Πώς μπορούμε να ανακαλύψουμε τους εαυτούς μας στα δεδομένα

Η Τζιόρτζια Λούπι χρησιμοποιεί δεδομένα για να πει ιστορίες ανθρώπινες, προσθέτοντας νόημα στους αριθμούς. Σε αυτή τη γοητευτική ομιλία, μοιράζεται πώς μπορούμε να προσδώσουμε προσωπικότητα στα δεδομένα, απεικονίζοντας ακόμα και τις τετριμμένες λεπτομέρειες της καθημερινότητάς μας και μετατρέποντας το αφηρημένο και to αόριστο σε κάτι που μπορεί να ειδωθεί, να γίνει συναίσθημα και να συνδεθεί άμεσα με τις ζωές μας.

Αυτή ήταν η τελευταία μου εβδομάδα.

Τι έκανα,

με ποιον/-α ήμουν μαζί,

τα κύρια συναισθήματα που ένιωθα
την ώρα που ξυπνούσα...

αν το συναίσθημα ήρθε
καθώς σκεφτόμουν τον μπαμπά μου

που πρόσφατα πέθανε

ή αν θα μπορούσα, οπωσδήποτε, να αποφύγω
τις ανησυχίες και τα άγχη.

Και αν νομίζετε ότι είμαι
λίγο ψυχαναγκαστική,

πιθανώς έχετε δίκιο.

Αλλά ξεκάθαρα, από αυτή την απεικόνιση,

μπορείτε να μάθετε πολύ περισσότερα
για μένα απ' ότι απ' την επόμενη,

με εικόνες, με τις οποίες
ίσως είστε περισσότερο εξοικειωμένοι

και που ίσως τις έχετε ακόμα
και στο τηλέφωνό σας τώρα.

Ραβδοδιαγράμματα για τα βήματα
που περπατήσατε,

Πιτοδιαγράμματα για την ποιότητα
του ύπνου σας,

τη διαδρομή του πρωινού σας τρεξίματος.

Στην εργασία μου,
επεξεργάζομαι δεδομένα.

Διευθύνω μια εταιρία
οπτικοποίησης δεδομένων,

και σχεδιάζουμε και αναπτύσσουμε τρόπους
για πιο προσβάσιμη πληροφόρηση

μέσω οπτικών αναπαραστάσεων.

Αυτό που με έχει διδάξει η εργασία μου
όλα αυτά τα χρόνια

είναι πως για να κατανοήσουμε πραγματικά
τα δεδομένα και το δυναμικό τους,

μερικές φορές πρέπει
πραγματικά να τα ξεχάσουμε

και να δούμε μέσα από αυτά.

Επειδή τα δεδομένα είναι
απλά ένα εργαλείο

για να συμβολίσουμε την πραγματικότητα.

Πάντα χρησιμοποιούνται
ως «δοχείο» για κάτι άλλο,

αλλά δεν είναι το πραγματικό ζητούμενο.

Αλλά ας κάνω ένα βήμα πίσω
για την ώρα

όταν αρχικά, προσωπικά, το κατάλαβα.

Το 1994, ήμουν 13 ετών.

Ήμουν μια έφηβη στην Ιταλία.

Ήμουν πολύ νέα, για να ενδιαφέρομαι
για την πολιτική,

αλλά ήξερα ότι ο επιχειρηματίας
Σίλβιο Μπερλουσκόνι,

«έτρεχε» για την προεδρία
της κεντροδεξιάς.

Ζούσαμε σε μια πολύ φιλελεύθερη πόλη

και ο πατέρας μου ήταν πολιτικός
του Δημοκρατικού Κόμματος.

Θυμάμαι ότι κανείς δεν σκέφτηκε
πως ο Μπερλουσκόνι θα εκλεγόταν --

αυτό, εντελώς, δεν ήταν επιλογή.

Αλλά συνέβη.

Και θυμάμαι πολύ έντονα το συναίσθημα.

Ήταν μια απόλυτη έκπληξη,

καθώς ο μπαμπάς μου, υποσχέθηκε

πως στην πόλη μου, δεν ήξερε
κανέναν που να τον ψήφισε.

Αυτή ήταν η πρώτη φορά

κατά την οποία τα στοιχεία που είχα,

μου έδωσαν μια εντελώς
διαστρεβλωμένη πραγματικότητα.

Το δείγμα των δεδομένων μου ήταν
αρκετά περιορισμένο και ασύμμετρο,

γι 'αυτό, πιθανώς λόγω αυτού, σκέφτηκα,
πως ζούσα σε μια φούσκα,

και δεν είχα αρκετά πιθανότητες
να δω έξω από αυτή.

Τώρα, γρήγορα προς τα εμπρός
στις 8 Νοεμβρίου 2016

στις Η.Π.Α.

Τα γκάλοπ στο Διαδίκτυο,

τα στατιστικά μοντέλα,

όλοι οι ειδήμονες συμφωνούν για ένα πιθανό
αποτέλεσμα για τις προεδρικές εκλογές.

Φαινόταν πως είχαμε αρκετές
πληροφορίες αυτή τη φορά

και περισσότερες πιθανότητες να δούμε έξω
από τον κλειστό μας κύκλο --

αλλά σαφέστατα δεν είχαμε.

Το συναίσθημα ήταν πολύ οικείο.

Είχα υπάρξει εκεί πριν.

Είναι δίκαιο να πούμε πως τα δεδομένα
μας «κορόϊδεψαν» εδώ

και αρκετά θεαματικά.

Πιστεύαμε στα δεδομένα,

αλλά αυτό που συνέβη,

ακόμη και με την πιο σεβαστή εφημερίδα,

είναι ότι η εμμονή για να μειώσουμε
τα πάντα σε δύο απλά ποσοστά

για να κάνουμε ένα δυνατό τίτλο

μας έκανε να επικεντρωθούμε
σε αυτά τα δύο ποσοστά και μόνο.

Προσπαθώντας να απλοποιήσουμε το μήνυμα

και να σχεδιάσουμε έναν όμορφο,
αναπόφευκτα κόκκινο και μπλε χάρτη,

χάσαμε το νόημα τελείως.

Κάπως ξεχάσαμε ότι υπήρχαν ιστορίες --

ιστορίες ανθρώπων πίσω
από αυτούς τους αριθμούς.

Σε ένα διαφορετικό πλαίσιο,

αλλά σε ένα πολύ παρόμοιο σημείο,

παρουσίαστηκε μια ιδιαίτερη πρόκληση
στην ομάδα μου από αυτή τη γυναίκα.

Ήρθε σε μας με πολλά δεδομένα,

αλλά τελικά ήθελε να πει μια από τις πιο
ανθρώπινες ιστορίες που ήταν δυνατόν.

Είναι η Σαμάνθα Κριστοφορέτι.

Έχει υπάρξει η πρώτη Ιταλίδα αστροναύτρια,

και επικοινώνησε μαζί μας πριν την έναρξη

μιας εξάμηνης αποστολής
στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό.

Μας είπε: «Πάω στο διάστημα,

και θέλω να κάνω κάτι με νόημα
με τα δεδομένα της αποστολής μου

για τους ανθρώπους».

Μια αποστολή στο Διεθνή
Διαστημικό Σταθμό (ISS)

συνοδεύεται από τέραμπαϊτς δεδομένων

για οτιδήποτε μπορείτε να φανταστείτε --

τις τροχιές γύρω από τη Γη,

την ταχύτητα και θέση του ISS

και όλων των άλλων χιλιάδων ζωντανών
μεταδόσεων από τους αισθητήρες του.

Είχαμε όλα τα τεκμήρια που
θα μπορούσαμε να σκεφτούμε

-- όπως ακριβώς οι ειδήμονες
πριν από τις εκλογές --

αλλά ποιο είναι το νόημα
όλων αυτών των αριθμών;

Οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται
για τα ίδια τα δεδομένα,

επειδή δεν είναι
ποτέ το ζητούμενο.

Είναι πάντα το μέσο προς ένα στόχο.

Η ιστορία, που έπρεπε να πούμε,

είναι ότι υπάρχει ένας άνθρωπος
σε ένα μικρό κουτί

που πετάει στο διάστημα
πάνω από το κεφάλι σας

και ότι μπορείτε να την δείτε
με γυμνό μάτι σε μια καθαρή νύχτα.

Έτσι, αποφασίσαμε με δεδομένα
να δημιουργήσουμε μια σύνδεση

μεταξύ της Σαμάνθα και όλων των ανθρώπων
που την κοίταζαν από κάτω.

Σχεδιάσαμε και αναπτύξαμε αυτό
που ονομάσαμε «Φίλοι στο διάστημα»,

μια εφαρμογή στο Διαδίκτυο που απλά
σας επιτρέπει να πείτε «γεια» στη Σαμάνθα

από όπου κι αν βρίσκεστε

και «γεια» σε όλους τους ανθρώπους
που είναι δικτυωμένοι ταυτοχρόνως

από όλο τον κόσμο.

Και όλα αυτά τα «γεια»
άφηναν ορατά σημάδια στο χάρτη

καθώς η Σαμάνθα πετούσε

και όπως πραγματικά μας χαιρετούσε
πίσω κάθε μέρα

χρησιμοποιώντας το Twitter
από τον ISS.

Έτσι, οι άνθρωποι είδαν τα δεδομένα
της αποστολής από μια άλλη γωνία.

Όλα ξαφνικά συνδέθηκαν πολύ περισσότερο
με την ανθρώπινη φύση και περιέργεια μας,

παρά με την τεχνολογία.

Έτσι, τα δεδομένα
τροφοδοτούσαν την εμπειρία,

αλλά οι ιστορίες των ανθρώπων
ήταν ο οδηγός.

Η πολύ θετική ανταπόκριση
των χιλιάδων χρηστών

μου δίδαξε ένα πολύ σημαντικό μάθημα --

πως δουλεύοντας με τα δεδομένα
σημαίνει να σχεδιάζεις τρόπους

να μεταμορφώνεις το αφηρημένο
και το μη μετρήσιμο

σε κάτι που μπορεί κανείς να δει,
να αισθανθεί και να συνδέσει άμεσα

τις ζωές και συμπεριφορές μας,

κάτι που είναι δύσκολο να επιτευχθεί

εάν αφήσουμε την εμμονή για τους αριθμούς
και την τεχνολογία γύρω από αυτούς

να μας οδηγεί στη διαδικασία.

Αλλά μπορούμε να κάνουμε περισσότερα

για να συνδέσουμε τα δεδομένα
με τις ιστορίες που εκπροσωπούν.

Μπορούμε να αφαιρέσουμε
πλήρως την τεχνολογία.

Πριν από μερικά χρόνια,
γνώρισα αυτή τη γυναίκα,

την Στέφανι Πόσαβεκ,

σχεδιάστρια με έδρα το Λονδίνο,
με την οποία μοιραζόμαστε

το πάθος και την εμμονή για τα δεδομένα.

Δεν γνωρίζαμε η μία την άλλη,

αλλά αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε
ένα πολύ ριζοσπαστικό πείραμα,

ξεκινώντας επικοινωνία
χρησιμοποιώντας μόνο δεδομένα,

καμία άλλη γλώσσα,

και επιλέξαμε να μην χρησιμοποιήσουμε
καθόλου τεχνολογία

για να μοιραστούμε τα δεδομένα μας.

Στην πραγματικότητα,
ο μόνος τρόπος επικοινωνίας μας

θα ήταν μέσω
του παλιομοδίτικου ταχυδρομείου.

Για τα «Αγαπημένα Δεδομένα»,
κάθε εβδομάδα για ένα έτος,

χρησιμοποιήσαμε τα προσωπικά μας δεδομένα
για να γνωριστούμε --

προσωπικά δεδομένα γύρω από
εβδομαδιαία κοινά θέματα,

από τα συναισθήματά μας

έως τις αλληλεπιδράσεις
με τους συνεργάτες μας,

από τις φιλοφρονήσεις που λάβαμε
στους ήχους του περιβάλλοντος μας.

Προσωπικές πληροφορίες που θα
γράφαμε χειρογράφως

πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί
μεγέθους καρτ-ποστάλ

που θα στέλναμε κάθε εβδομάδα από
το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη,

όπου εγώ ζω,

και από τη Νέα Υόρκη στο
Λονδίνο, όπου αυτή ζει.

Το μπροστινό μέρος της κάρτας είναι
το σχέδιο με τα δεδομένα,

και το πίσω μέρος της

περιέχει τη διεύθυνση
του άλλου προσώπου, φυσικά,

και το υπόμνημα για τον τρόπο
ερμηνείας του σχεδίου μας.

Την πρώτη εβδομάδα του πειράματος,

επιλέξαμε πραγματικά ένα κρύο
και απρόσωπο θέμα:

Πόσες φορές ελέγχουμε την ώρα
σε μια εβδομάδα;

Να το μπροστινό μέρος
της κάρτας μου,

και μπορείτε να δείτε
ότι κάθε σύμβολο

αντιπροσωπεύει όλες τις φορές
που έλεγξα την ώρα,

τοποθετημένες για ημέρες και
διαφορετικές ώρες χρονολογικά --

τίποτα πραγματικά πολύ περίπλοκο εδώ.

Αλλά, βλέπετε στο υπόμνημα,

πως έχω προσθέσει ανέκδοτες λεπτομέρειες
για αυτές τις στιγμές.

Στην πραγματικότητα, οι διαφορετικοί τύποι
συμβόλων δείχνουν γιατί έλεγχα το χρόνο --

τι έκανα;

Είχα βαρεθεί; Πεινούσα;

Είχα καθυστερήσει;

Είδα την ώρα με κάποιο σκοπό
ή απλώς κοίταξα το ρολόι;

Και αυτό είναι το σημείο-κλειδί,

που αντιπροσωπεύει τις λεπτομέρειες
των ημερών μου και της προσωπικότητάς μου

μέσω της συλλογής των δεδομένων μου.

Χρησιμοποιώντας τα δεδομένα
ως φακό ή φίλτρο

για να ανακαλύψω και αποκαλύψω, π.χ.,

το ατέλειωτο άγχος μου
για το αν θα αργήσω,

παρόλο που είμαι, πάντα, απόλυτα συνεπής.

Η Στέφανι και εγώ περάσαμε ένα χρόνο
συλλέγοντας τα δεδομένα μας χειρωνακτικά,

για να πιεστούμε να εστιάσουμε
στις λεπτομέρειες

που οι H/Y δεν μπορούν να συγκεντρώσουν

-- ή τουλάχιστον όχι ακόμα --

με δεδομένα για να ερευνήσουμε

και το μυαλό και τις λέξεις

που χρησιμοποιούμε

και όχι μόνο τις δραστηριότητές μας.

Όπως στην τρίτη εβδομάδα,

όπου παρακολουθήσαμε τα «ευχαριστώ»
που είπαμε και λάβαμε,

και όταν συνειδητοποίησα ότι ευχαριστώ
κυρίως ανθρώπους που δεν γνωρίζω.

Προφανώς, ευχαριστώ (με μανία)
τις σερβιτόρες και σερβιτόρους,

αλλά σίγουρα, δεν ευχαριστώ αρκετά
τους κοντινούς μου ανθρώπους.

Πριν πάνω από ένα χρόνο,

η διαδικασία της ενεργητικής καταγραφής
και μέτρησης αυτών των τύπων ενεργειών

έγινε τελετουργικό.

Πράγματι, άλλαξε τους εαυτούς μας.

Ήμασταν πολύ πιο συντονισμένοι
με τον εαυτό μας,

πολύ περισσότερο ενήμεροι για
τις συμπεριφορές και το περιβάλλον μας.

Πάνω από ένα έτος, η Στέφανι
κι εγώ, συνδεθήκαμε

σε βαθύ επίπεδο

με το κοινό ημερολόγιο των δεδομένων μας,

αλλά θα μπορούσαμε να το κάνουμε,
μόνο επειδή βάζαμε

εμάς «μέσα» στους αριθμούς,

προσθέτοντας το πλαίσιο των πολύ
προσωπικών μας ιστοριών σε αυτά.

Ήταν ο μόνος τρόπος να τους δώσουμε
πραγματικό νόημα

και αντιπροσωπευτικά των εαυτών μας.

Δεν σας ζητώ να αρχίσετε να σχεδιάζετε
τα προσωπικά σας δεδομένα

ή να βρείτε ένα φίλο δι' αλληλογραφίας
πέρα του ωκεανού.

Αλλά σας ζητώ να εξετάσετε τα δεδομένα

-- όλων των ειδών τα δεδομένα --

ως την αρχή της συνομιλίας

και όχι το τέλος.

Επειδή, τα δεδομένα από μόνα τους
δεν θα μας δώσουν ποτέ μια λύση.

Και γι' αυτό τα δεδομένα
μας «κοροϊδεψαν» τόσο άσχημα,

διότι δεν καταφέραμε να συμπεριλάβουμε
το σωστό πλαίσιο

για να αναπαραστήσουμε την πραγματικότητα,

μια λεπτή, περίπλοκη και
πολύπλοκη πραγματικότητα.

Συνεχίσαμε να βλέπουμε
αυτούς τους δύο αριθμούς,

με εμμονή

και να προσποιούμαστε ότι ο κόσμος μας
θα μπορούσε να μειωθεί

σε κανά δύο αριθμούς
και μια κούρσα αλόγων,

ενώ οι πραγματικές ιστορίες,

εκείνες που πραγματικά είχαν σημασία,

ήταν κάπου αλλού.

Αυτό που χάσαμε, κοιτάζοντας
μόνο μοντέλα και αλγορίθμους,

είναι αυτό που αποκαλώ «ανθρωπισμός
των δεδομένων».

Στον Αναγεννησιακό ανθρωπισμό,

οι Ευρωπαίοι διανοούμενοι

έβαλαν την ανθρώπινη φύση, αντί του Θεού,
στο κέντρο της άποψης τους για τον κόσμο.

Πιστεύω πως κάτι παρόμοιο πρέπει να συμβεί

με το σύμπαν των δεδομένων.

Τώρα τα δεδομένα, προφανώς,
αντιμετωπίζονται σαν Θεός,

φύλακας αλάθητης αλήθειας
για το παρόν και το μέλλον μας.

Οι εμπειρίες που μοιράστηκα
μαζί σας σήμερα

με δίδαξαν πως, για να
καταστήσουμε τα δεδομένα

αντιπροσωπευτικά της ανθρώπινης φύσης μας

και για να βεβαιωθούμε ότι δεν
θα μας παραπλανήσουν πια,

πρέπει να συμπεριλάβουμε
την ενσυναίσθηση, τις ατέλειες

και τις ανθρώπινες ιδιότητες

στον τρόπο συλλογής,
επεξεργασίας,

ανάλυσης και παρουσίασής τους.

Βλέπω ένα μέρος όπου, τελικά,

αντί να χρησιμοποιούμε
δεδομένα μόνο

για να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί,

όλοι θα χρησιμοποιούμε δεδομένα

για να γίνουμε πιο ανθρώπινοι.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)