Παρακαλώ μην μου πάρεις τα Air Jordan μου

Θα σκοτώνατε για ένα ζευγάρι Air Jordan; Ο Λέμον Άντερσεν περιγράφει την ιστορία κάποιου που το έκανε, απαγγέλοντας ένα ποίημα του Ρετζ Ι. Γκέινς. Αυτοί οι στίχοι δίδαξαν στον Λέμον ότι η ποίηση μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από αυτοέκφραση και ότι μπορεί να ακουστεί σαν μουσική αν της δοθεί ρυθμός και εγχυθεί με την ενέργεια των δρόμων της Νέας Υόρκης γύρω του.

«Τα Air Jordan μου
κοστίζουν ένα κατοστάρικο με ΦΠΑ.

Το καστόρινο τζάκετ Starters μου
γράφει Raiders από πίσω.

Έχω στυλ, χαμόγελο, φαίνομαι κακός,

γιατί δεν έχει σημασία να ακούγεσαι,
μόνο να φαίνεσαι.

Το δερμάτινο Αdidas καπέλο μου ταιριάζει

με το μαϊμού Gucci σακίδιό μου.
(Γέλια)

Κανένας δεν είναι τόσο ωραίος όσο εγώ,

αλλά όλα αυτά κοστίζουν λεφτά,
δεν είναι δωρεάν,

και δεν έχω δουλειά, καθόλου λεφτά,

αλλά είναι εύκολο να τα κλέψεις
από το εμπορικό κέντρο.

Οι γονείς λένε δεν πρέπει,
αλλά εγώ ξέρω ότι πρέπει.

Πρέπει να κάνω ότι μπορώ
για να 'μαι ωραίος,

και πρέπει να 'μαι ωραίος,
λοιπόν για να σου πω την αλήθεια μεγάλε,

δεν ξέρω γιατί. Υποθέτω ότι με κάνει
να νιώθω ξεχωριστός μέσα μου.

Όταν φοράω καινούρια ρούχα
δε χρειάζεται να κρύβομαι,

και χρειάζομαι οπωσδήποτε
καινούρια ρούχα σύντομα

αλλιώς ο εγωισμός μου
θα σκάσει σαν μπαλόνι των 10 σεντς.

Η ασφάλεια είναι αυστηρή στα μαγαζιά.
Κάθε μέρα έχουν και πιο πολλούς μπάτσους.

Η παρέα μου γελάει μαζί μου
γιατί φοράω παλιά ρούχα.

Το σχολείο έχει σχεδόν τελειώσει.
Το καλοκαίρι πλησιάζει.

και φιγουράρω με σκισμένα Jordan.

Χρειάζομαι κάτι καινούριο.
Μόνο ένα πράγμα μένει να κάνω.

Κάνω κοπάνα την Παρασκευή,
παίρνω το μετρό για το κέντρο,

τσεκάρω τα θύματά μου γύρω μου.

Ίσως φανώ τυχερός και βρω εύκολη λεία.

Πρέπει να πάρω καινούρια ρούχα.
Δεν γίνεται αλλιώς.

Είμαι έτοιμος και πρόθυμος.
Κουβαλώ το όπλο μου.

Αυτή είναι σοβαρή υπόθεση.
Δεν είναι αστείο.

και δεν μπορώ να έχω την συμμορία μου
να μου γελά.

Θα τσιμπήσω κάτι καλό,
περιμένετε και θα δείτε.

Βγαίνω από το σταθμό,
Δυτική 4η κοντά στο πάρκο,

αδέρφια παίζουν μπάσκετ
και κάποιος σχολιάζει,

«Ει αδέρφια, πού βρήκατε αυτά τα Nike?»

Λέω στον εαυτό μου,
«Ναι, μου αρέσουν, ναι μ' αρέσουν.»

Ήταν άσπρα σαν μπατονέτες,
λαμπερά και εκτυφλωτικά.

Το κόκκινο σήμα του Μάικλ
φαινόταν έτοιμο να πετάξει.

Ούτε ένα σημάδι βρωμιάς.
Τα Air ήταν ολοκαίνουρια.

Είχα το όπλο μου
και ήξερα τι να κάνω.

Περίμενα ως τη σωστή στιγμή,
τον ακολούθησα από κοντά.

Έκανε αριστερά στη Χάουσον,
έβγαλα το όπλο μου,

και είπα «Δώσε μου τα Jordan!»

Αλλά ο αλήτης πήγε να φύγει.

Ξεκίνησε γρήγορα, αλλά δεν πήγε μακριά.
Πυροβόλησα, «Μπαμ!»

Ο χαζός έπεσε μεταξύ δύο
παρκαρισμένων αυτοκινήτων.

Έβηχε, έκλαιγε, το αίμα είχε κυλήσει
στην άσφαλτο.

και άρπαξα τα Air Jordan από τα πόδια του.

Καθώς αργοπέθαινε, το μόνο που είπε

ήταν, «Σε παρακαλώ φίλε,
μη μου παίρνεις τα Air Jordan».

Θα έλεγες πως θα ανησυχούσε
να μείνει ζωντανός.

Καθώς έβγαζα τα αθλητικά του,
είχε δάκρυα στα μάτια του.

Την επόμενη μέρα, μπήκα στο σχολείο

με τα καινούρια μου Air Jordan,
δικέ μου ήμουν πρώτος.

Σκότωσα για να τα πάρω,
αλλά δεν με νοιάζει.

γιατί τώρα χρειάζομαι
ένα καινούριο τζάκετ να φοράω.

Ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)

Για τα τελευταία 15 χρόνια
που δίνω παραστάσεις,

το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν
να μεταδώσω την ποίηση στον κόσμο.

Βλέπετε, δεν μου αρκούσε να γράψω
ένα βιβλίο.

Δεν μου αρκούσε να συμμετάσχω
σε διαγωνισμό ποίησης,

αλλά ενώ όλα αυτά έχουν κάποιο βάρος,

δεν ήταν η κινητήριος δύναμη
που σπρώχνει το στυλό στο χαρτί.

Η πείνα και η δίψα ήταν και ακόμα είναι:

Πώς να κάνω τον κόσμο που μισεί την ποίηση

να με αγαπήσει;

Γιατί είμαι προέκταση της δουλειάς μου,

και αν με αγαπήσουν,
θα αγαπήσουν και τη δουλειά μου,

και αν αγαπήσουν τη δουλειά μου,
τότε θα αγαπήσουν την ποίηση.

και αν αγαπήσουν την ποίηση,
τότε θα έχω κάνει τη δουλειά μου.

που είναι να τη μεταδώσω στον κόσμο.

και το 1996, βρήκα την απάντηση στις αρχές

σε έναν διδάσκαλο του προφορικού λόγου
ονόματι Ρετζ Ι. Γκέινς

που έγραψε το διάσημο ποίημα, «Σε παρακαλώ
μη μου πάρεις τα Air Jordan μου».

και ακολούθησα αυτόν τον τύπο παντού
μέχρι που τον είχα στο δωμάτιο

και του διάβασα ένα κομμάτι μου

και ξέρετε τι μου είπε;

«Είσαι χάλια.

Ξέρεις ποιο είναι το προβλημά σου, φίλε;

Δεν διαβάζεις την ποίηση των άλλων,

και δεν έχεις υποταγή στα λεκτικά μέτρα

σε τονική θεώρηση.»
(Γέλια)

Συνέχισε λοιπόν να λέει ασυναρτησίες

περί ποίησης και στυλ

και Βραδιές Παρασκευής
για Πορτορικανούς της Νέας Υόρκης.

Θα μπορούσα να τα είχα παρατήσει.
Έπρεπε να τα είχα παρατήσει.

Θέλω να πω, πίστευα
ότι η ποίηση είναι απλά αυτοέκφραση.

Δεν ήξερα ότι πρέπει να διαθέτεις
και δημιουργικό έλεγχο.

Έτσι αντί να τα παρατήσω,
τον ακολούθησα παντού.

Όταν έγραφε ένα σόου για το Μπρόντγουεϊ,
θα ήμουν έξω απ' την πόρτα.

Θα τον ξυπνούσα στις 6:30 το πρωί

για να τον ρωτήσω ποιος είναι
ο καλύτερος ποιητής.

Θυμάμαι να τρώω τα μάτια ενός ψαριού
κατευθείαν από τη θάλασσα

επειδή μου είπε ότι ήταν τροφή
για τον εγκέφαλο.

Μια μέρα λοιπόν του είπα,

«Ρετζ Ι., τι είναι υποταγή
στα λεκτικά μέτρα σε τονική θεώρηση;»

(Γέλια)

και μου έδωσε μια ασπρόμαυρη
εκτυπωμένη διατριβή

για έναν ποιητή ονόματι Έθεριτζ Νάιτ

και την προφορική φύση της ποίησης

και από εκείνο το σημείο

ο Ρέτζι σταμάτησε να γίνεται
το καλύτερο για μένα,

γιατί αυτό που μου έμαθε ο Έθεριτζ Νάιτ

ήταν πώς μπορούσα να κάνω τις λέξεις μου
να ακούγονται σαν μουσική,

ακόμα και τις μικρές μου, τις μονοσύλλαβες,

τα αν, και, μα, αυτό,

ο μαφιόζος στην αργκό μου μπορούσε
να πέσει κατευθείαν στο αυτί,

και από κει και πέρα,
ξεκίνησα να κυνηγώ τον 'Εθεριτζ Ναιτ.

Ήθελα να ξέρω ποιον ποιητή διάβαζε,

και έπεσα σε ένα ποίημα ονόματι [«Σκοτεινή
Προφητεία: Τραγούδι της Λάμψης»],

μια πρόποση που σήμανε την άνοδό μου
στη μεγαλύτερη σκηνή

για έναν ποιητή:

Μπρόντγουεϊ, μωρό μου.

και από εκείνη τη στιγμή,
ήξερα πώς να απομακρυνθώ από το μικρόφωνο

και να επιτεθώ στην ποίηση με το σώμα μου.

Αλλά αυτό δεν ήταν το μεγαλύτερο μάθημα
που έμαθα ποτέ.

Το μεγαλύτερο μάθημα που έμαθα ήταν
μετά από πολλά χρόνια

όταν πήγα στο Μπέβερλυ Χιλς
και έπεσα πάνω σε έναν ατζέντη ταλέντων

που με κοίταξε από πάνω έως κάτω

και είπε ότι δεν φαίνομαι να έχω
καθόλου εμπειρία

για να δουλεύω σ'αυτόν τον χώρο.

και του είπα, «Κοίτα, αλήτη χαζέ,

είσαι ένας αποτυχημένος ηθοποιός
που έγινε ατζέντης,

και ξέρεις γιατί απέτυχες ως ηθοποιός;

Γιατί άνθρωποι σαν κι εμένα
σου πήραν τη δουλειά.

Έχω ταξιδέψει από το Κλίβλαντ και το Έσεξ

μέχρι τη Νέα Υόρκη, πήρα τη γραμμή 6
μέχρι τις πόρνες στο Χαντς Πόιντ

που ήταν στο δρόμο μου, στη διαδρομή μου
να γίνω κάτοχος της τέχνης του χώρου,

και της ενός-προς-άπειρο ποσότητας
ανδρός, γυναικός και παιδιού

που μπορείς να χωρέσεις εκεί μέσα
μόνο για τα κολλήσω εγώ

στον τοίχο με την εμπειρία μου.

Κάποιοι έχουν αγοράσει εισιτήρια
για την εμπειρία μου

και τα έχουν μαγνητάκια
στο ψυγείο για να τους υπενθυμίζουν

ότι η επανάσταση είναι κοντά,
γι' αυτό στοκάρετε.

Είμαι τόσο έμπειρος που όταν πήγαινες

σε προνομιούχο σχολείο για να μάθεις
μια Σαιξπηρική σονάτα

εμένα μου έβαζαν αυτά τα μπιτάκια
μέσα μου με κλωτσιές και μπουνιές

Μπορώ να δαμάσω με σοκ το
«Το Παιχνίδι του Κλάματος»

με το δέος ενός παιδιού που ονομάζεται
θύμα του AIDS από έναν νταή που δεν ήξερε

ότι ήταν ο πατέρας του που το έδωσε
στη μητέρα μου,

και αυτό έχει διπλή σημασία.

Είμαι τόσο έμπειρος που όταν πήγες
στο σχολείο Φέλλ

και όλα τα πλούσια μικρά βουτυρόπαιδα
αποφάσισαν να χρηματοδοτήσουν ένα παιδί

σε αυτό, που ήμουν εγώ,
αλλά με έδιωξαν, όταν πιάστηκα

να μαθαίνω τα βουτυρόπαιδα πώς
να βγάλουν το αντικλεπτικό από ένα τζιν Λη

και να το πάνε στο κατάστημα VIM.
Ας δω τον Τσέχοφ να το κάνει αυτό.

Ο Σάνφορντ Μέισνερ ήταν ο θείος μου
ο Άρτυ που φώναζε σιωπηλά στον εαυτό του,

«Κάτι είναι πάντα λάθος
όταν τίποτα δεν είναι σωστό».

Η Μέθοδος του Στράσμπεργκ
δεν είναι παρά ένα μείγμα

πολλαπλών προσωπικοτήτων, που πιστεύουν

ότι τα ίδια τους τα ψέματα
είναι η πραγματικότητα,

όπως στο γυμνάσιο ο μάγκας Κένι,
μου έλεγε ότι ήθελε να γίνει μπάτσος.

Φίλε, πας στην Ακαδημία της νήσου Ράικερ.

Θα μπορούσα να κάνω τον Ντέιβιντ Μάμετ

να ψυχολογήσει
την επίθεσή μου στο διάλογο,

ο Στανισλάφσκι να είναι
σαν να ήταν ο Μπρους Λι

κλοτσώντας το ρόστερ
των ατάλαντων φοιτητών σε όλο το Κρένσω

Τι κι αν οι ηθοποιοί σας σπούδασαν
αντάρτικο θέατρο στο London Rep;

Επιτρέψτε μου να σας πω

ένα Σαββατιάτικο απογευματινό αρχαίο
κινέζικο μυστικό του Κουνγκ Φου.

Οι σανίδες δεν ανταποδίδουν τα χτυπήματα.

Νομίζετε οι μαύροι διασκεδαστές
τα βρίσκουν σκούρα στην εύρεση εργασίας

σε αυτήν την δουλειά;
Είμαι ένας ύποπτος μιγάς,

πράγμα που σημαίνει ότι είμαι
πολύ μαύρος για λευκός

και πολύ λευκός για να το κάνω σωστά.

Ξεχάστε τα Αμερικανικά γκέτο.
Έχω σπάσει σκηνές στο Σοουέτο,

θάβοντας μωρά από άμβλωση σε
ομαδικούς τάφους και συνέχισα να χαμογελώ,

έτσι ότι κατάρα μου δίνετε
στον αχθοφόρο

παρατρεχάμενο βοηθό σας
όταν βγω από εκείνη την πόρτα

οποιαδήποτε συκοφαντία μου στέλνετε,

της μάνας σας.

Ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)