Freeman Hrabowski: 4 filary sukcesu akademickiego

Jako 12-latek, Freeman Hrabowski wziął udział w marszu Martina Luthera Kinga. Obecnie jest prezydentem Uniwersytetu Maryland w hrabstwie Baltimore (UMBC), gdzie pracuje nad stworzeniem warunków sprzyjających niedostatecznie reprezentowanym grupom studentów, zwłaszcza afroamerykańskich, latynoskich oraz tych z najniższymi dochodami, uzyskać stopień naukowy w dziedzinie matematyki i nauk ścisłych. Opowiada o czterech filarach metody stosowanej na uczelni UMBC.

Będę mówić o swojej uczelni,

Uniwersytetcie Maryland
w hrabstwie Baltimore – UMBC,

w kształceniu bardzo różnych studentów

w dziedzinie sztuki, nauk humanistycznych,
ścisłych i inżynierii.

Naszej opowieści wagi przydaje fakt,

że nauczyliśmy się
tak dużo od studentów,

którzy raczej nie kojarzą się
z karierą akademicką,

studentów kolorowych czy grup
niedostatecznie reprezentowanych.

Szczególnie niezwykłe jest to,

że nauczyliśmy się pomagać
studentom afroamerykańskim, latynoskim,

czy studentom biedniejszym,

dołączyć do najlepszych
w dziedzinie nauki i inżynierii.

Najpierw opowiem o swoim dzieciństwie.

Wszyscy jesteśmy sumą
dziecięcych doświadczeń.

Trudno mi uwierzyć, ale minęło już 50 lat,

odkąd jako 12-latek chodziłem do szkoły
w Birmingham w Alabamie.

Byłem dzieciakiem,
które uwielbiało dostawać szóstki,

uwielbiało matematykę
i uwielbiało czytać.

Na słowa nauczyciela:

''Rozwiążecie 10 zadań'',

ten mały grubasek mówił:
''Poprosimy jeszcze 10''.

Cała klasa wołała wtedy:
''Zamknij się Freeman''.

Codziennie wyznaczali kogoś do kopniaka.

Wciąż zadawałem sobie pytanie,

jak sprawić, żeby więcej dzieciaków
pokochało naukę?

Niesamowitym trafem,
któregoś dnia w kościele,

gdzie wcale nie chciałem być,

siedziałem z tyłu, szukając ukojenia
w zadaniach matematycznych,

usłyszałem, jak jakiś człowiek mówi:

''Jeśli uda nam się pozyskać dzieci

do udziału w demonstracji pokojowej,
tutaj w Birmingham,

pokażemy Ameryce, że nawet dzieci
znają różnicę między dobrem a złem,

i że dzieci naprawdę pragną
jak najlepszego wykształcenia".

Podniosłem wzrok i spytałem:
''Kto to jest?''.

Powiedziano mi,
że to Dr Martin Luther King.

Rodzicom powiedziałem:
''Muszę tam pójść.

Chcę pójść. Chcę być tego częścią''.

Na co oni: ''Nie ma mowy''.

(Śmiech)

Było ciężko.

W tamtych czasach
nie dyskutowało się z rodzicami.

Jednak powiedziałem:
''Jesteście hipokrytami.

Kazaliście mi iść do kościoła i słuchać.

On chce, żebym poszedł,
a wy teraz mówicie nie’''.

Myśleli całą noc.

Następnego ranka przyszli do mego pokoju.

Nie spali całą noc.

Dosłownie płakali,
modlili się, i rozmyślali:

''Czy pozwolić naszemu 12-letniemu dziecku

wziąć udział w marszu
narażając go na więzienie?''.

Zdecydowali, że pozwolą.

Kiedy przyszli powiedzieć mi o tym,

najpierw byłem uszczęśliwiony.

Potem pomyślałem o psach policyjnych
i armatkach wodnych

i naprawdę poczułem strach.

Tłumaczę wszystkim,

że czasami ludzie działają odważnie,

nie dlatego, że są tacy odważni,

ale dlatego,
że wierzą w sens działania.

Pragnąłem lepszej edukacji.

Nie chciałem używanych podręczników.

Chciałem, żeby moja szkoła miała
dobrych nauczycieli,

a także niezbędne pomoce naukowe.

W efekcie tego doświadczenia,

kiedy trzymano mnie w więzieniu,

Dr King przyszedł posiedzieć z rodzicami.

''Dziś wasze dzieci robią coś,

co będzie miało wpływ
na dzieci jeszcze nienarodzone''.

Uświadomiłem sobie niedawno,
że 2/3 Amerykanów

urodziło się po roku 1963.

Dla nich "krucjata dziecięca"
w Birmingham,

jeśli widzą ją w telewizji,

to jak dla nas oglądanie filmu
"Lincoln" o roku 1863.

To już historia.

Pytanie brzmi, czego się nauczyliśmy?

Dla mnie najważniejsze było odkrycie,

że dzieci mogą wziąć odpowiedzialność
za swoją edukację.

Można nauczyć je pasji do nauki

i miłości do stawiania pytań.

Dlatego znaczący jest fakt,

że uczelnia, którą kieruję,

Uniwersytet Maryland,
w hrabstwie Baltimore – UMBC

powstał w roku 1963, kiedy poszedłem
do więzienia z Dr Kingiem.

Powołanie tej instytucji było tak ważne,

gdyż Maryland to Południe, wiadomo,

a to był pierwszy uniwersytet
w naszym stanie,

założony w czasie, gdy studiować mógł już każdy,
bez względu na rasę.

Mieliśmy zawsze różnych studentów,
nie tylko czarnych i białych.

Eksperyment trwa już 50 lat.

O co chodzi w tym eksperymencie.

Czy w naszym kraju mogą istnieć uczelnie,

gdzie niezależnie od pochodzenia
można studiować,

uczyć się współpracy
oraz jak zostać liderem,

i wzajemnie wspierać się w tym doświadczeniu?

Najważniejsze w tym jest dla mnie odkrycie,

że możemy dużo zdziałać
w naukach humanistycznych i społecznych.

Całe lata pracowaliśmy nad tym od lat 60.

Wypuściliśmy wielu absolwentów prawa
i innych nauk humanistycznych.

Wypuściliśmy świetnych artystów.
Inspiruje nas Beckett.

Wielu studentów interesuje teatr.

Wspaniałe osiągnięcia.

Jednak napotkaliśmy problem,
który nadal dotyczy całej Ameryki

- studenci nauk ścisłych i inżynierii,

czarni studenci, nie odnosili sukcesów.

Przyjrzawszy się danym,

odkryłem, że ogromne rzesze studentów

nie dają sobie rady.

W rezultacie postanowiliśmy jakoś pomóc,

najpierw grupie na samym dole,

studentom afroamerykańskim,
a potem latynoskim.

Filantropowie Robert i Jane Meyerhoff
oferowali pomoc.

Robert Meyerhoff: ''Dlaczego w telewizji
wszystko, co dotyczy czarnych chłopców,

o ile nie dotyczy koszykówki,
jest negatywne?

Chciałbym to zmienić,
zrobić coś pozytywnego''.

Ożeniliśmy te pomysły i stworzyliśmy
program Meyerhoff Scholars.

Program okazał się ważny,

ponieważ wiele nas nauczył.

Pytanie brzmi: Jak to się dzieje,

że jesteśmy najlepsi w kraju
w kształceniu Afroamerykanów,

którzy zostaną doktorami nauk ścisłych,
inżynierii, i medycyny?

To prawdziwy wyczyn.
Poproszę o brawa.

To naprawdę wyczyn.

(Brawa)

Większość ludzi nie zdaje sobie sprawy,

że nie tylko mniejszości nie radzą sobie
w naukach ścisłych i inżynierii.

Mowa o wszystkich Amerykanach.

Jeśli nie wiecie,
20% czarnych i Latynosów,

którzy wybierają nauki ścisłe lub inżynierię

ukończy studia z dyplomem
nauk ścisłych czy inżynierii,

tylko 32% białych wybierających te kierunki

odniesie sukces i ukończy studia,

a dla Amerykanów pochodzenia azjatyckiego
jest to 42%.

Zatem na czym polega wyzwanie?

Częściowo chodzi o K-12,
czyli szkolnictwo podstawowe i średnie.

Musimy wzmocnić system szkolnictwa.

Jest jeszcze czynnik związany z kulturą

studiowania nauk ścisłych i inżynierii.

Wielu uczniów szkół średnich
ze świetnymi wynikami testów SAT,

i wysoką punktacją A.P.
z wybranych przedmiotów,

zdaje na prestiżowe uczelnie
naszego kraju,

zaczynają od medycyny czy studiów inżynierskich,
a potem zmieniają kierunek.

Głównym powodem są słabe wyniki

na pierwszym roku nauk ścisłych.

Pierwszy rok nauk ścisłych i inżynierii
nazywa się zwykle

przedmiotami zaporowymi
albo przesiewowymi.

Ile znacie osób, które zaczynały

od nauk ścisłych lub medycyny,

ale w ciągu pierwszych 2 lat
zmieniły kierunek?

To amerykańskie wyzwanie
znane pewnie połowie osób na tej sali.

Dobrze to wiem.

Ciekawe, że wielu studentów ma potencjał.

Ciekawe, że wielu studentów ma potencjał.

My musimy znaleźć sposób,
żeby go pobudzić.

Żeby pomóc studentom mniejszościowym
zrobiliśmy 4 rzeczy,

które teraz pomagają wszystkim studentom.

Numer jeden: wysokie oczekiwania.

Trzeba uwzględnić
profil akademicki studentów,

czyli oceny,
dyscyplinę samodzielnej pracy,

umiejętności egzaminacyjne,
ich postawę,

ogień w sercu, pasję do pracy,
żądzę sukcesu.

Ważne, żeby pomóc im
stać się takimi studentami.

Równie ważne jest zrozumienie,
że ciężka praca przynosi efekty.

Nieważne, jaki zdolny jesteś
albo wydaje ci się, że jesteś.

Zdolności oznaczają
gotowość do nauki,

entuzjazm do nauki i stawiania dobrych pytań.

I.I. Rabi, laureat nagrody Nobla, opowiadał,
że kiedy dorastał w Nowym Jorku,

pod koniec dnia rodzice kolegów pytali:

''Czego nauczyłeś się dziś w szkole?''.

Jego mama, Żydówka, pytała:

''Izzy, czy zadałeś dziś dobre pytanie?''.

Wysokie oczekiwania
wiążą się z ciekawością

i zachęcaniem młodych do dociekliwości.

W wyniku wysokich oczekiwań

znajdowaliśmy studentów,
z jakimi chcieliśmy pracować,

i sprawdzaliśmy, co można zrobić,
żeby im pomóc,

nie tylko ledwo sobie radzić
z naukami ścisłymi i inżynierią,

ale żeby mogli stać się najlepsi,
żeby się wyróżniali.

Podam przykład.

Pewien młodzieniec na I roku zarobił tróję
a chciał studiować medycynę.

Powiedzieliśmy mu:
''Musisz powtórzyć rok,

bo potrzebujesz solidnych podstaw,
jeśli chcesz przejść na następny poziom''.

Każda podstawa rzutuje
na następny poziom.

Powtórzył rok.

Ten młody człowiek skończył UMBC,

i jest pierwszym czarnym z doktoratem
Uniwersytetu Pensylwanii.

Obecnie pracuje na Harvardzie.

Sympatyczna historia.
Nagrodźcie go oklaskami.

(Brawa)

Po drugie,
nie chodzi tylko o wyniki.

Wyniki testów są ważne,
ale nie najważniejsze.

Pewna młoda dama miała świetne oceny,
ale mało punktów z testów.

Ale miała inną ważną cechę.

Nie opuściła ani jednego dnia szkoły.

Pałała żądzą wiedzy.

Obecnie ma doktorat
Uniwersytetu Johnsa Hopkinsa.

Pracuje na wydziale psychiatrii,
ma doktorat z neurologii.

Ona i jej promotor mają patent na wykorzystanie
Viagry w leczeniu cukrzycy.

Duże brawa dla niej.

(Brawa)

Wysokie wymagania są bardzo ważne.

Po drugie, idea budowania
studenckiej społeczności.

Nauki ścisłe i inżynieria

kojarzą się z ostrą rywalizacją.

Studentów nie uczy się
pracy zespołowej.

Nad tym pracujemy z naszą grupą,

żeby potrafili się wzajemnie zrozumieć,

budowali wzajemne zaufanie,
wzajemnie wspierali,

nauczyli zadawać dobre pytania,

ale też umieli jasno wytłumaczyć
trudne pojęcia.

Co innego samemu dostać dobrą ocenę,

a co innego pomóc komuś.

Poczucie odpowiedzialności zmienia wszystko.

Zatem ważne jest zbudowanie
społeczności studenckiej.

Po trzecie, potrzeba badaczy,
żeby wykształcić następnych badaczy.

Obojętnie, czy mowa o sztuce,

czy naukach społecznych
i innych dziedzinach,

w naukach ścisłych i inżynierii,
tak jak w sztuce,

potrzeba naukowców,
żeby wciągnąć studentów do pracy.

Nasi studenci regularnie pracują
w laboratoriach.

Podam świetny przykład.

Parę lat temu,
podczas wielkiej śnieżycy w Baltimore,

mieliśmy na uczelni naukowca
z Instytutu Medycznego Howarda Hughesa,

który po paru dniach śnieżycy
wrócił do pracy w laboratorium,

a studenci zrobili to samo.

Przyszli z zapakowanym jedzeniem.

Pracowali w laboratorium,

gdyż postrzegali tę pracę, nie jako obowiązek,
ale jako swoje życie.

Wiedzieli, że prowadzą badania nad AIDS.

Przyglądali się
niezwykłemu modelowi białka.

Ciekawe, że wszyscy bez wyjątku
koncentrował się na pracy.

Nasz badacz podsumował:
''Lepiej być nie może''.

Na koniec,
jeśli istnieje społeczność,

wysokie oczekiwania i naukowcy
kształcący naukowców,

potrzeba kadry akademickiej,

która zajmie się studentami,
także na zajęciach.

Nigdy nie zapomnę wykładowcy,
który kiedyś zwołał nas wszystkich.

''Mam w klasie czarnego chłopaka,

który chyba nie jest
zbytnio zainteresowany pracą.

Nie robi notatek.
Musimy z nim porozmawiać''.

Nauczyciel obserwował
wszystkich studentów,

żeby wiedzieć,
kto jest faktycznie zainteresowany,

i mówił: ''Zobaczmy,
jak można do nich dotrzeć.

Poproszę resztę kadry o pomoc''.

Chodziło o tę więź ze studentami.

Młodzieniec z doktoratem z neuroinżynierii
należy do kadry Uniwersytetu Duke'a.

Nagrodźcie go wielkimi brawami.

(Brawa)

Istotne, że stworzyliśmy model,

który pomaga ocenić,
co faktycznie działa.

Nauczyliśmy się, że trzeba zmodyfikować
programy studiów.

Przerobiliśmy chemię, fizykę.

Zastanawiamy się nad nowym programem
nauk humanistycznych i społecznych.

Ponieważ wielu studentów
nudzi się na zajęciach.

Wiedzieliście o tym?

Wielu studentów, w szkole i na uczelni,

nie chce tylko siedzieć i słuchać.

Trzeba ich zaangażować.

Jeśli spojrzycie na stronę naszego
Chemistry Discovery Center,

zobaczycie ludzi z całego kraju,

którzy chcą zobaczyć,
jak zmieniamy programy studiów,

z naciskiem na współpracę,
wykorzystanie technologii,

rozwiązywanie problemów
naszych firm biotech,

i zamiast karmienia wiedzą teoretyczną,

zmuszanie studentów do walki z teoriami.

Idzie nam tak dobrze,
że w systemie uczelnianym Maryland,

coraz więcej kierunków
jest przeprogramowanych.

Nazywa się to innowacją akademicką.

Co to wszystko znaczy?

Mamy teraz,
nie tylko w naukach ścisłych i inżynierii,

nowe programy kierunków artystycznych,
humanistycznych i nauk społecznych,

pedagogikę,
nawet kierunek informatyczny dla kobiet.

Może nie wiecie,
ale nastąpił 79% spadek liczby kobiet

studiujących informatykę,
w porównaniu z rokiem 2000.

Chodzi o to, że sytuację zmieni

stworzenie społeczności studenckiej,

powiedzenie młodym kobietom,
studentom mniejszościowym i innym,

że mają szansę na sukces.

Najważniejsze, żeby dać im szansę
zbudowania społeczności

z pomocą kadry angażującej ich w pracę

i oceniającej, co działa a co nie.

Najważniejsze, żeby studenci
mieli poczucie własnego ja,

zdumiewające, jak marzenia i wartości

mogą wszystko zmienić.

Jako 12-letnie dziecko
w więzieniu w Birmingham

zastanawiałem się
jaka będzie moja przyszłość.

Nie miałem pojęcia,
że czarny chłopiec w Birmingham

zostanie rektorem uniwersytetu
ze studentami ze 150 krajów,

gdzie studenci nie przychodzą
tylko gdzieś przezimować,

ale gdzie kochają się uczyć,
i podoba im się to, że są najlepsi,

gdzie pewnego dnia zmienią świat.

Arystoteles mówił:
''Doskonałość nie jest przypadkiem.

To rezultat silnych intencji, szczerych wysiłków
i inteligentnego wykonania.

To najmądrzejszy wybór
spośród wielu opcji''.

Powiedział też coś,
co przyprawia mnie o gęsią skórkę.

''Wybór, a nie przypadek,
rządzi twoim losem''.

Wybór, nie przypadek,
określa przeznaczenie, marzenia i wartości.

Dziękuję bardzo.

(Brawa)