμα:

Ένας προγραμματιστής στο Εδιμβούργο
κι ένας προγραμματιστής στο Έντεμπε,

και οι δύο θα δουν το ίδιο αντίγραφο
του ίδιου λογισμικού.

Καθένας τους μπορεί να κάνει αλλαγές
και μπορεί να τις συγχωνεύσει κατόπιν,

ακόμη και αν δεν γνώριζε
την ύπαρξη του άλλου εκ των προτέρων.

Πρόκειται για συνεργασία χωρίς συντονισμό.

Αυτή είναι η μεγάλη αλλαγή.

Σας τα λέω όλα αυτά,
όχι για να σας πείσω ότι είναι υπέροχο

που οι προγραμματιστές του ανοικτού κώδικα

έχουν τώρα ένα εργαλείο που υποστηρίζει
τον φιλοσοφικό τους τρόπο εργασίας,

αν και πιστεύω ότι είναι θαυμάσιο.

Σας τα λέω όλα αυτά εξαιτίας της σημασίας

που νομίζω ότι έχει για το πώς
συνυπάρχουν οι κοινότητες.

Από τότε που η Git έκανε δυνατή
τη συνεργασία χωρίς συντονισμό,

άρχισαν να σχηματίζονται κοινότητες
εξαιρετικά μεγάλες και πολύπλοκες.

Αυτή είναι γραφική παράσταση
της κοινότητας της Ruby,

μιας γλώσσας προγραμματισμού
ανοιχτού κώδικα,

και όλων των διασυνδέσεων
μεταξύ των ανθρώπων -

αυτό δεν είναι διάγραμμα λογισμικού,
αλλά διάγραμμα ατόμων,

όλες οι διασυνδέσεις μεταξύ των ανθρώπων
που εργάζονται σε αυτό το έργο αυτό -

και αυτό δεν μοιάζει
με διάγραμμα οργάνωσης.

Μοιάζει μάλλον
με διάγραμμα αποδιοργάνωσης,

κι όμως, από αυτή την κοινότητα,
αλλά με τη χρήση αυτών των εργαλείων,

τώρα μπορούν να δημιουργήσουν κάτι
από κοινού.

Υπάρχουν λοιπόν δύο καλοί λόγοι
για να πιστεύουμε

ότι αυτό το είδος της τεχνικής
μπορεί να εφαρμοστεί

εν γένει σε δημοκρατίες
και ειδικότερα στον νόμο.

Όταν κάνετε αυτό τον ισχυρισμό,

ουσιαστικά ότι κάτι στο Διαδίκτυο
θα είναι καλό για τη Δημοκρατία,

συχνά λαμβάνετε αυτή την αντίδραση.

(Μουσική)
(Γέλια)

Δηλαδή, μιλάτε για το πράγμα
με τις γάτες που τραγουδούν;

Αυτό είναι που λέτε
ότι θα είναι καλό για την κοινωνία;

Στο οποίο θα απαντήσω, να τι συμβαίνει
με τις γάτες που τραγουδούν.

Αυτό συμβαίνει πάντα.

Δεν εννοώ ότι συμβαίνει
πάντα στο Διαδίκτυο,

Εννοώ ότι συμβαίνει πάντα
με τα μέσα, τελεία.

Δεν πέρασε πολύς καιρός μετά την άνοδο
του επαγγελματικού τυπογραφικού πιεστήριου

για να καταλάβει κάποιος ότι τα ερωτικά
μυθιστορήματα ήταν μια καλή ιδέα.

(Γέλια)

Δεν χρειάζεται να έχετε οικονομικό κίνητρο
για να πουλήσετε βιβλία πριν κάποιος πει,

«Ξέρετε για ποιο πράγμα
θα πλήρωναν οι άνθρωποι;»

(Γέλια)

Χρειάστηκαν άλλα 150 χρόνια
για να σκεφτούμε

το επιστημονικό περιοδικό, σωστά; Έτσι--

(Γέλια)
(Χειροκροτήματα)

Έτσι η εκμετάλλευση του εκτυπωτικού
πιεστηρίου από το Αόρατο Κολέγιο,

για τη δημιουργία επιστημονικού περιοδικού
ήταν εντυπωσιακά σημαντική,

αλλά αυτό δεν έγινε εντυπωσιακά,
και δεν έγινε σβέλτα και γρήγορα,

έτσι, αν σκοπεύετε να ψάξετε
πού συμβαίνει η αλλαγή,

θα χρειαστεί να ψάξετε στα περιθώρια.

Έτσι, ο νόμος επίσης σχετίζεται
με την εξάρτηση.

Αυτό είναι ένα γράφημα
του κώδικα φορολογίας των ΗΠΑ,

και των εξαρτήσεων ενός νόμου
από άλλους νόμους

για το γενικό αποτέλεσμα.

Να λοιπόν αυτό ως ιστοχώρος
διαχείρισης πηγαίου κώδικα.

Υπάρχει και το γεγονός

ότι το δίκαιο είναι άλλος ένας χώρος
με πολλές απόψεις σε κυκλοφορία

αλλά θα πρέπει να καταλήξουν
σε ένα κανονικό αντίτυπο,

και όταν θα πάτε και ψάξετε στο GitHub,

υπάρχουν εκατομμύρια έργα
και σχεδόν όλα είναι πηγαίος κώδικας,

αλλά αν κοιτάξετε στα άκρα,
θα δείτε ανθρώπους να πειραματίζονται

με τις πολιτικές προεκτάσεις
ενός συστήματος σαν αυτό.

Κάποιος ανάρτησε όλες τις υποκλοπές
των Wikileaks από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ

μαζί με το λογισμικό που τα ερμηνεύει,

μαζί με το πιο αγαπημένο μου Cablegate,

που είναι ένα εργαλείο για την ανίχνευση
φυσιολογικής εμφάνισης χάικου

σε έγγραφα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
(Γέλια)

Ωραίο.
(Γέλια)

Η Γερουσία της Νέας Υόρκης έχει ιδρύσει
κάτι που ονομάζεται Ανοικτή Νομοθεσία

και επίσης φιλοξενείται στο GitHub,

για τους ίδιους λόγους
ενημέρωσης και ρευστότητας.

Μπορείτε να πάτε,
να διαλέξετε τον γερουσιαστή σας

και μετά να δείτε μια λίστα
με τα νομοσχέδια που στήριξαν.

Κάποιος που ονομάζεται Divegeek
έχει φτιάξει τον κώδικα Utah,

τις νομοθεσίες της πολιτείας της Γιούτα,

και τα έβαλαν εκεί,
όχι μόνο για τη διανομή του κώδικα,

αλλά με την πολύ ενδιαφέρουσα δυνατότητα

ότι αυτό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί
για την περαιτέρω ανάπτυξη της νομοθεσίας.

Κάποιος έφτιαξε ένα εργαλείο
κατά τη διάρκεια της συζήτησης

περί πνευματικών δικαιωμάτων
πέρυσι στη Γερουσία, λέγοντας,

«Είναι αξιοπερίεργο ότι το Χόλιγουντ έχει
μεγαλύτερη πρόσβαση σε Καναδούς νομοθέτες

απ' ό,τι οι Καναδοί πολίτες.

Γιατί δεν χρησιμοποιήσουμε το GitHub
για να τους δείξουμε

πώς μπορεί να μοιάζει ένα νομοσχέδιο
αναπτυγμένο από πολίτες;»

Και περιλαμβάνει αυτό
το πολύ υποβλητικό στιγμιότυπο.

Αυτό ονομάζεται «diff»,
αυτό το πράγμα εδώ στα δεξιά.

Αυτό σας δείχνει, για κείμενο
που επεξεργάζονται πολλοί άνθρωποι,

όταν έγινε μια αλλαγή, ποιος την έκανε,
και ποια είναι η αλλαγή.

Τα κόκκινο κείμενο είναι όσα διαγράφηκαν.
Τα πράσινο κείμενο είναι όσα προστέθηκαν.

Οι προγραμματιστές λαμβάνουν
αυτήν τη δυνατότητα ως δεδομένη.

Καμία Δημοκρατία πουθενά στον κόσμο
δεν δίνει αυτή τη δυνατότητα στον πολίτη

είτε πρόκειται για νομοθεσία
ή για τους προϋπολογισμούς,

παρόλο που αυτά γίνονται
με τη συγκατάθεση και τα χρήματά μας.

Θα ήθελα πάρα πολύ να σας πω
πως το γεγονός,

ότι οι προγραμματιστές του ανοικτού κώδικα
βρήκαν μια συνεργατική μέθοδο,

η οποία είναι μεγάλης κλίμακας,
μπορεί να διανεμηθεί, είναι φτηνή,

και σύμφωνη με τα ιδεώδη της Δημοκρατίας,

θα ήθελα πολύ να σας πω
ότι αφού τα εργαλεία βρέθηκαν,

η καινοτομία είναι αναπόφευκτη.
Αλλά δεν είναι.

Μέρος του προβλήματος, φυσικά,
είναι απλά η έλλειψη πληροφοριών.

Κάποιος στον ιστοχώρο Quora
έκανε την ερώτηση,

«Γιατί οι νομοθέτες δεν χρησιμοποιούν
τον διανεμόμενο έλεγχο έκδοσης;»

Αυτή ήταν η παραστατική απάντηση.

(Γέλια)
(Χειροκροτήματα)

Αυτό πράγματι είναι μέρος του προβλήματος,
αλλά μόνο μέρος.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα,
βέβαια, είναι η δύναμη.

Όσοι πειραματίζονται με τη συμμετοχή,
δεν έχουν νομοθετική εξουσία,

και όσοι έχουν νομοθετική εξουσία,
δεν πειραματίζονται με τη συμμετοχή.

Αυτοί πειραματίζονται με διαφάνεια.

Σε καμιά δημοκρατία δεν αξίζει
ο χαρακτηρισμός αν δεν διαθέτει διαφάνεια,

αλλά διαφάνεια είναι να είσαι ανοικτός
προς μία μόνο κατεύθυνση,

και το ότι θα σας δοθεί
ένα ταμπλό χωρίς τιμόνι,

ποτέ δεν ήταν βασική υπόσχεση
μιας δημοκρατίας προς τους πολίτες της.

Έτσι σκεφτείτε αυτό.

Αυτό που έβγαλε τη γνώμη της Μάρθα Πέιν
στο κοινό ήταν ένα κομμάτι τεχνολογίας,

αλλά αυτό που την κράτησε εκεί
ήταν η πολιτική βούληση.

Ήταν η προσδοκία των πολιτών
να μην λογοκριθεί.

Σε αυτή τη φάση βρισκόμαστε
με αυτά τα εργαλεία συνεργασίας.

Τα έχουμε. Έχουμε δει. Λειτουργούν.
Μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε;

Μπορούμε να εφαρμόσουμε εδώ
τις τεχνικές που απέδωσαν;

Ο Τ.Σ. Έλιοτ είπε κάποτε,

«Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα
που μπορεί να συμβεί σε μια κουλτούρα

είναι η απόκτηση μιας νέα μορφή έκφρασης».

Εγώ θεωρώ ότι είναι λάθος, αλλά--
(Γέλια)

Νομίζω ότι είναι σωστό
για επιχειρηματολογία. Σωστά;

Ένα σημαντικό πράγμα
που μπορεί να συμβεί σε μια κουλτούρα

είναι να μπορεί να αποκτήσει
μια νέα μορφή διαλεκτικής:

κρίση από επιτροπή, ψήφιση,
αξιολόγηση από ομότιμους, τώρα αυτό.

Μια νέα μορφή διαλεκτικής έχει εφευρεθεί
ουσιαστικά την τελευταία δεκαετία.

Είναι μεγάλη, είναι διανεμόμενη,
είναι χαμηλού κόστους,

και είναι συμβατή
με τα ιδεώδη της Δημοκρατίας.

Το θέμα μας τώρα είναι, θα αφήσουμε
να την κρατήσουν οι προγραμματιστές;

Ή θα τη βάλουμε να λειτουργήσει
για την κοινωνία γενικότερα;

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.
(Χειροκροτήματα)

(Χειροκροτήματα)

Ευχαριστώ. Ευχαριστώ.
(Χειροκροτήματα)