Janine Shepherd: Kto cierpi ciałem, nie musi cierpieć duszą

Narciarka przełajowa, Janine Shepherd, miała zamiar zdobyć medal Olimpijski - aż do momentu, gdy podczas jednego z rowerowych treningów uderzyła ją ciężarówka. Dzieli się swoją niesamowitą historia o tym, do czego zdolny jest człowiek. Jej motto: 'nie jesteś tylko ciałem', i 'zostawiając za sobą jedno marzenie, możesz osiągnąc nowe'.

W życiu najważniejsze są szanse-

stwarzanie ich i korzystanie z nich. Dla mnie

najważniejsze było olimpijskie marzenie.

To mnie określało. To była moja radość.

Byłam narciarką biegową i członkinią australijskiej kadry narciarskiej

przygotowywałam się do Zimowych Igrzysk Olimpijskich.

Razem z innymi członkami kadry odbywałam trening kolarski.

Wjeżdżaliśmy pod górę w kierunku

imponujących Gór Błękitnych na zachód od Sydney,

był piękny jesienny dzień:

słoneczna pogoda, zapach eukaliptusa i marzenie.

Życie było piękne.

Jeździliśmy już od około pięciu i pół godziny

kiedy zaczęła się część podróży, którą kochałam najbardziej

– wzgórza. Kochałam je.

Podniosłam się z siodełka i zaczęłam

mocno pracować nogami i kiedy wdychałam zimne górskie powietrze

miałam wrażenie, że czuję pieczenie w płucach. Spojrzałam na niebo

łapiąc promienie słońca.

A potem zrobiło się ciemno.

Gdzie byłam? Co się stało?

Moje ciało trawił ból.

Potrąciła mnie rozpędzona ciężarówka

na dziesięć minut przed końcem trasy.

Przetransportowano mnie helikopterem

na duży odział zajmujący się urazami kręgosłupa w Sydney.

Doznałam rozległych i zagrażających życiu urazów.

Skręciłam kark i złamałam kręgosłup w sześciu miejscach.

Złamałam pięć żeber po lewej stronie.

Złamałam prawą rękę. Złamałam obojczyk.

Złamałam kości stóp.

Cały prawy bok był rozdarty i wypełniony żwirem.

Rozcięłam głowę, a skóra zawinęła się

odsłaniając gołą czaszkę.

Doznałam urazów głowy, urazów wewnętrznych,

staciłam ogromną ilość krwi. Faktycznie straciłam około 5 litrów

krwi, tyle ile płynie w ciele osoby mojego wzrostu..

Zanim helikopter doleciał do szpitala Prince Henry Hospital w Sydney

ciśnienie krwi wynosiło 40 na 0.

Nie był to mój szczęśliwy dzień. (Śmiech)

Przez ponad dziesięć dni dryfowałam pomiędzy dwoma wymiarami.

Byłam świadoma obecności we własnym ciele,

ale i poza nim, w innym miejscu,

obserwując z góry, tak jakby przydarzyło się to komuś innemu.

Dlaczego miałabym wracać do tak zrujnowanego ciała?

Ale cały czas słyszałam wołający mnie głos: „No dalej, zostań ze mną."

„Nie. To zbyt trudne.”

„Dalej. To nasza szansa."

„Nie. To ciało jest zrujnowane, nie może mi dłużej służyć.”

„Zostań ze mną. Uda nam się. Razem sobie poradzimy.”

Byłam na rozdrożu.

Wiedziałam, że jeśli nie wrócę do swojego ciała, opuszczę ten świat na zawsze.

To była walka mojego życia.

Po dziesięciu dniach zdecydowałam się wrócić,

wewnętrzny krwotok ustał.

Kolejnym zmartwieniem było, czy jeszcze kiedykolwiek będę chodziła,

ponieważ byłam sparaliżowana od pasa w dół.

Lekarze powiedzieli moim rodzicom, że złamanie karku było stabilne,

ale kręgosłup był zupełne zmiażdżony.

Kręg L1 wyglądał jakby ktoś upuścił orzeszek,

nadepnął go i rozgniótł na tysiące kawałków.

Musiałam być operowana.

Weszli. Położyli mnie na podusze. Rozcięli mnie,

dosłownie rozcięli mnie na pół.

Została mi blizna ciągnąca się przez całe ciało.

Wyjęli tyle kawałków kości, które

utkwiły w rdzeniu kręgowym, ile tylko się dało.

Wyjęli dwa złamane żebra i odbudowali mój kręgosłup i kręg L1,

wyjęli kolejne złamane żebro,

połączyli Th12, L1 i L2.

Potem mnie zaszyli. Trwało to całą godzinę.

Obudziłam się na oddziale intensywnej terapii, a lekarze byli bardzo podekscytowani,

że operacja się udała, bo mogłam już

lekko poruszać jednym z dużych palców.

Wtedy pomyślałam: "To wspaniale, bo wybieram się na Olimpiadę!”

(Śmiech)

Nie miałam zielonego pojęcia. To jedna z tych rzeczy,

które przytrafiają się innym, z pewnością nie mnie.

Wtedy lekarka podeszła do mnie i powiedziała:

„Janine, operacja się udała, usunęliśmy

tyle odłamków kości z rdzenia kręgowego ile tylko się dało,

jednak uszkodzenie jest trwałe.

Nerwy ośrodkowego układu nerwowego, nie ma lekarstwa.

Jesteś, jak to nazywamy, częściowym paraplegikiem,

i doświadczysz wszelkich dolegliwości, które się z tym wiążą.

Nie masz czucia od pasa w dół i możesz odzyskać je

w co najwyżej dziesięciu lub dwudziestu procentach.

Skutki urazów wewnętrznych będziesz odczuwała do końca życia.

Do końca życia będziesz nosiła cewnik.

A jeśli kiedykolwiek będziesz mogła chodzić, to tylko w aparacie ortopedycznym i z balkonikiem.”

A potem dodała: „Janine,

będziesz musiała na nowo przemyśleć swoje życie,

bo już nigdy nie będziesz robiła tego, co dotąd."

Starałam się zrozumieć, co mówiła.

Byłam sportowcem. To wszystko, co wiedziałam. Wszystko, co potrafiłam.

Jeśli nie mogłam do tego wrócić, co innego mogłam robić?

Zapytałam siebie: jeśli nie mogę robić tego, co wcześniej,

to kim jestem?

Przeniesiono mnie z oddziału intensywnej opieki na oddział ostrych urazów kręgosłupa.

Leżałam na wąskim, twardym łóżku ortopedycznym.

Nie mogłam poruszać nogami, na które założono mi ciasne pończochy

zapobiegające zakrzepom.

Jedna ręka była w gipsie, druga podłączona do kroplówki.

Na szyi miałam kołnierz ortopedyczny, a głowę z obu stron obłożoną workami z piaskiem.

Na świat patrzyłam przez lustro

zawieszone nad moją głową.

Na sali oprócz mnie leżało jeszcze pięć osób.

Niesamowite było to, że leżąc tam sparaliżowani,

nie mieliśmy pojęcia jak wyglądamy.

Czy to nie wspaniałe? Jak często mamy okazję

zawierać znajomości wolne od osądzania,

wyłącznie na podstawie ducha?

Nie było płytkich rozmów.

Dzieliliśmy się najbardziej intymnymi myślami, obawami,

i nadziejami na życie po wyjściu ze szpitala.

Pamiętam noc, kiedy przyszedł do nas jeden z pielęgniarzy,

Jonathan, z mnóstwem plastikowych słomek.

Położył garść na każdym z nas i powiedział:

"Zacznijcie je łączyć."

Cóż, i tak nie mieliśmy wiele do roboty...

Kiedy skończyliśmy, przeszedł się cicho po sali

i połączył wszystkie tak,

żeby oplotły całą salę i powiedział:

„Ok, niech teraz każdy trzyma się swoich słomek."

Tak zrobiliśmy. „Dobrze. Teraz wszyscy jesteśmy połączeni."

Trwaliśmy w tym stanie

i wiedzieliśmy, że nie jesteśmy sami w tej podróży.

I nawet leżąc sparaliżowana na oddziale urazów kręgosłupa

byłam świadkiem chwil pełnych niesamowitej głębi i bogactwa,

autentyczności i więzi,

których nigdy wcześniej nie doświadczyłam.

Wiedzieliśmy, że po wyjściu z oddziału

nikt z nas nie będzie taki sam.

Po pół roku, przyszedł czas powrotu do domu.

Pamiętam tatę wywożącego mnie na wózku,

opakowaną w gips,

i ciepło słońca na twarzy po raz pierwszy.

Chłonęłam je i myślałam -

jak mogłam tego wcześniej nie doceniać?

Byłam niezwykle wdzięczna, że żyję.

Ale zanim wyszłam ze szpitala, oddziałowa

powiedziała mi: „Janine, chcę żebyś była przygotowana,

na to, co wydarzy się po powrocie do domu.”

„Co takiego?” - zapytałam.

"Załamiesz się."

Odpowiedziałam jej: "Nie ja, nie Janine Maszyna" -

jak mnie nazywano.

Powiedziała: "To zdarza się wszystkim pacjentom.

Na tym oddziale to normalne.

Jeździsz na wózku, to normalne.

Ale wrócisz do domu i zrozumiesz

jak zmieni się twoje życie."

Wróciłam do domu i coś się wydarzyło.

Zrozumiałam, że siostra Sam miała rację.

Załamałam się.

Byłam na wózku. Nie miałam czucia od pasa w dół.

Miałam cewnik. Nie mogłam chodzić.

W szpitalu schudłam

do około 36 kilogramów.

Chciałam się poddać.

Jedyne na co miałam ochotę, to włożyć buty i wybiec na zewnątrz.

Chciałam odzyskać dawne życie. Odzyskać swoje ciało.

Pamiętam, jak mama powiedziała siedząc w nogach łóżka:

"Zastanawiam się, czy życie znów będzie piękne."

Myślałam wtedy :"Jak kiedykolwiek może być dobrze? Straciłam wszystko,

co miało dla mnie wartość. wszystko do czego dążyłam.

Przepadło."

Pytałam: "Dlaczego ja?"

Przypomniałam sobie przyjaciół,

którzy wciąż jeszcze byli w szpitalu,

szczególnie Marię.

Maria przeżyła wypadek samochodowy. Ocknęła się

w swoje szesnaste urodziny, dowiadując się, że jest całkowicie sparaliżowana,

nie ma czucia od szyi w dół,

ma uszkodzone struny głosowe i nie może mówić.

Powiedziano mi: "Położymy cię obok niej,

bo naszym zdaniem, to jej dobrze zrobi.”

Bałam się. Nie byłam pewna jak zareaguję

leżąc obok niej.

Wiedziałam,że to będzie trudne, jednak okazało się błogosławieństwem,

bo Maria zawsze się uśmiechała.

Zawsze była pogodna. Nawet kiedy znowu zaczęła mówić,

chociaż niezrozumiale, nigdy nie narzekała. Ani razu.

Zastanawiałam się, jak udało jej się być tak pogodzoną z tym, co się stało.

Wtedy zrozumiałam, ze nie chodziło tylko o moje życie,

ale o życie w ogóle. Zrozumiałam, że nie tylko ja cierpię.

Wszyscy cierpieli. Wiedziałam, że mam wybór.

Mogłam dalej walczyć ze sobą

albo odpuścić i zaakceptować nie tylko swoje ciało,

ale i życie, którym będę odtąd żyła.

Nie pytałam już: "Dlaczego ja?",

ale "Dlaczego nie ja?"

Pomyślałam sobie, że sięgnięcie samego dna

może być dobrym początkiem.

Nigdy wcześniej nie uważałam się za twórczą.

Byłam sportowcem. Moje ciało było jak maszyna.

Teraz miałam zacząć najbardziej twórcze zadanie,

z jakim komukolwiek z nas przyszłoby się mierzyć:

odbudować swoje życie.

Mimo, że nie miałam zielonego pojęcia

co robić, ta niepewność

dała mi poczucie wolności.

Nie musiałam już podążać utartą ścieżką.

Mogłam odkrywać niekończące się możliwości.

Zrozumienie tego, miało odmienić moje życie.

Siedząc w domu w gipsie i na wózku

usłyszałam przelatujący samolot, spojrzałam w górę,

i pomyślałam sobie: "To jest to!

Skoro nie chodzę, równie dobrze mogę latać."

Powiedziałam: "Mamo, mam zamiar nauczyć się latać."

Powiedziała: "Wspaniale, Kochanie." (Śmiech)

Poprosiłam, żeby podała mi książkę telefoniczną.

Podała mi ją, zadzwoniłam do szkoły latania,

Zrobiłam rezerwację, powiedziałam, że chciałabym przyjechać na próbny lot.

"Kiedy chce pani przyjechać?"

"Muszę poprosić znajomego, żeby mnie podwiózł,

bo nie mogę prowadzić. Chodzić też trochę nie.

Czy to duży problem?"

Zapisałam się, a kilka tygodni później mój przyjaciel Chris

razem z moją mamą zawieźli mnie na lotnisko.

Całe 36 kilogramów mnie pokryte gipsem,

ubrane w luźne ogrodniczki. (Śmiech)

Mogę powiedzieć, że nie wyglądałam jak Idealny kandydat

do uzyskania licencji pilota. (Śmiech)

Trzymałam się lady, bo nie mogłam stać.

Powiedziałem, "Dzień dobry, przyjechałam na lekcję latania."

Spojrzeli na mnie i pobiegli na zaplecze ciągnąć zapałki.

"Ty ją weź." "O nie, ty ją weź."

W końcu wyszedł. Powiedział:

"Witam, mam na imię Andrew i będę z Tobą latał."

Ja na to: "Świetnie." I tak zwieźli mnie na dół,

zabrali na płytę,

na której stał czerwono-biało-niebieski samolot.

Był piękny. Podnieśli mnie do kokpitu.

Musieli przesunąć mnie po skrzydle i umieścić w kabinie.

Posadzili mnie. Wszędzie były przyciski i pokrętła.

„Wow, skąd wiesz do czego służą te wszystkie przyciski?"

Andrew, instruktor, usiadł z przodu i uruchomił samolot.

Zapytał, czy chciałabym spróbować kołowania.

Wtedy używasz stóp do

sterowania samolotem na ziemi.

I powiedziałam: "Nie, nie mogę poruszać nogami."

"Och", odpowiedział.

"Ale mogę używać rąk" i powiedział: "Dobrze."

Wyjechał na pas startowy i zwiększył moc.

Kiedy ruszyliśmy w dół pasa startowego,

koła oderwały się od asfaltu i samolot uniósł się w powietrzu,

poczułam się niesamowicie wolna.

Kiedy przelatywaliśmy przez strefę ćwiczeń

Andrew zapytał:

"Widzisz tamtą górę?"

"Tak."

"Dobrze, złap ster, i leć w jej kierunku"

I kiedy podniosłam wzrok, zdałam sobie sprawę

że wskazywał Góry Błękitne,

miejsce, gdzie rozpoczęła się moja podróż.

Chwyciłam ster i leciałam.

Byłam bardzo daleko od szpitalnego odziału

i wiedziałem już, że chcę być pilotem.

Nie wiedziałam jakim cudem przejdę testy medyczne.

Ale tym miałam martwić się później, bo w tamtej chwili miałam marzenie.

Wróciłam do domu, wyjęłam dziennik ćwiczeń, miałam plan.

Ćwiczyłam chodzenie jak długo mogłam.

Najpierw podtrzymywały mnie dwie osoby,

potem jedna,

aż w końcu mogłam chodzić sama, opierając się o meble

- o ile nie były zbyt daleko od siebie.

Wreszcie mogłam

sama poruszać się po domu, trzymając się ścian.

Moja mama narzekała, że musi chodzić za mną

i ścierać odciski. (Śmiech)

Przynajmniej zawsze wiedziała, gdzie byłam.

Przechodziłam kolejne operacje

składające moje ciało do kupy,

uczyłam się teorii, a potem, niespodziewanie,

przeszłam testy lekarskie

i dostałam zielone światło do latania.

Każdą wolną chwilę spędzałam w szkole,

daleko poza moją strefą bezpieczeństwa.

w towarzystwie wszystkich młodych chłopców chcących zostać pilotami australijskich linii lotniczych.

Lekko podstarzała, podskakująca ja w gipsie,

stabilizatorach, luźnych ogrodniczkach,

z workiem leków, cewnikiem i utykaniem.

Patrzyli na mnie i myśleli:

"Kogo ona chce nabrać? Nigdy jej się nie uda."

Sama tak czasem myślałam.

Ale to mnie miało znaczenia, bo w gdzieś w środku płonął płomień

silniejszy niż urazy.

Krok po kroku zdobywałam licencję

pilota turystycznego,

potem nauczyłam się nawigować i latałam z przyjaciółmi po całej Australii.

Potem nauczyłam się pilotować samoloty dwusilnikowe

i zdobyłam na nie uprawnienia.

Potem nauczyłam się latać przy złej i dobrej pogodzie

i zdobyłam uprawnienia IFR.

Wreszcie zdobyłam licencję pilota zawodowego.

I zostałam instruktorem.

Znalazłem się w tej samej szkole,

w której zaczęłam latać,

ucząc innych,

po niecałych osiemnastu miesiącach od wyjścia ze szpitala.

(Oklaski)

I wtedy pomyślałem, "Dlaczego miałabym na tym poprzestać?

Dlaczego by nie nauczyć się latać do góry nogami?"

Więc nauczyłam się latać do góry nogami

i zostałam instruktorem akrobacji lotniczej.

Mama i tata? Nigdy nie byli w górze.

Wiedziałam na pewno, że chociaż ciało może być kalekie,

mój duch był niepokonany.

Chiński myśliciel Lao Tzu powiedział kiedyś:

„Gdy dam spokój temu, czym jestem,

staję się tym, czym być mogę.”

Wiem, że dopiero gdy dałam spokój temu, kim wydawało mi się, że byłam,

mogłam budować zupełnie nowe życie.

Dopiero gdy dałam spokój temu, kim powinnam być,

mogłam rozpocząć życie, które na mnie czekało.

Wiem, że źródłem prawdziwej siły

nigdy nie było moje ciało.

I chociaż moja sprawność fizyczna zmieniła się drastycznie,

to, kim jestem pozostało niezmienione.

Nadal paliło się we mnie światełko,

tak jak w każdym z nas.

Wiem, że nie jestem tylko swoim ciałem

i wiem, że ty nie jesteś swoim.

Nie liczy się jak wyglądasz,

skąd pochodzisz, ani czym się zajmujesz. Liczy się to,

że wspólnie podtrzymujemy płomień ludzkości,

wyrażając naszym życiem sztukę,

którą tak naprawdę jesteśmy,

bo wszyscy jesteśmy połączeni

milionami słomek.

Przyszedł czas, by je połączyć

i trzymać się ich.

W drodze do naszego wspólnego szczęścia

musimy przestać skupiać się na tym co cielesne

i korzystać w pełni z naszych serc.

Podnieście swoje słomki, jeśli jesteście ze mną.

Dziękuję. (Oklaski)

Dziękuję.