ถ้าฉันจะมีลูกสาว ...
-
0:00 - 0:03ถ้าฉันมีลูกสาว
-
0:03 - 0:05แทนที่จะให้เรียก "แม่"
-
0:05 - 0:08ลูกจะเรียกฉันว่า "จุด B"
-
0:08 - 0:11เธอจะได้รู้ว่า
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น -
0:11 - 0:14เธอจะหาทาง
กลับมาหาฉันได้เสมอ -
0:14 - 0:17ฉันจะวาดภาพระบบสุริยะ
บนหลังมือลูก -
0:17 - 0:20เธอจะได้เรียนรู้จักรวาล
-
0:20 - 0:23ก่อนที่จะพูดได้ว่า "ฉันคุ้นเคยมันดี
เสมือนเป็นหลังมือตัวเอง" -
0:23 - 0:25เธอจะเรียนรู้
-
0:25 - 0:28ว่าการใช้ชีวิตจะเจ็บเหมือน
ถูกตบแรงๆ ที่หน้า -
0:28 - 0:31รอให้เธอลุกขึ้นยืนใหม่
เพื่อที่มันจะได้ต่อยท้องเธอซ้ำ -
0:31 - 0:33แต่ว่าการโดนต่อยท้องหนักๆ
-
0:33 - 0:35เป็นทางเดียวที่จะ
เตือนปอดของเธอ -
0:35 - 0:37ว่ามันรักสัมผัส
ของอากาศมากแค่ไหน -
0:37 - 0:39มันมีความเจ็บปวด ตรงนี้
-
0:39 - 0:41ที่ไม่อาจรักษาได้ด้วย
พลาสเตอร์ยาหรือบทกลอน -
0:41 - 0:43เพราะฉะนั้นครั้งแรก
ที่เธอตระหนัก -
0:43 - 0:45ว่าวันเดอร์ วูแมน จะไม่มาช่วย
-
0:45 - 0:47ฉันจะเช็คให้มั่นใจ
-
0:47 - 0:49ว่าเธอไม่ต้องสวมผ้าคลุม
ด้วยตัวคนเดียว -
0:49 - 0:51เพราะไม่ว่าเธอจะยืด
ฝ่ามือออกไปขนาดไหน -
0:51 - 0:53มือของเธอจะยังคงเล็กเกินไป
-
0:53 - 0:55ที่จะกุมความเจ็บ
ที่เธออยากรักษา -
0:55 - 0:57เชื่อสิ
แม่ลองมาแล้ว -
0:57 - 0:59ฉันจะบอกเธอว่า "ลูกแม่"
-
0:59 - 1:01"อย่าทำจมูกเชิดแบบนั้น"
-
1:01 - 1:03แม่รู้จักมุกนี้
แม่ทำมาเป็นล้านครั้งแล้ว -
1:03 - 1:05ลูกแค่พยายาม
จะตามกลิ่นควัน -
1:05 - 1:08หาทางไปยังบ้านที่มีเพลิงไหม้
-
1:08 - 1:10ลูกจะได้เจอผู้ชาย
ที่เสียทุกอย่างไปกับไฟ -
1:10 - 1:12เพื่อจะได้หาทางช่วยเขา
-
1:12 - 1:16หรือไม่ ลูกจะพบผู้ชาย
ที่เป็นคนก่อเพลิงเอง -
1:16 - 1:18เพื่อหาทางเปลี่ยนเขา
-
1:18 - 1:20แต่ฉันรู้ว่า
ยังไงเธอก็จะพยายาม -
1:20 - 1:22ฉันเลยจะเตรียม
-
1:22 - 1:24ช็อคโกแลตกับบู๊ตกันฝนไว้ใกล้ๆ
-
1:24 - 1:27เพราะว่าไม่มีอกหักครั้งไหน
ที่ช็อคโกแลตทำให้รู้สึกดีขึ้นไม่ได้ -
1:28 - 1:30โอเค อาจมีบางครั้ง
ที่ช็อคโกแลตไม่ช่วย -
1:30 - 1:33แต่ว่านั่นคือเหตุผล
ที่ฉันเตรียมบู๊ตกันฝน -
1:33 - 1:36เพราะว่าฝนจะชำระล้างทุกอย่าง
ถ้าเธอยอมให้มันทำ -
1:36 - 1:38ฉันอยากให้เธอมองโลก
-
1:38 - 1:41ผ่านพื้นกระจกเรือ
-
1:41 - 1:43อยากให้เธอใช้กล้องจุลทรรศน์
-
1:43 - 1:45มองไปยังกาแล็กซีที่อยู่บน
-
1:45 - 1:46จุดเล็กๆ ใน
ความคิดของเรา -
1:46 - 1:48แม่สอนฉันมาแบบนี้
-
1:48 - 1:50ว่ามันจะมีวันที่เป็นแบบนี้
-
1:50 - 1:53♫ มันจะมีวันที่เป็นแบบนี้ แม่บอกไว้♫
-
1:53 - 1:55วันที่เธอยื่นมือออกไปคว้า
-
1:55 - 1:58แต่กลับได้บาดแผล
และรอยฟกช้ำ -
1:58 - 2:00วันที่เธอก้าวออกจากตู้โทรศัพท์
และพยายามจะบิน -
2:00 - 2:02แต่ผู้คนที่เธออยากช่วย
-
2:02 - 2:04คือคนที่ยืนเหยียบผ้าคลุมของเธออยู่
-
2:04 - 2:06วันที่ฝนนองเต็มในบู๊ตกันฝน
-
2:06 - 2:08และเธอทรุดลงเพราะความผิดหวัง
-
2:08 - 2:11และอีกหลายๆ วันที่เธอ
จะมีเหตุผลให้พูด "ขอบคุณ" -
2:11 - 2:13เพราะว่าไม่มีอะไรสวยงามไปกว่า
-
2:13 - 2:16การที่ทะเลปฏิเสธที่จะ
หยุดโอบกอดชายฝั่ง -
2:16 - 2:19ไม่ว่ามันจะถูกผลักไส
ออกไปกี่ครั้งก็ตาม -
2:19 - 2:22เธอจะเรียนรู้ทั้งชัยชนะ
และความพ่ายแพ้ -
2:22 - 2:24เธอจะเรียนรู้และพยายาม
-
2:24 - 2:26ที่จะเริ่มใหม่อีกครั้ง
และอีกครั้ง -
2:26 - 2:29ไม่ว่าในหนึ่งนาทีจะมีคนเหยียบ
กับระเบิดมากแค่ไหน -
2:29 - 2:31จงมั่นใจว่าความคิดของเธอ
-
2:31 - 2:33จะเหยียบย่างสู่ความสวยงาม
ของสิ่งประหลาดที่เรียกว่าชีวิต -
2:33 - 2:36จริงอยู่ ว่าถ้าจะวัดระดับความเชื่อคนง่าย
-
2:36 - 2:38ฉันค่อนข้างจะไร้เดียงสา
-
2:38 - 2:41แต่ฉันอยากให้เธอรู้ว่า
โลกนี้สร้างมาจากน้ำตาล -
2:41 - 2:43มันสามารถละลายได้ง่ายๆ
-
2:43 - 2:46แต่อย่ากลัวที่จะยื่นลิ้น
ออกมาแตะเพื่อชิมรสของมัน -
2:46 - 2:49"ลูกแม่" ฉันจะบอกเธอ
"จำไว้ว่าแม่ของลูกขี้กังวล -
2:49 - 2:51และพ่อของลูก คือนักสู้
-
2:51 - 2:53และลูกคือเด็กน้อย
กับมือเล็กๆ และตาโตๆ -
2:53 - 2:55ที่ไม่เคยหยุดถามคำถาม"
-
2:55 - 2:57จำไว้ว่าสิ่งดีๆ จะเข้ามาทีละสาม
-
2:57 - 2:59และสิ่งแย่ๆ ก็เหมือนกัน
-
2:59 - 3:02อย่าลืมขอโทษเสมอ
เมื่อลูกทำอะไรผิด -
3:02 - 3:04แต่อย่าขอโทษ
-
3:04 - 3:06ที่ดวงตาของลูกไม่เคย
หยุดส่องประกาย -
3:06 - 3:09เสียงของลูกอาจจะเล็ก
แต่อย่าหยุดร้องเพลง -
3:09 - 3:12และเมื่อพวกเขาทำให้
หัวใจลูกเจ็บปวด -
3:12 - 3:14เมื่อพวกเขาสอดความเกลียดชัง
ผ่านมาทางช่องประตู -
3:14 - 3:16หรือยื่นกระดาษที่เต็มไปด้วย
-
3:16 - 3:18คำถากถางและความพ่ายแพ้
-
3:18 - 3:23ลูกบอกเขาไป ว่าเขาควรจะ
พบกับแม่ของลูก -
3:24 - 3:28ขอบคุณค่ะ ขอบคุณ
-
3:28 - 3:30(เสียงปรบมือ)
-
3:30 - 3:32ขอบคุณค่ะ
-
3:32 - 3:35(เสียงปรบมือ)
-
3:35 - 3:37ขอบคุณ
-
3:37 - 3:39(เสียงปรบมือ)
-
3:39 - 3:41ขอบคุณ
-
3:41 - 3:45(เสียงปรบมือ)
-
3:45 - 3:48เอาละ ฉันอยากให้คุณ
หยุดคิดสักนิดนึง -
3:48 - 3:50ฉันอยากให้คุณนึกถึงสามสิ่ง
-
3:50 - 3:52ที่คุณรู้ว่าเป็นความจริง
-
3:52 - 3:54เกี่ยวกับอะไรก็ได้
-
3:54 - 3:56เทคโนโลยี การบันเทิง ดีไซน์
-
3:56 - 3:58ครอบครัว สิ่งที่คุณทานเมื่อเช้านี้
-
3:58 - 4:01กฎข้อเดียวคือ
อย่าคิดหนักเกินไป -
4:01 - 4:03โอเค พร้อมไหมคะ
-
4:09 - 4:11โอเค
-
4:11 - 4:13นี่คือสามสิ่งที่ฉันรู้ว่าเป็นจริง
-
4:13 - 4:15ฉันรู้ว่าจอห์น-ลุค โกดาร์ดพูดถูก
-
4:15 - 4:17ตอนที่เขาพูดว่า "เรื่องเล่าที่ดี
-
4:17 - 4:19จะมีตอนเริ่ม ตอนกลาง และตอนจบ
-
4:19 - 4:22แต่ไม่จำเป็นต้องตามลำดับนั้น"
-
4:22 - 4:25ฉันรู้ว่าฉันตื่นเต้นมากๆ
ที่จะขึ้นมาพูดบนนี้ -
4:25 - 4:27ซึ่งมีผลต่อความสามารถของฉัน
ที่จะทำให้ทอล์คนี้เจ๋ง -
4:27 - 4:29(เสียงหัวเราะ)
-
4:29 - 4:31และฉันรู้
-
4:31 - 4:33ว่าฉันรอมาตลอดอาทิตย์
เพื่อที่จะเล่นมุกนี้ -
4:33 - 4:35(เสียงหัวเราะ)
-
4:35 - 4:38ทำไมหุ่นไล่กาถึงถูก TED เชิญมาพูด
-
4:38 - 4:41เพราะมันยืนโดดเด่นอยู่คนเดียว
-
4:41 - 4:44(เสียงหัวเราะ)
-
4:44 - 4:47ขอโทษค่ะ
-
4:47 - 4:50โอเค นั่นคือสามสิ่งที่ฉันรู้ว่าเป็นจริง
-
4:50 - 4:53แต่ยังมีอีกหลายสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจ
-
4:53 - 4:57ฉันเลยเขียนกลอนเพื่อหาทางออก
-
4:57 - 5:00บางครั้ง ทางเดียวที่ฉัน
จะเข้าใจบางสิ่ง -
5:00 - 5:02คือการเขียนกลอน
-
5:02 - 5:03และบางครั้ง ฉันเขียนมาถึงตอนจบ
-
5:03 - 5:05และมองกลับไปแล้วพบว่า
"อย่างนี้นี่เอง" -
5:05 - 5:07และบางครั้ง ฉันเขียนมาถึงตอนจบ
-
5:07 - 5:09และไม่สามารถเข้าใจอะไรได้เลย
-
5:09 - 5:11แต่อย่างน้อยฉันก็ได้กลอนบทใหม่
-
5:11 - 5:14การขับกลอน
คือศิลปะการแสดงของกลอน -
5:14 - 5:16ฉันบอกคนอื่นว่ามันคือบทกลอน
-
5:16 - 5:18ที่ไม่ใช่แค่เพื่อเขียนไว้บนกระดาษ
-
5:18 - 5:21แต่คือบางสิ่งที่ต้องการ
จะถูกขับกล่าวออกมา -
5:21 - 5:23ให้ผู้อื่นได้ยิน
-
5:23 - 5:25ปีแรกในไฮสคูลของฉัน
-
5:25 - 5:29ฉันคือมนุษย์
ที่เต็มไปด้วยฮอร์โมน -
5:29 - 5:31ฉันยังไม่โตเต็มที่
-
5:31 - 5:33และถูกกระตุ้นได้ง่ายเกินไป
-
5:33 - 5:35ถึงแม้ว่าฉันจะกลัว
-
5:35 - 5:37ที่จะถูกผู้คนจ้องมองเป็นเวลานานๆ
-
5:37 - 5:40เสน่ห์ของการขับกลอน
กลับทำให้ฉันหลงใหล -
5:40 - 5:44ฉันรู้สึกว่าคนรักลับๆ ของฉัน
อย่างบทกลอนและการแสดง -
5:44 - 5:46ได้มาอยู่ร่วมกัน
และมีลูกออกมา -
5:46 - 5:49ลูกที่ฉันจำเป็นต้องทำความรู้จัก
-
5:49 - 5:51ฉันเลยตัดสินใจที่จะลอง
-
5:51 - 5:52กลอนบทแรกของฉัน
-
5:52 - 5:56เต็มไปด้วยความเฉลียวฉลาด
ของเด็กอายุ 14 -
5:56 - 5:58เกี่ยวกับความไม่เป็นธรรม
-
5:58 - 6:00ของการถูกมองว่า
ไม่เหมือนผู้หญิง -
6:00 - 6:02กลอนบทนั้นเต็มไปด้วยความเดือดดาล
-
6:02 - 6:04และโอ้อวดจนเกินจริง
-
6:04 - 6:07แต่กลอนแบบเดียว
ที่ฉันเคยเห็นมาถึงตอนนั้น -
6:07 - 6:09ค่อนข้างที่จะดุเดือด
-
6:09 - 6:11ฉันเลยนึกว่านั่นคือ
สิ่งที่ฉันควรจะเขียน -
6:11 - 6:13ครั้งแรกที่ฉันแสดง
-
6:13 - 6:17วัยรุ่นที่ฟังส่งเสียง
แสดงความเห็นใจ -
6:17 - 6:19ขาของฉันยังสั่น
ตอนที่ฉันลงจากเวที -
6:19 - 6:21ฉันรู้สึกได้ถึงสัมผัสบนไหล่ของฉัน
-
6:21 - 6:23ฉันหันกลับไปมอง
และพบกับ -
6:23 - 6:25เด็กผู้หญิงตัวใหญ่ในเสื้อฮู้ด
ก้าวออกมาจากฝูงชน -
6:25 - 6:27มันดูเหมือนว่าเธอสูงแปดฟุต
-
6:27 - 6:29และดูเหมือนว่าเธอสามารถ
รังแกฉันได้ด้วยมือข้างเดียว -
6:29 - 6:31แต่เธอกลับแค่พยักหน้าให้ฉัน
-
6:31 - 6:34และพูดว่า "เฮ้ ฉันรู้สึกได้จริงๆ ขอบคุณนะ"
-
6:34 - 6:37ฉันรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่า
-
6:37 - 6:39ฉันถูกผูกติดกับบทกลอน
-
6:39 - 6:41ฉันพบบาร์แห่งหนึ่งในแมนฮัตตัน
-
6:41 - 6:44ที่จัดการแสดง
ขับกลอนทุกสัปดาห์ -
6:44 - 6:47พ่อแม่ที่สับสน
แต่สนับสนุนของฉันพาฉันไป -
6:47 - 6:50เพื่อจมอยู่กับทุกถ้อยคำของบทกลอน
-
6:50 - 6:53ฉันเด็กกว่าคนอื่นๆ
อย่างน้อยก็สิบปี -
6:53 - 6:56แต่ยังไงก็ตาม นักกวีที่คลับนั้น
-
6:56 - 6:59ดูจะไม่เดือดร้อนกับบทกลอน
ของเด็กอายุ 14 -
6:59 - 7:01ที่จริงแล้ว พวกเขาต้อนรับฉัน
-
7:01 - 7:03ฉันได้ฟังบทกลอน
ที่เล่าเรื่องราวของพวกเขา -
7:03 - 7:06และฉันเรียนรู้ว่า บทกลอนนั้น
ไม่จำเป็นต้องดุเดือด -
7:06 - 7:09มันสามารถสนุก หรือเจ็บปวด
-
7:09 - 7:11หรือจริงจัง หรือโง่เขลา
-
7:11 - 7:15สถานที่นั้น กลายมาเป็น
ห้องเรียนและบ้านของฉัน -
7:15 - 7:16และนักกวีที่แสดง
-
7:16 - 7:18สนับสนุนให้ฉันแชร์
เรื่องราวของฉัน -
7:18 - 7:21โดยที่ไม่สนใจว่าฉันอายุแค่ 14
-
7:21 - 7:23พวกเขาบอกฉันให้เขียน
เกี่ยวกับการเป็นเด็กอายุ 14 -
7:23 - 7:25ฉันเลยเขียน
และแปลกใจทุกครั้ง -
7:25 - 7:28ที่นักกวีที่ยอดเยี่ยม
และเป็นผู้ใหญ่ -
7:28 - 7:30หัวเราะกับฉัน และส่งเสียง
พึมพัมด้วยความเข้าใจ -
7:30 - 7:33ปรบมือให้ และบอกฉันว่า
"เราเคยรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน" -
7:34 - 7:38ตอนนี้ฉันสามารถแบ่ง
การเดินทางของบทกลอนของฉัน -
7:38 - 7:39ได้เป็นสามขั้นตอน
-
7:39 - 7:41หนึ่ง คือตอนที่ฉันคิดว่า
-
7:41 - 7:43"ฉันทำได้
ฉันทำสิ่งนี้ได้" -
7:43 - 7:45และนั่นก็ต้องขอบคุณ
เด็กผู้หญิงในเสื้อฮู้ดคนนั้น -
7:45 - 7:47สอง คือตอนที่ฉันคิดว่า
-
7:47 - 7:50"ฉันจะทำ
จะทำต่อไป -
7:50 - 7:53ฉันรักการขับกลอน และฉัน
จะกลับมาที่นี่ทุกสัปดาห์" -
7:53 - 7:55ขั้นที่สามเริ่มต้นขึ้น
-
7:55 - 7:57ตอนที่ฉันตระหนักว่า
ฉันไม่ต้องเขียนกลอนที่ดุเดือด -
7:57 - 7:58ถ้ามันไม่ใช่ตัวฉัน
-
7:58 - 8:01มีหลายๆ สิ่งที่
พิเศษสำหรับฉัน -
8:01 - 8:03และยิ่งฉันโฟกัสกับสิ่งเหล่านั้น
-
8:03 - 8:05บทกลอนของฉันก็ยิ่ง
ประหลาดขึ้นเรื่อยๆ -
8:05 - 8:07แต่มันกลับรู้สึก
เป็นตัวฉันมากขึ้น -
8:07 - 8:11ที่ว่า"เขียนสิ่งที่คุณรู้"
ไม่ใช่แค่คำกล่าว -
8:11 - 8:14แต่มันคือการรวบรวม
ความรู้และประสบการณ์ -
8:14 - 8:15ที่คุณได้สะสมมาตลอดชีวิต
-
8:15 - 8:18เพื่อช่วยคุณเข้าใจสิ่งที่คุณไม่รู้
-
8:18 - 8:21ฉันใช้บทกลอนช่วย
อธิบายสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจ -
8:21 - 8:23แต่ฉันพบปะกับ
กลอนบทใหม่ -
8:23 - 8:25ด้วยกระเป๋าที่เต็มไปด้วย
-
8:25 - 8:26ทุกสิ่งที่ได้เรียนรู้มา
-
8:26 - 8:30ตอนที่ฉันเข้ามหาลัย
ฉันได้พบเพื่อนนักกวีคนหนึ่ง -
8:30 - 8:33ซึ่งแชร์ความเชื่อของฉัน
เกี่ยวกับความมหัศจรรย์ของบทกลอน -
8:33 - 8:35ที่จริงแล้ว ฟิล เคย์ กับฉัน
-
8:35 - 8:37บังเอิญแชร์นามสกุลเดียวกันด้วย
-
8:37 - 8:41ตอนที่ฉันอยู่ไฮสคูล
ฉันก่อตั้งโปรเจ็ค V.O.I.C.E. -
8:41 - 8:43เพื่อสนับสนุนเพื่อนๆ
ให้เขียนและขับกลอนเหมือนฉัน -
8:43 - 8:46แต่ฟิลกับฉัน ตัดสินใจที่จะพัฒนา
โปรเจ็ค V.O.I.C.E. -
8:46 - 8:48ครั้งนี้ เราเปลี่ยนจุดมุ่งหมาย
-
8:48 - 8:51เป็นการใช้บทกลอนเพื่อสร้างความบันเทิง
-
8:51 - 8:53ความรู้ และแรงบันดาลใจ
-
8:53 - 8:56เรายังคงเป็นนักศึกษา
ในระหว่างนั้น เราเดินทาง -
8:56 - 8:57แสดง และสอน
-
8:57 - 9:00จากเด็ก 9 ขวบ ถึงนักศึกษาปริญญาโท
-
9:00 - 9:04จากแคลิฟอร์เนีย
ถึงอินเดียน่า ถึงอินเดีย -
9:04 - 9:06ถึงโรงเรียนรัฐบาล
ถัดจากมหาวิทยาลัย -
9:06 - 9:08และเราได้พบกับ
-
9:08 - 9:10วิธีที่บทกลอน
-
9:10 - 9:12ปลดล็อกความคิดของผู้คน
-
9:12 - 9:15แต่กลับกลายเป็นว่า
บางครั้ง -
9:15 - 9:17บทกลอนกลาย
เป็นสิ่งที่น่ากลัว -
9:17 - 9:19กลับกลายเป็นว่าบางครั้ง
-
9:19 - 9:22คุณต้องหาทางหลอกให้
เด็กวัยรุ่นเขียนบทกลอนขึ้นมาได้ -
9:22 - 9:25ฉันเลยสร้างลิสต์ขึ้นมา
ใครๆ ก็สามารถเขียนลิสต์ได้ -
9:25 - 9:27ลิสต์แรกที่ฉันสั่งคือ
-
9:27 - 9:30"10 อย่างที่ฉันรู้ว่าเป็นจริง"
-
9:30 - 9:33และนี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น
สิ่งที่คุณจะค้นพบเหมือนกัน -
9:33 - 9:35เมื่อเราเริ่มแชร์ลิสต์ของพวกเรา
-
9:35 - 9:36ณ จุดนึง คุณจะพบว่า
-
9:36 - 9:40บางคน มีสิ่งเดียวกันเป๊ะ
-
9:40 - 9:43หรือสิ่งที่คล้ายกันมากๆ
-
9:43 - 9:44กับลิสต์คุณ
-
9:44 - 9:46และใครอีกคน
-
9:46 - 9:48จะมีสิ่งที่ตรงข้ามโดยสิ้นเชิง
-
9:48 - 9:51สาม บางคนจะมีสิ่งที่คุณ
ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย -
9:51 - 9:54และสี่ บางคนจะมีสิ่งที่คุณ
นึกว่าคุณรู้จักเป็นอย่างดี -
9:54 - 9:57แต่เขานำเสนอ
มุมมองใหม่ของสิ่งเดียวกัน -
9:57 - 10:01ฉันบอกคนอื่นว่า
นี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวดีๆ -
10:01 - 10:02จุดตัดสี่จุดนี้
-
10:02 - 10:04ของสิ่งที่คุณสนใจ
-
10:04 - 10:06และคนอื่นอาจ
สนใจเหมือนกัน -
10:06 - 10:09ผู้คนส่วนใหญ่ตอบสนอง
กับกิจกรรมนี้ได้ดีมาก -
10:09 - 10:13แต่ชาร์ล็อตต์
นักเรียนคนหนึ่งของฉัน -
10:13 - 10:14ไม่รู้สึกแบบเดียวกัน
-
10:14 - 10:17ชาร์ล็อตต์เขียนลิสต์ได้เก่งมากๆ
แต่เธอปฏิเสธที่จะเขียนกลอน -
10:17 - 10:21"ครูคะ" เธอพูด
"หนูว่าหนูไม่น่าสนใจ -
10:21 - 10:23หนูไม่มีอะไรเจ๋งๆ จะพูด"
-
10:23 - 10:25ฉันเลยสั่งให้เธอเขียนลิสต์
แล้วก็ลิสต์ -
10:25 - 10:27จนวันนึง
ฉันให้เธอเขียนลิสต์เกี่ยวกับ -
10:27 - 10:29"10 อย่างที่ฉันควรจะรู้ได้แล้ว"
-
10:29 - 10:31ข้อสามบนลิสต์ของชาร์ล็อตต์เขียนว่า
-
10:31 - 10:33"ฉันควรรู้ได้แล้วว่า
ฉันไม่ควรหลงชอบ -
10:33 - 10:35ผู้ชายที่แก่กว่าฉันสามเท่า"
-
10:35 - 10:37ฉันถามเธอว่า
หมายถึงอะไร -
10:37 - 10:40เธอบอก
"ครูคะ เรื่องมันยาว" -
10:40 - 10:42ฉันเลยบอกว่า "ชาร์ล็อตต์
มันฟังดูน่าสนใจ" -
10:42 - 10:45เธอเลยเริ่มเขียน
กลอนบทแรกของเธอ -
10:45 - 10:48กลอนรัก แบบที่ฉันไม่เคยได้ยินที่ไหน
-
10:48 - 10:50มันเริ่มต้นด้วย
-
10:50 - 10:53"แอนเดอร์สัน คูเปอร์
เป็นผู้ชายที่หล่อมาก" -
10:53 - 10:54(เสียงหัวเราะ)
-
10:54 - 10:57"คุณเห็นเขาในรายการ 60 Minutes
-
10:57 - 10:59แข่งกับไมเคิล เฟลป์ส
ในสระว่ายน้ำไหม -
10:59 - 11:01ใส่แค่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียว
-
11:01 - 11:03แหวกว่าย ตั้งใจจะ
เอาชนะแชมป์นักว่ายน้ำ -
11:03 - 11:05หลังขึ้นจากน้ำ
เขาสะบัดผมสีขาว -
11:05 - 11:07พูดว่า "คุณคือพระเจ้า"
-
11:07 - 11:09ไม่ แอนเดอร์สัน
คุณสิพระเจ้า" -
11:09 - 11:11(เสียงหัวเราะ)
-
11:11 - 11:15(เสียงปรบมือ)
-
11:15 - 11:19ฉันรู้ว่ากฎข้อหนึ่ง
ของการที่จะเป็นคนเจ๋ง -
11:19 - 11:21คือการทำเป็นไม่สะทกสะท้าน
-
11:21 - 11:24การไม่ยอมรับว่ามีความกลัว
-
11:24 - 11:26หรือความประทับใจ หรือตื่นเต้น
-
11:26 - 11:27ใครบางคนเคย
บอกฉันว่า -
11:27 - 11:30มันเหมือนการใช้ชีวิต
ด้วยการเดินแบบนี้ -
11:30 - 11:32คุณป้องกันตัวคุณเอง
-
11:32 - 11:34จากสิ่งลึกลับหรือ
ความเจ็บปวดที่คาดไม่ถึง -
11:34 - 11:36แต่ฉันพยายามใช้ชีวิต
ด้วยการเดินแบบนี้ -
11:36 - 11:40ใช่ มันคือการรอรับ
สิ่งลึกลับและความเจ็บปวด -
11:40 - 11:43ในขณะเดียวกัน
เมื่อสิ่งสวยงามและมหัศจรรย์ -
11:43 - 11:44ร่วงลงมาจากฟ้า
-
11:44 - 11:46ฉันก็พร้อมที่จะรับมันด้วย
-
11:46 - 11:49ฉันใช้บทกลอนเพื่อช่วยนักเรียน
-
11:49 - 11:50ค้นพบความประหลาดใจ
-
11:50 - 11:53เพื่อต่อสู้กับสัญชาตญาณ
ที่จะทำเป็นไม่สะทกสะท้าน -
11:53 - 11:56เพื่อรับรู้และตอบสนอง
กับสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวพวกเขา -
11:56 - 11:59ให้พวกเขาได้ตีความ
และสร้างบางสิ่งขึ้นมา -
11:59 - 12:02มันไม่ใช่ว่า
ฉันคิดว่าบทกลอน -
12:02 - 12:04คือศิลปะในอุดมคติ
-
12:04 - 12:07ฉันพยายามหาวิธีที่ดีที่สุด
ที่จะเล่าเรื่อง -
12:07 - 12:10ฉันเขียนบทละครเพลง
ฉันสร้างหนังสั้นคู่กับกลอน -
12:10 - 12:13แต่ฉันสอนการขับกลอน
-
12:13 - 12:14เพราะมันเข้าถึงได้ง่าย
-
12:14 - 12:16ไม่ใช่ทุกคนที่อ่าน
โน้ตเพลงได้ -
12:16 - 12:18หรือมีกล้องถ่ายรูป
-
12:18 - 12:19แต่ทุกคนสามารถสื่อสารได้
-
12:19 - 12:22และทุกคนมีเรื่องราวของตัวเอง
-
12:22 - 12:24ที่คนอื่นสามารถเรียนรู้ได้จากมัน
-
12:24 - 12:27และบทกลอนสามารถ
เชื่อมโยงผู้คนอย่างรวดเร็ว -
12:27 - 12:29มันไม่ใช่เรื่องแปลก
ที่คุณรู้สึกโดดเดี่ยว -
12:29 - 12:31หรือไม่มีใครเข้าใจคุณ
-
12:31 - 12:33แต่บทกลอนสอนให้รู้ว่า
-
12:33 - 12:35คุณสามารถที่จะแสดงออก
-
12:35 - 12:37และคุณมีความกล้าที่จะเล่าเรื่อง
-
12:37 - 12:39โดยที่สิ่งตอบแทน
-
12:39 - 12:41คือห้องที่เต็มไปด้วย
เพื่อนของคุณ -
12:41 - 12:43หรือชุมชนของคุณ
ที่จะตั้งใจฟัง -
12:43 - 12:46หรือแม้แต่เด็กผู้หญิงตัวใหญ่
ในเสื้อฮู้ด -
12:46 - 12:48จะเข้าถึงเรื่องที่คุณแชร์
-
12:48 - 12:50และนั่นคือความรู้สึกที่มหัศจรรย์
-
12:50 - 12:52โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าคุณอายุ 14
-
12:52 - 12:54แถมด้วยตอนนี้เรามี YouTube
-
12:54 - 12:57ที่ทำให้การเชื่อมโยงไม่จำกัด
อยู่ในห้องที่เรานั่งอยู่ -
12:57 - 12:59ฉันโชคดีมากที่เรามีวิดีโอ
-
12:59 - 13:02ที่ฉันสามารถแชร์มันกับนักเรียน
-
13:02 - 13:04และเพิ่มโอกาสดีๆ มากมาย
-
13:04 - 13:06ให้พวกเขาได้ค้นพบกวี
หรือบทกลอน -
13:06 - 13:08และสร้างความเชื่อมโยง
-
13:08 - 13:10คุณจะพบว่ามันน่าดึงดูด
-
13:10 - 13:13มันน่าดึงดูดที่จะเขียนบทกลอนบทเดิม
-
13:13 - 13:15หรือเล่าเรื่องเดิม
ครั้งแล้วครั้งเล่า -
13:15 - 13:17เมื่อคุณพบว่ามันได้รับเสียงปรบมือ
-
13:17 - 13:20แค่การเป็นตัวคุณเองมันยังไม่พอ
-
13:20 - 13:22คุณต้องเติบโต
ค้นหาสิ่งใหม่ๆ -
13:22 - 13:25ต้องลองเสี่ยง
ท้าทายตัวเอง -
13:25 - 13:27และนั่นคือขั้นตอนที่สาม
-
13:27 - 13:30ใส่ใจในงานที่คุณทำ
-
13:30 - 13:32ด้วยการใส่รายละเอียดที่เป็นตัวคุณ
-
13:32 - 13:34แม้ขณะที่สิ่งเหล่านั้น
เปลี่ยนแปลง -
13:34 - 13:37เพราะว่าขั้นตอนที่สาม
ไม่มีที่สิ้นสุด -
13:37 - 13:38แต่คุณข้าม
ไปขั้นที่สามไม่ได้ -
13:38 - 13:42จนกว่าคุณจะเริ่มขั้นที่หนึ่ง
ขั้นที่ "คุณทำได้" -
13:42 - 13:44ฉันเดินทางเยอะมาก
ตอนที่สอน -
13:44 - 13:47และฉันไม่ได้เห็น
นักเรียนทุกคนก้าวถึงขั้นที่สาม -
13:47 - 13:49แต่ฉันโชคดีที่ได้เห็นชาร์ล็อตต์
-
13:49 - 13:52ที่ฉันได้เห็นการเดินทางของเธอ
-
13:52 - 13:53ฉันมองเธอเรียนรู้
-
13:53 - 13:56ว่าการใส่สิ่งที่เธอรู้ว่าเป็นจริงเข้าไป
-
13:56 - 13:59เธอสามารถเขียนกลอนที่
มีแค่เธอที่เขียนได้ -
13:59 - 14:02เกี่ยวกับลูกตา และลิฟต์
และดอร่า สาวน้อยนักผจญภัย -
14:02 - 14:05และฉันพยายามจะเล่าเรื่อง
ที่มีแต่ฉันที่เล่าได้ -
14:05 - 14:06อย่างเช่นเรื่องนี้
-
14:06 - 14:09ฉันใช้เวลาค่อนข้างนาน
เพื่อหาวิธีที่ดีที่สุดที่จะเล่าเรื่องนี้ -
14:09 - 14:11และฉันไม่แน่ใจว่า
วิธีที่ดีที่สุด -
14:11 - 14:13จะเป็นพาวเวอร์พอยท์
หนังสั้น -
14:13 - 14:15หรือตรงไหนกันแน่คือตอนเริ่ม
ตอนกลาง หรือตอนจบ -
14:15 - 14:18และฉันสงสัยว่า
ตอนจบของทอล์คนี้ -
14:18 - 14:21ฉันจะเข้าใจมันทั้งหมด
หรือเปล่า -
14:21 - 14:24และฉันจะคิดเสมอว่าจุดเริ่มต้น
คือที่คลับที่ฉันเคยไป -
14:24 - 14:26แต่มันเป็นไปได้ว่า
จุดเริ่มอาจจะเกิดก่อนหน้านั้น -
14:26 - 14:28ตอนที่ฉันเตรียมมาพูด TED
-
14:28 - 14:31ฉันพบกับหน้านึงในไดอารี่เล่มเก่าของฉัน
-
14:31 - 14:34ฉันคิดว่าวันที่ 54 ธันวาคม
ควรจะเป็นวันที่ 24 -
14:34 - 14:36มันชัดเจนว่า เมื่อตอนที่ฉันเป็นเด็ก
-
14:36 - 14:38ฉันเดินผ่านชีวิตของฉันแบบนี้
-
14:38 - 14:40ฉันคิดว่า
พวกเราทุกคนก็เหมือนกัน -
14:40 - 14:43ฉันอยากจะช่วยให้คนอื่น
ค้นพบความรู้สึกนั้น -
14:43 - 14:45ความอยากที่จะเป็นส่วนร่วม
ที่จะเรียนรู้ -
14:45 - 14:47ที่จะแชร์เรื่องราว
ที่ได้เรียนรู้มา -
14:47 - 14:49เรื่องที่เขาพบว่าเป็นความจริง
-
14:49 - 14:51และเรื่องที่เขายังคง
พยายามหาคำตอบ -
14:51 - 14:54ฉันเลยขอปิดด้วยกลอนบทนี้
-
14:54 - 14:57ตอนที่ระเบิดลงฮิโรชิม่า
-
14:57 - 15:01การปะทุก่อให้เกิดซูเปอร์โนวา
-
15:01 - 15:04ทำให้ทุกสิ่งมีชีวิต
สัตว์ มนุษย์ หรือพืช -
15:04 - 15:06ที่ได้รับการสัมผัสโดยตรง
-
15:06 - 15:08จากรังสีแผดร้อนนั้น
-
15:08 - 15:09แหลกสลายเป็นผุยผง
-
15:09 - 15:11และสิ่งที่ถูกทิ้งไว้กับเมืองนั้น
-
15:11 - 15:13การทำลายล้างของรังสีนิวเคลียร์
-
15:13 - 15:16ทำให้เมืองทั้งเมือง และผู้คน
-
15:16 - 15:19กลายเป็นฝุ่นละออง
-
15:19 - 15:22ตอนที่ฉันเกิด แม่บอกว่า
ฉันมองไปรอบๆ ห้อง -
15:22 - 15:26กับสายตาที่พูดว่า
"ฉันเคยทำสิ่งนี้มาก่อน" -
15:26 - 15:28เธอบอกว่าฉันมี
นัยน์ตาของผู้ผ่านโลก -
15:28 - 15:31ตอนที่คุณตาเกนจิตาย
ฉันอายุแค่ห้าขวบ -
15:31 - 15:33แต่ฉันกุมมือของแม่ไว้ และบอกว่า
-
15:33 - 15:36"อย่ากังวลเลย
คุณตาจะกลับมาเกิดใหม่" -
15:36 - 15:40ถึงอย่างนั้น แม้ว่าฉันจะเคย
ทำสิ่งนี้มาก่อน -
15:40 - 15:42ฉันยังคงไม่เข้าใจมัน
-
15:42 - 15:45ขาของฉันยังคงสั่น
ทุกครั้งที่ก้าวขึ้นเวที -
15:45 - 15:47ความมั่นใจของฉันถูกตวงได้
-
15:47 - 15:49ด้วยช้อนชา
ผสมลงไปในบทกลอน -
15:49 - 15:52และมันยังคงให้รสประหลาด
ทุกครั้งที่ชิม -
15:52 - 15:56แต่ที่ฮิโรชิม่า
คนถูกลบออกไป -
15:56 - 15:59เหลือไว้แค่นาฬิกาข้อมือ
หรือหน้าไดอารี่ -
15:59 - 16:02ดังนั้น ถึงแม้จะถูกขวาง
ไม่ให้เติมเต็มกระเป๋าของฉัน -
16:02 - 16:04ฉันยังคงพยายาม
-
16:04 - 16:06หวังว่าวันนึง
ฉันจะเขียนบทกลอน -
16:06 - 16:08ให้มันได้เป็นสิ่งหนึ่งในพิพิธภัณฑ์
-
16:08 - 16:10เพื่อเป็นหลักฐานเดียว
ว่าฉันเคยมีชีวิตอยู่ -
16:10 - 16:12พ่อแม่ตั้งชื่อฉันว่า ซาร่า
-
16:12 - 16:14ซึ่งเป็นชื่อจากคัมภีร์ไบเบิล
-
16:14 - 16:17ในต้นเรื่อง พระเจ้าบอกซาร่าว่า
เธอสามารถทำเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ -
16:17 - 16:19เธอหัวเราะ
-
16:19 - 16:21เพราะว่าซาร่าคนนั้น
-
16:21 - 16:23เธอไม่รู้ว่าจะทำอะไรที่เป็นไปไม่ได้
-
16:23 - 16:26ฉันหรือ เอ่อ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน
-
16:26 - 16:28แต่ฉันเห็นความเป็นไปไม่ได้ทุกวัน
-
16:28 - 16:31ความเป็นไปไม่ได้กำลังพยายาม
จะเชื่อมต่อโลกใบนี้ -
16:31 - 16:34ยึดเหนี่ยวผู้อื่น
ตอนที่สิ่งรอบตัวคุณแหลกสลาย -
16:34 - 16:36รู้ไว้ว่าตอนที่คุณกำลังพูดอยู่นี้
-
16:36 - 16:39มันไม่ได้แค่รอเวลาที่มันจะพูด
มันได้ยินคุณ -
16:39 - 16:41มันรู้สึกแบบเดียวกับที่คุณรู้สึก
-
16:41 - 16:42เวลาเดียวกับที่คุณรู้สึก
-
16:42 - 16:45มันคือเป้าหมายของฉัน
ทุกครั้งที่ฉันเปิดปากพูด -
16:45 - 16:47นั่นคือการเชื่อมต่อที่เป็นไปไม่ได้
-
16:47 - 16:50มีผนังส่วนหนึ่งที่ฮิโรชิม่า
-
16:50 - 16:52ที่ถูกเผาจนมอดไหม้ด้วยรังสี
-
16:52 - 16:55แต่ที่บันไดขั้นแรก
คนที่นั่งอยู่ตรงนั้น -
16:55 - 16:57ป้องกันรังสีไม่ให้สัมผัสแผ่นหิน
-
16:57 - 16:59สิ่งเดียวที่เหลือตอนนี้
-
16:59 - 17:01คือรอยเงาของแสงสว่าง
-
17:01 - 17:03หลังจากระเบิดครั้งนั้น
-
17:03 - 17:05ผู้เชี่ยวชาญบอกว่า มันจะใช้เวลา 75 ปี
-
17:05 - 17:07กว่าที่พื้นดินในฮิโรชิม่า
-
17:07 - 17:09จะสามารถใช้เพาะปลูกได้อีกครั้ง
-
17:09 - 17:12แต่ในฤดูใบไม้ผลินั้น
ต้นกล้ากลับงอกออกมาจากพื้นโลก -
17:12 - 17:15ตอนที่ฉันพบคุณ ณ ขณะนั้น
-
17:15 - 17:17ฉันไม่ใช่ส่วนหนึ่งของ
อนาคตของคุณอีกต่อไป -
17:17 - 17:19ฉันกลายมาเป็นส่วนหนึ่ง
ของอดีตของคุณ -
17:19 - 17:21แต่ ณ เวลานั้น
ฉันได้แชร์ปัจจุบันของคุณ -
17:21 - 17:23และคุณได้แชร์
ปัจจุบันของฉัน -
17:23 - 17:25และนั่นคือของขวัญที่ดีที่สุด
-
17:25 - 17:27เพราะฉะนั้น ถ้าคุณบอกว่าฉัน
สามารถทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ -
17:27 - 17:29ฉันคงจะหัวเราะใส่คุณ
-
17:29 - 17:32เพราะฉันไม่รู้ว่า
จะสามารถเปลี่ยนโลกใบนี้ได้รึยัง -
17:32 - 17:34เพราะฉันไม่รู้จักมันมากนัก
-
17:34 - 17:36และฉันไม่รู้เกี่ยวกับ
การกลับชาติมาเกิด -
17:36 - 17:38แต่ถ้าคุณทำให้ฉันหัวเราะมากพอ
-
17:38 - 17:41บางครั้งฉันจะลืมว่า
อยู่ในยุคไหน -
17:41 - 17:44นี่ไม่ใช่ชีวิตแรกของฉัน
และนี่ไม่ใช่ชีวิตสุดท้าย -
17:44 - 17:46นี่จะไม่ใช่คำพูดสุดท้ายที่ฉันจะแชร์
-
17:46 - 17:49แต่อย่างไรก็ตาม
ฉันพยายามอย่างดีที่สุด -
17:49 - 17:51ที่จะทำให้มันใช่ในครั้งนี้
-
17:51 - 17:53ขอบคุณค่ะ
-
17:53 - 17:57(เสียงปรบมือ)
-
17:57 - 17:59ขอบคุณ
-
17:59 - 18:01(เสียงปรบมือ)
-
18:01 - 18:03ขอบคุณค่ะ
-
18:03 - 18:07(เสียงปรบมือ)
- Title:
- ถ้าฉันจะมีลูกสาว ...
- Speaker:
- ซาร่า เคย์ (Sarah Kay)
- Description:
-
more » « less
"ถ้าฉันจะมีลูกสาว แทนที่จะเรียกแม่ ลูกจะเรียกฉันว่า จุด B... " ซาร่า เคย์ กวีกลอนปาก กล่าวเปิดทอล์คที่ได้รับเสียงปรบมืออย่างล้นหลามที่ TED2011 ซาร่าเล่าเรื่องราวการเปลี่ยนแปลงในชีวิตของเธอ จากวัยรุ่นที่จมอยู่กับบทกลอนที่ Bowery Poetry Club ในนิวยอร์ค จนกลายมาเป็นคุณครูผู้เชื่อมต่อเด็กๆด้วยพลังของการเป็นตัวของตัวเองผ่านโปรเจ็ค V.O.I.C.E เธอแสดงสองบทกลอนที่น่าประทับใจชื่อ "B" และ "ฮิโรชิม่า"
- Video Language:
- English
- Team:
closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 18:08
|
Kelwalin Dhanasarnsombut approved Thai subtitles for If I should have a daughter ... | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for If I should have a daughter ... | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for If I should have a daughter ... | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for If I should have a daughter ... | |
|
Pathumjit Atikomkamalasai accepted Thai subtitles for If I should have a daughter ... | |
|
|
Pathumjit Atikomkamalasai edited Thai subtitles for If I should have a daughter ... | |
|
|
Pathumjit Atikomkamalasai edited Thai subtitles for If I should have a daughter ... | |
|
Sutthada Kulavitaya edited Thai subtitles for If I should have a daughter ... |