Kial Briteliro okazis, kaj kion fari poste.

Ni embarase ne scias kiel duigitaj estas niaj socioj, kaj Briteliro kreskis el profunda neantaŭvidita divido inter tiuj, kiuj timas tutmondiĝon kaj tiuj, kiuj alprenas ĝin, diras sociologo Alexander Betts. Kiel ni povas nun trakti tiun timon kaj ankaŭ la kreskantan seniluziiĝon pri la politikista klaso, samtempe rifuzante submetiĝi al ksenofobio kaj naciismo? Sinjoro Betts diskutas kvar postbritelirajn paŝojn por pli inkluziviganta mondo.

Mi estas brita.

(Ridado)

(Aplaŭdo)

Neniam antaŭe la frazo "mi estas brita"
vekis tiom da kompato.

(Ridado)

Mi venas de insulo
kie multaj el ni emas kredi

ke estis granda kontinueco
dum la lastaj mil jaroj.

Ni historie ofte altrudis ŝanĝojn al aliaj

sed multe malpli ofte al ni.

Do okazis grandega ŝoko ĉe mi

kiam mi vekiĝis matene la 24-an de junio

eksciante, ke mia lando voĉdone
decidis eliri el la Eŭropa Unio,

mia ĉefministro demisiis,

kaj Skotlando konsideras referendumon,

kiu povus ĉesigi la ekziston mem de Britio.

Do ŝokego por mi,

kaj ŝokego por multaj aliaj,

sed estis ankaŭ io, kio dum la sekvaj tagoj,

kreis tutan politikan disfalon

en mia lando.

Oni postulis duan referendumon,

kvazaŭ, post sporta ludo,

oni rajtus peti reludojn ĝis venko.

Ĉiuj kulpigis ĉiujn aliajn.

Homoj kulpigis la ĉefministron

pro lia lanĉo de la referendumo.

Ili kulpigis la opoziciestron, dirante ke
li ne batalis sufiĉe forte.

Junuloj akuzis maljunulojn.

La kleraj kulpigis la malpli klerajn.

La disfalego eĉ pli aĉis

pro plej tragika elemento:

ksenofobio kaj rasisma fitrakto
en la stratoj de Britio

ĝis nivelo kiun mi neniam antaŭe vidis

dum mia vivdaŭro.

Homoj nun demandas, ĉu mia lando
ekiĝas "Etmensa Anglio",

aŭ, kiel unu el miaj kolegoj esprimis,

ĉu ni baldaŭ iĝos nostalgia
amuzparko pri la 1950-aj jaroj

flosanta sur la atlantika oceano?

(Ridado)

Sed mia demando vere estas:

ĉu ĉe ni estu tiom da ŝoko?

Ĉu ĉio tio ĉi okazis subite en unu nokto?

Aŭ ĉu pli profundaj strukturaj faktoroj
kondukis nin al nia hodiaŭa situacio?

Tial mi volas malantaŭenpaŝi
kaj fari du tre bazajn demandojn.

Unue, kion Briteliro reprezentas,

ne nur por mia lando,

sed ankaŭ por ĉiuj tutmonde?

Kaj due, kion ni povas fari pri ĝi?

Kiel ni ĉiuj reagu?

Do unue, kion Briteliro reprezentas?

Postkompreno estas mirinda afero.

Briteliro instruas al ni multajn
aferojn pri nia socio

kaj pri socioj tutmonde.

Briteliro substrekas kiom,
embarase nekonscie de ni,

niaj socioj estas dividitaj.

La voĉdonintaj disdividiĝis laŭ aĝo,
edukado, klaso kaj geografio.

Gejunuloj ne voĉdonis grandnombre,

sed tiuj, kiuj tion ja faris
volis resti en la EU,

dum grandaĝuloj vere volis
eliri el la Eŭropa Unio.

Geografie, Londono kaj
Skotlando plej forte

volis resti en la Eŭropa Unio,

dum en aliaj partoj de la lando
regis tre forta ambivalenco.

Tiajn dividojn ni vere
devas rekoni kaj taksi serioze.

Sed pli profunde,
la voĉdono instruis al ni ion

pri la naturo de politiko hodiaŭ.

Nuntempa politiko jam ne plu temas
nur pri dekstro kaj livo,

jam ne plu temas nur
pri imposto kaj elspezo.

Ĝi temas pri tutmondiĝo.

La faŭlto en nuntempa politiko estas
inter tiuj, kiuj adoptas tutmondiĝon

kaj tiuj, kiuj timas tutmondiĝon.

(Aplaŭdo)

Se ni konsideras
kial tiuj, kiuj volis forlasi

(oni nomas ilin "Lasantoj",
kontraste al "Restantoj")

ni vidas du faktorojn en la opinisondoj

kiuj vere gravas.

La unua estis enmigrado,
kaj la dua suvereneco.

Kaj ĉi tiuj reprezentas deziron de homoj
repreni la regadon de siaj propraj vivoj

kaj la sento ke ili estas
fuŝreprezentitaj de politikistoj.

Sed tiuj ideoj signifas sentojn
de timo kaj fremdiĝo.

Ili reprezentas retiriĝon malantaŭen
al naciismo kaj landlimoj,

kiun multaj el ni malakceptus.

Kion mi volas sugesti, estas ke
la bildo pli malsimplas ol tio.

Ke liberalaj internaciistoj,

kaj mi certe estas unu el ili,

devas meti sin denove en la bildon

por kompreni kiel la hodiaŭa situacio okazis.

Kiam ni rigardas mapojn
pri la voĉdono tra Britio,

ni povas klare vidi la dividojn.

En bluo -- Resti,

kaj en ruĝo -- Forlasi.

Rigardante la mapon,

frapas mian atenton tio,
ke ege mallongan tempon en mia vivo

mi pasigis en la ruĝaj regionoj.

Mi subite ekkonsciis
ke el la 50 pintaj lokoj en Britio

kun plej fortaj «Forlasi» voĉdonoj,

mi pasigis entute
nur kvar tagojn de mia vivo.

Pri iuj el tiuj lokoj,

mi eĉ ne sciis la nomojn
de la voĉdonaj distriktoj.

Vere ŝokis al mi,

kaj ĝi sugestis, ke homoj kiel mi

kiuj taksas sin inklusivigantaj,
malfermitaj kaj toleremaj,

eble ne scias siajn proprajn
landojn kaj sociojn

tiom bone kiom ili opinias.

(Aplaŭdo)

Kaj la defio kiu venas de tio estas
ke ni devas trovi novan manieron

rakonti tutmondiĝon al tiuj homoj.

Rekoni ke por tiuj kiuj ne studis
universitatnivele,

ne pasigis sian
junaĝon kun interreto,

ne ricevis ŝancojn vojaĝadi,

eble ne estas persvadaj
tiaj rakontoj, kiajn ni opinias konvinkaj

en niaj ofte liberalaj mondetoj.

(Aplaŭdo)

Ĝi signifas, ke ni devas etendi
la manon kaj kompreni plue.

En la voĉdono kontraŭ EU,
malplimulto fiuzis timon kaj malamon,

kreante mensogojn kaj malfidojn

pri ekzemple la ideo
ke voĉdono por lasi EU

povus redukti la nombron
de rifuĝintoj kaj aziloserĉantoj,

tamen la voĉdono neniel
koncernis enmigradon

de ekster la Eŭropa Unio.

Sed por granda plimulto de la Lasantoj

la zorgo estis seniluziiĝo
pri la politikista klaso.

Multaj homoj konsideris la referendumon
kiel protesta voĉdono,

ili sentis, ke neniu reprezentas ilin,

ke ili ne povas trovi politikan
partion kiu parolas por ili,

kaj sekve ili malakceptis
tiun politikistan klason.

Tio repetiĝas tra Eŭropo kaj granda parto
de la liberala demokrata mondo.

Ni vidas ĝin en la leviĝo de populareco
de Donald Trump en Usono,

kun la kreskanta naciismo
de Viktor Orbán en Hungario,

kun la pli granda populareco
de Marine Le Pen en Francio.

La spirito de Briteliro minacas
ĉiujn niajn sociojn.

Do mia dua demando estas la demandenda:

kiel ni kolektive reagu?

Ĉiuj el ni, kiuj deziras krei
liberalajn, malfermitajn, toleremajn sociojn

urĝe bezonas novan vizion,

vizio pri pli tolerema,
inkluziviganta tutmondiĝo,

kiu kuntrenas homojn kun ni,
kaj ne lasas ilin malantaŭe.

Tiu vizio pri tutmondiĝo

devas komenci per rekono
de la avantaĝoj de tutmondiĝo.

La interkonsentiĝo inter ekonomikistoj

estas tio, ke libera komercado,
la cirkulado de mono,

la movado de homoj trans landlimoj

utilas al ĉiuj sume.

La interkonsentiĝo inter
fakuloj pri internaciaj rilatoj

estas ke tutmondiĝo kreas interdependecon,

kiu kuntrenas kunlaboron kaj pacon.

Sed, tutmondiĝo ankaŭ
havas redistribuajn efikojn.

Ĝi kreas gajnintojn kaj malgajnintojn.

Ekzemple, migrado:

ni scias, ke enmigrado pozitivas
por la tuta ekonomio

en preskaŭ ĉiuj cirkonstancoj.

Sed ni ankaŭ devas esti tre konsciaj

pri la redistribuaj sekvaĵoj.

Grave, enmigrado de malpli
kvalifikitaj laboristoj

povas malpliigi salajrojn
por la plej malriĉaj en niaj socioj

kaj ankaŭ premas al domprezoj.

Malgraŭe, la bilanco ja pozitivas,

sed estas necese, ke pli da homoj
dividu la gajnojn

kaj rekonu ilin.

En 2002, la eksa Ĝenerala Sekretario
de la Unuiĝintaj Nacioj, Kofi Annan,

parolis ĉe la Universitato de Yale,

pri inkluziviganta tutmondiĝo,

termino, kiun li elpensis en sia alparolo.

Kaj li diris, miaparafraze,

"La rompiĝema domo de tutmondiĝo
devas esti enirebla de ĉiuj

por ke ĝi restu sekura.

Maltoleremo kaj nescio

estas la malbelecoj de neinkluziviganta,
antagonisma tutmondiĝo."

Tiu ideo estis
nelonge revivigita en 2008

en konferenco pri progresa regado

kun patropreno de multaj gvidantoj
de eŭropaj landoj.

Sed pro la financkrizo kaj
elspezreduktegoj de 2008,

la koncepto malaperis preskaŭ senspure.

Tutmondiĝo estas vidata kiel subteno
por novliberalisma tagordo.

Oni konsideras ĝin kiel
parto de elita tagordo

kaj ne kiel io, kio utilas al ĉiuj.

Kaj oni devas ĝin proprigi al si
sur multe pli inkluziviganta bazo

ol hodiaŭ.

Do la demando estas,
kiel ni povas atingi tiun celon?

Kiel ni povas ekvilibri unuflanke
traktadon de timo kaj fremdiĝo

kaj aliflanke pasian rifuzadon

submetiĝi al ksenofobio kaj naciismo?

Jen la demando por ni ĉiuj.

Kaj mi opinias, kiel sociologo,

ke sociologio posedas
iujn bonajn deirpunktojn.

Nia transformiĝo devas esti pri
kaj ideaj kaj materialaj ŝanĝoj,

kaj mi volas doni al vi
kvar deirpunktajn ideojn.

La unua rilatas al la ideo
de civita edukado.

Kio elstaras pri Briteliro

estas la diferenco inter publika percepto
kaj empiria realaĵo.

Oni sugestas, ke ni jam eniris
postfaktan eraon,

en kiu pruvoj kaj veroj ne plu gravas,

kaj mensogoj egalstatusas
al la klareco de pruvoj.

Do kiel ni povas...

(Aplaŭdo)

Kiel ni povas rekonstrui respekton al vereco
kaj pruvado en nia liberalaj demokratioj?

Ni komencu per edukado,

sed antaŭe, ni rekonu
ke estas grandegaj mankoj.

En 2014, la opinisondisto Ipsos MORI

publikigis enketon pri sintenoj
rilate al enmigrado,

kaj ĝi montris ke ju pli da enmigrintoj,

des pli da publika maltrankviliĝo pri enmigrado,

kvankam ĝi evidente ne klarigis kaŭzecon,

ĉar tio povus rilati ne tiom al nombroj

sed al politikaj kaj amaskomunikilaj
rakontoj priaj.

Sed la sama enketo ankaŭ montris

grandegan publikan misinformadon

kaj miskomprenon pri enmigrado.

Ekzemple, pro tiuj sintenoj, en Britio,

la publiko taksis, ke azilpetantoj

formas pli grandan proporcion
de enmigrantoj ol vere,

sed ankaŭ kredis, ke studento-migrantoj

formas multe malpli grandan
proporcion de enmigrantoj

ol reale.

Tial, ni devas trakti
ĉi tiujn misinformojn,

la diferencon inter percepto kaj realo
pri kernaj aspektoj de tutmondiĝo.

Kaj oni ne lasu tion
al niaj lernejoj,

kvankam ja gravas komenci fruaĝe.

Temas pri dumviva civita partopreno

kaj publika okupiĝo, nepre
instigendaj de niaj socioj.

La dua afero kiun mi opinias oportuno

estas la ideo pri instigado al pli da
interrilatado inter diversaj komunumoj.

(Aplaŭdo)

Unu afero kiu frape elstaras por mi,

rigardante la sintenojn
pri enmigrado en Britio,

estas tio, ke paradokse
la regionoj de mia lando

kiuj estas la plej toleremaj
de enmigrintoj

havas la plej altajn nombrojn
de enmigrintoj.

Tiel ekzemple, Londono kaj la Sudoriento
havas la plej multajn enmigrintojn,

kaj ili ankaŭ estas nedisputeble
la plej toleremaj regionoj.

Tiuj lokoj de la lando kiuj havas
la plej malaltajn nivelojn de enmigrado

efektive estas la plej malinkluzivigantaj
kaj maltoleremaj al migrintoj.

Tial ni devas instigi
interŝanĝajn programojn.

Ni devas certigi ke la pli aĝaj generacioj
kiuj eble ne povas vojaĝi

povas disponi la interreton.

Ni devas instigi,
sur lokaj kaj naciaj niveloj,

pli da movado, pli da partopreno,

pli da interrilatado kun tiuj,
kiujn ni ne konas

kaj pri kies vidpunktojn
ni eble ne konsentas.

La tria afero kiun mi taksas kerna,

kaj kiu vere fundamentas,

estas ke ni devas certigi ke la gajnoj

de tutmondiĝo estas dividitaj de ĉiuj.

Ilustraĵo de la post-britelira
Financial Times vere frapas.

Ĝi montras tragike ke tiuj,
kiuj voĉdonis por eliri el la EU

estis tiuj, kiuj efektive plej profitis

de komerco kun la Eŭropa Unio.

Sed la problemo estas ke
tiuj homoj, en tiuj lokoj,

ne perceptis sin kiel profitantoj.

Ili ne kredis, ke ili vere akiris aliron

al materiala gajno de plia komerco
kaj plia moviĝebleco tutmonde.

Mi esploras demandojn
plejparte pri rifuĝintoj,

kaj unu el la ideoj pri kiuj
mi ade predikas,

plejparte al evolulandoj tutmonde,

estas tio, ke por instigi
la integriĝon de rifuĝintoj,

ni devas ne nur utili
al la rifuĝintoj mem,

ni ankaŭ devas trakti la zorgojn
de la lokaj gastigantaj komunumoj.

Sed rilate al tio,

ni devas provizi

superproporcie pli bonajn
edukajn kaj sanigajn instalaĵojn,

kaj alirojn al socialaj servoj,

en tiuj regionoj kun alta enmigrado

por senzorgigi la lokan loĝantaron.

Sed dum ni instigas tion por
evolulandoj ĉirkaŭ la mondo,

ni ne aplikas tiujn lecionojn
al nia propra hejmo

por niaj propraj socioj.

Cetere, se ni vere seriozas

pri la neceso certigi ĉies kungajnadon
de ekonomiaj avantaĝoj,

niaj komercaj entreprenoj kaj kompanioj
bezonas modelon de tutmondiĝo

kiu rekonas ke ankaŭ ili devas
zorgi pri homoj.

La kvara, kaj fina, ideo
kiun mi volas proponi

estas ke ni bezonas
pli respondecan politikon.

Malmultas la sociologiaj indikoj

kiuj komparas sintenojn pri tutmondiĝo.

Sed el la enketoj kiuj ja ekzistas,

ni povas vidi variegon laŭ landoj

kaj tempo en tiuj landoj

rilate al sintenoj kaj toleremo

pri migrado kaj moviĝebleco unuflanke

kaj libera komercado aliflanke.

Sed laŭ mi unu hipotezo elstaras
el supraĵa rigardo de tiuj datumoj:

frakciiĝitaj socioj estas
multe malpli toleremaj de tutmondiĝo.

Estas la socioj kiel
Svedio en la pasinteco,

kiel Kanado hodiaŭ,

kie regas centrisma politiko,

kaj dekstra kaj liva kunlaboras,

kiuj instigas helpemajn
sintenojn al tutmondiĝo.

Kaj tio, kion ni vidas tutmonde
hodiaŭ estas tragika frakciiĝo,

malsukceso atingi dialogon
inter la politikaj ekstremoj,

kaj manko je la liberala centrejo

kiu povus instigi komunikadon
kaj kunkomprenon.

Ni eble ne atingos tion hodiaŭ,

sed almenaŭ ni devas alvoki al
niaj politikistoj kaj amaskomunikiloj

ĉesigi la timegotaktikojn kaj esti
multe pli toleremaj unu al la aliaj.

(Aplaŭdo)

Ĉi tiuj ideoj estas ankoraŭ nedifinitaj,

parte pro tio, ke ĉi tiu idearo devas esti
inkluziviganta kaj kunprenita projekto.

Mi estas ankoraŭ brita.

Mi estas ankoraŭ eŭropa.

Mi estas ankoraŭ tutmonda civitano.

Por tiuj el ni, kiuj kredas

ke multidentecoj eblas,
ke niaj identecoj ne reciproke ekskluzivas,

ni ĉiuj devas kunlabori por certigi

ke la tutmondiĝo kunportas ĉiujn

kaj postlasas neniun.

Nur tiam ni vere repacigos
demokration kaj tutmondiĝon.

Dankon.

(Aplaŭdo)