Energetyka jądrowa pomoże nam rozwiązać problem zmiany klimatu

Joe Lassiter interesuje się stworzeniem niezawodnego źródła taniej energii, która byłaby czysta, bezpieczna i wolna od emisji węglowej. Analizując zagadnienia światowej energetyki, Lassiter kładzie nacisk na delikatną kwestię energetyki jądrowej wraz z nowymi planami elektrowni, które mogą z powodzeniem konkurować pod względem rentowności z paliwami kopalnymi. „Możemy sprawić, że energetyka jądrowa będzie bezpieczniejsza i tańsza niż była w przeszłości” - mówi Lassister. „Nadszedł moment, w którym musimy zdecydować się na realizację tej idei”.

Łatwo zapomnieć, że wczorajszej nocy

miliard ludzi zasnął bez dostępu do prądu.

Miliard ludzi.

Kolejne 2,5 mld ludzi zasnęło
bez dostępu do czystej energii

do gotowania i ogrzewania domów.

To są problemy krajów rozwijających się

i łatwo nie czuć empatii
do ludzi tak nam odległych.

Lecz nawet u nas, w krajach rozwiniętych,

widać, jak napięcia zastoju w ekonomii

wpływają na życie ludzi wokół nas.

Całe segmenty ekonomii pełne są ludzi,

którzy stracili nadzieję na przyszłość
i rozpaczają nad teraźniejszością.

Widać to w Brexicie i w kampanii
Sandersa i Trumpa w USA.

Nawet w krajach, które niedawno dołączyły
do grona rozwiniętych, jak Chiny,

widać, jak trudno prezydentowi Xi
zmniejszać liczbę górników,

którzy nie widzą dla siebie przyszłości.

Próbując rozwiązać problemy
rozwiniętego i rozwijającego się świata,

trzeba myśleć o przyszłych krokach
i ich ekologicznych konsekwencjach.

Pracujemy nad tym od 25 lat,
od Rio i protokołów z Kioto.

Nasz ostatni krok to traktat paryski

i zawiązane porozumienie klimatyczne,
ratyfikowane przez wiele krajów.

Mamy nadzieję, że podjęte zobowiązania
okażą się szczere i do zrealizowania,

bo narody samodzielnie określiły,
jakie kroki są w stanie podjąć.

Niestety, niezależne badania prognozujące
skutki wprowadzenia podjętych zobowiązań

pokazują wagę problemu,
przed którym stoimy.

To jest analiza Amerykańskiej
Agencji Informacji Energetycznej

na temat przewidywanych efektów
wdrożenia postanowień paryskich

w latach 2015-2040.

Pokazuje światową emisję CO2
w kolejnych 30 latach.

Zwróćmy uwagę na trzy kwestie.

Po pierwsze, spodziewana światowa emisja
CO2 w ciągu kolejnych 30 lat wzrośnie.

Aby zapanować nad klimatem,
emisja CO2 musiałaby spaść do zera,

ponieważ to kumulacja CO2
odpowiada za globalne ocieplenie.

Wniosek: przegrywamy z paliwami kopalnymi.

Po drugie, największy wzrost emisji CO2
spowodują kraje rozwijające się,

takie jak Chiny, Indie i inne,
w tym RPA, Indonesia, Brazylia,

ponieważ w tych krajach przyjmuje się
styl życia właściwy krajom rozwiniętym,

który na Zachodzie bierzemy za pewnik.

Po trzecie, corocznie 10 gigaton CO2
dostaje się do atmosfery,

a stamtąd do gleby i oceanów.

550 gigaton CO2 znajduje się
w atmosferze już dziś.

Za 30 lat liczba ta
wzrośnie do 850 gigaton,

co prawdopodobnie przyczyni się
do globalnego ocieplenia o 2-4 stopni C,

zakwaszenia oceanów
i wzrostu poziomu mórz.

To obliczenia przygotowane przez ludzi

na podstawie postępowania społeczeństwa.

Do na należy ją zmienić, nie zaakceptować.

Trzeba dobrze ocenić wagę problemu.

Różne narody podejmują różne
decyzje energetyczne

zależnie od posiadanych surowców, klimatu,

ścieżki rozwoju jaką podążają
jako społeczeństwo,

położenia geograficznego

i nasłonecznienia.

Czynników jest wiele
i każdy kraj podejmuje inną decyzję.

Zdumiewający jest wybór
dokonany przez Chiny.

Chiny wybrały węgiel,
z którego nie zrezygnują.

Ameryka ma alternatywę
w postaci gazu ziemnego

dzięki szczelinowaniu hydraulicznemu
i złożom gazu łupkowego.

OECD też ma wybór.

Niemcy są wystarczająco bogate,
aby stosować źródła odnawialne.

Francja i Anglia interesują się
energetyką jądrową.

W Europie Wschodniej dominują
nadal węgiel i gaz ziemny,

także importowany z Rosji,
ze wszystkimi tego konsekwencjami.

Chiny mają mniejszy wybór
i twardszy orzech do zgryzienia.

Aby zrozumieć przywiązanie Chin do węgla,

należy pamiętać o ich najnowszej historii.

Chiny umożliwiły ludziom dostęp
do energii, ale jej nie upowszechniły.

Nie było elektryfikacji wsi,
była urbanizacja.

Tania siła robocza i tania energia
stworzyły eksport,

który dał środki na olbrzymi rozwój.

Zamożność Chin niesłychanie wzrosła
w ciągu ostatnich 30 lat.

W 1980 roku 80% populacji żyło
poniżej granicy skrajnego ubóstwa.

Żyło za mniej niż 1,90 dolara
na osobę dziennie.

Przed 2000 rokiem poniżej granicy ubóstwa
żyło już tylko 20% populacji.

To niezwykły sukces,

choć kosztem wolności obywatelskich,
trudnym do zaakceptowania na Zachodzie.

Wzrost gospodarczy pozwolił
na lepsze odżywianie,

budowę instalacji wodnych i kanalizacji,

skutkując spadkiem zachorowań na biegunkę
kosztem zanieczyszczenia powietrza.

Ale od 1980 roku

główną przyczyną śmierci
jest zatrucie czadem,

bo ludzie nie mają czystej energii
do gotowania i ogrzewania.

Szacuje się, że w 2040 roku

200 milionów Chińczyków

nadal nie będzie miało
dostępu do czystej energii.

Podążają niezwykłą ścieżką.

Indie również zaspokoją potrzeby
energetyczne, spalając węgiel.

Omawiany dokument prognozuje
zużycie węgla w Indiach i szacuje,

że cztery razy więcej energii
weźmie się z węgla

niż ze źródeł odnawialnych.

Nie dlatego, że nie znają alternatyw.

Po prostu bogate kraje mają wybór,

a biedne robią to, co muszą.

Jak zatem zatrzymać emisję CO2 na czas?

Jak zmienić prognozy?

Można je zmienić,
jeśli wystarczy nam woli.

Po pierwsze, należy
myśleć o skali problemu.

Do 2040 roku powstanie od 800 do 1600
elektrowni węglowych.

W tym tygodniu uruchomi się od 1 do 3
elektrowni węglowych o mocy 1 gigawata.

To się dzieje niezależnie od naszej woli,
bo rządy tych krajów uznały,

że tak jest najkorzystniej dla obywateli.

Tak będzie się dziać
dopóki nie znajdzie się alternatywa.

Każda z tych stu elektrowni pochłonie
1-3% globalnego budżetu klimatycznego.

Jeśli codziennie myślisz o tym,
jak przeciwdziałać globalnemu ociepleniu,

pod koniec tygodnia przypomnij sobie,
że właśnie uruchomiono

kolejną elektrownię węglową,

która będzie działać przez 50 lat,
na co nie masz wpływu.

Zapomnieliśmy o słowach Vinoda Khosli,

pochodzącego z Indii
amerykańskiego przedsiębiorcy.

Aby Chiny i Indie zrezygnowały z węgla,
trzeba stworzyć technologię,

która sprosta "chindyjskiemu testowi".

"Chindyjski" odnosi się do obu państw.

Musi być wykonalna,

czyli możliwa do wdrożenia
i aprobowana społecznie.

Musi być skalowalna
i równie wydajna jak paliwa kopalne,

aby miejscowi mogli żyć
na takim poziomie jak my.

Musi być ekonomiczna
bez wsparcia finansowego czy przymusu.

Musi być niezależna, bo nie udałoby się
zastosować jej na odpowiednią skalę,

gdyby te kraje musiały żebrać lub
inne kraje nie chciały z nimi handlować.

dopóki zmiany nie nastąpią.

Obecnie nie ma rozwiązań,
które sprostałyby chindyjskim wymaganiom.

Takie wnioski płyną z prognoz
na najbliższe 30 lat.

Chiny czerpią 800 gigawatów z węgla,

400 gigawatów z energii wodnej,
200 gigawatów energii jądrowej,

oraz około 100 gigawatów
ze źródeł energii odnawialnej.

800 gigawatów z węgla.

Podejmują te inwestycje
z pełną świadomością kosztów

i pełną świadomością potrzeb.

Takie są ich cele do 2040 roku,
chyba że damy im lepszą opcję.

Korzystniejsza opcja musi
spełniać chindyjski test.

Wśród dostępnych nam rozwiązań są dwa,
które są blisko spełnienia wymagań.

Pierwszą jest nowa energetyka jądrowa,
o której zaraz powiem więcej.

To nowa generacja elektrowni,
nad którymi trwają prace.

Ludzie, którzy się tym zajmują, twierdzą,

że uruchomią prototyp do 2025 roku
i produkt docelowy do 2030 roku,

jeśli tylko dostaną szansę.

Drugą alternatywą, z którą można zdążyć,

jest odpowiedniej skali elektrownia
słoneczna wspomagana gazem,

co można wdrożyć od razu,

w przeciwieństwie do baterii,
nad którymi prace jeszcze trwają.

Co ogranicza energetykę jądrową?

Przestarzałe normy i przekonania.

Nie używamy najnowszej wiedzy
na temat zdrowia i radiologii

w debacie publicznej

i w zarządzaniu testami nowych reaktorów.

Trzeba używać najnowszej wiedzy

żeby usprawnić regulacje
przemysłu jądrowego.

Panuje przekonanie, że potrzeba
25 lat i 2 do 5 milionow dolarów,

żeby uruchomić reaktor jądrowy.

To przestarzałe przekonania

związane z historią
powstawania energetyki jądrowej.

Obecnie przedsiębiorcy twierdzą,

że za 5 centów za kilowatogodzinę

mogą dostarczyć 100 gigawatów rocznie,

uruchomić prototyp do 2025,

a prawdziwy produkt do 2030,

jeśli tylko dostaną szansę.

Obecnie właściwie czekamy na cud.

Potrzebny nam wybór.

Jeśli rozwiązanie nie jest
bezpieczne i tanie,

to nie należy go wdrażać.

Chcę, żebyście nie tylko
rozgłaszali tę ideę,

ale pisali do rządów
i organizacji pozarządowch,

żeby dali wam wybór, a nie przeszłość.

Dziękuję bardzo.

(Brawa)