رویای نوین آمریکایی

برای اولین بار در تاریخ، اکثریت پدر و مادران آمریکایی فکر نمی‌کنند که آینده فرزندانشان بهتر از وضعیت خودشان خواهد شد. روزنامه نگار کورتنی مارتین می‌گوید، این را نباید یک هشدارتلقی کرد. بلکه باید آن را فرصتی دید تا راهکاری جدید برای کار و خانواده تعریف کرد که مبتنی بر اجتماع و خلاقیت باشد. او در صحبتی که تاثیرش بسیار فراتر از آمریکاست می‌گوید « بزرگترین خطر، شکست خوردن در رسیدن به رویای آمریکایی نیست، بزرگترین خطر رسیدن به رویایی است که اساسا باورش نداری.»

من یک روزنامه نگارم،

پس دوست دارم که
بدنبال داستانهای تازه بگردم،

زندگیهایی که به آرامی
در زیر فریاد سرمقالهها سپری میشود.

و اخیرا بدنبال کنار گذاشتن
ریشهها بودهام،

پیدا کردن شریک، بچهدار شدن.

پس در چند سال اخیر،

سعی میکردم بفهمم

ساختار زندگی خوب قرن ۲۱می چیست،

چون من شیفته
هر دو اثر اخلاقی و فلسفیاش هستم،

و همانقدر هم به شدت بدنبال پاسخم.

ما در زمانه ناپایداری زندگی میکنیم

در واقع برای اولین بار
در تاریخ آمریکا،

اکثریت والدین فکر نمیکنند که آینده
فرزندانشان بهتر

از اوضاع خودشان شود.

این واقعیتی است برای فقیر و غنی،
مرد و زن.

ممکن است بعضی از شما
از شنیدن این موضوع ناراحت شوید.

بلاخره، آمریکا عمیقا

در برتری اقتصادی خود سرمایه گزاری کرده،

و تقریبا هر نسلی به نسبت قبل آن
جهشی داشته است،

بیشتر درآمد داشته، بیشتر خریده،
بیشتر بوده.

ما این رویا را
به تمامی جهان صادر کردهایم،

کودکان برزیلی و چینی و حتی کنیایی

توقعات سیری ناپذیر ما را

در بیش خواهی به ارث میبرند.

اما وقتی که این نظرسنجی تاریخی را
برای اولین بار خواندم،

من را واقعا ناراحت نکرد.

تحریکم کرد و عصبانی شدم.

« بهتر شود» -- بر مبنای معیار چه کسی؟

آیا «بهتر شدن»
یعنی پیدا کردن یک کار ثابت

که بتوانی برای بقیه زندگی به آن تکیه کنی؟

این چیزها دیگر تقریبا تمام شده.

آدمها کارشان را،
بطور متوسط هر ۴.۷ سال عوض میکنند،

و پیشبینی شده که تا سال ۲۰۲۰،

تقریبا نیمی از آمریکاییها
شغل آزاد دارند.

پس، آیا بهتر شدن یک عدد است؟

آیا به معنی پول درآوردن
تا جایی است که بتوانی؟

اگر تنها این را اندازهگیری کنیم،
ما در حال شکستیم.

متوسط سرانه درآمد
تقریبا از سال ۲۰۰۰ ثابت بوده،

تثبیت شده با تورم.

بسیار خوب، آیا بهتر شدن
یعنی داشتن خانهای بزرگ با نردههای سفید؟

افراد کمی این کار را میکنند.

نزدیک به پنج میلیون نفر در مدت رکود
بزرگ اقتصادی خانههایشان را از دست دادند،

و حتی بیشتر ما حالا دیگر فهمیدهایم
که چند وقت دیگر--

یا در بسیاری مواردی که غارت شدهایم
و کلک خوردهایم --

میخواهیم این سند را نگه داریم.

میزان صاحب خانه شدن
در پایینترین سطح از ۱۹۹۵ است.

بسیار خوب، ما کاری ثابت پیدا نمیکنیم،

دیگر خیلی پول در نمیآوریم،

و در خانههای بزرگ و تجملی
زندگی نمیکنیم.

فاتحه هر چیزی را بخوان

که باعث بزرگی آمریکا شده.

اما،

آیا اینها تعیین کننده بزرگی یک کشورند،

یا زندگی ما؟

آنچه به نظرم باعث بزرگی آمریکا می شود
روحیه خلق مجدد است.

در بیداری پس از رکود بزرگ اقتصادی،

آمریکاییهای بیشتر و بیشتری
معنی واقعی بهتر شدن را تعریف میکنند.

معلوم شده، ارتباط بیشتری با
اجتماع و خلاقیت دارد

تا دلار و سنت.

بگذارید خیلی صریح باشم:

۱۴.۸ درصد آمریکاییها
در فقر زندگی میکنند و محتاج پولند،

ساده و روشن.

و همه ما نیازمند سیاستهایی هستیم
که در مقابل بهره کشی

کارفرمایان و موسسات مالی از ما محافظت کند.

هیج چیزیی نمیتواند توجیه کننده
فاصله میان فقیر و غنی باشد

غیر از چیزی عمیقا غیر اخلاقی.

اما،

بیشتر اوقات ما صحبت را
همینجا تمام میکنیم.

درباره فقر به شکلی صحبت میکنیم
انگار که چیزی یکپارچه است؛

درباره فقرا بگونهای که
انگار فقط قربانی بودهاند.

بخشی از چیزی که
در تحقیق و گزارش یاد گرفتهام

این است که هنر خوب زندگی کردن

بیشتر اوقات بگونهای استادانه

توسط آسیب پذیرترینها انجام میشود.

حال اگر احتیاج مادر اختراع است،

به این باور رسیدهام که

که رکود پدر آگاهی است.

که ما را با سوالاتی عمیق مواجه میکند،

سوالاتی که ممکن است
خیلی تنبل یا پریشان باشیم تا بپرسیم

وقتی که احساس راحتی میکنیم.

چطور باید کار کنیم؟

چطور باید زندگی کنیم؟

همه ما، فهمیده باشیم یا نه،

بدنبال پاسخ این سوالاتیم،

که اجداد ما به نوعی
در گوشمان زمزمه میکردند.

جد پدری من یک الکلی در دیترویت بود،

که بعضی وقتها میتوانست
کاری در کارخانه داشته باشد.

ممکن است غیر قابل باور به نظر برسد،

۲۱ بچه داشت،

از یک زن، مادر مادر بزرگم،

که در ۴۷ سالگی از از سرطان رحم مرد.

من الان برای بار دوم باردارم،

و نمیتوانم درک کنم که واقعا
چه بر سرش آمده.

و اگر حساب کنی --
شش تا دوقلو بودند.

پدر بزرگم، پسرشان،

یک فروشنده دوره گرد شد،

و در راحتی و سختی زندگی کرد.

پس پدرم بخاطر پاسخ دادن
به طلبکاران در حالی بزرگ شد

که همیشه وانمود میکرد
والدینش خانه نیستند.

او مجبور شد خودش سیمهای دندانپزشکی
را در گاراژ با انبر از دهانش جدا کند،

وقتی که پدر گفت که پولی
برای پرداخت به دندانپزشک ندارد

تا پیش دکتر برود.

پس جای تعجب نیست که پدرم،

وکیل ورشکستگی شد.

میتوانست از این یک رمان بنویسه، درسته؟

به شدت غرق در جزئیات
ایجاد یک ساختار مستحکم

برای برادرم و من بود.

پس این سوالات را بخاطر
مبارزات چندین نسل میپرسم.

پدر و مادر من مطمئن شدند که من
در فضایی با ثبات رشد میکنم

که اجازه میدهد تا او بپرسد
خطر کند و جهش داشته باشد.

و مسخره است که احتمالا بعضی اوقات
از روی ناامیدی،

این ثبات قدم آنها و تعهدشان
به ایجاد امنیت برایم بود

که به من امکان داد تا
ارزش آن را بررسی کنم،

و یا حداقل ارزشی را که در طول تاریخ

و در قرن ۲۱ برایش متصوریم.

پس بگذارید تا سوال اول را بررسی کنیم:

باید چطور کار کنیم؟

باید مانند مادرانمان کار کنیم.

درست است -- ما دهها سال را

صرف هماهنگ کردن زنان برای کار
در دنیای شرکتهای مردانه کردیم.

و خیلیها را در این راه خرد کردیم،

اما برای دیگران
روشی غیر معمولیتر را ایجاد کردیم،

با وصله کردن معنی و پول

به شکلی منعطف تا
کاری که لازم است را انجام دهد

برای کسانی که دوستشان دارند.

مادرم اسمش را « فقط راهش بنداز» گذاشت.

امروزه میشنوم که اسمش را
«کار پاره وقت» گذاشتهاند.

اسمش را هرچه بگذاری،

آدمهای بیشتر و بیشتری مایل
به انجامش، اگر مجبور نباشند هستند.

آنها هر روز برای انجام وظایفشان به عنوان
پدر و پسر تلاش میکنند.

هنرمندی به نام آن همیلتون میگوید،

« تلاش نوعی از آگاهی است.»

تلاش نوعی از آگاهی است.

به عبارت دیگر، کاری که میکنیم

چیزی است که از دنیا میفهمیم.

اگر این درست باشد، که بنظرم هست،

پس زنانی که برای کودکان

و بیماران ارزشی بی حد قائلند،

استفاده بیاندازهای

از عمیقترین نوع آگاهی کردهاند:

دانستن معنی انسانیت.

اگر این پشتیبانی را اولویت بندی کنیم،

انسان، به شکلی در این ادعا

کل موجودیت بشری خودرا قمار کرده.

این بدان معنی است که دیگر کسی
از ساعت نه-تا-پنج کار نمیکند.

ساعتهای حضور و غیاب ،
والگوی پیشرفت شغلی بیمعنی میشوند.

تمامی صنایع هر روز
بوجود میآیند و از میان میروند.

و دیگر همه چیز از اینجا غیر خطی است.

دیگر نباید از بچهها بپرسیم،

«وقتی بزرگ شدی میخواهی چه کاره شوی؟»

و باید بپرسیم،
« وقتی بزرگ شدی میخواهی چه باشی؟»

کارشان دائما تغییر خواهد کرد.

تنها مخرج مشترکشان، خودشانند.

هرچه بیشتر تواناییهایشان را بفهمند

و بتوانند گروههای کاری
ایدهآل خود را بسازند،

موفقتر خواهند شد.

چالش روبرو،
ایجاد شبکه های امنیت اجتماعی است

تا برای این اقتصاد خرد شده مناسب باشد.

ما نیازمند بیمههای درمانی قابل انتقالیم.

سیاستهایی میخواهیم
که انعکاس دهنده نیاز آسیب پذیران باشد

یا از آسیب پذیران حمایت کند،

بدونانکه آنها را نیازمند کند.

به شدت نیازمند
ایجاد درآمد پایه جهانی هستیم.

باید سازمانهای کار را باز تعریف کنیم.

تا بتوانیم دنیای شغلی بسازیم
که ساختار آن مناسب

ارزشهای قرن ۲۱ است،

نه ایدههایی کهنه برای تامین نیاز خانواده،

که مدتهاست اعتبارش گذشته --

از مادرت بپرس.

اکنون، سوال دوم چیست:

چطور باید زندگی کنیم؟

ما باید

مثل اجداد مهاجرمان زندگی کنیم.

وقتی که به آمریکا آمدند،

در خانههای مشترک زندگی میکردند،
روشهای بقا، نگداری از کودکان --

همیشه میدانستند
که چطور یک شکم بیشتر را سیر کنند،

مهم نیست که چقدر غذایمان کم است.

اما برایشان گفته شده بود که موفقیت
به معنی بشت سر گذاشتن زندگی روستایی

و جستجو برای تصویر نمادینی از
رویای آمریکایی است،

نردههای سفید دور خانه.

و حتی امروز،
وقتی که یک نرده سفید میبینیم

به موفقیت و اعتماد به نفس میاندیشیم.

اما وقتی که احساسات را بدور اندازی،

نتیجه واقعی آن ما را از هم جدا میکند.

بیشتر آمریکاییها مخالف نردههای سفیدند

آن زندگی کاملا اختصاصی
که در آن جریان دارد،

و بدنبال زندگی روستایی هستند،

و بجایش استقلال میخواهند.

برای مثال، پنجاه میلیون نفر از ما،

در محلهای اشتراکی زندگی میکنند.

این عدد بعد از رکود بزرگ،
بسیار بزرگتر شد،

ولی معلوم شد که
مردم واقعا این زندگی را دوست دارند.

دو سوم از کسانی که در سنین متفاوت
زیر یک سقف زندگی میکنند

میگویند که باعث بهتر شدن روابطشان شده.

بعضیها دوست دارند که
با خانواده زندگی نکنند،

اما دیگران مزایای اقتصادی و بهداشتی

زندگی جمعی را میفهمند.

CoAbode یک شبکه آنلاین برای مادران
تنهایی است که بدنبال خانههای مشترک

با دیگر مادران تنها هستند،

۵۰٫۰۰۰ کاربر دارد.

و افراد بالای ۶۵ سال خصوصا مجبورند

تا بدنبال این راه حلها برای زندگی باشند.

آنها میفهمند که کیفیت زندگیشان

وابسته به ترکیبی از فردیت و تنهایی است.

که وقتی به آن فکر میکنی
میفهمی به همه ما مربوط میشود،

پیر و جوان.

برای مدتی طولانی، وانمود کردیم
شادمانی مهمترین موضوع ماست.

اما تمامی مطالعات
چیز دیگری را نشان میدهند.

نشان میدهند که شادترین، سالمترین،
و حتی امن ترین --

از هر دو جنبه مشکلات زیست محیطی،
و جرائم، همه شان--

آمریکاییهایی هستند که زندگیشان را
با همسایگانشان ترکیب کردهاند.

من خودم این را تجربه کردهام.

در چند سال اخیر، در یک گروه
با خانه های اشتراکی زندگی کردهام.

بیشتر از ۰.۵ هکتار پر از درختان خرمالو،

بوتههای انبوه تمشکی
که دور باغ را احاطه کرده،

دقیقتر بگویم، درست در وسط شهر اوکلند.

هر نه ساختمان
بگونهای ساخته شدهاند که متفاوت باشند،

اندازه و شکل های متفاوت،

اما به نوعی که تا حد ممکن
دوستدار محیط زیست باشند.

سلولهای خورشیدی بزرک و سیاه
روی سقفهای ما

به معنی آن است که هزینه برق ما به ندرت

از پنج دلار در ماه بیشتر میشود.

۲۵ نفر از ما که آنجا زندگی میکنیم همگی از
سنین مختلف و تفکرات سیاسی متفاوتیم

از شغلهای مختلف،

و همگی در خانههایی،
مثل هر خانه معمولی دیگری زندگی میکنیم.

اما علاوه بر آن،

ما یک آشپزخانه صنعتی
و انتاق غذاخوری بزرگ داریم،

که دوبار در هفته با هم غذا میخوریم.

وقتی که به مردم میگویم
که اینجوری زندگی میکنم،

معمولا به دو شکل افراطی
عکس العمل نشان میدهند.

یا میگویند،«چرا همه اینطوری
زندگی نمیکنند؟»

یا میگویند،«به نظر کاملا وحشتناک است.

من هیچوقت اینکار را نمیکنم.»

بگذارید چیزی را خاطر نشان کنم: در بین ما
توجهی هراسان به موضوع حریم شخصی وجود دارد

و همچنین تعهد به جیزی که آن را
« مهماننوازی افراطی» مینامیم --

البته نه آن گونهای که
توسط هتل فورسیزنز تبلیغ میشود،

گونهای که
هر انسانی را سزاوار محبت میداند،

نقطه سر خط، ختم کلام.

چه چیزی من را از همه بیشتر
از زندگی در این جمع متعجب کرد؟

اینجا همه کارهای داخلی تقسیم میشود
-- تعمیرات، پخت و پز، عروسی--

اما کارهای احساسی هم قسمت میشود.

بجای تنها تکیه بر الگوی خانواده ایدهآل

تا تمامی نیازهای
احساسی شما را برآورده کند،

بیست نفر دیگر را دارید
تا این کار را برایتان انجام دهند

از یک روز سخت کاری صحبت کنید

چطور مشکل یک معلم بداخلاق را حل کنید.

نوجوانهای جمع ما معمولا
پیش شخصی میروند که پر و مادرشان نیست

تا راهنماییشان کند.

این چیزی است که بل هوک
آن را « فرزند پروری انقلابی» مینامد.

این اعلام فروتنانه

که کودکان سالمترند وقتی که دسترسی
به تعداد بیشتری از بزرگسالان داشته باشند

تا الگوبرداری کنند و حمایت شوند.

معلوم شده که بزرگسالان
هم سالمتر خواهند بود.

کار خیلی سختی است،

تا پشت آن نردههای سفید
خانوادهای بی نقص بود.

«بهتر بودن جدید»
که اسمش را من گذاشتهام،

یعنی سرمایه گذاری کمتر روی
خانواده بینقص

و توجه بیشتر به
زندگی روستایی که بی عیب نیست،

ممکن است فامیلی که
زیر یک سقف زندگی میکنند باشد،

یا جمعی که مثل من
در خانههای مشترک زندگی میکنند،

یا تعدادی همسایه متعهد که واقعا

میدانند که چطور مواظب هم باشند.

به نظر درست میرسد، مگر نه؟

و با این وجود، پول اکثرا ما را در

به هم رسیدن گول میزند.

مطمئنترین ثروت

در روابط پیدا میشود.

بهتر شدن جدید قطعا یک نظریه فردی نیست.

در واقع، اگر آدم موفقی نیستی
یا اگر اینطورفکر میکنی،

برایت خبر خوبی دارم:

ممکن است از دید معیارهایی
که هنوز قبول نداری آدم موفقی باشی.

شاید از نظر درآمد متوسط باشی
ولی پدری نمونه باشی.

شاید نتوانی خانه رویاییت را بخری،

اما میهمانیهایی که
برگزار میکنی افسانهای باشد.

اگر از دید عمومی آدم موفقی هستی،

مفهموم چیزی که میگویم
برایت بیشتر سرگرم کننده باشد.

عزیزم ممکن است از دید خودت شکست خورده باشی

اما از دید دنیا مهم نیست.

تنها خودت میدانی.

میدانم که یادبودی از

مادر مادربزرگم نیستم،

که چنان زندگی کوتاه و بی رحمانه داشت،

اگر آنقدر ثروت داشتم تا
همه موجودات را خوشبخت کنم.

بدون زحمت نمیتوانی معنی را بفهمی.

هیچ خانهای آنقدر بزرگ نیست

تا رنجی را که او کشیده از خاطر ببرد.

یادبودی از او هستم

اگر بتوانم تا حد امکان متصل
و شجاعانه زندگی کنم.

در قلب چنین عدم اطمینانی،

شاید، احساس نا امنی کنیم.

میتوانیم بگذاریم که
این نا امنی ما را بشکند

و یا منعطف کند.

میتوانیم در خود فرو رویم،
و امیدمان را اساسا به تغییر از دست دهیم--

حتی به تغییر در خود.

یا میتوانیم به بیرون نگاه کنیم،

و امید را توانایی مان در به هم رسیدن،
ارتباط و خلق بپروریم.

معلوم شده که، بزرگترین تهدید

نرسیدن به رویای آمریکایی نیست.

بزرگترین خطر رسیدن به رویایی است

که واقعا به آن اعتقاد نداری.

پس این کار را نکن.

کار سخت تر، جالبتر را بکن،

یعنی نوعی از زندگی را بساز،
که کاری که واقعا هر روز میکنی،

افرادی که بیشترین عشقت، استعدادت
و انرژیت را به آنها میدهی،

با آنچه واقعا به آن اعتقاد داری
هماهنگ باشند.

این چیزی مادی مثل پول درآوردن نیست،

ادای احترامی به نیاکانت است.

این مبارزهای زیباست.

متشکرم.

( تشویق حضار )