Πώς οι δημόσιοι χώροι θέτουν τις πόλεις σε λειτουργία

Πάνω από 8 εκατομμύρια άνθρωποι συνωστίζονται για να ζήσουν στη Νέα Υόρκη. Τι είναι αυτό που καθιστά κάτι τέτοιο δυνατό; Εν μέρει, είναι οι υπέροχοι δημόσιοι χώροι της πόλης - από μικροσκοπικά πάρκα μέχρι μεγάλους περιπατητικούς χώρους στην προκυμαία - όπου οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν βόλτα και να παίξουν. Η Αμάντα Μπέρντεν βοήθησε στο σχεδιασμό μερικών από των πιο πρόσφατων δημόσιων χώρων της πόλης, κατά περίεργο τρόπο, αντλώντας από την εμπειρία της ως συμπεριφορίστρια ζώων. Μοιράζεται τις απροσδόκητες προκλήσεις του σχεδιασμού πάρκων που αγαπούν οι άνθρωποι - και γιατί είναι σημαντικό.

Όταν οι άνθρωποι αναλογίζονται μια πόλη,

τείνουν να σκέφτονται
συγκεκριμένα πράγματα.

Σκέφτονται κτίρια και δρόμους

και ουρανοξύστες, θορυβώδη αυτοκίνητα.

Αλλά όταν εγώ αναλογίζομαι μια πόλη,

σκέφτομαι τους ανθρώπους.

Οι πόλεις είναι εξ ορισμού
για τους ανθρώπους,

και το πού πάνε οι άνθρωποι,

και το πού συναντιούνται,

αποτελούν τον πυρήνα
του τι κάνει μια πόλη λειτουργική.

Οπότε ακόμα πιο σημαντικό
από τα κτίρια σε μια πόλη

είναι οι δημόσιοι χώροι ανάμεσα τους.

Και σήμερα,

μερικές από τις πιο μεταμορφωτικές
αλλαγές στις πόλεις

πραγματοποιούνται σε αυτούς
τους δημόσιους χώρους.

Έτσι, πιστεύω ότι οι πολυσύχναστοι,
ευχάριστοι δημόσιοι χώροι

είναι το κλειδί στον σχεδιασμό
μιας υπέροχης πόλης.

Είναι αυτό που την κάνει να ζωντανεύει.

Αλλά τι είναι αυτό που κάνει
έναν δημόσιο χώρο λειτουργικό;

Τι ελκύει τους ανθρώπους
σε επιτυχημένους δημόσιους χώρους,

και τι χαρακτηριστικά
κάνουν τα αποτυχημένα μέρη

να απωθούν τους ανθρώπους;

Σκέφτηκα ότι εάν κατάφερνα
να απαντήσω αυτές τις ερωτήσεις,

θα μπορούσα να συνεισφέρω
πάρα πολύ στην πόλη μου.

Όμως, το οξύμωρο με εμένα

είναι ότι είμαι συμπεριφορίστρια ζώων

και δε χρησιμοποιώ τις ικανότητες μου
στη μελέτη συμπεριφοράς των ζώων,

αλλά για να εξετάσω
το πώς οι άνθρωποι στις πόλεις

χρησιμοποιούν
τους αστικούς δημόσιους χώρους.

Ένας από τους πρώτους χώρους που μελέτησα

ήταν ένα μικροσκοπικό πάρκο
που ονομάζεται Πέλεϋ Παρκ

στο κεντρικό Μανχάταν.

Αυτός ο μικρός χώρος εξελίχθηκε
σε ένα μικρό φαινόμενο,

και επειδή είχε τόσο βαθύ αντίκτυπο

στους κατοίκους της Νέας Υόρκης,

μου έκανε τρομερή εντύπωση.

Μελέτησα αυτό το πάρκο
πολύ νωρίς στην καριέρα μου,

επειδή έτυχε να το έχει χτίσει

ο πατριός μου,

οπότε γνώριζα ότι μέρη
όπως το Πέλεϋ Παρκ

δεν προκύπτουν κατά τύχη.

Είδα από πρώτο χέρι

ότι απαιτούν απίστευτη αφοσιώση

και τεράστια προσοχή στη λεπτομέρεια.

Αλλά τι είχε αυτός ο χώρος

που τον έκανε τόσο ιδιαίτερο
και τραβούσε τον κόσμο;

Λοιπόν, καθόμουν στο πάρκο
και παρατηρούσα πολύ προσεκτικά,

και το πρώτο πράγμα ανάμεσα σε άλλα

ήταν οι αναπαυτικές,
μετακινήσιμες καρέκλες.

Οι άνθρωποι έρχονταν,
έβρισκαν τη δική τους θέση,

στην πραγματικότητα, τη μετακινούσαν λίγο
και μετά κάθονταν για λίγο.

Κατόπιν, περιέργως,

οι ίδιοι οι άνθρωποι
έλκυαν άλλους ανθρώπους

και, κατά περίεργο τρόπο,
ένιωθα πιο γαλήνια

εάν βρίσκονταν άλλοι άνθρωποι τριγύρω.

Και είχε πράσινο.

Αυτό το μικρό πάρκο παρείχε
ότι λαχταρούν οι κάτοικοι της Νέας Υόρκης:

άνεση και πρασινάδα.

Αλλά το ερώτημα μου ήταν,

γιατί δεν υπήρχαν περισσότερα μέρη
με πρασινάδα

και χώροι για να καθίσει κανείς
στη μέση της πόλης

όπου δε θα ένιωθες μόνος

ή σαν παραβάτης;

Δυστυχώς, αυτός δεν ήταν ο τρόπος

με τον οποίο σχεδιάστηκαν οι πόλεις.

Οπότε εδώ βλέπετε ένα οικείο θέαμα.

Έτσι σχεδιάζονταν οι πλατείες
για πολλές γενιές.

Έχουν αυτό το στιλιζαρισμένο,
σπαρτιατικό ύφος

το οποίο συνδέουμε συχνά
με τη μοντέρνα αρχιτεκτονική,

αλλά δεν προκαλεί έκπληξη

που οι άνθρωποι
αποφεύγουν τέτοιους χώρους.

Δε δείχνουν μόνο ερημικοί,

αλλά δίνουν και την αίσθηση
ότι είναι άκρως επικίνδυνοι.

Αυτό που εννοώ είναι,
πού θα καθόσασταν εδώ;

Τι θα κάνατε εδώ;

Αλλά οι αρχιτέκτονες τους λατρεύουν.

Είναι το βάθρο της δημιουργίας τους.

Ίσως να ανεχθούν ένα άγαλμα ή δύο,

αλλά μέχρι εκεί.

Είναι ιδανικοί για τους κτηματομεσίτες.

Δεν υπάρχει κάτι για πότισμα,
τίποτα για συντήρηση,

και κανένας ανεπιθύμητος άνθρωπος
για τον οποίο να ανησυχήσεις.

Αλλά δεν πιστεύετε ότι αυτό είναι σπατάλη;

Για μένα, το να γίνω πολεοδόμος

σήμαινε το να είμαι σε θέση
να αλλάξω πραγματικά την πόλη

που ζούσα και αγαπούσα.

Ήθελα να είμαι σε θέση
να δημιουργήσω χώρους,

οι οποίοι θα σου έδιναν την αίσθηση

που είχες στο Πέλεϋ Παρκ,

και να μην αφήσω τους κατασκευαστές
να χτίσουν άχαρες πλατείες σαν αυτήν.

Αλλά με την πάροδο πολλών χρόνων

έμαθα πόσο δύσκολο είναι

να δημιουργήσεις επιτυχημένους, ουσιώδεις,

ευχάριστους δημόσιους χώρους,

Όπως έμαθα από τον πατριό μου,

σίγουρα δεν προκύπτουν κατά τύχη,

ειδικά σε μια πόλη όπως η Νέα Υόρκη,

όπου κατ' αρχάς πρέπει να αγωνιστείς
για να γίνει ένας δημόσιος χώρος,

και μετά,
προκειμένου να είναι επιτυχημένος,

πρέπει κάποιος να σκεφτεί πάρα πολύ

κάθε λεπτομέρεια.

Τώρα, οι ανοιχτοί χώροι στις πόλεις
αποτελούν ευκαιρίες.

Ναι, αποτελούν ευκαιρίες
για εμπορικές επενδύσεις,

αλλά αποτελούν επίσης ευκαιρίες

για το κοινό καλό της πόλης,

και αυτοί οι δύο στόχοι συχνά
δεν ευθυγραμμίζονται μεταξύ τους,

και εκεί έγκειται συχνά το πρόβλημα.

Η πρώτη ευκαιρία που είχα να αγωνιστώ

για έναν δημόσιο ανοιχτό χώρο,
ήταν στις αρχές της δεκαετίας του '80,

όταν ήμουν επικεφαλής
ομάδας πολιτικών μηχανικών

σε μια τεράστια χωματερή
που ονομάζεται Μπάτερι Παρκ Σίτυ,

στο Νότιο Μανχάταν
δίπλα στον ποταμό Χάντσον.

Αυτή η αμμώδης χέρσα περιοχή

παρέμενε άγονη για 10 χρόνια

και μας είπαν
ότι εάν δε βρίσκαμε εργολάβο

μέσα σε έξι μήνες,
θα χρεοκοπούσε.

Έτσι μας ήρθε μια ριζοσπαστική,

σχεδόν τρελή ιδέα.

Αντί να χτίσουμε ένα πάρκο

ως συμπλήρωμα στη μελλοντική ανάπτυξη,

γιατί δεν αντιστρέφουμε αυτήν την εξίσωση

και δεν χτίζουμε έναν μικρό,
αλλά υψηλής ποιότητας

δημόσιο ανοιχτό χώρο πρώτα

και να δούμε
εάν αυτό θα έκανε τη διαφορά.

Οικονομικά μπορούσαμε να χτίσουμε
μόνο ένα τμήμα δύο οικοδομικών τετραγώνων

αυτού που θα γινόταν
ένα πλάτωμα μήκους ενός μιλίου,

οπότε ό,τι θα χτίζαμε
έπρεπε να είναι τέλειο.

Έτσι, για σιγουριά

επέμεινα να χτίσουμε μια μακέτα

από ξύλο, σε κλίμακα,
του κιγκλιδώματος και του μώλου.

Και όταν κάθισα
σε αυτό το δοκιμαστικό παγκάκι

με την άμμο να στροβιλίζεται γύρω μου,

το κιγκλίδωμα έφτανε ακριβώς
στο ύψος των ματιών,

εμποδίζοντας τη θέα και
καταστρέφοντας την εμπειρία μου

στην άκρη της θάλασσας.

Βλέπετε, οι λεπτομέρειες
κάνουν όντως τη διαφορά.

Όμως, σχεδιασμός δεν είναι μόνο
το πώς φαίνεται κάτι,

αλλά και το πώς αισθάνεται το σώμα σου
σε αυτή τη θέση σε αυτό το χώρο

και πιστεύω ότι ο επιτυχημένος σχεδιασμός
εξαρτάται πάντοτε

από αυτήν ακριβώς την ατομική εμπειρία.

Σε αυτή τη φωτογραφία,
όλα φαίνονται πολύ ολοκληρωμένα,

αλλά αυτή η ακμή από γρανίτη,
αυτά τα φώτα,

η πλάτη σε αυτό το παγκάκι,

τα δέντρα που φυτεύτηκαν,

και τα πολλά διαφόρων ειδών μέρη
για να καθίσεις,

ήταν όλα μικρές μάχες
που μετέτρεψαν αυτό το έργο

σε ένα μέρος στο οποίο
οι άνθρωποι ήθελαν να βρίσκονται.

Τώρα, αυτό αποδείχτηκε αρκετά πολύτιμο
20 χρόνια αργότερα

όταν ο Μάικλ Μπλούμμπεργκ μου ζήτησε

να γίνω επίτροπος σχεδιασμού

και με έθεσε υπεύθυνη διαμόρφωσης

ολόκληρης της πόλης της Νέας Υόρκης.

Και μου είπε εκείνη ακριβώς τη μέρα,

είπε ότι η Νέα Υόρκη προβλεπόταν

να αυξηθεί από οχτώ σε εννέα
εκατομμύρια ανθρώπους.

Και με ρώτησε,

«Οπότε, που σκοπεύεις να βάλεις

ένα εκατομμύριο επιπλέον Νεοϋορκέζους;»

Λοιπόν, δεν είχα ιδέα.

Τώρα, γνωρίζετε ότι η Νέα Υόρκη όντως

δίνει μεγάλη αξία
στην προσέλκυση μεταναστών,

οπότε ήμασταν ενθουσιασμένοι
με την προοπτική της ανάπτυξης,

αλλά ειλικρινά,
προς τα πού θα αναπτυσσόμασταν

σε μια πόλη,
ήδη χτισμένη από άκρη σε άκρη

και περιτριγυρισμένη από νερό;

Πώς θα βρίσκαμε στέγαση

για τόσους νέους κατοίκους
της Νέας Υόρκης;

Και εάν δεν μπορούσαμε να εξαπλωθούμε,

το οποίο ήταν πιθανότατα κάτι καλό,

πού θα μπορούσαν να μπουν τα νέα σπίτια;

Και τι θα γινόταν με τα αυτοκίνητα;

Η πόλη μας δεν μπορούσε με τίποτα
να αντέξει άλλα αυτοκίνητα.

Συνεπώς τι θα κάναμε;

Εφόσον δεν μπορούσαμε να εξαπλωθούμε,
έπρεπε να πάμε προς τα πάνω.

Και για να πάμε πάνω,

έπρεπε να ανέβουμε σε μέρη

όπου δεν χρειαζόταν να έχεις αυτοκίνητο.

Αυτό σήμαινε να χρησιμοποιήσουμε
ένα από τα σπουδαιότερα προσόντα μας:

το σύστημα μεταφοράς μας.

Αλλά δεν είχαμε σκεφτεί έως τότε

το πώς θα το αξιοποιήσουμε στο έπακρο.

Εδώ λοιπόν βρισκόταν
η απάντηση στο αίνιγμά μας.

Εάν καταφέρναμε να διοχετεύσουμε
και να ανακατευθύνουμε

όλη την νέα ανάπτυξη
γύρω από τις μεταφορές,

τότε θα μπορούσαμε όντως να διαχειριστούμε
αυτή την πληθυσμιακή αύξηση,

πιστεύαμε.

Οπότε αυτό ήταν το σχέδιο,

αυτό που χρειαζόταν να κάνουμε:

Χρειαζόταν να επαναπροσδιορίσουμε
τη χωροταξική κατανομή,

και η χωροταξική κατανομή είναι
το ρυθμιστικό εργαλείο του πολεοδόμου,

και βασικά να αναμορφώσουμε
ολόκληρη την πόλη,

στοχεύοντας εκεί όπου ίσως
θα υπήρχε ανάπτυξη

και απαγορεύοντας οποιαδήποτε ανάπτυξη

στις αυτοκινητοκρατούμενες,

προαστιακού στυλ γειτονιές μας.

Αυτή ήταν μια απίστευτα φιλόδοξη ιδέα.

Φιλόδοξη, διότι οι κοινότητες

έπρεπε να εγκρίνουν αυτά τα σχέδια.

Οπότε, πώς θα τα κατάφερνα;

Ακούγοντας.
Έτσι ξεκίνησα να ακούω,

αλήθεια, ακούγοντας για χιλιάδες ώρες

απλά για να εδραιώσω την εμπιστοσύνη.

Ξέρετε, οι κοινότητες αναγνωρίζουν

εάν κατανοείς ή όχι τις γειτονιές τους.

Δεν μπορείς απλώς να προσποιηθείς.

Και έτσι ξεκίνησα να περπατάω.

Δεν μπορώ να σας πω
πόσα τετράγωνα περπάτησα,

αποπνικτικά καλοκαίρια,
τσουχτερούς χειμώνες,

χρόνο με το χρόνο,

έτσι ώστε να μπορέσω να κατανοήσω

το DNA κάθε γειτονιάς

και να γνωρίσω την αίσθηση
που δίνει ο κάθε δρόμος.

Εξελίχθηκα σε έναν απίστευτο σπασίκλα,
ειδικό στη χωροταξία,

βρίσκοντας τρόπους
που η χωροταξική κατανομή

θα κάλυπτε τις ανησυχίες των κοινοτήτων.

Έτσι, λίγο λίγο,
γειτονιά με γειτονιά,

τετράγωνο τετράγωνο,

ξεκινήσαμε να θέτουμε υψομετρικά όρια,

ώστε όλη αυτή η νέα ανάπτυξη

να είναι προβλέψιμη
και κοντά στα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Κατά τη διάρκεια 12 ετών,

καταφέραμε να αναμορφώσουμε τη χωροταξία

σε 124 γειτονιές,

στο 40 τοις εκατό της πόλης,

σε 12.500 τετράγωνα,
έτσι ώστε τώρα,

το 90 τοις εκατό όλης της νέας ανάπτυξης
της Νέας Υόρκης

να είναι έως 10 λεπτά με τα πόδια
από μια στάση μετρό.

Με άλλα λόγια,
κανείς σε αυτά τα νέα κτίρια

δεν χρειάζεται να έχει αυτοκίνητο.

Λοιπόν, αυτές οι αλλαγές χωροταξίας
ήταν εξαντλητικές

και εξουθενωτικές και σημαντικές,

αλλά η χωροταξία
δεν ήταν ποτέ ο στόχος μου.

Δεν μπορείς να δεις τη χωροταξία
και δεν μπορείς να την νιώσεις.

Η αποστολή μου ήταν πάντα

να δημιουργήσω υπέροχους δημόσιους χώρους.

Έτσι, σε περιοχές που χαράσαμε χωροταξικά
για εξέχουσα ανάπτυξη,

ήμουν αποφασισμένη να δημιουργήσω χώρους

οι οποίοι θα έκαναν τη διαφορά
στις ζωές των ανθρώπων.

Εδώ βλέπετε πώς ήταν

δύο μίλια εγκαταλελειμμένης,
υποβαθμισμένης παραλίας

στις γειτονιές του Γκρινπόιντ

και του Γουίλιαμσμπεργκ στο Μπρούκλιν,

ακατόρθωτο να πας
και αδύνατον να την κάνεις κάτι.

Εδώ η χωροταξική χάραξη ήταν μαζική

οπότε ένιωθα την υποχρέωση να δημιουργήσω

σπουδαία πάρκα σε αυτές τις παραλίες

και πέρασα απίστευτο χρόνο

σε κάθε τετραγωνική ίντσα
αυτών των σχεδίων.

Ήθελα να βεβαιωθώ ότι υπήρχαν

μονοπάτια με δενδροστοιχία
από το ύψωμα μέχρι τη θάλασσα,

ότι υπήρχαν δέντρα και φυτά παντού,

και, φυσικά, πολλά πολλά μέρη
για να κάθεσαι.

Ειλικρινά,
δεν είχα ιδέα πώς θα κατέληγε.

Έπρεπε να έχω πίστη.

Αλλά έβαλα ό,τι είχα σπουδάσει και μάθει

σε αυτά τα σχέδια.

Και τότε άνοιξε,

και πρέπει να σας πω
ότι ήταν απίστευτο!

Άνθρωποι έρχονταν από όλη την πόλη

για να βρεθούν σε αυτά τα πάρκα.

Ξέρω ότι άλλαξαν τις ζωές
των ανθρώπων που ζουν εκεί,

αλλά επίσης άλλαξαν ολόκληρη
την εικόνα των Νεοϋορκέζων

για την πόλη τους.

Συχνά κατεβαίνω και παρατηρώ

να ανεβαίνουν σε αυτό το μικρό φέρι,

το οποίο πλέει ανάμεσα στις συνοικίες,

και δεν μπορώ να σας πω γιατί,

αλλά είμαι απόλυτα συγκινημένη

από το γεγονός ότι
οι άνθρωποι το χρησιμοποιούν

λες και ήταν πάντα εκεί.

Και εδώ είναι ένα καινούριο
πάρκο στο Νότιο Μανχάταν.

Η παραλία στο κάτω Μανχάταν

ήταν χάλια πριν την 11η Σεπτεμβρίου.

Η Γουόλ Στρητ περιτριγυριζόταν από ξηρά,

επειδή δεν μπορούσες να φτάσεις
κοντά στην ακτή.

Και μετά την 11η Σεπτεμβρίου,
η πόλη είχε ελάχιστο έλεγχο.

Αλλά σκέφτηκα ότι εάν πηγαίναμε

στην Εταιρεία Ανάπτυξης
του Νότιου Μανχάταν

και παίρναμε χρήματα για να
αξιοποιήσουμε αυτά τα δύο μίλια

υποβαθμισμένης προκυμαίας,

θα είχε τεράστιο αντίκτυπο

στην ανοικοδόμηση του Νότιου Μανχάταν.

Και όντως είχε.

Το Νότιο Μανχάταν έχει επιτέλους
μια προκυμαία ανοιχτή στο κοινό

και στις τρεις πλευρές.

Πραγματικά αγαπώ αυτό το πάρκο.

Τα κιγκλιδώματα πρέπει είναι πιο ψηλά τώρα

οπότε βάλαμε ψηλά σκαμπό στην άκρη

και μπορείς να πας τόσο κοντά στο νερό

που σχεδόν είσαι πάνω του.

Δείτε πώς πλαταίνει το κιγκλίδωμα

και γίνεται επίπεδο,
για να ακουμπάς

το γεύμα ή το λάπτοπ σου.

Το λατρεύω
όταν έρχονται άνθρωποι εδώ

και κοιτούν ψηλά και λένε,

«Απίστευτο! Αυτό εκεί είναι το Μπρούκλιν
και είναι τόσο κοντά!»

Λοιπόν, ποιο είναι το κόλπο;

Πώς μετατρέπεις ένα πάρκο

σε έναν χώρο στον οποίο οι άνθρωποι
θέλουν να βρίσκονται;

Λοιπόν, εξαρτάται από σένα,

όχι ως πολεοδόμο,
αλλά ως ανθρώπινο ον.

Δεν αντλείς έμπνευση
από τη σχεδιαστική σου εμπειρία.

Αντλείς από τον ανθρωπισμό σου.

Εννοώ, θα ήθελες να πας εκεί;

Θα ήθελες να σταθείς εκεί;

Μπορείς να το φανταστείς
εσωτερικά και εξωτερικά;

Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι εκεί;

Φαίνεται πράσινο και φιλικό;

Μπορείς να βρεις το δικό σου σημείο
για να κάθεσαι;

Τώρα λοιπόν, παντού στη Νέα Υόρκη

υπάρχουν μέρη,

στα οποία θα βρεις το δικό σου σημείο
να καθήσεις.

Εκεί όπου παλιά υπήρχαν
θέσεις στάθμευσης,

τώρα ξεπροβάλλουν καφετέριες.

Εκεί όπου περνούσε
η κίνηση της Μπρόουντγουέι,

τώρα υπάρχουν τραπέζια και καρέκλες.

Εκεί, όπου 12 χρόνια πριν δεν επιτρέπονταν
καφετέριες στο πεζοδρόμιο,

τώρα υπάρχουν παντού.

Αλλά η διεκδίκηση αυτών των χώρων
για δημόσια χρήση

δεν ήταν εύκολη,

και είναι ακόμα πιο δύσκολο
να τους διατηρήσεις έτσι.

Οπότε τώρα θα σας πω μια ιστορία

για ένα πολύ ασυνήθιστο πάρκο
με το όνομα Χάι Λάιν.

Το Χάι Λάιν ήταν ένας
ανυψωμένος σιδηρόδρομος.

(Χειροκρότημα)

Το Χάι Λάιν ήταν ένας
ανυψωμένος σιδηρόδρομος,

ο οποίος διέσχιζε τρεις γειτονιές

της δυτικής πλευράς του Μανχάταν,

και όταν το τρένο
σταμάτησε να λειτουργεί,

μετατράπηκε σε ένα αυτοφυές τοπίο,

ένα είδος κήπου στον ουρανό.

Και μόλις το αντίκρισα
την πρώτη φορά,

ειλικρινά, μόλις ανέβηκα
αυτήν την παλιά οδογέφυρα,

ερωτεύτηκα με τον ίδιο τρόπο
που ερωτεύεσαι έναν άνθρωπο,

ειλικρινά.

Και όταν διορίστηκα,

η διάσωση των πρώτων δύο τμημάτων
του Χάι Λάιν

από κατεδάφιση έγινε
η πρώτη μου προτεραιότητα

και το πιο σημαντικό μου έργο.

Ήξερα ότι εάν έστω και για μια μέρα

δεν ανησυχούσα για το Χάι Λάιν,
θα διαλυόταν.

Και το Χάι Λάιν,

παρόλο που τώρα είναι ευρέως γνωστό

και ασυνήθιστα δημοφιλές,

αποτελεί τον πιο διεκδικούμενο
δημόσιο χώρο στην πόλη.

Μπορεί εσείς να βλέπετε ένα ωραίο πάρκο,

άλλα δεν το βλέπουν όλοι έτσι.

Ξέρετε, αληθεύει
ότι τα εμπορικά συμφέροντα

θα μάχονται πάντα ενάντια
στους δημόσιους χώρους.

Ίσως να λέτε,

«Τι υπέροχο που περισσότεροι

από 4 εκατομμύρια άνθρωποι
έρχονται από όλο τον κόσμο

για να επισκεφτούν το Χάι Λάιν».

Όμως ένας κτηματομεσίτης βλέπει
μόνο ένα πράγμα: πελάτες.

Και γιατί να μην βγάλουμε αυτά τα φυτά

και να φτιάξουμε μαγαζιά
κατά μήκος του Χάι Λάιν;

Δε θα ήταν εξαίσιο

και δε θα σήμαινε
περισσότερα χρήματα για την πόλη;

Λοιπόν όχι, δε θα ήταν εξαίσιο.

Θα ήταν εμπορικό κέντρο και όχι πάρκο.

(Χειροκρότημα)

Και ξέρετε κάτι,
μπορεί να σήμαινε

περισσότερα χρήματα για την πόλη,

αλλά μια πόλη πρέπει
να τολμήσει το μακροπρόθεσμο πλάνο,

το πλάνο για το κοινό καλό.

Πολύ πρόσφατα,
το τελευταίο τμήμα του Χάι Λάιν,

το τρίτο τμήμα του Χάι Λάιν,

το τελικό τμήμα του Χάι Λάιν,

αναμετρήθηκε
ενάντια στα αναπτυξιακά συμφέροντα,

όπου μερικοί κορυφαίοι
κατασκευαστές της πόλης

χτίζουν πάνω από 17 εκατομμύρια
τετραγωνικά πόδια

στο Χάντσον Γιάρντς.

Ήρθαν λοιπόν σε μένα και πρότειναν

να «διαλύσουν προσωρινά»

αυτό το τρίτο και τελικό τμήμα.

Ίσως το Χάι Λάιν δε χώραγε στα σχέδια τους

για μια αστραφτερή πόλη ουρανοξυστών

πάνω στον λόφο.

Ίσως να αποτελούσε
εμπόδιο στον δρόμο τους.

Αλλά σε κάθε περίπτωση,
χρειάστηκαν εννέα μήνες

ασταμάτητων καθημερινών διαπραγματεύσεων,

ώστε να ληφθεί επιτέλους
η υπογεγραμμένη σύμβαση

που απαγόρευσε την κατεδάφιση,

και αυτό ήταν μόλις δύο χρόνια πριν.

Έτσι, βλέπετε, ότι ανεξάρτητα
από το πόσο δημοφιλής

και επιτυχημένος μπορεί να είναι
ένας δημόσιος χώρος,

δεν μπορεί ποτέ να θεωρηθεί δεδομένος.

Οι δημόσιοι χώροι πάντα
-εδώ είναι που σώθηκε -

οι δημόσιοι χώροι πάντα χρειάζονται
άγρυπνους υπερασπιστές,

όχι μόνο για να τους διεκδικήσουν
στο ξεκίνημα για δημόσια χρήση,

αλλά και για να τους σχεδιάζουν
για τους ανθρώπους που τους χρησιμοποιούν,

έπειτα να τους συντηρούν

για να διασφαλίζουν ότι είναι για όλους,

ότι δεν βεβηλώνονται,
δεν δέχονται εισβολές,

δεν εγκαταλείπονται ή παραμελούνται.

Εάν υπάρχει ένα μάθημα,

το οποίο έμαθα στη ζωή μου
ως πολεοδόμος,

είναι ότι οι δημόσιοι χώροι έχουν δύναμη.

Δεν είναι μόνο ο αριθμός των ανθρώπων
που τους χρησιμοποιεί,

είναι ο ακόμα μεγαλύτερος
αριθμός ανθρώπων,

οι οποίοι νιώθουν καλύτερα
για την πόλη τους

απλά και μόνο γνωρίζοντας ότι υπάρχουν.

Οι δημόσιοι χώροι μπορούν να αλλάξουν
τον τρόπο που ζεις σε μια πόλη,

πώς νιώθεις για μια πόλη,

το αν θα επιλέξεις τη μία πόλη
έναντι μίας άλλης,

και οι δημόσιοι χώροι είναι ένας
από τους πιο σημαντικούς λόγους

για τους οποίους μένεις σε μια πόλη.

Πιστεύω ότι μια επιτυχημένη πόλη

είναι όπως ένα υπέροχο πάρτι.

Οι άνθρωποι μένουν επειδή
περνάνε υπέροχα.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)