Czego nauczyłem się po 31 dniach spędzonych pod wodą

W 1963 roku Jacques Cousteau przez 30 dni przebywał w podwodnym laboratorium znajdującym się na dnie Morza Czerwonego, ustanawiając tym samym rekord świata. Tego lata jego wnuk, Fabien Cousteau, pobił ten rekord. Cousteau junior przez 31 dni mieszkał na pokładzie Aquariusa, podwodnego laboratorium badawczego, 14 kilometrów od wybrzeża Florydy. W tym czarującym przemówieniu przedstawia swoją niezwykłą przygodę.

Muszę się do czegoś przyznać.

Jestem uzależniony od przygody

i jako mały chłopiec

wolałem raczej wyglądać za okno i patrzeć

na ptaki na drzewach i na niebo

niż na dwuwymiarową,

zapisaną kredą tablicę,
gdzie czas stoi w miejscu,

a czasami nawet zamiera.

Moi nauczyciele myśleli,

że coś jest ze mną nie tak,
bo nie uważałem na lekcjach.

Nie znaleźli żadnych
szczególnych problemów

poza nieznaczną dysleksją,
ponieważ jestem leworęczny.

Ale nie sprawdzali oni ciekawości świata.

Ciekawość, dla mnie,

polega na naszym kontakcie

ze światem, wszechświatem.

Na dostrzeganiu, co jest za koralowcem
albo kolejnym drzewem

i poznawaniu nie tylko
naszego otoczenia, ale nas samych.

Moje największe marzenie:

chcę zbadać oceany na Marsie,

ale zanim będzie to możliwe,

myślę, że nasze oceany wciąż skrywają

dość sporo sekretów.

Prawdę mówiąc,

jeśli potraktować naszą planetę
jako oazę w kosmosie, którą przecież jest,

i rozpatrzyć ją jako zamieszkane strefy,

ocean reprezentuje 3,4 miliarda
kilometrów sześciennych objętości,

z których zbadaliśmy
mniej niż pięć procent.

Patrzę na to i myślę, cóż,

są przyrządy, które pozwalają wniknąć weń
głębiej, dalej i na dłużej:

łodzie podwodne, zdalnie sterowane
pojazdy podwodne, nawet akwalung.

Ale jeśli zamierzamy
zbadać ostatnie nieznane terytoria

tej planety, musimy tam zamieszkać.

Po prostu, w sensie niedosłownym,
zbudować dom na dnie morza.

Wypełniała mnie wielka ciekawość,

kiedy poszedłem odwiedzić koleżankę z TED,

panią doktor Sylvię Earle.

Może o niej słyszeliście.

Dwa lata temu stacjonowała

w ostatnim podwodnym laboratorium morskim

i starała się je uratować,

złożyła petycję,

by nie zostało rozebrane
i przeniesione na ląd.

Mieliśmy zaledwie około dwunastu
laboratoriów naukowych na dnie morza.

Tylko jedno istnieje nadal:

14 km od brzegu
i 20 metrów pod wodą.

Nazywa się Aquarius.

Aquarius, w pewnym sensie,

jest dinozaurem,

starożytnym robotem przykutym do dna,

Lewiatanem.

Z innej strony, to spuścizna.

Z tą wizytą zdałem sobie sprawę,
że mam mało czasu

jeśli chcę doświadczyć,

jak to jest być akwanautą.

Kiedy płynęliśmy tam,

po wielu miesiącach tortur
i dwóch latach przygotowań,

ta czekająca na naszą wizytę siedziba

była jak nowy dom.

Celem zejścia pod wodę

i życia w tej siedzibie nie było
pozostanie wewnątrz.

Nie chodziło o mieszkanie w czymś
wielkości szkolnego autobusu.

Chodziło o doświadczenie satysfakcji

bycia na zewnątrz,
by włóczyć się, odkrywać,

by lepiej zrozumieć tę oceaniczną rubież.

Odwiedzała nas megafauna.

Ten orleń cętkowany jest powszechnym
widokiem w oceanach.

Pokazuję to zdjęcie dlatego,

że ten konkretny osobnik
przyprowadził ze sobą znajomych

i pomimo tego, iż są one
zwierzętami morskimi,

zaczęły się interesować nami,

nowymi nieznajomymi,
którzy wprowadzili się na ich teren

i robili coś z planktonem.

Badaliśmy różne rodzaje
zwierząt i stworzonek,

a one zbliżały się coraz bardziej,

i dlatego, że byliśmy tam
fizycznie obecni,

te zwierzęta, mieszkańcy rafy koralowej,

zaczęły się do nas przyzwyczajać.

Zwierzęta morskie, które zazwyczaj
przepływają obok, zatrzymały się.

Ten konkretny osobnik pojawiał się

przez wszystkie 31 dni naszej misji.

Misja 31 nie polegała na biciu rekordów.

Chodziło o związek człowieka z oceanem.

Dzięki zasobom spędzonego tam czasu

mogliśmy badać zwierzęta
takie jak rekiny i graniki

w grupach wcześniej niespotykanych.

To jak zobaczenie żyjących
w zgodzie psów i kotów.

Mogliśmy nawet obcować ze zwierzętami

znacznie od nas większymi,

jak ten zagrożony wyginięciem
Granik olbrzymi,

który obecnie zamieszkuje
jedynie archipelag Florida Keys.

Oczywiście, jak każdy sąsiad,

po jakimś czasie, gdy się znudzą,

warczą na nas,

i to wibrowanie jest tak potężne,

że ogłusza ofiarę,
nim zostanie pochłonięta,

w ułamku sekundy.

Ale dla nas to tylko sygnał, że musimy
dać im spokój i wrócić do siedziby.

Nie tu chodziło tylko o przygodę.

Chodziło o coś bardzo ważnego.

Wiele zbadaliśmy
i dzięki dużej ilości czasu,

mogliśmy wykonać trzy lata badań

podczas 31 dni.

W tym konkretnym przypadku,
używaliśmy PAM,

zobaczmy czy powiem to poprawnie,

miernik fluorescencji metodą
pulsacyjnej modulacji amplitudy PAM.

Nasi naukowcy z FIU, MIT

oraz z Uniwersytetu Northeastern

byli w stanie zbadać,
co robią rafy koralowe,

gdy nie ma nas w pobliżu.

Miernik fluorescencji metodą
pulsacyjnej modulacji amplitudy

mierzy fluorescencję korali

w odniesieniu do zanieczyszczeń wody

a także problemów związanych
ze zmianami klimatu.

Użyliśmy także wielu najnowszych urządzeń,

jak ta sonda, którą lubię nazywać
proktologiem gąbek.

(Śmiech)

Sonda ta bada tempo metabolizmu,

w tym konkretnym przypadku
u Xestospongia muta,

odpowiadająca sekwoi w lasach.

Pozwala nam to na znacznie lepszą
ocenę tego, co dzieje się pod wodą

w odniesieniu do kwestii związanych
ze zmianami klimatu

oraz tego, jak dynamika zmian
wpływa na nas na lądzie.

No i wreszcie, przyjrzeliśmy się
relacji drapieżnik-ofiara.

Jest to coś interesującego,

ponieważ, gdy wybijamy pewne drapieżniki

z raf koralowych na całym świecie,

ofiary, czy ryby stanowiące pokarm,
zachowują się całkiem inaczej.

Uświadomiliśmy sobie,

że nie tylko przestają dbać o rafę,

wpadać, zabierać garstkę alg

i wracać z powrotem do domu,

ale rozpraszają się i znikają

z tych konkretnych raf koralowych.

Cóż, podczas tych 31 dni,

zdążyliśmy wyprodukować
ponad dziesięć prac naukowych

na każdy z tych tematów.

Jednak celem przygody
jest nie tylko nauka,

to możliwość podzielenia się
nową wiedzą ze światem,

tak więc, dzięki grupie inżynierów z MIT,

byliśmy w stanie użyć prototypu
kamery o nazwie Edgertronic

by nakręcić wideo w zwolnionym tempie,

aż do 20 tysięcy klatek na sekundę

w malutkim pudełeczku

wartym 3 tysiące dolarów.

Jest ono dostępne dla nas wszystkich.

Ta konkretna kamera daje nam wyobrażenie

o tym, co robią całkiem zwykłe zwierzęta,

ale czego nie jesteśmy w stanie dostrzec.

Pokażę wam krótką prezentację
możliwości tej kamery.

Widać srebrzysty pęcherzyk wydostający się

z naszych kasków.

Daje nam to wyobrażenie

na temat pewnych zwierząt, obok których
siedzieliśmy przez 31 dni,

a na które normalnie
nie zwrócilibyśmy uwagi,

jak na przykład kraby pustelniki.

Używanie najnowszej technologii,

która niekoniecznie
przeznaczona jest do oceanów,

nie zawsze jest łatwe.

Czasami musieliśmy ustawić
kamerę do góry nogami,

zaciągnąć z powrotem do laboratorium

i stamtąd uruchamiać nagrywanie.

Ale daje nam to

możliwość obserwowania i analizowania
pod względem naukowym i technicznym

niesamowitych zachowań,

których ludzkie oko
nie jest w stanie zarejestrować,

jak ten ustonóg,

atakujący swoją ofiarę
w zaledwie 0,3 sekundy.

Ten cios ma moc naboju kalibru .22.

Próbowaliście uchwycić wzrokiem
lecący pocisk? Niemożliwe.

Ale teraz widzimy więcej,

tak jak otwieranie się i zamykanie
Spirobranchus giganteus,

niemożliwe do zarejestrowania przez oko,

albo, w tym przypadku,

rybę zwracającą ziarnka piasku.

(Śmiech)

To prawdziwa molinezja szerokopłetwa

i gdy obserwuje się ją
w czasie rzeczywistym,

nie widać jak rozkłada płetwę,

tak bardzo jest szybka.

Jednym z najcenniejszych
darów, jakie mieliśmy

pod wodą, to WiFi.

Przez 31 dni mogliśmy
w czasie rzeczywistym

połączyć się ze światem z dna oceanu

i dzielić się tymi doświadczeniami.

Tutaj dosłownie rozmawiam
przez Skype'a w klasie

obejmującej 6 kontynentów

oraz około 70 tys. studentów,

z którymi każdego dnia dzieliliśmy się
częścią z tych doświadczeń.

Tutaj właśnie pokazuję zdjęcie

Granika olbrzymiego, leżącego na dnie,

zrobione pod wodą moim smartfonem.

Nigdy wcześniej tego nie widzieliśmy.

Marzę od dniu, w którym
będą istnieć podwodne miasta.

I może, jeśli przekroczymy granice
przygody oraz wiedzy,

i podzielimy się tą wiedzą z innymi,

to będziemy mogli
rozwiązać wszelkie problemy.

Dziadek mawiał:

"Ludzie bronią tego, co kochają".

A tata: "Jak ludzie mogą bronić
tego, czego nie rozumieją?"

Myślałem o tym przez całe moje życie.

Nic nie jest niemożliwe.

Musimy marzyć, musimy być kreatywni

i wszyscy musimy przeżyć przygodę,

by tworzyć cuda
w najczarniejszej godzinie.

Czy to chodzi o zmiany klimatu

czy zwalczanie ubóstwa,

czy oddanie przyszłym pokoleniom

tego, co nie doceniamy i niszczymy,

chodzi także o przygodę.

I kto wie, może powstaną podwodne miasta,

i może niektórzy z was
zostaną w przyszłości akwanautami.

Dziękuję państwu bardzo.

(Brawa)