Πώς βοηθάω τα διεμφυλικά άτομα να γίνουν εκείνοι που θέλουν

Η εφηβεία είναι μια άβολη εποχή σχεδόν για όλους, όμως για τα διεμφυλικά άτομα μπορεί να μετατραπεί σε εφιάλτη, καθώς αναπτύσσονται ξαφνικά μέσα σε σώματα με τα οποία δεν νιώθουν άνετα. Σε μια συγκινητική ομιλία, ο ενδοκρινολόγος Νόρμαν Σπακ αφηγείται την προσωπική του ιστορία για το πώς έγινε ένας από τους λίγους γιατρούς στις ΗΠΑ που θεραπεύουν νέους με θεραπεία αντικατάστασης ορμονών. Αναστέλλοντας τα αποτελέσματα της εφηβείας, ο Σπακ δίνει στους διεμφυλικούς εφήβους τον χρόνο που χρειάζονται. (Βιντεοσκοπήθηκε στο TEDxBeaconStreet.)

Θέλω να σκεφτείτε όλοι

τη δεύτερη λέξη που ειπώθηκε

για εσάς,

ή αν γεννούσατε

για το άτομο που φέρνατε στη ζωή.

Μπορείτε να το ψιθυρίσετε αν προτιμάτε

ή να το πείτε δυνατά.

Η πρώτη λέξη ήταν «Είναι...».

Βλέπετε λοιπόν ότι

αντιμετωπίζω και περιπτώσεις

που δεν είμαι σίγουρος
αν είναι κορίτσι ή αγόρι

άρα η μεικτή απάντηση ταίριαζε.

Φυσικά, η απάντηση τώρα δεν δίνεται

κατά τη γέννα αλλά στον υπέρηχο

εκτός κι αν οι μελλοντικοί γονείς

επιλέξουν να εκπλαγούν,
όπως συνέβη με όλους μας.

Θέλω να σκεφτείτε τι είναι αυτό

που οδηγεί στην ανακοίνωση

της δεύτερης λέξης,

γιατί η δεύτερη αυτή λέξη

είναι μια περιγραφή του φύλου σας,

η οποία γίνεται

βάσει των γεννητικών οργάνων σας.

Ως παιδοενδοκρινολόγος

ασχολήθηκα πάρα πολύ,

κι ακόμα ασχολούμαι αρκετά,

με περιπτώσεις όπου

δεν ταιριάζουν

τα εξωτερικά όργανα

ή τα εξωτερικά με τα εσωτερικά όργανα

και πρέπει να εντοπίσουμε

ποια είναι η περιγραφή του φύλου σας.

Όμως, τίποτα δεν μπορεί να εντοπιστεί

τη στιγμή της γέννησης

που να σας ορίζει

και όταν μιλάω για ορισμό

μιλάω για τον σεξουαλικό
προσανατολισμό σας.

Δεν λέμε «Είναι ένα ομοφυλόφιλο αγόρι».

«Είναι ομοφυλόφιλο κορίτσι».

Οι καταστάσεις αυτές δεν ορίζονται

μέχρι τη δεύτερη δεκαετία της ζωής.

Ούτε ορίζουν το φύλο σας,

το οποίο είναι διαφορετικό
από το ανατομικό φύλο σας,

και το οποίο περιγράφει
πώς βλέπετε εσείς τον εαυτό σας.

Βλέπετε τον εαυτό σας

ως αρσενικό, θηλυκό

ή κάπου ανάμεσα;

Κάποιες φορές αυτό εκδηλώνεται

κατά την πρώτη δεκαετία της ζωής

και μπορεί να μπερδέψει τους γονείς

γιατί είναι αρκετά συνηθισμένο
για τα παιδιά

να υιοθετούν συμπεριφορές
και των δύο φύλων.

Μάλιστα, έρευνες δείχνουν

ότι μέχρι και το 80% των παιδιών

που συμπεριφέρονται έτσι

δεν θα θελήσουν να ανήκουν

στο αντίθετο φύλο

μόλις μπουν στην εφηβεία.

Μόλις όμως ξεκινήσει η εφηβεία,

δηλαδή στα 10-12 για τα κορίτσια

και 12-14 για τα αγόρια,

με την ανάπτυξη του στήθους

και διπλασιασμό ή τριπλασιασμό
των γεννητικών αδένων

στην περίπτωση των αρσενικών,

σε εκείνο το σημείο,
το παιδί, το οποίο λέει

πως βρίσκεται σε εντελώς λάθος σώμα

είναι σχεδόν σίγουρα διεμφυλικό

και είναι εξαιρετικά απίθανο
να νιώσει διαφορετικά,

όσο κι αν δοκιμάσει
επανορθωτική θεραπεία

ή άλλες επιβλαβείς μεθόδους.

Αυτό είναι σχετικά σπάνιο,

συνεπώς είχα ελάχιστη προσωπική εμπειρία

και η εμπειρία μου
ήταν περισσότερο τυπική,

επειδή είχα ιατρείο για έφηβους.

Συνάντησα κάποιον 24 ετών,

φοιτήτρια του Χάρβαρντ, γεννητικά γυναίκα,

έμενε στο Χάρβαρντ με τρια αγόρια

που γνώριζαν όλη την ιστορία,

ένας υπάλληλος που πάντα
καταχωρούσε το όνομά του

στις λίστες μαθημάτων ως αρσενικό όνομα,

και ήρθε σε μένα μετά την αποφοίτηση
λέγοντάς μου, «Βοήθησέ με.

Ξέρω ότι γνωρίζεις πολλά
από ενδοκρινολογία».

Και πράγματι έχω πολλούς ασθενείς
που γεννήθηκαν χωρίς γεννητικούς αδένες.

Δεν είναι και αστροφυσική.

Όμως έκανα μια συμφωνία μαζί του:

θα σε θεραπεύσω αν με διδάξεις.

Και με δίδαξε πράγματι.

Και έμαθα τόσα πράγματα

φροντίζοντας όλα τα μέλη

της ομάδας υποστήριξης.

Κάποια στιγμή μπερδεύτηκα,

γιατί πίστευα ότι σ' εκείνη την ηλικία
ήταν εύκολο

να τους δώσεις απλώς τις ορμόνες

του γένους που δήλωναν,

μετά όμως ο ασθενής μου παντρεύτηκε

και παντρεύτηκε μια γυναίκα

η οποία είχε γεννηθεί άντρας,

παντρεύτηκε ως άντρας,
έκανε δύο παιδιά,

μετά έκανε αλλαγή φύλου σε γυναίκα

και τώρα αυτή η πανέμορφη γυναίκα

έκανε σχέση με τον άντρα ασθενή μου

και μάλιστα παντρεύτηκαν νόμιμα
γιατί εμφανίστηκαν

ως άντρας και γυναίκα.
Και ποιος να το φανταζόταν;

Σωστά;
(Γέλια)

Κι ενώ είχα προβληματιστεί...

κάνει αυτό τον τάδε ομοφυλόφιλο;

Κάνει αυτό τον τάδε ετεροφυλόφιλο;

Μπέρδευα τον σεξουαλικό προσανατολισμό

με την ταυτότητα του φύλου.

Και ο ασθενής μου μού είπε

«Κοίτα.

Αν απλώς σκεφτείς
το παρακάτω, θα καταλάβεις.

Σεξουαλικός προσανατολισμός
είναι με ποιον πας στο κρεβάτι.

Ταυτότητα του φύλου είναι
ως τι πας στο κρεβάτι».

Και έπειτα έμαθα από πολλούς ενήλικες,

είχα περίπου 200 ενήλικες,

έμαθα από αυτούς

πως αν δεν κρυφοκοίταζα για να καταλάβω

ποιος ήταν ο σύντροφός τους
στην αίθουσα αναμονής,

δεν θα μπορούσα να μαντέψω

σε καμία περίπτωση

αν ήταν ομοφυλόφιλοι, ετεροφυλόφιλοι
ή αμφιφυλόφιλοι

ή ασεξουαλικοί
στο επιβεβαιωμένο τους φύλο.

Με άλλα λόγια,

το ένα δεν έχει καμία σχέση

με το άλλο.

Και τα δεδομένα το αποδεικνύουν.

Καθώς φρόντιζα τους 200 ενήλικες,

το βρήκα εξαιρετικά οδυνηρό.

Ήταν άνθρωποι, πολλοί από αυτούς

είχαν χάσει πολλά στη ζωή τους.

Κάποιες φορές τους απέρριπταν
οι γονείς τους,

τα αδέρφια ή τα παιδιά τους

και μετά οι πρώην συζύγοι τους

δεν τους επέτρεπαν να δουν τα παιδιά τους.

Ήταν τόσο σκληρό, αλλά γιατί το έκαναν

στα 40 και στα 50;

Γιατί έπρεπε να αποκαλύψουν τον εαυτό τους

για να μην αυτοκτονήσουν.

Και πράγματι, τα ποσοστά αυτοκτονιών

στα διεμφυλικά άτομα που δεν θεραπεύτηκαν

είναι από τα υψηλότερα παγκοσμίως.

Τι να κάνουμε, λοιπόν;

Αποφάσισα να πάω σε ένα συνέδριο

στην Ολλανδία,
όπου ειδικεύονται στο θέμα αυτό,

και είδα κάτι αξιοθαύμαστο.

Θεράπευαν νέους εφήβους

κάνοντάς τους πρώτα το πιο λεπτομερές

ψυχομετρικό τεστ φύλου.

Τους θεράπευαν μπλοκάροντας

την εφηβεία που δεν ήθελαν.

Γιατί τα παιδιά μοιάζουν μεταξύ τους,

το κάθε φύλο, μέχρι να μπουν στην εφηβεία,

Και τότε, αν νιώσεις
ότι γεννήθηκες με λάθος φύλο,

νιώθεις σαν τον Πινόκιο,
όταν έγινε γάιδαρος.

Η φαντασίωση ότι το σώμα σας θα αλλάξει

και θα γίνετε αυτό
που θέλετε με την εφηβεία

τώρα καταστρέφεται
με την εφηβεία που έρχεται.

Και καταρρέουν.

Γι' αυτό μπαίνει σε αναμονή η εφηβεία.

Γιατί σε αναμονή;
Δεν μπορείς να τους χορηγήσεις

τις αντίθετες ορμόνες
σε τόσο νεαρή ηλικία.

Θα εμποδίσουν την ανάπτυξή τους.

Και πιστεύετε πως μπορείτε
να κάνετε ουσιαστική συζήτηση

για τις επιπτώσεις στη γονιμότητα

με ένα 10χρονο κορίτσι
ή με ένα 12χρονο αγόρι;

Άρα έτσι κερδίζουμε χρόνο
κατά τη διαγνωστική διαδικασία

για τέσσερα ή πέντε χρόνια

ώστε να το σκεφτούν καλά,

μπορούν να κάνουν και άλλες εξετάσεις,

μπορούν να ζουν χωρίς να νιώθουν
το σώμα τους να απομακρύνεται.

Μετά, με ένα πρόγραμμα
που αποκαλούν 12-16-18,

περίπου στα 12 αρχίζουν
να χορηγούν τις ανασταλτικές ορμόνες

και στα 16, μετά από νέες εξετάσεις,

κάνουν νέες εκτιμήσεις.

Το μπλοκάρισμα των ορμονών
είναι αναστρέψιμο,

αλλά όταν χορηγείς ορμόνες
του αντίθετου φύλου,

αρχίζεις πλέον να αναπτύσεις
στήθος και τρίχες

και φωνή, ανάλογα με τι χρησιμοποιείς.

Κι αυτά τα αποτελέσματα είναι μόνιμα

ή αφαιρούνται με χειρουργείο

ή ηλεκτρόλυση,

ενώ η φωνή δεν αλλάζει.

Επομένως, είναι σοβαρό
και αφορά 15χρονα και 16χρονα.

Στα 18 είναι έτοιμοι για εγχείρηση

και, παρότι η εγχείρηση από γυναικεία σε
ανδρικά γεννητικά όργανα δεν πετυχαίνει,

η εγχείρηση από ανδρικά σε γυναικεία
έχει ξεγελάσει γυναικολόγους.

Είναι τόσο αποτελεσματική.

Παρατηρούσα πώς τα πήγαιναν οι ασθενείς

και είδα ασθενείς που έμοιαζαν
σαν όλους τους υπόλοιπους

μόνο που είχε καθυστερήσει
η εφηβεία τους.

Όμως, μόλις τους χορήγησαν τις ορμόνες

σύμφωνα με το φύλο που δηλώνουν

γίνονται όμορφοι.

Έχουν φυσιολογική εμφάνιση.
Φυσιολογικό ύψος.

Δεν θα μπορούσατε ποτέ
να εντοπίσετε κάποιον

ανάμεσα στο πλήθος.

Σ' αυτό το σημείο αποφάσισα
ότι αυτό θέλω να κάνω.

Και εδώ είναι που μπαίνει η γνώση

για την παιδιατρική ενδοκρινολογία,

γιατί θα ασχοληθείτε

με παιδιά 10-12, 10-14 ετών,

άρα πρόκειται για
παιδιατρική ενδοκρινολογία.

Νοσήλευσα μερικά παιδιά,

και αυτό πλέον είναι το συνηθέστερο,,

με την υποστήριξη του Νοσοκομείου Παίδων.

Δείχνοντάς τους τα παιδιά πριν και μετά,

άτομα που ποτέ δεν ακολούθησαν θεραπεία
και άτομα που το εύχονταν,

και φωτογραφίες των Ολλανδών,

ήρθαν και μου είπαν

«Πρέπει να κάνεις κάτι
γι' αυτά τα παιδιά».

Πού ήταν αυτά τα παιδιά πριν;

Ήταν έξω και υπέφεραν, εκεί ήταν.

Έτσι ξεκινήσαμε ένα πρόγραμμα το 2007.

Ήταν το πρώτο πρόγραμμα
αυτού του είδους,

αν και στην πραγματικότητα
είναι ολλανδικό,

στη Βόρεια Αμερική.

Έκτοτε, είχαμε 160 ασθενείς.

Ήρθαν από το Αφγανιστάν; Όχι.

Ήρθαν, σε ποσοστό 75%

από απόσταση 150 μιλίων
από τη Βοστόνη.

Και κάποιοι ήρθαν από την Αγγλία.

Η Τζάκι είχε κακοποιηθεί
στο Μίντλαντς, στην Αγγλία.

Εδώ είναι 12 ετών,

ζούσε σαν κορίτσι

αλλά τη χτυπούσαν.

Ήταν φρίκη.

Αναγκάστηκε να κάνει
εκπαίδευση κατ' οίκον.

Και ο λόγος που έρχονταν Βρετανοί

ήταν επειδή δεν αναλάμβαναν κανέναν

κάτω των 16 ετών,

που σημαίνει ότι τους παρέδιδαν

σε ένα ενήλικο σώμα,
ό,τι και αν συνέβαινε

ακόμα και αν τους εξέταζαν προσεκτικά.

Επιπλέον, η Τζάκι,

λόγω σκελετικής κατασκευής,

θα γινόταν πάνω από 1,95.

Και όμως, είχε μόλις μπει στην εφηβεία

ως αγόρι.

Έκανα κάτι μάλλον καινοτόμο,

γιατί γνωρίζω από ορμόνες,

και ότι τα οιστρογόνα είναι
πιο αποτελεσματικά

στο κλείσιμο επιφύσεων,
των άκρων της ανάπτυξης,

και εμποδίζουν την ανάπτυξη
περισσότερο απ' την τεστοστερόνη.

Οπότε μπλοκάραμε την τεστοστερόνη

με μια ειδική ορμόνη

και προσθέσαμε οιστρογόνα,
όχι στα 16 της, αλλά στα 13.

Εδώ στα αριστερά την βλέπετε στα 16 της.

Στα 16α γενέθλιά της πήγε στην Ταϊλάνδη

για πλαστική επέμβαση
στα γεννητικά όργανα.

Τώρα γίνεται στα 18.

Έγινε 1,80

και έχει φυσιολογικό μέγεθος στήθους,

επειδή μπλοκάροντας την τεστοστερόνη

όλοι οι ασθενείς μας

έχουν φυσιολογικό μέγεθος στήθους,

αν την μπλοκάρουν έγκαιρα
και στη σωστή ηλικία.

Τη βλέπετε στα δεξιά.

Εμφανίστηκε δημόσια,

ημιφιναλίστ στον διαγωνισμό
Μις Βρετανία.

Οι κριτές διαφώνησαν για το
αν μπορούν να το κάνουν αυτό.

Μπορούν να την στέψουν;

Ένας μάλιστα έμαθα ότι πέταξε

«Μα είναι πιο φυσική

από τις περισσότερες διαγωνιζόμενες».

(Γέλια)

Μπορεί κάποια πράγματα
να έχουν αλλάξει λιγάκι,

αλλά είναι το δικό της DNA.

Έχει γίνει καταπληκτική εκπρόσωπος.

Και της προσέφεραν συμβόλαια ως μοντέλο

και εκεί μου έκανε πλάκα λέγοντας

«Ξέρεις, ίσως τα κατάφερνα καλύτερα

ως μοντέλο αν με είχες κάνει 1,85».

Φανταστείτε.
(Γέλια)

Αυτή η εικόνα τα λέει όλα νομίζω.

Πραγματικά τα λέει όλα.

Αυτοί είναι η Νικόλ και
ο αδερφός της, Τζόνας.

Πανομοιότυπα δίδυμα αγόρια,

και αποδεδειγμένα πανομοιότυπα,

μέχρι που η Νικόλ ανακοίνωσε

ότι ήταν κορίτσι, στα 3 της.

Στα 7 άλλαξαν το όνομά της

και ήρθαν σε μένα με το ξεκίνημα

της ανδρικής εφηβείας.

Φανταστείτε να βλέπω τον Τζόνας

στα 14, γιατί η αντρική εφηβεία

ξεκινάει νωρίς στην οικογένειά του,

και να μοιάζει περισσότερο με 16χρονο.

Αλλά έτσι κατανοείτε καλύτερα

γιατί πρέπει να γνωρίζουμε

τις ανάγκες του ασθενούς.

Η Νικόλ έχει μπλοκάρει την εφηβεία της

και ο Τζόνας μόλις μπήκε σ' αυτή.

Έτσι θα ήταν η Νικόλ

αν δεν κάναμε όσα κάνουμε.

Έχει έντονο μήλο του Αδάμ,

έχει γωνίες στο πρόσωπο, μουστάκι

και βλέπετε τη διαφορά ύψους,

γιατί εκείνος θα αρχίσει να αναπτύσσεται,

ενώ εκείνη όχι ακόμα.

Τώρα η Νικόλ παίρνει οιστρογόνα.

Έχει αρχίσει να σχηματίζεται.

Η οικογένεια αυτή πήγε
στον Λευκό Οίκο πέρυσι

κατά την προσπάθειά τους

να αποτρέψουν μια διάκριση.

Ένα νομοσχέδιο θα καταργούσε

τα δικαιώματα των διεμφυλικών
ατόμων στο Μέιν

να χρησιμοποιούν δημόσιες τουαλέτες.

Φαινόταν ότι θα εγκριθεί

και αυτό θα ήταν πρόβλημα,

αλλά η Νικόλ πήγε αυτοπροσώπως
σε κάθε νομοθέτη του Μέιν

λέγοντας «Μπορώ να το κάνω.

Αν με δουν θα καταλάβουν,

γιατί δεν αποτελώ κίνδυνο
στις γυναικείες τουαλέτες,

αλλά ότι κινδυνεύω στις αντρικές».

Και τελικά το κατάλαβαν.

Πού πάμε λοιπόν τώρα;

Έχουμε ακόμα δρόμο

από άποψη άρσης των διακρίσεων.

Μόνο 17 πολιτείες έχουν νόμο

κατά των διακρίσεων,

κατά των διακρίσεων στη στέγαση

στην εργασία, στη δημόσια στέγαση,

μόνο 17, και οι 5 είναι στη Νέα Αγγλία.

Χρειαζόμαστε φθηνότερα φάρμακα.

Κοστίζουν μια περιουσία.

Και πρέπει να μη συγκατελέγεται πλέον

στο εγχειρίδιο ψυχικών διαταραχών.

Είναι ψυχική ασθένεια,

όπως το να είσαι ομοφυλόφιλος,

και αυτό ξεπεράστηκε το 1973

και άλλαξε ο κόσμος.

Δεν θα ζημιωθεί
ο προϋπολογισμός κανενός.

Δεν είναι τόσο συνηθισμένο.

Όμως το να μην κάνουμε τίποτα
γι' αυτούς,

δεν θέτει μόνο εκείνους σε κίνδυνο

να αυτοκτονήσουν,

αλλά φανερώνει

κατά πόσον είμαστε περιεκτική κοινωνία.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)