Ρομπότ με «ψυχή»

Τι είδους ρομπότ φτιάχνει ένας σχεδιαστής κινούμενης εικόνας / μουσικός της τζαζ / ρομποτιστής; Παιχνιδιάρικα, αντιδραστικά, περίεργα. Ο Γκάι Χόφμαν δείχνει μια μικρή ταινία με την οικογένειά του από ασυνήθιστα ρομπότ -- που συμπεριλαμβάνει δύο μουσικά ρομπότ που τους αρέσει να τζαμάρουν με ανθρώπους. (Βιντεοσκοπημένο στο TedxJaffa.)

Η δουλειά μου είναι ο σχεδιασμός,
η δημιουργία και η μελέτη

ρομπότ που επικοινωνούν
με ανθρώπους.

Αυτή η ιστορία δεν ξεκινά με ρομποτική,

ξεκινάει με την κινούμενη απεικόνιση.

Όταν πρωτοείδα το «Luxo Jr.» της Pixar,

με κατέπληξε το πόσο συναίσθημα

μπορούσαν να βάλουν σε κάτι

τόσο απλό όσο μια λάμπα γραφείου.

Κοιτάξτε τα -- στο τέλος της ταινίας

νιώθεις πράγματι κάτι για δύο έπιπλα.

(Γέλια)

Είπα, πρέπει να μάθω
πώς να το κάνω αυτό.

Οπότε πήρα μια πολύ κακή απόφαση
για την καριέρα μου.

Και έτσι έμοιαζε η μαμά μου όταν το έκανα.

(Γέλια)

Άφησα μια βολική δουλειά τεχνολογίας
στο Ισραήλ

σε μια καλή εταιρεία λογισμικού
και μετακόμισα στη Νέα Υόρκη

για να σπουδάσω κινούμενη απεικόνιση.

Εκεί έμεινα

με συγκατοίκους, σε μια υπό κατάρρευση
πολυκατοικία στο Χάρλεμ.

Δεν μιλάω μεταφορικά,

το ταβάνι όντως κατέρρευσε μια μέρα

στο σαλόνι μας.

Όποτε είχαν στις ειδήσεις
οικοδομικές παραβάσεις στη Νέα Υόρκη,

το ρεπορτάζ γινόταν
μπροστά από το κτίριό μας.

Ως κάποιο είδος παρασκηνίου για να δείξουν
πόσο άσχημα είναι τα πράγματα.

Τη μέρα πήγαινα στη σχολή και το βράδυ

καθόμουν και σχεδίαζα καρέ-καρέ
με μολύβι κινούμενες εικόνες.

Και έμαθα δύο αναπάντεχα πράγματα --

ένα από αυτά ήταν ότι

όταν θες να προκαλέσεις συναισθήματα,

δεν μετράει τόσο το πώς φαίνεται κάτι,

όλα βασίζονται στην κίνηση
-- στον συγχρονισμό

της κίνησης του αντικειμένου.

Και το δεύτερο ήταν κάτι που μας είπε
ένας καθηγητής μας.

Αυτός έφτιαξε το κουνάβι
στην Εποχή των Παγετώνων.

Είπε:

«Ως σχεδιαστής κινουμένων σχεδίων,
δεν είσαι σκηνοθέτης, αλλά ηθοποιός.»

Οπότε, αν θες να βρεις τη σωστή κίνηση
για κάποιο χαρακτήρα,

μην το σκέφτεσαι, χρησιμοποίησε
το σώμα σου για να το βρεις --

στάσου μπροστά σε έναν καθρέφτη,
αναπαράστησέ το

μπροστά σε μια κάμερα -- ό,τι χρειάζεσαι.

Και μετά πρόσθεσέ το στον χαρακτήρα σου.

Ένα χρόνο μετά, βρέθηκα στο ΜΙΤ

στην ομάδα ρομποτικής ζωής,
μία από τις πρώτες ομάδες

που ερευνούσαν τις σχέσεις μεταξύ
ανθρώπων και ρομπότ.

Ονειρευόμουν ακόμα να φτιάξω

μια πραγματική, φυσική λάμπα Luxo Jr.

Αλλά είδα ότι τα ρομπότ
δεν κινούνταν καθόλου

με αυτόν τον ενδιαφέροντα τρόπο
που είχα συνηθίσει

από τις σπουδές μου
στην κινούμενη απεικόνιση.

Αντιθέτως, ήταν όλα --

πώς να το θέσω, ήταν όλα κάπως ρομποτικά.

(Γέλια)

Και σκέφτηκα, τι θα γινόταν αν έπαιρνα
ό,τι έμαθα στη σχολή

και το χρησιμοποιούσα για να σχεδιάσω
τη δική μου ρομποτική λάμπα γραφείου.

Οπότε πήγα και σχεδίασα καρέ-καρέ,

προσπαθώντας να κάνω αυτό το ρομπότ

όσο πιο κομψό και ενδιαφέρον γινόταν.

Εδώ βλέπετε το ρομπότ
να επικοινωνεί μαζί μου

σε μια επιφάνεια εργασίας.

Στην ουσία επανασχεδιάζω το ρομπότ, ώστε

εν αγνοία του,

τρόπον τινά, βοηθώντας εμένα
σκάβει τον τάφο του.

(Γέλια)

Δεν ήθελα να είναι τόσο,
μια μηχανική συσκευή

που μου δίνει φως,

όσο ένας χρήσιμος,
κάπως ήσυχος μαθητευόμενος

που είναι πάντα εκεί όταν τον χρειάζεσαι
και δεν παρεμβαίνει.

Όταν, για παράδειγμα, ψάχνω μια μπαταρία
και δεν μπορώ να τη βρω,

θα μου δείξει διακριτικά
πού είναι η μπαταρία.

Οπότε μπορείτε να δείτε
τη σύγχυσή μου εδώ.

Δεν είμαι ηθοποιός.

Θέλω να παρατηρήσετε πώς η ίδια
μηχανική συσκευή μπορεί σε κάποιο σημείο,

μόνο από τον τρόπο που κινείται,
να φανεί ευγενική και στοργική --

και σε άλλη περίπτωση
να φανεί βίαιη και εχθρική.

Και είναι η ίδια συσκευή,
απλά η κίνηση αλλάζει.

Ηθοποιός: «Θέλεις να μάθεις κάτι;
Ε, θέλεις να μάθεις κάτι;

Ήταν ήδη νεκρός!

Απλά ήταν ξαπλωμένος εκεί, με μάτια θολά!»

(Γέλια)

Αλλά η κομψή κίνηση αποτελεί μόνο
ένα εξάρτημα ολόκληρης αυτής της συσκευής

που λέγεται αλληλεπίδραση
ανθρώπου - ρομπότ.

Τότε έκανα το διδακτορικό μου,

δούλευα πάνω στη συνεργασία
ανθρώπου με ρομπότ,

ομάδες ανθρώπων και ρομπότ
που δουλεύουν μαζί.

Μελετούσα τη μηχανική,

την ψυχολογία,
τη φιλοσοφία της συνεργασίας.

Και την ίδια στιγμή βρέθηκα

σε μια δική μου κατάσταση συνεργασίας

με έναν καλό μου φίλο που είναι εδώ.

Σε αυτή την κατάσταση μπορούμε εύκολα
να φανταστούμε ρομπότ

στο κοντινό μέλλον να βρίσκονται μαζί μας.

Ήταν μετά από κάποιο Σέντερ Πέσαχ.

Διπλώναμε πολλές πτυσσόμενες καρέκλες

και ήμουν έκπληκτος με το πόσο γρήγορα
βρήκαμε το ρυθμό μας.

Ο καθένας έκανε το δικό του κομμάτι.

Δε χρειάστηκε να χωρίσουμε
τις δουλειές μας.

Δε χρειάστηκε
να επικοινωνήσουμε λεκτικά γι' αυτό.

Απλά συνέβη.

Και σκέφτηκα,

οι άνθρωποι και τα ρομπότ
δεν είναι καθόλου έτσι.

Όταν επικοινωνούν
οι άνθρωποι με τα ρομπότ,

είναι πιο πολύ σαν παιχνίδι σκάκι.

Ο άνθρωπος κάνει κάτι,

το ρομπότ αναλύει ότι έκανε ο άνθρωπος,

το ρομπότ αποφασίζει τι να κάνει μετά,

το σχεδιάζει και το κάνει.

Τότε ο άνθρωπος περιμένει
να ξαναέρθει η σειρά του.

Είναι περισσότερο σαν το σκάκι

και αυτό είναι λογικό
γιατί το σκάκι είναι υπέροχο

για τους μαθηματικούς
και τους πληροφορικούς.

Όλα έχουν να κάνουν
με την ανάλυση πληροφοριών,

τη λήψη αποφάσεων και τον σχεδιασμό.

Δεν ήθελα το ρομπότ μου
να είναι ένας παίκτης του σκάκι,

το ήθελα πιο δραστήριο,

να κλικάρει και να δουλεύει ταυτόχρονα.

Οπότε πήρα τη δεύτερη χειρότερη απόφαση
για την καριέρα μου:

αποφάσισα να σπουδάσω
υποκριτική για ένα εξάμηνο.

Διέκοψα το διδακτορικό μου,
πήγα σε μαθήματα υποκριτικής.

Συμμετείχα και σε ένα θεατρικό,

ελπίζω να μην υπάρχει
κανένα βίντεο με αυτό ακόμα.

Πήρα όποιο βιβλίο μπορούσα
να βρω για την υποκριτική,

ακόμη και ένα από τον 19ο αιώνα
που βρήκα από τη βιβλιοθήκη.

Ήμουν πραγματικά έκπληκτος γιατί
το όνομά μου ήταν το δεύτερο στη λίστα --

το προηγούμενο όνομα ήταν από το 1889.
(Γέλια)

Και το βιβλίο αυτό περίμενε
σχεδόν 100 χρόνια

για να το ανακαλύψει
ξανά κάποιος για τη ρομποτική.

Αυτό το βιβλίο δείχνει στους ηθοποιούς

πώς να κουνήσουν κάθε μυ στο σώμα τους

για να τον ταιριάξουν με κάθε είδους
συναίσθημα που θέλουν να εκφράσουν.

Αλλά η πραγματική αποκάλυψη έγινε

όταν έμαθα για τη μέθοδο Στράσμπεργκ.

Έγινε πολύ δημοφιλής τον 20ό αιώνα.

Η μέθοδος αυτή έλεγε πως δεν χρειάζεται
να σχεδιάζεις κάθε μυ στο σώμα σου.

Αντίθετα, πρέπει να χρησιμοποιείς το σώμα σου
για να βρεις τη σωστή κίνηση.

Πρέπει να χρησιμοποιείς
τη μνήμη των αισθήσεών σου

για να αναπαραστήσεις τα συναισθήματα
και να σκεφτείς κάπως

με το σώμα σου
για να βρεις τη σωστή έκφραση.

Αυτοσχεδίασε, βάλε απέναντί σου
τον συμπρωταγωνιστή σου.

Αυτό έγινε την περίοδο
που διάβαζα για αυτή την τάση

στη γνωστική ψυχολογία που λέγεται
ενσωματωμένη γνωστική.

Που επίσης μιλάει για τις ίδιες ιδέες --

χρησιμοποιούμε το σώμα μας
για να σκεφτούμε,

δε σκεφτόμαστε μόνο με το μυαλό μας
και δεν κινούμαστε μόνο με το σώμα μας,

αλλά το σώμα μας
ανατροφοδοτεί το μυαλό μας

για να παραγάγει τον τρόπο
που συμπεριφερόμαστε.

Ήταν σαν αστραπή.

Επέστρεψα στο γραφείο μου.

Έγραψα ένα άρθρο
-- που δεν εκδόθηκε ποτέ με τίτλο

"Μαθήματα Υποκριτικής
για την Τεχνητή Νοημοσύνη".

Πέρασε ακόμα ένας μήνας

για να κάνω τότε το πρώτο θεατρικό έργο

με έναν άνθρωπο και ένα ρομπότ
να παίζουν μαζί.

Αυτό είδατε πριν με τους ηθοποιούς.

Σκέφτηκα,

πώς μπορούμε να φτιάξουμε ένα μοντέλο
τεχνητής νοημοσύνης --

υπολογιστή, υπολογιστικό μοντέλο --

που θα διαμορφώσει μερικές από αυτές
τις ιδέες αυτοσχεδιασμού,

λήψης ρίσκων, λήψης ευκαιριών,

ακόμη και δημιουργίας λαθών.

Ίσως να μπορεί να λειτουργήσει
για καλύτερους ρομποτικούς συνεργάτες.

Δούλεψα, λοιπόν,
για καιρό με αυτά τα μοντέλα

και τα υλοποίησα σε έναν αριθμό ρομπότ.

Εδώ βλέπετε ένα πρώιμο παράδειγμα,

τα ρομπότ προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν
την προσωποποιημένη τεχνητή νοημοσύνη,

ώστε να ταιριάξουν στις κινήσεις μου
όσο το δυνατόν περισσότερο,

περίπου σαν ένα παιχνίδι.

Ας το δούμε.

Βλέπετε, όταν το κοροϊδεύω, ξεγελιέται.

Μοιάζει λίγο με αυτό που βλέπετε
τους ηθοποιούς να κάνουν

όταν προσπαθούν να μοιάσουν μεταξύ τους.

για να βρεθεί ο σωστός συγχρονισμός.

Έπειτα, έκανα ένα άλλο πείραμα

έβαλα απλούς ανθρώπους να χρησιμοποιήσουν
τη ρομποτική λάμπα γραφείου

και να δοκιμάσουν την ιδέα
προσωποποιημένης τεχνητής νοημοσύνης.

Οπότε χρησιμοποίησα δύο είδη εγκεφάλου
για το ίδιο ρομπότ.

Το ρομπότ είναι η ίδια λάμπα που είδατε,
και της έβαλα δύο εγκεφάλους.

Για τους μισούς ανθρώπους,

έβαλα τον παραδοσιακό
υπολογίσιμο ρομποτικό εγκέφαλο.

Περιμένει τη σειρά του,
αναλύει τα πάντα, σχεδιάζει.

Ας τον πούμε υπολογίσιμο εγκέφαλο.

Ο άλλος έμοιαζε περισσότερο
στους ηθοποιούς, έπαιρνε ρίσκα.

Ας τον πούμε περιπετειώδη εγκέφαλο.

Μερικές φορές αντιδρά χωρίς να ξέρει
ό,τι πρέπει να ξέρει.

Μερικές φορές κάνει λάθη και τα διορθώνει.

Και τους έβαλα να κάνουν
μια πολύ βαρετή εργασία

που πήρε σχεδόν 20 λεπτά,

έπρεπε να δουλέψουν μαζί.

Έμοιαζε κάπως με εργοστασιακή δουλειά

όπου κάνεις επανειλημμένα το ίδιο πράγμα.

Ανακάλυψα πως άρεσε πολύ

το περιπετειώδες ρομπότ.

Πίστεψαν πως ήταν πιο έξυπνο,

πιο αφοσιωμένο, καλύτερο μέλος της ομάδας,

συνέβαλε στην επιτυχία
της ομάδας περισσότερο.

Το αποκαλούσαν ακόμα, «αυτός» και «αυτή»,

ενώ όσοι είχαν τον υπολογίσιμο εγκέφαλο
το έλεγαν «αυτό».

Κανείς δεν το αποκάλεσε «αυτός» ή «αυτή».

Όταν το συζήτησαν μετά την εργασία

με τον περιπετειώδη εγκέφαλο,

έλεγαν «Στο τέλος γίναμε φίλοι
και κάναμε πνευματικό "κόλλα το"».

Ό,τι και αν σημαίνει αυτό.

(Γέλια)
Ακούγεται επίπονο.

Ενώ όσοι είχαν υπολογισμένο εγκέφαλο,

έλεγαν πως ήταν
σαν τεμπέλης μαθητευόμενος.

Έκανε απλά ότι έπρεπε
να κάνει και τίποτα άλλο.

Σχεδόν αυτό που περιμένει ο κόσμος
να κάνουν τα ρομπότ,

οπότε εξεπλάγην που είχαν
υψηλότερες προσδοκίες από τα ρομπότ,

σε σχέση με ό,τι σκέφτονταν
οι ρομποτικοί ότι πρέπει να κάνουν.

Με κάποιον τρόπο, σκέφτηκα,
ίσως είναι ο καιρός --

όπως άλλαξε
η μέθοδο Στράσμπεργκ τον τρόπο

που σκέφτονταν οι άνθρωποι τον 19ο αιώνα,

που πήγαν από τον πιο υπολογίσιμο,

σχεδιασμένο τρόπο συμπεριφοράς

σε έναν πιο διαισθητικό, ριψοκίνδυνο,
προσωποποιημένο τρόπο συμπεριφοράς.

Ίσως ήρθε η ώρα για τα ρομπότ

να κάνουν το ίδιο είδος επανάστασης.

Λίγα χρόνια αργότερα,

στην επόμενη ερευνητική δουλειά μου στο
Ινστιτούτο Τεχνολογίας Τζόρτζια, Ατλάντα

δούλευα με μια ομάδα

με ρομποτικούς μουσικούς.

Και σκέφτηκα, μουσική, το τέλειο μέρος

για να παρατηρήσεις
τη συνεργασία, την οργάνωση,

το συγχρονισμό, τον αυτοσχεδιασμό --

είχαμε αυτό το ρομπότ
που έπαιζε μαρίμπα.

Το μαρίμπα, για όσους ήταν σαν και μένα,

ήταν ένα τεράστιο ξυλόφωνο.

Όταν το κοιτούσα,

κοιτούσα και άλλες δουλειές
αυτοσχεδιασμού ανθρώπου-ρομπότ --

ναι, υπάρχουν και άλλες
τέτοιες δουλειές αυτοσχεδιασμού --

ήταν επίσης λίγο σαν παιχνίδι σκάκι.

Ο άνθρωπος έπαιζε,

το ρομπότ ανέλυε τι κίνηση είχε γίνει

και αυτοσχεδίαζε την κίνησή του.

Οι μουσικοί το αποκαλούν
αλληλεπίδραση της ερωτοαπάντησης

και ταιριάζει επίσης πολύ στα ρομπότ
και την τεχνητή νοημοσύνη.

Σκέφτηκα ότι αν χρησιμοποιήσω
τις ιδέες που είχα

για το θεατρικό έργο
και τις συνεργατικές μελέτες,

ίσως να μπορώ να κάνω
τα ρομπότ να τζαμάρουν μαζί

όπως μια μπάντα.

Όλοι ανταλλάσσουν ρίμες,
κανείς δε σταματάει λεπτό.

Οπότε προσπάθησα να κάνω
τα ίδια με τη μουσική,

όπου το ρομπότ δεν γνωρίζει
τι πρόκειται να παίξει.

Κουνάει κάπως το σώμα του

και βρίσκει ευκαιρίες να παίξει

και κάνει αυτό που με έμαθε
ο δάσκαλος της τζαζ όταν ήμουν 17.

Είπε, όταν αυτοσχεδιάζεις,

κάποιες φορές δεν ξέρεις τι κάνεις,

αλλά το κάνεις.

Οπότε, προσπάθησα να φτιάξω ένα ρομπότ

που δεν ξέρει ακριβώς τι κάνει, αλλά το κάνει.

Οπότε ας δούμε μερικά δευτερόλεπτα
αυτής της παράστασης.

Όπου το ρομπότ ακούει τον άνθρωπο-μουσικό

και αυτοσχεδιάζει.

Μετά δείτε επίσης πώς ο άνθρωπος-μουσικός

αντιδρά σε ό,τι κάνει το ρομπότ

και βελτιώνεται από τη συμπεριφορά του.

Και κάπου μπορεί ακόμα και να εκπλαγεί
από ό,τι σκαρφίστηκε το ρομπότ.

(Μουσική)

(Χειροκροτήματα)

Οι μουσικοί δεν βγάζουν απλώς νότες,

αλλιώς δεν θα πήγαινε ποτέ κανένας
να δει μια παράσταση.

Οι μουσικοί επικοινωνούν
και με το σώμα τους,

με τα άλλα μέλη της μπάντας, με το κοινό,

χρησιμοποιούν το σώμα τους
για να εκφράσουν τη μουσική.

Και σκέφτηκα, έχουμε ήδη
ένα ρομπότ-μουσικό στη σκηνή,

γιατί να μην το κάνουμε άρτιο μουσικό;

Και άρχισα να σχεδιάζω
ένα κοινωνικοποιημένο εκφραστικό κεφάλι

για το ρομπότ.

Το κεφάλι δεν ακουμπάει το μαρίμπα,

απλά εκφράζει τη μουσική.

Έχω μερικά σχέδια σε χαρτοπετσέτα
από ένα μπαρ στην Ατλάντα

που ήταν σε επικίνδυνο σημείο,
ακριβώς ανάμεσα

στο εργαστήριο και το σπίτι μου.
(Γέλια)

Κατά μέσο όρο, περνούσα

τρεις με τέσσερις ώρες τη μέρα εκεί.

Νομίζω.
(Γέλια)

Επέστρεψα στα εργαλεία μου
και προσπάθησα να σκεφτώ

όχι απλά πώς θα ήταν ένα ρομπότ-μουσικός,

αλλά περισσότερο πώς θα κινούνταν.

Για να δείξω ότι δεν του αρέσει αυτό
που παίζει ο άλλος άνθρωπος --

και ίσως να δείξω ποιο ρυθμό νιώθει

εκείνη τη στιγμή.

Στο τέλος είχαμε τα χρήματα να φτιάξουμε
αυτό το ρομπότ, πράγμα που ήταν καλό.

Θα σας δείξω τώρα
το ίδιο είδος παράστασης,

αυτή τη φορά
με ένα κοινωνικά εκφραστικό κεφάλι.

Παρατηρήστε κάτι --

πώς το ρομπότ μας δείχνει πραγματικά

το ρυθμό που πιάνει από τον άνθρωπο.

Δίνουμε επίσης στον άνθρωπο την αίσθηση
ότι το ρομπότ ξέρει τι κάνει.

Και πώς αλλάζει τον τρόπο που κινείται

μόλις αρχίζει το δικό του σόλο.

(Μουσική)

Τώρα με κοιτάζει
για να βεβαιωθεί ότι ακούω.

(Μουσική)

Κοιτάξτε την τελευταία συγχορδία
του κομματιού ξανά,

τώρα το ρομπότ επικοινωνεί
με το σώμα του

όταν κάνει τα δικά του.

Όταν είναι έτοιμο

να συγχρονίσει
την τελευταία συγχορδία με μένα.

(Μουσική)

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ.
Εύχομαι να βλέπετε πόσο αυτό δεν --

κατά πόσο αυτό το σημείο του σώματος
που δεν αγγίζει το όργανο

στην ουσία βοηθάει τη μουσική παράσταση.

Κάποια στιγμή, είμαστε στην Ατλάντα,
οπότε προφανώς κάποιος ράπερ

θα έρθει στο εργαστήριό μας.

Και είχαμε κάποιον ράπερ που ερχόταν

και τζάμαρε λίγο με το ρομπότ.

Εδώ μπορείτε να δείτε το ρομπότ

να ανταποκρίνεται στο ρυθμό και --

παρατηρήστε δύο πράγματα.
Πρώτον, πόσο θέλεις

να συνοδεύσεις το ρομπότ
όταν κουνάει το κεφάλι του.

Θέλετε κι εσείς να κουνήσετε
το κεφάλι σας όταν το κάνει.

Δεύτερον, παρόλο που ο ράπερ
επικεντρώνεται στο iPhone του,

όταν το ρομπότ τον κοιτάει,
το κοιτάει και αυτός.

Οπότε ακόμα και αν είναι απλά
στην περίμετρο της όρασής του --

είναι απλά στη γωνία του ματιού του
-- είναι πολύ ισχυρό.

Ο λόγος είναι
ότι δεν μπορούμε να αγνοήσουμε

φυσικά πράγματα που κινούνται
στο περιβάλλον μας.

Είμαστε καλωδιωμένοι γι' αυτό.

Οπότε αν έχετε πρόβλημα
με τους συντρόφους σας,

που κοιτάνε υπερβολικά το iPhone τους
ή το έξυπνο κινητό τους

ίσως να θέλετε να έχετε εκεί ένα ρομπότ

να τραβάει την προσοχή τους.
(Γέλια)

(Μουσική)

(Χειροκρότημα)

Για να συστήσω το τελευταίο ρομπότ

πάνω στο οποίο δουλέψαμε,

αυτό που βρήκαμε ήταν κάπως αναπάντεχο:

Κάποια στιγμή ο κόσμος δεν νοιαζόταν
πλέον το αν το ρομπότ ήταν έξυπνο,

αν μπορούσε
να αυτοσχεδιάσει και να ακούσει

και να κάνει όλα αυτά τα
προσωποποιημένα έξυπνα πράγματα

που πέρασα χρόνια να σχεδιάζω.

Τους άρεσε πολύ που το ρομπότ
απολάμβανε τη μουσική. (Γέλια)

Δεν είπαν ότι το ρομπότ
κινούνταν με τη μουσική,

είπαν ότι απολάμβανε τη μουσική.

Σκεφτήκαμε,
γιατί να μην πάρουμε αυτή την ιδέα;

Και σχεδίασα ένα νέο έπιπλο.

Αυτή τη φορά δεν ήταν λάμπα γραφείου,
ήταν μια βάση σύνδεσης με ηχείο.

Ήταν κάτι στο οποίο
συνδέετε το έξυπνο κινητό σας.

Και σκέφτηκα, τι θα συνέβαινε

αν το η βάση σας
δεν έπαιζε απλά μουσική για εσάς,

αλλά το διασκέδαζε κιόλας;
(Γέλια)

Να μερικά τεστ κινούμενης απεικόνισης

από ένα πρώιμο στάδιο.
(Γέλια)

Έτσι έμοιαζε το τελικό προϊόν.

("Snoop Dogg - Drop It Like It's Hot
ft. Pharrell Williams ")

Λοιπόν, πολλά κεφάλια κουνιούνται.

(Χειροκρότημα)

Πολλά κεφάλια κουνιούνται στο κοινό,

οπότε βλέπουμε ακόμα τα ρομπότ
να επηρεάζουν τους ανθρώπους.

Και δεν είναι απλώς
με τη διασκέδαση και τα παιχνίδια.

Νομίζω πως ένας λόγος
που νοιάζομαι τόσο πολύ

για τα ρομπότ που χρησιμοποιούν
το σώμα τους

για να επικοινωνήσουν
και για να κινηθούν --

θα σας πω ένα μικρό μυστικό
που έχουμε εμείς οι ρομποτιστές --

όλοι σας πρόκειται
να ζήσετε με κάποιο ρομπότ

κάποια στιγμή στη ζωή σας.

Κάπου στο μέλλον σας θα υπάρξει
κάποιο ρομπότ στη ζωή σας.

Και αν όχι στη δική σας,
τότε στη ζωή των παιδιών σας.

Και θέλω αυτά τα ρομπότ να είναι --

να είναι πιο ευφραδή,
πιο ενδιαφέροντα, πιο κομψά

από ό,τι δείχνουν τώρα.

Και γι' αυτό πιστεύω ότι ίσως τα ρομπότ

δεν χρειάζεται να είναι
τόσο σαν παίκτες του σκάκι,

όσο σαν ηθοποιοί και μουσικοί.

Ίσως να πρέπει να μπορούν να ρισκάρουν
και να αυτοσχεδιάζουν.

Και να μπορούν να προσμένουν τι θα κάνεις.

Και να μπορούν να κάνουν λάθη

και να τα διορθώνουν,

γιατί στο τέλος είμαστε άνθρωποι.

Και ίσως, όπως και οι άνθρωποι,
τα ρομπότ που δεν είναι και τόσο τέλεια

είναι τέλεια μόνο για εμάς.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)