Müzik ve ilaç tedavisi

Robert Gupta doktorluk kariyeri ve kemanistlik arasında kaldığında farketti ki onun yeri elinde yay ve kalbinde sosyal adalet duygusuyla, ikisinin ortasıydı. Toplumun ötekileştirilenleri ve geleneksel ilaç tedavisinin çuvalladığı yerde başarılı olabilen müzik terapisinin gücü hakkında acıklı bir hikaye anlatıyor.

(Müzik)

(Alkışlamalar)

Çok teşekkür ederim. (Alkışlar)

Burada olmak benim için bir ayrıcalık,
teşekkürler.

Birkaç hafta önce YouTube'da

korkunç kurşunlardan biriyle yaralanan

Milletvekili Gabrielle Giffords'un
tedavisinin

ilk aşamalarını gösteren
bir video izledim.

Kurşun sol tarafından girmiş

ve Broca bölgesine, beyninin
konuşma merkezine, zarar vermiş.

Ve bu bölümde Gabby bir konuşma
terapisti ile çalışıyor

ve en basit kelimeleri

oluşturmakta zorlanıyor ve çabaladıkça

daha da mahvolduğunu,

gözyaşlarına boğulduğunu ve
kifayetsiz kalarak

terapistinin kollarında
hüngür hüngür ağladığını görüyorsunuz.

Bir süre sonra, terapisti yeni
bir numara deniyor

ve beraber şarkı söylemeye başlıyorlar

ve Gabby gözyaşlarının
ardından söylemeye başlıyor

ve Gabby'nin içinde bulunduğu
durumu tarif eden şarkı sözlerini

net bir şekilde telaffuz ettiğini ve

düşük perdeden

"ışılda, ışılda,ışılda" diye şarkı
söylediğini duyuyorsunuz

ve bu, müziğin güzelliğinin, kelimelerin
başarısız olduğu yerde konuşabildiğinin

bu olayda ise kelimenin tam anlamıyla
konuşabildiğinin

çok güçlü ve dokunaklı bir hatırlatıcısı.

Gabby Giffords'un videosunu izleyince,

Dr. Gottfried Schlaug'un
çalışmasını hatırladım.

Schlaug, müzik ve beyin alanında
Harvard'da çalışan saygın sinir

sinir bilimcilerden biri
ve Melodik Tonlama Terapisi

adı verilen, müzikle terapide çok popüler
olmuş bu terapinin savunucularından.

Schlaug, bazı afazi hastalığı
kurbanlarının

3-4 kelimelik cümleleri kuramadıklarını

fakat aynı kelimelerle şarkı
söyleyebildiklerini fark etmiş.

Bu "İyi Ki Doğdun" şarkısı
olabileceği gibi

Eagles'tan veya Rolling Stones'tan
favori şarkıları olabilir.

70 saatlik yoğun bir şarkı söyleme
dersinden sonra,

müziğin gerçekten hastaların beynini
yeniden canlandırdığı

ve beynin sağ tarafında,
sol taraftaki zararı

telafi etmek üzere homolog bir

konuşma merkezi oluşturduğunu bulmuş.

17 yaşındayken Dr. Schlaug'un
laboratuvarını ziyaret etmiştim.

Bana müzik ve beyin ile ilgili,

müzisyenlerin beyin fonksiyonlarının

müzisyen olmayanlardan nasıl
farklı olabildiğini,

müziğin ve müzik dinlemenin

beynin ön bölgesinden

en arkadaki cerebellum kısmına kadar,
tüm beyni nasıl aydınlatabildiğini

ve müziğin nasıl

otizmli çocuklar, stres mağduru, kaygı
bozukluğu olan ve depresyondaki kişilere

yardım etmek için neropsikiyatrik
bir tedavi haline geldiğini,

Parkinson hastalarının titremelerinin,
müzik dinledikleri zaman

kesildiğini, derinden fark ettiklerini ve

ailelerini bile tanıyamaz hale gelmiş

ileri derecede Alzheimer hastalarının,

çocukken öğrendikleri bir Chopin bestesini

hala hatırlayabildiklerini gösteren
bir araştırmayı anlatmıştı.

Ama benim ziyaretimin daha
gizli bir amacı vardı,

hayatımda, müzik ve tıp arasında
seçim yapmaya çalıştığım

bir dönüm noktasındaydım.

Üniversiteden yeni mezun olmuş
ve Dennis Selkoe'nun

laboratuvarında araştırma
asistanı olarak çalışıyordum

Harvard'da Parkinson Hastalığı ile
ilgili öğrenim görmüş

ve sinir bilimine aşık olmuştum,
cerrah olmak istiyordum.

Rick Holes yada Paul Farmer gibi,
Haiti veya Etiyopya'ya

giden korkusuz doktorlar gibi olmak,

ilaca cevap vermeyen
tüberkülozlu AIDS hastaları

ya da kanserli çocuklarla
çalışmak istiyordum.

Sınırları olmayan bir

Kızıl Haç doktoru olmak istiyordum.

Öte yandan, tüm hayatım boyunca
keman çalmıştım

Müzik benim için tutkudan öteydi.
Bir saplantıydı. Oksijendi.

Manhattan'da Juilliard
Müzik ve Dans Okulu'nda

okuyacak ve ilk kez Zubin Mehta
ve İsrail Filarmoni Orkestrası ile

Tel Aviv'de sahneye çıkacak
kadar şanslıydım.

Sonradan öğrendim ki, Gottfried Schlaug

Viyana Konservatuvar'ında
org eğitimi almış

ama tıpta bir kariyer edinmek
için müzikten uzaklaşmış.

O öğleden sonra,

"Sizin için bu kararı vermek
nasıl bir histi?" diye sordum

o da, hala bazen o günlere dönmeyi
ve eskiden olduğu gibi

org çalmayı dilediğini söyledi
ama benim için

tıp fakültesi bekleyebilir,

fakat keman bekleyemezdi.

İki yıl daha müzik okuduktan sonra,

iyi bir Hintli evladın yapacağı gibi
tıp okuyup

bir Dr. Gupta olmadan önce, benim için

imkansızı denemeye

ve Los Angeles Filarmoni orkestrası için

seçmelere katılmaya karar verdim.

Katıldığım ilk seçmelerdi ve 3 gün boyunca

bir ekranın arkasında çaldıktan sonra
işe kabul edilmiştim.

Rüya gibiydi. Bir orkestrada,

Walt Disney konser salonunda

ünlü Gustavo Dudamel tarafından yönetilen
bir orkestrada çalmak

ama daha da önemlisi,

yeni ailem ve yeni müzikal yuvam olan

müzisyenler ve ustalar tarafından
çevrelenmek çılgın bir rüyaydı.

Fakat bir yıl sonra,
yine Julilliard'da okumuş,

benim müzisyen olarak
kendi kimliğimi bulmama

yardımcı olan başka bir
müzisyenle tanıştım.

Nathaniel Ayers, Juilliard'da
kontrabas okumuş,

20'li yaşlarında bir dizi
psikotik atak geçirmiş,

Bellevue Hastanesi'nde Klorpromazin
ile tedavi görmüş

ve 30 yıl sonra Los Angeles merkezinde

Skid Row sokaklarına düşmüş.

Nathaniel'in hikayesi, "Solist" kitabında
ve filminde

anlatıldığı üzere, evsiz kalan insanlar
ve ABD ruh sağlığı

savunucuları için bir
işaret ateşi haline geldi.

ben Nathaniel'in arkadaşı
ve keman öğretmeni oldum

ve nerede olursa olsun, kemanı

ve benim de zamanım olduğu sürece
ona ders vereceğimi söyledim.

Skid Row'da Nathaniel'i
sıkça gördüğüm zamanlarda

müziğin, onu en karanlık hallerinden

nasıl çıkarabildiğine tanık oldum

ve eğitimini almadım fakat
sadece gördüklerime göre bu

şizofreninin başlangıcıydı.

Nathaniel için çalmanın artık daha derin

bir anlamı vardı
çünkü artık iletişimle ilgiliydi,

kelimelerin başarısız olduğu,
kelimelerden daha derine

hitap eden bir mesajın iletilmesiydi.

Nathaniel'in ruhunun en temel
seviyesinde kayıtlı olan bu mesaj

müzikal bir teklif olarak benden gelmişti.

Nathaniel gibi birinin

akıl hastalığı yüzünden

Skid Row sokaklarına düşmüş olması,
onun kadar trajik

hikayesi olan on binlerce insanın
Skid Row'da olması

ama onlarla ilgili, onları sokaklardan
kurtaracak bir film yada kitabın olmayacak

olması beni çileden çıkarıyordu.

Benim bu çileden çıkışımın temelinde,

müziğin benim seçmiş olması muhtemelen
-çok safça da olsa-

Skid Row'un ihtiyacının
Bunker Hill'de çalan

başka bir klasik müzik sanatçısı
yeni Paul Farmer

gibi birisi olduğunu hissetmemdi.

Ama sonuçta, değişim istiyorsam,

fark yaratmak istiyorsam,
en iyi araca sahip olduğumu

ve bununda kendi hayatımla
onun hayatını birleştiren

müzik olduğunu bana Nathaniel gösterdi.

Romantik Alman besteci Robert Schuman

tarafından söylenmiş
çok güzel bir söz vardır,

"İnsanların yüreklerinin
karanlıklarına ışık göndermek,

işte bu bir sanatçının görevidir."

Bu söz özellikle çok dokunaklı, çünkü

Schumann da şizofreni hastasıydı ve

ve akıl hastanesinde ölmüştü.

Nathaniel'den öğrendiklerimden
ilham alarak

Skid Row' müzisyenlerinden oluşan
Sokak Senfonisi

organizasyonunu başlattım.

Skid Row'daki sığınaklarda,
kliniklerde kalan evsizler,

akıl hastaları, travma sonrası
stres bozukluğu yaşayan

savaş gazileri, hapsedilmiş
ve akıl sağlığını yitirmiş

suçlular için çalarak müziğin ışığını

en karanlık yerlere götürdük.

San Bernardino'daki
Patton State Hastanesi'nde

çaldığımız bir organizasyondan sonra
bir kadın

bize doğru yaklaştı.
Gözyaşları yüzünden süzülüyordu,

felçliydi ve titriyordu.

Müthiş bir gülümsemesi vardı.
Daha önce klasik müzik

dinlemediğini, keman sesi duymadığını

ve bir gün klasik müziği seveceğini
hiç düşünmediğini

müziği duymanın
güneşin doğuşunu duymak gibi olduğunu

ve altı yıldan beri ilk defa
birilerinin onları ziyarete geldiğini

ve müziği duyduğu andan itibaren
titremesinin durduğunu söyledi.

Birdenbire, sahneden, ışıklardan,
takım elbiselerden uzak

bu konserlerle, müzisyenler,
müziğin beyin üzerindeki

muazzam tedavi edici etkisini,

bu salona hiçbir zaman gelemeyecek,

bu tarz bir müziğe

hiçbir zaman erişimi olmayacak

bir topluluğa iletir oldular.

İlaçların, vücudun kendi kendine
sağlayamayacağı

iyileşmeyi sağlaması gibi,

müziğin gücü ve güzelliği,
sevgili kısaltmamızın (TED)

ortasındaki "E" yi aşıyor.
(Entertainment: Eğlence)

Müzik estetik güzelliği aşıyor.

Wagner'in bir operasını
veya Brahm'ın bir senfonisini

ya da Beethoven'da bir oda
müziğini duyduğumuzda oluşan

o duyguların ahengi,
bizi paylaşılan

ortak insanlığımızı ve derinden
bağlantılı toplumsal bilinci,

empatik bilinci hatırlamaya
öyle derinden zorlar ki

nöropsikiyatrist
Lain McGilchrist' e göre bu adeta

beynin sağ yarım küresine

fiziksel olarak bağlanmıştır.

Müzik ve müziğin güzelliği,

akıl hastalığının en insanlık dışı
sınırlarında yaşayan

evsiz ve mahpuslara,
etraflarındaki dünyanın ötesine

geçebileceklerini, dünyadaki

güzel şeyleri hala tecrübe

edebileceklerini ve insanlığın

onları unutmadığını
hatırlatma şansını verir.

Bu güzellik ve insanlık kıvılcımı
umuda dönüşür

ve biliyoruz ki, ister müziğin
ister ilaçların yolunu seçelim,

toplumumuza, dinleyicilerimize

öğreteceğimiz ilk şey

iyileşme ilhamını kendimizden
almayı istemek olacaktır.

Konuşmamı, ingiliz şair John Keats'in

hepinizin bildiğinden emin olduğum şu

meşhur sözüyle bitirmek istiyorum.

Ayrıca Keats'in kendisi de
şiirle ilgilenmek için tıp

kariyerinden vazgeçmiştir, ama kendisi
benden 1 yaş büyükken ölmüştür.

Keats der ki: "Güzellik gerçekliktir,
gerçeklik ise güzelliktir.

Dünya üzerinde tek bildiğiniz budur ve
bütün bilmeniz gereken de budur."

(Müzik)

(Alkışlar)