Αν αποκτήσω κόρη ...

«Αν αποκτήσω κόρη, αντί για Μαμά, θα με φωνάζει Σημείο Β...» ξεκινά η προφορική ποιήτρια Σάρα Κέι, σε μια ομιλία που ενέπνευσε το κοινό να σηκωθεί χειροκροτώντας δύο φορές στο TED2011. Λέει την ιστορία της μεταμόρφωσής της - από έφηβη με ανοικτά μάτια να απορροφάει στροφές στο Κλαμπ Ποίησης Μπόουερυ της Νέας Υόρκης, σε δασκάλα που συνδέει τα παιδιά με τη δύναμη της προσωπικής έκφρασης μέσω του προγράμματος V.O.I.C.E. - και δίνει δύο παραστάσεις που κόβουν την ανάσα, με το «Β» και «Χιροσίμα».

Αν αποκτήσω κόρη,

αντί για Μαμά,

θα με φωνάζει Σημείο Β,

γιατί έτσι θα ξέρει πως ό,τι κι αν συμβεί,

τουλάχιστον πάντα θα μπορεί να με βρει.

Και θα ζωγραφίσω το ηλιακό σύστημα στο πίσω μέρος των χεριών της

οπότε θα πρέπει να μάθει ολόκληρο στο σύμπαν

πριν μπορεί να πει, "Α, το ξέρω σαν το πίσω μέρος της παλάμης μου!"

Και θα μάθει

ότι αυτή η ζωή θα σε χτυπήσει δυνατά - στο πρόσωπο!

θα περιμένει να σηκωθείς μόνο και μόνο για να σε κλωτσήσει στο στομάχι.

Αλλά με το να χάνεις τον αέρα από μέσα σου

είναι ο μόνος τρόπος να θυμίζεις στα πνευμόνια σου

πόσο τους αρέσει η γεύση του αέρα.

Υπάρχει πόνος, εδώ

που δεν γιατρεύεται με επιδέσμους ή ποίηση.

Οπότε την πρώτη φορά που θα συνειδητοποιήσει

πως η Βιονική Γυναίκα δεν θα έρθει τελικά,

θα φροντίσω να ξέρει πως

δεν χρειάζεται να φοράει την κάπα της ολομόναχη.

Γιατί όσο και αν ανοίξεις τα δάχτυλά σου,

τα χέρια σου θα είναι πάντα πολύ μικρά

για να πιάσουν όλο τον πόνο που θέλεις να γιατρέψεις.

Πίστεψέ με, το έχω προσπαθήσει.

"Και μωρό μου," θα της πω,

μην σηκώνεις την μύτη σου στον αέρα έτσι!

το ξέρω το κόλπο: το έχω κάνει κι εγώ εκατομμύρια φορές!

Απλά ψάχνεις για καπνό

ώστε να ακολουθήσεις τα ίχνη πίσω στο σπίτι που κάηκε,

να βρεις το αγόρι που έχασε τα πάντα στη φωτιά

και να προσπαθήσεις να τον σώσεις.

Ή αλλιώς να βρεις το αγόρι που άναψε τη φωτιά,

και να προσπαθήσεις να το αλλάξεις.

Αλλά ξέρω πως θα το κάνει ούτως ή άλλως,

οπότε αντ' αυτού, θα είμαι πάντα εφοδιασμένη

με σοκολάτες και γαλότσες κοντά,

γιατί δεν υπάρχει ερωτική απογοήτευση που η σοκολάτα δε γιατρεύει!

Εντάξει, υπάρχουν μερικές απογοητεύσεις που η σοκολάτα δεν γιατρεύει!

Αλλά γι' αυτό υπάρχουν οι γαλότσες.

Γιατί η βροχή θα ξεπλύνει τα πάντα, αν την αφήσεις.

Θέλω να βλέπει τον κόσμο

μέσα από το πάτωμα ενός γυάλινου πλοίου,

να βλέπει μέσα από μικροσκόπιο

τους γαλαξίες που υπάρχουν

στην αιχμή του ανθρώπινου νου,

γιατί έτσι μου έμαθε η δική μου μαμά.

Ότι θα υπάρξουν τέτοιες μέρες.

♫ Θα υπάρχουν τέτοιες μέρες, μου είπε η μαμά μου. ♫

Όταν ανοίγεις τα χέρια σου να πιάσεις,

και καταλήγεις μόνο με φουσκάλες και μώλωπες,

όταν βγαίνεις από τον τηλεφωνικό θάλαμο και προσπαθείς να πετάξεις

και οι άνθρωποι που θέλεις να σώσεις

είναι αυτοί που στέκονται στην κάπα σου,

όταν οι μπότες σου έχουν γεμίσει με βροχή,

και εσύ έχεις βυθιστεί ως τα γόνατα μέσα στην απογοήτευση.

Και αυτές ακριβώς είναι οι ημέρες που έχεις έναν παραπάνω λόγο να λες ευχαριστώ.

Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο

από το πως ο ωκεανός αρνείται να πάψει να φιλάει την ακτή,

όσες φορές και αν τον σπρώχνει πίσω.

Εσύ θα έχεις τον αέρα παιδικής γοητείας,

Εσύ σαν αστέρι

θα αρχίζεις ξανά, και ξανά.

Και ανεξάρτητα από το πόσες νάρκες εκρύγνονται κάθε λεπτό,

φρόντισε το μυαλό σου να εστιάζει

στην ομορφιά αυτής της ζωής.

Και ναι, σε κλίμακα από το ένα ως την τυφλή εμπιστοσύνη

είμαι τραγικά αφελής.

Αλλά θέλω να ξέρει πως αυτός ο κόσμος είναι φτιαγμένος από ζάχαρη.

Μπορεί να θρυμματιστεί τόσο εύκολα,

αλλά να μην φοβάται να βγάλει τη γλώσσα της και να δοκιμάσει.

"Μωρό μου", θα της λέω, "να θυμάσαι, η μαμά σου είναι ανήσυχη,

και ο μπαμπάς σου αγωνιστής,

και εσύ είσαι το κορίτσι με τα μικρά χέρια και τα μεγάλα μάτια

που ποτέ δεν σταματά να ζητάει κι άλλο."

Να θυμάσαι πως τα καλά έρχονται σε τρία

αλλά το ίδιο και τα άσχημα.

Και πάντα να ζητάς συγγνώμη όταν έχεις κάνει λάθος.

Όμως ποτέ μην απολογείσαι

για το πώς τα μάτια σου δεν παύουν να λάμπουν.

Η φωνή σου είναι μικρή, όμως ποτέ μη σταματάς να τραγουδάς.

Και όταν πια σου δίνουν βαθειά θλίψη,

όταν σου ρίχνουν πόλεμο και μίσος κάτω από την πόρτα σου

και σου προσφέρουν φυλλάδια σε γωνιές του δρόμου

κυνισμού και ήττας,

να τους πεις πως θα έπρεπε οπωσδήποτε να γνωρίσουν την μητέρα σου.

Ευχαριστώ. Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ!

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Εντάξει, θέλω να σταματήσετε μια στιγμή,

και θέλω να σκεφτείτε τρία πράγματα

που ξέρετε πως είναι αληθινά.

Μπορούν να είναι για οτιδήποτε θέλετε -

τεχνολογία, ψυχαγωγία, σχεδιασμό,

την οικογένειά σας, τι είχατε για πρωινό.

Ο μόνος κανόνας είναι, μην το σκεφτείτε πολύ.

Εντάξει, έτοιμοι; Πάμε.

Εντάξει.

Οπότε ορίστε τα τρία πράγματα που ξέρω πως είναι αληθινά:

Ξέρω πως ο Ζαν-Λουκ Γκοντάρ είχε δίκιο

όταν είπε πως, "μια καλή ιστορία

έχει αρχή, μέση και τέλος,

αλλά όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά."

Ξέρω πως είμαι απίστευτα αγχωμένη και ενθουσιασμένη που βρίσκομαι εδώ πάνω,

που αποτρέπει την ικανότητά μου να το παίζω άνετη!

(Γέλια)

Και ξέρω

πως περίμενα όλη τη βδομάδα να πω αυτό το αστείο.

(Γέλια)

Γιατί κάλεσαν το σκιάχτρο να μιλήσει στο TED;

Επειδή είναι τόσο καλός δεν μπαίνουν άλλοι στα χωράφια του.

(Γέλια)

Συγγνώμη!

Εντάξει, αυτά είναι τα τρία πράγματα που ξέρω να είναι αληθινά.

Αλλά υπάρχουν πολλά πράγματα που δυσκολεύομαι να καταλάβω.

Οπότε γράφω ποιήματα για να τα ξεκαθαρίζω.

Μερικές φορές ο μόνος τρόπος που ξέρω για να λύσω κάτι

είναι γράφοντας ένα ποίημα.

Και μερικές φορές φτάνω στο τέλος του ποιήματος,

κοιτάω πίσω και λέω, "Α, αυτό ήταν τελικά."

Αλλά μερικές φορές φτάνω στο τέλος του ποιήματος

και δεν έχω λύσει τίποτα,

αλλά τουλάχιστον έχω ένα καινούριο ποίημα από αυτό.

Η προφορική ποίηση είναι η τέχνη της παραστατικής ποίησης.

Λέω στον κόσμο ότι περιλαμβάνει τη δημιουργία ποίησης

που δεν μπορεί να μείνει στο χαρτί,

που κάτι σε αυτό απαιτεί να ακουστεί δυνατά

ή να το δεις από κοντά.

Όταν ήμουν πρωτοετής στο Λύκειο,

ήμουν ένα άτομο δραστήριο μέσα σε νευρικές ορμόνες.

Ήμουν υπαναπτυγμένη

και υπερ-ευαίσθητη.

Και παρά το φόβο μου

του να με κοιτάνε για αρκετό χρόνο,

με ενθουσίαζε η ιδέα της προφορικής ποίησης.

Ένιωθα πως οι δύο κρυφές μου αγάπες, η ποίηση και το θέατρο,

βρέθηκαν μαζί, κάνανε ένα μωρό,

ένα μωρό που έπρεπε να γνωρίσω.

Οπότε αποφάσισα να το δοκιμάσω.

Το πρώτο μου προφορικό ποίημα,

μεστό με τη σοφία ενός δεκατετράχρονου,

ήταν για την αδικία

του να σε βλέπουν μη θηλυκή.

Το ποίημα ήταν γεμάτο αγανάκτηση,

και αρκετά υπερβολικό,

αλλά η μόνη προφορική ποίηση που είχα δει μέχρι τότε

ήταν κυρίως οργισμένη,

οπότε νόμιζα πως αυτό περίμεναν και από εμένα.

Την πρώτη φορά που παρουσίασα

το κοινό από έφηβους εξέφρασε την συμπόνια του,

και όταν κατέβηκα από τη σκηνή έτρεμα.

Ένιωσα ένα σκούντημα στον ώμο,

και γυρίζοντας είδα

ένα γιγάντιο κορίτσι φορώντας ένα φούτερ με κουκούλα να ξεπροβάλει από το πλήθος.

Πρέπει να ήταν 2.5 μέτρα ψηλή

και φαινόταν πως θα μπορούσε να με δείρει με ένα χέρι,

αλλά τελικά μου έγνεψε με νόημα

και είπε, "Ξέρεις, το ένιωσα αυτό. Ευχαριστώ."

Και ήταν σαν να έπεσε κεραυνός.

Είχα κολλήσει.

Ανακάλυψα ένα μπαρ στο Νοτιοανατολικό Μανχάταν

που κάθε βδομάδα είχε ανοικτό μικρόφωνο ποίησης,

και οι μπερδεμένοι, αλλά και υποστηρικτικοί, γονείς μου με πήγαν

να απορροφήσω κάθε ίχνος προφορικής ποίησης που μπορούσα.

Ήμουν η νεότερη εκεί κατά τουλάχιστον μία δεκαετία,

αλλά οι ποιητές στο Κλαμπ Ποίησης Μπόουερυ

δεν φαινόντουσαν να ενοχλούνται από το δεκατετράχρονο που περιπλανιόταν --

για την ακρίβεια, με υποδέχτηκαν.

Και εδώ, ακούγοντας αυτούς τους ποιητές να μοιράζονται τις ιστορίες τους

έμαθα πως η προφορική ποίηση δεν χρειάζεται να έχει οργή,

μπορούσε να είναι διασκεδαστική ή επώδυνη

ή σοβαρή ή ανόητη.

Το Κλαμπ Ποίησης Μπόουερυ έγινε η τάξη μου και το σπίτι μου.

Και οι ποιητές που παρουσίαζαν

με ενθάρρυναν να μοιραστώ κι εγώ τις ιστορίες μου.

Ασχέτως με το ότι ήμουν 14 --

μου είπαν, "Γράψε για το πώς είναι να είσαι 14."

Κι έτσι έκανα και στεκόμουν κατάπληκτη κάθε βδομάδα

όταν αυτοί οι καταπληκτικοί, ενήλικοι ποιητές

γελούσαν μαζί μου και εξέφραζαν τη συμπόνια τους

και χειροκροτούσαν και μου έλεγαν, "Ξέρεις, το ένιωσα κι εγώ αυτό."

Τώρα μπορώ να χωρίσω το ταξίδι μου στην προφορική ποίηση

σε τρία βήματα.

Το πρώτο βήμα ήταν η στιγμή που είπα,

"Μπορώ. Μπορώ να το κάνω αυτό."

Κι αυτό ήταν χάριν του κοριτσιού με την κουκούλα.

Το δεύτερο βήμα ήταν τη στιγμή που είπα,

"Θα το κάνω. Θα συνεχίσω.

Αγαπώ την προφορική ποίηση. Θα επιστρέφω κάθε βδομάδα."

Και το τρίτο βήμα ξεκίνησε

όταν κατάλαβα πως δεν χρειαζόταν να γράφω ποιήματα με αγανάκτηση,

αν αυτό δεν εξέφραζε αυτό που ήμουν.

Υπήρχαν πράγματα που ίσχυαν συγκεκριμένα σε μένα,

και όσο επικεντρωνόμουν σε αυτά,

όλο και πιο περίεργη γινόταν η ποίηση μου,

αλλά όλο και πιο πολύ την ένιωθα δική μου.

Δεν είναι μόνο η παροιμία "γράψε αυτό που γνωρίζεις,"

είναι το να συγκεντρώνεις όλη τη γνώση και εμπειρία

που έχεις μαζέψει ως τώρα

ώστε να σε βοηθήσουν να βουτήξεις σε ό,τι δεν γνωρίζεις.

Χρησιμοποιώ την ποίηση για να με βοηθήσει να λύσω ό,τι δεν καταλαβαίνω,

αλλά έρχομαι σε κάθε νέο ποίημα

με μια σάκα γεμάτη

από όπου αλλού έχω περάσει.

Όταν πήγα στο πανεπιστήμιο, γνώρισα έναν άλλο ποιητή

που μοιραζόταν την πίστη μου στη μαγεία της προφορικής ποίησης.

Και βασικά, ο Φιλ Κέι και εγώ

τυχαίνει να μοιραζόμαστε το ίδιο επώνυμο.

Στο λύκειο ξεκίνησα το πρόγραμμα V.O.I.C.E.

για να ενθαρρύνω τους φίλους μου να κάνουν προφορική ποίηση μαζί μου.

Αλλά ο Φιλ και εγώ αποφασίσαμε να επανεφεύρουμε το πρόγραμμα V.O.I.C.E --

αυτή τη φορά αλλάζοντας το σκοπό

στο να χρησιμοποιούμε την προφορική ποίηση ως τρόπο ψυχαγωγίας,

εκπαίδευσης και έμπνευσης.

Παραμείναμε φοιτητές, αλλά στο ενδιάμεσο ταξιδεύαμε,

δίναμε παραστάσεις και διδάσκαμε

από εννιάχρονα μέχρι μεταπτυχιακούς τέχνης,

από την Καλιφόρνια ως την Ιντιάνα, την Ινδία,

ως το δημόσιο λύκειο στη γειτονιά του πανεπιστημίου.

Και βλέπαμε ξανά και ξανά

πώς η προφορική ποίηση

σπάει κλειδαριές.

Αλλά τελικά κάποιες φορές,

η ποίηση μπορεί να είναι τρομακτική.

Τελικά κάποιες φορές,

πρέπει να ξεγελάσεις εφήβους ώστε να γράψουν ποίηση.

Οπότε σκέφτηκα λίστες. Όλοι μπορούν να γράψουν λίστες.

Και η πρώτη λίστα που αναθέτω

είναι "10 Πράγματα που γνωρίζω να είναι αληθινά."

Και να τι συμβαίνει, και τι θα ανακαλύπτατε κι εσείς

αν αρχίζαμε να μοιραζόμαστε τις λίστες μας δυνατά.

Σε κάποια στιγμή, θα συνειδητοποιούσατε

πως κάποιος έχει κάτι ακριβώς ίδιο με εσάς,

ή κάτι παρόμοιο

με κάτι στη λίστα σας.

Και μετά κάποιος άλλος

θα έχει το ακριβώς αντίθετο με το δικό σας.

Τρίτον, κάποιος μπορεί να έχει κάτι που δεν έχετε ακούσει ξανά.

Και τέταρτον, κάποιος μπορεί να έχει κάτι που νομίζατε πως ξέρατε,

αλλά το παρουσιάζουν από καινούρια οπτική γωνία.

Και λέω στους ανθρώπους πως έτσι ξεκινάνε οι μεγάλες ιστορίες --

από αυτές τις τέσσερις διασταυρώσεις

του τι σε παθιάζει

και σε τι μπορεί οι άλλοι να έχουν επενδύσει.

Και οι περισσότεροι ανταποκρίνονται καλά σε αυτή την άσκηση.

Όμως μια μαθήτριά μου, μια πρωτοετής με το όνομα Σάρλοτ,

δεν είχε πειστεί.

Η Σάρλοτ έγραφε λίστες καλά, αλλά αρνιόταν να γράψει ποιήματα.

"Κυρία", έλεγε, "Απλά δεν έχω ενδιαφέρον.

Δεν έχω τίποτα ενδιαφέρον να πω."

Οπότε της ανέθετα λίστες,

και μια μέρα της ανέθεσα τη λίστα

"10 Πράγματα που θα έπρεπε να έχω μάθει ως τώρα."

Νούμερο τρία στη λίστα της Σάρλοτ ήταν,

"θα έπρεπε να έχω μάθει να μην κολλάω με άντρες

τρεις φορές την ηλικίας μου."

Τη ρώτησα τι σήμαινε αυτό,

και είπε, "Κυρία, είναι κάπως μεγάλη ιστορία."

Και της λέω, "Σάρλοτ, μου ακούγεται αρκετά ενδιαφέρον εμένα."

Κι έτσι έγραψε το πρώτο της ποίημα,

ένα ερωτικό ποίημα τελείως διαφορετικό απ΄ ότι έχω ακούσει ως τώρα.

Και το ποίημα ξεκινά,

"Ο Άντερσον Κούπερ είναι ένας πανέμορφος άνδρας."

(Γέλια)

"Τον είδατε στο 60 Λεπτά,

να ανταγωνίζεται τον Μάικλ Φελπς στην πισίνα --

φορώντας μόνο το μαγιώ του --

βουτώντας στο νερό, αποφασισμένος να νικήσει τον πρωταθλητή κολύμβησης;

Μετά τον αγώνα, τινάζει τα βρεγμένα, λευκά σαν σύννεφα, μαλλιά του

και λέει, "Είσαι θεός."

Όχι, Άντερσον, εσύ είσαι ο θεός."

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Ξέρω πως ο πρώτος κανόνας του να είσαι άνετος

είναι να φαίνεσαι αδιάφορος,

να μην παραδέχεσαι ποτέ πως κάτι σε τρομάζει

ή σε εντυπωσιάζει ή σε ενθουσιάζει.

Κάποιος μου είπε κάποτε

πως είναι σαν να περπατάς στη ζωή έτσι.

Φυλάγεσαι

από ό,τι αναπάντεχες στενοχώριες ή πόνους μπορεί να εμφανιστούν.

Αλλά εγώ προσπαθώ να περπατάω στη ζωή έτσι.

Και ναι, αυτό σημαίνει να πιάνεις όλες αυτές τις στενοχώριες και πόνους,

αλλά επίσης σημαίνει πως όταν κάτι πανέμορφο, καταπληκτικό

πέφτει από τον ουρανό,

είμαι έτοιμη να το πιάσω.

Χρησιμοποιώ την προφορική ποίηση για να βοηθάω τους μαθητές μου

να ανακαλύψουν ξανά τον ενθουσιασμό,

να πάνε ενάντια στα ένστικτά τους να είναι άνετοι και αδιάφοροι

και, αντί για αυτό, ενεργά να ασχολούνται με ό,τι συμβαίνει γύρω τους,

ώστε να μπορούν να το ξανα-ερμηνεύσουν και να το αναδημιουργίσουν.

Δεν θεωρώ πως η προφορική ποίηση

είναι η ιδανική μορφή τέχνης.

Πάντα προσπαθώ να βρω τον καλύτερο τρόπο να πω μια ιστορία.

Γράφω μιούζικαλ, κάνω ταινίες μικρού μήκους παράλληλα με τα ποιήματά μου.

Αλλά διδάσκω προφορική ποίηση

γιατί είναι προσβάσιμη.

Δεν μπορούν όλοι να διαβάσουν μουσική

ή να έχουν κάμερα,

αλλά όλοι μπορούν να επικοινωνήσουν με κάποιο τρόπο,

και όλοι έχουν ιστορίες

από τις οποίες οι υπόλοιποι μπορούμε να μάθουμε.

Επίσης, η προφορική ποίηση επιτρέπει άμεση σύνδεση.

Δεν είναι ασυνήθιστο οι άνθρωποι να νιώθουν μόνοι

ή ότι κανείς δεν τους καταλαβαίνει,

αλλά η προφορική ποίηση δείχνει

πως αν έχεις τη δυνατότητα να εκφραστείς

και το θάρρος να παρουσιάσεις αυτές τις ιστορίες και απόψεις,

θα μπορούσες να επιβραβευτείς

με ένα δωμάτιο γεμάτο συνομηλίκους,

ή την κοινότητά σου, που θα σε ακούσουν.

Και μπορεί ένα τεράστιο κορίτσι με κουκούλα

να ταυτιστεί με ό,τι μοιράστηκες.

Και αυτή είναι μια καταπληκτική συνειδητοποίηση να έχεις,

ειδικά στα 14.

Επίσης, τώρα με το YouTube,

η σύνδεση δεν είναι περιορισμένη στο δωμάτιο που βρίσκεσαι.

Είμαι τόσο τυχερή που υπάρχει αυτό το αρχείο με παραστάσεις

που μπορώ να μοιραστώ με τους μαθητές μου.

Επιτρέπει ακόμα περισσότερες ευκαιρίες

να βρουν έναν ποιητή ή ποίημα

που μπορούν να ταυτιστούν.

Υπάρχει οι πειρασμός -- μόλις το έχεις καταλάβει --

να γράφεις συνεχώς το ίδιο ποίημα,

ή να λες την ίδιο ιστορία, ξανά και ξανά,

μόλις δεις ότι θα σου αποδώσει χειροκρότημα.

Δεν αρκεί να μάθεις πως μπορείς να εκφραστείς:

πρέπει να ωριμάσεις και να εξερευνήσεις

και να πάρεις ρίσκα και να προκαλείς τον εαυτό σου.

Και αυτό είναι το τρίτο βήμα:

να συγχέεις τη δουλειά που κάνεις

με αυτό που σε κάνει εσένα,

ακόμα και αν αυτά τα πράγματα πάντα αλλάζουν.

Επειδή το τρίτο βήμα ποτέ δεν τελειώνει.

Αλλά δεν μπορείς να ξεκινάς από το τρίτο βήμα,

πρώτα πρέπει να κάνεις το πρώτο βήμα: Μπορώ.

Ταξιδεύω πολύ όταν διδάσκω,

και δεν καταφέρνω πάντα να δω τους μαθητές μου να φτάσουν στο τρίτο βήμα,

αλλά ήμουν τυχερή με την Σάρλοτ,

που κατάφερα να δω το ταξίδι της να ξετυλίγεται έτσι.

Την είδα να συνειδητοποιεί

πως, με το να βάζει μέσα στη δουλεία της τα πράγματα που ξέρει πως είναι αληθινά,

μπορεί να δημιουργήσει ποιήματα που μόνο η Σάρλοτ μπορεί να γράψει --

για βολβούς ματιών και ασανσέρ και την Ντόρα την Εξερευνήτρια.

Κι εγώ προσπαθώ να λέω ιστορίες που μόνο εγώ μπορώ να πω --

όπως αυτή την ιστορία.

Πέρασα πολύ χρόνο σκεπτόμενη τον καλύτερο τρόπο να πω αυτή την ιστορία,

και αναρωτιόμουν αν ο καλύτερος τρόπος

ήταν μέσω ηλεκτρονικής παρουσίασης ή μικρού μήκους ταινίας --

και πού ακριβώς ήταν η αρχή ή η μέση ή το τέλος;

Και αναρωτιόμουν αν θα έφτανα στο τέλος της ομιλίας

και θα τα είχα επιτέλους λύσει όλα, ή όχι.

Και πάντα πίστευα πως η αρχή μου ήταν στο Κλαμπ Ποίησης Μπόουερυ,

αλλά είναι πιθανό να ήταν αρκετά νωρίτερα.

Στην προετοιμασία μου για το TED,

ανακάλυψα αυτή τη σελίδα από ένα παλιό ημερολόγιο.

Νομίζω 54 Δεκέμβρη θα έπρεπε να είναι 24.

Είναι ξεκάθαρο πως ως παιδί,

σίγουρα περπατούσα έτσι στη ζωή.

Νομίζω πως όλοι μας έτσι κάναμε.

Θέλω να βοηθήσω τους άλλους να ανακαλύψουν ξανά αυτόν τον ενθουσιασμό --

να θέλουν να δοθούν σε αυτό, να θέλουν να μάθουν,

να θέλουν να μοιραστούν ό,τι έχουν μάθει,

ό,τι ανακάλυψαν πως είναι αλήθεια

και ό,τι ακόμα ανακαλύπτουν.

Οπότε θα ήθελα να κλείσω με αυτό το ποίημα.

Όταν βομβάρδισαν τη Χιροσίμα,

η έκρηξη δημιούργησε ένα μικρό σούπερ νόβα,

ώστε κάθε ζωντανό: ζώο, άνθρωπος ή φυτό

που ήρθε σε άμεση επαφή

με τις ακτίνες του ηλίου

μετατρεπόταν σε στάχτη στη στιγμή.

Και ό,τι είχε απομείνει από την πόλη ακολούθησε.

Η μακροχρόνια βλαβερή πυρηνική ακτινοβολία

έκανε μια όλοκληρη πόλη και τον πληθυσμό της

να γίνουν σκόνη.

Όταν γεννήθηκα, η μαμά μου λέει κοίταξα γύρω μου στο δωμάτιο νοσοκομείου

με ένα βλέμμα που έλεγε, "Αυτό; Το έχω ξανακάνει!"

Λέει έχω μάτια παλιά.

Όταν ο παππούς μου ο Γκέντζι πέθανε, ήμουν μόνο πέντε,

αλλά πήρα τη μαμά μου από το χέρι και της είπα,

"Μην ανησυχείς, θα επιστρέψει σαν μωρό."

Και παρ' όλα αυτά, για κάποια που προφανώς τα έχει ξανακάνει αυτά,

ακόμα δεν έχω ανακαλύψει τίποτα.

Τα γόνατά μου ακόμα τρέμουν κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή.

Η αυτοπεποίθησή μου μετριέται

σε κουταλάκι ζάχαρης ανακατεμένο με την ποίησή μου,

και πάντα έχει περίεργη γεύση στο στόμα μου.

Αλλά στη Χιροσίμα, κάποιοι άνθρωποι αφανίστηκαν,

αφήνοντας μόνο ένα ρολόι ή μια σελίδα από ημερολόγιο.

Οπότε δεν έχει σημασία που έχω αναστολές αρκετές να γεμίζουν όλες μου τις τσέπες,

συνεχίζω να προσπαθώ,

ελπίζοντας πως κάποια μέρα θα γράψω ένα ποίημα

για το οποίο θα είμαι περήφανη ώστε να το αφήσω να κάθετε σε έκθεση μουσείου

ως τη μόνη απόδειξη ότι υπήρξα.

Οι γονείς μου με ονόμασαν Σάρα,

που είναι βιβλικό όνομα.

Στην αρχική ιστορία ο Θεός είπε στη Σάρα πως μπορούσε να κάνει κάτι απίθανο

και εκείνη γέλασε,

γιατί η πρώτη Σάρα,

δεν ήξερε τι να το κάνει το απίθανο.

Και εγώ; Ούτε κι εγώ ξέρω,

αλλά βλέπω το απίθανο κάθε μέρα.

Απίθανο είναι να συνδεθείς σε αυτόν τον κόσμο,

να προσπαθείς να κρατηθείς από άλλους, ενώ τα πάντα εκρύγνονται γύρω σου,

ξέροντας πως καθώς μιλάς,

δεν περιμένουν απλά να μιλήσουν -- σε ακούν.

Νιώθουν ακριβώς όπως νιώθεις

την ίδια στιγμή που το νιώθεις.

Αυτό παλεύω κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου --

αυτή την απίθανη σύνδεση.

Υπαρχεί ένα κομμάτι τοίχου στη Χιροσίμα

που κάηκε και έγινε κατάμαυρο από τη ραδιενέργεια.

Αλλά στο πρώτο σκαλί, ένας άνθρωπος που στεκόταν εκεί

σταμάτησε τις ακτίνες από το να χτυπήσουν την πέτρα.

Το μόνο που έχει μείνει πια

είναι μια μόνιμη σκιά από θετικό φως.

Μετά από την ατομική βόμβα,

οι ειδικοί είπαν θα έπαιρνε 75 χρόνια

για το ραδιενεργό έδαφος στην πόλη της Χιροσίμα

να ξαναφυτρώσει κάτι ξανά.

Αλλά εκείνη την άνοιξη, ξεφύτρωναν καινούρια μπουμπούκια από τη γη.

Όταν σε συναντήσω, εκείνη τη στιγμή,

δεν ανήκω πια στο μέλλον σου.

Γρήγορα γίνομαι μέρος του παρελθόντος σου.

Αλλά εκείνη τη στιγμή, μπορώ και μοιράζομαι το παρόν σου.

Και εσύ, μπορείς και μοιράζεσαι το δικό μου.

Και αυτό είναι το καλύτερο δώρο απ' όλα.

Οπότε αν μου πεις πως μπορώ να κάνω το απίθανο,

μάλλον θα γελάσω μαζί σου.

Δεν ξέρω αν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο ακόμα,

γιατί δεν ξέρω και τόσα για αυτόν --

και ούτε για τη μετεμψύχωση ξέρω,

αλλά αν με κάνεις και γελάσω αρκετά,

καμιά φορά ξεχνώ σε ποιόν αιώνα βρίσκομαι.

Δεν είναι η πρώτη μου φορά εδώ. Δεν είναι ούτε η τελευταία μου φορά.

Αυτές δεν είναι οι τελευταίες λέξεις που θα μοιραστώ.

Αλλά για καλό και για κακό, βάζω τα δυνατά μου

να το κάνω σωστά αυτή τη μία φορά.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)