Caitria and Morgan O'Neill: Hoe maak je je nuttig bij een ramp

Nadat een natuurramp plaatsvindt, is er een maar een korte periode om effectieve wederopbouwmiddelen te verzamelen voordat de wereld zijn aandacht verlegt. Wie zou de leiding moeten hebben? Toen een een tornado hun woonplaats trof, namen de zussen Caitria en Morgan O'Neill - slechts 20 en 24 jaar oud destijds - de teugels in handen. Ze leren nu anderen hoe dit te doen. (Gefilmd tijdens TEDxBoston)

Nieuwslezer: Er is een groot spoor van vernieling
hier in de stad..

.. trok bomen uit de grond, verbrijzelde ruiten

rukte daken van huizen af

Caitria O'Neill: Dat was ik,

staande voor ons huis in Monson, Massachussets,
afgelopen juni.

Nadat een EF3 tornado recht door onze stad denderde

en delen van ons dak eraf trok,

besloot ik in Masschusetts te blijven

in plaats van de master te volgen

waar ik mijn spullen voor naar huis had gehaald.

Morgan O'Neill: Op 1 juni waren wij geen rampenexperts

maar op 3 juni begonnen wij ons zo voor te doen.

Deze ervaring heeft onze levens veranderd.

Nou proberen we de ervaring te veranderen.

CO: Tornados komen niet voor in Massachusetts.

Ik stond in de voortuin

toen er een over de heuvel kwam.

Nadat een lantarenpaal voorbij vloog,
sprintten mijn familie en ik naar de kelder.

Bomen werden tegen het huis aangegooid,
de ramen explodeerden.

Toen we uiteindelijk via de achterdeur naar buiten kwamen,

lagen de transformators op straat te branden.

MO: Ik was hier in Boston,

ik ben een promovendus aan MIT

en toevallig studeer ik meteorologie.

Het wordt nog vreemder:

op het moment dat de tornado toesloeg,

was ik in het wetenschapsmuseummuseum
bezig met een tornado-tentoonstelling.

Ik miste haar telefoontje.

Toen ik haar telefoontje ontving
en het nieuws hoorde,

begon ik de online
radar te volgen

om de familie te bellen, mocht er weer
een supercel ontstaan in hun omgeving.

Later die nacht reed ik naar huis met batterijen en ijs.

We wonen tegenover een historische kerk

die zijn torenspits in de storm had verloren.

Het was het een opvangplek voor de gemeenschap geworden.

Ook het stadshuis en de politie waren direct getroffen,

dus gingen mensen voor hulp of informatie

naar de kerk.

CO: We hadden gehoord dat er
in de kerk warme maaltijden te krijgen waren.

Toen we aankwamen waren er problemen.

Er stonden grote, bezwete mannen met kettingzagen

midden in de kerk,

maar niemand wist waar ze naar toe te sturen

omdat nog niemand enig idee had
van de omvang van de schade.

Terwijl we stonden te kijken,
raakten ze gefrustreerd

en gingen ze zelf iemand zoeken om te helpen.

MO: We begonnen te organiseren.

Waarom? Het moest gedaan worden.
We boden priester Bob aan

de hulpverlening wat te structureren.

Met slechts twee laptops en mobiel internet

bouwden we een 'herstelmachine'.

(Applaus)

CO: Na de tornado kwam iedereen naar de kerk

om spullen af te geven
en hulp aan te bieden.

MO: iedereen doneert kleding.

We moeten daar een inventaris van bijhouden.

CO: Ja, en we hebben een telefonische hulpdienst nodig.
Kun je een Google-Voicenummer maken?

MO: Ja, tuurlijk. We moeten de mensen vertellen
wat ze niet moeten meebrengen.

Ik maak een Facebookaccount.
Kun jij flyers printen voor de wijken?

CO: Ja, maar we weten zelfs nog niet
welke huizen hulp zullen accepteren.

We moeten vrijwilligers verzamelen en eropuit sturen.

MO: We moeten mensen vertellen
wat we niet nodig hebben.

Hey, een busje van een nieuwszender,
ik vertel het hen.

CO: Je hebt mijn nummer via het nieuws?

We hebben geen diepvriezers meer nodig.

MO: De verzekering? Je dak teren?
CO: Frisdrank komt eraan?

Samen: Kan iemand voor post-its zorgen?

(Gelach)

CO: Toen kwam de rest van de gemeenschap erachter

dat wij oplossingen hadden.

MO: Ik kan drie boilers doneren

maar iemand moet ze komen ophalen.

CO: Mijn auto staat in mijn woonkamer.

MO: Mijn scoutinggroep
wil graag 12 brievenbussen repareren.

CO: De puppy is vermist
en schoorstenen vallen niet onder de verzekering.

MO: Mijn parochiegroep van 50
wil onderdak en eten voor een week

terwijl we eigendommen repareren.

CO: Je hebt me gisteren
naar Washington Street gestuurd

en nou zit ik onder de uitslag van gifsumak.

Dit vulde onze dagen.

We moesten leren hoe vragen snel te beantwoorden

en hoe problemen binnen een minuut op te lossen

omdat er anders iets urgenters op zou duiken

en het gewoon niet zou gebeuren.

MO: We kregen onze autoriteit niet van de wethouders

of van de rampenmanagementdirecteur of van United Way.

We begonnen gewoon vragen te beantwoorden
en beslissingen te nemen

omdat iemand het moest doen.

Waarom ik niet? Ik organiseer campagnes.

Ik ben goed met Facebook.

En ik besta in tweevoud.

(Gelach)

CO: Het punt is, als er een overstroming,
brand of tornado is,

stap jij of iemand als jij

naar voren en begint met organiseren.

Maar makkelijk is anders.

MO: Na weer een dag van 17 uur

maakten Caitria en ik onze zakken leeg

en probeerden we tientallen stukjes papier
in context te plaatsen.

Allemaal stukjes informatie die onthouden moesten worden
en bij elkaar moesten passen

om iemand te kunnen helpen.

Na nog een dag en een douche bij de opvang

realiseerden we ons
dat het niet zo moeilijk zou mogen zijn.

CO: In een land als het onze

met alomtegenwoordig draadloos internet

zou gebruik maken van technologie
voor een snel herstel vanzelfsprekend moeten zijn.

Systemen als het onze, dat we gaandeweg opbouwden,

konden al van tevoren gemaakt worden.

Als een lid van de gemeenschap

dat in elk gebied op zich neemt,

zouden deze gereedschappen al klaar zijn.

MO: Dus besloten we ze te bouwen -

een wederopbouwpakket,

iets dat ingezet kon worden na elke ramp

door iedere lokale organisator.

CO: Ik besloot in de Verenigde Staten te blijven,

de master in Moskou op te geven

en fulltime te gaan werken om dit mogelijk te maken.

Het afgelopen jaar zijn we experts geworden

op het gebied van wederopbouw
door de gemeenschap.

We vonden drie grote problemen

bij de huidige werkwijze.

MO: De gereedschappen.
Grote hulporganisaties zijn voortreffelijk

bij het inzetten van enorme middelen na een ramp

maar zij vervullen zeer specifieke missies

en dan vertrekken ze.

Hierdoor moeten de lokale inwoners omgaan

met de duizenden spontane vrijwilligers en duizenden donaties

zonder hiervoor training of middelen te hebben.

Dus gebruiken ze Post-its, Excel of Facebook.

Maar geen van deze middelen laat je
belangrijke informatie op waarde schatten

tussen alle foto's en steunbetuigingen.

CO: De timing.

Hulpverlening bij rampen is eigenlijk
een omgedraaide politieke campagne.

In een politieke campagne

start je zonder interesse en capaciteit
om tot actie te komen.

Je bouwt beide geleidelijk op

tot het piekmoment van mobilisatie
bij de verkiezingen.

Bij een ramp start je echter met maximale interesse

maar geen capaciteit.

Je hebt maar ongeveer zeven dagen om

50% van alle zoekopdrachten op te vangen
die ooit gemaakt zullen worden,

om jouw gebied te helpen.

Dan start er een sportevenement

en heb je alleen de middelen
die je tot dusver hebt verzameld

om de volgende vijf jaar van herstel te bekostigen.

Dit is de dia voor orkaan Katrina.

Dit is de grafiek voor de tornado in Joplin.

En dit is de grafiek voor de tornado's in Dallas in April

waar we de software hebben ingezet.

Er is hier een kloof.

Getroffen huishoudens moeten wachten op het bezoek
van de verzekeringsexpert

voordat ze hulp kunnen accepteren.

Je had maar ongeveer vier dagen interesse in Dallas.

MO: Data.

Data is van nature niet sexy

maar kan zorgen
voor een snelle start van het herstel.

FEMA en de staat

betalen 85 procent van de kosten
van een door de federale overheid erkende ramp.

De stad betaalt de laatste 15 procent.

Die uitgave kan enorm zijn,

maar als de stad X vrijwilligers mobiliseert
die Y uren werken,

gaat de waarde van die arbeid in dollars

naar de bijdrage van de stad.

Maar wie weet dat?

Stel je eens het gevoel van ontsteltenis voor
dat je krijgt

als je net 2000 vrijwilligers eropuit gestuurd hebt
en je dit niet kunt bewijzen.

CO: Dit zijn drie problemen
met een gezamenlijke oplossing.

Als we de juiste gereedschappen
op het juiste moment brengen

naar de mensen
die onvermijdelijk naar voren stappen

en hun gemeenschap weer beginnen op te bouwen,

kunnen we nieuwe standaarden
voor wederopbouw bij rampen zetten.

MO: We hebben middelen nodig om mensen te werven,
donaties vast te leggen

hulpbehoeftes te rapporteren,
toegang op afstand voor vrijwilligers

en dat alles in één, makkelijk te gebruiken, website.

CO: En we hadden hulp nodig.

Alvin, onze software ontwerper en medeoprichter,
heeft deze tools gebouwd.

Chris en Bill hebben aangeboden hun tijd te gebruiken

voor operaties en partnerschappen.

Sinds afgelopen januari zijn we bezig geweest
met het vliegen naar rampgebieden,

het opzetten van software, het trainen van inwoners

en het uitgeven van licenties van de software
aan gebieden die zich klaarmaken voor rampen.

MO: Eén van onze eerste inzetten was
na de tornado's in Dallas afgelopen april.

We vlogen naar een stad
met een verouderde, statische website

en een erg drukke Facebookfeed die de hulpverlening
probeerde te structureren.

We hebben ons platform ingezet.

Alle interesse kwam in de eerste vier dagen,

maar tegen de tijd dat ze
de aandacht van het nieuws verloren

begonnen de hulpbehoeftes binnen te komen.

Ze hadden enorme middelen
door wat mensen konden geven

en konden zo voldoen
aan de hulpbehoeftes van hun inwoners.

CO: Het werkt dus,
maar het kan beter.

Voorbereid zijn op een ramp speelt een grote rol
in de wederopbouw

omdat het de steden en dorpen
veiliger en veerkrachtiger maakt.

Stel je eens voor dat je deze systemen
ergens klaar hebt staan

voor de ramp plaatsvindt.

Dit is waar we nu aan werken.

We zijn bezig met de software daar te krijgen

waar mensen ze verwachten,
zodat mensen weten hoe ze ze moeten gebruiken.

Zo is de micro-informatie die de wederopbouw stuurt

al op voorhand aanwezig.

MO: Je moet er niet voor hebben doorgeleerd.

Deze middelen liggen voor de hand liggen
en mensen willen ze hebben.

In onze woonplaats hebben we
een zestal inwoners getraind

om deze webtools te gebruiken.

Want Caitria en ik wonen hier in Boston.

Ze gingen er meteen mee aan het werk

en hebben het nu onder de knie.

Er zijn meer dan drie groepen vrijwilligers
bijna iedere dag mee aan het werk

sinds 1 juni afgelopen jaar.

Ze zorgen dat de inwoners krijgen wat ze nodig hebben
en terug in hun woning kunnen.

Ze hebben telefonische hulpdiensten,
spreadsheets en data.

CO: Dat maakt een verschil.

1 juni van dit jaar was het net één jaar geleden

dat de Monson tornado eraan kwam.

Onze gemeenschap is nu meer dan ooit verbonden
en tot dingen in staat.

We hebben dezelfde ontwikkeling gezien

in Texas en Alabama.

Omdat je geen Harvard of MIT nodig hebt

om ergens naar toe te vliegen
en problemen na een ramp op te lossen.

Je doet het ter plekke.

Het maakt niet uit
hoe goed een hulporganisatie is,

uiteindelijk moeten ze toch weer vertrekken.

Maar als je de lokale inwoners de middelen geeft,

als je ze laat zien wat ze kunnen doen
om alles weer op te bouwen,

dan worden ze experts.

(Applaus) MO: Ok, laten we gaan.

(Applaus)