Evet, kanserden kurtuldum. Ama bu beni tanımlamaz.

Debra Jarvis kanser teşhisi konulduğunda yaklaşık 30 yıldır hastane rahibesi olarak çalışıyordu. Bir hasta olarak oldukça fazla şey öğrendi. Esprili ve cüretkar bir konuşmayla "kanserden kurtulan" kimliğinin nasıl durağan bir his olduğunu açıklıyor. Herkesten en zor deneyimlerine sahip olurken kendimize gelişmemiz ve ilerlememiz için yer açmamızı istiyor.

Sizinle bir otobüste tanıştık

ve gerçekten birbirimizi tanımak istedik

ama ben bir sonraki durakta
inmek zorundaydım,

bu yüzden bana kendinizle ilgili
üç şey söyleyeceksiniz

sadece kendinizi tanımlayan

kendiniz hakkında üç şey

kim olduğunuzu anlamama yardım edecek

sizin özünüze inebileceğim üç sey.

Merak ettiğim şey

bu üç seyden,

herhangi biri

bir tür travmayı atlatmak mı?

Kanserden kurtulan, tecavüzden kurtulan,

soykırımdan kurtulan,
ensest ilişkiden kurtulan.

Kendimizi yaralarımızla
tanımlama eğilimini

hiç fark ettiniz mi?

Bu kurtulan kimliğini

fazlaca

kanser hastalarında gördüm.

Uzunca bir süredir bu grubun etrafındayım

çünkü neredeyse 30 yıldır darülaceze

ve hastane rahibesiyim.

2005 yılında,
büyük bir kanser merkezinde çalışırken

annemin göğüs kanseri olduğu

haberini almıştım.

5 gün sonra ise

bende de göğüs kanseri
olduğunu öğrenmiştim.

Annemle ben rekabetçi olabiliyoruz

(Gülüşmeler)-

fakat bu konuda onunla
yarışmaya gerçekten çalışmadım.

düşündüm de , doğrusu

eğer kanserseniz

onu tedavi eden bir yerde çalışmak

oldukça işe yarıyor.

Ama çok sayıda öfkeli insandan
şunu duydum:

"Ne?

Sen rahibesin.

Dokunulmaz olmalısın."

Sanki, hastalık biletini almak yerine

sadece bir uyarı almalıydım

çünkü ilahi taraftaydım.

Çalıştığım kanser merkezinde tedavi oldum

ki bu şaşırtıcı şekilde rahattı.

Kemoterapi aldım, mememi aldırdım

ve silikon yaptırdım

ve başka bir şey söylemeden önce
hemen belirteyim

sahte olan bu. (Kahkahalar)

Bunu aradan çıkarmam gerektiğini anladım

çünkü birisini şöyle göreceğim:

"Oh, bence bu."

Sonra hareket edeceğim ya da
işaret edeceğim ve şöyle olacak:

"Hayır, diğeri."

Neyse şimdi biliyorsunuz.

Hasta olunca çok şey öğrendim ve

şaşırtıcı olan şeylerden biri

kanser deneyiminin çok küçük bir bölümü

tıp ile ilgiliydi.

Büyük bir bölümü duygular, inanç,

kimliğini kaybetmek ve bulmak

daha önce sahip olduğunuzu
bile bilmediğiniz

gücü ve esnekliği keşfetmekle ilgilidir.

Hayattaki en önemli şeylerin

düşündükleriniz değil,

aslında ilişkilerin
önemli olduğunu anlamaktır.

Belirsizliğin yüzüne gülmek ve

neredeyse her şeyden kaçmanın yolunun
" Ben kanserim."

diyerek olduğunu öğrenmektir.

Öğrendiğim diğer şey ise

"kanserden kurtulan"
ifadesini kişiliğimin bir parçası yapmak

zorunda değilim.

ama, bunu yapmam için beni itekleyen

etkili güçler yok mu!

Şimdi, beni lütfen yanlış anlamayın.

Kanser dernekleri

erken görüntüleme çabası

kanser farkındalığı ve araştırmaları

kanseri normalleştirdi.

Bu harika bir şey.

Şimdi kanser hakkında fısıldamadan

konuşabiliyoruz.

Kanser hakkında konuşabiliyor
ve birbirimizi destekleyebiliyoruz.

Ama bazen, insanlar

ölçüyü biraz kaçrıyor ve bize

neler hissedeceğimizi
anlatmaya başlıyorlar.

Ameliyatımdan bir hafta kadar sonra

bir misafir davet etmiştik.

İlk hatamız muhtemelen buydu.

Unutmamak gerekir ki

hayatımın bu noktasında

20 yıldan fazladır rahibeydim

ölüm ve hayatın anlamı

gibi konular

hakkında daima
car car konuştuğum şeylerdi.

O gece yemekte,

konuğumuz kollarını başının üzerinde gerdi
ve dedi ki:

"Bilirsin, Deb,

şimdi neyin önemli olduğunu
gerçekten öğreneceksin.

Evet, hayatında bazı büyük değişiklikler

yapacaksın

ve ölümün hakkında
düşünmeye başlayacaksın.

Evet, kanser senin uyarı ikazın."

Bunlar kendi deneyimi

hakkında konuşan birisinden gelen

altın sözcükler

ama birisi size nasıl hissedeceğinizi

söylediği zaman

zırvalıyordur.

Onu çıplak ellerimle

öldürmememin tek sebebi

sağ kolumu kaldıramıyordum.

Ama, ona gerçekten kötü bir söz söyledim

malum kelimeyle devam eden,

(Kahkahalar)

eşim dedi ki:"Narkozun etkisinde."

(Kahkahalar)

Tedavimden sonra

sanki herkes bana deneyimimin
ne anlama geleceğini söylüyordu.

"Ha, bu yürüyüş yapacaksın demek."

"Ha, bu öğle yemeğine geleceksin demek."

"Bu pembe kurdele takacağın

pembe tişört, saç bandı, küpe

bileklik ve külot

giyeceğin anlamına geliyor."

Külot. Hayır, ciddiyim, google'a bakın.

(Kahkahalar)

Bu nasıl farkındalık artırıyor?

Külotlarımı sadece kocam görmeli.

(Kahkahalar)

O da kanserin fazlaca farkında zaten.

İşte o noktada, Allah'ım,
hayatım ele geçiriliyormuş

gibi hissettim.

O zaman kendime dedim ki,
deneyimine sahip ol.

O sana sahip olmasın.

Hepimiz biliyoruz ki

Travmayla, kayıpla, tüm hayat değiştirici

deneyimlerle başa çıkma yolu

anlam bulmaktır.

Ama durum şu ki:

Kimse bize deneyimimizin

ne anlama geldiğini söyleyemez.

Buna biz karar vermek zorundayız.

Bunun da öyle devasa, dışa dönük

bir anlamı olmak zorunda değil.

Hepimiz bir vakıf ya da dernek kurmak

kitap yazmak veya belgesel çekmek

zorunda değiliz.

Anlam, sessiz ve içe dönük

olabilir.

Belki hayatımıza
büyük bir değişiklik getirecek

küçük bir karar alabiliriz.

Yıllar önce, bir hastam vardı,

harika genç bir adam

çalışanlar tarafından da sevilirdi

ve hiç arkadaşı olmadığını farketmek

bizi şok etmişti.

Yalnız yaşıyordu,

kemoterapiye yalnız gelirdi,

tedavisini olup

eve yalnız yürürdü.

Hatta sordum: "Hey, neden hiç

bir arkadaşını da getirmiyorsun?"

Dedi ki: "Hiç arkadaşım yok."

Fakat kemoterapi katında
tonla arkadaşı vardı.

Hepimiz onu severdik ve insanlar
sürekli odasına girer çıkardı.

Bu yüzden, son terapisinde

ona şarkı söyledik,

kafasına taç taktık, baloncuklar üfledik

ve sonra ona dedim ki:

"Peki, şimdi ne yapacaksın?"

Cevap verdi:

"Arkadaş edineceğim."

Ve edindi de.

Gönüllülük yapmaya başladı
ve orada arkadaşlar edindi,

kiliseye gitmeye başladı
ve orada arkadaşlar edindi,

Noel'e beni ve eşimi
evindeki partiye davet etti

ve evi arkadaşlarıyla doluydu.

Deneyiminize sahip çıkın.

O size sahip olmasın.

O, deneyiminin anlamının

arkadaşlığın kıymetini bilmek
ve arkadaş edinmeyi öğrenmek

olduğuna karar verdi.

Peki, sizi sormalı?

Berbat deneyiminizde

nasıl anlam bulacaksınız?

Bu yakınlarda sahip olduğunuz

ya da çok uzun zamandır taşıdığınız

bir deneyim olabilir.

Sahip olduğu anlamı değiştirmek
için asla geç değildir

çünkü anlam dinamiktir.

Bugün geldiği anlam

bir yıl sonra
aynı şeyi ifade etmeyebilir

ya da 10 yıl sonra.

Basit bir kurtulan olmaktansa
başka biri olmak için

asla geç değil.

Bu kelimenin kulağa nasıl durağan
geldiğini duyuyor musunuz?

Kurtulan.

Hareket yok, ilerleme yok.

Deneyiminize sahip çıkın.

O size sahip olmasın çünkü sahip olursa,

inanıyorum ki, kapana kısılacaksınız,

ilerleyemeyeceksiniz, değişemeyeceksiniz.

Tabi ki, bazen bu kurtulan kimliğini

edinmemize sebep olan
dış baskılar değildir.

Bazen ikramiyeleri severiz

Bazen bir ödül vardır.

Ama sonra tıkanırız.

Şimdi, bir stajyer rahibe olarak

öğrendiğim ilk şeylerden biri

bir rahibenin işindeki üç kuraldı:

Rahatlat, açıkla ve, gerekliyse, yüzleş

ya da meydan oku.

Şimdi, hepimiz
rahatlatmayı ve açıklamayı

oldukça severiz.

Yüzleşmeyi pek değil.

Rahibe olmakla ilgili sevdiğim

bir diğer şey ise

tedavilerinden sonra hastaları

bir yıl ya da yıllarca görmekti çünkü

nasıl değiştiklerini,
hayatlarının nasıl geliştiğini

ve onlara ne olduğunu görmek

gerçekten harikaydı.

Bir gün, bir yıl önce gördüğüm

bir hastadan kliniğin lobisinde olduğu

çağrısını alınca heyecanlandım

ve o iki genç kızıyla oradaydı

ki onu bir yıllık
takip sınavından da tanıyordum.

Neyse, lobiye indim, çok mutluydular

çünkü tüm test sonuçlarını henüz almıştı

ve hastalıktan kurtulmuştu.

Eskiden bunu tamamen paçayı kurtarmadın
demek diye düşünürdüm.

Neyse, çok mutluydular, biraz oturduk

ve çok tuhaftı, çünkü

iki dakika içinde teşhis hikayesini,

ameliyatını ve kemoterapisini
yeniden anlattı

rahibesi olarak onu her hafta görmeme

ve hikayesini bilmeme rağmen.

Çile, ızdırap, mücadele gibi

kelimeler kullanıyordu.

Ve hikayesini şöyle bitirdi:

"Çarmıha gerilmiş gibi hissettim."

O noktada, iki kızı kalktı ve

"Kahve almaya gidiyoruz." dediler.

Gittiler.

Sonraki duraktan önce
bana kendinizle ilgili üç şey söyleyin.

O, iki ya da üç şey bile söyleyemeden önce

insanlar otobüsten iniyorlar.

Ona bir mendil verdim,

sarıldım

ve sonra, onu gerçekten önemsediğim için

dedim ki:

"Çarmıhından in."

"Ne?" dedi.

Tekrar ettim:"Çarmıhından in."

İtibarı için, kimliğine sarılmak

ve sonra bağlanmak için
sebeplerinden bahsedebilirdi.

Hastalığı ilgi çekti.

İnsanlar bir değişiklik için
ona dikkat etti.

Ama şimdi, tam tersi oldu.

Hastalığı insaları uzaklaştırdı.

İnsanlar kahve almak için uzaklaştılar.

Deneyimi çarmıha gerilmiş gibi hissettirdi

ama o hissettiği şeyin
ölmesine izin vermedi.

Şimdi, belki ona biraz katı davrandığımı

düşünüyorsunuz

bu yüzden, size şunu söylemeliyim

kendi deneyimimle konuşuyordum.

Yıllar, yıllar önce

sevdiğim bir işten çıkarılmıştım,

masumiyetim, adaletsizlik,
ihanet ve yalanlar hakkında

durmaksızın konuşuyordum

ta ki, bu kadın gibi,

insanlar benden kaçmaya başlayana kadar

sonunda duygularımı

sadece yönlendirmediğimi,
aynı zamanda beslediğimi

farkedene kadar.

Çarmıha gerilen şeyin
ölmesine izin vermek istemedim.

Ama hepimiz yeniden diriliş
hikayesinden biliriz ki

önce ölmek zorundayız.

Hristiyan hikayesi,

İsa yeniden diriltilmeden önce

bir gün boyunca mezarda ölüydü.

Bizim için mezarda olmanın

yaralarımızın etrafındaki

derin işleri halletmek

ve iyileşmemize izin vermek

anlamına geldiğine inanıyorum.

Çarmıha gerilmiş kişiliğimizin
ölmesine izin vermeliyiz

böylece yeni, daha doğru bir kişilik

doğsun.

O eski hikayenin bitmesine izin vermeliyiz

böylece yeni ve daha doğru bir hikaye

anlatılsın.

Deneyiminize sahip olun.
O size sahip olmasın.

Farz edelim hiç kurtulan yok,

yani, insanlar travmasını bir kimlik gibi

üstlenmek yerine sadece bir deneyim olarak

sahip olmaya karar verdi diyelim.

Belki bu, yaralarımızda

kapana kısılmamızın sonu

ve muhteşem kendini incelemenin, keşfin

ve gelişmenin başlangıcı olurdu.

Belki de, kim olduğumuz

ve kim olacağımızla kendimizi

ifade etmenin başlangıcı olurdu.

Yani, belki kurtuluşunuz

bana söyleyeceğiniz
üç şeyden biri değildi.

Sorun değil.

Sadece hepinizin şunu bilmesini isterim

bu otobüste beraber
olduğumuz için memnunum

ve bu benim durağım.

(Alkışlar)