Η τέχνη των πρώτων εντυπώσεων - στον σχεδιασμό και στη ζωή

Ο σχεδιαστής βιβλίων Τσιπ Κιντ ξέρει πολύ καλά πώς συχνά κρίνουμε τα πράγματα με την πρώτη εντύπωση. Σε αυτή την ξεκαρδιστική, γρήγορη ομιλία, εξηγεί τις δύο τεχνικές που χρησιμοποιούν οι σχεδιαστές για να επικοινωνούν άμεσα - τη σαφήνεια και το μυστήριο - και πότε, γιατί και πώς λειτουργούν. Εξυμνεί όμορφα, χρήσιμα κομμάτια σχεδιασμού, εξοβελίζει την λιγότερη επιτυχημένη δουλειά, και μοιράζεται τη σκέψη πίσω από μερικά από τα αντιπροσωπευτικά του εξώφυλλα.

Μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα.

Μπλα μπλα μπλα μπλα,

μπλα μπλα, μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα.

Μπλα μπλα μπλα, μπλα.

Τι στο καλό ήταν αυτό;

Δεν ξέρετε γιατί δεν μπορούσατε
να το καταλάβετε.

Δεν ήταν ξεκάθαρο.

Αλλά ελπίζω να ειπώθηκε
με αρκετή πειθώ

ώστε να ήταν τουλάχιστον
δελεαστικά μυστηριώδες.

Σαφήνεια ή μυστήριο;

Εξισορροπώ αυτά τα δύο πράγματα
στην καθημερινή μου δουλειά ως γραφίστας,

καθώς και στην καθημερινή μου
ζωή ως Νεοϋορκέζος

κάθε μέρα,

και αυτά είναι δύο στοιχεία
που με συναρπάζουν παντελώς.

Να ένα παράδειγμα.

Πόσοι ξέρουν τι είναι αυτό;

Εντάξει. Τώρα πόσοι ξέρουν τι είναι αυτό;

Εντάξει. Χάρη σε δύο ακόμη επιδέξιες
μολυβιές από τον ιδιοφυή Τσαρλς Μ. Σουλτς,

τώρα έχουμε επτά επιδέξιες μολυβιές
που από μόνες τους

δημιουργούν μια ολόκληρη
συναισθηματική ζωή,

μια ζωή που έχει συναρπάσει
εκατοντάδες εκατομμύρια θαυμαστές

για πάνω από 50 χρόνια.

Αυτό είναι το εξώφυλλο ενός βιβλίου

που σχεδίασα για τη δουλειά
του Σουλτς και την τέχνη του,

που θα κυκλοφορήσει αυτό το φθινόπωρο,

και αυτό είναι όλο το εξώφυλλο.

Δεν υπάρχει άλλη τυπογραφική ή οπτική
πληροφορία στο μπροστινό μέρος,

και το όνομα του βιβλίου είναι
«Μόνο ό,τι είναι απαραίτητο».

Είναι κάπως συμβολικό για τις επιλογές
που πρέπει να κάνω κάθε μέρα

για τον σχεδιασμό που αντιλαμβάνομαι

και τον σχεδιασμό που δημιουργώ.

Σαφήνεια λοιπόν.

Η σαφήνεια μπαίνει στο ψητό.

Είναι απότομη. Είναι τίμια.
Είναι ειλικρινής.

Αναρωτιόμαστε αυτό.
[«Πότε πρέπει να είστε σαφείς;»]

Τώρα, κάτι τέτοιο, είτε μπορούμε
να το διαβάσουμε είτε όχι,

πρέπει να είναι πραγματικά σαφές.

Είναι;

Αυτό είναι ένα αρκετά πρόσφατο παράδειγμα
αστικής σαφήνειας που λατρεύω,

κυρίως επειδή είμαι πάντα
αργοπορημένος και πάντα βιάζομαι.

Έτσι όταν εμφανίστηκαν αυτοί οι μετρητές
πριν από μερικά χρόνια στους δρόμους,

ενθουσιάστηκα, επειδή ήξερα επιτέλους

πόσα δευτερόλεπτα είχα
για να περάσω απέναντι

πριν με πατήσει κάποιο αυτοκίνητο.

Έξι; Το 'χω.
(Γέλια)

Ας κοιτάξουμε λοιπόν το γιν
στο γιανγκ της σαφήνειας,

και αυτό είναι το μυστήριο.

Το μυστήριο είναι εξ ορισμού
πολύ πιο περίπλοκο.

Το μυστήριο απαιτεί να αποκωδικοποιηθεί,

και όταν γίνεται σωστά,
θέλουμε πραγματικά να το κάνουμε.

[«Πότε πρέπει να είστε μυστηριώδεις;»]

Στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Γερμανοί
ήθελαν πολύ να αποκωδικοποιήσουν αυτό,

και δεν μπορούσαν.

Να ένα παράδειγμα σχεδιασμού
που έκανα πρόσφατα

για ένα μυθιστόρημα
του Χαρούκι Μουρακάμι,

για τον οποίο έχω κάνει σχεδιαστικές
δουλειές πάνω από 20 χρόνια,

και αυτό είναι ένα μυθιστόρημα για έναν
νεαρό που έχει τέσσερις αγαπητούς φίλους

οι οποίοι ξαφνικά,
μετά την πρώτη χρονιά στο κολλέγιο,

τον ξεκόβουν τελείως χωρίς εξήγηση,

και είναι συντετριμμένος.

Τα ονόματα των φίλων στα Ιαπωνικά
παραπέμπουν σε ένα χρώμα.

Υπάρχει λοιπόν, ο κος Κόκκινος,
ο κος Μπλε, η κα Λευκή και η κα Μαύρη.

Ο Τσουκούρου Ταζάκι, το όνομά του
δεν αντιστοιχεί σε κάποιο χρώμα,

έτσι το παρατσούκλι του είναι Άχρωμος,
και καθώς αναπολεί τη φιλία τους,

θυμάται ότι ήταν δεμένοι
σαν τα πέντε δάχτυλα σε ένα χέρι.

Έτσι δημιούργησα αυτή την κάπως
αφηρημένη απεικόνιση αυτού,

αλλά υπάρχουν πολλά περισσότερα
κάτω από την επιφάνεια της ιστορίας,

και πολλά που συμβαίνουν
κάτω από την επιφάνεια του εξώφυλλου.

Τα τέσσερα δάχτυλα είναι τώρα
τέσσερις σιδηροδρομικές γραμμές

στο σύστημα μετρό του Τόκιο,

που έχει σημασία στην ιστορία.

Και μετά έχετε την άχρωμη γραμμή μετρό

που διασταυρώνεται
με κάθε ένα από τα άλλα χρώματα,

κάτι που βασικά κάνει
αργότερα στην ιστορία.

Βρίσκει αργότερα τον καθένα από αυτούς

για να βρει γιατί του φέρθηκαν
με τέτοιο τρόπο.

Και αυτό είναι το τρισδιάστατο
τελικό προϊόν

που κάθεται στο γραφείο μου,

και ελπίζω ότι απλά θα δελεαστείτε

από το μυστήριο του πώς φαίνεται,

και θα θέλετε να το διαβάσετε

για να αποκωδικοποιήσετε και να βρείτε
και να ξεκαθαρίσετε γιατί φαίνεται έτσι.

[«Η Οπτική Καθομιλουμένη»]

Αυτός είναι ένας τρόπος χρήσης
ενός πιο οικείου είδους μυστηρίου.

Τι σημαίνει;

Να τι σημαίνει.
[«Κάνε το να μοιάζει με κάτι άλλο.»]

Η οπτική καθομιλουμένη είναι ο τρόπος
που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε κάτι

εφαρμοσμένο σε κάτι άλλο έτσι ώστε
να το δούμε με έναν διαφορετικό τρόπο.

Αυτή την προσέγγιση ήθελα να πάρω σε ένα
βιβλίο με δοκίμια του Ντέιβιντ Σεντάρις

που τότε είχε αυτόν τον τίτλο.
[«Όλη η Ομορφιά Που Θα Χρειαστείτε Ποτέ»]

Η πρόκληση εδώ ήταν ότι αυτός
ο τίτλος δεν σημαίνει τίποτα.

Δεν συνδέεται με κανένα
δοκίμιο στο βιβλίο.

Τον είδε στο όνειρό του
ο φίλος του συγγραφέα.

Ευχαριστώ πολύ, λοιπόν -- (Γέλια) --
συνήθως, δημιουργώ ένα σχέδιο

που με κάποιο τρόπο βασίζεται στο κείμενο,
αλλά αυτό είναι όλο το κείμενο.

Έχετε λοιπόν αυτόν τον μυστηριώδη τίτλο
που δεν σημαίνει τίποτα,

έτσι προσπάθησα να σκεφτώ:

Πού θα βλέπαμε λίγο μυστηριώδες κείμενο

που φαίνεται να σημαίνει κάτι,
ενώ δεν σημαίνει τίποτα;

Και φυσικά, όχι πολύ αργότερα,

ένα βράδυ μετά από δείπνο με Κινέζικο,

έφτασε αυτό, και σκέφτηκα,
«Αυτό είναι! Τρομερή ιδέα!»

(Γέλια)

Μου άρεσαν οι ξεκαρδιστικά μυστηριώδεις
αλληγορίες στα κουλουράκια της τύχης

που φαίνεται να σημαίνουν κάτι πολύ βαθύ

αλλά όταν το σκεφτείτε -αν το σκεφτείτε-
δεν σημαίνουν κάτι.

Αυτό λέει, «Σχεδόν κανένας δεν ξέρει
πόσα κερδίζει αγνοώντας το μέλλον».

Αυτό ακριβώς εννοώ.
(Γέλια)

Αλλά μπορούμε να πάρουμε
αυτή την οπτική καθομιλουμένη

και να την εφαρμόσουμε στον Κο Σεντάρις,

και είμαστε τόσο εξοικειωμένοι με το πώς
μοιάζουν οι τύχες σ' αυτά τα κουλουράκια

που δεν χρειαζόμαστε καν
τα κομμάτια του μπισκότου πια.

Απλώς βλέπουμε αυτό το περίεργο πράγμα

και ξέρουμε ότι αγαπούμε
τον Ντέιβιντ Σεντάρις,

κι έτσι ελπίζουμε
ότι θα τα περάσουμε καλά.

[«"Απάτη" Δοκίμια από τον Ντέιβιντ Ράκοφ»]

Ο Ντέιβιντ Ράκοφ ήταν
ένας υπέροχος συγγραφέας

και ονόμασε το πρώτο του βιβλίο «Απάτη»

επειδή του έστελναν δουλειές από περιοδικά

για να κάνει πράγματα
για τα οποία δεν είχε τα προσόντα.

Ήταν ένας αδύνατος αστικός τυπάκος

και το περιοδικό GQ τον έστελνε
στον ποταμό Κολοράντο

για να κάνει ράφτινγκ στα κύματα
και να δει αν θα επιζήσει.

Μετά θα έγραφε γι' αυτό,
και ένιωθε ότι ήταν μια απάτη

και ότι διαστρέβλωνε τον εαυτό του.

Έτσι ήθελα το εξώφυλλο αυτού του βιβλίου
να διαστρεβλώνεται κι αυτό

και μετά κάπως να δείξω
έναν αναγνώστη να αντιδρά σε αυτό.

Αυτό με οδήγησε στο γκράφιτι.

Το γκράφιτι με συναρπάζει.

Νομίζω ότι όποιος ζει
σε αστικό περιβάλλον

συναντά συνεχώς γκράφιτι,
και υπάρχουν διάφορα είδη.

Αυτή είναι μια φωτογραφία
που τράβηξα στο Λόουερ Ιστ Σάιντ

από απλώς ένα κουτί μετασχηματιστή
στο πεζοδρόμιο

το οποίο έχει τρελές σημειώσεις.

Είτε το κοιτάτε αυτό και σκέφτεστε,
«Ω, είναι χαριτωμένη αστική επιτήδευση»,

ή το κοιτάτε και λέτε,
«Είναι παράνομη κατάχρηση ιδιοκτησίας»,

εκεί που όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε

είναι ότι δεν μπορείτε να τo διαβάσετε.

Σωστά; Δεν υπάρχει
κάποιο ξεκάθαρο μήνυμα εδώ.

Υπάρχει ένα άλλο είδος γκράφιτι
που βρίσκω πολύ πιο ενδιαφέρον,

που το ονομάζω συντακτικό γκράφιτι.

Αυτή είναι μια φωτογραφία
που τράβηξα πρόσφατα στο μετρό,

και καμιά φορά βλέπετε
λάγνα, χαζά πράγματα,

αλλά σκέφτηκα ότι ήταν ενδιαφέρον,

είναι μια αφίσα που επαινεί
και λιβανίζει την Airbnb,

και κάποιος πήρε έναν μαρκαδόρο

και ως συντάκτης εντύπου
εξέφρασε τι σκέφτεται γι' αυτό.

Τράβηξε την προσοχή μου.

Σκέφτηκα, πώς το εφαρμόζουμε
σε αυτό το βιβλίο;

Πήρα το βιβλίο από αυτόν,
και αρχίζω να το διαβάζω, και σκέφτομαι,

ο τύπος δεν είναι αυτός που λέει
ότι είναι, είναι απατεώνας.

Και βγάζω έναν κόκκινο μαρκαδόρο,

και μέσα στην απογοήτευσή μου
έγραψα βιαστικά αυτό μπροστά.

Έτοιμο το σχέδιο.
(Γέλια)

Και το δέχτηκαν!
(Γέλια)

Άρεσε στον συγγραφέα, άρεσε στον εκδότη,

και το βιβλίο βγήκε έτσι στον κόσμο,

και είχε πλάκα να βλέπω κόσμο
να το διαβάζει στο μετρό

και να περπατάει με αυτό και λοιπά,

και όλοι τους έμοιαζαν
λες και ήταν τρελοί.

(Γέλια)

[«"Perfidia" ένα μυθιστόρημα
του Τζέιμς Ελρόι»]

Ο Τζέιμς Ελρόι είναι σπουδαίος
συγγραφέας αστυνομικών,

καλός φίλος, έχω δουλέψει μαζί του
για πολλά χρόνια.

Μάλλον είναι πιο γνωστός ως ο συγγραφέας

των «Η Μαύρη Ντάλια»
και «Λος Άντζελες εμπιστευτικό».

Το τελευταίο του μυθιστόρημα λεγόταν έτσι,
που είναι ένα πολύ μυστηριώδες όνομα

που είμαι σίγουρος ότι πολλοί ξέρουν
τι σημαίνει, αλλά πολλοί όχι.

Είναι η ιστορία ενός Ιαπωνο-Αμερικανού
ντετέκτιβ στο Λος Άντζελες το 1941

που ερευνά έναν φόνο.

Μετά γίνεται το Περλ Χάρμπορ,

και λες και η ζωή του
δεν ήταν αρκετά δύσκολη,

τα φυλετικά θέματα είχαν ενταθεί,

δημιουργήθηκαν γρήγορα τα στρατόπεδα
συγκέντρωσης για τους Ιαπωνο-Αμερικανούς,

και υπάρχει πολύ ένταση
και απαίσια πράγματα

καθώς συνεχίζει να προσπαθεί
να διαλευκάνει αυτόν τον φόνο.

Στην αρχή το σκέφτηκα πολύ κυριολεκτικά,

θα πάρουμε το Περλ Χάρμπορ
και θα το προσθέσουμε στο Λος Άντζελες

και θα βάλουμε μια αυγή από
την αποκάλυψη στον ορίζοντα της πόλης.

Αυτή είναι μια φωτογραφία
από το Περλ Χάρμπορ

σε συνδυασμό με το Λος Άντζελες.

Ο εκδότης μου είπε,
«Ξέρεις, είναι ενδιαφέρον

αλλά νομίζω ότι μπορείς να τα πας καλύτερα
και μπορείς να το κάνεις πιο απλό».

Επέστρεψα λοιπόν στο σχεδιαστήριό μου,
όπως κάνω πολύ συχνά.

Αλλά επειδή ζω σε αυτά που με περιβάλλουν,

εργάζομαι σε έναν ουρανοξύστη
στο Μανχάταν,

και κάθε βράδυ, πριν φύγω από το γραφείο,

πρέπει να πατήσω αυτό το κουμπί
για να βγω έξω,

και ανοίγει η μεγάλη βαριά γυάλινη πόρτα
και μπορώ να μπω στο ασανσέρ.

Ένα βράδυ, εντελώς ξαφνικά,

το κοιτάζω και το είδα με έναν τρόπο
που δεν τον είχα παρατηρήσει πριν.

Μεγάλος κόκκινος κύκλος, κίνδυνος.

Σκέφτηκα ότι ήταν τόσο προφανές

που πρέπει να έχει ξαναγίνει
αμέτρητες φορές,

κι έτσι έκανα μια αναζήτηση εικόνας
στο Google και δεν βρήκα κανένα εξώφυλλο

που να έμοιαζε κάπως έτσι,

και αυτό ήταν που έλυσε
πραγματικά το πρόβλημα,

και γραφιστικά είναι πιο ενδιαφέρον

και δημιουργεί μεγαλύτερη ένταση
ανάμεσα στην ιδέα

ενός συγκεκριμένου είδους ανατολής

που αναδύεται πάνω
από το Λ.Α. και την Αμερική.

[«"Χαψιά" Μια περιήγηση
στο ανθρώπινο πεπτικό σύστημα»]

Η Μέρι Ρόουτς είναι εκπληκτική συγγραφέας

που παίρνει δυνητικά
τετριμμένα επιστημονικά θέματα

και τα κάνει να μην είναι καθόλου
τετριμμένα, τα κάνει διασκεδαστικά.

Σε αυτή τη συγκεκριμένη περίπτωση,

έχει να κάνει με το ανθρώπινο
πεπτικό σύστημα.

Προσπαθώ να βρω τι θα είναι
το εξώφυλλο αυτού του βιβλίου.

Αυτή είναι μια αυτοπροσωπογραφία.
(Γέλια)

Κάθε πρωί κοιτάζομαι στον καθρέφτη
του ντουλαπιού με τα φάρμακα

για να δω αν η γλώσσα μου είναι μαύρη.

Αν δεν είναι, είμαι εντάξει.

(Γέλια)

Σας συνιστώ να το κάνετε όλοι σας.

Αλλά άρχισα να σκέφτομαι
ότι αυτή ήταν η εισαγωγή μας.

Σωστά; Στο ανθρώπινο πεπτικό σύστημα.

Αλλά νομίζω ότι όλοι μπορούμε
να συμφωνήσουμε

ότι οι πραγματικές φωτογραφίες
του ανθρώπινου στόματος,

βασισμένες σε αυτό, είναι απωθητικές.
(Γέλια)

Για το εξώφυλλο λοιπόν,
έκανα αυτή την απεικόνιση

η οποία κυριολεκτικά τρώγεται περισσότερο

και μας υπενθυμίζει ότι είναι καλύτερα
να προσεγγίσουμε το πεπτικό σύστημα

από αυτό το άκρο.

(Γέλια)

Δεν χρειάζεται καν να ολοκληρώσω
την πρόταση. Εντάξει.

[«Μη χρήσιμο μυστήριο»]

Τι συμβαίνει όταν η σαφήνεια
και το μυστήριο μπερδεύονται;

Το βλέπουμε συνεχώς.

Αυτό το ονομάζω μη χρήσιμο μυστήριο.

Κατεβαίνω στο μετρό --
χρησιμοποιώ πολύ το μετρό --

και αυτό το κομμάτι χαρτί
είναι κολλημένο σε μια κολόνα.

Σωστά; Και τώρα σκέφτομαι, ωπ,

και το τρένο έρχεται τώρα και
προσπαθώ να καταλάβω τι σημαίνει,

και σας είμαι υπόχρεος.

Μέρος του προβλήματος είναι
ότι έχουν τμηματοποιήσει την πληροφορία

με ένα τρόπο που νομίζουν ότι βοηθάει,
αλλά ειλικρινά, καθόλου δεν βοηθάει.

Αυτό είναι ένα μυστήριο
που δεν χρειαζόμαστε.

Χρειαζόμαστε χρήσιμη σαφήνεια,
έτσι για πλάκα, το επανασχεδίασα.

Χρησιμοποιεί τα ίδια στοιχεία.

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ. Ακόμη περιμένω τηλέφωνο
από το Υπουργείο Συγκοινωνιών.

(Γέλια)

Ξέρετε, δεν χρησιμοποιώ καν
περισσότερα χρώματα από αυτούς.

Δεν ασχολήθηκαν να κάνουν
το 4 και το 5 πράσινα,

τόσο βλάκες. (Γέλια)

Το πρώτο πράγμα που βλέπουμε είναι
ότι υπάρχει μια αλλαγή στις υπηρεσίες,

και μετά, σε δύο πλήρεις προτάσεις
με αρχή, μέση και τέλος,

μας λέει ποια είναι η αλλαγή
και τι θα γίνει.

Πείτε με τρελό!
(Γέλια)

[«Χρήσιμο μυστήριο»]
Εντάξει.

Να ένα κομμάτι μυστηρίου που μου αρέσει:

η συσκευασία.

Αυτός ο επανασχεδιασμός
του κουτιού της Κόκα-Κόλα Διαίτης

από τον Τέρνερ Ντάκουορθ είναι για μένα
ένα πραγματικό έργο τέχνης.

Είναι ένα έργο τέχνης. Είναι υπέροχο.

Αλλά κομμάτι αυτού που το κάνει
τόσο ενθαρρυντικό σε μένα ως σχεδιαστή

είναι ότι πήρε την οπτική
καθομιλουμένη της Κόκα-Κόλα διαίτης --

τη γραμματοσειρά,
τα χρώματα, το ασημί φόντο --

και τα μείωσε στα πιο απαραίτητα κομμάτια,

οπότε είναι σαν να γυρίζουμε πίσω
στο πρόσωπο του Τσάρλι Μπράουν.

Πώς μπορείτε να δώσετε αρκετή πληροφορία
έτσι ώστε να ξέρουν τι είναι

αλλά να τους αναγνωρίσετε
τη γνώση που έχουν ήδη

σχετικά με αυτό το πράγμα;

Φαίνεται υπέροχο, και ακόμη
και σε ντελικατέσεν να μπείτε

και ξαφνικά να το δείτε στο ράφι,
ακόμη είναι υπέροχο.

Που κάνει το επόμενο --

[«Μη χρήσιμη σαφήνεια»] --
όλο και πιο απογοητευτικό,

τουλάχιστον για μένα.

Εντάξει, και πάλι, επιστρέφουμε στο μετρό,

αφού κυκλοφόρησε αυτό,

τράβηξα αυτές τις φωτογραφίες.

Σταθμός μετρό Τάιμς Σκουέαρ.

Η Κόκα-Κόλα το έχει εξαγοράσει
ολόκληρο για διαφήμιση. Εντάξει;

Και ίσως μερικοί από εσάς
να ξέρουν πού πηγαίνει αυτό.

«Μετακόμισες στη Νέα Υόρκη
με τα ρούχα που φοράς,

τα μετρητά στην τσέπη σου,
και το βλέμμα στο βραβείο.

Παίρνεις Κόκα».
(Γέλια)

«Μετακόμισες στη Νέα Υόρκη
με ένα διδακτορικό, ένα καθαρό κοστούμι,

και εξαιρετικά δυνατή χειραψία.

Παίρνεις Κόκα».
(Γέλια)

Είναι πραγματικές!
(Γέλια)

Δεν την γλίτωσαν ούτε οι κολόνες,

μόνο που τις έβαλαν σε στιλ Γιόντα.
(Γέλια)

«Κόκα παίρνεις».
(Γέλια)

[«Συγγνώμη, ΤΙ παίρνω;;»]

Αυτή η καμπάνια ήταν μεγάλο λάθος.

Την απέσυραν σχεδόν αμέσως
λόγω αντιδράσεων από τους καταναλωτές

και διάφορες μη κολακευτικές
παρωδίες στο διαδίκτυο --

(Γέλια) --

και επίσης η τελεία δίπλα στο «Παίρνεις»,
δεν είναι τελεία, είναι εμπορικό σήμα.

Ευχαριστώ πολύ.

Για μένα, ήταν τόσο απίστευτο

πώς μπόρεσαν να κάνουν τη συσκευασία
τόσο μυστηριωδώς όμορφη και τέλεια

και το μήνυμα τόσο αβάσταχτα
και ξεκάθαρα λάθος.

Μου ήταν αδιανόητο.

Ελπίζω να μπόρεσα να μοιραστώ
μαζί σας μερικές από τις σκέψεις μου

σχετικά με τη χρήση της σαφήνειας
και του μυστηρίου στη δουλειά μου,

και ίσως το πώς να αποφασίσετε
να είστε πιο σαφείς στη ζωή σας,

ή ίσως να είστε λίγο πιο μυστηριώδεις
και να μην τα λέτε όλα.

(Γέλια)

Και αν σας αφήσω κάτι από αυτή την ομιλία,

ελπίζω να είναι αυτό.

Μπλι μπλι μπλι μπλα. Μπλα μπλα μπλι μπλι.
[«"Κρίνε Αυτό", Τσιπ Κιντ»]

Μπλι μπλι μπλα μπλα μπλα.
Μπλα μπλα.

Μπλα μπλα.

(Χειροκρότημα)