Danny Hillis: Internet może upaść. Potrzebujemy planu B.

W latach 70. i 80. wspaniałomyślny duch zalał Internet, którego użytkowników było kiedyś niewielu. Dzisiaj jest on wszechobecny, łączy miliardy ludzi, maszyn i niezbędnych elementów infrastruktury, pozostawiając nas bezbronnymi wobec cyberataków i awarii. Internetowy pionier Danny Hillis twierdzi, że Internet nie był zaprojektowany na taką skalę i obwieszcza, że powinniśmy stworzyć plan B: równoległy system, na którym będziemy mogli polegać, jeśli, albo raczej kiedy Internet padnie.

Książka, którą trzymam w ręce

to spis wszystkich osób,
które posiadały adres email

w roku 1982. (Śmiech)

Tylko wydaje się duża.

Na każdej stronie jest około 20 osób,

ponieważ mamy tu imię, adres,

oraz numer telefonu każdej z nich.

Każdy jest wymieniony podwójnie,

osobno z imienia i adresu email.

To bardzo mała społeczność.

Wtedy w Internecie istniały tylko dwie
inne osoby o imieniu Danny,

znałem obydwie.

Nie znaliśmy się wszyscy,

ale w pewien sposób ufaliśmy sobie

i ten rodzaj zaufania

rozprzestrzenił się na całą sieć

i istniało prawdziwe poczucie,

że mogliśmy w na sobie polegać.

Żeby pomóc wam to zrozumieć

pozwólcie, że powiem jak

rejestrowało się nazwę domeny
w tamtych latach.

Miałem potrzebę zarejestrować

trzecią domenę w Internecie,

więc mogłem wybrać cokolwiek

innego niż bbn.com
i symbolic.com.

Wybrałem think.com,
ale wtedy stwierdziłem,

że jest wiele ciekawych nazw,

może kupić kilka innych
na wszelki wypadek.

I wtedy pomyślałem,
"Nie, to nie byłoby fair."

(Śmiech)

Postawa brania tylko tego,
co potrzebne

była wtedy ogólnie obowiązująca.

Właściwie nie dotyczyła
tylko użytkowników,

stanowiła jakoby sedno

samego Internetu.

Podstawowa koncepcja I.P.,
czy Internetowego Protokołu,

i sposób, w jaki algorytm kierujący
go używał,

były zasadniczo "dla każdego zgodnie
z jego możliwościami,

i potrzebami".

Więc jeśli miało się
dodatkową przepustowość łącza,

dostarczało się wiadomości
dla kogoś innego.

Ktoś inny miał więcej przepustowości,
dostarczał wiadomość tobie.

Polegało się na ludziach,
że to zrobią,

i to była ta budująca świadomość.

Ciekawe, że ta komunistyczna zasada

była podstawą systemu powstającego
podczas zimnej wojny

za sprawą Departamentu Obrony USA,

ale sprawdzał się świetnie,

a teraz wszyscy wiemy,
co stało się z Internetem.

Stał się ogromnym sukcesem.

Właściwie jest to sukces takich rozmiarów,

że stworzenie takiej książki jest niemożliwe.

Miałaby w przybliżeniu
grubość około 40 km.

To oczywiście niemożliwe,

bo nie znamy nazwisk
wszystkich ludzi,

mających Internet czy adresy email,

a nawet gdyby tak było

jestem pewien,
że nie życzyliby sobie, żeby ich imię,

adres czy numer telefonu
był dostępny dla każdego.

Obecnie w Internecie trafić można
na wielu ciemnych typów,

a my radziliśmy sobie
z nimi poprzez tworzenie

ogrodzonych społeczności,

bezpiecznych podsieci,
Wirtualnych Sieci Prywatnych,

drobnych spraw,
które nie są może Internetem,

ale tworzy się je
w podobny sposób.

Jednak ciągle budujemy
z tych samych klocków,

z takimi samymi założeniami zaufania.

Oznacza to, że jesteśmy narażeni

na pewne rodzaje błędów,

i celowych ataków,

ale nawet błędy
mogą być problematyczne.

Na przykład

ostatnio na całym terytorium Azji

przez krótką chwilę
niemożna było używać YouTube,

ponieważ Pakistan popełnił pewne błędy

podczas cenzorowania serwisu
w swojej wewnętrznej sieci.

Nieumyślnie narobili problemów całej Azji,

bo tak funkcjonują protokoły.

Kolejny przykład, to sprawa
znana pewnie sporej części widowni.

Może pamiętacie, kilka lat temu

wszystkie samoloty
na zachód od Missisipi uziemiono,

bo jedna karta nawigacyjna
w Salt Lake City

miała robaka.

Pewnie uważacie,

że lotnictwo
nie zależy od Internetu,

i w pewnym sensie tak jest.

Wrócę do tego później.

Jednak nie można było wystartować,

ponieważ z Internetem coś było nie tak,

i karta nawigacyjna padła.

Wiele podobnych sytuacji miało miejsce.

W kwietniu wydarzyło się coś ciekawego.

Nagle,

ogromny odsetek ruchu
w całym internecie,

włączając ruch pomiędzy
obiektami militarnymi USA,

przechodził przez Chiny.

Przez kilka godzin,
wszystko przepływało przez Chiny.

China Telecom twierdzi,
że to był tylko błąd,

i pewnie tak było,

ale z pewnością ktoś mógł popełnić

nieuczciwy błąd tego rodzaju,
gdyby tylko chciał,

to pokazuje, jak podatny na błędy
jest ten system,

jak jest bezbronny
w obliczu ataków celowych.

Jeśli ktoś naprawdę chciałby
zaatakować dzisiaj USA,

czy zachodnią cywilizację,

nikt nie zrobi tego za pomocą czołgów.

To się nie uda.

Prawdopodobnie zrobiono by coś

w stylu ataku
na irańskie zaplecze nuklearne.

w stylu ataku
na irańskie zaplecze nuklearne.

Nikt się do tego nie przyznał.

Zasadniczo była to
fabryka maszyn przemysłowych,

bez połączeń z Internetem,

przynajmniej tak uważano,

ale możliwe,
że ktoś przemycił do środka

napęd USB, czy coś w tym stylu,

z programem sprawiającym,

że w tym przypadku wirówki
zniszczyły się same.

Ponieważ tak program mógłby zniszczyć
rafinerię ropy naftowej,

fabrykę leków, czy półprzewodników.

Zapewne czytaliście sporo w gazetach

na temat niepokojów
związanych z cyberatakami

i ochroną przed nimi.

Jednak ludzi interesuje głównie

ochrona komputerów w Internecie,

zaskakująco mało uwagi poświęca się

ochronie samego Internetu
jako środka komunikacji.

Myślę, że potrzebujemy poświęcić temu

nieco więcej uwagi,
bo to krucha sprawa.

Więc na samym początku,

w czasach ARPANET,

zdarzały się co prawda momenty,
kiedy cała sieć padała,

bo jeden procesor IMP

miał robaka.

Internet działa w ten sposób,

że routery wymieniają
między sobą informacje

jak mogą dostarczyć
komunikaty do różnych miejsc,

a ten jeden procesor,
przez zepsutą kartę,

zdecydował się dostarczyć wiadomość

gdzieś w czasie przeszłym.

Twierdził, że może dostarczyć wiadomość
jeszcze przed jej wysłaniem.

Oczywiście najszybszym sposobem dostarczenia wiadomości gdziekolwiek

było wysłanie jej do tego typa,

który wysłałby ją w przeszłość
i odebrał wyjątkowo wcześnie,

więc każda wiadomość w Internecie

zaczęła przechodzić przez ten węzeł,

i to zapchało wszystko.

Wszystko zaczęło się psuć.

Ciekawe było,

że administratorzy byli w stanie to naprawić,

ale musieli wyłączyć cały Internet.

Dzisiaj nie byłoby to możliwe.

Mam na myśli wszystko, tak jak

służbowa rozmowa z firmą
dostarczającą telewizję kablową,

z wyjątkiem całego świata.

Obecnie nie byłoby to możliwe
z wielu powodów.

Jednym z nich jest fakt,
że wiele telefonów

używa protokołów IP
i serwisów jak Skype,

które idą drogą Internetową,

i stajemy się od nich
coraz bardziej zależni

w wielu różnych sprawach,

na przykład startując z lotniska,

nie zdajemy sobie sprawy,
że korzystamy z Internetu.

Gdy tankujemy paliwo, również.

Stopniowo tego typu systemy

zaczynają używać Internetu.

Większość z nich
jeszcze na nim nie bazuje,

ale coraz częściej korzystają z niego
w kwestiach serwisowych,

czy administracyjnych.

Biorąc na przykład telefon komórkowy,

który działa niezależnie od Internetu,

części Internetu wślizgują się w niego

w niektórych funkcjach
kontrolnych i administracyjnych,

To niezwykle kuszące,
żeby używać tych samych części składowych,

ponieważ świetnie współpracują,
są tanie,

powtarzane i tak dalej.

Zatem coraz częściej
wszystkie nasze systemy

zaczynają używać tej samej technologii

i stają się od niej zależne.

Obecnie nawet nowoczesny statek kosmiczny

korzysta z protokołu Internetowego,
by komunikować się

z jednego końca statku do drugiego.

To szaleństwo.
Nie projektowano tego z tą myślą.

Zbudowaliśmy ten system,

rozumieliśmy wszystkie jego części,

ale używamy go zupełnie inaczej
niż się spodziewaliśmy

i to na skalę bardzo odległą

od pierwotnego zamysłu.

I właściwie nikt dokładnie nie rozumie

tych rzeczy, do których jest używany.

Zamienia się w jeden z tych
wielkich rosnących systemów,

jak system finansowy,
gdzie stworzono całość

ale nikt do końca nie rozumie,

jak on dokładnie działa w każdym calu

i jakie nowe zachowania może objawić.

Zatem słysząc eksperta od Internetu

mówiącego, że może on zrobić to,
robi tamto i zrobi jeszcze coś innego,

powinniście traktować,
to tak samo sceptycznie

jak traktujecie opinie ekonomistów
na temat gospodarki,

czy opinie pana od prognozy pogody
i tego typu sprawy.

Oni wszyscy są dobrze poinformowani,

ale zmiany zachodzą na tyle szybko,
że nawet eksperci

nie wiedzą dokładnie, co się dzieje.

Jeśli widzimy jedną z internetowych map,

to po prostu czyjeś przypuszczenie.

Nikt do końca nie wie,
czym teraz jest Internet,

bo jest teraz czymś innym,
niż był godzinę temu.

Zmienia się cały czas
i na nowo konfiguruje.

Uważam, że główny problem to to,

że szykujemy sobie rodzaj katastrofy,

podobnej do tej z systemem finansowym,

gdzie system zbudowany głównie na zaufaniu,

przeznaczony do użytku na mniejszą skalę,

poszerzamy poza granice możliwości,

jakimi miał operować.

Moim zdaniem to szczera prawda,

nie jesteśmy świadomi konsekwencji,

jakie może przynieść udany atak

na system komputerowy,

i jakikolwiek by nie był,
będzie gorszy za rok,

i jeszcze gorszy w kolejnych latach.

Potrzebujemy planu B.

Na razie nie ma żadnego planu B.

Nie ma konkretnego systemu zapasowego,

niezależnego od Internetu,

zrobionego z zupełnie innego
zestawu klocków.

Potrzebujemy czegoś, co niekoniecznie

musi łączyć się z Internetem.

Policja musi być w stanie

wezwać straż pożarną nawet bez Internetu,

a szpital musi być w stanie zamówić paliwo.

To nie musi być
wielomiliardowy projekt rządowy.

Sprawa jest dość prosta technicznie,

bo mogłoby to bazować na położonych już
w podłożu światłowodach,

na istniejącej infrastrukturze bezprzewodowej.

Tu chodzi tylko o decyzję.

Ale ludzie nie zdecydują się na to,

dopóki nie zauważą potrzeby,

i to jest nasz aktualny problem.

Było wielu takich ludzi,

wielu z nas przez lata spierało się,

czy powinniśmy mieć ten niezależny system,

ale ludziom ciężko skupić się na planie B,

gdy plan A wydaje się pracować
tak sprawnie.

Myślę, że gdyby ludzie zrozumieli,

jak bardzo jesteśmy zależni od Internetu,

jak jest on bezbronny,

moglibyśmy skupić się na tym,

żeby po prostu chcieć
istnienia dodatkowego systemu,

i jeśli ludzie powiedzą:
"Tak, chciałbym z tego korzystać,

chciałbym mieć taki system",
wtedy on powstanie.

To wcale nie jest duży problem.

Ludzie w tym pomieszczeniu
byliby w stanie to zrobić.

Wydaje mi się, że właściwie

ze wszystkich problemów,
o których usłyszycie podczas tej konferencji,

ten jest najłatwiejszy do rozwiązania.

Jestem szczęśliwy,
że mogłem wam o tym opowiedzieć.

Dziękuję bardzo.

(Brawa)