Czy nasza cywilizacja może rozprzestrzenić się po całej galaktyce? - Roey Tzezana

Zobacz całą lekcję: http://ed.ted.com/lessons/could-human-civilization-spread-across-the-whole-galaxy-roey-tzezana

Czy nasza cywilizacja może kiedyś rozprzestrzenić się po całej Drodze Mlecznej? Czy opuścimy naszą małą, błękitną planetę, by założyć kolonie na niezliczonych układach gwiezdnych? Te pytania brzmią dość przytłaczająco, ale teoretyczne odpowiedzi na nie zostały wysnute już kilkadziesiąt lat temu. Roey Tzezana przedstawia koncepcję maszyn von Neumanna.

Lekcja: Roey Tzezana, animacja: Eoin Duffy.

Czy ludzka cywilizacja rozprzestrzeni się
kiedyś na całą Drogę Mleczną?

Czy opuścimy naszą małą błękitną planetę,

by założyć kolonie w niezliczonych
układach gwiazdowych?

To pytanie jest raczej przygnębiające.

Istnieje około 300 miliardów gwiazd

w galaktyce, która rozciąga się
na 160 000 lat świetlnych.

Jak dotąd wysłaliśmy jeden
statek kosmiczny poza nasz układ,

mozolnie pokonujący przestrzeń
z 0,006% prędkości światła.

W tym tempie zajęłoby
ponad 2,5 miliarda lat,

aby dostać się z jednego
końca galaktyki na drugi.

Pojawia się też kwestia przeżycia.

Przestrzeń pomiędzy
gwiazdami jest ogromna.

Nie moglibyśmy przeżyć
na większości planet,

potrzebujemy bardzo dużo zasobów.

Ale kilkadziesiąt lat temu naukowcy
odkryli coś teoretycznie możliwego,

co nie tylko pozwala rozprzestrzenić
cywilizację w całej galaktyce,

ale też uczynić to dość szybko,

bez łamania obowiązujących praw fizyki.

Idea oparta jest na pracach
matematyka, Johna von Neumanna,

który zaprojektował maszyny
zdolne do samoreplikacji

i stworzenia nowej generacji siebie.

Zostały później nazwane
maszynami von Neumanna.

W kontekście eksploracji kosmosu

maszyny te można by zbudować Ziemi

i wysłać w kosmos.

Tam te samowystarczalne maszyny
trafiałyby na odległe planety.

Wydobywałyby dostępne
surowce i gromadziły energię,

tworzyły swoje repliki,

wysyłały je na najbliższe planety,

aby kontynuować ten cykl.

W wyniku tego powstałyby
miliony próbników,

rozprzestrzeniających się po kosmosie
niczym kropla atramentu w akwarium.

Naukowcy obliczyli, że jedna taka maszyna,

podróżująca z 5% prędkości światła,

mogłaby się replikować w galaktyce
nawet przez 4 miliony lat.

Może się wydawać, że to długo,

ale biorąc pod uwagę,
że wszechświat ma 14 miliardów lat,

w skali kosmicznej,
to niewiarygodnie szybko,

niczym 2,5 godziny w skali roku.

Stworzenie maszyn von Neumanna
wymagałoby technologii,

która jeszcze nie powstała,

w tym zaawansowanej
sztucznej inteligencji,

miniaturyzacji

i lepszych systemów napędowych.

Jeśli mamy je wykorzystać
do rozesłania ludzi po galaktyce,

potrzebujemy jeszcze jednego
skoku rozwojowego w technice.

Sztucznego hodowania
organizmów biologicznych i ciał

za pomocą surowych materiałów
i informacji genetycznych.

Choć jeśli w ciągu ostatniego miliarda lat

obca cywilizacja stworzyła taką maszynę

i wysłała ją do nas,

nasza galaktyka byłaby
dziś nimi przepełniona.

Gdzie są te wszystkie maszyny?

Niektórzy astronomowie, jak Carl Sagan,

twierdzą, że inteligentni kosmici
w ogóle nie zbudowaliby czegoś takiego.

Łatwo wymknęłoby się spod kontroli,

obdzierając planety do gołego jądra,
aby utrzymać replikację.

Inni biorą brak tych maszyn za dowód,

że albo inteligentne
obce cywilizacje nie istnieją,

albo wymarły, zanim rozwinęły
potrzebne technologie.

Mimo to, ludzie wciąż
wyobrażają sobie, jakby to było,

gdyby oni gdzieś tam istnieli.

Autor science-fiction, David Brin,

pisał o wszechświecie, gdzie istnieje
wiele różnych maszyn von Neumanna,

namnażających się jednocześnie.

Niektóre zaprojektowane,
by powitać młode cywilizacje,

inne, by je znaleźć i zniszczyć,
zanim staną się zagrożeniem.

W powieści Brina "Lungfish"

niektóre maszyny von Neumanna
przyglądają się właśnie Ziemi,

czekając, aż osiągniemy
odpowiedni stopień rozwoju,

zanim wykonają swój ruch.

Na razie mamy tylko ciekawość i teorię.

Ale patrząc następnym
razem na nocne niebo,

pomyślcie o tym, że miliardy
samoreplikujących się maszyn

mogą właśnie przemierzać
galaktykę w naszą stronę.

Jeśli istnieją, jedna z nich
w końcu wyląduje na Ziemi,

a być może już tutaj są.