Παιχνίδια για την κατανόηση

Δεν είναι ποτέ εύκολο να περάσεις την έκταση των πολύπλοκων τραγωδιών - έτσι όταν η κόρη της Μπρέντα Μπραθγουέιτ ήρθε σπίτι από το σχολείο ρωτώντας σχετικά με τη δουλεία, έκανε ό,τι κάνει ως δουλειά - σχεδίασε ένα παιχνίδι. Στο TEDxPhoenix περιγράφει την εκπληκτική αποτελεσματικότητα αυτού του παιχνιδιού, και άλλων, που βοηθούν τον παίκτη να καταλάβει πραγματικά την ιστορία. (Βιντεοσκοπήθηκε στο TEDxPhoenix.)

Όταν σκεφτόμαστε τα παιχνίδια, υπάρχουν διάφορα ζητήματα.

Ίσως είστε τσαντισμένος ή ίσως προσμένετε

ένα νέο παιχνίδι. Ξενυχτήσατε παίζοντας ένα παιχνίδι.

Όλα αυτά τα πράγματα συμβαίνουν σε μένα.

Αλλά όταν σκεφτόμαστε τα παιχνίδια,
πολλές φορές σκεφτόμαστε

πράγματα όπως: σκόπευση πρώτου προσώπου
ή τα μεγάλα,

αυτά που θα ονομάζαμε παιχνίδια Α'Α'Α'

ή ίσως παίζετε παιχνίδια στο Facebook.

Αυτό είναι ένα από αυτά
που δουλέψαμε με τον συνεργάτη μου.

Ίσως παίζετε παιχνίδια στο Facebook και αυτό

κάνουμε αυτή τη στιγμή.
Πρόκειται για μια ελαφρύτερη μορφή παιχνιδιού.

Ίσως να σκέφτεστε τα τραγικά βαρετά επιτραπέζια παιχνίδια

που μας κρατούν ομήρους
σε περιπτώσεις εορτών όπως των Ευχαριστιών.

Αυτό θα είναι ένα από αυτά
τα τραγικά βαρετά επιτραπέζια παιχνίδια

όπως μπορείτε να καταλάβετε.

Ή ίσως είστε στο σαλόνι σας, ξέρετε,

παίζοντας Wii με τα παιδιά ή κάτι τέτοιο,

και, ξέρετε, υπάρχει όλη αυτή η σειρά των παιχνιδιών

και αυτό είναι πάρα πολύ κοντά σε αυτό που σκέφτομαι.

Βγάζω τα προς το ζην μου από τα παιχνίδια.
Ήμουν αρκετά τυχερή

να το κάνω αυτό από τότε που ήμουν 15, που μπορεί επίσης να θεωρηθεί

πως δεν είχα ποτέ μια πραγματική δουλειά.

Αλλά, θεωρούμε τα παιχνίδια ως διασκέδαση και αυτό είναι εντελώς

λογικό, αλλά ας το σκεφτούμε λιγάκι.

Λοιπόν, εδώ είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1980.

Δεν ξέρω που ήσασταν εσείς, αλλά εγώ ήμουν

στο καθιστικό μου. Ήταν σχεδόν ένα θρησκευτικό γεγονός.

Και αυτό έγινε όταν οι Αμερικανοί νίκησαν τους Ρώσους,

και αυτό ήταν -- ναι, ήταν τεχνικά ένα παιχνίδι.

Το χόκεϊ είναι ένα παιχνίδι.
Αλλά πραγματικά, ήταν αυτό ένα παιχνίδι;

Θέλω να πω, ο κόσμος έκλαψε.
Δεν είχα δει ποτέ τη μητέρα μου να κλαίει

έτσι στο τέλος της Μονόπολης.

Αυτό, λοιπόν, ήταν απλά μια καταπληκτική εμπειρία.

Ή, ξέρετε, αν κάποιος εδώ είναι από τη Βοστώνη --

Λοιπόν, όταν οι Boston Red Sox
κέρδισαν το πρωτάθλημα μετά,

νομίζω, από 351 χρόνια,

όταν κέρδισαν το πρωτάθλημα, ήταν εκπληκτικό.

Έτυχε εκείνη την περίοδο να ζω στο Σπρίνγκφιλντ

και το καλύτερο ήταν -- είναι ότι --

έκλεινες την πόρτα στην τουαλέτα των γυναικών

και θυμάμαι να γράφει
«Ζήτω οι Sox» και σκέφτηκα, αλήθεια;

Ή τα σπίτια, έβγαινες έξω, επειδή κάθε παιχνίδι,

νομίζω ότι σχεδόν κάθε παιχνίδι,
πήγαινε στην παράταση, σωστά;

Έτσι έβγαινες έξω
και όλα τα άλλα φώτα ήταν αναμμένα

σε όλο το τετράγωνο, και στα παιδιά,
η συμμετοχή ήταν χαμηλή

στο σχολείο, και τα παιδιά δεν πήγαιναν στο σχολείο.

Αλλά δεν πειράζει, είναι οι Red Sox, σωστά;

Θέλω να πω, υπάρχει η εκπαίδευση
και μετά υπάρχουν οι Red Sox

και γνωρίζουμε σε τι θέση βρίσκονται.

Οπότε αυτή ήταν μια καταπληκτική
εμπειρία, και πάλι, ναι,

ήταν ένα παιχνίδι,
αλλά δεν έγραφαν άρθρα στις εφημερίδες,

ο κόσμος δεν έλεγε -- ξέρετε, «Τώρα μπορώ να πεθάνω

επειδή οι Red Sox κέρδισαν».
Και πολλοί άνθρωποι το έκαναν.

Τα παιχνίδια, σημαίνουν κάτι περισσότερο για εμάς.

Φυσικά και σημαίνουν κάτι περισσότερο.

Έτσι τώρα, απλά, αυτή εδώ είναι μια απότομη μετάβαση.

Για τρία χρόνια είχα μια κανονική δουλειά, περίπου.

Ήμουν επικεφαλής ενός τμήματος στο κολέγιο

διδάσκοντας παιχνίδια, έτσι, πάλι,
ήταν περίπου μία πραγματική δουλειά,

και τώρα απλά μιλώ για την δημιουργία τους
αντί να τα δημιουργώ.

Ήμουν σε ένα δείπνο.
Είναι μέρος της δουλειάς, όταν είσαι

επικεφαλής ενός τμήματος,
να τρως, και το έκανα πολύ καλά,

και λοιπόν είμαι έξω σε ένα δείπνο με αυτόν
τον τύπο που ονομάζεται Ζιγκ Τζάκσον.

Αυτός είναι ο Ζιγκ σε αυτή τη φωτογραφία.
Αυτή είναι ακόμη μία

από τις φωτογραφίες του Ζιγκ.
Είναι φωτογράφος.

Και γυρνάει όλη τη χώρα
τραβώντας φωτογραφίες

του εαυτού του
και μπορείτε να δείτε εδώ τράβηξε

το Ινδιάνικη καταφύγιο του Ζιγκ.
Και αυτό το συγκεκριμένο πλάνο, αυτό

είναι ένα από τα πιο παραδοσιακά πλάνα.
Αυτός είναι ένας χορευτής βροχής.

Και αυτό εδώ είναι ένα από τα αγαπημένα μου πλάνα.

Έτσι μπορείτε να δείτε αυτό και ίσως έχετε δει ακόμη

και κάτι σαν αυτό.
Αυτό είναι μια έκφραση πολιτισμού, σωστά;

Και αυτό είναι στην πραγματικότητα
από τη σειρά του «Υποβάθμιση».

Και το πιο συναρπαστικό για μένα σε αυτή την σειρά

είναι απλά, κοιτάξτε το μικρό αγόρι εκεί.

Μπορείτε να φανταστείτε;
Τώρα, μπορούμε να δούμε ότι είναι ένας παραδοσιακός

Αμερικανός Ιθαγενής.
Τώρα απλά θέλω να αλλάξω την φυλή του.

Φανταστείτε να είναι ένας μαύρος.

Έτσι, «Γλύκα, έλα εδώ, να σε βγάλω φωτογραφία
με τον μαύρο τύπο.»

Σωστά; Σοβαρά τώρα, κανείς δεν θα το έκανε αυτό.

Σε μπερδεύει. Και έτσι ο Ζιγκ, που είναι Ινδιάνος,

ομοίως μπερδεύετε.
Η αγαπημένη του φωτογραφία --

η αγαπημένη μου φωτογραφία του, που δεν την έχω εδώ είναι

ένας Ινδιάνος που φωτογραφίζει λευκούς ανθρώπους
που φωτογραφίζουν

Ινδιάνους. (Γέλια)

Έτσι έτυχε να είμαι σε δείπνο με αυτόν τον φωτογράφο

και μιλούσε με έναν άλλο φωτογράφο

σχετικά με μία φωτογράφιση που έκανε

σε ένα Ινδιάνικο καταφύγιο.
Είχε πάρει τη φωτογραφική μηχανή του

εκεί πάνω για να το φωτογραφίσει,
αλλά όταν έφτασε εκεί,

ανακάλυψε ότι δεν μπορούσε να το κάνει.
Απλά δεν μπορούσε να συλλάβει

την εικόνα. Και έτσι μιλούσαν διαρκώς

για αυτό το ζήτημα. Τραβάς την φωτογραφία, ή όχι;

Και αυτό ήταν συναρπαστικό για μένα,
ως σχεδιαστής παιχνιδιών,

επειδή ποτέ δεν μου συμβαίνει,
όπως, εάν πρέπει να κάνω

το παιχνίδι γι' αυτό το δύσκολο θέμα ή όχι;

Επειδή απλά κάνουμε πράγματα
που είναι διασκεδαστικά ή, ξέρετε,

θα σας κάνουν να αισθανθείτε φόβο,
ξέρετε, αυτόν τον ενθουσιασμό στα σπλάχνα.

Αλλά αυτό κάνει κάθε άλλο μέσο.

Αυτό είναι το παιδί μου.
Αυτή είναι η Μαέζα και όταν ήταν

επτά ετών, ήρθε σπίτι από το σχολείο μια μέρα

και όπως κάνω κάθε μέρα, την ρώτησα,

«Τι κάνατε σήμερα;»

Είπε, λοιπόν, «Μιλήσαμε για το Μεσαίο Πέρασμα».

Τώρα, αυτή ήταν μια μεγάλη στιγμή.
Ο πατέρας της Μαέζα είναι μαύρος

και ήξερα ότι αυτή η ημέρα ερχόταν.
Δεν το περίμενα

στα επτά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν το περίμενα.

Τελωσπάντων, τη ρώτησα,
«Πώς νιώθεις γι΄αυτό;»

Έτσι συνέχισε να μου λέει, και όσοι λοιπόν από εσάς

είναι γονείς θα αναγνωρίσουν εδώ τα τσιτάτα του Μπίνγκο.

Έτσι τα πλοία ξεκίνησαν από την Αγγλία, κατεβαίνουν

από την Αγγλία, πηγαίνουν στην Αφρική,
διασχίζουν τον ωκεανό --

Αυτό είναι το κομμάτι του Μεσαίου Περάσματος --
έρχονται στην Αμερική

όπου πωλούνται οι σκλάβοι, μου λέει.

Αλλά ο Αβραάμ Λίνκολν εξελέγη Πρόεδρος, και τότε

πέρασε το διάταγμα χειραφέτησης,
και τώρα, είναι ελεύθεροι.

Παύση για περίπου 10 δευτερόλεπτα.

«Μπορώ να παίξω ένα παιχνίδι, μαμά;»

Και σκέφτηκα, αυτό είναι όλο;
Και έτσι, ξέρετε,

αυτό είναι το Μεσαίο Πέρασμα,
αυτό είναι ένα απίστευτα σημαντικό

γεγονός, και αυτή το θεωρεί σαν να πήγαν μερικοί

μαύροι σε μια κρουαζιέρα, πάνω κάτω έτσι

το καταλαβαίνει. (Γέλια)

Και έτσι, για μένα, ήθελα περισσότερη αξία σε αυτό, έτσι όταν

ρώτησε αν θα μπορούσε να παίξει ένα παιχνίδι, είπα

«Ναι». (Γέλια)

Και έτσι έτυχε να έχω
όλα αυτά τα μικρά κομματάκια.

Είμαι σχεδιάστρια παιχνιδιών, έτσι έχω αυτά τα πράγματα στο σπίτι μου.

Είπα, λοιπόν, «Ναι, μπορείς να παίξεις ένα παιχνίδι» και της δίνω

μερικά από αυτά και της λέω να τα χρωματίσει

σε διαφορετικές οικογένειες.
Αυτές είναι εικόνες της Μαέζα

όταν ήταν —
Θεέ μου, ακόμα με πνίγει να τα βλέπω αυτά.

Έτσι, ζωγραφίζει τις μικρές τις οικογένειες.

Τότε αρπάζω μερικά από αυτά και τα βάζω σε ένα καράβι.

Αυτό ήταν το καράβι. Προφανώς έγινε πολύ γρήγορα. (Γέλια)

Και η ουσία είναι ότι, άρπαξα μερικές οικογένειες,

και λέει, «Μαμά, μα ξέχασες το ροζ μωρό

και ξέχασες τον μπλε μπαμπά

και ξέχασες όλα αυτά τα άλλα πράγματα».

Και λέει, «Θέλουν να πάνε». Και είπα,

«Γλυκιά μου, όχι δεν θέλουν να πάνε. Αυτό είναι το Μεσαίο Πέρασμα.

Κανείς δεν θέλει να πάει στο Μεσαίο Πέρασμα».

Και μου έριξε μια ματιά που μόνο μια κόρη

μίας σχεδιάστριας παιχνιδιών θα έδινε σε μια μητέρα,

και όπως διασχίζουμε τον ωκεανό,
ακολουθώντας αυτούς τους κανόνες,

συνειδητοποιεί ότι παραπάει, και μου λέει:

«Δεν θα τα καταφέρουμε».

Και συνειδητοποιεί, ξέρετε, ότι δεν έχουμε αρκετό φαγητό

και έτσι ρωτάει τι να κάνει, και λέω,

«Λοιπόν, μπορούμε είτε» - θυμηθείτε, είναι επτά--

«Μπορούμε είτε να ρίξουμε
μερικούς ανθρώπους στο νερό

ή μπορούμε να ελπίζουμε ότι δεν θα αρρωστήσουν

και θα καταφέρουμε να φτάσουμε στην άλλη πλευρά».

Και το πρόσωπο της πήρε ένα βλέμμα

και μου είπε -- τώρα μην ξεχνάτε,
αυτό είναι μετά από ένα μήνα--

αυτός είναι ο μήνας Μαύρης Ιστορίας, σωστά;

Μετά από ένα μήνα μου λέει,

«Πραγματικά συνέβη αυτό;»

Και είπα, «Ναι». Και έτσι είπε, «Λοιπόν, αν ερχόμουν

από το δάσος» — αυτοί είναι ο αδελφός και η αδελφή της — «Αν ερχόμουν

από το δάσος, ο 'Αβαλον και η Ντόνοβαν
μπορεί να έχουν φύγει».
«Ναι».

«Αλλά θα τους έβλεπα στην Αμερική».
«Όχι».

«Αλλά τι γίνεται αν τους έβλεπα; Ξέρεις, δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε μαζί;»
«Όχι».

«Έτσι ο μπαμπάς θα μπορούσε να φύγει».
«Ναι».

Και αυτό την συνέρπασε, και άρχισε να κλαίει,

και άρχισα κι εγώ να κλαίω,
και ο πατέρας της άρχισε να κλαίει,

και τώρα κλαίμε όλοι μαζί. Δεν περίμενε

να γυρίσει σπίτι από την δουλειά του στο Μεσαίο Πέρασμα,

αλλά εκεί πήγε. (Γέλια)

Έτσι, κάναμε αυτό το παιχνίδι και το κατάλαβε.

Το κατάλαβε γιατί πέρασε χρόνο
με αυτούς τους ανθρώπους.

Δεν ήταν αφηρημένα πράγματα
σε ένα φυλλάδιο ή σε μια ταινία.

Και ήταν μια απίστευτα ισχυρή εμπειρία.

Αυτό είναι το παιχνίδι, το οποίο κατέληξα να ονομάσω

Νέο Κόσμο, επειδή μου αρέσει η φράση.

Δεν νομίζω ότι ο Νέος Κόσμος φάνηκε
τόσο συναρπαστικά νεοκοσμικός

σε όσους περάσαν με τα σκλαβοκάραβα.

Αλλά όταν συνέβη αυτό,
είδα ολόκληρο τον πλανήτη.

Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη.
Έκανα παιχνίδια

για περίπου 20 χρόνια
και μετά αποφάσισα να το ξανακάνω.

Έχω ιρλανδικές ρίζες.

Αυτό είναι ένα παιχνίδι που ονομάζεται Síochán Leat.
Σημαίνει «ειρήνη μαζί σας».

Είναι ολόκληρη η ιστορία της οικογένειάς μου
σε ένα μόνο παιχνίδι.

Έκανα ένα άλλο παιχνίδι που ονομάζεται Τρένο.

Έκανα μια σειρά από έξι παιχνίδια

που καλύπτουν δύσκολα θέματα
και εάν πρόκειται να καλύψεις

ένα δύσκολο θέμα,
αυτό είναι ένα που πρέπει να καλύψεις,

και εγώ θα σας αφήσω να καταλάβετε μόνοι σας
περί τείνους πρόκειται.

Και, επίσης, έκανα ένα παιχνίδι
για το Μονοπάτι των Δακρύων.

Αυτό είναι ένα παιχνίδι με 50.000 μεμονωμένα κομμάτια.

Ήμουν ξετρελαμένη όταν αποφάσισα να το ξεκινήσω,

αλλά τώρα είμαι στη μέση του.

Είναι το ίδιο πράγμα.

Ελπίζω ότι θα διδάξω τον πολιτισμό
μέσα από αυτά τα παιχνίδια.

Και αυτό το οποίο δουλεύω τώρα, το οποίο είναι --

επειδή είμαι ακριβώς στη μέση,
και αυτά για κάποιο λόγο με πνίγουν σαν τρελά --

είναι ένα παιχνίδι που ονομάζεται
Μεξικάνοι Εργαζόμενοι Κουζίνας.

Αρχικά ήταν πάνω-κάτω ένα μαθηματικό πρόβλημα.

Έτσι, εδώ είναι τα οικονομικά της παράνομης μετανάστευσης.

Και όσο πιο πολύ μάθαινα για την μεξικάνικη κουλτούρα--

ο συνεργάτης μου είναι Μεξικάνος —
τόσο πιο πολύ μάθαινα ότι,

ξέρετε, για όλους μας,
το φαγητό είναι μια βασική ανάγκη, αλλά,

και προφανώς είναι και για τους Μεξικάνους,
αλλά είναι πολύ περισσότερο από αυτό.

Είναι μια έκφραση αγάπης.
Είναι μια έκφραση του —

Θεού, πνίγομαι πολύ περισσότερο απ'ότι νόμιζα.

Θα κοιτάξω μακρυά από την εικόνα.

Είναι μια έκφραση ομορφιάς.
Έτσι λένε πως σε αγαπάνε.

Έτσι λένε πως νοιάζονται
και δεν μπορείς να ακούσεις κάποιον

να μιλάει για την Μεξικάνα γιαγιά τους

χωρίς να λέει «φαγητό» στην πρώτη πρόταση.

Και για μένα, αυτή η όμορφη κουλτούρα,
αυτή η όμορφη έκφραση

είναι κάτι που θέλω να συλλάβω μέσω των παιχνιδιών.

Και έτσι τα παιχνίδια, για αλλαγή,
αλλάζουν πώς βλέπουμε θέματα,

αλλάζουν τις αντιλήψεις μας για αυτούς τους ανθρώπους

σε θέματα, και αλλάζουν τον εαυτό μας.

Αλλάζουμε ως άνθρωποι μέσα από παιχνίδια,

επειδή εμπλεκόμαστε, και παίζουμε,

και μαθαίνουμε καθώς το κάνουμε.
Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)