Pode un ordenador escribir poesía?

Se les un poema e te sintes conmovido por él, pero logo descubres que en realidade foi escrito por un ordenador, sentiríaste de distinta maneira ante a experiencia? Pensarías que o ordenador se expresou por sí mesmo e foi creativo, ou sentiríaste enganado por un sucio truco? Nesta charla, o escritor Oscar Schwartz examina porqué reaccionamos tan contundentemente á idea dun ordenador escribindo poesía-- e como esta reacción nos axuda a entender que significa ser humano.

Teño unha pregunta.

Pode un ordenador escribir poesía?

Esta é unha pregunta provocadora.

Pensas neso por un minuto,

e de golpe unha morea
de preguntas

como:

Que é un ordenador?

Que é poesía?

Que é creatividade?

Pero estas son preguntas

que a xente pasa toda a súa vida
tratando de responder,

non nunha única charla TED

Polo que intentaremos un enfoque diferente

Velaquí arriba temos dous poemas.

Un deles está escrito por un humano,

e o outro por un ordenador.

Vouvos a pedir que me digades cal é cal

Intentádeo:

Poema1:
Pequena mosca/ Os teus xogos de estío,/

A miña atolondrada man/ Levaron

Non son eu / Unha mosca coma ti?/
Non es ti / Un home coma min?

Poema 2:
Podémonos sentir / Activista ao longo / das mañás da túa vida/

Para ao ver, Papa odio o / non toda a noite
para comezar unha gran outra cousa (...)

Ben, rematouse o tempo.

Mans arriba quen crea que o Poema 1
foi escrito por un humano.

Vale, a maioría de vós.

Mans arriba quen crea que o Poema 2
foi escrito por un humano.

Moi valentes,

porque o primeiro foi escrito
polo poeta William Blake.

O segundo foi escrito por un algoritmo

que colleu toda a linguaxe da miña conta
de Facebook nun só día

e logo rexenerouno algoritmicamente,

seguindo métodos que describirei
brevemente máis adiante

Entón vamos a intentar outra proba.

De novo, non tedes toda a vida
para ler isto,

confiade no voso instinto.

Poema 1: Un león ruxe e o can ladra.
É interesante / é fascinante

que o paxaro voará e non /
ruxirá ou ladrará.

Cautivadoras historias sobre animais

están nos meus soños
e cantareinos todos se eu/

non estou exhausto ou agotado.

Poema 2: Oh! canguros, abelorios,
sodas de chocolate!/

Sodes realmente belos!

Perlas, / harmónicas, lambetadas,
aspirinas!

Todas / as cousas
das que sempre se falou (...)

Ben, rematouse o tempo.

Se pensedes que o primeiro poema,

foi escrito por un humano

levantade a man.

Vale.

E se pensades que o segundo poema

foi escrito por un humano,

levantade a man.

Temos, máis ou menos,
unha división aquí de 50/50.

Foi moito máis difícil.

Velaquí a resposta,

o primeiro poema foi xerado
por un algoritmo chamado Racter,

que foi creado no 1970,

e o segundo poema foi escrito
por un tipo chamado Frank O'Hara,

quen resulta ser
un dos meus poetas favoritos.

(Risas)

Así que o que acabamos de facer agora
é un test Turing de poesía.

O test Turing foi proposto
por primeira vez por este tipo,

Alan Turing, no 1950.

co fin de responder á pregunta,

poden os ordenadores pensar?

Alan Turing
cría que se o ordenador fose capaz

de ter un texto basaedo na conversación
cun humano,

con tal dominio que o humano
non puidese dicir

se están falando cun ordenador
ou cun humano,

logo poderíase dicir do ordenador
que ten intelixencia.

Así que no 2013,
o meu amigo Benjamin Laird e eu,

creamos un test Turing online
para a poesía.

Chámase robot ou non,

e podedes probalo por vós mesmos.

Pero basicamente,
é un xogo ao que xa xogamos.

Preséntasevos un poema,

e non sabedes se foi
escrito por un humano

ou un ordenador

e tedes que adivinar.

Miles e miles de persoas
xa fixeron esta proba online,

polo que temos os resultados.

E cales son eses resultados?

Turing dixo que se un ordenador
poidese enganar a un humano

o 30% do tempo que iso sería un humano,

entón pasaría o test Turing por intelixencia.

Temos poemas na base de datos de robot ou non

que enganaron ao 65% dos lectores humanos
ao creer

que foi escrito por un humano.

Porén, penso que temos unha resposta a nosa pregunta.

De acordo coa lóxica o test Turing,

pode un ordenador escribir poesía?

Claro, por suposto que pode.

Pero se vos sentides un pouco molestos

coa resposta, non pasa nada.

se tedes un montón
de reaccións instintivas,

iso tamén está ben
porque isto non é o final da historia.

Vamos a xogar o noso terceiro e derradeiro test.

De novo, vades a ter que ler

e dicirme cal pensades que é humano.

Poema 1: Bandeiras vermellas son a razón
para fermosas bandeiras. / e cenefas.

Cenefas de bandeiras /E materiais pesados /
Razóns para levar materiais pesados. (...)

Poema 2: Un cervo salta ao máis alto, /
xa escoitei ao narciso

Xa escoitei á bandeira hoxe /
Xa escoitei ao cazador contar;/

Isto non é máis que o éxtase da morte, /
E despois a pausa está case rematada (...)

Ok, rematouse o tempo.

Mans arriba os que pensedes
que o Poema 1

foi escrito por un humano.

Mans arriba os que pensedes
que o Poema 2

foi escrito por un humano.

Guau!, iso é máis xente do esperado.

Estaredes sorprendidos
de descubrir que o Poema 1

foi escrito pola gran poetisa
Gertrude Stein.

E o Poema 2 foi xerado
por un algoritmo chamado RKCP.

Agora, antes de que sigamos,
deixádeme describir moi rápida e brevemente,

cómo funciona RKCP.

Pois ben...
RKP é un algoritmo deseñado

por Ray Kurzweill,

director de enxeñería en Google

e un firme crente
da intelixencia artificial

Entón,
vós dades a RKP un texto de orixe,

e él analíza o texto de orixe
co fin de descubrir

como emprega a linguaxe,

e logo rexenera a linguaxe

que imita ese primeiro texto.

Polo que no poema que acabamos de ver,

Poema 2,
o que todos pensastes que era humano,

foi creado
a través dun montón de poemas

dunha poetisa chamada Emily Dickinson

observando a maneira na que ela
empregaba a linguaxe,

aprendiu o modelo,

e logo xerou un modelo
de acordo a esa mesma estrutura.

Pero o máis importante
que hai que saber de RKCP

é que non sabe o significado
das palabras que está a usar.

A linguaxe é tan só materia prima,

podería ser chino, podería ser Sueco,

podería ser a linguaxe recompilada
no día en Facebook

é só materia prima.

E aínda así, é capaz de crear un poema

que parece máis humano
que o poema de Gertrude Stein,

e Gertrude Stein é humana.

Así que o que fixemos aquí é, máis ou menos,
o contrario o test Turing.

Polo que, Gertrude Stein, humana,
é capaz de escribir un poema

que leva á maioría
de xuíces humanos a pensar

que foi escrito por un ordenador.

Polo tanto, segundo a lóxica revertida
do test de Turing,

Gertrude Stein é un ordenador.

(Risas)

Confundidos?

Bastante xusto.

Ata agora tivemos humanos
que escribiron como humanos,

temos ordenadores
que escriben como ordenadores,

temos ordenadores
que escriben como humanos,

pero tamén temos,
quizáis máis confusamente,

humanos que escriben como ordenadores.

Así que...que sacamos de todo isto?

Damos por sentado
que William Blake

é dalguna maneira máis humano

que Gertrude Stein?

Ou que Gertrude Stein
é máis ordenador que William Blake?

(Risas)

Estas son preguntas
que me preguntei a min mesmo

durante arredor de dous anos,

e aínda non teño respostas,

Pero o que sí teño
son unha morea de percepcións

sobre a nosa relación coa tecnoloxía.

Así que a miña primeira percepción
é que,

por algunha razón,

asociamos a poesía co ser humano.

Porén cando preguntamos,
"Pode un ordenador escribir poesía?"

tamén estamos a preguntar,

" Que siginifica ser humano

e como poñemos límites a esta categoría?

Como dicimos
quen ou que pode ser parte desta categoría?

Esta é unha pregunta filosófica esencial, creo,

e non pode ser respondida
con un test de sí ou non

como o test Turing.

Tamén creo que Alan Turing
comprendiu isto,

e cando ideou o seu test no 1950,

el fíxoo como unha provocación filosófica.

Polo que a miña segunda percepción
é que, cando realizamos

o test Turing para poesía,

non estamos realmente probando
a capacidade dos ordenadores

porque a poesía xerada
mediante algoritmos,

é bastante simple e xa existiu,
máis ou menos, dende o 1950.

O que estamos a facer
co test Turing de poesía, preferentemente,

é recolectar opinións
sobre que consitúe a raza humana.

Así, o que descubrín,

o que xa vimos antes,

dixemos que William Blake é máis humano

que Gertrude Stein.

Por suposto, isto non significa
que William Blake

fose realmente máis humano

ou que Gertrude Stein
fose máis un ordenador.

Simplemente quere dicir
que a categoría de humano é inestable.

Isto levoume a entender

que o ser humano
non é un obxecto frío e duro.

Senón que é máis ben algo construído
a través das nosas opinións

e que cambia co tempo.

Polo que a miña percepción final
é que o ordenador, máis ou menos,

funciona como un espello
que reflicte calquer idea do ser humano

que lle mostremos.

Mostrámoslle a Emily Dickinson,

e devólvenos a Emily Dickinson.

Mostrámoslle a William Blake,

e iso é o que nos reflicte a nós.

Mostrámoslle Gertrude Stein.

o que nos mostra de volta
é a Gertrude Stein.

Máis que calquera outra tecnoloxía,

o ordenador é un espello
que reflicte calquera idea

do ser humano que lle ensinemos.

Porén, estou seguro
de que moitos de vós oístes

un montón sobre intelixencia artifical
ultimamente.

E a maior parte da conversación é sobre,

podemos creala?

Podemos crear un ordenador intelixente?

Podemos construír un ordenador creativo?

O que parece que nos
preguntamos continuamente

é se podemos crear un humano
como un ordenador?

Pero o que vimos ata agora

é que o ser humano
non é un feito científico,

iso é unha idea concatenante
e en constante evolución

e unha que cambia co tempo.

Polo que cando comezamos a pelear
con estas ideas

de intelixencia artifical no futuro,

non deberíamos de preguntarnos,

"Podemos construíla?"

Pero tamén deberiamos plantearnos,

"Que idea do humano
queremos reflectir en nós mesmos?"

Esta é unha idea filosófica esencial,

e é unha que non pode ser respondida
por un software solo,

pero creo que require
un momento de reflexión existencial

sobre a amplitude da especie.

Graciñas.

(Aplausos)