"Watson, Riziko! ve ben", modası geçmiş "herşeyi bilen" adam...

Genel kültür dahisi Ken Jennings, gündelik bilgileri sayesinde bir kariyer yaptı; Amerika'daki "Riziko!" (Jeopardy!) yarışmasını en çok kazanan yarışmacı. Ama 2011'de süper bilgisayar Watson'ın meydan okuyuşuna cevap verdi--ve kaybetti. Jennings, usta olduğu alanda bir bilgisayara yenildiğinde neler hissettiğini esprili ve alçak gönüllü bir şekilde anlatırken, eski moda bilginin önemine de parmak basıyor. (TEDxSeattleU da filme alınmıştır.)

İki hafta içinde, o kutsal
"Riziko!"(Jeopardy) yarışması

sahnesine adım atmamın
dokuzuncu yıl dönümü olacak.

Dokuz yıl uzun bir zaman süresi.

Ve "Riziko'nun" ortalama
demografiklerine bakıldığında,

düşünüyorum ki, bu beni izleyen çoğu insanın...

artık ölmüş olduğu anlamına geliyor.

(Gülüşmeler)

Ama hepsi değil, bir kısmı hala hayatta.

Bazı zamanlar, alışveriş merkezlerinde
falan tanındığım oluyor.

Ve tanındığım zaman, beni bir çeşit
"herşeyi bilen" tarzında tanıyorlar.

Bana göre, o gemi çoktan limanı terketti,
benim için çok geç artık.

Ama iyi ya da kötü, ben öyle biliniyor olacağım,

bütün garip şeyleri bilen adam olarak.

Ve bunu şikayet edemem.

Her zaman bunu kaderim olarak hissettim,

her ne kadar, yıllarca genel kültür alanıyla
gizlice ilgilenmiş olmama rağmen.

Her şey bir yana, bir genç olarak
çabucak farkediyorsunuz ki,

Kaptan Kirk'in göbek adını bilerek
kızlara asılamazsınız.

(Gülüşmeler)

Ve sonuçta, bir nevi "herşeyi bilen"
sıfatımı insanlardan gizlemiştim

Ama geriye dönüp baktığınızda,
herşey ortada.

Annesini ve babasını, sürekli okuduğu
muhteşem gerçeklerle...

rahatsız eden bir çocuktum--

Halley kuyruklu yıldızı veya
devasa kalamarlar

veya dünyadaki en büyük balkabağı turtasının
büyüklüğü veya başka şeyler.

Şimdi de benim aynım olan
10 yaşında bir çocuğum var.

Ve bunun ne kadar gıcık olduğunu
biliyorum, yani karma çalışıyor.

(Gülüşmeler)

Ve bilgi yarışmalarını çok severdim,
büyülenirdim...

Anaokulunun ilk gününde
ağladığımı hatırlıyorum, yıl 1979

çünkü her ne kadar okula gitmeyi
isteseydim de,

"Hollywood Kareleri"ni ve "Aileler Yarışıyor"u özleyeceğimi farketmiştim.

Bilgi yarışmalarımı özleyecektim.

Ve daha sonra 80'lerin ortasında,

"Riziko!" tekrar yayınlanmaya başladığında,

programı izlemek için okuldan
eve koştuğumu hatırlıyorum.

Benim en sevdiğim televizyon programıydı,
evimin parasını vermeden önce bile.

Ve yurtdışında yaşıyorduk, babamın
çalıştığı yerde, Güney Kore'de.

Orada bir tek İngilizce kanalı vardı.

Silahlı Kuvvetler kanalı,

ve Korece konuşmuyorsanız,
izleyeceğiniz kanal oydu.

Yani, ben ve arkadaşlarım her gün
eve koşup "Riziko!"yu izliyorduk.

Ben her zaman o genel kültüre
takıntılı bir çocuk olmuşumdur.

80'lerde,oyunun meşhur olduğu zamanlar.

kendi başıma aileme karşı
Trivial Pursuit oynardım.

Garip bir his oluyor içinizde,
bir çeşit ustalık hissi,

anneniz ve babanızdan daha fazla
genel kültür bildiğinizde.

Babanızın bilmediği küçük bir
Beatles gerçeği biliyorsunuz.

Ve diyorsunuz ki,
bilgi gerçekten de güçtür--

tam yerinde ortaya çıkan,
gerçek bilgi.

Hiçbir zaman bir genel kültür
bilgisinin gerçek bir...

kariyer seçeneği olduğunu
düşünen bir danışmanım olmadı,

genel kültür dalında anadal yapmak,

ya da profesyonel bir
bilgi yarışması katılımcısı olmak.

Ve genç bir yaşta bıraktım.

Birisinin öyle bir şeyle neler
yapabileceğini anlamaya uğraşmadım.

O zamanlar yaygın olduğu için
bilgisayar bölümünde okudum,

ve programcı oldum--

ve çok da iyi olmayan bir programcı,

2004 de "Büyük Risk"e katıldığımda
çok da mutlu olmayan bir programcı.

Ama yaptığım iş buydu.

Ve bu da durumumu ironik bir hale getirdi--
bilgisayarlarla olan geçmişim--

bir kaç yıl sonra, 2009 civarında

"Riziko!"dan bir telefon geldi ve

"Daha erken ama, IBM bize...

seni yarışmada yenebilecek bir
süperbilgisayar geliştirdiğini söylüyor,

buna hazır mısın? " diye sordular.

Bu onu ilk duyduğum andı.

Tabi ki de, evet dedim,
birkaç nedenden dolayı.

İlki, "Riziko!"da yarışarak,
güzel zaman geçiriyordum.

Eğlenceliydi, pantolonunuz üstünüzdeyken, yapabileceğiniz en büyük eğlence.

(Gülüşmeler)

Ve karşılığında hiç bir şey
almasam bile yapardım.

Şansıma onlar bunu bilmiyor,

ama geri dönüp "Arby's"
kuponları için bile oynarım.

"Riziko!"yu seviyorum ve
her zaman sevdim.

İkincisi, ben biraz inek biriyim,
ve bu bana gelecekte olacak gibi geldi.

Bilgi yarışmalarında insanların
bilgisayara karşı yarışması,

bu tarz bir şey gelecekte olacak
diye hep hayal etmişimdir,

ve şimdi de bununla
aynı sahnede olabilirdim.

Hayır demeyecektim.

Üçüncü neden ise,

kazanabileceğimden bayağı emindim.

Bazı yapay zeka dersleri almıştım ve

biliyordum ki, bilgisayarlar "Riziko!"yu
kazanmak için gereken şeyi yapamazlardı.

İnsanlar o tarz bir programı yazmanın
ne kadar zor olduğunun farkında değil,

"Riziko!"da bir ipucunu İngilizce gibi
doğal bir dilde okuyup

anlamak, bütün yan anlamları,
mecazları, kelime oyunlarını,

ipucununun asıl anlamını çıkarmak.

Üç-dört yaşındaki bir çocuğun
yapabileceği bir şey,

bilgisayarlar için çok zordur.

Ve düşündüm ki bu bir çocuk oyuncağı olacak.

Evet, bilgisayarları yenecek ve
türümü savunacaktım.

(Gülüşmeler)

Ama, yıllar geçtikçe,

IBM bu iş için para, insan gücü ve
işlemci hızı ortaya koyduğunda,

onlardan bazı güncel bilgiler
almaya ve...

...endişelenmeye başladım.

Bu soru cevaplayan yazılım hakkında,
okuduğum bir makaleyi hatırladım.

Bir nokta grafiği vardı, "Riziko!"da yarışmacı performanslarını gösteren,

En tepede "Riziko!"yu kazananları
ifade eden binlerce nokta...

ve performansları-- cevapladıkları sorular üzerine diyecektim

ama soruladıkları cevaplar demek
daha doğru olur--

cevap verilen ipuçları-- denk geliyordu.

Grafik, performansları, cevapların
doğruluğuyla karşılaştırıyordu.

Yani, bilgisayarın erişmesi gereken
belli bir seviye vardı.

Ve en başta bu çok düşüktü.

Bu tip bir alanda yarışabilecek bir yazılım yoktu.

Ama daha sonra bu çizginin yukarı doğru
gitmeye başladığını görüyordunuz.

Ve bizim şampiyonlar bulutu dediğimiz
kümeye çok yaklaşmıştı.

Ve grafiğin üst sağ köşesinde,
diğerlerinden daha koyu, kimi siyah...

bir kaç değişik renkte
nokta fark ettim.

Ve düşündüm ki bunlar ne ?

"Sağ üst köşedeki siyah noktalar, yarışmayı 74 kere kazanan Ken Jennings'i temsil ediyor."

Ve gördüm ki, bu çizgi bana doğru geliyor.

Fark ettim ki, durum ortada.

Gelecek size doğru geldiğinde
tablo budur.

(Gülüşmeler)

Terminatör' ün silah görüşü değil;

senin yapabildiğine gün gittikçe
yaklaşan o ince çizgi,

seni özel kılan tek şeye,
en iyi yaptığın şeye.

Er ya da geç, bir yıl sonra kadar,
yarışma yapıldığında,

benim katıldığım "Riziko!"
programlarından daha farklıydı.

Los Angeles'ta bildiğimiz
"Riziko!"yu oynamıyorduk.

"Watson" (IBM'in süperbilgisayarı)
seyahat etmez.

"Watson" aslında çok büyük.

Binlerce işlemci, bir terabayt hafıza,

milyarlarca bayttan oluşan bir hafıza.

Watson'ın klima kotrollü sunucu
odasının içinden geçip, yürüdük.

Şu güne kadar içine girdiğim
tek "Riziko!" yarışmacısı. (gülüşmeler)

Anlaşıldığı üzere, Watson seyehat etmez.

Sizin ona gitmeniz lazım;
bu lütufta bulunmanız lazım.

Böylece, ben ve diğer yarışmacı kişi

Westchester vilayetindeki,
karlı ormanlar arasındaki...

gizli IBM araştırma laboratuvarına gittik,

bilgisayara karşı yarışmak için.

Ve o an fark ettik ki,

bilgisayarın büyük bir saha avantajı vardı.

Sahnenin ortasında kocaman
bir "Watson" logosu vardı.

Hani, Chicago Bulls'a karşı oynarsınız da

sahanın ortasında kocaman
bir logoları olur.

Ayrıca, kalabalık tümüyle IBM yöneticileri
ve programcılarından oluşuyordu,

"bir taneleri" için tezahürat yapıyorlardı,

bu proje için milyon dolarlar
harcadıktan sonra

ümitsizce istiyorlardı ki,
insanlar kaybetsin,

ve "Haydi Watson"
tabelaları tutuyorlardı

ve çocuklarını destekleyen anneler gibi,
her doğru cevapta onu alkışlıyorlardı.

Galiba, bazıları boyayla karınlarının üstüne
"W-A-T-S-O-N" yazmışlardı.

Eğer göbeklerine "W-A-T-S-O-N" yazmış
bilgisayar programcılıarını, hayal ederseniz

çok da hoş bir görüntü değil.

Ama haklıydılar,
tam olarak haklıydılar.

Eğer yarışmayı kaydedip hala izlemediyseniz,
sizin için sürprizi bozmak istemem...

ama Watson üstün bir şekilde kazandı.

Hala hatırlarım,
kürsünün arkasında dururken,

böceksi tıklamayı hala duyuyordum.

Watson'ın robotsu bir parmağı vardı
ve zile basıyordu.

Ve siz de kısık sesli "tick,tick,tick,tick"
sesini duyuyordunuz.

Hatırlıyorum da, bunun son olduğu düşündüm.

Demode olmuş hissettim.

80'lerde Detroit'te bir işçi olduğumu hissettim,

bir robotun benim bir zamanlar
yaptığım işi yaptığını.

Bilgi yarışması katılımcılığı,
düşünen bilgisayarlar çağında

demode olan ilk işti,

Ve sonuncusu da değil.

Eğer haberleri seyrediyorsanız,
görürsünüz ki--

ve ben bunu çoğu zaman görüyorum--

eczanelerde, ilaçlarınızı,
eczacının yardımı olmadan,

otomatik olarak
veren makinalar var.

Ve çoğu avukatlık bürosu,
hukuk stajyerlerin işine son veriyor,

çünkü, dosyaları okuyup, davaları özetleyen
ve karar veren yazılımlar var.

Artık bunları yapmak için de
insanlara ihtiyaç yok.

Bir gün, bir amerikan futbolu,

ya da beyzball maçının skorlarını girince

size bir insan yazmış gibi,
gazete haberi

yapan bir yazlım hakkında okudum.

Açıkça görülüyor ki,
yeni teknolojiler yerlerini aldıkları

insanlar gibi yaratıcı ve
zekice işleri yapamazlar

ama daha hızlılar ve en önemlisi
çok ama çok daha ucuzlar.

Bu da beni olayın ekonomik etkilerinin
neler olabilceği üzerine düşündürdü.

Ekonomistlerin bu yeni
teknolojiler sayesinde,

lüksün hakim olduğu
altın çağa gireceğimizi,

geçekten yapmak istedğimiz şeylere
zaman harcayacağımızı, çünkü, yapmak istemedğimiz...

işlerin Watson ve onun dijital kardeşleri
tarafından devrelınacağını söylediğini okudum

Ama başkalarının da
tam tersini söylediği duydum,

bunun orta sınıf için başka
bir seviye olduğunu,

yapabildikleri şeyin yeni bir teknoloji
tarafından ellerinden alınmasının

aslında uğursuz bir şey olduğu ve

hakkında endişelenmemiz gereken
bir şey olduğunu söyleyenler...

Ben ekonomist değilim.

Bildiğim tek şey,
kullanılmaz olmanın verdiği his.

Ve o da yüksek derecede demoralize
eden bir şey. Berbat bir şey.

Mesela, benim iyi olduğum bir şey vardı ve

IBM yanlızca milyonlarca dolar ve
en zeki çalışanlarını harcayarak,

aynı anda çalışan binlerce
işlemci kullanarak

aynı şeyi yaptılar.

Televizyondaki halinden biraz
daha hızlı ve iyi yapabilirler,

ve "Kusura bakma Ken. Sana
daha fazla ihtiyacımız yok." diyebilirler.

Bu da beni düşündürdü,
bu ne anlama geliyor,

eğer işleri makinelere
vermeye başlayacaksak

beyin fonksiyonlarını sadece
azaltmak anlamına mı geliyor.

Eminim ki çoğunuz hatırlarsınız,
uzun bir zaman önce

telefon numaralarını bilmek zorundaydık,
ya da arkadaşlarımızın numaralarını.

Ve birden, bunu yapan
bir makine ortaya çıktı.

ve artık bir daha numara
ezberlememize gerek kalmadı.

Aslında, hipocampus,
beyinin ilişkileri düzenleyen kısmının

Navigasyon cihazı gibi
aletler kullanan insanlarda

fiziksel olarak küçüldüğüne ve
köreldiğine dair

kanıt olduğunu okudum,

çünkü artık beynimizin yön verme
duygusunu çalıştırmıyoruz

Sadece, bize nereye gitmemizi
söyleyen küçük ekrana uyuyoruz.

Sonuç olarak da beynimizin
o tarz işleri yapan kısmı

küçülüyor ve salaklaşıyor.

Bu da aklıma bazı sorular getiriyor.
Bilgisayarlar...

bir şeyleri bilmede ve hatırlamada
daha iyi olunca ne olacak?

Beynimizin tamamı küçülmeye
ve körelmeye mi başlayacak ?

Toplum olarak bilgiye daha mı
az değer vermeye başlayacağız ?

Bilmeye her zaman
değer veren birisi olarak,

bu fikir benim için korkunçtu.

Daha çok düşündükçe,
farkettim ki, hayır bu hala önemli.

Bildiğimiz şeyler hala önemli.

Bir şeyleri bilen insanlarlın

"Ha, evet, bir dakika, Google'dan
bakıyorum" diyen insanlara

göre iki avantajı
olduğunu düşünüyorum.

Birisi miktar, diğeri ise
zaman avantajı.

Miktarın avantajı,

günümüzün dünyasının
karmaşıklığıyla alakalı.

Erişebileceğimiz o kadar
fazla bilgi var ki.

Bir Rönesans adamı
veya kadını olmak,

sadece Rönesans döneminde
mümkündü.

Şu an bildiğimiz her alanda eğitim sahibi

olmak pek de mümkün değil.

Ortada çok fazla bilgi var.

Diyorlar ki, her 18 ay,

insanoğlunun bilgisi,
yani dünyada olan bilgiler

iki katına çıkıyor.

Demek oluyor ki,
şu an ve 2014 arasında,

geçmiş yıllarda insanların bildikleri kadar,

bilgi üretmiş olacağız.

Her 18 ay, iki katına çıkıyor.

Bu korkutucu bir tablo,
çünkü aldığımız bütün kararlar,

farklı alanlarda bildiğimiz
bilgilerin ustalığını gerektirir.

Nerede okuyayım, hangi alanda
ana dal yapayım gibi kararlar ?

Kime oy vereyim ?

Bu işi mi seçeyim, şu işi mi ?

Bu kararlar, bir çok farklı bilgilerin

doğru bir şekilde yargılanmasıyla alınır.

Eğer o bilgiler zihninizin ucundaysa,

bilerek karar vermek daha kolay olur.

Ama, tam tersi, her şeyi
bir yerden bakmamız gerekirse,

başımız belada olabilir.

Okuduğum bir National
Geographic anketinde,

Amerikan başkanlık seçimlerinde,
dış politika gibi konularda

oy veren insanların yüzde 80'i,

Irak'ı veya Afganistan'ı
haritada bulamıyorlar.

Eğer daha bu ilk adımı beceremiyorsanız,

Amerikan dış politikasında ustalaşmak için

öğrenmeniz gereken binlerce bilgiyi de araştıracak mısınız?

Bu çok da olası değil.

Bir noktada, diyeceksin ki,

"Boşver, bilinmesi gereken
çok şey var. Salla gitsin."

Ve böylece daha az bilinçli
bir karar vereceksiniz.

Diğer konu ise,eğer her şey
parmak uçuşlarınızda ise,

elinizde olan zaman avantajı.

Her zaman Tilly Smith adında
küçük bir kızın hikayesi aklıma gelir.

Surrey, İngiltere'den, 10 yaşında bir kız,

ailesiyle bir kaç sene önce
Phuket,Tayland'da tatile gider.

Bir sabah plajda onların yanına koşar,

ve der ki "Anne,Baba,
plajı terk etmemiz lazım."

Ailesi sorar " Ne demek ?
Daha şimdi buraya geldik."

Ve kız da der ki "Bay Kearney,
geçen ay coğrafya sınıfında,

bize dalgalar birden denizden
çekilirse ve uzaklarda

sarsılır gibi dursa, bunun
tsunamiye bir işaret olduğunu

ve plajı terketmemiz gerektiğini anlattı.

Eğer sizin 10 yaşındaki kızınız size
böyle bir şeyle gelse, ne yapardınız ?

Ailesi bunun hakkında düşündü,

ve sonunda ona güvenerek,
ona inanmaya karar verdiler

Can kurtarana haber verdiler,
ve otele geri döndüler,

ve cankurtaran oradaki 100 den
fazla kişiyi uzaklaştırdı,

çünkü o gün 2004 Hint okyanusu
tsunamisinin olduğu gündü,

Noel'den sonraki gün, 2004'te,

tsunami Güneydoğu Asya ve Hint Okyanusu
kıyısında binlerce insanın hayatına mal oldu.

Ama o plajdaki, Mai Khao
plajındaki, insanları değil,

çünkü o küçük kız, bir ay önceki coğrafya
sınıfından bir bilgi hatırladı.

İşte öyle bilgiler, o tarz
zamanlarda işinize yarıyor--

Bu hikayeyi severim çünkü size
bilginin gücünü gösterir,

doğru zamanda, doğru yerde
hatırlanmış bir bilgi--

normalde bu tarz şeyleri gerçek hayattan ziyade bilgi yarışmalarında görürsünüz.

Ama bu durumda, gerçek hayatta oldu.

Ve çoğu zaman da olur.

Her zaman tsunami değil,
genellikle sosyal durumlarda.

Bir toplantıda, buluşmada
ya da iş görüşmesinde,

veya iki insan ortak bilgiler
bildiklerini fark edince,

ilerleyen bir ilişki.

Nereden olduğunu söylersin
ve ben "Aa,evet." derim,

ya da mezun olduğun
üniversite veya iş,

ve ben bunun hakkında
muhabbet edecek kadar

bir şeyler bilirim.

İnsanlar o oluşan paylaşılan
bağlantıyı severler

birisi sizin hakkınızda bir şey bilince.

Sanki daha önce zaman harcayıp,
o insanı tanımışsınız gibi.

Bu genelde, zaman avantajı.

Ayrıca, "Bir dakika, sen Frago,
Kuzey Dakota'dansın.

Ne gelecek bir bakayım,
Aaa, evet Roger Maris...

de Fargo'dandı." demek
çok da verimli değil.

Bu böyle olmaz, bu sadece
sinir bozucu.

(Gülüşmeler)

18. yüzyıl İngiliz düşünürü ve
ilahiyatçısı, Dr.Johnson'ın arkadaşı,

Samuel Parr demiş ki " Bir şeyi bilmek,
her zaman o şeyi bilmemekten iyidir."

Ve eğer hayatımı bir söze göre
yaşadıysam, o söz budur.

Her zaman bildiğimiz şeylere inandım--
bilginin kesinlikle iyi olduğuna,

öğrendiğimiz şeyler ve kafamızda
taşıdığımız şeyler...

...bizi biz yapan şeylerdir,

birey ya da insanoğlu olarak.

Bilginin değersiz olduğu bir dünyada
yaşamak istiyor muyum bilmiyorum.

Kültürel okur yazarlığın
(çn.genel kültürün)...

özel bir kaç kabiliyetle yer değiştirdiği
bir dünyada yaşamak istemiyorum,

hiç birimizin uygarlığımızı
birbirine bağlayan

ortak birlikteliklerden haberdar
olmadığımız bir dünyada...

Dünyadaki son "herşeyi bilen"
adam olmak istemiyorum,

bir yerde dağın tepesinde,

kendi kendine başkentleri ve
"Simpsons" bölümlerinin isimlerini,

ve ABBA şarkılarının sözlerini
ezberlemek istemiyorum.

Bence, uygarlığımız, paylaştığımız
büyük bir kültürel bir miras olunca,

bunu bilince ve bunu teknolojik
araçlara,arama motorlarına

ve telefonlarımıza bırakmayınca, yürüyor.

Filmlerde, Watson gibi bilgisayarlar
düşünmeye başlayınca,

işin sonu çoğu zaman iyi bitmez...

O filmler, hiç bir zaman
güzel ütopyalar olmuyor.

Bir terminatör veya matrix veya "2001" filminde
uzay boşluğuna çekilen bir astronot...

Olaylar her zaman korkunç
bir şekilde kötüye gider.

Ve hissediyorum ki,
biz böyle bir noktadayız,

nasıl bir gelecekte yaşamak
istediğimizi seçmemiz gerekiyor.

Bu bir liderlik sorunu,

çünkü geleceği kim
yönetecek sorusuna dönüşüyor.

Bir tarafta, bilginin daha önce olmadığı kadar

evrensel olarak ulaşılabilir olduğu,

bilginin ve cevapların her zaman
parmak uçlarımızda

olduğu bir altın çağ ile

diğer tarafta,

makinaların dünyayı ele geçirdiği,

neyi bilip bilmediğimizin önemli
olmadığına karar verdiğimiz,

bilginin önemli olmadığı,
(çünkü herşey internette)

bu yüzden niye birşey öğrenmeyle uğraşalım ki diye düşündüğümüz

umutsuz bir distopyada yaşama potansiyeli arasında seçeceğiz.

Elimizdeki iki seçenek bu. Ben kendim hangi gelecekte yaşamak istiyorum biliyorum.

Ve hepimiz o seçimi yapabiliriz.

Bu seçimi, meraklı,öğrenmeye
açık,sorgulayan,

"Zil çalar çalmaz, ders biter,
öğrenmeme gerek yok." demeyen

bireyler olarak yapabiliriz, veya

"Tanrıya şükür, diplomamı aldım,
hayatım boyunca başka

şeyler öğrenmeme gerek yok." dememeliyiz.

Her gün yeni şeyler
öğrenmek için çalışmalıyız.

Etrafımızdakiler için dindirilemeyen
bir merakımız olmalı.

"Riziko!"da gördüğünüz insanlar
buralardan geliyor.

"Herşeyi bilen" insanlar,
Yağmur Adam tipi bilginleri değil,

evde oturan, telefon rehberlerini
ezberleyen tipler değil.

Çoğuyla tanıştım.

Çoğu kısımda, bu insanlar normal insanlar,

sadece evrensel olarak çevrelerindeki
şeylerle fazla ilgilenen insanlar.

Bilgi için her zaman aç olan insanlar.

Bu iki dünyandan birinde yaşayabilirsiniz...

Beynimizin, bildiğimiz şeylerin
bizi özel yaptığı bir dünya...

ya da bütün bilgileri Watson gibi

şeytani süperbilgisayarlara kaptırdığımız
bir dünyada yaşayabiliriz.

Bayanlar ve baylar, seçim sizin.

Çok teşekkürler.