Cameron Herold: Çocukları girişimci olmak üzere eğitelim!

Okulda sıkıntıdan patlıyor, derslerini geçemiyor, arkadaşlarıyla kavga edip duruyor: Bu çocuktan girişimci olur, diyor Cameron Herald. TEDxEdmonton'da, -- çocuk ya da yetişkin olsun -- geleceğin girişimcilerinin doğması için ebeveynlik ve eğitimin gerekli olduğunu söylüyor.

Odadaki en akılsız adam olduğuma iddiaya girebilirim;

Çünkü tahsilimi bitiremedim. Okulda hep bocaladım.

Ancak çok erken yaşta parayı sevdiğimi,

ticareti sevdiğimi,

bu girişimcilik işini sevdiğimi fark ettim

Girişimci olmak üzere yetiştirilmiştim.

O zamandan beri – ve bu konudan hiç bahsetmemiştim

ama bugüne kadar – yani bunu ilk kez birilerine

anlatıyorum, tabii üç gün önce “Neden bahsediyorsun?” diye soran karıma

yaptığım açıklama hariç – gerçekten tutkuyla bağlı olduğum tek şey

girişimci niteliklere sahip çocukları bulma,

onları eğitme ya da onlara

girişimciliğin aslında harika bir şey olduğunu

gösterme fırsatını

kaçırdığımız fikridir.

Bu kötü bir şey değildir ve sadece birçok

toplumda olduğu gibi, iftiraya uğramıştır.

Çocukların hayalleri vardır.

Tutkularımız ve hayallerimiz vardır.

Bir şekilde bu şeyleri ezip geçeriz.

Bize daha çok çalışmamız, daha çok odaklanmamız

ya da özel öğretmen tutmamız gerektiği söylenir.

Benim ailem de bana Fransızca öğretmeni tutmuştu ve

Fransızcam halen berbat.

İki yıl önce, MIT’in girişimcilik yüksek lisansı programında

en itibarlı öğretim görevlisiydim.

Dünyanın dört bir yanından girişimci gruplarının önünde konuşma yapıyordum.

İkinci sınıftayken, şehir çapında bir konuşma yarışmasını kazandım

ama hiç kimse bana

“Hey, bu çocuk çok iyi bir konuşmacı.

Odaklanamıyor ama etrafta dolanıp insanları canlandırmayı çok seviyor” demedi.

Hiç kimse “ona bir konuşma koçu tutun” demedi.

En başarısız olduğum derste özel öğretmen tutun dediler.

Kısacası, çocuklar bu özellikleri gösterirler.

Bizim de bu özellikleri aramaya başlamamız gerek.

Bence çocukları avukat yerine

girişimci olmak üzere yetiştirmeliyiz.

Ne yazık ki okul sistemi

bu dünyayı

“Hey, avukat olalım ya da doktor olalım” demek üzere eğitiyor

ve bir fırsatı kaçırıyoruz; çünkü

hiç kimse “Hey, girişimci” olalım demiyor.

Girişimciler – bu odada onlardan çok var – bu fikirlere ve bu tutkulara

sahip olan ya da dünyadaki bu ihtiyaçları gören ve ayağa kalkıp bunları

karşılamaya karar veren insanlardır.

Üstelik başarmak için her şeyi riske atarız.

Bizimle bu rüyayı gerçekleştirmek isteyen insanları

etrafımızda toplayabilme kabiliyetimiz de vardır.

Bence çocukların genç yaşta girişimci olma fikrini

benimsemesini sağlayabilirsek,

dünyada bugün sorun olan her şeyi değiştirebiliriz.

Etrafımızdaki her sorun için birilerinin bir fikri var.

Hiç kimse, küçük bir çocuk olarak, böyle bir şeyin olmayacağını

söyleyemez, çünkü bu fikri anlayamadığını

fark edecek kadar akıllı değilsinizdir.

Ebeveynler ve toplum olarak çocuklarımıza

balık vermek yerine balık tutmayı öğretmeye

başlamalıyız diye düşünüyorum.

“Bir adama balık verirsen, onu bir gün beslersin. Bir adama balık tutmayı

öğretirsen, onu ömür boyu beslersin” der bir atasözü.

Tıpkı bilim alanında yetenekleri olan çocukları

bilim eğitimi almaya yönlendirdiğimiz gibi,

girişimci özelliklere sahip olanlara da girişimci olmayı öğretebilirsek...

Girişimci nitelikleri olan çocukları görüp

onlara girişimci olmayı öğretmeye ne dersiniz?

Bu çocukların hepsi devlet yardımı beklemek

yerine iş kurmalarını sağlayabiliriz.

Yaptığımız tek şey oturup çocuklara yapmamaları gereken şeyleri öğretmek.

Vurma; ısırma; küfretme.

Şimdi çocuklarımıza doğru işlerin peşinden gitmeyi öğretiyoruz,

bilirsiniz ve okul sistemi onlara doktor olmak,

avukat olmak, muhasebeci olmak,

diş hekimi, öğretmen ve

pilot olmak gibi şeyler öğretiyor.

Medya da model, şarkıcı ya da

Sidney Crosby gibi bir spor ilahı olmanın

harika bir şey olduğunu söylüyor.

MBA programlarımız çocuklara girişimci olmayı öğretmiyor.

MBA programından kaçınmamın nedeni –

lisede ortalamamın 100 üzerinden 61 ve

Kanada’da beni kabul eden tek okul Carlton’da o

ortalamamın 100 üzerinden 61

olmasının yanı sıra - MBA programlarımızın

çocuklara girişimci olmayı öğretmemesidir.

Onlara şirketlere işe girmeyi öğretiyorlar.

Peki bu şirketleri kim kuruyor? Birkaç nadir insan.

Popüler edebiyatta bile, bulabildiğim kadarıyla

girişimciyi bir kahramana dönüştüren tek kitap

– ve okuma listelerinizde

yer alması gerekir – “Atlas Shrugged” olmuştur.

Dünyadaki diğer her şey girişimcilere bakıp

kötü insanlar olduğumuzu söyleme eğiliminde.

Aileme bile bakıyorum.

İki dedem de girişimciydi. Babam girişimciydi.

Erkek ve kız kardeşim ve ben, üçümüz de kendi şirketlerimizi kurduk.

Üçümüz de uygun olduğumuz tek yer burası

olduğu için bu şirketleri kurmaya karar verdik.

Normal işlere uygun değildik. Başkası için çalışamazdık;

çünkü çok inatçıydık ve hepimizde de diğer tüm bu özellikler vardı.

Ancak çocuklar da girişimci olabilir.

Küresel olarak Girişimciler Örgütü ve

Genç Başkanlar Örgütü adlı iki örgütün önemli bir parçasıyım.

Barselona’da bir konuşma yaptığım

Genç Başkanlar Örgütü’nün

küresel konferansından yeni geldim;

orada karşılaştığım ve girişimci olan

herkes okulla boğuşmuştu.

Bende dikkat eksikliği bozukluğunun 19 işaretinden 18’i var.

Bu olay beni burada bile feci korkutuyor.

(Gülüşmeler)

Muhtemelen şu anda biraz panik olmamın

sebeplerinden biri de bu – tabii aldığım bütün o kafeinin ve şekerin dışında

– ama bu bir girişimci için gerçekten ürkütücü.

Dikkat eksikliği bozukluğu, bipolar bozukluk.

Bipolar bozukluğun bir diğer adının da CEO hastalığı olduğunu biliyor muydunuz?

Ted Turner'da var. Steve Jobs’da var.

Netscape’in üç kurucusunda da var.

Daha böyle devam edebilirim.

Çocuklar – bu işaretleri çocuklarda da görebilirsiniz.

Ne yapıyoruz peki? Onlara Ritalin verip

“Girişimci olma.

Diğer sisteme uyum sağla ve öğrenci olmaya çalış” diyoruz.

Üzgünüm, girişimciler öğrenci değildir.

Biz hızlı hareket ederiz. Oyunu çözeriz.

Denemeler çaldım. Sınavlarda kopya çektim.

Üniversitede arka arkaya 13 muhasebe ödevini

yapmaları için başka çocuklar tuttum.

Ama girişimci olarak muhasebeyle uğraşmazsın, muhasebeci tutarsın.

İşte ben bunu daha erken keşfettim.

(Gülüşmeler)

(Alkışlar)

En azından ben üniversitede kopya çektiğimi itiraf edebiliyorum; çoğunuz etmezsiniz.

Ayrıca benden alıntı da yapılıyor – ve ders kitabını yazan kişiye de söyledim –

her kanada üniversitesinde ve çalışmalarda, tam da aynı

üniversite ders kitabında benden alıntı yapılıyor.

İşletme muhasebesinde, sekizinci bölümdeyim.

Sekizinci bölümün başında bütçelemeden bahsediyorum.

Yazara, benle röportaj yaptıktan sonra, aynı derste kopya çektiğimi söyledim.

Bunu oraya dahil edemeyecek kadar komik buldu.

Ama bu işaretleri çocuklarda da görebilirsiniz.

Girişimcinin tanımı “bir ticari girişimi örgütleyen,

işleten ve ilgili riskleri öngören kişi"dir.

Bu bir MBA programına gitmek zorunda olduğunuz anlamına gelmez.

Okulu bitirmek zorunda olduğunuz anlamına gelmez.

Ta yüreğinde bu birkaç şeyin doğru olduğunu hissetmen gerekir.

Ayrıca şu doğa mı, çevre mi meselesini de hepimiz duymuşuzdur, değil mi?

Birincisi mi, ikincisi mi?

Bence ikisi de değil. Bence ikisi de olabilir.

Ben bir girişimci olarak eğitildim.

Küçük bir çocuk olarak büyürken, seçeneğim yoktu;

çünkü çok ama çok erken bir yaşta –

babam bana okulda öğretilen

diğer hiçbir şeye uygun olmadığımı fark ettiğinde –

erken yaşta ticareti çözmemi öğretebileceğini gördü.

Bize, üçümüze bir işte çalışma fikrinden

nefret etmeyi ve başka insanları

çalıştırabileceğimiz şirketler kurma gerçeğini sevmeyi öğretti.

İlk küçük ticari girişimim, yedi yaşındaydım, Winnipeg’deydim ve

şu uzun uzatma kablolarından biriyle yatağımda uzanıyordum.

Winnipeg’deki bütün kuru temizleyicileri arayıp

elbise askıları için bana ne kadar para ödeyeceklerini

öğrenmeye çalışıyordum.

Annem odaya girdi ve “Kuru temizleyicilere satacak

elbise askılarını nereden bulacaksın?” dedi.

Ben de “Bodruma gidip bakalım” dedim.

Aşağıya, bodruma indik. Dolabı açtım.

Topladığım yaklaşık bin kadar elbise askısı orada duruyordu.

Çünkü anneme dışarı çıkıp çocuklarla oynayacağımı söylediğimde,

mahallede kapı kapı dolaşıp elbise askıları topluyor ve

satmak üzere depoya koyuyordum.

Çünkü onu birkaç hafta önce görmüştüm –

karşılığında para alabiliyordun. Askı başına iki sent ödüyorlardı.

İşte ben böyleydim, her türlü elbise askısı vardı.

Ben de gidip askıları topladım.

Askı toplamamı istemeyeceğini biliyordum, ama yine de yaptım.

Ayrıca insanlarla pazarlık edebileceğini de öğrendim.

Biri bana üç sent teklif etti ve ben de onu üç buçuk sente bağladım.

Yedi yaşında aslında bir sentin

çok küçük bir yüzdesini alabileceğimi

ve insanların bunu ödeyebileceğini; çünkü toplanarak çoğaldığını bile biliyordum.

Yedi yaşında bunu çözmüştüm. Bin elbise askısı için üç buçuk sent aldım.

Kapı kapı dolaşıp plaka koruyucuları sattım.

Babam aslında benden bana bu şeyleri

toptan satacak birini bulmamı istedi.

Dokuz yaşında, Sudbury şehrinde kapı kapı dolaşıp

plaka koruyucuları sattım.

Özellikle bir müşteriyi çok iyi hatırlıyorum;

çünkü bu müşterilerle başka işler de yaptım.

Gazete sattım.

Bu adam benden hiç gazete almazdı.

Ama onu plaka koruyucusu almaya ikna edeceğimden emindim.

“İyi de ihtiyacımız yok” dedi.

Ben de “Ama iki arabanız var…” dedim – dokuz yaşındayım

“Ama iki arabanız var ve plaka koruyucuları yok” dedim.

O “Biliyorum” dedi.

Ben “Buradaki arabanın plakası tamamen ezilmiş” dedim.

Adam “Evet, o karımın arabası” dedi. Ben “Gelin, karınızın arabasının önünde

koruyucu deneyelim ve daha uzun dayanıp dayanmayacağına bakalım” dedim.

Böylece her birinde iki plaka olan iki araba olduğunu biliyordum.

Dördünü satamasam bile en azından bir tane satabilirdim.

Bunu erken bir yaşta öğrendim.

Çizgi roman arbitrajı yaptım.

Aşağı yukarı 10 yaşındayken, Georgian Koyu’ndaki

evimizin dışında çizgi roman sattım.

Bisikletimle kumsalın sonuna gider ve

yoksul çocuklardan bütün çizgi romanlarını satın alırdım.

Sonra kumsalın diğer ucuna gider ve kitapları zengin çocuklara satardım.

Ama bu benim için çok barizdi, doğru. Düşük al, yüksek sat.

Orada parayı elinde bulunduranların talebi söz konusuydu.

Yoksul çocuklara satmaya kalkışma; nakitleri yok. Zenginlerin var. Git biraz kazan.

Yani barizdi, doğru. Durgunluk gibi.

Yani bir durgunluk var ama hala

ABD ekonomisinde 13 milyon dolar dolaşımda.

Bu paranın birazını da sen kazan. Bunu erken yaşta öğendim.

Ayrıca kaynağını açıklamamayı da öğrendim;

çünkü bu işi dört hafta kadar yaptıktan sonra

zengin çocuklardan biri çizgi romanlarımı nereden aldığımı öğrendi ve

çok daha fazlasını ödediği gerçeğinden hiç hoşlanmadı.

10 yaşında gazete dağıtıcılığı yapmaya zorlandım.

Aslında gazete dağıtıcılığı yapmak istemiyordum,

ama 10 yaşında babam “Bir sonraki işin bu olacak” dedi.

Yani bana sadece tek bir güzergah ayarlamayacaktı, iki tane güzergahım olacaktı

ve sonra benden gazetelerin yarısını dağıtmak için birini tutmamı istedi.

Ben de aynen öyle yaptım ve sonra bütün parayı bahşiş toplayarak kazandığınızı

fark ettim. Böylece bahşişleri toplayacak ve ödeme alacaktım.

Sonra gidip bütün gazeteler için bahşiş toplayacaktım.

Öbürü sadece gazeteleri dağıtabilirdi.

Çünkü sonrasında para kazanabileceğimi fark ettim.

O andan itibaren, kesinlikle maaşlı olarak çalışmayacaktım.

(Gülüşmeler)

Babamın bir otomobil ve sanayi tamirhanesi vardı.

Etrafta bir sürü eski otomotiv parçası öylece yatardı.

Eski pirinç ve bakır.

Bunlarla ne yaptığını sordum. Sadece attığını söyledi.

Ben de “Ama birileri bunlar için para ödemez mi?” diye sordum. Babam “Belki” dedi.

Unutmayın, 10 yaşında – yani 34 yıl önce

bu alanda fırsat gördüm.

Çöpte para olduğunu gördüm.

Sonrasında bisikletimle bölgedeki otomobil tamirhanelerinin hepsinden çöpleri

toplamaya başladım. Sonra babam beni cumartesileri

bir hurda metal geri dönüşümcüsüne götürürdü ve ben de paramı alırdım.

Bunun muhteşem olduğunu düşünüyordum.

Gayet tuhaf şekilde, 30 yıl sonra 1-800-GOT-JUNK? Hattını kuruyoruz ve

bununla da para kazanıyoruz.

11 yaşındayken yavrukurt olarak şu küçük iğnedenlikleri yaptım;

hani şu Anneler Günü’nde annelerimiz için yaptığımız iğnedenlikler.

O iğnedenlikleri tahta çamaşır mandallarından yapardım –

o zamanlar çamaşırları dışarıya, çamaşır iplerine asardık.

Sonra o sandalyeleri yapardın.

O küçük yastıkları dikerdik.

Böylece üstüne iğneleri takabilirdin.

Çünkü insanlar dikiş dikerlerdi ve bir iğnedenliğe ihtiyaç duyarlardı.

Ama seçeneklerin olması gerektiğini fark etmiştim.

Böylece bütün bir partiyi kahverengiye boyadım.

Bir kapıya gittiğimde “Bir tane almak ister misiniz? diye sormuyordum,

“Hangi rengi isterdiniz? diye soruyordum.

10 yaşlarındaydım; bana hayır demezdiniz,

özellikle de iki seçeneğiniz varsa; kahverengi ya da açık renk vardı.

Yani bu dersi erken yaşta öğrendim.

Ameleliğin gerçekten kötü olduğunu öğrendim.

Doğru, çimenleri biçmek fecidir.

Ama bütün yaz tüm komşuların çimenleri kesip karşılığında para kazandığım için,

bir müşteriden kazanılan sürekli gelirin

mükemmel olduğunu fark ettim.

Bu müşteriyi bir kez kazanırsam ve

her hafta bu kişiden ödeme alırsam,

bu durum bir kişiye çamaşır mandalı

satmaya çalışmaktan çok daha kolaydı.

Çünkü ona daha fazla satamazdın.

Yani küçük yaşta öğrenmeye başladığım bu sürekli gelir modelini seviyorum.

Unutmayın, bunu yapmak üzere eğitiliyordum. İşte çalışmama izin verilmiyordu.

Caddy olarak çalıştım, golf sahasına gidip insanların golf takımlarını taşırdım.

Ama golf sahamızda bir tepe olduğunu,

13. delikte devasa bir tepe bulunduğunu fark ettim.

İnsanlar çantalarını asla o tepeye taşıyamazlardı.

Ben de bir sandalyede oturur ve

caddy’si olmayan insanları tepeye taşırdım.

Golf çantalarını en tepeye taşırdım ve onlar da bana bir dolar öderlerdi.

Bu arada arkadaşlarım bir adamın çantasını taşımak için

eş saat çalışır ve 10 papel alırlardı.

Onlara “Bu aptalca; çünkü beş saat çalışmak zorundasınız.

Hiçbir anlamı yok” derdim. Daha fazla parayı daha hızlı kazanmanın bir yolunu bulun.

Her hafta, bakkala gider ve bütün o içecekleri alırdım.

Sonra gidip briç oynayan 70 yaşındaki kadınlara teslimat yapardım.

Onlar da bana gelecek haftanın siparişlerini verirlerdi.

Ben de siparişleri teslim eder ve iki kez ödeme alırdım.

İşte böyle ele geçirdiğim bir piyasam vardı. Sözleşmelere ihtiyacınız yoktu.

Sadece arz-talep ve sizden alışveriş yapan

hedef kitleniz olması gerekiyordu.

Bu kadınlar başka birine gitmezlerdi;

çünkü beni seviyorlardı ve ben bunu bir şekilde çözmüştüm.

Gidip golf sahalarından golf topları alırdım.

Ama herkes golf toplarını çalılıklarda

ya da çukurlarda arardı.

Ben boş ver oraları derdim.

Hepsi gölde ve hiç kimse göle girmiyor.

Göllere girer, emekler ve topları ayak parmaklarımla toplardım.

Onları ancak iki ayağınızla birlikte alabilirdiniz.

Bunu insanların önündeyken yapamazsınız.

Golf toplarını toplar ve mayonun içine atarsın,

sonra işin bittiğinde yüzlerce topun olur.

Ama sorun şu ki insanlar eski golf topları istemez.

Bu yüzden topları paketlersin. 12 yaşlarındayım, evet.

Onları üç şekilde paketliyordum.

Pinnacle, DDH var, bir de o zamanlar gerçekten harika olanlar var.

Her biri iki dolara satılanlar vardı.

Sonra hiç de kötü görünmeyen, iyi durumda olanlar vardı. Her biri 50 sentti.

Kötü durumda olanlardan da bir seferde 50 tane satardım.

Onları antrenman topu olarak kullanabilirlerdi.

Sonra lisedeyken okuldaki bütün çocuklara

güneş gözlüğü sattım.

Bu yüzden herkes sizden nefret eder;

çünkü sürekli bütün arkadaşlarınızdan para koparmaya çalışırsınız.

Ama faturalar ödeniyordu.

Çok ama çok güneş gözlüğü sattım.

Sonra okul beni kapattığında –

okul beni ofise çağırıp bunu yapamayacağımı söyledi –

ben de benzin istasyonlarına gidip

bir sürü güneş gözlüğü sattım ve

istasyonlar da onları müşterilerine sattı.

Harikaydı; çünkü perakende satış noktalarım vardı.

Galiba on dört yaşındaydım.

Sonra Carlton’da, üniversitedeki ilk yılımın tüm masraflarını

kapı kapı şarap tulumu satarak karşıladım.

Bir şarap tulumunun 40 onsluk bir rom şişesi ve

iki şişe kola alabileceğini biliyor musunuz? Ee yani mi diyorsunuz?

Tamam da biliyor musunuz? İçeride bedavaya alem yapabileceğiniz

bir futbol maçına giderken bunları iç çamaşırınızın içine koyarsınız ve

herkes satın alır.

Arz, talep, büyük fırsat.

Bu tulumlar için bir de marka yarattım; böylece maliyetin beş katına sattım.

Üstünde bizim üniversitenin logosu vardı.

Biliyorsunuz çocuklara öğretiyoruz ve onlara oyunlar alıyoruz

ama eğer girişimci çocuklarsa neden onlara girişimci olmak için

ihtiyaç duyulan nitelikleri geliştiren oyunlar almıyoruz?

Neden onlara parayı israf etmemeyi öğretmiyoruz?

Banff, Alberta’da bir peniyi sokağa attığım için benden yolun ortasına

yürümem istendiğini hatırlıyorum.

Babam “Git ve onu al” dedi.

“Param için çok çalıştım. Bir peniyi bile israf ettiğini görmeyeceğim” dedi.

Bu dersi bugüne kadar hep hatırladım.

Harçlıklar çocuklara yanlış alışkanlıklar kazandırır.

Harçlıklar doğası gereği çocuklara

bir iş hakkında düşünmeyi öğretir.

Oysa girişimci düzenli bir maaş çeki beklemez.

Harçlık çocuklara küçük yaşta

düzenli bir maaş çeki beklemeyi öğretir.

Girişimciler yetiştirmek istiyorsanız, bence bu yanlış.

Ben çocuklarımla ne yapıyorum – bende iki tane var, dokuz ve yedi yaşlarında – ,

onlara evde bahçede dolaşıp yapılması gereken

işleri araştırmalarını öğretiyorum.

Bana gelin ve neler olduğunu söyleyin.

Ya da ben onlara gidip “Bunun yapılması gerekiyor” derim.

Sonra ne yapıyoruz, biliyor musunuz? Pazarlık.

Etrafta dolaşıp neler olduğuna bakıyorlar.

Ama sonra ne kadar para alacakları hakkında pazarlık yapıyoruz.

Düzenli bir çek almıyorlar, ama daha fazla iş bulma fırsatları var ve

pazarlık yapma becerisi kazanıyorlar,

fırsat bulma becerisi de kazanıyorlar.

Bu tür şeyler öğretirsin. Çocuklarım ikisinin de iki kumbarası var.

Kazandıkları ya da hediye aldıkları tüm paranın

yüzde 50’si ev hesaplarına gider;

diğer yüzde 50’si de oyuncak hesaplarına.

Oyuncak hesaplarına giden parayı istedikleri her şey için harcayabilirler.

Ev hesaplarına giden yüzde 50 her altı ayda bir bankaya gider.

Hep birlikte gideriz. Her yıl bankadaki bütün para brokerlerine gider.

Hem dokuz hem de yedi yaşındaki çocuğumun şimdiden bir borsa brokeri var.

Ama onlara bu tasarruf alışkanlığı edinmeyi öğretiyorum.

30 yaşındaki insanların “Galiba artık emeklilik tasarruf planı

yapmaya başlamam lazım” demeleri beni delirtiyor.

Kahretsin, 25 yıl kaçırdınız.

Bu alışkanlıkları daha acısını bile hissetmeyecekleri

bir zamanda çocuklara öğretebilirsin.

Her gece onlara masal okumayın.

Belki de haftanın dört gecesi masal okuyun ve

üç gece de onlara hikaye anlattırın.

Oturup onlara dört şey verin; mesela kırmızı tişört,

mavi kravat, kanguru ve dizüstü bilgisayar ve

sonra da bu dört şeyle ilgili bir hikaye anlatmalarını isteyin.

Çocuklarım bunu her zaman yapıyor.

Bu onlara satış yapmayı öğretir; yaratıcılığı öğretir;

akıllıca düşünmeyi öğretir.

Sadece bu tür şeyler yapın ve yaparken eğlenin.

Çocuklara insanların önünde konuşma yaptırın -

sadece arkadaşların önünde bile olabilir –

ve oyunlar oynatıp konuşmalar yaptırın.

Bunlar geliştirmek isteyeceğiniz girişimcilik nitelikleridir.

Çocuklara kötü müşterilerin ya da kötü çalışanların nasıl olduğunu gösterin.

Onlara suratsız çalışanları gösterin.

Suratsız bir müşteri hizmetleri çalışanı gördüğünüzde, bunu onlara gösterin.

“Bu arada, bu adam berbat bir çalışan” deyin.

“Bunlar da iyi çalışanlar” deyin.

(Gülüşmeler)

Bir restorana gittiğinizde, kötü bir müşteri hizmetiyle karşılaşırsanız,

kötü müşteri hizmetinin nasıl olduğunu gösterin.

(Gülüşmeler)

Hepimizin önünde böyle dersler var,

ama bu fırsatları değerlendirmiyoruz; çocuklara özel öğretmen tutmayı öğretiyoruz.

Çocukların evdeki bütün sandıklarını,

iki yıl önce büyüdükleri için terk ettikleri oyuncakların hepsini

alıp “Bunların bazılarını Craigslist ve

Kijiji’de de satalım mı?” diye sorduğunuzu düşünün.

O oyuncakları gerçekten satıp

e-posta teklifleri geldiğinde dolandırıcıları nasıl bulacaklarını öğrenebilirler.

Size bir hesapla ya da alt hesapla gelebilirler.

Ama onlara fiyatı nasıl tespit edeceklerini, nasıl tahmin edeceklerini,

fotoğrafları nasıl kaldıracaklarını öğretin.

Bu tür şeyleri yaparak nasıl para kazanacaklarını öğretin.

Sonra parayı aldıklarında yüzde 50’si ev hesabına,

yüzde 50’si oyuncak hesabına gider.

Benim çocukların bu tür şeylere bayılırlar.

Çocuklarda geliştirmeniz gereken girişimcilik niteliklerinden bazıları

beceri, azim, liderlik, iç gözlem, dayanışma, değerler.

Tüm bu nitelikleri çocuklarda bulabilirsiniz ve gelişmelerine yardım edebilirsiniz.

Bu tür şeyler arayın.

Ayrıca sistemlerinden çıkarmamız gereken

iki niteliğe daha bakmanızı istiyorum. in.

Gerçekten ama gerçekten feci şekilde berbat durumda değillerse

çocuklara dikkat eksikliği bozukluğu için ilaç vermeyin.

(Alkışlar)

Aynı şey, klinik açıdan feci durumda değilse, mani, stres ve

depresyon için de geçerli.

Bipolar bozukluğun bir diğer adı da CEO hastalığıdır.

Steve Jurvetson, Jim Clark ve

Jim Barksdale’in üçünde de var bu hastalık

ve bu adamlar Netscape’i kurdular.

Onlara Ritalin verildiğini düşünsenize.

Netscape diye bir şey olmayacaktı, değil mi?

İnterneti Al Gore icat edecekti.

(Gülüşmeler)

Bu beceriler diğer şeylerin yanı sıra sınıfta

öğretmemiz gereken becerilerdir.

Çocukların avukat olmalarını engelleyin demiyorum.

Ama girişimciliğin de diğer tüm mesleklerle

aynı düzeyde olmasını sağlayın.

Çünkü bunda devasa bir fırsat var.

Konuşmamı küçük ve kısa bir videoyla bitirmek istiyorum.

Danışmanlık yaptığım şirketlerden birinin hazırladığı bir video.

Bu adamlar, Grasshopper.

Çocuklarla ilgili. Girişimcilikle ilgili.

Umarım bu sizi benden duyduklarınızdan yararlanarak dünyayı

değiştirecek bir şeyler yapmaya teşvik eder.

[Çocuk… "Bir şey yapabileceğinizi mi düşündünüz?"]

[Hala yapabilirsiniz.]

[Çünkü imkansız olduğunu düşündüğümüz birçok şeyin…]

[… üstesinden gelmek çok kolay] [

Çünkü fark etmediyseniz bile] [tek bir bireyin

fark yaratabileceği bir yerde yaşıyoruz]

[Kanıt mı istiyorsunuz?]

[Sadece ülkemizi kuran insanlara bakın;]

[anne babamıza, dedelerimize, teyzelerimize, amcalarımıza…]

[Daha yeni gelmiştiler ve göçmen olarak iz bırakmaya hazırdılar] [

Belki çok az şeyle geldiler]

[Ya da belki … basit bir parlak fikir]

[dışında hiçbir şeyleri yoktu]

[Bu insanlar düşünürdüler, eylemciydiler…]

[… yenilikçiydiler…]

[… ta ki…]

[girişimci adını alana kadar!]

[Kafamızdaki "mümkün" kavramını değiştirdiler.]

[Hayatın hepimiz için, zor zamanlarda bile ]

[nasıl daha iyi olabileceğine dair net bir görüşleri vardı.]

[Şu anda görüşümüz engellerle

kapanmışken…] [… görmek zor.]

[Ama kargaşa fırsat yaratır]

başarı ve kazanım fırsatı ve bizi…]

[işleri yapmanın yeni yollarını keşfetmeye iter]

[Peki hangi fırsatların peşinden gideceksin ve neden?]

[Girişimciysen]

[riskin ödül olmadığını bilirsin.]

[Hayır. Ödüller yenilikçiliğe öncülük etmektir…]

[… insanların yaşamlarını değiştirmektir. İstihdam yaratmaktır.]

[Büyümeyi teşvik etmektir.]

[Ve daha iyi bir dünya yaratmaktır.]

[Girişimciler her yerde.]

[Ekonomimizi destekleyen küçük şirketleri işletiyorlar,]

[dünyanın dört bir yanındaki arkadaşlarınıza,

ailenize ve meslektaşlarınıza…] [… bağlı kalmanızı sağlayan araçları tasarlıyorlar…]

[Ve toplumun en eski sorunlarını çözmenin yeni yollarını buluyorlar.]

[Bir girişimci tanıyor musunuz?]

[Herkes girişimci olabilir ...]

[Hatta ... siz bile!]

[Öyleyse her zaman istediğiniz işi yaratma fırsatını yakalayın]

[Ekonominin iyileşmesine yardım edin]

[Fark yaratın.]

[Şirketinizi yeni boyutlara taşıyın.]

[Ama en önemlisi,]

[çocuk olduğunuz zamanları hatırlayın ...]

[her şeye ulaşabileceğiniz zamanları]

[ve sonra kendi kendinize sessizce ama kararlılıkla]

["Hala ulaşabilirim” deyin.]

Beni dinlediğiniz için teşekkür ederim.