Për prindërit, lumturia është një arritje e madhe

Sektori prindëror i biblotekave është i pakalueshëm - është " një monument gjigand, shumëngjyrësh i panikut tonë kolektiv," ashtu sic shkrimtarja Jennifer Senior e thotë. Pse është prindësija e mbushur me kaq shumë ankth? Sepse qëllimi i prindërve modern, të klasës së mesme - për të rritur fëmijë të lumtur - është i pakapshëm. Në këtë ligjeratë të ndershme, ajo ofron disa qëllime më të arritshme dhe më të dashura.

Kur linda,

kishte vetëm një libër

që tregonte se si te rrisësh fëmijët

dhe ishte i shkruar nga Dr. Spock.

(Të qeshura)

Falemnderit që më lavderoni.

Gjithmonë kam dashur ta bëj këtë.

Jo, ishte Benjamin Spock,

dhe libri i tij quhet "Njohuri të përgjithshme
për Kujdesin ndaj Fëmijëve dhe Bebeve."

Shiti gati 50 milion kopje para se ai të vdiste.

Sot, unë, si nënë e një gjashtë-vjecari,

hyj në Barnes and Noble,

dhe shoh këtë.

Shumellojshmëria e librave në këta rafte

është e mrekullueshme.

Ka shpjegues që tregojnë se si te rrisësh
një fëmijë në kushte ekologjike,

apo një fëmijë që nuk duhet te haje gluten,

apo sesi te mos sëmuret fëmija.

Nëse më pyesni mua, mendoj që
kjo është paksa e frikshme.

Ka shpjegues si të rrisesh nje fëmijë
që flet dy gjuhe

edhe nëse ju flisni vetëm
një gjuhë në shtëpi.

Ka shpjegues për të rritur fëmijë
që i kuptojnë financat

dhe fëmijë me mendje shkencore,

dhe fëmijë që jane ekspert në joga.

Gjen shpjegues per cdo gje,

me perjashtim te shpjeguesit per femije

se si të c'aktivizosh nje bombe atomike.

Të gjithë këta libra kane qëllime të mira.

Jam e sigurt që shumë prej tyre
jane të mrekullueshëm.

Por kur i shohim të gjithë së bashku

unë nuk shoh ndonjë ndihmë

kur e shikoj atë raft librash.

Unë shoh ankth.

Unë shoh një monument shumë-ngjyrësh

që i dedikohet panikut tonë kolektiv,

dhe më bën te mendoj se përse

rritja e fëmijëve tanë

është e lidhur me aq shumë ankth

dhe aq shume konfuzion?

Përse ne marrim 6 apo 7 pikë

në aktivitetin në të cilin njerëzit

kanë qenë të suksesshëm me mileniume,

shumë përpara se te ekzistonin
tabelat e mesazheve

apo studime shkencore?

Pse shumë nëna dhe baballarë

e përjetojnë prindësinë si një lloj krize?

Krizë mund të duket si një fjalë e vrazhdë,

por ka të dhëna që sugjerojnë
se mund të mos jetë.

Në fakt, ka një studim me po këtë emër

"Prindësija si Krizë", që u publikua më 1957,

dhe në 50 vitet që atëhere,

ka shume studime që

e dokumentojnë këtë model

të ankthit prindëror.

Prindërit përjetojnë më shumë stres
se sa ata që nuk janë prindër.

Kënaqësia e tyra martesore është më e ulët.

Ka shumë studime qe vëzhgojnë

se si ndihen prindërit

kur jane duke kaluar kohë me fëmijët e tyre,

dhe përgjigjet nuk janë gjithmonë te mrekullueshme.

Vitin e kaluar fola me një hulumtues

të quajtur Matthew Killingsworth

i cili po bën një projekt shumë imagjinativ

që ndjek lumturinë e njerëzve

dhe ai më tregoi për këto zbulime:

"Bashkëveprimi me shoqëri

është më i mirë se bashkëveprimi
me partnerin tuaj,

që është me i mirë se bashkëveprimi
me të afërm të tjerë,

që është më i mirë se bashkëveprimi
me të njohur,

që është më i mirë se bashkëveprimi me prindërit,

që është më i mirë se bashkëveprimi
me fëmijët.

Të cilët janë në të njejtin nivel
si të panjohurit".

(Të qeshura)

Po ka edhe dicka tjetër.

Ka tre vjet

që po i shikoj këto të dhëna,

dhe fëmijët nuk janë problemi.

Dicka që ka të bëjë me të qenit
prind në këtë moment

është vet problemi.

Në mënyre specifike, nuk mendoj që e dimë

se cfarë do të thotë të jesh prindër.

Të prindërosh, si folje, hyri në

përdorim ne 1970.

Rolet tona si nëna dh baballarë
kane ndryshuar.

Rolet e fëmijëve tanë kanë ndryshuar.

Ne po e sajojmë gjëra furishëm

për të kaluar nëpër situata

që nuk kan ndonjë guidë,

dhe nëse je një muzikant i xhazit,

atëherë sajimi është i mrekullueshëm,

por për të tjerët,

mund të duket si ndonjë krizë.

Pra, si erdhëm deri këtu?

Si po lundrojmë një univers

që kërkon që të rrisim fëmijë

pa kurrëfarë rregulla për të na drejtuar?

Fillimisht, ka pasur

një ndërrim të historisë.

Deri vonë,

fëmijët punuan, në ferma zakonisht,

por edhe në fabrika, mulli, miniera.

Fëmijët konsideroheshin si te mira ekonomike.

Gjatë Periudhës Progresive,

ne e i dhamë fund kësaj gjëje.

Ne e kuptuam që fëmijët kanë të drejta,

e ndaluam punën e fëmijëve,

u përqëndruam në edukim,

dhe shkolla u bë puna e re e fëmijëve.

Falë Zotit që u bë.

Por kjo e bëri rolin e prindit

më të ngatërruar.

Marrëveshtjet e vjetra mund të mos kene qenë

shumë etike, por ishin reciproke.

Ne siguronim ushqim, veshmbathje, strehë,

dhe drejtim moral për fëmijët tanë,

kurse ata na binin fitim.

Kur fëmijët ndaluan punën,

ekonomia e prindësisë ndërroi.

Fëmijët u bënë, me fjalët e një sociologu

të shkëlqyer edhe pse të pamëshirshëm,

"pa vlerë ekonomike, por me vlera
të pamatshme emocionale."

Në vend që ata të punojnë për ne,

ne filluam të punojmë për ata,

sepse brenda disa dekadave

u bë e qartë:

nëse dëshirojmë që fëmijët tanë
të kene sukses

atëherë vetëm shkolla nuk mjafton.

Sot, aktivitetet jashtë shkollore jane
puna e re e fëmijëve,

por kjo është punë edhe për ne,

sepse ne jemi ata që i cojme me makine
deri në trajnimet e futbollit.

Detyrat e shumta të shtëpisë jane
puna e re e fëmijëve,

por kjo është punë edhe për ne,

sepse ne duhet ti kontrollojmë.

Para tre vjetesh, një grua nga Teksas

me tha dicka që më

theu zemren.

Ajo tha, gati rastësisht,

"Detyrat e shtëpisë jane darka e re."

Klasa e mesme tani shpenzon gjithë kohen

dhe energjinë, dhe burimet tek fëmijët,

edhe pse klasa e mesme

ka cdo herë e më pak nga keto.

Nënat shpenzojnë më shumë kohe
me fëmijët tani

se sa në 1965,

kur shumica e femrave nuk ishin
pjesë e fuqisë punëtore.

Do ishte më e lehtë për prindërit

të përmbushin rolin e tyre nëse e dijnë

se për cfarë po i përgatisin fëmijët.

Kjo është një gjë tjetër që i bën
prindërit modern

të hamenden.

Ne nuk ja kemi idene se cila
pjesë e mencurisë tonë

mund të jete e përdorshme për fëmijët tanë.

Bota po ndërron aq shpejt,

sa që është e pamundur të thuhet
se cfarë është me rëndësi.

Kjo ishte e vërtet edhe kur isha e re.

Kur isha një fëmijë, sidomos
në shkollë të mesme

me thonin se do isha e humbur

në ekonominë e re globale

nëse nuk di si të flas Japonisht.

Por, me gjithë respektin
që kam për Japonishten,

nuk doli ashtu.

Tani ka një klasë të mesme të prindërve

që jane të obsesionuar ti mësojnë
fëmijët Kinezisht,

dhe ndoshta ata dijnë dicka,

por nuk mund të jenë të sigurt.

Kështu që pasi nuk e dime se cfarë
të presim në të ardhmen

ne, si prindër të mirë,

provojmë ti përgatisim fëmijët tanë

për cdo lloj të ardhme të mundshme,

dhe shpresojmë që të paktën një prej
përpjekjeve tona do shpaguhet.

Ne u mësojmë fëmijeve si të luajne shah,

duke menduar se ndoshta
do ju duhen aftësi analitike.

Ne i inkuadrojmë në sporte ekipore

duke menduar se do ju duhen aftësi bashkëpunuese,

kur të shkojnë në Shkollën e Biznesit në Harvard.

Provojmë ti mësojmë të jenë të aftë në financa,

shkence, pro-ambientit,

dhe të mos hanë gluten,

edhe pse më duhet t'ju them që

unë nuk isha një fëmijë pro-ambientit
apo pa gluten.

Unë kam ngrëne makarona dhe mish lope.

Dhe e dini se cfarë ndodhi? Unë jam mire.

Unë paguaj taksat.

Unë e kam një punë stabile.

Besa edhe më ftuan të flas në TED.

Por tani supozojmë që ajo që ishte

e mirë për mua, dhe prindërit e mij,

nuk mjafton më.

Kështu që nisemi drejt rafteve të librave,

sepse mendojmë se nëse nuk provojmë cdo gjë,

duket sikur nuk po bëjmë asgjë

dhe po i anashkalojmë obligimet
tona drejt fëmijëve tanë.

Kështu që është vështirë ti dijmë rolet tona

si nëna dhe baballarë.

Tani po i shtoj këtij problemi
edhe dicka tjetër:

ne po mësojmë role të reja edhe si

burra dhe gra,

sepse shumica e femrave sot punojnë.

Mendoj që kjo është edhe nje arsye që

prindërit ndihen në krizë.

Nuk kemi rregulla, guida, norma,

për atë që duhet të bëjmë
kur të bëhemi me fëmijë

tani që edhe nëna edhe babai punojnë.

Shkrimtari Michael Lewis tha dicka shumë

shumë mirë.

Ai tha që mënyra më e sigurtë

për një cift të filloje të grindet

është nëse dalin në darkë me një cift tjetër,

i cili e ka ndarjen e punës

pak më ndryshe se ata,

sepse biseda që bëhet rrugës për në shtëpi,

duket kështu:

"A e vrejte që Dave është ai i

cili i shoqeron fëmijët në shkollë
cdo mëngjes?

(Të qeshura)

Pa rregulla të cilat na tregojnë se kush bën

cfarë, ciftet përleshen

dhe te dy, nënat dhe baballarët,

kanë argumente legjitime.

Nënat zakonisht kanë më shume

punë kur janë në shtëpi,

dhe baballarët, kur jane në shtëpi,

zakonisht kryejnë vetëm një punë.

Gjej një mashkull që është në shtëpi

dhe gjasat jane që ai po bën vetëm një gje.

Në fakt, Universiteti i Kalifornise ne LA
bëri një studim

që shikonte se cfarë renditje kane

familjarët në shtëpitë e klasave të mesme.

A mund ta qëlloni se cfarë ishte?

Babai në një dhomë, vetem.

Sipas Sondazhit të Shfrytëzimit të Kohës,

nënat ende kujdesen për fëmijët
dy herë më shumë se baballarët,

që është më mirë se sa ishte
në ditët e Erma Bombeck,

por mendoj që dicka që ajo shkruajti

është ende me rëndësi:

"Nuk kam qenë vetem në banjo që nga Tetori."

(Të qeshura)

Por ka edhe dicka tjetër:
Meshkujt po bëjnë shumë.

Ata kalojnë më shumë kohë me fëmijët e tyre

se sa baballarët e tyre kaluan me ta.

Ata, mesatarisht, punojnë më shumë orë

se gratë e tyre,

dhe kane me të vërtetë dëshirë
të jenë baballarë të mirë,

dhe të përfshirë me rritjen e fëmijëve.

Sot, jane baballarët, jo nënat,

ata që raportojnë konfliktin më të madh
mes punës dhe jetës.

Sidoqë të jetë,

nëse mendoni që është vështire
për familjet tradicionale

të klasifikojnë këto role të reja,

imagjinoni se si është

për familjet jo-tradicionale:

familjet me dy baballarë, familjet me dy nëna,

shtëpi me vetëm një prind.

Ata me të vërtetë po sajojnë rrugën e tyre.

Tani, në një vend më progresiv,

dhe më falni që po përdor të zakonshmen,

po, e kam fjalën për Suedinë,

prindërit mund të mbështeten tek shteti

për mbështetje.

Ka shtete të cilat e njohin

ankthin që vjen me këtë ndërrim rolesh

të nënave dhe baballarëve.

Fatkeqësisht, SHBA nuk eshte
një prej këtyre shteteve,

kështu që nëse po mendoni se cfarë
ka Amerika të përbashkët me

Papua New Guinea dhe Liberinë,

është kjo:

Ne nuk kemi leje lindje të paguar.

Ne jemi një prej tetë shteteve
që nuk e kane ketë politikë.

Në këtë periudhë të konfuzionit

ka vetëm një qëllim për të cilin

mund të pajtohen të gjithë prindërit,

dhe kjo ka të bëje me të gjithë,
pa marr parasysh a jane

nëna tigresha, apo hipi, nëna që sillen
gjithmonë rreth fëmijëve apo nëna përtace.

Ne të gjitha e dëshirojmë
lumturinë për fëmijët tanë.

Ja cfarë do të thotë të rrisësh

fëmijë në një periudhe ku ata

janë ekonomikisht të pavlerë,

por emocionalisht të cmuar.

Ne jemi mbrojtësit e vetë-besimit të tyre.

Nje thënie e vetme të cilën
as një prind nuk e dyshon është,

"Une vetëm dua që fëmija im të jetë i lumtur."

Mos më keqkuptoni:

Mendoj që lumturija është një qëllim
i mrekullueshëm për një fëmijë.

Por është një qëllim i pakapshëm.

Lumturia dhe vetë-besimi,

janë gjëra që nuk mësohen

sic mësohet punimi i tokës.

Nuk është sikur po
i mësojmë ta ngasin bicikletën.

Nuk ka asnjë plan-program për këtë.

Lumturia dhe vetë-besimi mund
të jenë produkte të gjërave tjera,

por nuk mund të jenë qëllime në vetvete.

Lumturija e një fëmije është një barrë

e padrejtë për prindërit.

Lumturija është një barrë edhe me e padrejtë

për fëmijët.

Duhet t'ju them që,

mendoj se te con deri në tejkalime të cuditshme.

Ne jemi në ankth sepse gjithmonë dëshirojmë

ti mbrojmë fëmijët nga gjërat e shëmtuara në botë

dhe i mbrojmë nga "Sesame Street."

Do kisha dëshirë të them që po bëj shaka,

por nëse shkoni dhe bleni

episodet e parë të "Sesame Street" në DVD,

ashtu si bëra unë për shkak të nostalgjisë,

do të gjeni një paralajmërim

që thotë se ky material nuk është

i përshtatshëm për fëmijë.

(Të qeshura)

A mund të përsëris këtë?

Materiali origjinal i "Sesame Street"

nuk është i përshtatshëm për fëmijë.

Kur New York Times pyeti
një producent te programit për këtë,

ai dha disa shpjegime.

Një prej tyre ishte që
Cookie Monster tymoste një llullë

ne nje skec dhe pastaj e përpiu ate.

Model i keq. Nuk e di.

Ajo që më bëri më së shumti përshtypje

ishte që ajo tha se nuk e dinte

nëse Oscar the Grouch mund të krijohej sot

sepse ai ishte shume depresiv.

Nuk mund t'ju them se sa shumë më stresoi kjo.

(Të qeshura)

Ju po shikoni një grua që

ka një tabele periodike të Muppets

që varet në murin e saj.

Muppet ofenduese, kjo këtu.

Ky është djali im në ditën e lindjes.

Isha nën efektin e morfines.

kisha kaluar një operacion cezarian të papritur.

Por edhe në gjendjen time të pirë,

munda të kisha një mendim të qarte

në momentin që e mbajta djalin.

I përshpërita në veshin e tij.

I thashe "Do provoj të mos të lëndoj."

Ishte Betimi i Hipokratit,

dhe as unë nuk e dija që po e thosha.

Tani e kuptoj që

Betimi i Hipokratit është

shumë me realist se sa qëllimi yne për lumturi.

Në fakt, cdo prind do ju thotë që

është shumë vështirë.

Të gjithë ne kemi thënë
apo bërë gjëra që lëndojnë

që do kishim dëshirë që Zoti ti merrte.

Mendoj që në një periudhë tjetër

ne nuk prisnim kaq shumë nga vetëvetja,

dhe është e rëndësishme të kujtojmë këtë

heren e ardhshme kur t'ia ngulim syte

me zemer ne dore te raftet e librave.

Nuk e di se si të krijoj rregulla të reja

për këtë botë,

por mendoj që në kërkimin tonë

të dëshpëruar për të krijuar fëmijë të lumtur,

mund të supozojmë një barrë të gabuar morale.

Më duket që një qëllim më i mirë

dhe më i virtytshëm është të

përqëndrohemi tek krijimi i fëmijëve me produktiv

dhe më të moralshëm,

dhe të shpresojmë që lumturia do vije tek ata

përmes të mirës që ata bëjnë

dhe arritjeve të tyre

dhe dashurisë që marrin nga ne.

Kjo është vetëm një përgjigje për prindërit pa skript.

Nëse nuk kemi rregulla të reja,

do i ndjekim ato më të vjetrat në libër --

mirësjellje, etikë pune, dashuri --

dhe ta lejojmë lumturinë dhe vetë-besimin.

Mendoj që nëse të gjithë e bëjmë këtë,

fëmijët do jene mirë,

dhe prindërit po ashtu,

mundësisht në të dy rastet.

Falemnderit.

(Duartrokitje)