Nëse do të kisha një vajzë

"Nëse do të kisha një vajzë në vend të Nënë,ajo do të më thërriste "pika B..." kështu filloi poetja Sarah Kay, një fjalim që inspiroi dhe ngriti në këmbë publikun dy herë në TED2011.Ajo tregon historite e shndërrimit të saj -- nga një adolenshente syhapur duke depërtuar me poezi tek Klubi i Poezisë Boweri në New York në një mësuese qe lidh fëmijët më fuqinë e të vetëshprehurit përmes projektit V.O.I.C.E -- dhe jep dy interpretime që të lënë pa frymë të "B" dhe "Hiroshima".

Nëse unë do të kisha një vajzë,

në vend të "Nënë"

ajo do te me therriste "pika B(kthyese)"

sepse kështu do ta dije se pa marrë parasysh se çfarë ndodh,

të pakten ajo gjithmonë mund të gjejë rrugën e saj për tu kthyer tek unë

dhe une do të filloj të pikturoj sistemet diellore mbi kurrizin e duarve të saj

kështu që ajo do të mësoje gjithë universin

para se ajo të thotë, "Oh, unë e kuptoj atë shum mirë."

Dhe ajo do të mësoje

se kjo jetë do t'ju godase rëndë në fytyrë,

pret qe ju të ngriheni që të mund t'ju godase në stomak.

Por ndërsa flet me gulçim

është e vetmja mënyrë për t'i kujtuar mushkërive tuaja

se sa e pëlqejnë shijen e ajrit.

Ka një plagë,këtu,

që nuk mund të shërohet nga fashot apo poezitë.

Kështu që herën e parë që ajo e kupton

se superheroina(Wonder Woman) nuk po vjen,

Unë do të sigurohem që ajo e di

se nuk do duhet të vesh pelerinen e vetme

sepse s'ka rëndesi se sa shumë i hapni gishtat,

duart tuaja do të jenë gjithmonë shumë të vogla

për të kapur të gjithë dhimbjen që dëshironi të shëroni.

Më besoni, e kam provuar.

"Dhe voglushe," unë do t'i them asaj,

mos e mbaj hundën lart në atë mënyrë.

E di atë trik, e kam bërë vetë me miliona herë.

Ti je duke nuhatur për tym

që të ndjekesh gjurmët tek një shtëpi e djegur,

që të gjesh djalin që ka humbur çdo gjë në zjarr

për të parë nëse mund t'a shpëtosh atë.

Ose të gjesh djalin që ka ndezur zjarrin që në fillim,

për të parë nëse t'i mund ta ndryshosh atë.

Por unë e di që ajo do ta bëjë, sidoqoftë

kështu që, unë gjithmonë do të mbaj nje rezervë

çokollatë dhe çizme shiu aty pranë,

se s'ka zemër të lënduar që s'e rregullon çokollata .

Mirë pra, ka disa që çokollata nuk mund t'i shëroj(hahah).

Por ja se për cfarë janë çizmet për shi,

sepse shiu do të shperlajë çdo gjë, në se e lejoni.

Unë dua që ajo të shikoj në botë

përmes anës së një anije qelqi

të shohë përmes një mikroskopi

në galaktikat që ekzistojnë

në imtësinë e mendjes njerëzore,

sepse kjo është mënyra se si më mësoi nëna ime.

Se do të ketë ditë si këto.

♫ Do të ketë ditë si kjo, thoshte nëna ime. ♫

Kur i hapni duart tuaja për të kapur

dhe përfundon vetem me fluska dhe lëndime;

kur ju bëni një hap drejt një kabine telefoni dhe përpiqeni të fluturoni

dhe shumë nga njerëzit që dëshironi t'i mbroni

janë ata qe do të qëndrojnë nën mbrojtjen tuaj;

kur çizmet tuaja do të mbushen me shi,

dhe do të jeni të gjunjëzuar në zhgënjim.

Dhe ato janë ditët që do të keni një arsye më shumë për të thënë faleminderit.

Sepse nuk ka asgjë më të bukur

se mënyra se si oqeani refuzon që të ndalet së përqafuari bregdetin,

pa marrë parasysh sa herë e dërgoi tutje.

ti disa do t'i joshësh, disa do t'i humbësh.

ti do të vendosësh një yll

për të filluar përsëri,dhe përsëri.

Dhe pa marrë parasysh sa shumë mina shpërthejnë në një minutë,

sigoruhu qe mendja jote qendron

në bukurinë e këtij vendi qesharak të quajtur jetë.

Dhe po, në një shkallë prej një deri në besim të tepërt

Unë jam goxha naive.

Por unë dua që ajo të di se kjo botë është e formuar nga sheqeri.

Mund të shktatërohet shumë lehtë,

por mos kini frikë të nxjerrni gjuhën dhe ta shijojni atë.

"Vogëlushe" unë do t'i them saj, "mos harro, nëna jota është një e merakosur

dhe babai yt është një luftëtar,

dhe ti je ajo vajza me duar të vogla dhe sy të mëdhenj

e cila kurrë nuk ndalet duke kërkuar për më shumë.

Mbani mend se gjërat e mira vijnë në treshe

njëjtë edhe gjërat e këqija.

Dhe gjithmonë kërkoni falje kur keni bërë diçka të gabuar,

por kurrë mos kërkoni falje

për mënyrën si sytë tuaj refuzojnë të ndalojnë të shkëlqejnë.

Zëri yt është i vogël, por kurrë mos ndalo së kënduari.

Dhe kur ata më në fund fusin dëshpërim tek ti,

kur ata shkaktojn luftë dhe urrejtje në derën tuaj

dhe ju ofrojnë broshura në skaje të rrugës

të cinizmit dhe humbjes,

ti tregoju atyre se ata vërtet duhet të takojnë nënën tënde.

Faleminderit.Faleminderit.

(Duartrokitje)

Faleminderit.

(Duartrokitje)

Faleminderit.

(Duartrokitje)

Faleminderit.

(Duartrokitje)

Në rregull, dua të prisni për një cast,

dhe dua që të mendoni për tri gjëra

që ju i dini si të vërteta.

Ato mund të jenë cfarëdo që dëshironi

teknologji, zbavitje, dizajn,

familja juaj, ose cfarë hëngrët për mëngjes.

Rregull i vetëm është që të mos mendoni shumë.

OK,gati?Shkojmë.

Ok.

Ja tri gjërat qe unë i di si të vërteta.

Unë e di qe Jean-Luc Godard kishte të drejtë

kur tha që,"një tregim i mirë

ka një fillim, një mes, dhe një fund.

edhe pse jo domosdoshmërisht në këtë renditje.'

Unë e di qe jam tmerrësisht e stresuar dhe e emocionuar që jam këtu,

e cila në masë të madhe është duke penguar aftësinë time për t'u qetësuar .

(Te qeshura)

Dhe e di

që kam pritur gjatë gjithë javës për të treguar këtë shaka.

(te qeshura)

Pse ishte ftuar gogoli në TED?

Sepse ai ishte jashtë duke qëndruar në këmbë në fushën e tij.

(te qeshura)

Më vjen keq.

Ok,pra këto janë tri gjërat që unë i di si të vërteta.

Por ka shumë gjëra që kam problem për t'i kuptuar.

Kështu që unë shkruaj poezi për t'i kuptuar gjërat.

Ndonjëherë mënyra e vetme që unë e di se si të punojë me diçka

është duke shkruar poezi.

Dhe ndonjëherë arrij tek fundi i poezisë

dhe kthehem pas dhe them "oh,ja se për cfarë është kjo"

dhe ndonjëherë unë arrij të përfundoj një poezi

dhe nuk zgjidh asgjë,

por së paku kam një poezi të re nga ajo,

interpretimi i poezive është arti i performimit të poezisë.

Ju them njerëzve se përfshin krijimin e poezisë

që jo vetëm që rri ashtu në letër

por dicka nga ajo kërkon që ajo të jetë e dëgjuar me zë të lartë

ose të jetë dëshmuar në person.

Kur isha në vitin e pare ne shkollën e mesme

unë isha një eksplozion hormonesh nervore.

Dhe unë isha e pazhvilluar

dhe shumë e irrituar.

Dhe pavarësisht nga frika ime

që të mi ngulin syte për një kohë të gjatë

Isha e fasionuar nga idea e fjales se thënë përmes poezive

ndjeva që dy dashuritë e mija të fshehta,poezia dhe teatri,

janë bashkuar, kanë një fëmijë

një fëmijë që unë duhej t'a njihja.

Kështu që vendosa që të provoj.

interpretimi im i pare i poezive

e mbushur me mencurinë e një vajze 14 vjecare,

ishte rreth padrejtësisë

e të qenurit si jofeministe.

Poezia ishte shumë e zemëruar

dhe kryesisht e ekzagjeruar,

por e vetmja poezi orale që kisha parë deri në atëhere

ishte kryesisht zemërimi

kështu që mendova se kjo ishte ajo cfarë pritej nga unë.

Hera e parë që interpretova,

dëgjuesit adoleshentë fishkëlluan dhe bërtisnin për simpatin e tyre,

dhe kur erdha në skenë unë po dridhesha.

Ndjeva këtë goditje mbi shpatull,

dhe u ktheva të shikoj

këtë vajzë gjigante me tuta me kapuc qe doli nga turma.

Ajo ishte rreth 2m e 40 e gjatë

dhe dukej se mund të më mundte me një dorë

por në vend të kësaj ajo më përshëndeti

dhe tha "hej,vërtet e përjetova atë.Faleminderit."

Dhe rrufeja më goditi

Isha e shtangur.

Zbulova kete bar në Manhattan Lower East Side

që kishte një program javor poezie të hapur,

dhe qe prindërit e mij' të hutuar por përkrahës me morën

në cdo ngjarje të interpretimit të poezive që unë mundja.

Isha më e reja për më së paku një dekadë

por në një far mënyre poetët tek Klubi i Poezive Bowery

nuk shqetësoheshin nga një vajzë 14vjeqare duke bredhur përreth

në fakt,ata e mirpritën ardhjen time.

Dhe ishte këtu,duke dëgjuar këta poet duke i treguar historitë e tyre,

që une mësova që interpretimi i poezive nuk duhej të ishte zemërim,

mund të jetë argëtim ose i dhimbshëm

ose serioz ose budallallëk.

Klubi i Poezive Bowery u bë klasa ime dhe shtëpia ime,

the poetët që interpretuan

më inkurajuan që edhe unë t'i tregojë historitv e mia

S'ka rëndësi fakti që isha 14 vjeqare

ata më thanë, "shkruaj rreth të qenurit 14 vjeqare"

Kështu bëra dhe unë isha e habitur

kur këta poet të rritur dhe briliant

qeshën me mua dhe pëshpëritën simpatin e tyre

duartrokitën dhe me thanë "hej,vërtet e ndjeva edhe unë"

Tani mund ta ndaj rrugen e interpretimit tim

ne 3 hapa.

Hapi i parë ishte momenti i parë që thash,

"Unë mund.Unë mund t'a bëjë këtë."

Dhe kjo ishte si shkak i asaj vajzës.

Hapi i dytë momenti kur thash,

"Unë do të.Unë do të vazhdoj."

E dua interpretimin.Unë do të kthehem prap javë pas jave."

Dhe hapi i tretë filloj

kur e kuptova që nuk kisha nevojë që të shkruaj poezi që ishin të zemëruara,

Nëse ajo nuk është qfarë isha unë.

Janë dy gjëra që ishin të vecanta tek unë,

dhe sa më shumë që fokusohesha në ato gjëra,

aq më e cuditshme u bë poezia ime,

por e ndjeja më shumë si timen.

Nuk është vetëm fjala e urtë "shkruaj atë që e di"

është për të grumbullar të gjithë diturinë dhe përvojën

që e ke mbledhur deri tash

për të ndihmuar ty të zhytesh në gjërat që nuk i din.

Unë e përdor poezinë për të më ndihmuar të punojë përmes asaj që nuk e kuptoj,

por unë shkoj te cdo poezi e re

me një cantë te mbushur plot

nga kudo që kam qenë.

Kur shkova në universitet,takova një shok poet

i cili ndante me mua besimin në magjinë e interpretimit te poezise.

Dhe në fakt, Phil Kaye dhe unë

rastësisht gjithashtu kemi edhe mbiemrin e njejtë.

Kur isha në shkollë të mesme krijova një projekt V.O.I.C.E

si mënyrë për t'i inkurajuar miqtë e mi për të bërë interpretimin me mua.

Por Phil dhe unë vendosëm që të përmirësojmë projektin V.O.I.C.E

kësaj rradhe duke ndryshuar misionin

duke përdorur interpretimin e poezive si një mënyrë për t'u zbavitur,

edukuar dhe inspiruar.

Ne qëndruam si student të rregullt,por gjatë kësaj kohe ne udhëtuam

duke interpretuar, mësuar

fëmijet 9-vjeqar deri tek kanditatët mastër të arteve,

prej Kalifornisë tek Indiana tek India

pastaj tek shkollat e mesme publike aty afër rruges prej godinës.

Dhe ne pamë përsëri e përsëri

mënyrën se si interpretimi i poezive

plasarit bravat e hapura.

Por nganjëherë del se,

poezia mund të jetë vërtetë e frikshme.

Del se nganjëherë,

duhesh që të mashtrosh tinejxherët në shkrimin e poezive.

Kështu që unë bëra një listë.Githkush mund të shkruaj lista.

Dhe lista e parë që caktova

është "10 gjërat që i di si të vërteta."

Dhe ja qfarë ndodh,dhe ja qfarë do të zbulosh gjithashtu

në rast se ne të gjith fillojmë të tregojm listat tona me zë të lartë.

Në një pikë të caktuar,do t'a kuptosh

që dikush ka saktësisht gjërat e njëjta,

ose një gjë shumë të ngjashme,

me diqka në listën tënde.

Dhe pastaj dikush tjetër

ka diqka krejt të kundërtën e asaj tëndes.

Së tretimdikush ka diqka që ti nuk ke dëgjuar kurrë më parë.

Dhe së katërti,dikush ka diqka që ke menduar se ke ditur gjithqka rreth saj,

por ata paraqesin një këndvështrim tjetër të vështrimit të saj.

Dhe unë ju them njerëzve që kjo është se nga fillojnë historitë e shkëlqyera

këto katër udhëkryqe

të asaj që ju e keni pasion

dhe në cfarë të tjerët mund të investojnë.

Dhe shumë njerëz i përshtaten vërtetë mirë këtij ushtrimi.

Por një nga studentët e mi,një studente e re Charlotte,

nuk ishte bindur.

Charlotte ishte e zonja në shkrimin e listave,por ajo refuzonte të shkruante poezi.

"Zonjushë"tha ajo,"thjeshtë nuk jam e interesuar."

Nuk kam asgjë interesante të them.

Kështu që unë i caktova asaj listë pas liste,

dhe një ditë i caktova listën

"10 gjërat që unë duhet të kisha mësuar deri tash."

Numri 3 në listen e Charlottes ishte,

"Unë duhet të kisha mësuar të mos joshem nga djemtë

3 here më të vjetër se unë."

E pyeta atë se cfare donte të thoshte,

dhe ajo tha,"Zonjushë,është histori e gjatë."

Dhe unë i thash, "Charlotte,mua më duket shumë interesant."

Dhe kështu ajo shkruajti poezinë e saj të parë,

një poezi dashurie jo një nga ato që i kisha dëgjuar më parë.

Dhe poezia filloi,

"Anderson Cooper është një mashkull i mrekullueshëm."

(te qeshura)

"A e ke parë atë në 60 Minutat,

duke e garuar Michael Phelps në pishinë

asgjë të mbathur përveq mbathjeve të notit

duke u zhytur në ujë,i përkushtuar të mposhtë këtë kampionin e notit?

Pas garës,ai u shkund për të larguar lagështinë,flokë të bardha si retë

dhe tha,"Ti je zoti"

Jo, Anderson, ti je zoti."

(Te qeshura)

(Duartrokitje)

Tani e di që rregulli numër një që të dukem mirë

është që të mos dukem e shqetësuar,

të mos e pranoj kurrë që dicka të frikëson

ose të impresionon ose të emocionon.

Dikush më tha një herë

është e njëjtë si të ecësh gjatë jetës në këtë mënyrë.

Ti e mbron veten

nga të gjitha misteret e papritura apo lëndimet që mund të paraqiten.

Por unë tentoj të eci në jetë kështu.

Dhe po,kjo nënkupton ti kap të gjitha ato mistere apo lëndime,

por gjithashtu nënkupton që kur e bukura,gjërat e mahnitshme

vetëm sa ranë nga qielli,

Unë jam e gatshme ti kap ato.

E përdor recitimin që të ndihmoj studentët e mi

të rigjejnë kuriozitetin,

të luftojnë instiktet e tyre që të jenë të qetë dhe të mos zbulohen

dhe,të ndjekin në mënyrë aktive duke u pajtuar me ato cfarë ndodhin rreth tyre,

që ata ta riinterpretojne dhe të krijojnë dicka të re nga ajo.

Nuk është se unë mendoj se interpretimi i poezise

është forma ideale e artit.

Gjithmon jam në kërkim të gjej mënyrën më të mirë për të treguar cdo histori.

Unë shkruaj shfaqje muzikore; bëj filma të shkurtër anash poezive.

Por unë mësoj interpretimin e poezise

sepse është e arritshme.

Jo cdokush mund të lexoje muzikën

ose të posedojë një kamerë,

por cdokush mund të komunikoje në një mënyrë,

dhe cdokush ka histori

që ne të tjerët mund të mësojmë nga ato.

Plus, interpretimi i poezise lejon lidhje të menjëhershme.

Nuk është e pazakontë për njerëzit që të ndihen sikur ata janë të vetmuar

ose askush nuk i kupton ata,

por interpretimi te mëson

që nëse ke aftësinë për t'u shprehur

dhe guximin t'i prezantosh ato histori dhe opinione,

ti mund të shpërblehesh

me një dhomë plot me shokë,

ose komuniteti i juaj, që do të dëgjojnë.

Dhe ndoshta edhe një vajzë gjigante me tuta me kapuc

do të bashkohet në atë që ti ke treguar.

Dhe kjo është një kuptim i mahnitshëm për t'a pasur,

vecanërisht kur je 14 vjecar.

Plus, tani me YouTube,

që lidhjet nuk janë të kufizuara në dhomen që jemi këtu.

Jam kaq me fat që aty është ky arkiv i interpretimeve

që unë mund t'i ndaj me studentët e mi.

Vec tjerash lë rrugën e hapur edhe për shumë mundësi

për ata që të gjejnë një poet ose një poezi

që u flet atyre.

Eshtë joshëse--njëherë kur e kupton këtë--

është joshëse të vazhdosh të shkruash poezinë e njejtë,

ose të vazhdosh të tregosh historinë e njëjtë ,përsëri dhe përsëri,

njëherë kur e kuptoni që ajo do të fitoje duartrokitje.

Nuk mjafton që vetëm të mësosh se mund t'a shprehësh veten.

Ti duhet të rritesh dhe të eksplorosh,

dhe të marrësh rreziqe dhe t'a sfidosh veten.

Dhe ky është hapi i tretë:

duke injektuar punën që je duke e bërë

me gjërat specifike që ju bëjnë ai që jeni

edhe përderisa ato gjëra janë duke ndryshuar gjithmonë.

Sepse hapi i tretë kurrë nuk përfundon.

Por ju nuk filloni në hapin e tretë,

derisa nuk keni marrë hapin e parë; unë mund.

Udhëtojë shumë ndersa jam duke dhene mësim,

dhe nuk ndodh gjithmonë t'i shoh studentët e mi që te arrijne tek hapi i tretë.

por isha shumë me fat me Charlotte,

që mund të shihja udhëtimin e saj të pa ndarë në mënyrën që e bëri.

E shikova t'a kuptojë

që, duke futur gjërat që ajo që i di që janë të vërteta në punën që ajo po bënte,

ajo mund të krijojë poezi që vetëm Charlotte mund t'i shkruaj

përreth shikimeve dhe ashensorëve dhe Dora Eksploruesja.

Dhe unë jam duke provuar të tregoj histori që vetëm unë mund t'i tregoj

sikur kjo histori.

Kam shpenzuar shumë kohë duke menduar për mënyrën më të mirë për të treguar këtë histori,

dhe pyes veten nëse mënyra më e mirë

ishte që të jetë në PowerPoint ose një film i shkurtër

dhe ku saktësisht ishte fillimi ose mesi ose fundi?

Dhe pyes veten nëse do të arrij tek fundi i këtijë fjalimi

dhe më në fund të kisha menduar atë,ose jo.

Dhe unë gjithmonë kam menduar që fillimi im ishte tek Klubi i Poezive Bowery,

por është e mundur që ishte shumë më heret.

Në përgatitjet për TED,

unë zbulova që kjo faqe e ditarit është një libër shënimesh i vjetër.

Mendoj që 54 dhjetor ndoshta duhej të ishte 24dhjetor.

është e qartë që në kohën kur isha fëmijë,

unë definitivisht kam ecur gjatë jetës në këtë mënyrë.

Mendoj që të gjithë e kemi bërë.

Do të dëshiroja t'i ndihmojë të tjerët të rigjejnë atë habi

të duan të angazhohen me të,të duan të mësojnë,

të duan të ndajnë atë që e kanë mësuar,

cfarë kanë kuptuar që është e vërtetë

dhe cfarë vazhdojnë të kuptojnë.

Kështu që dëshiroj të përfundoj më këtë poezi.

Kur ata bombarduan Hiroshimën,

eksplodimi formoi një supernova te vogël

kështu që cdo kafshë e gjallë,njeri ose bime

që kishte kontakt direkt

me rrezet prej atij dielli

menjëherë ishte shndërruar në hi.

Dhe cfare kishte mbetur nga qyteti shpejt u zhduk.

Dëmet e rrezatimit bërthamor që zgjatën shumë

shkaktuan një qytet të tërë dhe popullatën e tij

të shndërrohet në pluhur.

Kur linda, nëna ime thotë që unë shikova përreth gjithë dhomës së spitalit

me një vështrim të habitur që thoshte, "Këtë?E kam bërë këtë më parë."

Ajo thotë i kam sytë e vjetër.

Kur gjyshi im Genji ndërroi jetë, unë isha vetëm pesë vjec,

por unë mora për dore nënën time dhe i thashë asaj,

"Mos u bëj merak, ai do të kthehet si një fëmijë."

Dhe sidoqoftë,për dikë i cili me sa duket tashmë e ka bërë këtë,

unë ende nuk kam kuptuar asgjë deri tash.

Gjunjët më shtrëngojnë sa herë që unë vi në skenë.

Vetë-besimi im mund të matet

në lugë caji i përzier në poezinë time,

dhe prapë gjithmonë jep shije qesharake në gojën time.

Por në Hiroshima,disa njerëz ishin zhdukur nga faqja e dheut,

duke lënë vetëm orën ose fletët e ditarit.

Kështu që nuk ka rëndësi që kam pengesa për t'i mbushur xhepat e mi,

do të vazhdoj të provoj,

duke shpresuar që një ditë do të shkruaj një poezi

që mund të jem krenare t'a lë në një ekspozitë në muze.

si e vetmja provë që unë kam ekzistuar.

Prindërit e mi më quajten Sarah,

i cili është një emër biblik.

Në historinë origjinale, Zoti i thas Saras që ajo mund të bëntë dicka të pamundshme

dhe ajo qeshi,

sepse së pari Sarah,

ajo nuk e dinte se cfarë të bëjë me të pamundurën.

Dhe unë? Mirë,as unë nuk e di,

por unë e shoh të pamundurën cdo ditë.

E pamundura është të provojmë të lidhemi në këtë botë,

duke provuar të mbahesh tek të tjerët ndërsa gjërat po shpërthejnë rreth jush,

duke e ditur që përderisa ti po flet,

ata s'janë vetëm duke pritur rradhën për të folur--ata të dëgjojnë ty.

Ata ndjejnë të njëjtën gjë që ju e ndjeni

në të njëjtën kohë që ju e ndjeni.

Kjo është ajo për të cilën luftoj sa herë që unë hap gojën --

për atë lidhjen e pamundshme.

Ka një copë të murit në Hiroshima

që ishte djegur krejtësisht dhe ishte bërë zi nga rrezatimi.

Por në shkallen e parë, një person i cili ishte ulur aty

bllokoi rrezet te godisnin gurin.

Gjëja e vetme që ka mbetur tani

është një hije e përhershme e një drite pozitive.

Pas bombës A,

specialistët thanë që do të duhet të kalojnë 75 vite

ndotja nga dëmet e rrezatimit të qytetit Hiroshima

që ndonjëherë prap të rritet dicka aty.

Por ate pranverë, s'kishte sythe të reja të dalin nga toka.

Kur të takoj ty, në atë moment,

Nuk jam më pjesë e të ardhmes tënde.

Unë filloj shpejt të bëhem pjesë e së kaluarës tënde.

Por në atë cast, duhet të ndaj të tashmen tënde.

Dhe ti, ti duhet të ndash timen.

Dhe kjo është dhurata më e mirë për të gjithë.

Kështu që nëse më thua që unë mund të bëj të pamundurën,

Unë ndoshta do të qesh me ty.

Nuk e di ende nëse e kam ndryshuar botën,

sepse nuk di aq shumë rreth asaj

dhe nuk di aq shumë as rreth kthimit pas vdekjes,

por nëse ti më bën të qesh shumë,

ndonjëherë unë harroj në cilin shekull jam.

Kjo nuk është hera ime e parë këtu. As hera e fundit.

Këto nuk janë fjalët e fundit që do ti tregoj.

Por për cdo rast, unë jam duke e provuar për më të mirën

për t'a bërë në mënyrë të duhur kësaj here.

Faleminderit.

(Duartrokitje)

Faleminderit.

(Duartrokitje)

Faleminderit.

(Duartrokitje)