Πώς ο αυτισμός μου έδωσε την ελευθερία να είμαι ο εαυτός μου

«Ο κόσμος φοβάται τόσο πολύ την ποικιλία που προσπαθεί να χωρέσει τα πάντα μέσα σε ένα μικροσκοπικό κουτί με μια συγκεκριμένη ετικέτα», λέει η δεκαεξάχρονη Ρόζι Κινγκ, που είναι τολμηρή, θρασεία και αυτιστική. Θέλει να ξέρει: Γιατί ανησυχούν όλοι τόσο για το αν θα είναι κανονική; Απευθύνει ένα ηχηρό κάλεσμα σε κάθε παιδί, γονιό, δάσκαλο και άτομο να αγκαλιάσει τη μοναδικότητα. Είναι μια ισχυρή απόδειξη της δυναμικής της ανθρώπινης ποικιλομορφίας.

Δεν το έχω πει σε πολύ κόσμο,

αλλά στο κεφάλι μου, έχω

χιλιάδες μυστικούς κόσμους
που όλοι συμβαίνουν

την ίδια στιγμή.

Είμαι επίσης αυτιστική.

Ο κόσμος τείνει να κάνει
διάγνωση του αυτισμού

με πολύ συγκεκριμένες
απλοποιημένες περιγραφές,

αλλά στην πραγματικότητα, είναι
μια ολόκληρη ποικιλία του πώς είμαστε.

Για παράδειγμα, ο μικρός αδελφός μου,

είναι πολύ βαριά αυτιστικός.

Δεν επικοινωνεί με λόγια.
Δεν μπορεί να μιλήσει καθόλου.

Αλλά εγώ λατρεύω να μιλάω.

Οι άνθρωποι συχνά συνδέουν τον αυτισμό

με την αγάπη για τα μαθηματικά
και την επιστήμη και τίποτε άλλο,

αλλά ξέρω τόσους πολλούς αυτιστικούς

που τους αρέσει να είναι δημιουργικοί.

Αλλά αυτό είναι ένα στερεότυπο,

και τα στερεότυπα

είναι συχνά, αν όχι πάντα, λάθος.

Για παράδειγμα, πολλοί

σκέφτονται τον αυτισμό και αμέσως
σκέφτονται τον «Άνθρωπο Της Βροχής».

Αυτή είναι η κοινή πεποίθηση,

ότι κάθε αυτιστικό άτομο
είναι ο Ντάστιν Χόφμαν,

και αυτό δεν είναι αλήθεια.

Αλλά αυτό δεν συμβαίνει μόνο
με τους αυτιστικούς.

Το έχω δει με άτομα διαφορετικού
σεξουαλικού προσανατολισμού,

με γυναίκες, με ανθρώπους
που δεν είναι λευκοί.

Οι άνθρωποι φοβούνται
τόσο πολύ την ποικιλία

που προσπαθούν να τα χωρέσουν όλα
μέσα σε ένα μικροσκοπικό κουτάκι

με πολύ συγκεκριμένες ταμπέλες.

Αυτό είναι κάτι που

μου συνέβη στην πραγματική ζωή:

Έψαξα στο Google «οι αυτιστικοί είναι...»

και σου βγάζει προτάσεις

για το τι πρόκειται να γράψεις.

Έψαξα το «οι αυτιστικοί είναι...»

και το πιο συχνό αποτέλεσμα
ήταν «δαίμονες».

Αυτό είναι το πρώτο πράγμα
που σκέφτεται ο κόσμος

όταν σκέφτεται τον αυτισμό.

Αυτοί ξέρουν.

(Γέλια)

Ένα από αυτά που μπορώ να κάνω
επειδή είμαι αυτιστική

-είναι περισσότερο ικανότητα
παρά αναπηρία-

είναι το ότι έχω μια πολύ-πολύ
ζωντανή φαντασία.

Θα σας το εξηγήσω λίγο.

Είναι σαν να περπατώ σε δύο
κόσμους την περισσότερη ώρα.

Υπάρχει ο πραγματικός κόσμος,
ο κόσμος που μοιραζόμαστε,

και υπάρχει ο κόσμος στο μυαλό μου,

και ο τελευταίος
είναι συχνά τόσο πιο αληθινός

από τον αληθινό κόσμο.

Όπως, μου είναι πολύ εύκολο
να αφήσω το μυαλό μου χαλαρό

επειδή δεν προσπαθώ να χωρέσω
σε ένα μικροσκοπικό κουτί.

Είναι ένα από τα καλύτερα
πράγματα του να είσαι αυτιστικός.

Δεν σου έρχεται να το κάνεις αυτό.

Βρίσκεις αυτό που θέλεις να κάνεις,

βρίσκεις έναν τρόπο να το κάνεις,
και το κάνεις

Αν προσπαθούσα να χωρέσω
μέσα σε ένα κουτί,

δεν θα ήμουν εδώ,
δεν θα είχα επιτύχει

ούτε τα μισά από όσα
έχω επιτύχει έως τώρα.

Όμως, υπάρχουν προβλήματα.

Υπάρχουν προβλήματα
στο να είσαι αυτιστικός,

και υπάρχουν προβλήματα
με την υπερβολικά μεγάλη φαντασία.

Το σχολείο μπορεί να είναι
πρόβλημα γενικά,

αλλά το να πρέπει επίσης
να εξηγήσεις σε έναν δάσκαλο

σε καθημερινή βάση

ότι το μάθημά του είναι
απερίγραπτα βαρετό

και ότι βρίσκεις κρυφά καταφύγιο

σε έναν κόσμο μέσα στο κεφάλι σου,
στον οποίο δεν είσαι σε αυτό το μάθημα,

αυτό προστίθεται στη λίστα
των προβλημάτων σου.

(Γέλια)

Επίσης, όταν η φαντασία μου κυριαρχεί,

το σώμα μου παίρνει πρωτοβουλίες.

Όταν κάτι πολύ συναρπαστικό
συμβαίνει στον εσωτερικό μου κόσμο,

απλώς πρέπει να τρέξω.

Πρέπει να κουνηθώ μπρος-πίσω,

ή μερικές φορές να ουρλιάξω.

Αυτό μου δίνει τόση πολλή ενέργεια,

και πρέπει να της βρίσκω μια διέξοδο.

Αλλά το κάνω αυτό
από τότε που ήμουν παιδί,

από τότε που ήμουν μικρό κοριτσάκι.

Οι γονείς μου το έβρισκαν
χαριτωμένο, και δεν το ανέφεραν,

αλλά όταν πήγα στο σχολείο,

δεν συμφώνησαν ότι ήταν χαριτωμένο.

Οι άνθρωποι μπορεί
να μην θέλουν να είναι φίλοι

με ένα κορίτσι που αρχίζει
να ουρλιάζει σε ένα μάθημα άλγεβρας.

Αυτό δεν συμβαίνει συνήθως
στη σημερινή εποχή,

αλλά μπορεί οι άνθρωποι να μην θέλουν
να είναι φίλοι με ένα αυτιστικό κορίτσι.

Δεν θέλουν να σχετίζονται

με οποιονδήποτε δεν θα ταίριαζε
ή δεν θα μπορούσε να ταιριάζει

σε ένα κουτί με την ετικέτα κανονικός.

Αλλά δεν με πειράζει,

γιατί διαχωρίζει το στάρι από την ήρα,

και μπορώ να βρω ποιοι
είναι γνήσιοι και αληθινοί

και μπορώ να τους επιλέξω για φίλους μου.

Αλλά αν το καλοσκεφτείτε,
τι είναι κανονικό;

Τι σημαίνει;

Φανταστείτε αν αυτό ήταν το καλύτερο
κομπλιμέντο που θα σας έκαναν.

«Ουάου, είσαι πολύ κανονική».

(Γέλια)

Αλλά τα κομπλιμέντα είναι,

«είσαι εξαιρετικός»

ή «είσαι διαφορετικός».

Είναι «είσαι φανταστικός».

Έτσι αν ο κόσμος θέλει να είναι έτσι,

γιατί τόσοι πολλοί
αγωνίζονται να είναι κανονικοί;

Γιατί ρίχνουν το λαμπρό ατομικό τους φως
μέσα σε ένα καλούπι;

Φοβούνται τόσο την ποικιλία
που προσπαθούν και υποχρεώνουν τον καθένα

ακόμη και αυτούς που δεν θέλουν
ή δεν μπορούν, να γίνουν κανονικοί.

Υπάρχουν χώροι για άτομα με
διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό,

ή για αυτιστικούς
για να τους κάνουν «κανονικούς»,

και είναι τρομακτικό ότι
το κάνουν αυτό στις μέρες μας.

Γενικά, δεν θα άλλαζα τον αυτισμό μου και
τη φαντασία μου για τίποτα στον κόσμο.

Επειδή είμαι αυτιστική,

έχω παρουσιάσει ντοκιμαντέρ στο BBC,

είμαι στο μέσον της συγγραφής
ενός βιβλίου,

κάνω αυτό -είναι φανταστικό-

και ένα από τα καλύτερα
πράγματα που έχω καταφέρει,

που θεωρώ ότι έχω καταφέρει,

είναι ότι έχω βρει τρόπους επικοινωνίας

με τον μικρό μου αδερφό
και την αδερφή μου,

που όπως είπα, δεν χρησιμοποιούν τον λόγο.
Δεν μπορούν να μιλήσουν.

Οι άνθρωποι συχνά ξεγράφουν
κάποιον που δεν μιλάει,

αλλά αυτό είναι ανόητο, επειδή
ο μικρός αδερφός και η αδερφή μου

είναι τα καλύτερα αδέρφια
που θα μπορούσατε να έχετε.

Είναι τα καλύτερα,
και τα αγαπώ τόσο πολύ

και νοιάζομαι γι' αυτά
περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Θα σας αφήσω με μία ερώτηση:

Αν δεν μπορούμε να μπούμε
μέσα στα μυαλά των ανθρώπων,

άσχετα με το αν είναι αυτιστικοί ή όχι,

αντί να τιμωρούμε οτιδήποτε
απέχει από το φυσιολογικό,

γιατί να μην τιμήσουμε τη μοναδικότητα

και να επευφημούμε όταν κάποιος
απελευθερώνει τη φαντασία του;

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)