Öykücülüğün gücü | Andrea Gibbs | TEDxPerth

Andrea Gibbs, çokça mizah kullanarak bize aşk hakkında bir öykü anlatıyor.

Öykücülük sayesinde kendimizi daha iyi anlayabiliriz ve diğerleriyle aramızda ortaklık bulabiliriz. Tutkuları, zorlukları, mahcubiyetleri, neşeleri, ıstırapları ve ortalama insan deneyimlerini paylaşabiliriz. Öyküleri kullanarak iletişim sağlayabiliriz ve dünyada daha az yalnız hissedebiliriz.

Andrea Gibbs, Barefaced Stories platformunun kurucu ortağı ve The Big HOO-HAA! komedi oyununda baş komedyen.

Bu konuşma, TED konferans formatı kullanılarak ve yerel bir topluluk tarafından bağımsız olarak bir TEDx organizasyonunda yapılmıştır. Daha fazlası için: https://www.ted.com/tedx

Ben bir bilim insanı değilim
fakat bir teorim var.

Ne kadar uzun süre bekâr kalırsanız

ve işiniz ne kadar çok sıkıcı olursa

daha yüksek olasılıkla

her gün işte gördüğünüz
birine aşık olacaksınız.

(Kahkahalar)

Bu bir iş arkadaşı olabilir,

bir müşteri olabilir

ya da benim durumumda kurye olabilir.

(Kahkahalar)

Sekiz yıl önce, Curtin Üniversitesi'ndeki
bir seyahat acentesinde çalışıyordum

ve işe ilk başladığımda,
şöyle düşünmüştüm,

"Her şey harika olacak.

Bir sürü ucuz uçuş
ve muhteşem maceralar olacak."

Hiç de sandığım gibi olmadı.

Çoğu günler sadece veri girişi

ve 18 yaşındaki gençlerin
maceraya atılmaları için

uçuş rezervasyonlarını
yapmamla sonuçlandı,

bu seyahatlerde, gençlerin
dünyanın öteki tarafına gidip

bizi, "Aussie, Aussie, Aussie" diye
adlandırarak mahcup etmeleri

ve sonunda üzerilerine tamamen
kusmaları gibi sonuçlar doğuruyor.

(Kahkahalar)

Yaptıkları şey gerçekten buydu.

Yeni fırsatlara az çok açıktım

fakat ortada pek fazla
fırsat görünmüyordu.

Kurye dışında.

Tek sorun şuydu,

bu kişi bizim şirketin kuryesi değildi;

bitişikteki şirketin kuryesiydi.

Bu yüzden onunla bütün ilişkimiz,

bizim büyük vitrinin önünden geçerken

bana el sallamasıydı.

(Kahkahalar)

Ben de ona el sallardım

ve zaman dururdu.

(Kahkahalar)

Birbirimize çok aşıktık.

(Kahkahalar)

Bazen hem geçerken

hem de geri dönerken el sallardı.

(Kahkahalar)

Çok güzel bir gündü.

O benim Hawaii adamdı,

hani şu Contiki Tur şirketinin
rezervasyonuyla dolu bir denizdeymiş gibi.

O zamanlar ofiste bekâr
olan tek kız bendim -

kızlarla dolu bir ofisti.

Bu durum aslında şu anlama geliyordu,

konuşmalar benim seks hayatından
yoksunluğum etrafında dönüyordu

ve hafta sonları ne için uyanıyordum,
sefillik içinde başarısız biriydim,

bundan böyle nasıl bekâr olabilirdim ki,
bana nasıl yardım edeceklerdi?

O kurye önümden yürüyüp geçerek
bana her el salladığında,

iş arkadaşlarım çığlık atıp
çok heyecanlanacaklardı.

Şöyle diyeceklerdi, "Aman Tanrım Andrea.
Bu adam sana çok aşık.

Kesinlikle dışarı çıkıp
harekete geçmelisin."

Dışarı çıkıp ona açılmak istedim

fakat cesaret edemedim

ve dürüst olmak gerekirse
beni çok aşan biri olduğunu düşündüm.

Çünkü çok ama çok çekiciydi

ve ben normalde şişman
ve rağbet görmeyen tiplerle çıkıyorum

çünkü onları yakalamak daha kolay.

(Kahkahalar)

Öyleler, dizleri zayıf
ve kolayca yoruluyorlar.

(Kahkahalar)

Fakat bu adam inanılmaz çekiciydi.

Çok da şaşırmıştım

çünkü çekici insanlar normalde
bu kadar dost canlısı olmazlar

ama o bana el sallıyordu.

Fakat o, uzun boylu,
geniş omuzlu, biçimli çeneli

ve küçük sıkı popolu birisiydi.

Gerçekten aklı başında ve çekiciydi,

bira açıp babamla birlikte
kolayca içebilecek türden bir adamdı,

ki babam da hakiki bir
Avustralyalı bir çiftçi gibidir.

Babam böyle bir adam, sıkıntı değil.

Ben de oldukça isteksizdim

fakat aynı zamanda,

sürdürdüğümüz bu küçük
el sallama romantizminin

biraz da keyfini çıkarıyordum.

Bu çok basit, masum, güzel
ve kolay bir eylemdi.

Tıpkı şu ana benziyordu,

lisedeyken ilk kez birisiyle çıkarsınız

ve çocuğun yanında otururken dizleriniz

ya da serçe parmaklarınız birbirine değer,

bu an heyecan vericidir.

Şöyle düşündüm,

"Bu, hayatımda yaşayacağım
muhteşem bir aşk hikâyesinin

güzel bir başlangıcı."

Tıpkı bir filmin başlangıcı gibi.

Bir ailede nesilden nesile geçen

hikâyelerden biri gibi.

"Nine ile Dede nasıl bir araya
gelmiş duydun mu? Çok neşeliydi."

Geçen sene ninemin
cenazesine katıldığımdaki gibi.

Vefatından sonra oturuyorduk

ve herkes, arkadaşları ve ailesi,

hepimiz onun hakkında
hikâyeler anlatıyorduk,

hayatına dair güzel hikâyelerdi.

Şöyle düşündüm,

"Vay be, işte sonunda
gerçekten bu kadarız,

sadece hikâyelerden ibaretiz.

Hayatımızın var oluş sebebi hikâyeler,

hikâyeler, insanları nasıl
hatırladığımız demek

ve hikâyeler dünyada bizi
biraz daha az yalnız hissettiriyor.

Fakat bir şey gerçekleşmeyince

hikâyenin olmasının
anlamı yoktur, değil mi?

Bu el sallama rutininden

18 ay sonra,

ben sabırsızlanmaya başladım
ve bir şey olmak zorundaydı.

(Kahkahalar)

Bu benim yaptığım
bir şey olmak zorundaydı.

Bu yüzden oldukça büyük
bir şey yapmaya karar verdim.

İşimden ayrılmaya karar verdim.

Bunu gideceğim başka
bir iş olduğu için yapmadım,

18 aydır aşık olduğum adama

sonunda açılmak için
zorlandığımdan dolayı işten ayrıldım.

Son günlerle aram iyidir,

bu yüzden son günden önce
bunu yapmak zorundaydım.

İşteki kızlara söyledim
ve çok heyecanlandılar -

işten ayrıldığım için değil,

bu adamla ilgili aldığım
karardan dolayı heyecanlandılar

ve onun gönlünü nasıl çalacağıma
dair önerilerde bulundular.

"Oraya rahatça gidip şöyle söyle,

"güzel koli dostum."

(Kahkahalar)

Ben de şöyle dedim,
"Komediyi bana bırakın.

İstemem teşekkürler."

Ayrıca zaten ilerlettiğimiz

sözsüz iletişimi sürdürmek istedim.

Bütün kuvvetimle oraya gitmek istemedim.

Bob Dylan bağımlısı biri
olarak oraya gidiyordum

ve sözlerini kartlarla gösterdiği

"Subterranean Homesick Blues" klibini

çok sevdim

ve şöyle düşündüm,

"İşte yapacağım şey bu."

İşte yapacağım şey bu,
kartlara aşk sözleri yazacağım

ve işin son gününde
vitrinin önünden geçerken

onu gizlice izleyeceğim.

Çok yaratıcı.

(Kahkahalar)

Sondan bir önceki gün eve gittim,

mağazalara gidip
renkli kartlardan alıp eve getirdim

ve o kartların üzerine büyük siyah
keçeli kalemle yazılar yazdım.

Sonra, el yazımın gerçekten
felaket olduğunu gördüm,

bu yüzden, grafik tasarımcısı olan
ev arkadaşımın yazmasını sağladım.

Bir sebepten ötürü,

kurye benim felaket el yazımı
görünce şöyle diyecekti,

"Mümkün değil."

(Kahkahalar)

Son iş günümde
o yazıları da yanıma aldım

ve kızlara gösterdim, çok etkilendiler.

Ne kadar çok çabaladığıma
inanamadılar aslında,

ben de onlara şöyle dedim,

"Hayatımın aşkı için bundan başka
bir şey yapamazdım, hadi ama kızlar."

O sabah hepimiz çalışmaya dalmıştık,
ben bilgisayarda bir şeyler yazıyordum.

Vitrin önünden geçen herkes

bizim için baş döndürücü
bir heyecan demekti.

Bu yüzden onlara bakıp duruyorduk.

11:30 normalde oradan geçtiği saat idi.

Biraz endişelenmeye başladım,

çıldırmaya başladım çünkü şöyle diyordum,

"Pazartesi günü buraya girip

bunu işsiz halimle yapmak istemiyorum."

(Kahkahalar)

Saat 11:45 oldu.

Hâlâ gelmedi.

Saat 12:00 oldu, mağaza uçak rezervasyonu
yaptıran öğrencilerle dolmaya başladı.

İş arkadaşlarım şöyle diyordu,

"Bizi izlemeye devam edin,
az sonra bir şov olacak."

Tıpkı ilgi göstermeye
başlayan izleyici gibi.

12:30 oldu,

ben gerçekten vazgeçmek üzereydim,

öğle yemeği için arkadan
dışarı çıkmaya yeltendim

ve ayağa kalktığımda pencerenin
önünden geçtiğini gördüm.

İş arkadaşım Shaz panikleyip şöyle dedi,

"Aman Tanrım, onu kaçırdın
Andrea, kaçırdın işte."

Ben de, "Sakin ol Sharon,

onu hep geri dönerken
yakalamak istedim,

böylece bütün işlerini bitirdikten sonra

beni romantik bir biçimde
kamyonetine alıp kaçabilir," dedim.

Bu doğru bir şey gibi
görünmüyor, değil mi?

"Beni romantik biçimde
kamyonete götürmek mi?"

(Kahkahalar)

Her neyse, kartlarımı toplamaya başladım

ve patronuma radyoyu açmasını söyledim.

Böylece kargaşa, saçmalığı öldürebilirdi.

(Kahkahalar)

Bitişikteki mağazadan
dışarı çıktığını gördüm.

Pencerenin kenarına yerleştim ve başladım.

(Müzik: Prince'in Kiss şarkısı)

(Hey beyefendi, durun)

(Bugün benim son günüm)

(Artık hiç el sallama olmayacak)

(Beni özleyecek misin?)

(Ne kadar özleyeceksin?)

(Kahkahalar)

(Vay canına, demek çok fazla)

(Kahkahalar)

(Bira sever misin?)

(Vay canına, ben de severim!)

(Çok ortak noktamız var gibi görünüyor!)

(Birincisi, bira)

(ve el sallama,)

(yine el sallama)

(ve bira)

(Merak ettim de)

(kız arkadaşın var mı?)

(Ya eşin?)

(Peki erkek arkadaşın?)

(Kahkahalar)

(Benim de yok!)

(Bunlara bakmayı sever misin?)

(Kahkahalar)

(Harika! Ben de severim)

(O zaman şuna ihtiyacın olabilir)

(040810626)

(Tezahürat ve alkış)

Teşekkürler.

Teşekkür ederim.

Takdir ettiğinize sevindim
çünkü o takdir etmemişti.

(Kahkahalar)

Kartların yarısını bile görmedi, değil mi?

Çünkü "kız arkadaşın var mı?"
yazan kartı gösterdiğimde,

evet kız arkadaşı vardı.

(Seyirci şaşırıyor)

Benim de B planım yoktu.

Ne yapacağımı bilmiyordum, çok utanmıştım.

Bütün bu rutin boyunca
beni destekleyen herkes

birdenbire bilgisayarlarına
dalmış çalışıyorlardı.

(Kahkahalar)

O kadar utanmıştım ve şoktaydım ki
kafamı kartın arkasına sakladım

ve yer yarılıp da
içine girseydim diye düşündüm

fakat bilimden haberdarsınız,
böyle bir şey olmaz.

Fakat ben kafamı pencereye koyarak

ve kayıp düşerek
bunun olması için uğraştım.

(Kahkahalar)

Çömeliyordum, ona bakıp
şöyle düşünüyordum,

"Sadece uzaklaş dostum, uzaklaş."

Fakat o uzaklaşmadı

ve Shaz dedi ki,
"İçeri giriyor, o içeri giriyor."

O mağazaya girdi, ben de
yüzüm kızarmış biçimde dikiliyorum.

Şöyle dedi: "Bugün son günün, değil mi?"

Ben de, "evet dostum," dedim.

Bana sarıldı, bu beni çok iyi hissettirdi

ama o kadar da iyi değildi

çünkü o berbat iyi niyet
sarılmalarından sadece biriydi.

"İyi olacaksın dostum, iyi olacaksın."

(Kahkahalar)

O gün öğleden sonra
bütün utancımla çalışmaya daldım

ve kızlar bana, "iyisin değil mi?"
diye soruyorlardı.

Ben de, evet çok iyiyim,

bunu hep yapın", diyordum.

(Kahkahalar)

Erkeklerin gönlünü kartlarla çelmek.

Çok üzgündüm.

Eve gittim ve biraz ağladım.

Kendi kendime düşünüyordum,
"Bunu kim yapar?"

Bunun yanıma kâr kalacağını
nasıl düşünebilirdim?

Hayat böyle var olmuyor.

Öyle işte.

Ama şöyle dedim kendime, "Boşver."

En azından onun hayatına
biraz olsun neşe getirdim,

böylece birisi ona büyük
ve romantik bir jest yaptığında

anlatacak bir hikâyesi oldu.

Hayatında az da olsa
sevilmemiş hissettiğinde

ya da mutsuz veya orta karar bir haldeyken

bunu düşündüğü zaman,

yüzünde bir tebessüm oluşabilir

ve dünyada onu az da olsa
daha az yalnız hissettirebilir.

Hayatımızdaki hikâyeleri
her zaman seçemiyoruz

ama risk alırsak

ve insan olduğumuzu,
savunmasız olduğumuzu gösterirsek

işte o zaman en iyi
hikâyeler ortaya çıkar.

Teşekkürler.

(Alkış)