Tak odzyskamy internet

Dzięki użyciu robota, Edward Snowden opowiada podczas TED2014 o inwigilacji i wolności w internecie. Prawo do prywatności danych wymaga przemyślenia roli internetu w naszym życiu - i praw, którego go strzegą. Mówi: "Wasze prawa mają znaczenie, ponieważ nigdy nie wiadomo, kiedy będziecie ich potrzebować". Wywiad przeprowadza Chris Anderson, gościem specjalnym jest Tim Berners-Lee.

Chris Anderson: Prawa obywateli,

przyszłość internetu.

Chciałbym powitać na naszej scenie

człowieka odpowiedzialnego
za ujawnienie tych informacji.

Ed Snowden.

(Brawa)

Ed jest w odległym miejscu gdzieś w Rosji,

steruje robotem za pomocą laptopa.

Może widzieć to, co widzi robot.

Ed, witamy na scenie TEDa.

Co jesteś w stanie zobaczyć?

Widzę wszystkich.

To niesamowite.

(Śmiech)

Ed, mamy kilka pytań.

W ciągu ostatnich miesięcy
nazywano cię przeróżnie:

donosicielem,

zdrajcą,

bohaterem.

Jakbyś siebie określił?

Każdy zaangażowany w tę debatę

zmagał się z opisaniem mnie

i mojego charakteru.

Nie jest to pytanie,

nad którym bym się zastanawiał.

To, kim jestem, nie ma znaczenia.

Jeśli jestem najgorszym
człowiekiem na ziemi,

możecie mnie nienawidzić i żyć dalej.

Ważne są sprawy, które poruszamy.

Jakiego chcemy rządu,

jakiego internetu,

jakiej chcemy relacji

między ludźmi i społeczeństwami.

Mam nadzieję, że ta debata
wpłynie na te kwestie.

To już zaczyna mieć miejsce.

Gdybym miał opisać się jednym słowem,

nie użyłbym słów "bohater",

"patriota" czy "zdrajca".

Jestem Amerykaninem, jestem obywatelem.

Jak każdy inny.

Aby dać kontekst tym,

którzy nie znają całej historii -

(Brawa)

rok temu o tej porze
pracowałeś jako konsultant

w Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego na Hawajach.

Jako administrator,

miałeś dostęp do ich systemów

i zacząłeś ujawniać pewne poufne dokumenty

wybranym dziennikarzom,

rozpoczynając czerwcowe rewelacje.

Co cię do tego skłoniło?

Wiesz, kiedy pracowałem na Hawajach,

i wcześniej, gdy pracowałem
we wspólnocie wywiadowczej,

widziałem wiele rzeczy,
które budziły mój niepokój.

Robimy wiele dobrych rzeczy
we wspólnocie wywiadu,

rzeczy, które trzeba robić

i które pomagają wszystkim.

Ale czasem posuwamy się za daleko.

Parę rzeczy nie powinno się zdarzyć,

a decyzje podejmowane były potajemnie -

bez świadomości publicznej,

bez publicznej zgody.

Nawet przedstawiciele rządu

nie wiedzieli o tych programach.

Kiedy naprawdę zacząłem
mieć z tym problem,

zacząłem zastanawiać się

nad najbardziej rozsądnym rozwiązaniem,

które przyniosłoby największy pożytek

i najmniejsze ryzyko.

Ze wszystkich rozwiązań,
na które wpadłem -

pójście do Kongresu,

w którym nie było praw ani ochrony prawnej

dla niezależnego pracownika -

kontrahenta, którym byłem -

pociągało za sobą ryzyko zniszczenia
zarówno mnie jak i informacji.

Świat nigdy by się tego nie dowiedział.

Pierwsza Poprawka do Konstytucji

gwarantuje wolność słowa nie bez powodu.

Istnieje, by umożliwić prasie

podważenie decyzji rządu,

ale także pracę z rządem

w celu umożliwienia debaty o tym,

jak informować opinię publiczną
o sprawach wielkiej wagi

bez narażania bezpieczeństwa narodowego.

Pracując z dziennikarzami,

przekazując wszystkie
informacje Amerykanom,

zamiast samemu podjąć decyzje

odnośnie publikacji

odbyliśmy intensywną debatę

z wielkim zaangażowaniem rządu,

która według mnie
była korzystna dla wszystkich.

A ryzyko, którym straszono,

którym zagrał rząd,

nigdy się nie pojawiło.

Nigdy się nie urzeczywistniło.

Nigdy nie było żadnego dowodu,

nawet jednego przykładu realnej szkody.

Dlatego też nie czuję się źle

z powodu decyzji, którą podjąłem.

Pokażę teraz widowni

przykłady ujawnionych
przez Ciebie informacji.

Poproszę o slajd.

Ed, nie wiem, czy widzisz,

ale slajdy są tu.

To slajd z programu PRISM.

Mógłbyś powiedzieć widowni,

co zostało tu ujawnione?

ES: Najprościej zrozumieć czym jest PRISM,

a było trochę niejasności,

poprzez zrozumienie, czym nie jest.

Dużo mówiło się w Stanach
na temat metadanych.

Powtarzano w kółko "to tylko metadane",

i mówiono o konkretnej podstawie prawnej,

o Artykule 215 ustawy Patriot Act.

Pozwala ona na podsłuch
bez posiadania nakazu,

masową inwigilację połączeń
telefonicznych w całym kraju -

rzeczy typu:

z kim się rozmawia,

kiedy

i dokąd podróżuje.

To są wszystko metadane.

W PRISM chodzi o treść.

To program, dzięki któremu

rząd mógł wywoływać naciski
na spółki w Stanach,

delegować je do wykonywania

brudnej roboty dla Agencji.

Mimo że niektóre z nich stawiały opór,

mimo że - chyba Yahoo była jedną z nich -

zakwestionowały to w sądzie przegrały,

ponieważ nigdy nie sądzono
tego na rozprawie jawnej.

Tylko w trybie niejawnym.

Coś, czego byliśmy świadkami,

co wzbudziło mój niepokój
w programie PRISM, to to,

że w rządzie dyskutowano
na ten temat stwierdzając,

że 15 sędziów federalnych

uznało ten program za zgodny z prawem,

ale nie wspominano,

że byli to tajni sędziowie

w tajnym sądzie

opartym na tajnych interpretacjach prawa,

który rozpatrzył 34.000 wniosków

w ciągu 33 lat,

i w ciągu tych 33 lat

odrzucił 11 rządowych wniosków.

To nie są ludzie,

którym chcielibyśmy pozwolić decydować

o roli korporacji
w niezależnym i otwartym internecie.

Slajd, który wyświetlamy podaje daty,

w których firmy technologiczne,
firmy internetowe

rzekomo wstąpiły do tego programu

i kiedy zaczęto zbierać od nich dane.

Firmy te zaprzeczyły współpracy z Agencją.

W jaki więc sposób Agencja
gromadziła informacje?

Slajdy agencji nazywają to

"dostępem bezpośrednim".

Dla analityka Agencji,

pracującego jako analityk wywiadu -

wiecie, namierzanie, chińscy hakerzy

i tego typu sprawy na Hawajach -

oznacza to, że te dane

pochodzą bezpośrednio z ich serwerów.

Nie oznacza,

że przedstawiciele spółek

siedzą w zadymionym pokoju z Agencją,

podejmując zakulisowe decyzje o tym,

jak przekazywać te informacje.

Każda firma rozwiązuje to w inny sposób.

Niektóre są odpowiedzialne.

Inne trochę mniej.

Podsumowując,

jeśli chodzi o źródło tych informacji,

to pochodzą one z tych firm.

Nie są kradzione.

Warto jednak pamiętać,

że mimo iż firmy stawiały opór,

mimo iż żądały nakazów,

chciały pewnego rodzaju

opinii prawnej,

podstawy do obchodzenia się

z danymi użytkowników.

W idzieliśmy artykuły
w Washington Post w zeszłym roku -

które nie były opisywane
w kontekście PRISM -

mówiące, że Agencja włamała się

do centrum wymiany danych

pomiędzy Google a Yahoo.

Więc mimo że te firmy
współpracują z Agencją

w przymuszony,
lecz, oby, legalny sposób,

dla Agencji

nie jest to wystarczające.

Dlatego tak ważne jest,

by firmy ciężko pracowały

i gwarantowały,

że będą reprezentować interes użytkowników

i opowiadać się za ich prawami.

W zeszłym roku widzieliśmy,

że firmy wymienione na slajdach PRISM

wykonały ogromny krok w tym kierunku

i zachęcam, by to kontynuowały.

Co jeszcze powinny zrobić?

Najważniejszą rzeczą,

jaką mogą robić
firmy internetowe w Stanach

bez konsultacji z prawnikami,

to ochrona praw użytkowników
na całym świecie,

umożliwienie szyfrowania SSL

na każdej odwiedzanej stronie.

Dlaczego to ma znaczenie?

Jeśli poszukasz książki
"1984" na Amazonie,

Agencja ma do niej dostęp,

rosyjski wywiad ma do tego dostęp,

chiński,

francuski, niemiecki

wywiad Andory.

Wszyscy mogą to zobaczyć
bo nie jest to szyfrowane.

Amazon.com stanowi światową bibliotekę,

gdzie szyfrowanie
nie tylko nie jest domyślne -

nie można użyć szyfrowania,

przeglądając książki.

To musi się zmienić,

nie tylko w Amazonie, oni nie są jedyni,

ale są świetnym przykładem.

Wszystkie firmy

muszą używać szyfrowania
jako ustawień domyślnych

dla wszystkich użytkowników,

którzy sami nie używają takich opcji.

To przyczyni się
do zwiększenia prywatności

i praw ludzi na całym świecie.

Ed, chodź ze mną.

Chcę Ci pokazać następny slajd. (Brawa)

Ten program nazywa się
"Informator bez granic".

Co to jest?

Muszę przyznać Agencji,

że używa właściwych nazw.

Jest to mój ulubiony kryptonim.

Ten program, Boundless Informant,

Agencja ukryła przed Kongresem.

Kongres zapytał wcześniej Agencję,

czy są w stanie podać im -

nawet przybliżoną -

ilość amerykańskiej komunikacji,

która jest przechwytywana.

Powiedzieli "nie".

Nie mają takich statystyk
i nie mają jak tego mierzyć.

Nie jesteśmy w stanie określić,

ile komunikacji na świecie przechwytujemy,

bo naruszylibyśmy waszą prywatność.

Doceniam troskę,

ale patrząc na ten slajd widać,

że mają taką możliwość,

ona już istnieje.

Jest już w użyciu.

Agencja ma własny system danych,

który namierza obie strony komunikacji

i jeśli widać,

że pochodzi ze Stanów

może poinformować Kongres,

ile jej jest na dzień dzisiejszy.

Boundless Informant pokazuje,

że więcej danych jest namierzanych

o Amerykanach w Ameryce

niż o Rosjanach w Rosji.

Nie wiem, czy taki

powinien być cel Agencji.

Kolejna historia ujawniona
przez Washington Post

na podstawie twoich informacji.

Nagłówek mówił:

"Agencja łamie przepisy
dotyczące danych osobowych

tysiące razy rocznie".

Opowiedz nam o tym.

Słyszeliśmy w zeznaniach
w Kongresie w zeszłym roku,

to niesamowite dla kogoś takiego jak ja,

pochodzącego z Agencji,

kto rzeczywiście widział
wewnętrzne dokumenty,

wie, co w nich jest,

widzieć urzędnika
zeznającego pod przysięgą,

mówiącego, że nie było żadnych nadużyć.

Nie było pogwałcenia przepisów Agencji,

kiedy wiedzieliśmy,
że ten artykuł się zbliża.

Co ciekawe,

Agencja sama naruszała

własne przepisy, własne prawa

tysiące razy w ciągu roku,

w tym jedno zdarzenie,

jedno z 2776 zdarzeń

dotknęło ponad 3000 osób.

Podczas kolejnego

przechwycili wszystkie rozmowy
z Waszyngtonu przez przypadek.

Co ciekawe w tym zdarzeniu,

które nie przykuło za wiele uwagi to fakt,

że było nie tylko 2776 nadużyć.

Dianne Feinstein, szefowa
komisji do spraw wywiadu

w amerykańskim senacie,
nie widziała tego raportu

dopóki Washington Post nie poprosił jej

o komentarz na ten temat.

Dopiero wtedy żądała
i otrzymała od Agencji

jego kopię - nie widziała jej wcześniej.

Jak świadczy o zaniedbaniach

amerykańskiego wywiadu to,

że szefowa senackiej komisji
do spraw wywiadu nie ma pojęcia,

że przepisy są łamane
tysiące razy rocznie?

Jednym z komentarzy,
który pada w tej debacie jest pytanie:

czemu powinniśmy przejmować się

całym tym nadzorem?

Jeśli nie zrobiłeś nic złego,

nie masz się czym przejmować.

Co jest złego w takiej opinii?

Po pierwsze rezygnuje się

z własnych praw.

To powiedzenie sobie

"chyba nie będę ich potrzebował,

będę im ufał, pozbądźmy się praw,

one nie mają żadnego znaczenia,

ci ludzie na pewno postąpią właściwie".

Zadbaj o własne prawa,

bowiem nigdy nie wiesz,
kiedy będziesz ich potrzebować.

Poza tym to kwestia tożsamości kulturowej

nie tylko w Ameryce,

ale w społeczeństwach zachodnich

i społeczeństwach demokratycznych
na całym świecie.

Ludzie powinni mieć możliwość

dzwonienia do własnych rodzin,

wysyłania wiadomości do swoich bliskich,

kupowania książek w sieci,

podróżowania pociągiem,

kupowania biletu na samolot
bez obawy o to,

w jaki sposób te zdarzenia
mogą być ocenione za kilka lat

przez rządowego agenta
z niekoniecznie twojego kraju,

w jaki sposób zostaną przeinaczone

i jak ocenione twoje intencje.

Mamy prawo do prywatności.

Mamy prawo mówiące, że nakazy wydaje się

na podstawie uzasadnionej przyczyny,

ponieważ wiemy,
że powierzanie komukolwiek,

jakiejkolwiek władzy rządowej

całości ludzkiej komunikacji

w tajemnicy i bez nadzoru

jest zbyt wielką pokusą do zignorowania.

Niektórzy ludzie
są wściekli, że to zrobiłeś.

Słyszałem niedawno wypowiedź
Dicka Cheneya, który powiedział,

że Julian Assange był tylko pchłą,

a Edward Snowden to lew,
który odgryzł głowę psu.

Uważa, że popełniłeś jeden

z najgorszych aktów zdrady

w amerykańskiej historii.

Co byś odpowiedział
ludziom, którzy tak uważają?

Dick Cheney to osobna historia.

(Śmiech) (Brawa)

Dziękuję. (Śmiech)

To niesamowite,

gdyż podczas największej
aktywności Juliana Assange

Dick Cheney mówił,

że przyczyni się to
do końca rządów na całym świecie,

że zapali się niebo,

a morza zaczną się gotować.

Teraz porównuje go do ugryzienia pchły.

Powinniśmy być podejrzliwi

wobec takich wyszukanych stwierdzeń

o zagrożeniu bezpieczeństwa narodowego

wypowiadanych przez
tego rodzaju urzędników.

Ale załóżmy, że ci ludzie
naprawdę w to wierzą.

Polemizowałbym, że mają wąskie pojęcie

o bezpieczeństwie narodowym.

Przesłanki ludzi takich, jak Dick Cheney

nie czynią kraju bezpiecznym.

Interes publiczny

nie zawsze idzie w parze
z interesem kraju.

Pójście na wojnę z ludźmi,
którzy nie są twoim wrogiem,

w miejsca nie stanowiące zagrożenia

nie czyni nas bezpiecznymi.

Dotyczy to zarówno Iraku,

jak i internetu.

Internet nie jest wrogiem.

Nasza gospodarka nie jest wrogiem,

Interes amerykański, chiński

i każdej innej firmy, która istnieje

jest częścią naszego społeczeństwa,

częścią naszego
wzajemnie powiązanego świata.

Są więzy braterskie, które nas łączą.

Jeśli je zniszczymy podważymy standardy,

bezpieczeństwo i zasady postępowania,

których wymagają kraje

i obywatele na całym świecie.

Mówi się,

że "ukradłeś" 1,7 miliona dokumentów.

Wydaje się, że tylko kilkaset

zostało do tej pory
ujawnione dziennikarzom.

Czy będzie więcej rewelacji?

Zdecydowanie tak.

Nie ma chyba wątpliwości,

że jedne z najważniejszych dosiesień

dopiero nadejdą.

Podjedź tu,

chciałbym zapytać o tę informację.

Spójrz na to.

Ta historia dla wielu
znawców technologii na tej sali

jest jedną z najbardziej szokujących,

jakie słyszeli w ciągu ostatnich miesięcy.

Chodzi o program "Bullrun".

Możesz wyjaśnić, co to jest?

Znowu należy podziękować
agencji za szczerość.

Nazwę zawdzięcza bitwie
z czasów wojny secesyjnej,

brytyjskim odpowiednikiem jest Edgehill,

czyli bitwa z czasów
angielskiej wojny domowej.

Mają takie nazwy,

ponieważ ich celem
jest własna infrastruktura.

To programy,

dzięki którym Agencja

celowo wprowadza w błąd
partnerów biznesowych.

Mówi im, że to bezpieczne standardy,

że muszą z nią pracować,

aby zabezpieczyć ich systemy,

ale w rzeczywistości

dają tym firmom złe rady,

co powoduje, że obniżają
bezpieczeństwo swoich usług.

Tworzą rozwiązania,
które może wykorzystać

nie tylko Agencja,

ale każdy, kto ma czas i pieniądze

by je poznać, znaleźć, a potem użyć

by mieć dostęp do światowej komunikacji.

To bardzo niebezpieczne,

ponieważ jeśli stracimy standardy,

stracimy zaufanie do szyfrowania SSL,

które było celem programu Bullrun,

będziemy żyć w ogólnie
mniej bezpiecznym świecie.

Nie będziemy mieli dostępu
do naszych banków,

nie będziemy mogli
dokonywać transakcji bez obawy,

że inni ludzie będą je obserować

i wykorzystywać do własnych celów.

Czy te decyzje

potencjalnie mogą narazić Amerykę

na atak cybernetyczny z innych stron?

Oczywiście.

Jednym z problemów

niebezpiecznego dorobku,

jaki widzieliśmy po 11 września jest fakt,

że agencja pełni dwie role.

Jest odpowiedzialna
za działania ofensywne, ataki hakerskie,

ale także działania obronne.

Jej tradycyjnym priorytetem

była defensywa nad ofensywą.

Opiera się na zasadzie,

że amerykańskie tajemnice
mają większe znaczenie.

Jeśli włamiemy się do chińskiej firmy

i wykradniemy ich tajemnice,

jeśli włamiemy się do urzędu w Berlinie

i wykradniemy jego tajemnice,

ma to mniejszą wartość
dla Amerykanów niż pewność,

że Chińczycy nie będą mieli
dostępu do naszych sekretów.

Tak więc zmniejszając
bezpieczeństwo naszych informacji

nie tylko narażają świat na ryzyko,

ale także narażają Amerykę
w sposób fundamentalny.

Własność intelektualna
jest podstawą naszej ekonomii.

Jeśli narazimy ją na ryzyko
z powodu słabego bezpieczeństwa

będziemy za to płacić latami.

CA: Wyliczono, że to opłacalne

jako element walki
Ameryki z terroryzmem.

Z pewnością jest to warte tej ceny.

Jeśli spojrzy się na wyniki,

jakie osiągają te programy
w walce z terroryzmem widać,

że nie jest to uzasadnione.

Nie trzeba wierzyć mi na słowo.

Odbyła się pierwsza jawna sprawa,

pierwsze posiedzenie federalne,
które to badało,

poza niejawnymi ustaleniami,

nazwało te programy Orwelowskimi,

prawdopodobnie niezgodnymi z konstytucją.

Kongres, który ma dostęp

do informacji na ten temat -

a teraz chce je otrzymywać -

stworzył projekt, by je poprawić,

a dwa niezależne panele z Białego Domu,

które przeglądały
te tajne dowody stwierdziły,

że te programy nie zapobiegły

nawet jednemu atakowi terroru

zagrażającemu Stanom Zjednoczonym.

Czy więc rzeczywiście zatrzymujemy
w ten sposób terroryzm?

Czy te programy mają jakąkolwiek wartość?

Myślę że nie, i tak samo sądzą

wszystkie organy amerykańskiego rządu.

Uważasz, że jest inna motywacja

niż walka z terroryzmem?

Przepraszam,
nie dosłyszałem, możesz powtórzyć?

Czy jest głębsza motywacja

niż walka z terroryzmem?

Zasadniczą kwestią jest to,

że terroryzm w świecie wywiadu

nazywa się przykrywką do działania.

Terroryzm wywołuje emocjonalne podejście,

pozwala usprawiedliwić działania władz

i programy, których
nie poparliby w innych okolicznościach.

Agencja prosiła władze o programy takie,

jak Bullrun czy Edgehill już w latach 90.

Prosili FBI o przedstawienie
sprawy przed Kongresem.

FBI poszło do Kongresu
i przedstawiło sprawę.

Kongres i amerykańscy obywatele odmówili.

Powiedzieli, że nie warto
zagrażać gospodarce,

że to wywoła za dużą
szkodę dla społeczeństwa.

Ale po 11 września zobaczyliśmy,
że używali tajemnic,

usprawiedliwiając się
obroną przed terroryzmem

aby używać tych programów w tajemnicy,

bez zgody Kongresu i pytania Amerykanów.

Przed takimi rządami
za zamkniętymi drzwiami

musimy się bronić,

ponieważ zmniejsza to nasze bezpieczeństwo

i nie daje korzyści.

Chodź do mnie na chwilę,

mam osobiste pytanie.

Mówiąc o strachu -

większość ludzi nazwałaby

twoją obecną sytuację
w Rosji dość przerażającą.

Na pewno słyszałeś, co się stało,

co spotkało Bradleya Manninga,

co się dzieje teraz z Chelsea Manning,

był też artykuł w Buzzfeed mówiący o tym,

że są ludzie w wywiadzie,

którzy chcą twojej śmierci.

Jak sobie z tym radzisz?

Jak radzisz sobie ze strachem?

Nie jest tajemnicą,

że są rządy, które pragną mojej śmierci.

Mówiłem to jasno wielokrotnie,

że codziennie chodzę spać myśląc,

co mogę zrobić dla ludzi w Ameryce.

Nie chcę krzywdzić swojego rzadu.

Chcę mu pomóc,

ale jeśli są skłonni całkowicie zignorować

prawo do sprawiedliwego procesu,

są skłonni orzec winę bez procesu,

to musimy działać przeciwko temu

jako społeczeństwo,
przyznając, że to niewłaściwe.

Nie powinniśmy grozić dysydentom.

Nie powinniśmy potępiać dziennikarstwa.

Jeśli mogę się przyczynić
do skończenia z tym,

jestem w stanie to zrobić pomimo ryzyka.

Chciałbym poznać
opinie naszej widowni,

ponieważ wiem, że jest
wiele przeciwstawnych reakcji

na Edwarda Snowdena.

Powiedzmy, że mielibyśmy dwie opcje.

Uznać, że to, co zrobił

było zasadniczo nieodpowiedzialne

i zagroziło Ameryce,

albo że było aktem bohaterstwa

i przyczyniło się do dobra jej

oraz w przyszłości świata.

To dwie opcje, które wam daję.

Jestem ciekaw, kto z was zagłosuje

za pierwszą opcją,

że było to nierozważne postępowanie.

Widzę parę uniesionych rąk.

Kilka się podnosi.

Ciężko jest zagłosować,

gdy człowiek stoi przed nami,

ale widzę, że są takie głosy.

Widzę was. (Śmiech).

Kto głosuje za drugą opcją,

że był to czyn bohaterski?

(Brawa) (Okrzyki)

Można stwierdzić, że jest wiele osób,

które nie zagłosowały,

które nadal się nad tym zastanawiają,

ponieważ wydaje mi się,
że debata wokół Ciebie

nie rozkłada się między
tradycyjne podziały polityczne.

Nie jest to kwestia prawicy czy lewicy,

wersji prorządowej
czy skrajnie liberalnej.

Po części jest to też sprawa pokoleniowa.

Jesteś częścią pokolenia,

które dorastało z Internetem,

i wydaje się, że czujesz się
urażony do żywego

gdy widzisz, że robi się coś,

co może zagrażać Internetowi.

Czy to prawda?

Myślę, że wiele w tym prawdy.

To nie sprawa prawicy czy lewicy.

Nasze podstawowe wolności -

nie myślę tutaj tylko o Amerykanach,

ale o ludziach na całym świecie -

to bezsporna kwestia.

Każdy w nie wierzy.

Zadaniem nas wszystkich jest ich ochrona,

zadaniem ludzi, którzy korzystali

i cieszyli się z wolnego
i dostępnego internetu

jest zachowanie tej wolności,

aby następne pokolenia
mógłby z niej korzystać.

Jeśli nic nie zmienimy,

jeśli nie odważymy się wprowadzić zmian,

które mają zapewnić
bezpieczeństwo internetu

nie tylko nam, ale wszystkim,

stracimy go.

Byłaby to ogromna strata

nie tylko dla nas, ale i dla świata.

CA: Słyszałem podobną opinię

założyciela ogólnoświatowej sieci.

Sir Tim Berners-Lee jest tutaj z nami.

Tim, mógłbyś podejść i coś powiedzieć,

czy mamy mikrofon dla Tima?

(Brawa)

Tim, dobrze Cię widzieć. Zapraszam.

Tak w ogóle za czym jesteś,
zdrajca czy bohater?

Domyślam się, ale...

Tim Berners-Lee:
Mówiłem już o tym szerzej,

ale jeśli mam wybrać pomiędzy tymi dwoma,

głosuję za bohaterem.

Ed, myślę że czytałeś

o propozycji, o której mówił Sir Tim -

nowej karcie swobód,
w celu odzyskania Internetu.

Czy to ma sens?

Oczywiście.
Moje pokolenie i ja dorastaliśmy

nie tylko myśląc o Internecie -

choć dorastałem w erze Internetu

nigdy nie sądziłem,

że będę mieć szanse bronić go

w tak bezpośredni sposób

i uosabiać w taki niezwykły sposób.

Myślę, że jest coś poetyckiego w tym,

że jeden z synów Internetu

stał się mu bliski

na skutek poglądów politycznych.

Myślę, że wielka karta
swobód dla internautów

to coś, czego potrzebujemy.

Musimy umieścić nasze wartości

nie tylko na piśmie,
ale też w strukturze Internetu.

Zachęcam do tego wszystkich -

nie tylko widownię tutaj w Vancouver,

ale ludzi na całym świecie -

zapraszam do przyłączenia się.

Czy masz jakieś pytania do Eda?

Dwa pytania.

Pytanie ogólne -

Ed, czy nadal nas słyszysz?

- Tak, słyszę.
- Wrócił.

Podsłuch na linii

wywołał chwilowe zakłócenia.

(Śmiech)

Agencja też się z tym boryka.

Patrząc z boku i zastanawiając się,

biorąc pod uwagę 25 lat -

co byłoby największym osiągnięciem,

biorąc pod uwagę wszystkie dyskusje

na temat internetu, którego chcemy.

Myśląc o tym, co możemy osiągnąć,

pytanie ogranicza się

tylko do tego, ile
jesteśmy w stanie zainwestować.

Internet, jakim cieszyliśmy się kiedyś,

jest tym, czego nie tylko
chcemy jako naród,

ale tym, czego potrzebują
ludzie na całym świecie

poprzez współpracę i zaangażowanie,

nie tylko technicznie
zaawansowanej części społeczeństwa,

ale jak powiedziałeś,
potrzeba użytkowników,

ludzi na całym świecie, by go promować.

Ludzi, którzy korzystają
z internetu na co dzień,

używając aplikacji społecznościowych,

sprawdzając pogodę,

polegając na nim w różnych sytuacjach.

Nie tylko odzyskamy
Internet, który mieliśmy,

będziemy mieć lepszy Internet,

lepsze teraz i podstawę
do budowania przyszłości,

która będzie lepsza nie tylko
od tego, na co liczyliśmy,

ale i od naszych najśmielszych wyobrażeń.

CA: Minęło 30 lat
od założenia TEDa w 1984.

W trakcie wielu rozmów

przeprowadzonych w tym czasie słyszałem,

że George Orwell się pomylił.

Wielki Brat nas nie obserwuje.

To my, dzięki sieci i jawności,

obserwujemy Wielkiego Brata.

Twoje doniesienia wbiły kołek

w serce tego optymistycznego poglądu,

ale nadal wierzysz,

że można coś z tym zrobić.

I robisz to.

Trzeba przyznać,

że moce Wielkiego Brata
znacznie się zwiększyły.

Był niedawno artykuł prawniczy w Yale,

który opisał tak zwaną
regułę Bankstona-Soltaniego

która zakłada, że nasza
prywatność jest naruszana,

kiedy zdolności rządowego nadzoru

stają się szersze,

i za każdym razem, kiedy tak się dzieje

należy powrócić do tematu
i przywrócić równowagę

naszym prawom do prywatności.

Nie stało się tak, odkąd rządowy nadzór

zwiększył swój zasięg
o kilka rzędów wielkości

i dlatego mamy obecnie taki problem,

ale jest nadzieja,

ponieważ siła jednostek

została zwiększona dzięki technologii.

Jestem żywym dowodem na to,

że jednostka może stawić czoła

najbardziej potężnym przeciwnikom

i najbardziej potężnym
służbom specjalnym na świecie

i wygrać.

Myślę, że to coś,

z czego możemy czerpać nadzieję

i na czym budować,

aby było to dostępne
nie tylko dla ekspertów,

ale dla zwykłych obywateli
na całym świecie.

Dziennikarstwo to nie przestępstwo,

komunikacja to nie przestępstwo.

Nie powinniśmy być obserwowani
w codziennych sytuacjach.

Nie wiem, jak uścisnąć dłoń robotowi,

ale wyobrażam sobie, że to prawa ręka.

Tak niedługo będzie.

Miło było poznać i mam nadzieję,

że mój obraz wyglądał
tak dobrze jak wasz.

Dziękuję, Tim.

(Brawa)

New York Times niedawno wezwał
do ogłoszenia amnestii w twojej sprawie.

Chciałbyś wrócić do Ameryki?

Oczywiście. Nie mam wątpliwości.

Za tym projektem był interes publiczny

oraz zasady,

na których oparte jest dziennikarstwo

w Stanach Zjednoczonych

i na całym świecie.

Myślę, że słowa mediów,

że to wspierają,

że to powinno się było stać,

to ważny argument, ale nie ostateczny.

Myślę, że powinna zadecydować
o tym opinia publiczna.

Ale rząd jednocześnie zasugerował,

że chce pewnego rodzaju umowy.

Chcą, abym ujawnił dziennikarzy,

z którymi pracowałem,

aby powrócić,

Chcę podkreślić,

że nie zrobiłem tego,
aby czuć się bezpiecznie

ale by zrobić to, co słuszne.

Nie zamierzam zaprzestać mojej pracy

dla interesu publicznego,

aby skorzystać samemu.

(Brawa)

W międzyczasie

dzięki internetowi i tej technologii

jesteś tutaj, w Ameryce Północnej,

nie w USA, w Kanadzie.

Jestem ciekaw, jakie to uczucie?

Kanada jest inna niż myślałem.

Znacznie cieplejsza.

(Śmiech)

Misją tych prelekcji są
"idee warte propagowania".

Gdybyś miał to ująć w jednym zdaniu,

co warto teraz propagować?

Myślę, że zeszły rok przypomniał,

że demokracja ginie
za zamkniętymi drzwiami,

ale jednostki rodzą się

za tymi samymi drzwiami

i nie musimy oddawać naszej prywatności,

by mieć dobry rząd.

Nie musimy oddawać naszej wolności

by czuć się bezpiecznie.

Pracując razem możemy mieć

zarówno otwarty rząd i życie prywatne.

Niecierpliwie czekam na współpracę

ze wszystkimi na całym świecie,
by zobaczyć, jak to się urzeczywistnia.

Dziękuję bardzo.

Dziękuję.

(Brawa)