Як аўтызм дазволіў мне быць сабой

"Людзі так баяцца разнастайнасці, што спрабуюць запіхнуць усіх у маленечкую скрынку з дакладнымі біркамі", - кажа шаснаццацігадовая Роўзі Кінг, смелая, дзёрзкая і аўтыстычная. Яна хоча ведаць: чаму ўсе так хвалююца за тое, каб быць нармальнымі? Яна гучна заклікае кожнага дзіцёнка, бацькоў, выкладчыка і кожную асобу святкаваць унікальнасць. Гэта ўзнёслае сведчанне патанцыялу чалавечай разнастайнасці.

Няшмат людзей ведаюць,

што ў маёй галаве

ёсць тысячы таемных сусветаў

адначасова.

А яшчэ я аўтыстка.

Людзі звычайна характарызуюць аўтызм

вельмі дакладнымі рысамі,

на самой справе, мы бываем вельмі рознымі.

Напрыклад, мой маленькі брацік,

ён вельмі моцна аўтыстычны.

Ён не размаўляе. Зусім.

Але ж я люблю размаўляць.

Людзі часта асацыююць аўтыстаў

з аматарамі матэматыкі ды навукі,
і больш ні з чым.

Але я ведаю так шмат аўтыстычных людзей,

якія любяць творчасць.

Гэта стэрэатып,

а стэрэатыпы

часта, калі не заўсёды, памылковыя.

Напрыклад, шмат людзей чуюць "аўтызм"

і адразу ўзгадваюць "Чалавека Дажджу".

Гэта распаўсюджанае перакананне,

што кожны аўтыст – гэта Дасцін Хофман,

і гэта няпраўда.

Але гэта тычыцца не толькі аўтыстаў.

Такое ж стаўленне і да ЛГБТК людзей,

да жанчын, да людзей колеру.

Людзі так баяцца разнастайнасці,

што спрабуюць запхаць усіх
у маленечкую скрынку

з дакладнымі біркамі.

Гэта насамрэч здарылася са мной

у рэальным жыцці.

Я загугліла "аўтыстычныя людзі..."

і атрымала такія прапановы

тэксту для пошуку.

Я загугліла "аўтыстычныя людзі..."

і першымі ў спісе былі "дэманы".

Гэта першае, што людзі думаюць,

калі чуюць "аўтызм".

Яны ведаюць (шэптам).

(Смех)

Адна з рэчаў, якую я магу рабіць,
дзякуючы аўтызму –

гэта больш магчымасць, чым абмежаванасць:

у мяне вельмі вельмі багатая фантазія.

Давайце я вам трошкі патлумачу:

гэта нібыта я жыву ў двух светах
большасць часу.

Ёсць свет рэальны:
той свет, які мы падзяляем,

і ёсць свет у маёй галаве.

І свет у маёй галаве часта
значна рэальнейшы

за рэальны свет.

Мне вельмі легка адпускаць сябе,

я не спрабую ўціснуцца
ў маленькую скрынку.

Гэта адзін са значных плюсаў аўтызму.

Табе не трэба рабіць гэта.

Ты знаходзіш, што ты хочаш рабіць,

ты знаходзіш, як рабіць гэта, і ты робіш.

Калі б я спрабавала ўпісацца,

я б не была з вамі тут, я б не дасягнула

паловы рэчаў, якія ў мяне ёсць.

Але ёсць праблемы.

Ёсць праблемы з тым, каб быць аўтыстычным,

і тым, што ў цябе вельмі багатая фантазія.

Школа ўвогуле праблема,

але ж тлумачыць выкладчыку

кожны дзень,

што ягоны ўрок невыносна нудны

і ты патаемна знаходзіш прытулак
у тым свеце

ў тваёй галаве, у якім
ты не на гэтым занятку, –

гэта ўскладняе існуючыя праблемы.

(Смех)

Таксама, калі я адлятаю ў фантазіі,

маё цела жыве сваім жыццём.

Калі нешта вельмі хвалюючае адбываецца
ў маім унутраным свеце,

мне патрэбна бегчы.

Мне трэба качацца ўзад і ўперад

і часам крычэць.

Гэта дае мне шмат энэргіі,

і мне трэба даць выхад гэтай энергіі.

Я рабіла так заўсёды

з самага малентсва.

Мае бацькі лічылі, што гэта міла,

таму пытанняў не ўзнікала,
але ў школе

людзям не падалося, што гэта міла.

Людзі не хочуць сябраваць з дзяўчынкай,

якая пачынае крычэць на ўроку алгебры.

Звычайна я ўжо не паводжу сябе так зараз,

але людзі не хочуць сябраваць
з аўтыстычнай дзяўчынкай.

Людзі не хочуць асацыяваць сябе

з кімсці, хто не можа ці не хоча ўпісвацца

ў скрынку з біркай "норма".

Але я нармальна стаўлюся да гэтага,

таму што гэта аддзяляе
збожжа ад пустазелля,

і я магу зразумець, хто шчыры і сапраўдны,

і сябраваць з гэтымі людзьмі.

Калі падумаць: што такое норма?

Што гэта значыць?

Уявіце, што лепшы камплімент,
які вы атрымалі –

гэта "Ваў, ты сапраўды нармальная!"

(Смех)

Але ж кампліменты – гэта

"ты такі экстраардынарны",

ці "ты выключны".

"Ты цудоўны".

Калі людзі хочуць быць такімі,

чаму так шмат з іх імкнуцца
быць нармальнымі?

Чаму людзі хаваюць свой унутраны
індывідуальны свет у скрыні?

Людзі так баяцца разнастайнасці,
што прымушаюць усіх

стаць нармальнымі,
нават тых, хто не хоча ці не можа.

Існуюць кэмпы для ЛГБТК людзей,

ці для аўтыстычных людзей,
каб зрабіць іх "нармальнымі".

Гэта жахліва, што людзі
ў наш час робяць такое.

У цэлым, я б не абмяняла мой аўтызм
і маё уяўленне ні на што.

Таму што я аўтыстка,

я рабіла дакументальныя стужкі для BBC,

я ў працэсе напісання кнігі.

Я раблю гэта – гэта фантастычна,

і адна з галоўных рэчаў, якіх я дасягнула,

якую, як мне падаецца, я дасягнула –

я знайшла сродкі для камунікацыі

з маімі маленькімі брацікам і сястрычкай.

Як я ўжо казала, яны не размаўляюць.

Людзі часта спісваюць тых,
хто не можа гаварыць,

але ж гэта глупа,
таму што мае брацік і сястрычка –

лепшыя брацік і сястрычка,
якіх можна ўявіць.

Яны лепшыя, і я вельмі іх люблю,

яны значаць для мяне найбольш.

Я пакіну вам адно пытанне.

Калі мы не можам патрапіць
у галаву чалавека,

не мае значэння, аутыстычнага ці не,

чаму замест карання ўсяго,
што не ўпісваецца,

не святкаваць унікальнасць

і радавацца кожнаму разу,
калі нехта вызваляе свае фантазіі?

Дзякуй.

(Апладысменты)