Μπορούμε να μαθαίνουμε με άλλον τρόπο; | Άννα Στεπανόφ | TEDxOrléans

Αυτή η ομιλία έγινε σε μια εκδήλωση TEDx, η οποία χρησιμοποιεί τη μορφή των συνεδρίων TED αλλά διοργανώνεται ανεξάρτητα, από μια τοπική κοινότητα/ομάδα. Διαβάστε περισσότερα στο http://ted.com/tedx

Στις μέρες μας, το 90% των επαγγελμάτων απαιτούν μια αρκετά καλή γνώση των ψηφιακών εργαλείων και των δικτύων. Με αυτό το δεδομένο και με βάση τις παρατηρήσεις της σχετικά με την τριτοβάθμια εκπαίδευση στη Γαλλία, η Άννα Στεπανόφ αποφάσισε να δημιουργήσει το δικό της σχολείο, με σκοπό να αναπτύξει τις δικές της μεθόδους. Αυτή η νέα γυναίκα είναι πράγματι πεπεισμένη ότι μέσω της εκπαίδευσης μπορεί να αλλάξει η κοινωνία μας.
Η Άννα Στεπανόφ έχει ιδρύσει το Wild Code School. Κόρη λευκορώσων ερευνητών, και η εκπαίδευση, η γνώση και η καινοτομία είναι τα κίνητρά της.
Μετά από τις πανεπιστημιακές σπουδές σε ένα σύστημα με την οργάνωση της μετασοβιετικής εποχής, ανακάλυψε το άνοιγμα και την ελευθερία σε ένα μεγάλο αμερικανικό πανεπιστήμιο. Ευρωπαία στο βάθος, ολοκλήρωσες της σπουδές της στη Γαλλία. Από αυτές τις τρεις εμπειρίες τής γεννήθηκε η επιθυμία να ανοίξει τα σύνορα της εκπαίδευσης και την παιδαγωγική προσέγγιση θέτοντας ως στόχο την αλλαγή των πρακτικών. Η άφιξη των διαδικτυακών εξ αποστάσεων μαθημάτων (MOOC) και η εισαγωγή των ψηφιακών μέσων στην εκπαίδευση μεγάλωσαν τον ενθουσιασμό της ώστε να προωθήσει την ιδέα της. Και αν η επανάσταση στην εκπαίδευση μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα από την εκμάθηση του προγραμματισμού;

Θα ήθελα αρχικά να σας παρουσιάσω

τέσσερα άτομα,

δύο άντρες και δύο γυναίκες:

ο Φλοριάν, ένας νεαρός 20 ετών,

o οποίος δεν έχει απολυτήριο λυκείου

αλλά του αρέσουν οι υπολογιστές
και λατρεύει τα βιντεοπαιχνίδια.

Δίπλα του, η Εμμανουέλ,
μια νέα γυναίκα 44 χρονών,

η οποία έχει τρία παιδιά

είχε έναν φούρνο επί 12 χρόνια

και μετά έπαθε μια σοβαρή
εγκεφαλική βλάβη,

και δεν μπορεί πια σήμερα
να εξασκεί το παλιό της επάγγελμα.

Από δίπλα είναι και η Αϊσκοά,

μια νεαρή γυναίκα από τη Χώρα των Βάσκων.

Πριν από έναν χρόνο, ήταν
δασκάλα σε ένα νηπιαγωγείο,

και ασχολούνταν με τα νήπια.

Τέλος ο Μπαλταζάρ,

ένας νεαρός που φοράει
σορτσάκι χειμώνα καλοκαίρι,

έχει σπουδάσει κινηματογράφο,

κι έπειτα σκέφτηκε: «Δεν θα ήθελα
τελικά να ασχοληθώ με το σινεμά».

Βρέθηκε ξανά άνεργος.

Τέσσερα πρόσωπα,
τόσο διαφορετικά μεταξύ τους,

τι κοινό μπορεί να έχουν;

Όλοι τους σήμερα
έχουν γίνει προγραμματιστές.

Ξέρετε, προγραμματιστής είναι
αυτός που φτιάχνει ιστοσελίδες,

εφαρμογές για το διαδίκτυο και για κινητά.

Αυτή η δουλειά βασικά,
σήμερα, έγινε πολύ προσιτή,

είναι πάρα πολύ διαδεδομένη.

Είμαστε μακριά από την εικόνα
του κολλημένου μπροστά στην οθόνη του.

Όχι, το επάγγελμα, είναι πλέον ανοιχτό.

Μπορεί να εκτοξεύσει την καριέρα κάποιου.

Ποιος άλλος τομέας σας επιτρέπει

να αλλάξετε τόσο ριζικά
την επαγγελματική ζωή σας;

Σε αυτόν τον τομέα, εμφανίζονται
νέα επαγγέλματα κάθε μέρα.

Άλλα πεθαίνουν.

Για παράδειγμα, το επάγγελμα του webmaster

έχει αντικατασταθεί εδώ και λίγο καιρό

από το επάγγελμα του community manager.

Εσείς ίσως δεν το ξέρετε,

αλλά στην Ευρώπη το 2020

εννιακόσιες χιλιάδες επαγγελματίες
θα πρέπει να ξέρουν να κωδικοποιούν.

90% των επαγγελμάτων απαιτούν
δεξιότητες στην πληροφορική.

Υπό τις συνθήκες αυτές, η δουλειά
στην πληροφορική είναι συναρπαστική.

Υπάρχει η δουλειά του προγραμματιστή,
και άλλων επαγγελμάτων σε έλλειψη,

όπως ο UX designer, ο community manager,
ο επιστήμονας δεδομένων.

H δουλειά στον ψηφιακό τομέα
είναι συναρπαστική,

αλλά μερικές φορές μοιάζει
σαν να τρέχει κανείς σε μαραθώνιο,

επειδή πρέπει να τρέχεις
όλο και πιο γρήγορα

για να παραμείνεις ενημερωμένος.

Υπάρχουν σήμερα άνεργοι προγραμματιστές,

όπως υπάρχει επίσης
και έλλειψη προγραμματιστών.

Και οι άνεργοι προγραμματιστές είναι αυτοί

που δεν έτρεξαν αρκετά γρήγορα,
που παραιτήθηκαν.

Λοιπόν, σε αυτόν τον κόσμο,
που όλα πάνε όλο και πιο γρήγορα,

λόγω των νέων τεχνολογιών
που εξελίσσονται,

εξακολουθούν να είναι σημαντικές
οι μακροχρόνιες σπουδές;

Χρησιμεύει ακόμη σε κάτι
να κάνεις μεταπτυχιακά;

Σκεφτείτε το.

Αυτό το οποίο θα μάθετε την πρώτη χρονιά

θα είναι ήδη ξεπερασμένο τον πέμπτο χρόνο.

Και αυτό που θα κάνετε τρία χρόνια
μετά το τέλος των σπουδών σας,

πιθανόν δεν θα έχει καμία σχέση
μ' αυτό που σπουδάσατε.

Όχι, αυτό δεν έχει πια νόημα,

να μείνεις για χρόνια αποκομμένος
από την πραγματική επαγγελματική ζωή.

Λοιπόν, γιατί ακούμε σήμερα

κάποιους να λένε ότι οι σπουδές
διαρκούν περισσότερο,

ότι οι φοιτητές θέλουν να σπουδάζουν
για όλο και περισσότερο χρόνο,

αρκούμαστε όλο και λιγότερο
στις βασικές μεταπτυχιακές σπουδές;

Θέλουμε να κάνουμε ένα μεταπτυχιακό,

και μετά υπάρχουν αυτοί
που θα κάνουν διδακτορικό.

Υπάρχει μια πραγματική πληθώρα διπλωμάτων.

Θα μου πείτε ότι είναι οι δουλειές
που ζητούν όλο και πιο πολλές δεξιότητες.

Α όχι, είναι η εκπαίδευση, λυπάμαι,

η οποία προσαρμόζεται όλο και λιγότερο.

Μετά από μια ανεπαρκή τριετή εκπαίδευση,

ο φοιτητής δεν αισθάνεται έτοιμος

να αντιμετωπίσει τον πραγματικό
επαγγελματικό κόσμο.

Έτσι, θα κάνει περισσότερα χρόνια σπουδών.

Και μετά ένα μεταπτυχιακό,
κι άλλο μεταπτυχιακό,

δεν αισθάνεται ποτέ έτοιμος,

ούτε και μετά το πτυχίο.

Και ρωτήστε έναν υποψήφιο
διδάκτορα εάν νιώθει έτοιμος.

Όχι, ποτέ δεν είναι έτοιμος.

Να φανταστείτε, ένας φίλος μου

αφαίρεσε από το βιογραφικό του
το διδακτορικό του

για να μπορέσει τελικά προσληφθεί.

Πράγματι, το σχολικό μας σύστημα
μας ωθεί σε όλο και πιο πολλές σπουδές,

προς μια πανεπιστημιακή
καριέρα, από μία άποψη.

Ωστόσο, στο πανεπιστήμιο,
δεν υπάρχουν προοπτικές.

Τότε, πώς γίνεται να μάθουμε αλλιώς;

Πώς να αλλάξουμε το σύστημα;

Πώς να το κάνουμε
πιο αποδοτικό, πιο ευέλικτο;

Πιο κοντά στις ανάγκες της αγοράς;

Πώς τελικά να αποφύγουμε
το υπερβολικό κόστος που έχει

για την κοινωνία η διάρκεια των σπουδών,

για να μάθουμε δουλειές χωρίς προοπτικές;

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τρεις ιδέες.

Πρώτη ιδέα:

Πρέπει να σταματήσουμε
να σκεφτόμαστε μακρόχρονες σπουδές.

Πρέπει να σκεφτόμαστε
βραχυπρόθεσμα, βήμα βήμα.

Κάνω μια επιμόρφωση πέντε μηνών
και μετά θα δουλέψω.

Και μετά, αργότερα, θα κάνω
μια άλλη επιμόρφωση για πέντε μήνες,

κι ύστερα θα δουλέψω.

Δεύτερη ιδέα:

Πρέπει να σταματήσουμε
να διαχωρίζουμε την εκπαίδευση.

Πρέπει να μην διαχωρίζουμε τη στοιχειώδη
μόρφωση από τη συνεχή μόρφωση.

Ας σκεφτούμε μαζί.

Ο Πιέρ, ένας νεαρός,
πήρε το απολυτήριό του,

και πήγε να γραφτεί στο πανεπιστήμιο,

κι ίσως να πάει σε μια σχολή μηχανικών,

θα κάνει πέντε χρόνια σπουδών

για να δουλέψει μετά
ως προγραμματιστής λογισμικού.

Και μετά έχουμε τον Μαρκ,
έναν νεαρό τριάντα ετών

που είναι τεχνικός αυτοκινήτων,

ο οποίος θα κάνει
μια εκπαίδευση ενός έτους,

και μετά θα δουλέψει
ως προγραμματιστής λογισμικού.

Υπάρχει λόγος να κάνουμε
πενταετείς σπουδές

για να μάθουμε τη δουλειά
που ο άλλος θα τη μάθει σε μία χρονιά;

Η τρίτη μου ιδέα:

ο ψηφιακός τομέας.

Μας επιτρέπει να αυτοματοποιούμε
την εκπαίδευση, ένα μέρος της εκπαίδευσης.

Ας φανταστούμε:

Παρακολουθείτε ένα μάθημα
για το πώς να μιλάτε σε ένα κοινό,

ο καθηγητής σας θα σας μιλήσει
για τη σωστή πρακτική,

θα μοιραστεί μαζί σας τις τεχνικές του.

Και πράγματι αυτός ο καθηγητής
θα επαναλάβει τις ίδιες τεχνικές,

πολλές φορές, σε πολλές αίθουσες,

όσες φορές χρειαστεί
για να κάνει το μάθημα.

Με ψηφιακά εργαλεία

θα μπορεί να καταγράψει
το μάθημά του σε βίντεο,

θα γράψει σε ένα διαδικτυακό
έγγραφο την εκφώνηση

και μετά θα κάνει διαθέσιμες
αυτές τις πηγές σε όλους τους φοιτητές

ακόμη και πριν την έναρξη του μαθήματος.

Έτσι οι φοιτητές, όταν φτάνουν στο μάθημα,

είναι έτοιμοι, μπορούν
να θέσουν ερωτήσεις,

και ο καθηγητής μπορεί
να προχωρήσει πιο γρήγορα.

Έτσι, η τεχνολογία μάς επιτρέπει
να κερδίζουμε χρόνο,

και με αυτόν το χρόνο,

ο καθηγητής μπορεί να αφιερώσει
περισσότερο χρόνο

στην ενασχόληση με τον καθένα
από τους μαθητές του ξεχωριστά.

Με βάση αυτές τις ιδέες,

δημιούργησα το Wild Code School

ένα σχολείο όπου εκπαιδεύουμε άτομα
που προέρχονται από διαφορετικούς τομείς

στο επάγγελμα του προγραμματιστή
του διαδικτύου μέσα σε πέντε μήνες.

Σε αυτή τη σχολή δεν ξεχωρίζουμε

τη στοιχειώδη εκπαίδευση
από τη δια βίου μάθηση.

Χρησιμοποιούμε λοιπόν την πληροφορική

για να αυτοματοποιήσουμε
ένας μέρος της εκμάθησης,

και να κερδίσουμε χρόνο με τον εκπαιδευτή,

για να μπορεί να αφιερώσει χρόνο

στην ενασχόληση
με τον κάθε μαθητή ξεχωριστά.

Σχετικά με αυτό, θα ήθελα
να σας διηγηθώ μια ιστορία.

Πριν από δέκα χρόνια, ήμουν
νέα καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο,

ήμουν 25 ετών,

μου άρεσε ένα μάθημα
με έναν έμπειρο καθηγητή.

Επιθυμούσα να βελτιώσω την εκπαίδευσή μου,

να προχωρήσω πέρα
από τις κλασικές εργασίες.

Έτσι φαντάστηκα ασκήσεις σαν παιχνίδια,
διαδραστικά εργαστήρια,

«σοβαρά» εκπαιδευτικά παιχνίδια.

Πρότεινα αυτή τη νέα μέθοδο
στον καθηγητή μου.

Δυστυχώς, δεν την εκτίμησε καθόλου.

Μου είπε:

«Άννα, αυτό δεν είναι μέρος
της πανεπιστημιακής μας παράδοσης,

αυτό δεν θα λειτουργήσει,

και σε κάθε περίπτωση
οι φοιτητές θα κάνουν αποχή.»

Τι έπρεπε εγώ να κάνω;

Είτε θα προσπαθούσα,
θα συνέχιζα με τις ιδέες μου,

και θα κινδύνευα να τιμωρηθώ,

δεν θα μπορούσα να υπολογίζω πια
στη στήριξη του καθηγητή,

ή θα τα παρατούσα, θα έκανα
ό,τι κάνει όλος ο κόσμος,

θα γινόμουν κι εγώ μέρος
της «πανεπιστημιακής παράδοσης».

Λοιπόν, είχα ήδη επενδύσει πάρα πολύ

στην προετοιμασία διαδραστικών ασκήσεων

για να το αφήσω έτσι.

Έτσι, αποφάσισα να συνεχίσω.

Έτσι, έκανα τη μέθοδο μου,
τις ασκήσεις μου,

εξάλλου ο καθηγητής δεν το παρατήρησε καν.

Και τελικά οι φοιτητές το εκτίμησαν,

πέτυχαν στις εξετάσεις τους,

και κανένας δεν έκανε αποχή.

Αυτή η ιστορία με έκανε
να καταλάβω ένα πράγμα:

εάν πιστεύουμε σε κάτι αληθινά,

όποιες κι αν είναι οι δυσκολίες,

πρέπει να προσπαθήσουμε,
να πειραματιστούμε, να τολμήσουμε,

αυτό μπορεί να αποτύχει,

αλλά μπορεί και να πετύχει,

και τότε θα έχετε κερδίσει.

Εγώ τόλμησα να δημιουργήσω
το Wild Code School.

Και επειδή τόλμησα,

η Εμμανουέλ, η Αϊσκοά,
ο Φλοριάν, ο Μπαλταζάρ,

και δεκάδες άλλοι

έχουν σήμερα μια δουλειά
στην οποία αυτοί διαπρέπουν.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)