ما به انرژی هسه‌ای برای حل مشکل تغییر آب و هوا نیازمندیم

جو لسیتر یک اندیشمند و سخن گوی صریح است که بر توسعه انرژی‌های تمیز، امن ، مطمئن و ارزان تمرکز کرده است. تحلیل او از واقعیت‌های جهان انرژی بر موضوع حساسیت زای انرژی هسته‌ای متمرکز است که نیروگاه‌هایی با طراحی جدید و از دید اقتصادی قابل رقابت با سوخت‌های فسیلی را هم شامل می‌شود. لسیتر می‌گوید، ما این امکان را داریم تا انرژی هسته‌ای را امن تر و ارزانتر از گذشته کنیم. و اکنون این انتخاب را داریم تا بدنبال آن رویم.

ساده است تا فراموش کنیم که دیشب،

یک میلیارد نفر
بدون دسترسی به برق خوابیدند.

یک میلیارد نفر.

دو و نیم میلیارد نفردسترسی به سوختی تمیز
برای پخت و پز

یا سوختی تمیز برای گرمایش نداشتند.

اینها مشکلات جهان در حال توسعه است.

و برای ما همدلی نکردن

با مردمانی که به نظر از ما دورند
ساده است.

اما حتی در دنیای خودمان،
دنیای توسعه یافته،

ما کشمکش اقتصادهای راکد را میبینیم

که بر زندگی مردم اطراف ما اثر میگذارد.

ما تمامی بخشهای اقتصاد را میبینیم،

جایی که آدمهای درگیر
امیدشان را به آینده از دست دادهاند

و امیدی به امروز ندارند.

ما رای به خروج انگلیس
از اتحادیه اروپا را میبینیم.

در برنامههای ساندرز/ترامپ
در کشورم این را میبینیم.

اما حتی در کشورهایی که اخیرا در آستانه

ورود به جهان توسعه یافته قرار گرفتهاند،

در چین،

ما مشکلی که رئیس جمهور شی
با آن مواجه است را میبینیم

اینکه او شروع به بیکار کردن افراد زیادی
در صنایع معدنی و ذغال سنگ کرده

کسانی که آیندهای برای خود نمیبینند.

وقتی که ما به عنوان یک جامعه
فهمیدیم که چطور

مشکلات جهان توسعه یافته

و مشکلات جهان
در حال توسعه را مدیریت کنیم،

باید نگاه کنیم که چگونه میخواهیم
به سمت جلو حرکت کنیم

و تاثیرات زیست محیطی
این تصمیمات را مدیریت کنیم.

ما ۲۵ سال است که برای حل این مشکلات
کار میکنیم، از زمان ریو،

توافقنامه کیوتو.

آخرین حرکت ما، معاهده پاریس است،

که منتج به توافقنامه آب و هوایی گردید

و توسط ملتهای سرتاسر جهان تصویب شد.

معتقدم که میتوانیم بسیار امیدوار باشیم

که این توافقها، که توافقهایی
از پایین به بالا هستند،

وقتی که خود مردم کارهایی را که
فکر میکنند میتوانند را معین میکنند،

توافقهایی اصیل و آینده نگر
برای بیشتر گروهها میشوند.

موضوع تاسف بار

این است که حالا،
وقتی که به تحلیلهای مستقل

از آنچه که این معاهدات آب و هوایی
باید اجرا کنند، توجه میکنیم.

اندازه مشکلی که در برابرمان است
مشخص میشود.

این ارزیابی آژانس اطلاعات انرژی
ایالات متحده است

از آنچه که در صورت عمل شدن به تعهدات
آب و هوایی اتفاق خواهد افتاد

که در پاریس انجام شد

از حالا تا ۲۰۴۰.

که اساسا انتشار گاز کربنیک در جهان را

در ۳۰ سال آینده نشان میدهد.

سه موضوع وجود دارد که باید توجه
و آن را درک کنید.

یک، انتظار داریم تا
انتشار گاز کربنیک همچنان

برای ۳۰ سال آینده افزایش یابد.

برای کنترل آب و هوا،

انتشارگاز کربنیک واقعا باید

بدلیل انتشار انباشته شدهای که باعث
گرم شدن زمین شده، به صفر برسد.

و این مشخص میکند که ما واقعا
مسابقه را به سوختهای فسیلی میبازیم.

موضوع دومی که باید توجه کنید

این است که بیشتر این رشد
از کشورهای در حال توسعه میآید،

از چین، از هند،
و از بقیه جهان،

که شامل آفریقای جنوبی
و اندونزی و برزیل است،

چون بیشتر این کشورها
مردمانشان را

به سمت سطوح معمولی زندگی هدایت میکنند

که ما در جهان توسعه یافته آن را
بدیهی میدانیم.

آخرین چیزی که باید به آن توجه کنید

این است که هر سال،

حدود ۱۰گیگا تن کربن به جو کره زمین
اضافه میشود،

که در ادامه در اقیانوسها
و زمین وارد میشوند.

و این علاوه بر ۵۵۰ گیگاتنی است که
تا کنون وارد شده است.

و بعد از ۳۰ سال،

ما ۸۵۰ گیگا تن کربن را
در هوا وارد کردهایم،

و این احتمالا برای مدتی طولانی

باعث ادامه افزایش ۲ تا ۴ درجه سانتیگرادی
دمای متوسط سطحی جهان خواهد شد،

ادامه اسیدی شدن اقیانوسها

و ادامه افزایش سطح دریاها.

این یک پیشبینی است که ما
انسانها انجام دادهایم

از اعمال اجتماعی مان،

و وظیفه ما تغییر آن است،
نه قبولش.

اما باید بزرگی مشکل را حس کنیم.

هر ملتی انتخابهای انرژی
خود را انجام میدهد.

این موضوع تابعی از منابع
طبیعیشان است.

تابعی از آب و هوایشان است.

تابعی از مسیر توسعهای است که
به عنوان یک اجتماع طی میکنند.

تابعی از محل آن روی سطح کره
زمین است.

آیا جایی هستند که بیشتر
اوقات تاریک است؟

یا در عرضهای میانی قرار دارند؟

خیلی، خیلی، خیلی چیزها در انتخاب
کشورها نقش دارد،

و هرکدام انتخابی متفاوت میکنند.

اما موضوعی که همه ما باید آن را
درک کنیم

تصمیمی است که چین گرفته .

چین انتخاب کرده،

و خواهد کرد که استفاده از ذغال سنگ
را ادامه دهد.

آیالات متحده راه جایگزینی دارد.

میتواند از گاز طبیعی استفاده کند

در نتیجه اختراع استخراج گازهای سطحی،

که اینجا داریم.

راه جایگزینی ایجاد کردهاند.

سازمان همکاریهای
اقتصادی اروپا انتخابی دارد.

انرژیهای تجدید پذیری دارد که میتواند در
آلمان اجرا شود

چون به اندازه کافی پولش را دارند.

فرانسویها و انگلیسیها علاقهشان
را به انرژی هستهای نشان دادهاند.

اروپای شرقی، همچنان به شدت به گاز طبیعی
و ذغال سنگ وابسته است،

و گاز طبیعی که از روسیه میآید.

با تمام گرفتاریهایش.

چین انتخابهای خیلی کمتری دارد

و کاری بسیار دشوارتر.

اگر به چین توجه کنید و از خودتان بپرسید

چرا ذغال سنگ برایش مهم است،

باید بیاد داشته باشید که که چین
چه کرده است؟

چین مردم را به قدرت رسانده است،
نه قدرت را به مردم.

اما برق رسانی شهری نکرده.

شهری شده است.

از راه نیروی کار ارزان و
انرژی ارزان،

صنایع صادراتی ایجاد کرده

که سرمایه برای رشد اقتصادی
شگرفی شده.

اگر به مسیر چین نگاه کنیم،

همه ما میدانیم که موفقیت
در چین به شدت افزایش یافته.

در ۱۹۸۰، ۸۰ درصد جمعیت

زیر سطح شدید فقر زندگی میکردند،

زیر سطحی که ۱/۹ دلار به ازای هر نفر
در روز درآمد داشته باشند.

در سال ۲۰۰۰، تنها ۲۰ درصد جمعیت چین

زیر فقر شدید زندگی میکردند --

شاهکاری درخور توجه،

مسلما، با هزینههایی در آزادیهای مدنی

که قبولش در دنیای غرب برایمان سخت است.

اما تاثیر تمام این ثروت

منجر شد تا مردم تغذیه بهتری داشته باشند.

اجازه داد تا لولههای آب رسانی
ایجاد شوند.

لولههای فاضلاب تاسیس شوند،

بیماریهای رودهای بشدت کاهش یابند،

در ازای مقداری آلودگی هوای بیرونی.

اما در ۱۹۸۰، و حتی امروز،

بیشتر مرگ میرها در چین ناشی از
آلودگی هوای داخلی است،

چون مردم به سوخت آشپزی و گرمایشی مناسب
دسترسی ندارند.

در واقع در ۲۰۴۰،

هنوز تخمین زده میشود که
۲۰۰ میلیون نفر در چین

به سوخت تمیز برای پخت و پز
دسترسی نخواهند داشت.

کاری بزرگ در ادامه خواهند داشت.

هند هم باید نیازهای مردمش را برآورده کند،

و میخواهد این کار را
با سوزاندن ذغالسنگ انجام دهد.

وقتی به گزارشات سازمان اطلاعات انرژی
در مورد مصرف ذغال سنگ در هند توجه میکنیم،

میبینیم که مصرف انرژی حاصل از
ذغال سنگ در هند چهار برابر

انرژیهای تجدید پذیر است.

و دلیلش این نیست که راه جایگزین
را نمیدانند؛

دلیلش این است که کشورهای ثروتمند
میتوانند هر کاری را میخواهند انجام دهند،

اما کشورهای فقیر کاری که میتوانند
را انجام میدهند.

پس چگونه میتوان مصرف ذغال سنگ
را به موقع متوقف کرد؟

چه کاری میتوان کرد تا پیش بینیهای
روبرویمان را تغییر دهیم؟

چون این پیش بینی ها، تنها وقتی
که اراده کنیم تغییر میکند.

اول از همه، باید به بزرگی مشکل توجه کنیم.

از حالا تا ۲۰۴۰،

۸۰۰ تا ۱۶۰۰ کارخانه جدید که ذغال سنگ
مصرف میکنند در جهان ساخته خواهند شد.

همین هفته، بین یک تا سه کارخانه
ذغال سنکی یک گیگا واتی

در جهان بکار افتاده است.

و این چیزها بدون توجه به آنچه
ما می خواهیم اتفاق میافتد،

چون رهبران کشورها،

خواسته های شهروندانشان را میسنجند،

و بر مبنای منافع شهروندانشان تصمیم
به این کار میگیرند.

و این اتفاق خواهد افتاد مگر آنها راه حل
بهتری داشته باشند.

و هر ۱۰۰ تای این کارخانهها

بین یک تا سه درصد

از بودجه آب و هوایی زمین را صرف میکنند.

پس هر روزی که به خانه میروی و فکر میکنی
که باید کاری برای

گرم شدن اب و هوا بکنی،

در پایان آن هفته، بیاد داشته باش:

کسی یک کارخانه ذغال سنگ را روشن میکند
که قرار است برای ۵۰ سال کار کند

و امکان تغییر را از شما میگیرد.

چیزی که یادمان رفته چیزی است که
وینود خوسلا معمولا میگفت،

مردی با ریشه هندی اما با جسارت
یک سرمایه دار آمریکایی.

و او میگفت، در اوایل سالهای ۲۰۰۰،

که اگر شما بخواهی که چین و هند را
از سوختهای فسیلی جدا کنی،

باید فناوری را خلق کنی که در
آزمایش «چیندیا» موفق شود،

« چیندیا» اتصال این دو جهان است.

قبل از هرچیز باید شدنی باشد،

یعنی از لحاظ فنی، بتوانند آن را در
کشورهایشان پیاده کنند،

و توسط مردم کشورهایشان هم
پذیرفتنی باشد.

دوم، باید فناوری باشد که از لحاظ
اندازه مقیاس پذیر باشد،

و بتواند همان مزایایی را ایجاد کند

با همان زمانبندی که سوختهای فسیلی
ایجاد میکنند،

تا آنها هم بتوانند مثل ما
از مزایای زندگی بهره مند شوند.

و سوم اینکه، باید اقتصادی باشد

بدون یارانه و اجبار.

باید روی پای خودش بایستد؛

ممکن نیست برای این همه آدم ایجاد شود

اگر در واقع،
آن کشورها مجبور به گدایی شوند

یا یک کشور خارجی به آنها بگوید،
« با شما معامله نمیکنم»،

تا این فناوری جدید را بدست آوری.

اگر به آزمایش چیندیا توجه کنید،

خلاصهاش این است که ما راه حل
جایگزینی برای این آزمایش پیدا نکردیم.

این چیزی است که گزارش سازمان اطلاعات انرژی
به ما میگوید.

چین مشغول ساخت
۸۰۰ گیگاوات با ذغال سنگ است،

۴۰۰ گیگا وات نیروگاههای آبی،

و حدود ۲۰۰ گیگاوات انرژی هستهای،

و اگر ان را از دید انرژی هم وزن کنیم،
و با زمان باردهی یکسان گنیم،

حدود ۱۰۰ گیگاوات از انرژیهای
تجدید پذیر.

۸۰۰ گیگاوات از ذغال سنگ.

آنها هزینه انجام این کار را از هر کس دیگری
بهتر میدانند،

نیاز به آن را
از هر کشور دیگری بهتر میدانند.

اما این هدف گذاری آنها برای ۲۰۴۰ است

مگر اینکه ما انتخاب بهتری
را برایشان فراهم کنیم.

اگر بخواهیم انتخاب بهتری به آنها بدهیم،

باید با آزمایش چیندیا همخوان باشد.

اگر به تمامی جایگزینهایی که وجود دارد
توجه کنی،

تنها دو گزینه نزدیک به این انتخاب هستند.

اولی محدوده انرژیهای هستهای جدید است
که چند لحظه دیگر دربارهاش صحبت میکنم.

این نسل جدیدی از نیروگاههای هستهای است
که هنوز در حال طراحی هستند

در اطراف جهان،

و آنهایی که مشغول
تحقیق رویشان هستند میگویند

میتوانیم نمونه آزمایشی آنها را
تا ۲۰۲۵ بسازیم

و در اندازه واقعی تا ۲۰۳۰،
اگر به ما اجازه دهند.

دومین گزینه که به موقع میتواند ایجاد شود

نیروگاه خورشیدی عمومی
با پشتیبانی گاز طبیعی است،

که امروزه میتوانیم استفاده کنیم،

با توجه به باطریهایی
که هنوز تحت توسعه هستند.

پس چه چیزی مانع انرژی هستهای جدید است؟

قوانین تاریخ مصرف گذشته
و تفکرات دیروزی.

ما هنوز به تفکر علمی نوین در مورد
ایمنی مواد رادیواکتیو عادت نکردهایم

تا بدانیم که چطور
آن را با اجتماع در میان گذاریم

و آزمایش راکتورهای هستهای
جدید را مدیریت کنیم.

ما دانش علمی جدیدی داریم که
به استفاده از آن نیازمندیم

تا بتوانیم مقررات صنایع هستهای را
بهبود بخشیم.

دومین موضوع این است که ما پیش فرضی داریم

که این کار ۲۵ سال زمان
و ۲ تا ۵ میلیارد دلار هزینه دارد

تا یک نیروگاه هستهای را توسعه دهیم.

این ناشی یک پیش فرض تاریخی و نظامی

از جایگاهی است که
انرژی هستهای در آن ایجاد شده.

افراد پرجرئت در این انرژیهای
هستهای نوین میگویند

که میتوانند هرکیلو وات ساعت
را با قیمت ۵ سنت تولید کنند؛

و سالانه تا ۱۰۰ گیگاوات تامین نمایند؛

نمونه آن را تا ۲۰۲۵ تحویل دهند؛

و اندازه واقعی را تا ۲۰۳۰ تحویل دهند،

تنها اگر به آنها اجازه دهیم.

الان، اساسا ما منتظر یک معجزه هستیم.

چیزی که نیاز داریم یک انتخاب است.

اگر نتوانند آن را امن کنند،
اگر نتوانند ارزانش کنند،

نباید اجرا شود.

اما کاری که میخواهم شما انجام دهید
پیش بردن این نظر نیست،

اما به رهبرانتان بنویسید،

برای مدیران سازمانهای
غیر انتفاعیتان بنویسید،

و بگویید تا به شما حق انتخاب دهند،

نه آنچه گذشته است.

خیلی از شما متشکرم.

( تشویق حضار )