Janine Shepherd: Bozulmuş bir beden bozulmuş bir insan değildir

Kros kayakçısı Janine Shepherd, bisiklet antremanı sırasında kendisine kamyon çarpana kadar olimpiyat madalyası kazanmayı ümit ediyordu. İyileşmede insan gücü hakkında etkileyici bir hikayeyi paylaşıyor. Mesajı: vücudundan ibaret değilsin, eski hayallerinden vazgeçmen, yenilerinin hızla yükselmesine izin verebilir.

Hayat, fırsatlardan ibarettir,

onları yaratmaktan ve kucaklamaktan
ve bana göre

hayat, Olimpiyat rüyasıydı.

Bu beni tanımlayan şeydi. Benim sonsuz mutluluğumdu.

Kros kayakçısı ve Avusturalya kayak takımının bir üyesi olarak,

Kış olimpiyatlarına yönelik,

yakın takım arkadaşlarımla bisiklet antremanındaydık.

Yönümüzü yukarıya doğru

Sydney'in batısındaki çarpıcı Mavi Dağlar'a çevirdiğimizde

muhteşem bir sonbahar günüydü:

güneş, okaliptüs kokuları ve bir düş.

Hayat güzeldi.

Turun sevdiğim kısmına gelmiştik,

beş buçuk saattir bisikletlerimizin üzerindeydik.

Bu kısmını seviyordum, çünkü tepeler vardı ve ben tepeleri severim.

Bisikletimin selesinden kalkıp, aşağı indim

bacaklarımı pompalamaya başladım ve soğuk dağ havasını emer gibiydim.

Soğuk havanın ciğerlerimi yakışını hissedebiliyordum ve

yüzümde ışıldayan güneşi görmek için yukarı baktım.

Ve herşey kapkaranlık oldu.

Neredeydim? Ne oluyordu?

Bedenim acılar içindeydi.

Aşırı hız yapan kamuya ait bir kamyon

bisiklet turuna geri döndükten sadece 10 dakika sonra bana çarpmıştı.

Kaza yerinden bir kurtarma helikopteriyle

Sydney'deki büyük bir omurilik merkezine götürüldüm.

Geniş çaplı, hayati risk içeren yaralanmalarım vardı.

Boynum kırılmış ve omuriliğim altı parçaya bölünmüştü.

Sol tarafımda beş kaburga kemiğim kırılmıştı.

Sağ kolum kırılmıştı. Köprücük kemiğim kırılmıştı.

Ayağımda bazı kemikler kırılmıştı.

Sağ tarafımın tamamı sıyrılmış, açıktaydı ve toprakla dolmuştu.

Başımın ön kısmının tamamı yarılmış, deri geriye doğru açılmış,

altındaki kafatası açığa çıkmıştı.

Kafa yaralanmalarım vardı. İç organ yaralanmalarım vardı.

Çok ağır kan kaybım vardı. Aslında, benim boyutlarımda birinin

gerçekte taşıdığı miktar olan,
beş litreye yakın kan kaybetmiştim.

Helikopter Sydney'deki
Prens Henry Hastanesi'ne vardığında,

kan basıncım 40'a sıfırdı.

Gerçekten kötü bir gün geçiriyordum. (Gülüşmeler)

On günden fazla, iki boyut arasında gidip gelerek yaşadım.

Bedenimin içinde olduğumun farkındaydım,

fakat diğer bir taraftan dışında olduğumunda,

sanki yukarıdan bir yerden, başka birisine olanları izliyordum.

Neden bu kadar çok bozulmuş bir bedene dönmek isteyeyim ki?

Fakat o ses bana seslenmeyi sürdürüyordu: "Haydi, benimle kal."

"Hayır. Bu çok zor."

"Hadi. Bu bizim fırsatımız."

"Hayır. Bu beden bozuk. Bana daha fazla hizmet edemez."

"Hadi. Benimle kal. Yapabiliriz. Birlikte başarabiliriz ."

Bir dönüm noktasındaydım.

Eğer bedenime geri dönmezsem, bu dünyayı sonsuza dek terk etmek zorunda kalacağımı biliyordum.

Hayatımın savaşıydı.

On gün sonra, vücuduma dönme kararını verdim

ve iç kanamam durdu.

Bir sonraki endişem tekrar yürüyüp yürüyemeyeceğimdi,

çünkü belden aşağım felçli bir durumdaydım.

Aileme, boynumdaki kırığın sabit olduğunu fakat

omurgamın tamamen ezilmiş olduğunu söylediler,

L1 omurum, sanki bir fıstığı yere atıp

üzerine basarak, binlerce parçaya parçalamışsınız gibiydi.

Ameliyat etmeleri gerekiyordu.

İçeri girdiler. Beni bir mindere oturttular. Beni kestiler,

kelimenin tam anlamıyla beni ikiye kestiler,

bütün vücudumun etrafını saran bir ameliyat izim var.

Omuriiliğimin içinde bulunan kırık kemikleri

toplayabildikleri kadarıyla bir araya getirdiler.

Kırık olan iki kaburga kemiğimi çıkardılar ve omurgamı yeniden oluşturdular.

L1'i yeniden oluşturdular, başka bir kırık kaburga kemiğimi çıkardılar

T12, L1 ve L2 'yi birbirlerine kaynaştırdılar.

Sonra dikerek beni bir araya getirdiler. Beni dikerek birleştirmeleri tam bir saat sürdü.

Yoğun bakımda uyandım ve doktorlar operasyon başarılı olduğu için

gerçekten heyecanlıydılar, çünkü bu aşamada

ayak baş parmaklarımdan birinde çok az bir hareketlilik vardı ve

"Harika, çünkü Olimpatlar'a gidiyorum" diye düşündüm.

(Gülüşmeler)

Hiçbir fikrim yoktu. Elbette bu başka insanlara

olan türden bir şeydi, bana değil.

Fakat doktor beni ziyaret etti ve

"Janine, operasyon başarılı geçti ve omuriliğinden

elimizden geldiğince çok parçalanmış kemikleri çıkardık,

fakat hasar kalıcı."

Merkezi sinir sistemi sinirleri, için bir tedavi yok.

Belden aşağısı kısmi felçli dediğimiz durumdasın ve

bundan kaynaklanan hasarların olacak.

Belden aşağında hiç his yok ve en fazla

yüzde 10 ya da 20'sini geri kazanabileceksin.

Yaşamının geri kalanı boyunca içsel zedelenmelerin olacak.

Yaşamının geri kalanı boyunca sonda kullanman gerekecek.

Ve eğer tekrar yürürsen, bu kapiler ve yürüme desteğiyle olacak." dedi.

Ve sonra, "Janine,

yaşamında yaptığın herşeyi tekrar düşünmek zorundasın

çünkü daha önce yaptığın şeyleri bir daha yapamayacaksın."

Neden bahsettiğini anlamaya çalıştım.

Ben bir sporcuydum. Bütün bildiğim, bütün yapabildiğim buydu.

Bunu yapamayacaksam, ne yapabilirdim ki ?

Ve kendime şu soruyu sordum, eğer spor yapamayacaksam

o halde ben kimim?

Beni yoğun bakımdan akut omurilik bölümüne sevk ettiler.

Omurga kemiği için tasarlanmış ince, sert bir yatakta yatıyordum.

Bacaklarımda hiç his yoktu. Üzerimde kan pıhtılarından

koruması için bir korse vardı.

Bir kolum alçıdaydı, diğer koluma serum bağlanmıştı.

Boynumda boyunluk ve kafamın iki yanında kum torbaları vardı

ve dünyamı kafamın üzerine asılmış

bir ayna vasıtasıyla görüyordum.

Servisi diğer beş kişiyle paylaşıyordum,

harika olan şey, hepimiz felçli bir şekilde

omurilik servisinde yatarken birbirimizin neye benzediğini bilmememizdi.
.

Ne kadar harika? Hayatınızda ne sıklıkta

yargısız, tamamen özüne dayanarak

arkadaşlık kurarsınız?

Orada yüzeysel konuşmalar olmadığı gibi

biz en özel kişisel duygularımızı, korkularımızı

ve omurilik servisi sonrası yaşamlarımız için olan ümitlerimizi paylaştık.

Bir gece hatırlıyorum, hemşirelerden biri,

Jonathan, pek çok plastik pipetle içeri girdi,

Herbirimizin üzerine bir yığın pipet koydu ve

" Birbirlerine birleştirmeye başlayın."dedi.

Omurilik servisinde yapacak fazla bir şey oladığından biz de yaptık.

Ve bitirdiğimizde, sessizce elden ele dolaştı

ve servisin etrafında tam bir çember oluşturana kadar

bütün pipetleri birleştirdi ve

"Tamam, millet, pipetlerinize tutunun." dedi

Biz de yaptık. " Güzel. Şimdi hepimiz birbirimize bağlandık" dedi.

Ve tutunurken, tek bir nefes gibiydik,

bu yolculukta yanlız olmadığımızı biliyorduk.

Ve omurilik servisinde felçli olararak yatarken

inanılmaz derin ve zengin,zamanlarım geçti,

özgün ve daha önce hiç

yaşamadığım türden ilişkilerim oldu.

Ve herbirimiz omurilik servisinden ayrıldığımızda

asla eskisi gibi olamayacağımızı biliyorduk.

Altı ay sonra, eve gitme zamanıydı.

Babamın, beni, vücüdum alçıyla sarılı,

tekerlekli sandalyemle,iterek dışarı çıkarışını ve

güneşi, ilk defa yüzümde hissedişimi hatırlıyorum.

Tadını çıkardım ve düşündüm,

nasıl böyle bir hisse kapılabildim?

Yaşamım için inanılmaz derecede minnettar hissettim.

Fakat hastaneden ayrılmadan önce, baş hemşire bana

"Janine, hazır olmanı istiyorum,

çünkü eve gittiğinde bir şeyler olacak" dedi.

Ve ben "Ne?" dedim.

O "Bunalıma gireceksin." dedi.

Ve ben "bana değil, Makina Janine' ye değil" dedim,

Bu benim lakabımdı.

"Gireceksin, çünkü, bu herkese olur.

Omurilik servisinde, bu olağan.

Tekerlekli sandalyedesin. Bu olağan.

Fakat eve gideceksin ve hayatın

ne kadar farklı olduğunun farkına varacaksın."

Ve eve gittim ve bir şeyler oldu.

Hemşire Sam' in haklı olduğunun farkına vardım.

Bunalıma girdim.

Tekerlekli sandalyemdeydim. Belden aşağımda hiç his yoktu,

sonda bağlıydı. Yürüyemiyordum.

Hastanede çok fazla kilo kaybetmiştim.

Şimdi yaklaşık 36 kiloydum.

Ve vazgeçmek istedim.

Bütün yapmak istediğim, koşu ayakkabılarımı giymek ve kapıdan dışarı koşmaktı.

Eski yaşantımı geri istedim. Eski bedenimi geri istedim.

Annemin yatağımın ucuna oturmuş "Yaşamın tekrar

düzelip düzelmeyeceğini merak ediyorum" dediğini hatırlayabiliyorum.

Ve düşündüm, "Nasıl olabilir? Çünkü değer verdiğim

her şeyi kaybettim, uğruna çalıştığım her şeyi.

Gitti."

Ve sorduğum soru, "Neden ben? Niçin ben?" idi.

Ve sonra başta Maria olmak üzere

hala omurilik servisinde

bulunan bir arkadaşımı hatırladım.

Maria bir araba kazası geçirmişti ve

16. yaşgününde tüm vücudunun felçli kalacağı haberiyle uyanmıştı,

boynundan aşağısında hiç hareket yoktu,

ses telleri zarar görmüştü ve konuşamıyordu.

Bana "Seni Maria'nın yanına taşıyacağız,

çünkü ona iyi geleceğini düşünüyoruz" dediler.

Endişelendim. Onun yanında olmanın

bende nasıl bir etki yaratacağını bilmiyordum.

Sıkıntı verici olacağını biliyordum, fakat aslında tanrının bir lütfuydu,

çünkü Maria daima gülümsüyordu.

Her zaman mutluydu ve tekrar konuşmaya başladığında bile

anlaşılması zor olsa da, asla bundan yakınmadı,bir defa bile.

Nasıl bu kadar kabullenebilmiş, olduğunu merak ettim.

Ve bunun sadece benim yaşamım
olmadığının farkına vardım.

Hayatın kendisiydi. Bunun sadece benim acım olmadığının farkına vardım.

Herkesin acısıydı. Ve sonra, daha önceki gibi

seçeneğim olduğunu biliyordum.Bununla savaşmaya devam edebilir

ya da sadece bedenimi değil hayat koşullarımı da kabullenip

böyle devam etmesine izin verebilirdim.

Ve sonra "Neden ben?" sorusunu sormayı bıraktım.

Ve "Neden ben değil?" sorusunu sormaya başladım.

Ve sonra kendi kendime düşündüm,
belki en aşağı noktada olmak

başlamak için aslında mükemmel bir yer.

Daha önce kendimi yaratıcı bir insan olarak hiç düşünmemiştim.

Ben bir sporcuydum.
Vücudum bir makineydi.

Oysa şimdi hiç birimizin asla yapamayacağı

en yaratıcı projeye girişmek üzereydim:

Bir hayatı yeniden kurmak.

Ve her ne kadar ne yapacağıma dair

en küçük bir fikrim olmamasına rağmen

bu belirsizlik bile bana özgürlük hissini veriyordu.

Daha fazla bir yol çizme
düşüncesine bağlı kalmadım.

Hayatın sonsuz olasılıklarını keşfetmekte özgürdüm.

Ve farkına vardığım hayatımı değiştirmek üzere olduğumdu.

Evde, tekerlekli sandalyemde, vücudum alçılarla sarılı oturuyorken

bir uçak üzerimizden geçti ve yukarı baktım,

ve kendi kendime düşündüm, "İşte bu!"

Eğer yürüyemiyorsam, bari uçayım.

"Anne, uçmayı öğreneceğim", dedim.

"Bu çok hoş canım." dedi. (Gülüşmeler)

"Bana telefon rehberini ver." dedim.

Telefon defterini verdi, uçuş okulunu aradım,

"Bir uçuşa çıkmak için rezervasyon yaptırmak istiyorum" deyip rezervasyon yaptım.

"Peki, ne zaman gelmek ister siniz?" dediler.

Araba kullanamadığım için bir arkadaşımın

beni oraya getirmesi gerekiyor. Bir bakıma yürüyemiyorum da.

Bu sorun olur mu? dedim.

Rezervasyon yaptım, ve birkaç hafta sonra

annem ve arkadaşım Chris beni havaalanına götürdü,

36 kiloluk, alçı kaplı vücudumla

çuval gibi bir askılı pantolonun içindeydim. (Gülüşmeler)

Pilot lisansı almak için, uygun bir aday olarak görünmediğimi

size söyleyebilirim. (Gülüşmeler)

Bankoya tutunuyordum, çünkü ayakta duramıyordum.

"Merhaba, uçuş dersi için geldim." dedim

Bana baktılar ve ihalenin onlara kalmaması için arka tarafa kaçtılar.

"Sen al,onu." "Hayır, hayır, sen al."

Sonunda biri çıktı. "Merhaba. ben Andrew,

seni uçusa ben götüreceğim" diye deam etti.

"Harika." dedim. Beni bir araçla güneye doğru götürüp,

asfalt bir pistte çıkardılar,

ve orada kırmızı,mavi,beyaz renkli bir uçak vardı.

Güzeldi. Beni kokpite taşıdılar.

Beni kanatta kaydırarak, kokpitin içine yerleştirebildiler.

Beni kokpite indirdiler. Her yerde düğmeler ve göstergeler vardı.

"Harika, bu düğme ve göstergelerin ne işe yaradığını nasıl öğrenebilirdim?"

Andrew, eğitmen, ön kısma bindi, uçağın motorunu çalıştırdı.

"Uçağa taksi yaptırmak ister misin?" diye sordu.

Ayaklarınla dümen pedalını kontrol ettiğinde

uçağı yerde kontrol edersin.

"Hayır, bacaklarımı kullanamıyorum." dedim.

"Aa." dedi.

"Fakat ellerimi kullanabiliyorum," dedim ve o da "Tamam." dedi.

Böylece kalkış pistine geçti ve motorlara güç verdi.

Pistten havalanmak için ayrılırken,

tekerlekler pistten yükselerek havalandığımızda

İnanılmaz derecede özgür hissediyordum.

Ve Andrew bana,

birazdan eğitim sahasına çıkacağız dedi.

"Oradaki dağı gördün mü?

"Evet" dedim.

"Güzel, kontrolu sen al ve o dağa doğru uç." dedi.

Ve yukarı baktığımda, Andrew' ın bu yolculuğun

başlangıcı olan Blue Mountain' ı

işaret ettiğinin farkına vardım.

Kontrolü aldım ve uçuyordum.

Omurilik servisinden çok çok uzaktaydım

ve artık bir pilot olmak istediğimi biliyordum.

Nasıl olur da sağlık muayenesini geçebilirim bilmiyordum.

Fakat için daha sonra endişelenebilirdim çünkü şu an bir rüyadaydım.

Böylece, eve gittim, günlük çalışma programı ve bir plan hazırladım.

Yapabildiğim kadar çok yürüme antremanı yaptım

ve iki kişi bana destek olurken bir yerden bir yere yürüdüm

bir kişi bana destek olurken

birbirinden çok uzak olmayan mobilyaların etrafında

yürüyebileceğim yerlere yürüdüm.

Evin etrafında dolaşma konusunda,

oldukça büyük başarı kaydettim,duvarlara tutunarak,

bu şekilde ve annem bana parmak izlerimi temizlemek için

daima beni izlediğini söyledi. (Gülüşmeler)

Fakat sonunda her zaman nerede olduğumu biliyordu.

Böylece doktorlar ameliyatlara devam ederken

ve vücudumu tekrar bir araya getirirken,

teorik derslerime çalışmaya devam ettim ve sonra neticede

ve şaşırtıcı bir şekilde, pilotluk sağlık sınavını geçtim;

bu benim uçmak için yeşil ışığımdı.

Konfor alanım dışındaki her dakikamı

uçuş okulunda geçirmeye çalışıyordum,

Qantas pilotu olmak isteyen tüm genç erkekler,

bilirsiniz, ilk olarak vücut alçım

ve sonra çelik desteğim, çuval gibi askılı pantolonum,

ilaç çantam, sondam ve aksamamla

bana bakar ve düşünürlerdi,

"Kimi kandırıyor? Asla bunu başaramayacak."

Ve bazen ben de bunu düşündüm.

Fakat bu önemli değildi, çünkü şimdi yaralarımdan

çok daha fazla içimi yakan bir şey vardı.

Küçük hedefler yola devam etmemi sağlıyordu

ve eninde sonunda özel pilot lisansımı aldım

ve sonra nevigasyonu öğrendim, arkadaşlarımla Avustralya'nın etrafında uçtum.

Ve sonra iki motorlu uçak kullanmayı öğrendim

ve iki motorlu derecemi aldım.

Ve sonra kötü havada da iyi havada olduğu kadar rahat uçmayı öğrendim

ve cihaz kullanma derecemi aldım.

Ve sonra ticari pilot lisansımı aldım.

Ve sonra eğitmen derecemi aldım.

Omurilik servisinden ayrıldıktan sadece onsekiz ay sonra

kendimi, ilk uçuşum için gittiğim

okulda diğer insanlara

nasıl uçacaklarını öğretirken buldum.

(Alkış)

Ve sonra "Neden orada durayım?

Neden ters uçuşu öğrenmeyeyim?" diye düşündüm.

Ve yaptım, ters uçuşu öğrendim

ve akrobatik uçuş eğitmeni oldum.

Annem ve babam? Hiç uçmadılar.

Şunu kesin olarak biliyorum ki, bedenim kısıtlanabilse dahi

durdurulamayan ruhumdu.

Filozof Lao Tzu 'nun söylediği gibi,

"Ne olduğunu bıraktığında,

neysen o olabilirsin."

Şimdi, biliyorum ki, olduğumu düşündüğüm kişiyi bırakana dek

tamamen yeni bir hayat yaratamacaktım.

Sahip olduğumu sandığım hayatı bırakmayana dek

beni bekleyen hayatı sahiplenemeyecektim.

Şimdi gerçek gücümün asla

vücudumdan gelmediğini biliyorum

ve fiziksel yeteneklerim köklü değişiklikler geçirdiği halde

ben değişmezim.

İçimdeki tutuşan kıvılcım hala yanıyor,

tıpkı herbirimizin içinde olan gibi.

Bedenimden ibaret olmadığımı biliyorum

ve sizin de sizinkinden olmadığını da.

Ve neye benzediğinizin artık önemi yok,

nereden geldiğinizin ya da ne için yaşadığınızın.

Bütün önemli olan, gerçeke kim olduğumuzu en üst düzeyde,

yaratıcı bir şekilde ifade ederek, insanlık ateşini

körüklemeye devam etmemizdir,

çünkü hepimiz milyonlarca

pipetle bağlandık

ve şimdi buna katılma

ve tutunma zamanı.

Eğer ortak saadetimize doğru ilerleyeceksek

fiziksel şeylere odaklanmak yerine,

kalbimizin iyi yönlerini ortaya çıkarma zamınıdır.

Eğer bana katılıyorsanız, pipetlerinizi yukarı kaldırın.

Teşekkür ederim. (Alkış)

Teşekkür ederim.